Quinten was onvoorzichtig geweest. Of dom. In ieder geval onnadenkend toen hij na onze vrijpartij naar de badkamer was gelopen en daar zijn condoom had uitgetrokken, er een knoop in gelegd en het in het vuilnisbakje had gegooid. Blijkbaar ken ik mams beter dan hij. In haar opruimwoede maakte ze elke dag ieder papiermandje en elk vuilnisbakje in huis proper, zelfs al liggen er maar een snippers papier, een wikkel van een chocoladereep in een papiermandje of een tampon van mij (netjes verpakt natuurlijk) in het bakje op de badkamer.

We zaten beneden aan tafel toen we een ijzingwekkende kreet hoorden. We renden naar boven en daar stond ze, met een hand op de wastafel om zich staande te houden, en met haar arm voor zich uitgestrekte hield ze tussen duim en wijsvinger het condoom met de glibberige inhoud. Toen ze ons de badkamer zag binnenlopen, liet ze opnieuw zo'n oorverdovend gekrijs horen, ze zakte door haar knieën en viel jammerend op de vloer neer. We wilden haar optillen, maar ze sloeg driftig met haar armen en benen, riep en tierde onverstaanbare woorden. Ze mepte me tegen mijn benen en Quinten, die achter haar stond, kreeg een stamp van haar voeten tegen zijn scheen. Ze was niet over haar toeren, zoals we dat dikwijls meemaakten. Nee, dit was anders. We gingen zo'n meter van haar weg om niet weer een mep of een stamp te krijgen en toen leek het alsof ze flauw viel. Af en toe schokte haar hele lijf echter en we zagen haar naar adem happen. Ze liep helemaal rood aan en we waren bang dat ze zou stikken.

Ik aarzelde geen moment. Al ben ik nog maar zestien, ik heb op een cursus eerste hulp bij ongevallen gevolgd en wist dat er iets ernstigs aan de hand was met mams. Geen hartaanval, dat was duidelijk. Omdat ze bij iedere poging die ik deed om haar te kalmeren onmiddellijk begon te krabben en te slaan, kon ik niet anders dan een ambulance bellen. Quinten stond er schaapachtig op te kijken. Ik trok het condoom tussen mama's vingers uit en stak het in Quintens broekzak.

De ambulanciers, twee potige kerels van een jaar of veertig en dus kennelijk met veel ervaring, stormden de trap op met een beademingsapparaat en bogen zich over mams die nog altijd buiten zinnen was en zich probeerde te verweren. Toen een van de verplegers haar in een houdgreep kon krijgen en de andere haar het zuurstofmaskertje op neus en mond zette, werd ze ineens kalm. Ze zeeg als een lap stof neer en reageerde op niets meer. Even later arriveerde de MUG met een jonge arts, een vrouw. Ze onderzocht mams en vroeg ons wat er precies gebeurd was. Over het condoom zwegen we natuurlijk.

Mams werd voor observatie meegenomen naar het ziekenhuis, Quinten klom mee in de ambulancewagen en ik bleef thuis om paps en tante Lia te verwittigen. Paps zegde dat hij onmiddellijk naar het ziekenhuis zou rijden en tante Lia vroeg me om naar haar te komen, wat ik maar al te graag deed. Gelukkig dacht ik er nog aan mijn pil te nemen, het zou een ramp geweest zijn mocht ik die vergeten. Ik had die routine nog niet helemaal en mijn strip zat zo goed verborgen dat ik ze in mijn nervositeit niet dadelijk vond. Ik zond een sms naar Quinten dat hij dat condoom ergens moest weggooien waar niemand het zou vinden. Daarna stapte ik op mijn fiets en reed met een waas voor mijn ogen naar tante Lia.

Ze stond me in de deur al op te wachten en omhelsde me stevig. Met mijn hoofd in haar weelderige boezem kwamen mijn tranen. Als er iets ergs met mams aan de hand was, dan was dat onze schuld! Mijn schuld en die van Quinten. Ik besloot tante Lia alles te vertellen. Het moest er gewoon uit.

Peter

Meer dan twee uur zat ik naast Quinten te wachten op nieuws. Hij was heel zenuwachtig, zat de hele tijd op zijn stoel te draaien en te keren, op zijn nagels te bijten en kon zijn voeten geen moment stil houden. Op mijn vraag wat er precies gebeurd was, kon hij geen antwoord geven. Hij klappertandde, zag er koortsig uit. Het enige dat hij uiteindelijk over de lippen kreeg was: 'Het is allemaal mijn schuld, allemaal mijn schuld...' Ik voelde dat ik voorlopig niet meer uit hem zou loskrijgen, dus haalde ik voor hem en mij een kop koffie, zodat hij zou kalmeren.

Eindelijk kwam een arts op ons af. 'Meneer De Vos, ik heb nieuws over uw echtgenote. Ze is in shock geweest, maar we hebben haar kunnen kalmeren en nu slaapt ze. Het is geen natuurlijke slaap, we hebben haar een kalmeermiddel toegediend. We kunnen haar dus niet verder onderzoeken. U mag vijf minuten alleen bij haar, wees stil, doe geen poging om haar wakker te maken. Ze heeft absolute rust nodig. Daarna gaat u best naar huis. We houden u telefonisch op de hoogte wanneer we u iets over haar toestand kunnen meedelen. Alles laat voorzien dat dat pas morgenochtend zal zijn. Wees gerust, er is geen levensgevaar. Alles wijst erop dat ze naast overspannen en oververmoeid ook een ferme psychische schok heeft moeten verwerken. Ze ijlde toen ze hier aankwam en schreeuwde dat ze op haar kinderen moest passen. Bent u een van die kinderen?'
De arts keek me aan, ik knikte.
'Zijn er nog kleine kinderen in uw gezin, meneer De Vos?'
'Nee, dokter,' antwoordde paps, 'alleen nog een dochter van zestien.'
'Dan lijkt het mij inderdaad overbezorgdheid te zijn, zoals ik al dacht. Ik had al de indruk dat zij zich schuldig voelde om een of andere zware tekortkoming, uit haar woorden op te maken.'

