Het is 2084, vier februari, vandaag zijn mijn broer en ik zestien geworden, ons nieuwe leven begint! Voor ons allebei lag gisteren al de code met tijdstip voor onze telereis naar een van de jongereneilanden in de bus. Mijn broer heeft als bestemming Corsica, die van mij is Chora Sfakion, op Kreta.

Het lijkt wel kouder dan ooit deze winter. Dik ingepakt loop ik met mijn broer en ouders door de uitgestorven straten, tussen de hopen sneeuw door. We zijn op weg naar de voor ons gereserveerde cabines in het ‘TeleCentre’ van ons stadje Tromsö. Ik vertrek als eerste, in de warme knusse ontmoetingsruimte nemen mama, papa, en mijn broer innig afscheid van mij, waarna ik de cabine in stap.

Ik reis zonder bagage, die mag pas over drie dagen met opnieuw een speciale code door mijn ouders worden nagestuurd . Ik toets de cijfers in en meteen is daar dat vertrouwde gevoel, het lijkt of je even verblijft in een soort van tijdloos niemandsland . Het is een fijne ervaring, alsof je achter de werkelijkheid kan kijken.


De aankomst

Als ik op Kreta uit de cabine van aankomst stap ben ik tot mijn verrassing bloot en op de klok zie ik dat de reis precies een half uur heeft geduurd. De tijd die het kost om mij en mijn lichaam om te zetten in nullen en enen, te teleporteren en daarna weer te resetten.

Er is maar één andere persoon in de gezellig ingerichte aankomstkamer, een dokter, ze zit in een witte jas op een bank en zegt: ‘welkom in je jongerentijd, Elvy.’ Ze nodigt me uit naast haar in de gemakkelijke bank te komen zitten en een beetje verlegen loop ik naar haar toe, mijn handen voor mijn tietjes en kutje houdend. De dokter glimlacht en zegt: ‘nou Elvy, daar zie ik er wel meer van hoor.’ Dan legt ze me in alle rust uit waarom de teleportatie zo gecodeerd werd dat ik nu bloot ben, dat dat te maken heeft met het onderzoek én met het Welkomstfeest waar ik zo meteen naar toe ga.
We praten een tijdje, alles wat ze van me wil weten wordt automatisch opgeslagen in mijn audio-dossier en daarna onderzoekt ze me uitvoerig.

Voor mijn maten en innerlijke gezondheid moet ik de scan in, waar mijn lichaam vanuit alle mogelijke posities zal worden gescand en gefotografeerd. In de cabine zie ik mezelf in de zes verschillende spiegels waarachter de apparaten hun werk doen en zoals altijd ben ik best wel tevreden met wat ik zie. Ik ben niet heel groot, een meter eenenzestig. Geen grammetje vet heb ik op mijn lijf en dankzij alle sport en fitnes zijn mijn conditie en spieren prima op orde. Mijn kutje en oksels zijn electrolitisch voorgoed onthaard en mijn tietjes zijn niet heel groot maar toch wel duidelijk aanwezig, rond, stevig, met hun mini-roze tepels me nogal eigenwijs aankijkend. Ik heb lang lichtblond haar, typische Scandinavische felblauwe ogen, een ietsje te brede mond met volle rode lippen, een mooi wit gebit. Die mond is geloof ik de reden dat veel jongens uit ons dorp me altijd nogal graag willen kussen…

Als ik na de hele scan-procedure uit de cabine stap zegt de dokter: ‘nou meisje, alles is prima in orde met jou. Nu krijg je nog je prikpil die er voor zorgt dat tijdens de jaren van je verblijf hier geen ongewenste kindjes krijgt en dan wens ik je nu verder een fijn verblijf op ons mooie eiland Kreta,’ waarna ze me lief hugt. Als ik daarna weifelend blijf staan: ‘Ga maar door die deur, Elvy, je wordt er goed opgevangen, alles zal je vanzelf wel duidelijk worden.’ Ik bedankt de dokter voor haar vriendelijke ontvangst en loop dan naar de deur. Nieuwsgierig, maar doordat ik naakt ben toch ook wel een beetje verlegen en bezorgd over wat me te wachten staat.

