Boswandeling - 2

Ik werd wakker van het zonlicht in mijn ogen. We waren zo moe geweest dat we de gordijnen niet eens hadden dicht getrokken. Omdat mijn slaapkamer op het gelijkvloers is, aan de achterkant van het huis en maar op een paar meter van de tuin van onze buurman, zegt mama altijd dat ik ervoor moet zorgen dat er geen inkijk is. Louis is een vrijgezel en mama verdenkt hem ervan naar haar en naar mij te loeren als we in de tuin liggen te zonnen. Mama in een volgens haar 'zedig' marineblauw eendelig badpak en ik in topje en broekje - een beha hoef ik nog niet.

'Wat kan Louis zien, mama? We hebben toch kleren aan?' vraag ik haar dan.

Zoals altijd geeft ze daar geen antwoord op. Als Louis in zijn tuin aan het werk is, loopt mama naar binnen en wil ze dat ik dat ook doe. Maar ik blijf dan lekker liggen omdat mama toch geen scène durft maken terwijl de buurman het kan zien en horen. En dan leg ik een tijdschrift over mijn hoofd, maar zo dat ik er van onder kan kijken en Louis zich onbespied waant. Even later zie ik hem dan door de haag naar mij loeren. Verleden week heb ik het zelfs aangedurfd om mijn benen een beetje te spreiden. Hij kan toch niks zien! Toen ik een minuutje later opstond en naar binnen ging, hoorde ik wel zijn voetstappen achter de haag! Ik was zo fier dat ik zoiets gedurfd had.

Dat heb ik ook nog niet aan Amélie verteld. Dat vindt ze misschien wel een echt geheim...

--- --- ---

Terwijl ik op mijn zij lig, kijk ik vanuit mijn bed naar de haag tussen ons huis en dat van Louis. Misschien is hij nu door een gaatje in de haag naar mij aan het kijken... Die gedachte windt me opeens heel erg op. Maar dan voel ik een hand op mijn dij. Amélie is ook wakker geworden (of misschien was ze al langer wakker, of misschien denkt ze dat ik nog slaap...) Haar hand trekt mijn rokje omhoog en blijft op het blote vel van mijn dij liggen. Haar warme hand voelt prettig op mijn koude huid. Omdat ik niet reageer, denkt Amélie waarschijnlijk dat ik nog slaap en ik speel het spelletje graag mee. Ik begin zelfs een beetje te snurken om te zien wat ze nu zal doen. Ze schuift dichter bij, komt tegen me aan liggen en haar arm slaat ze nu rond mijn blote buik. Haar hand schuift naar beneden, maar omdat ik op mijn zij lig, kan ze niet verder dan mijn buik. Zal ik op mijn rug gaan liggen? Maar dan weet ze dat ik wakker ben... Ik wil weten wat ze in de zin heeft voor ik haar laat zien dat ik niet meer slaap. Het is duidelijk dat ze het plekje tussen mijn benen wil voelen, maar daar kan ze niet bij. Haar hand verplaatst zich weer naar mijn dij en daarna naar mijn rechterbil. Door al dat strelen voel ik me enorm opgewonden, zeker als ik me daarbij nog eens voorstel dat Louis dit allemaal door de haag zou kunnen bekijken...

Zou ik net als Elvira willen dat mensen naar mij kijken als ik bloot ben? Elvira zegde dat ze het nodig heeft dat er iemand naar haar kijkt als ze seks heeft. Ik heb natuurlijk nog nooit seks gehad, maar nu begin ik me toch af te vragen of ik niet een beetje zoals Elvira ben... Dat ik zomaar mijn benen spreidde terwijl ik wist dat Louis me kon zien... Goed, ik had mijn bikini aan, maar ik fantaseerde op dat moment toch dat ik geen broekje aanhad en dat mijn buurman mijn poesje kon zien...

