Op school had ik het niet heel ver getrapt. Uiteindelijk deed ik maar wat cursussen over wat ik interessant vond en werd ik een manusje van alles. Het had er toe geleid dat ik de laatste twee jaar had doorgebracht op een wijngaard in Duitsland aan de Rijn, tussen wat historische plaatjes gelegen aan de rivier ten zuiden van Keulen en Bonn en ten noorden van Koblenz. En alhoewel ik het daar ontzettend naar m’n zin had, veel geleerd had ten behoeve van mijn cursus tot vinoloog, was het ook tijd om alles weer achter me te laten en door te gaan. Mijn verhaal had dan ook niks met het verleden te maken. Niet dit verleden. Dit was wie ik was. Iemand die van hop naar her rende, en het liefst alle stations oversloeg, maar wel wist te leven op die manier. Ik was er dus twee jaar uit geweest. Weg uit Nederland. En nu was ik weer terug. En er was een hoop veranderd.

Ik heet Renz en ben 24 jaar oud. Ik had tijd en de middelen om te gaan reizen. Ik had overal naartoe gekund, maar had een voorliefde voor onze oosterbuur. En dat daar tegenwoordig ook steeds vaker mooie wijnen vandaan kwamen, hielp natuurlijk ook. Nederlanders zijn geen fijnproevers, maar ik deed wel graag alsof. En met de kennis op zak wisten ze dat in het buitenland best te waarderen. Nu streek ik weer neer in de lage landen. Bergen-aan-Zee om precies te zijn, of gewoon Bergen, zoals we het hier noemden. Hier had ik een klein appartementje, gekregen van mijn ouders toen die verhuisden naar Drenthe om de zee achter zich te laten en het platteland te verkennen. Ja, hier had je de zee, maar keek je andere kant op, was er platteland genoeg. Ik wilde de zee echter niet achter me laten, en kreeg de keuze. Liever had ik niet dat ze het ouderlijk huis verkocht hadden, maar dit was ook prima. Ik keek vanaf de rand van het dorp over het dorp heen met daarachter natuurlijk de duinen en het strand. Ik had hier nog wat vrienden en een baantje, al was dit ook een reden om er zo af en toe op uit te trekken. Het kon eenzaam zijn.

Bergen kende een paar strandtenten en ik werkte er bij een van die. Ook daar deed ik van alles zonder ergens voor opgeleid te zijn. Hadden ze een ober nodig, dan was ik er. Iemand voor in de keuken, kon ik ook zijn. Afwasser? Geen probleem. Zodoende hield ik me ook bezig met onderhoud en administratie. Ik werkte daar al jaren. Vanaf m’n zestiende, tot dus m’n 22ste. Toen twee jaar eruit, en nu weer terug. Wat dat betreft was er weinig veranderd. Ik vond het leuk werk. Ik was vrij lang, iets mager, maar opvallend genoeg om zo nu en dan op te vallen bij de meisjes. Ik hield wel van die aandacht, al wist ik er vaak niet wat ik er mee moest doen. In de informele sfeer was ik wat makkelijker, zal ik maar zeggen. Des al niet te min genoot ik er van, en als het me lukte, flirtte ik wat terug met het andere personeel of de meisjes van het strand en op het terras. Toeristen zat in Bergen, en daar hoefde de zon niet eens voor te schijnen. Een vriendin had ik dus niet.

Vandaag was het weer wat minder. Het bleef Nederland. Toch was er altijd wel wat drukte. Mensen kwamen voor de zon, maar ook voor de wind. En uit het dorp kwamen tal van oud gedienden voor een borreltje, een lunch of gewoon een kopje koffie. Ik kende de meeste mensen wel. Zo ook de man die nu binnen kwam gelopen.

‘Renz! Jeetje, werk je nog steeds hier?’ vroeg hij met negatieve bedoelingen. Echter kon het hem weinig schelen of ik hier wel of niet werkte. Ik vond deze man niet zo aardig, zal ik maar zeggen. Zijn naam was Willem, mijn oude buurman van toen ik nog bij m’n ouders woonde. ‘Moest jij je ouders niet achterna?’ vroeg hij nog, nog altijd niet aardig bedoeld. Ik weet dat hij vond dat mijn ouders mij wel eens pamperde. Hij wist natuurlijk ook dat ik hier was blijven wonen. ‘Hoe is het met ze?’

‘Hey, Willem.’ zei ik toen maar enthousiast, goed gespeeld. ‘Hoe is het met u?’ Antwoord op zijn vragen wilde hij toch niet.

