Niet zozeer vanwege het milieu, maar eerder uit praktische overwegingen had Rens zijn auto al drie jaar geleden verkocht. Verstopte binnenwegen en files op de snelwegen hadden een steeds groter effect op zijn zenuwgestel en humeur gekregen. Hij had een elektrische fiets gekocht en fietste nu naar volle tevredenheid over goed geasfalteerde fietspaden door stad en land naar zijn werk. Oké, vooral in het begin waren regenbuien en harde wind soms een straf en zorgden zij voor twijfel, maar sinds ook een goed regenpak, goede handschoenen helm met muts en regenkap tot zijn standaard uitrusting behoorden reed hij ook in herfst en winter op zijn fiets. Alleen tijdens de paar dagen in het jaar dat er sneeuw lag nam hij de trein en de bus, die paal voor het kantoorgebouw stopte. Op een morgen in augustus 2020 werd door het KNMI gewaarschuwd voor zware storm met hagel en zware windstoten, een mini-orkaan zelfs. Rens nam zich voor om op de fiets naar kantoor te gaan, maar met het openbaar vervoer terug te gaan. Toen aan het einde van de middag de storm losbarstte en bussen niet meer reden, zag hij zich genoodzaakt om dan toch maar op de fiets naar huis te gaan.

Het eerste deel van de fietstocht huiswaarts ging nog redelijk. Rens droeg zijn regenpak, handschoenen en de regenkap over zijn fietshelm. De elektrische ondersteuning stond in de sportstand, de versnelling in 3, waarmee hij 18 km per uur haalde. Hard zat en hoewel het weer dus slecht was was Rens ervan overtuigd dat hij zo wel veilig en wel thuis zou komen. Toen hij echter het stedelijk gebied uit was gereden, werd al snel duidelijk dat moeder natuur in het polderlandschap vrij spel had. Harde rukwinden en striemende regen in zijn gezicht. Zelfs in de turbostand haalde hij met veel beenkracht nog net 12 km per uur, waar hij op een normale dag zeker 40 km zou halen. Om hem heen was alles wit met daarachter snel op elkaar volgende bliksemflitsen. Het was beangstigend en Rens kreeg spijt dat hij deze beslissing had genomen, maar er was geen weg terug. Hij moest door. De striemende regen ging over in hagel, die zijn gezicht soms hard raakte en Rens ploeterde schuin naar rechts hangend tegen de wind met orkaankracht in. De bliksem werd heviger, met enorme donderklappen en Rens voelde zich niet veilig. Vlak voor hem doemde een boerderij op in de muur van hagelstenen. Hij stuurde zijn fiets nu recht tegen de wind in en reed het boerenerf op.

Aanbellen was geen optie. De wind en hagel beukten tegen de gebouwen op het erf en Rens besloot gewoon maar een schuur in te gaan. Bij het openen van de houten deur sloeg deze direct uit zijn hand en ook zijn fiets werd uit zijn ander hand gerukt. Hij pakte de fiets op en ging de schuur binnen. Hij zette zijn fiets tegen de muur en met beide handen trekkend trok hij de schuurdeur weer dicht.

Hijgend stond Rens nu met zijn rug tegen de deur en hij liet zijn ogen wennen aan het donker.

Hij ritste zijn regenjas open en haalde zijn mobiele telefoon uit de binnenzak van zijn gewone jas daaronder.

Hij stuurde een appje naar zijn vrouw om te laten weten dat hij ergens in de polder veilig stond te schuilen en dat hij ergens die avond wel weer thuis zou zijn.

Rens liep langzaam de schuur in. Hij kon in het donker door het weinige licht dat door een paar kleine raampjes naar binnen kwam onderscheiden dat hij in een soort van hooischuur was. Het rook er overigens naar hooi. Het rook er naar vroeger, toen hij in de polder woonde en vaak op het boerenerf naast zijn ouderlijk huis te vinden was geweest. Hij deed zijn helm af en trok zijn regenpak uit.

Rens deed de zaklamp van zijn mobieltje aan en keek om zich heen. Bovenop de hooiberg, die niet zo heel hoog was, ontdekte hij kleding. Een natte spijkerbroek, een nat sweatshirt, een natte jas, sokken. En tegen de hooiberg stond een eenvoudige damesfiets met daarnaast een paar witte sneakers. Het leek erop dat hij niet de enige gestrande fietser was.

“Hallo?” Zei hij. “Is hier iemand?”

Geen antwoord.

“Hallo?”

Iemand kuchte een voorzichtig kuchje. Rens keek omhoog. In het schijnsel van zijn lichtje zag hij het hoofd en de blote schouders van een vrouw. Natte blonde haren plakten tegen haar slapen en wangen.

