Van een van mijn lezers kreeg ik een reactie met de vraag of ik ook op verzoek voor haar een verhaal wil schrijven. Helaas was haar mailadres niet zichtbaar dus kan ik er niet op antwoorden. Barbara, bij een volgend reactie moet je toestaan dat ik je mailadres kan zien, dan neem ik contact met je op en kunnen we samen werken aan opwindende verhalen voor deze site.

In 2005 werd, in een dorpje van ongeveer 3000 inwoners, Barbara geboren. Ze begon, net als alle kleine kinderen, te brabbelen en als je haar vroeg hoe ze heette dan zei ze Bra. Opgroeien in een dorpje is prettig. Ons kent ons. Je kent alle kinderen van je eigen leeftijd, groeit er mee op en gaat er mee naar school.

In 2017 sloeg het noodlot toe. Haar vader moest elke dag over de brug bij Gorinchem en dat zorgde voor uren reistijd. Het gezin besloot te verhuizen naar een stad dichtbij zijn werk. Voor haar betekende dit:
Dag vriendjes en vriendinnetjes
Dag vertrouwde school
Dag dorp
Dag alles

Haar ouders waren al snel gesetteld, maar voor haar was alles anders. Nieuwe omgeving waar ze niemand kende, geen kinderen van haar leeftijd in de buurt, en ook nog eens naar een nieuwe school. Groep 7. De eerste schooldagen gingen wel, maar ze sprak met een ander accent en dat was moordend voor haar. Ze werd nagedaan, genegeerd, gepest, kortom ze stond er, zeker omdat haar moeder ook werk had gevonden, alleen voor. Ze werd een sleutelkind dat alleen op deze wereld stond.

Schoolpsychologen werden ingeroepen voor hulp. Praten en nog eens praten, maar praatjes vullen geen gaatjes. Ze moet een hobby zoeken, lid worden van een club, en ga zo maar door, maar dat lukte niet. En om het eerlijk te zeggen dit had geen resultaat.

Begin 2021 sloeg de lockdown ook nog toe. Niet meer naar het VWO, geen ouders thuis en als die thuis waren moesten die werken, geen vrienden, helemaal niets. Doelloos slentert ze door straten en komt langs de kinderboerderij. Uiteraard gesloten, maar de dieren hebben toch verzorging nodig en ze kijkt door het gaas van de omheining naar de vrijwilliger die daar bezig is. Hij merkt haar op.

“Vind je dieren leukt?” vraagt hij
Aarzelend komt er een ja
“Wil je me misschien helpen?”
“Mag dat dan?”
“Natuurlijk, als je dat wilt doe ik de poort wel even open”
Ze knikt en even later staat ze bij de geitjes, een emmer voer in haar hand en 6 beesten die maar al te graag voer willen hebben. De tijd vliegt, ze straalt van geluk en na gedane arbeid zitten ze samen nog even op een bankje uit te rusten.

“Vond je het leuk om te doen?”
“Ja, tof”
“Zou je misschien het nog een keer willen doen?”
“Mag dat dan?”
“Natuurlijk, maar je school mag er niet onder lijden. Ik ben hier iedere dag van 10 tot 3, dus als je zin hebt en je lessen en huiswerk zijn klaar, dan mag je me best komen helpen.”
Dit was meer dan ze gehoopt had en die avond vertelde ze het enthousiast thuis. Haar ouders hadden er eerst bedenkingen tegen, maar ze zagen nu een andere Barbara dan de teruggetrokken, niet gelukkige Barbara en gaven, onder een aantal voorwaarden toe.

Barbara bloeide helemaal op. Ze vaak ze kon ging ze er aan de slag. Ze kreeg een band met de dieren, leerde al snel hun namen en ook hoe ieder dier aparte verzorging nodig had. De lockdown bleef duren en de kinderboerderij dus voor bezoekers gesloten.

Vaak stond ze al voor de poort voor hij kwam. Vandaag moest het dikke varken worden verplaatst. Het hok niet groot genoeg, de modderpoel te groot voor die ruimte en het stonk er verschrikkelijk. Dit werk konden ze niet met hun beiden doen en de gemeente had een aantal werkers en materiaal gestuurd. Onder deskundig advies en toezicht oog van een dierenarts werd de klus geklaard en de kolos had zijn nieuwe onderkomen. Nu nog de stinkende troep uit het oude hok.

Samen gingen ze aan de slag. Hij had meer met dit bijltje gehakt, zij niet. Het duurde niet lang voor ze languit in de drek lag, het spatte alle kanten op en zat overal. In haar kleren, haar gezicht en in haar haar. Hij hielp haar opstaan en zo kon het niet verder en zo kon ze ook niet naar huis.