Op het moment dat ik de deur open, slaat me een intens warme luchtstroom tegemoet, terwijl ik in de verte meteen feestelijke geluiden hoor. Ook uit andere tele-ontvangstkamers komen blote jongens en meisjes de ruimte binnen, we worden opgevangen door een al even spiernaakte wat oudere jongen. Hij stelt zich voor als Daniil en heet ons welkom in de introductieweek. Als hij zegt dat iedereen er is tel ik met mij erbij tien nieuwkomers en samen gaan we richting het feestgedruis…


Uit onze geschiedenisboekjes

”Zo’n vijf decennia terug was het bijna gedaan met de mensheid. Al láng daarvoor was wel duidelijk dat er roofbouw werd gepleegd op de planeet, maar pas begin deze eeuw viel het kwartje écht dat het fout zou gaan. In de jaren nul en tien werd gepraat en gepraat, langzaam werden er wel wat maatregelen ingevoerd om het tij te keren, maar al met al waren de regeringen gezamenlijk niet bij machte het tij te keren. Ondertussen bleef de bevolking wereldwijd ongebreideld groeien, eind jaren twintig waren het er zelfs bijna negen miljard.

Maar ook rond die tijd kwamen er ruim één miljard mensen om in de grote godsdienstoorlog die in 2028 op het zuidelijke halfrond uitbrak en zeven jaar zou duren. Het Noordelijke halfrond werd daarvan grotendeels gespaard, omdat het op tijd zijn legers als een soort van ‘firewall’ wist te verenigen. Bijna ‘dankzij’ de grote klimaatrampen die losbraken in de jaren dertig werd de oorlog beëindigd, maar het gevolg van de rampen was nóg desastreuzer.

Ruim vijf miljard mensen raakten op drift, vrijwel het hele zuidelijke halfrond werd door extreme hitte, zandstormen, grote branden, ontbossing en nog veel meer andere problemen onbewoonbaar. Vrijwel iedereen uit die streken probeerde het noordelijk halfrond te bereiken: Europa, Azië, Amerika en Canada. Al met al stierven er in tien jaar tijd nog eens ruim vier miljard mensen, waardoor er in 2045 nog maar drie en een half miljard over waren. En opnieuw vond de rampspoed dus vooral plaats op het zuidelijke halfrond…

Dat was het moment dat ‘The Elders’ ingrepen, een genootschap dat al sinds de vorige eeuw bestaat en is samengesteld uit zowel vrouwen als mannen. Allen zijn ze voormalige wereldleiders, begaafde wetenschappers of mensen die hun hoe dan ook op indrukwekkende wijze hun sporen in de samenleving hebben verdiend. Hun overeenkomst was en ís dat ze oud zijn, al het streven naar aardse macht, status of materie wel zo’n beetje achter zich hebben gelaten en daardoor een open mindset hebben. Grote voorbeelden uit het begin van de 21e eeuw zijn Nelson Mandela, Mary Robinson, Jimmy carter, Kofi Annan en Graca Machel.

In die tijd dus, halverwege de jaren veertig, werd het The Elders duidelijk dat het vijf óver twaalf was en dat alleen rigoureus ingrijpen de mensheid nog kon redden. De aarde zou best zonder mensen kunnen, maar niet andersom, dus er moest snel wat gebeuren.
Het initiatief kwam vooral van de VSE, de ‘Verenigde Staten van Europa’. Terwijl Amerika en China elkaar al vanaf het begin van de eeuw in een machteloze greep hielden lukte het de Europese staten zich na de grote godsdienstoorlog te verenigen, zelfs Rusland sloot zich daar na de nogal onverwachte dood van Wladimir Poetin bij aan.

De Europese groep van The Elders ontwikkelde drie centrale principes, die niet veel later wereldwijd werden overgenomen:
Het menselijk voortbestaan op de planeet Aarde staat vanaf nu centraal.
Mens, dier en plant moeten in liefde en evenwicht samenleven.
Er moet een einde komen aan drie van de allergróótste splijtzwammen: de onmetelijke rijkdom van enkelen, de schrijnende armoede van velen én de eeuwige godsdienstige twisten.

Eerst zorgden de Europese leden van The Elders dat het hele genootschap wereldwijd achter hun ideeën ging staan. Daarna legde het genootschap in het geheim contact met legertoppen over de hele wereld en al snel werden ieder het eens dat de tijd van parlementaire democratie en de kortzichtigheid die daarmee samenhangt voorbij was. Op 27 juni 2048 werden álle regeringen over de hele wereld binnen één etmaal afgezet en werd het ‘Verlicht Despotisme’ werd ingevoerd. The Elders stelden vanuit hun midden de ‘VD-Raad’ in, bestaande uit vijf vrouwen en vijf mannen, zij zouden de wereld gaan besturen. Zij en zíj alleen kregen de macht. Iedere twee jaar vertrekken twee leden en kiest het genootschap twee nieuwe. En het wérkt, sindsdien is er vrede en zijn in een hoog tempo de maatregelen genomen om het klimaat weer op orde te brengen en het leven op aarde te redden.