“Hallo.” Zei ze me een verongelijkt lachje om de mond.

“Hé, ook gestrand door het weer?” Vroeg Rens.

“Ja.”

Rens knikte. Hij keek naar haar kletsnatte kleren die over de rand van de hooiberg lagen.

“Je was niet zo goed voorbereid, hè? Heb je het niet koud?”

De wind deed de schuur aan alle kanten kraken. De hagel kletterde tegen het dak en de wanden. Bliksem deed met regelmatigheid de schuur oplichten.

“Ik bevries zowat.” Zei de vrouw. Rens trok zijn jas uit. Die was door de kwaliteit van zijn regenjas nog helemaal droog, op de kraag na. Hij liep naar de ladder die tegen de hooiberg aan stond en klom er tegenop.

Toen hij over de rand van het hooi kon kijken zag hij dat de vrouw slechts gekleed in een bh en slipje in het hooi zat. Ze volgde zijn bewegingen met een bezorgde blik. Rens wierp haar zijn jas toe. Ze probeerde hem te vangen, wat niet lukte. Ze schrok van een gevaarlijk krakende bliksemflits, die de hele schuur verlichtte. De jas dwarrelde omlaag naar de vloer van de schuur. In het licht van de bliksem had Rens gezien dat de vrouw een goed gevulde bh had. Het weer was spannend, de vreemde krakende schuur was spannend, de vreemde half naakte vrouw was spannend, de hele situatie was zo spannend als maar kon.

Rens klom omlaag, pakte de jas, klom weer omhoog en stapte het hooi in. Met grote, in het hooi wegzakkende passen naderde hij de vrouw. De jas open geslagen voor zich. Wat zag ze er leuk uit. Voordat ze in het noodweer terecht was gekomen moest ze er goed verzorgd uit hebben gezien. Haar make-up was nu een zootje en haar donkerblonde lokken verwaaide en nat uitgezakt, maar ze droeg een mooi setje wit ondergoed. Ze had nu haar handen kruislings op haar schouders gelegd om haar rondingen te verbergen keek Rens beschaamd en bezorgd aan. Die legde zijn jas om haar schouders.

Hij knielde neer in het hooi en hij legde grote plukken hooi over haar naakte benen heen.

“Het is oké.” Zei hij vriendelijk. Ze keken elkaar in de blauwe ogen. Rens bedekte haar onderlichaam met een dikke laag hooi.

“Je moet warm blijven, anders raak je onderkoeld.” Zei Rens. Hij liep achter de vrouw langs, ging achter haar in het hooi zitten, zodat zij tussen zijn benen kwam te zitten en dan sloeg hij zijn armen stevig om haar middel.

Hij legde zijn kin op haar schouder en hij rook haar natte haren.

“Zo.” Fluisterde Rens. Hij wilde haar helpen, al wist hij dat dit niet de goede manier was om iemand warm te houden. Maar de vrouw, die naar zijn vermoeden niet alleen van de kou zat te beven, wilde hij niet nog banger maken.

“Ik ben Rens. Ik ben 42 en ik ben accountmanager. Ik woon hier een half uur fietsen vandaan en werd ook overvallen door die orkaan. Vertel eens wat over jezelf.”

“Petra.” Stelde ze zich voor. “40 jaar en kapster in de stad.”

“Hoi Petra.”

“En ik ben een beetje naïef geweest, door te denken dat het allemaal wel los zou lopen met het weer.”

“Ja, dat is een feit. Maar je hoort me niet klagen.”

Petra draaide haar hoofd en keek Rens in de ogen. Rens voelde een siddering door haar koude lichaam gaan.

“Ik bedoel, het gebeurt me niet elke dag dat ik op deze manier de held mag spelen voor een mooie vrouw.”

Petra zuchtte. Ze keek de schuur in en drukte zich wat steviger tegen hem aan.

“Ja, je bent een held, maar het helpt zo niet erg.” Zei ze dan lachend terwijl ze nog altijd beefde. Haar tanden klapperden op elkaar tijdens het praten.

“Niet? Dat komt waarschijnlijk omdat ik het niet doe zoals het hoort.” Antwoordde Rens.

“Nee.” Zei Petra. Rens wilde echter niet voorstellen om het te doen zoals het hoort. Dat wilde hij dan maar aan haar overlaten, hoewel hij de gouden ring aan zijn vinger zag en daardoor hoopte dat zij het niet zou zeggen. Petra zei niets.

Een helle flits, een enorme donderklap, een rukwind die de hooischuur deed kraken. Rens voelde Petra verstijven in zijn armen. Haar spieren spanden zich.