Tijdens de rit naar huis sprak paps geen woord. Thuis vroeg hij me echter uit.
'Quinten, jongen, ik vermoedde al dat er meer met mams aan de hand was dan gewoonlijk. Die crisis van eergisteren hier, die van gisteren bij Lia en nu deze... Zeg eens eerlijk: heb jij daarmee te maken? Of Lara? Of jullie allebei?'
Ik moest natuurlijk denken aan wat ik had gehoord op Lara's kamer en nu vermoedde ik dat Jenny daar ook moest op uitgekomen zijn. Maar waarom had ze me daar niets van gezegd? Anders klaagde ze zelfs over het minste dat de kinderen volgens haar mispeuterd hadden.

Quinten zat zwijgend op de bank te wiebelen, duidelijk schuldbewust. Het duurde echter niet lang voor ik hem ertoe kon dwingen.
'Quinten,' zei ik streng, 'ik weet dat jij op Lara's kamer was, eergisteren. Ontkennen heeft geen zin. En wat ik hoorde... dat waren geluiden die je alleen maar op een slaapkamer hoort. Was jij met Lara aan het vrijen?'
Met een bloedrood hoofd gaf hij stamelend toe. 'Maar we zien elkaar graag, paps, we zien elkaar graag!' riep hij wanhopig en hij liep de trap op, naar zijn kamer. Ik volgde hem en zei dat ik hem de tijd gaf om te kalmeren, dat ik naar zijn uitleg wilde luisteren van zodra hij bij zijn positieven was, maar dat ik nu Lara moest gaan ophalen bij tante Lia.
'Jij doet het met tante, hé,' siste hij tussen zijn tranen door, 'ik weet het wel, paps, jij doet het ook. Iedereen doet het.'
Zonder hem een antwoord te geven liet ik hem alleen.

Lia

Na haar relaas nam ik Lara in de armen en suste haar. 'Ik begrijp dat je Quinten graag ziet, Lara. Hij is mooi, slim en ik kan me voorstellen dat hij jou ook graag ziet. Je vraagt je af waarom jullie broer en zus moeten zijn... Daar heb ik geen antwoord op. Ik weet alleen dat de wegen van de liefde ondoorgrondelijk zijn. We worden niet verliefd op wie we willen, maar op wie we niet anders kunnen. Als het echte liefde is, zal ze wel overwinnen, meisje. Maar jullie zitten in een experimentele fase en dat mag, dat is normaal. Ik zeg niet dat jullie liefde zal overgaan, neen, maar niemand weet hoe lang liefde duurt. Dat is zeker. Maar als je bang bent dat ik boos op jou zou zijn, vergeet het! Uit hoe je het me vertelt, voel ik dat het echt is. En dat uitgerekend iemand als je moeder zoiets moet meemaken... ze heeft al zo'n afkeer voor al wat met seks te maken heeft... Ik hoop dat ze dit te boven komt. Dit moet voor haar echt een mokerslag zijn. Terwijl ze blij had moeten zijn dat jullie een condoom gebruikten, verdorie!'
Nu werd ik echt boos - niet op Lara, maar op Jenny.
'Ze moest eens weten welke verstandige kinderen ze heeft! Jij, die direct de pil gaat halen op je zestiende verjaardag. Quinten die in afwachting dat het echt kan een condoom omdoet... Daar heeft onze Inge nog wat van te leren. Al vind ik het niet erg, hoor, ik ben blij dat ik grootmoeder word, maar toch... Ik was ook nog maar achttien toen ik ging samenwonen en dat is achteraf gezien ook niet mijn beste beslissing geweest. Wie weet wat er tussen mij en Eddy had gekund, mocht Jenny er niet op uitgekomen zijn en het aan onze vader had verteld...'
En toen vertelde ik Lara het hele verhaal over Eddy en mij, over Jenny. Maar dat mijn vader daarvan had geprofiteerd om mij ook te neuken, verzweeg ik. Dat hoefde niemand te weten. Ik had het zelfs nooit aan Eddy gezegd. Maar over de liefde tussen een zus en een broer wist ik genoeg om het niet te veroordelen. En over de liefde tussen een schoonzus en een schoonbroer wist ik onderhand ook al alles...

Lara was me in ieder geval dankbaar dat ik het zo opnam en dat ik haar in vertrouwen had genomen. Jammer genoeg voor Lara kon ik haar niet zeggen dat de liefde tussen Eddy en mij gebleven was. We zagen elkaar niet dikwijls en er was nooit meer over gepraat nadat hij verkering had gekregen met Cindy, waar hij een jaar later al mee trouwde. Eddy ging me sindsdien uit de weg. Hij wilde er duidelijk nooit meer aan herinnerd worden. Ik was hem daarentegen altijd graag blijven zien en dat zou ik ook nu nog altijd doen als hij ertoe bereid was, zeker weten...

Maar nu had ik Peter. Die nieuwe crisis van Jenny maakte het allemaal niet gemakkelijker voor hem. Ik vroeg me af hoe dit allemaal zou eindigen. Het zou in ieder geval beter zijn dat Quinten en Lara wisten wat er tussen Peter en mij was en dat Peter op de hoogte was van de liefde tussen Quinten en Lara. Duidelijkheid zou er moeten komen, zo snel mogelijk. Zo niet, zouden we in een web van leugens en bedrog terechtkomen.