Onderstaand verhaal is nog vooral een inleiding. Hier gebeurt nog niet zoveel maar dat komt in een volgend deel. Deel 2 wordt al aan verwerkt dus dat komt hopelijk binnenkort al.

Sophie zat te piekeren in haar kantoor. Hoe ging ze dit nu weer oplossen? Metoo-achtige kwesties zou ze in haar bedrijf niet toestaan had ze zichzelf een paar jaar geleden al beloofd en in ieder ander geval had ze ook veel kordater opgetreden en er meteen korte metten mee gemaakt. Het werd toch een stuk lastiger als de dader je beste, meest trouwe klant was. Ferdinand, of Ferry zoals hij binnen het bedrijf liet noemen, werkt voor een grote speler op de Europese kledingmarkt als de inkooptak van een multinational met diverse modeketens en webwinkels als dochterondernemingen. Ferry is de grootste inkoper bij het bedrijf en daardoor in zijn eentje verantwoordelijk voor een groot gedeelte van de omzet van het bedrijf van Sophie, een distributiebedrijf in de mode. Althans zo was het begonnen. Sophie wilde jonge ontwerpers helpen om hun kleding beter onder de aandacht te brengen bij grote modehuizen. Bij haar vorige baan was ze teleurgesteld omdat haar bazen vooral makkelijk geld wilden verdienen en alleen aandacht hadden voor de gevestigde namen. Jonge ontwerpers waagden ze zich niet aan. Uit frustratie daarover, en omdat ze haar bazen niet kon overtuigen om jonge ontwerpers een kans te geven, was ze voor zichzelf begonnen.

Maar omdat ze merkte dat jonge ontwerpers vaak wel wisten hoe ze moesten ontwerpen maar ze zakelijk nog onervaren waren en de weg niet goed konden vinden, was ze hun steeds meer zakelijke zorg en werk uit handen gaan nemen. Omdat de ontwerpers zich zo volledig konden concentreren op het ontwerpen, wisten steeds meer mensen haar te vinden. Zowel ontwerpers als inkopers en producenten. Het bedrijf was flink gegroeid maar het bedrijf waarvoor Ferry werkte was nog steeds hun grootste klant en in zijn eentje was hij verantwoordelijk voor meer dan de helft van de omzet. Zo afhankelijk zijn van één klant is voor geen enkel bedrijf goed en ze was dan ook hard bezig om dat te veranderen. In het begin was de werkgever van Ferry zelfs verantwoordelijk voor meer dan 90% van de omzet. Nu was dat nog 55-60% en dat werd steeds beter maar dat bedrijf was zo groot dat daar heel veel andere klanten voor nodig waren.

Daarom had Sophie nog steeds niks gezegd van Ferry's schunnige opmerkingen tegen Jan. Maar nu kon het niet langer. Ferry had wel vaker dubbelzinnige opmerkingen gemaakt maar die waren redelijk subtiel en niet gericht tegen specifieke personen. En er waren een flink aantal van haar werknemers zelfs wel gecharmeerd van Ferry. Maar in tegenstelling tot veel van de andere mannen in het bedrijf leek Jan volledig hetero. Sophie wist dat hij een vrouw had en misschien had hij ook wel kinderen. Bovendien was Jan ook nieuw en dus kent hij Ferry niet zoals zij of haar andere werknemers hem kennen.

Maar ook Jan wil ze niet kwijt. Hoewel hij er nog maar kort werkte, had hij nu al laten zien dat hij een echte aanwinst was binnen het bedrijf. Betrouwbaar, betrokken, verantwoordelijk en iemand met veel ervaring in de logistiek. Hij had in de zeer korte tijd dat hij er werkte al verschillende voorstellen gedaan die achteraf voor flinke verbeteringen in het magazijn hadden gezorgd. Want hoewel de logistiek toch een belangrijk onderdeel was van haar bedrijf, kwamen de werknemers van Sophie tot nu toe vooral uit de modewereld.

En daarbij was Jan ook nog eens erg goedkoop want hij was aangenomen via een reïntegratietraject van het UWV.

Maar de kans was erg groot dat ze na vandaag Ferry òf Jan kwijt was. En helaas voor Jan maar dan moet die toch het onderspit delven.