“Eigenlijk moet je me droog wrijven met wat hooi en dan moeten we naakt tegen elkaar aan gaan liggen.” Zei Petra dan onverwacht met bibberende stem.

“Eigenlijk wel. Zo hoort dat.” Antwoordde Rens. Nu ging er een siddering door zijn lijf.

Petra maakte zich los uit zijn armen, gaf Rens een pluk hooi en rolde zich op haar buik in het hooi.

Rens legde zijn hand met he het hooi op haar rug en begon zachtjes te wrijven. Van de schouders, omlaag over de bh-band naar de onderrug tot de rand van haar slipje.

Petra lag met haar gezicht op haar samengevouwen handen. De pluk hooi kwam weer langzaam omhoog over haar rug. Ze kwam met haar handen naar haar rug en met een kwieke beweging haakt ze de sluiting van haar bh los. Het elastiek schoot naar beide kanten opzij. Petra zei niets en voelde dat Rens haar wreef met het hooi.

“Harder. Anders word ik niet warm.” Zei ze hard, over het bulderen van de wind buiten heen.

Rens begon haar stevig droog te wrijven. Onder het elastiek van Petra’s slipje zag hij haar naakte billen. Het slipje verdween daartussen.

“Vergeet mijn benen niet.” Hoorde hij Petra zeggen. Hij wreef over haar billen en lager naar haar dijen en kuiten.

Volgens Rens trilde ze niet meer van de kou. Toen hij langs haar benen weer omhoog wreef zag hij dat Petra haar benen ietsjes van elkaar deed. Hij moest de binnenkant van haar dijen zeker ook droogwrijven. Toen hij met zijn hand tussen de dijen dichtbij haar kruis was beland, duwde Petra opeens haar benen tegen elkaar. Rens hield zijn hand stil, maar trok hem niet terug. Het voelde warm daar tussen die mooie rood gewreven benen en billen.

“Ik denk dat je je nu moet uitkleden en tegen me aan moet komen liggen.” Hoorde hij Petra zeggen. Rens’ hart bonsde in zijn keel. Hoever zou dit gaan? Hij moest zich als getrouwde gentleman moeten blijven gedragen, maar terug kon hij niet meer. Hij stond op en deed zijn kleren uit. Sokken ook? Ja, Petra droeg ook geen sokken meer. Die hingen te drogen. Dus hij deed zijn sokken uit. In zijn ooghoeken zag hij Petra haar slipje uittrekken en haar bh aan de kant gooien. Met haar rug naar hem toe gedraaid wachtte zij nog licht bevend tot die eenzame fietser tegen haar aan kwam liggen. Oké, onderbroek ook uit dus?

Rens schoof tegen de rug en billen van Petra aan en legde de jas over hun beiden heen, waaronder hij zijn arm om haar heen sloeg.

“Held.” Zei Petra. Haarlichaam verstijfde meteen toen er weer een donderklap klonk. Zou die bui dan nooit verder trekken?

Rens voelde haar borsten tegen zijn onderarm liggen. Ze waren zacht en rond. Als hij zijn ogen sloot kon hij zich indenken hoe ze eruit zagen. Hij had immers al een glimp van die jongens opgevangen.

Hij voelde hoe Petra zichzelf dicht tegen hem aandrukte. Haar rug tegen zijn borst en buik, haar billen tegen zijn oncontroleerbaar groeiende penis.

Rens kreeg het er warm van. Hij probeerde het groeien van zijn pik met zijn gedachten te stoppen, maar dat lukte natuurlijk niet. Hij had ook niet door dat Petra’s lijf ook warm begon te voelen.

Dan voelde hij Petra in zijn armen bewegen.

Tussen haar benen door kwam Petra’s hand, zijn stijve lul vastgreep. Ze trok zijn pik tussen haar benen en sloot die weer.

Rens voelde de warmte van haar kruis en liezen. Petra’s vingertoppen streelden over het topje van zijn eikel. Zachtjes kreunde Rens en hij hield zijn adem in toen hij Petra voelde drukken tegen zijn eikel. Ze deed haar linker been iets omhoog en Rens voelde hoe haar zachte schaamlippen uiteen weken zonder moeite gleed zijn eikel ertussen. Verdorie, hij had geprobeerd zich in te houden, maar nu zat hij toch echt met zijn pik in de kut van een vreemde, prachtige vrouw. En die drukte haar achterwerk naar achteren om hem dieper in haar te laten glijden.

Ach, what the fuck? Zijn hand nam een van haar borsten vast. Zacht en verbazend warm was hij, met een stijve tepel net onder het midden. Hij kneep zachtjes in de tepel en hoorde Petra kreunen.