Amélies hand blijft mijn bil zachtjes strelen. Ik voel haar ademhaling in mijn nek. En dan voel ik haar lippen daar, ze kust me heel zachtjes. Haar mond blijft daar en keer op keer zoent ze me. Dan laat ze me voorzichtig los. Ik hoor hoe ze zich omdraait en even later voel ik haar lippen op mijn bil. Weer zoent ze me, met af en toe een likje. Nu wordt mijn poesje wakker, ik zou liefst van al mijn vingers tussen mijn benen willen laten glijden, maar dat durf ik niet. Ik doe dan maar alsof ik nu pas wakker word en draai me op mijn rug. Amélie trekt snel haar hoofd weg, maar blijft wel in dezelfde houding liggen, met haar hoofd tegen mijn dij en haar benen naast mijn hoofd. Ze heeft mijn rokje omhoog geslagen, dus ik lig daar met mijn onderlijf helemaal bloot. Ik kijk naar haar, ze heeft al haar kleren uit. Ik kijk recht in haar poesje. Het is de eerste keer dat ik een poesje van een ander meisje van zo dichtbij zie. Maar alles wat ik kan zien is een dichte bos donker haar, van haar spleetje zie ik niets. Bij mij is er alleen nog maar een beetje dons, als ik met een spiegel tussen mijn benen naar mijn poesje kijk, zie ik mijn spleetje nog helemaal. Maar ja, Amélie is ook al ouder dan ik, we schelen meer dan een jaar. Zij is jarig in april, ik in september, da's bijna anderhalf. Als ik zo oud zal zijn als zij nu is, zal mijn spleetje ook helemaal overgroeid zijn...

'Hoe lig jij daar nu?' vraag ik loom, alsof ik pas wakker geworden ben, 'wat ben je aan het doen, Amélie?'

'Ik ben aan het kijken hoe mooi je bent, Linda. Dat mag toch?'

'Als je dat leuk vindt. Maar weet jij dat ik nu vlak in je poesje kan kijken?'

'Hmm, en? Is het een mooi uitzicht?'

Die vraag had ik niet verwacht. Vind ik dit mooi? Eigenlijk wel. Maar ik zou nu liever met mijn hand tussen mijn benen liggen en me rustig strelen, mijn kitten vinden en het met haar tongetje mijn vingertoppen laten aflikken... Ineens gaat Amélie boven op mij liggen, met haar poesje boven mijn gezicht en ik voel haar tong tegen mijn buik. Zonder er over na te denken, heb ik mijn benen al uit elkaar geslagen en Amélie duikt er met haar hoofd helemaal tussen en begint me daar te zoenen nu. Het zoenen gaat al snel over in likken. Ze heeft geen enkele moeite om mijn kitten te vinden en likt met haar tong tot ik dat hele warme gevoel in mijn buik krijg. Wat ik normaal met mijn vingers doe, doet zij nu met haar tong! Ik lig met gesloten ogen te genieten en stel me voor dat Louis nu aan het kijken is. Ik kom klaar, zoals Amélie dat noemt. Ze rolt van mij af, komt weer naast mij liggen met haar hoofd naast het mijne en ze kust me op de mond. Haar tong duwt tegen mijn lippen tot ze er tussen glijdt. Ze proeft zoals mijn vingers proeven als ik gedaan heb met mezelf te spelen. Terwijl haar tong in mijn mond zit en rond de mijne draait, glijdt mijn hand tussen mijn benen en ik streel mezelf tot ik weer klaar kom. Ik word helemaal slap en zij ook. Ze ligt nu ook op haar rug, met haar hand tussen haar benen en ze is nog bezig met zichzelf te spelen. Ineens slaakt ze een gil, dan kreunt ze en valt ze stil.

'Vond je het plezierig?' vraagt ze. Ik kan niet anders dan ja zeggen, hoe vreemd ik het ook vind - twee meisjes die met elkaar spelen.

'Het was de eerste keer voor jou, hé?'

'Mmm...'

'Ik voelde het wel. Maar het moet eens de eerste keer zijn, Linda. En ik ben blij dat ik het mocht zijn. Je bent zo mooi, Linda! En dan heb ik alleen je kutje nog maar gezien... Vind je mij ook mooi?'