Als ze Ferry nu tegen zich in het harnas zou jagen en die zou vertrekken dan was het waarschijnlijk einde oefening en stond iedereen op straat.

Daarom had ze Jan naar haar kantoor geroepen om er eerst met hem over te praten. Ze hoopte op een uitweg die zorgde dat ze zowel haar grootste klant als haar nieuwste werknemer kon behouden, al had ze nog totaal geen idee hoe.

Geklop op de deur. "Binnen!" zegt Sophie.

"U had naar mij gevraagd?" vraagt Jan terwijl hij met een bedrukt gezicht zijn hoofd om de deur steekt.

"Ja Jan, ga zitten. Ik moet even iets met je bespreken."

"Uhhh, ok. Wat is er?" vraagt Jan onzeker. "Doe ik mijn werk niet goed?"

Jan ziet de bui al hangen. Maandag loopt zijn proefperiode af en dan moet Sophie beslissen of hij weg moet of dat hij een jaarcontract krijgt. Bij het vorige bedrijf waar hij gewerkt had was men heel tevreden over hem. Tot het einde van de proefperiode naderde. Toen waren er ineens allerlei klachten over zijn werk en stond hij weer op straat. Dat zal hier wel hetzelfde liedje worden dacht Jan. Dat viel hem wel tegen want hij had echt de indruk dat Sophie blij met hem was. Hij mocht haar ook graag en deed daarom juist extra zijn best. Deed ook werk waarvoor hij eigenlijk niet was aangenomen. Maar als hij Sophie daarmee kon helpen dan deed hij dat graag. Sophie was dan wel zijn baas maar ze was ook veel jonger dan hij en daarom had hij eerder vaderlijke gevoelens voor haar dan dat hij haar als zijn baas beschouwde.

Dat maakte deze situatie extra wrang.

Had hij eindelijk een bedrijf gevonden waar hij het enorm naar zijn zin had maar kon hij toch weer vertrekken? Jan zijn gezicht stond dan ook onbewust op onweer omdat hij slecht nieuws verwachtte.

"Nee, dat is het niet. Over je werk ben ik eigenlijk erg tevreden. Dit gaat over Ferry. Ik ben op de hoogte van zijn onbehoorlijke opmerkingen naar jou toe. Ik besef dat ik dit veel eerder had moeten aanpakken maar Ferry is inkoper bij onze grootste klant en ik kan me niet veroorloven om die kwijt te raken. Als dat gebeurt kan ik de zaak wel sluiten en staat iedereen binnen korte tijd op straat. Het spijt me maar dat kan ik me niet veroorloven. Nogmaals over je werk ben ik zeer tevreden maar als Ferry voor jou reden is om hier niet meer te willen of kunnen werken dan begrijp ik dat. Vandaar dat ik je nu wilde spreken aangezien je deze week zult moeten beslissen of je wilt blijven of niet."

Na deze mededeling verandert het gezicht van Jan. De onweersbui verdwijnt en hij begint te lachen.

Sophie begrijpt het even niet. "Ik begrijp niet wat hier zo grappig aan is Jan? Ik zit hier erg mee in mijn maag. Seksuele intimidatie is een ernstige zaak en bedrijven waar dit voorkomt worden tegenwoordig publiekelijk aan de schandpaal genageld. Ik hoop niet dat ik me in je vergist heb en je denkt hier een slaatje uit te kunnen slaan? Want dan vergis je je. Ja, de zaken gaan goed maar de concurrentie is moordend en de marges staan erg onder druk. Dus chantage zul je weinig mee opschieten en ik zal daar ook direct aangifte van doen. Ook al kost me dat mijn reputatie en mijn bedrijf."

Zo'n heftige reactie had Jan niet verwacht. Blijkbaar maakt Sophie zich meer zorgen dan hij dacht. Het lachen is dan ook snel weer over.