Als eerste werden álle mensen gehuisvest op het noordelijke halfrond, waarna een omvangrijk programma startte om in Afrika en Latijns-Amerika de longen van de aarde, de grote oerbossen dus opnieuw aan te planten. Tegelijk is heel veel tijd en geld gestoken in het ontwikkelen van het teleporta-systeem, en sindsdien vervoert ieder mens zich daarmee. Auto’s, vliegtuigen, wat dan ook wat op een motor werkt zijn taboe geworden, je beweegt je voort via Teleporta, met de fiets of op je eigen benen. Alle andere vervoer is afgeschaft, dus ook goederen worden geteleporteerd, ieder bedrijf of iedere winkel heeft een eigen cabine. Fossiele brandstoffen zijn streng verboden, benodigde energie wordt alleen nog opgewekt met honderd procent hernieuwbare bronnen. Dieren worden niet meer opgegeten en alles wat de mensheid nodig heeft wordt zó gemaakt dat het de aarde niet meer belast.

En het belangrijkste is dat de mensheid in aantal niet meer mag groeien, drie miljard is voortaan de grens. Tot die bereikt werd is in de jaren zestig streng aan geboortebeperking gedaan en nu die bevolkingsgrens is bereikt mag ieder mens nog maximaal één keer het leven doorgeven. Om dat te bereiken worden alle jongeren van hun zestiende tot hun twintigste op de mooiste eilanden over de hele wereld verzameld. Daar kunnen ze van hun jeugd genieten, krijgen ze de opleiding die ze nodig hebben, kunnen ze hun levenspartner vinden, kan wie dat wil met een partner twee kindjes krijgen én wordt iedereen opgevoed hoe je goed met de aarde omgaat.”
Tot zover onze geschiedenisboekjes...

Mijn nieuwe leven

Terwijl we allemaal door de omstandigheden én door onze naaktheid een beetje onwennig achter Daniil aanlopend op pad gaan kom ik terecht naast een bruin getinte jongen, leuke gast om te zien, donker haar, bijna zwarte ogen, mooi afgetraind lijf, niet veel groter dan ik. We hebben even oogcontact: ‘hoi, ik ben Nouri’ stelt hij zich voor. ‘Marokko, dus gewend aan de warmte’, zegt hij er met een brede grijns achteraan, duidelijk hintend naar mijn in en inwitte lijf dat al helemaal bezweet is, de druppels parelen door het bewegen kriebelend langs mijn lijf omlaag. Ik vind hem leuk, glimlach tegen hem: ‘Elvy, noordelijkste puntje van Noorwegen. Gewend aan kou dus… pfff’

Nouri lacht hartelijk en blij dat we dit contact al hebben kunnen leggen, wandelen we naast elkaar verder. Het wordt nog steeds warmer en warmer. Uiteindelijk komen we buiten op een terras, dat helemaal is overdekt met aaneengesloten punttenten, om de fel brandende zon buiten te sluiten. Naast het terras ligt een groot zwembad waarin ik weet niet hoeveel jongens en meiden aan het spetteren zijn en lol maken, sommigen zie ik zelfs openlijk vrijen in het water. Iedereen die niet in het water is ligt in de schaduw van de vele palmbomen op het terrein of onder de tentdaken, op handdoeken of ligbedden, sloom lezend of pittend. Het is echt bloed- en bloedheet en hoe graag zou ik óók in het water plonzen.

Maar jammer genoeg moeten we bij Daniil blijven, hij brengt ons naar een afgelegen hoek van het terras, in de schaduw van ook weer zo’n grote palmboom, een plek die bezaaid is met zitzakken. Allemaal zoeken we er een uit, Nouri en ik slepen die van ons naast elkaar en dan steekt Daniil van wal. ‘Lieve mensen, heel erg welkom op Kreta, dit is jullie domein voor de komende vier jaren.’