Ze gaat zitten. Ik zie haar borsten nu, kleine roze appeltjes met donkere vlekken en daarop roze tepeltjes. Ik heb nog bijna niets, ik moet zelfs nog geen beha dragen. Ik heb alleen tepels met daarrond een bruine vlek en een lichte welving, meer niet. Natuurlijk vind ik Amélie mooi, ook met kleren aan vind ik haar fantastisch. Ik vind mezelf een magere bonenstaak, maar zij vindt mij mooi... Ik kan het niet echt begrijpen, maar toch: Amélie heeft me nog nooit belogen, dus zal het wel zo zijn.

'Natuurlijk vind ik jou mooi,' zeg ik, 'jij hebt al echte borsten en ik ben nog helemaal plat. En jij hebt al zoveel haar, daar. Bij mij is het nog allemaal dons. Vind jij dat nu echt mooi?'

'Ja,' zegt ze hartstochtelijk, 'ik vind jou echt heel mooi, Linda. Daarom ben je mijn beste vriendin toch? En als je het niet graag hebt dat ik je kus of je kutje lik, dan zeg je het gewoon. Dan doe ik dat niet meer, beloofd.'

'Weet je,' antwoord ik, 'ik vond het wel heel vreemd dat je met je gezicht tussen mijn benen ging liggen en me daar kuste en likte en zo... en terwijl je bezig was, dacht ik aan onze buurman die door de haag naar ons aan het kijken was en toen kwam ik ineens klaar.'

'Oh, dan ben jij waarschijnlijk net als Elvira een exhibitioniste!' roept Amélie uit, 'dat gevoel ken ik ook wel. Ja, dat heb ik ook, Linda! Soms heb ik echt de behoefte om mezelf te laten zien aan iemand, zo maar, of terwijl ik me afspeel, of terwijl ik...'

Ineens stokt haar stem. 'Terwijl je wat doet, Amélie? Wat dan?' Ze bijt op haar lip en zegt dan snel: 'Vergeet het maar, kom, we staan op, het is al bijna middag.'
We hebben thuis maar een kleine douche, ik ga er eerst in, daarna Amélie. Ik maak ondertussen beneden het ontbijt klaar. Het is inderdaad al bijna middag en nu pas voel ik dat ik honger krijg.

We zitten na het ontbijt nog wat te kletsen wanneer de vaste telefoon gaat. Dat zullen mijn ouders wel zijn, denk ik, die willen zeker weten of ik mijn plan kan trekken. Maar die zouden zeker op mijn gsm bellen, die staat aan en ligt naast mij op tafel. Ik neem op en hoor een vrouwenstem: 'Hallo, Linda, Elvira hier. Stoor ik niet?'

'Nee hoor, wat een verrassing van jou te horen. Ken jij ons nummer?'

'Nu, dat is gemakkelijk te vinden. Er is nog zoiets als een witte gids, hé? En ik moest er wel lang over nadenken, maar je familienaam viel me toch in. En ik wist ook nog in welke straat je woonde. Ik wilde jou en Amélie vragen of jullie me deze namiddag in de winkel kunnen komen helpen. Het is heel warm, dus ik zal heel veel ijsjes moeten scheppen en tussendoor komen er natuurlijk ook nog mensen om frisdrank, chips en snoepjes. Dat kan ik alleen niet aan. En na sluiting kan ik iets lekkers voor jullie klaarmaken. En ik heb jullie nog wat te vertellen, als je dat wilt, ten minste...'

'Momentje, Elvira, ik zal het eens aan Amélie vragen.'

Amélie was direct akkoord, dus vertrokken we een half uur later met de fiets naar het dorp waar Elvira woont. Op twintig minuten waren we er. Het was inderdaad al heel druk aan de toonbank met ijsjes. Amélie en ik verkochten de magnums en de ola's, de cola en de frisdranken, de chips en al de andere dingen terwijl Elvira het druk had met ijshoorntjes vullen. Nee, ik snapte dat Elvira dat nooit alleen zou afgekund hebben.