"Nee, sorry! Zo bedoelde ik het niet. Ik was gewoon erg opgelucht. Bij de proefperiode bij het vorige bedrijf kreeg ik rond deze tijd ineens veel klachten over mijn werk en kon ik dan ook vertrekken. Heel toevallig nèt voordat de proefperiode afliep. Ik verwachtte hier dan ook een soortgelijk gesprek toen u me vroeg naar u toe te komen. Vandaar mijn opluchting toen het ergens anders over bleek te gaan. Maar ik ben het met u eens dat seksuele intimidatie op het werk niet hoort. Dat die opmerkingen van Ferry daar ook toe behoren en ik als slachtoffer gezien word was eigenlijk nog niet in me opgekomen. Ik ben wel het een en ander gewend. Bij vorige bedrijven waar ik werkte werden zo vaak schunnige opmerkingen gemaakt. Ik had van de collega's gehoord dat Ferry wel vaker dergelijke opmerkingen maakt maar dat het daar tot nu toe bij is gebleven. Ik maakte me dan ook geen zorgen daarover. U chanteren is dan ook nog geen moment bij me opgekomen. Ik ben juist zo blij met deze baan. En ook met u als mijn baas."

"Dat is goed om te horen!" zegt Sophie opgelucht. Dan had ze Jan toch wel goed ingeschat bedenkt ze zich.

"Maar nu zitten we nog steeds met Ferry. Ik zal hem er zeker op aanspreken maar ik heb eerlijk gezegd nog totaal geen idee hoe hij daarop zal reageren. Ik ken hem al erg lang. Toen ik stage liep voor de mode-academie was hij al klant bij dat bedrijf. Ik denk dus dat hij niet zo snel boos op mij zal worden maar helemaal zeker weten doe ik dat niet"

Nu Jan weet waar het over gaat zit hij hij al net zo hard me te denken aan een oplossing. Zelf zag hij geen probleem in Ferry zijn opmerkingen maar hij snapt ook wel dat een bedrijf tegenwoordig niet goed overkomt als je dat maar laat gaan. Ooit lekt dat dan wel een keer uit.

"Misschien heb ik wel een ideetje!" zegt Jan.

"Ok, laat maar horen. Ik kan zelf echt niks bedenken dus ik kan alle hulp gebruiken."

"Wat als ik zelf eens met hem praat?"

"Nou, dat lijkt me niet verstandig. Ferry is een grote naam binnen de mode en ik denk niet dat hij het op prijs stelt om zich door een nieuwe werknemer van een klein bedrijf de les te laten lezen."

"Ook niet als ik u beloof dat ik een manier weet waarbij ik vrijwel zeker weet dat Ferry u niks kwalijk neemt?"

"Hoe zeker is dat? Op een schaal van 1 tot 100?"

"Ik denk meer dan 95% zeker."

Dat klinkt goed denkt Sophie. Jan is ook iets ouder dan Ferry en misschien helpt dat mee. Zelf is ze juist veel jonger. "Maar wat ga je tegen hem zeggen dan?"

"Ja, dat is het geheim van de smid" lacht Jan. "Wat ik precies ga zeggen of doen hangt af van hoe het gesprek verloopt. Maar ik beloof u dat ik er alles voor zal doen om te zorgen dat Ferry niet weggaat. Ik weet hoe belangrijk hij voor u en het bedrijf is en ik wil liever ook deze baan niet kwijt. Geef me een half uurtje met hem in de spreekkamer en ik zal er alles aan doen om Ferry te vriend te houden."

Sophie heeft geen keuze en kan dan ook weinig anders dan instemmen. "Ok, als je echt zo overtuigd bent dat hij dan blijft heb je wat mij betreft carte blanche. Zo niet dan staan we straks allemaal bij het UWV. Ik zal zo snel mogelijk een afspraak met hem maken en dan laat ik je weten wanneer hij hier is."

"Prima! Dan ga ik nu weer verder met mijn werk als u het niet erg vindt" zegt Jan terwijl hij op staat en alweer bijna de deur uit is.

"Jan!" roept Sophie hem nog terug. "Als dit lukt dan kun je dat jaarcontract wel vergeten."

Even schrikt Jan weer.

"Dan krijg je meteen een contract voor onbepaalde tijd!"

Nu is het Sophie die hard begint te lachen om de blik op Jan zijn gezicht en ze is ook opgelucht dat dit gesprek veel beter is verlopen dan Sophie verwacht had.

"Daar houd ik u aan!" En dan loopt Jan weer terug richting zijn werkplek. Net zo opgelucht en blij met het vooruitzicht van een vaste baan.