‘Zeg toch geen ‘’u’’.’ Hij vond het heerlijk als ik dat tegen hem zij en hij kwam naar de bar gelopen waar ik net stond wat glazen te drogen. ‘Je wordt wel steeds groter. Die kleine jongen ben je al lang niet meer.’ vond hij nog nodig te vertellen. Ja, hij had me in m’n luiers gezien. Op zich was het wel een vriendelijke man, maar ook een beetje lastig. Hij was getrouwd en ze hadden samen ook een dochter. Ze waren iets ouder dan mijn eigen ouders, hun dochter was echter een stuk jonger dan ik. Het bleef altijd een beetje een raar gezicht om dat dan te zien. Ze hadden hun dochter ook Mary Jane genoemd. Okay, tegenwoordig kom je wel gekkere namen tegen, maar zij werd er vroeger best wel mee gepest. Dit wist ik omdat ik vroeger vaak moest oppassen als Willem en zijn vrouw Susanne op stap waren, wat ze nog best vaak deden voor ouders van een jonge meid. Mary Jane was ook echt zo’n muurbloempje en daar had je vrij weinig aan, verder.

Zij woonden hier echter ook al niet meer. Als ik mijn vader moest geloven waren ze nogal op een wat dubieuze manier aan een hoop geld gekomen en hadden ze het luxe leven gekozen in de grachten van Amsterdam. Toch kwamen ze hier nog vaak, zo te zien, want hij deed nog alsof hij thuis was en bestelde ook wat hij altijd bij mij bestelde, namelijk een jonge borrel. Hij vertelde dat ze hier, dichter bij het strand, ook nog een appartementje hadden en nu ze een lang weekend hadden, waren ze hier weer, wat ze vaker deden. Hun appartementencomplex kende ik. Dat was heel anders dan waar ik in woonde, zal ik maar zeggen. Uitzicht over de duinen op zee, onder anderen. Ik ben eens een keer in Amsterdam wezen kijken bij hun woning. Niet dat hun dat wisten. Ik had namelijk een goeie vriend die werkte als docent op een middelbare school. Die haalde ik soms wel eens van zijn werk op en dan gingen we stappen. Ik had mijn vader eens voor de grap het adres gevraagd om te zien hoe erg ze zich hadden laten meeslepen in het grote geld. Het was zo’n grachtengordelpand waar je tegenwoordig wel aardig wat voor neer moest leggen. Niet perse groot, maar wel mooi op zich. Mij ging niks boven Bergen-aan-Zee.

‘Willem! Nu al?!’ Het was verder stil binnen en terwijl ik en Willem een beetje aan het bijpraten waren, kwam daar plots zijn vrouw binnen. Willem was net te laat met het verstoppen van zijn glaasje, leeg dat het was. Zij was ook flink veranderd en had er duidelijk een dure hobby aan overgehouden in de vorm van shoppen. Dat was te zien.

‘Pap. Het is pas tien uur.’ verzuchtte een jonge, blonde meid die achter Suzanne vandaan kwam. Dat was Mary Jane dus. Terwijl het buiten echt begon te stormen, voegden de twee zich bij Willem aan de bar en mengde ze zich in het gesprek. Ik vroeg ze nog hoe het ze verging in de hoofdstad en zij waren geïnteresseerd in mij, wel oprecht. Willem schonk ik stiekem nog een borrel in terwijl de dames aan de koffie en het fris gingen.

Nadat ik alles had verteld, nam Willem me nog even apart en vroeg hij me waar ik nu woonde. Hij had dus niet geluisterd.

‘In de buurt dus?’ Ja, Bergen was niet zo groot. ‘Nee, mooi.’ vond hij. ‘Want ik en de vrouw gaan binnenkort een weekje naar Mallorca, de laatste week van de vakantie. En Mary Jane gaat dan niet mee. ‘Zou jij niet af en toe een oogje in het zeil kunnen houden?’ vroeg hij mij.

‘Nee.’ zei ik resoluut. ‘Oppassen doe ik niet meer. En is dat nog wel nodig? Hoe oud is ze?’ Mary Jane was zeven jaar jonger, dus ik wist wel hoe oud ze was. Net zeventien, geloof ik. Oud genoeg om alleen thuis te blijven.

‘Jongen, doe niet zo moeilijk. Je weet wel wat ik bedoel. Gewoon af en toen even een kijkje nemen of ze niks geks doen. Feestjes… of jongens.’ noemde hij het. Ik keek over zijn schouder. Suzanne leek het niet te horen en Mary Jane ook niet. Die was druk op haar telefoon.

‘Kom op. Ik geef je er wat voor, hoor.’ drong hij aan. Had ik meteen ‘ja’ gezegd, had hij me echt niks gegeven. Het hoefde ook niet. Morrend ging ik maar akkoord. Ik was toch in de buurt en fietste er langs als ik hier naar m’n werk ging, dus waarom ook niet. We wisselden nummers uit en dat was dat. Ik had een extra baantje. Zo zag ik het maar. Oppassen op Mary Jane, die ik goed genoeg dacht te kennen. Dat leverde vast geen problemen op…