En dan legt hij uit wat we allemaal al wel zo’n beetje op onze vorige school hebben geleerd. Dat over de hele wereld alle warme eilanden grotendeels zijn vrij gemaakt voor de jeugd. In ons deel van het noordelijk halfrond zijn dat de eilanden van het Lido van Venetië tot de Canarische eilanden en van Cyprus tot Madeira.
Op die eilanden mogen we lol hebben, maken we een beroepskeuze, krijgen we de daarbij passende opleiding én is het de bedoeling dat we onze toekomstige partner vinden. En mensen die kindjes willen krijgen moeten dat híer doen, want bij het vertrek van de eilanden wordt iedereen voor de rest van het leven onvruchtbaar gemaakt…

Springbreak forever?

Daniil gaat verder: ‘Zoals jullie zien is iedereen hier bloot. Dat is verplicht en gewoon het fijnste met deze hitte, maar het heeft ook een andere reden. Morgen krijgen jullie een heel college over het hoe en waarom van dit alles, maar voor nu en hier zijn jullie ook naakt omdat jullie zo sneller en gemakkelijk plezier aan elkaar zullen beleven. Dus voel je vrij, zoek elkaar op en ga samen op ontdekking!’

In het groepje kijken we elkaar ongelovig aan. Plezier maken? Ontdekkingen doen? Een jongen die zich voorstel als John vraagt: ‘Whow, ehm…, bedoel je met plezier maken ook seks en neuken en zo? Ik zag dat ze in het zwembad al behoorlijk bezig waren.’ Daniil grinnikt en knikt: ‘Ja, zéker, plezier is wat jíj plezierig vindt. Als je wilt lezen, prima. Als je wilt niksen, prima. Als je seks wilt, prima.’ Volgens mij zitten we allemaal met open mond te kijken, dát hebben ze op school er allemaal niet bij verteld. Ik merk hoe Nouri naast mij onrustig in zijn zitzak schuift: ‘whow’ fluistert hij, ‘dat wordt leuk Elvy.’ Hmm, even wennen wel…

‘Echt alles wat daarbij hoor is oké?’ vraagt John weer. En dan gaat Daniil helemaal los, dit ligt hem geloof ik wel: ‘Absoluut. Neuken, prima. Beffen, ook fijn. Knuffelen, helemaal goed. Zoenen, het mooiste wat er is. Elkaar klaar maken, nóg mooier. Of groepsseks, echt heel lekker. Alles is goed. Dóe het! Maar je moet het wel willen, je hoeft hier niks tegen je zin te doen. Want wat ik al zei, je mag ook wat anders doen, zoals Klaverjassen of Mens-erger-je-nieten’ grijnst hij.

Ik kan het niet laten, steek ook mijn vinger op. ‘Hoe heet je?’ vraagt Daniil.
‘Elvy… ehm…, nou ja, meen je dat nou echt van die seks en zo? Waarom moet dit?’
Sorry, Elvy, maar dat wordt morgen allemaal uitgelegd. En niets moet, maar alles mág. Doe nou maar gewoon waar je lekker zin in hebt. En kom vanavond vooral naar het grote dance-festijn.’
Als het dan stil blijft: ‘oké, jullie hebben het begrepen, begrijp ik.’ Daniil gniffelt om zijn eigen grapje want hij snapt ook wel dat er niks te snappen valt, het overdondert ons gewoon.

‘Nou lui, amuseer je dus. En oh ja, lui, ongeveer ieder kwartier gaat er een treintje naar het strand iets verderop, daar is het wel wat koeler. En als je honger hebt is er een permanent doorlopend buffet daar in verderop in de mensa en als je slaap hebt of een seksplekje zoekt, overal zijn grote en kleine kamers met bedden of kussen of wat dan ook, je vindt wel iets. Buiten pitten mag ook en dat kan ik jullie trouwens aanraden want zelfs s-nachts koelt het hier amper af. Over drie dagen krijgen jullie een eigen kamer en daar zal ook zullie bagage dan arriveren’

Ik kan het niet geloven. Zijn we hier in een soort eeuwig durend spring-break of zo terecht gekomen? Nouri kijkt me grijnzend aan: ‘nou, Elvy, zullen we dan maar op ontdekkingsreis gaan?’ Oké, die heeft er zin in. ‘Nou, …ehm, die begint dan wel in het water’, antwoord ik. ‘En daarna mag jij me insmeren, want ik verbrand hier levend.’ Tevreden wrijft Nouri zich in zijn handen, en eerlijk is eerlijk, ik heb er ook wel zin in om die handen met zonnebrand op mijn nou al gloeiende huid in de weer te voelen…


Het boek ‘1984’ van George Orwell inspireerde me tot dit verhaal.
Fijn dat je het leest! Wat vind je er van? X. Zazie