Rens dusde zijn onderlijf naar voren en voelde zijn pik dieper naar binnen glijden.

Petra maakte zich los uit zijn greep, draaide zich om en sloeg haar been om hem heen. Ze keek hem met een vragende blik in de ogen en Rens greep zijn paal vast om hem weer in haar kutje te schuiven. Zo ging hij dieper.

Petra sloot de ogen met een glimlach om de mond. Langzaam bewoog Rens zijn pik heen en weer in haar vochtige warme spleet en Petra bewoog haar lichaam mee in het ritme.

Ach wat, Rens gaf zijn scrupules op. Hij wilde dit geile wijf gewoon stevig neuken.

Hij rolde zich op haar, zij rolde met hem mee op haar rug. Haar volle tieten vielen een beetje naar links en rechts. Petra legde haar handen in zijn nek en trok haar knieën op. Rens haakte zijn armen onder haar knieholtes door en duwde zo haar knieën nog verder naar haar borst. Zo kwam haar neukgrotje nog meer uitnodigend ver open te staan. Rens’ blik gleed van haar heerlijke tieten omlaag naar Petra’s buik. Hij zag haar dunne, getrimde streep schaamhaar met daaronder zijn stijve pik die in haar stak. Langzaam liet hij zijn onderlijf zakken en hij hoorde tussen de bulderende geluiden van de wind door het wellustige gekreun van Petra toen hij tot aan zijn ballen in haar schoof.

“Ben je genoeg opgewarmd?” Vroeg hij met hese stem.

“Ik ben heet.” Antwoordde Petra lachend. “Neuk me alsjeblieft.”

Rens Trok zijn kont op tot alleen de eikel van zijn kloppen pik nog tussen de hete kutlippen zat. Dan liet hij zich snel zakken. Petra’s adem stokte en ze lachte naar hem. Ze hield zijn hoofd tussen haar handen, zodat hij haar wel in haar blauwe zaadvragende ogen moest blijven kijken.

Rens kwam weer omhoog en direct weer diep omlaag. Petra’s mond vormde een O en Rens bleef haar in de ogen kijken, terwijl het tempo opvoerde. Zijn buik kletste op de hare, zijn ballen op haar kruis. Bij iedere stoot schommelden haar tieten als heerlijke drilpuddingen.

Rens kon als hij zo bezig was nooit voorkomen dat hij geile taal ging uitslaan. Petra was hem echter voor.

“Oh! Wat ram je die grote paal diep in m’n kut!”

“Godsamme! Wat ben jij een geil wijf! En wat is die kut heet!”

Petra lachte haar tanden bloot.

“Ja! Neuk me hard en diep! Toe maar! Neuk me!”

Grommend van lust beukte Rens zijn pik in Petra’s smachtende spleet. De ketsende en smakkende geluiden maakten de twee nog wilder. Petra’s tieten drilden wild. Ze liet Rens’ gezicht los en legde haar hand tussen hun buiken. Ze voelde haar dik gezwollen klit en begon zichzelf wild te vingeren, terwijl die lul diep in haar bleef stoten.

“Oh ja! Wat knijpt je kut strak om mijn paal!”

“Ja hè? Ik kom hoor.. ik kommmm.”

Petra’s lijf verstijfde en begon dan te draaien en te schokken. Rens stootte nog eens diep in die knijpende kut en voelde zijn zaad omhoog komen als lava uit een vulkaan. Hij wilde snel terugtrekken. Voor het zingen de kerk uit, maar Petra klauwde haar vingers in zijn billen en trok hem hard en stevig tegen haar aan. Het was niet te houden. Grommend spoot Rens zijn sperma diep in de baarmoeder van Petra. Zijn pik schokte, klopte en pompte in haar nauw samengeknepen schacht.

“Oh shit! Ik spuit je vol!” Gromde Rens.

“Ja, ja! Spuit m’n kut vol!” Kreunde Petra. “Leeg je ballen maar in m’n geile kut!”

De storm was ongemerkt gaan liggen. Het was augustus, dus buiten was het nog licht. Ze lagen naast elkaar in het hooi. Petra streelde Rens’ slap geworden lul. Hij streelde Petra’s tepels.

“Ik moet naar huis.” Fluisterde Rens.

“Ik ook.” Antwoordde Petra lachend.

“Waar moet je naartoe?” Vroeg Rens.

“Twee deuren verder. Dit is de boerderij van mijn ouders. Ik woon alleen in het huisje verderop aan de weg.”

Rens keek haar verbaasd aan.

“Stop gerust eens als je langs rijdt.” Lachte Petra.