“We hebben wel ergens nog schone kleren liggen en je zult moeten douche, maar we hebben alleen een buitendouche met koud water. Er zit niet anders op, meid, kom we gaan aan de slag, die rommel doen we morgen wel verder.”

Braaf volgende ze hem. Uit het magazijn haalde hij wat oude kleren die in waren geleverd voor recycling, maar door Corona niet werden opgehaald. Zo goed en zo kwaad als het kon werd een passende maat gezocht, ondergoed zat er niet bij, maar dat was niet erg, dat was toch niet vuil geworden.

Een tuinslang buiten met een sproeikop, meer was die douche niet. Barbara had geen keus. Ze was zenuwachtig en opgewonden tegelijk. Moest ze nu echt naakt voor hem komen staan. Helemaal naakt voor die man waar ze een speciale band mee had? Stel dat? Nee, joh, maar eh…. Stel dat hij haar iets aan wil doen, je hoort en leest tegenwoordig zo veel. Welnee of toch? Ze kan niemand om hulp roepen. Ze zijn daar alleen, hij en zij.

Ze vermant zich en trekt haar shirt uit, maakt de knoop van haar broek los en moeizaam haar benen uit de natte pijpen. Daar staat ze, alleen nog haar behaatje en slipje aan. Ze rilt even, beha en slipje zijn niet vies, maar als ze zich wil wassen dan worden die kletsnat.

‘Het zal voor hem wel niet de eerste keer zijn dat hij een naakt meisje ziet’ dacht ze, ‘tenslotte loop ik hier al weken rond en hij heeft me nog nooit op enigerlei manier seksueel benaderd of geïntimideerd. Langzaam maakte ze haar behaatje los, haar kleine C-cup tieten kwamen tevoorschijn. Haar tepeltjes stijf van opwinding. Hierdoor was ook het kruisje van haar slipje nat, maar dat zag hij toch niet. Snel schoof ze dat naar beneden en zei hem dat ze klaar was voor de koude douche.

Voorzichtig, om haar aan het koude water te laten wennen, liet hij een zachte straal over haar lichaam spuiten. Ze rilde even, maar was er al snel aan gewend. Met wat shampoo dat ze normaliter voor de dieren gebruiken waste ze haar haren. Al snel was die drek uit haar haar en van haar lichaam. Hij zette de kraam uit en ze waren vergeten een handdoek te pakken. Hij snelde naar het magazijn en sloeg de doek om haar heen. Ze trilde en hij bood en helpende handje aan.

Haar haren afdrogen, haar rug, haar billen, de achterkant van haar benen en hij wilde de handdoek aan haar geven. Barbara was rossig, nee een beetje geil geworden, er had nog nooit iemand zoveel aandacht aan haar besteed. Met trillende stam zei ze: “Je mag de voorkant ook wel doen, als je dat wilt.”

“Eh…Barbara…eh….is dat wel een goed idee? Ik eh…bedoel….je bent een meisje en eh….”
“Nou en eh….ik vraag het je toch. Doe je het of niet?”
Hij ging verder met afdrogen. Snel over haar tieten.
“Die zijn niet goed droog” zei ze meteen. “Zo worden mijn kleren straks weer nat”
Hij droogde haar beter af. Voelde haar stijve tepels door de stof van de oude dunne handdoek. Wreef over haar buik en begon toen bij haar tenen. Langzaam tot aan haar knietjes en daar stopte hij even. Je kon aan heel zijn houding zien dat hij het er moeilijk mee had. Hij wilde haar vragen de rest zelf te doen maar zijn droom werd snel verstoord: “Nou er is nog een stuk dat je moet doen. Schiet eens een beetje op, het is veel te koud om hier in mijn nakie buiten te blijven staan.” Meteen zette ze haar voeten verder uit elkaar.

Twijfelachtig ging hij door, haar bovenbenen en nu moest hij haar binnendijen en kutje nog doen. Barbara had een kleur van opwinding, hij van gêne. Op het moment dat de doek haar lipjes raakte zuchtte ze, sloot haar ogen en gingen haar benen nog verder uiteen. Door de handdoek heen voelde hij dat haar kutje nat was, niet van het douchen maar van de opwinding.

Ze fluisterde: “Kunnen we niet beter naar binnen gaan. Stel dat er toch iemand langs komt”
Hij knikte.
“Je moet me wel dragen anders krijg ik weer vuile voeten” zei ze en sloeg haar armen om zijn nek en haar benen om zijn billen. Haar kutje drukte tegen zijn stijve pik. Hij snelde met haar naar binnen. Stel dat iemand dit zou zien. Hij was ten einde raad, hij wist niet wat hij moest doen.

Hoe moet ik dit nu afmaken?
Heet jij Barbara of wil jij meedenken?
Stuur dan even een reactie met je mailadres zichtbaar naar de site dan krijgt dit een vervolg.