Om zes uur sloot ze de winkel en begon ze aan het eten. 'Maar eerst jullie loon,' lachte ze, en ze gaf ons elk veertig euro. Voor mij is dat heel veel geld, want ik krijg thuis nog altijd geen zakgeld, tenzij op mijn verjaardag of bij een bijzondere gelegenheid.

'Hoe speel je dat op andere dagen klaar?' vraagt Amélie.

'Gewoonlijk krijg ik op zaterdagnamiddag hulp van een jongen uit de buurt,' zegt Elvira, 'maar hij mag van zijn ouders niet meer komen helpen.'

'Waarom niet?'

'Ach, meisjes... ach, ik zal het maar zeggen zoals het is: ik heb hun lieve zoontje ingewijd in de liefde en hij is zo onnozel geweest om hen dat te zeggen. En nu mag hij zelfs niet meer in mijn buurt komen. Gelukkig houden ze het binnenshuis, anders...'

'Dus je hebt met hem gevrijd?' vraagt Amélie.

'Ja, en het was niet tegen zijn zin, hoor. Integendeel. Hij is verdorie negentien, van zo iemand zou je toch verwachten dat hij daar kan over zwijgen, niet? Ik weet niet waarom hij het thuis verteld heeft, het was altijd zo goed, zei hij zelf. We hebben de afgelopen twee maanden elke zaterdagavond samen gegeten en daarna gesekst... Misschien vonden zijn ouders het vreemd dat hij maar om tien of elf uur thuis kwam en hebben ze hem op de rooster gelegd, maar dan nog... Dat had ik nooit van hem verwacht, dat hij zou klikken. Maar eigenlijk wilde ik het daar niet over hebben, meisjes. Laten we eerst gezellig eten en daarna wil ik jullie iets voorstellen.'

Natuurlijk zijn Amélie en ik superbenieuwd naar wat Elvira ons te zeggen heeft. We maken samen alles klaar, eten met smaak en ruimen af. Elvira ontkurkt een fles witte wijn en schenkt ongevraagd voor elk van ons ook een glas in. Het is de eerste keer dat ik wijn drink. Het smaakt zoet en ik word er licht van in mijn hoofd. Ik heb thuis genoeg gehoord over de gevaren van alcohol, dus weiger ik een tweede glas, maar Amélie niet. Die is het blijkbaar gewoon om wijn te drinken. Ze wordt er wel heel vrolijk van.

'Wat wilde je ons nu eigenlijk zeggen, Elvira?' vraagt Amélie.

'Eigenlijk wilde ik jullie een voorstel doen, meisjes,' zegt ze, 'nu jullie gisteren mijn geheim ontdekt hebben, zou ik willen dat jullie er in het vervolg bij kunnen zijn als ik in het bos vrij. Ik weet dat ik jullie dat gisteren ook al heb gevraagd, maar nu stel ik het jullie heel serieus voor. Ik ben een exhibitioniste, dat wil in mijn geval zeggen dat ik pas echt geniet van seks als er iemand toekijkt, of meer dan een zelfs. Je snapt wel dat zoiets moeilijk uit te leggen is, het is gewoon een drang die ik niet kan verklaren. Neen: dat is wel te verklaren en zelfs heel gemakkelijk. Maar wat ik nu ga vertellen, mogen jullie aan niemand verder vertellen. Geef eerst jullie woord maar, zweer het.'

We beloven het plechtig en dan gaat Elvira verder: 'Ik was zo oud als jij, Linda, misschien nog iets jonger, dat weet ik niet meer precies, toen ik met mijn ouders met vakantie was in Frankrijk. Mijn ouders zaten er warmpjes in en ze konden elk jaar een villa huren met een privé strand aan de Middellandse zee, dus je kunt je voorstellen wat dat kostte. Mijn vader had de gewoonte aangenomen om ieder jaar van de eerste dag af samen met mij te zwemmen. Mijn moeder kon niet goed genoeg zwemmen om dat in volle zee te doen en zij bleef op het strand onder een parasol lezen of gewoon naar ons kijken. Van als ik nog klein was, zwommen we nooit anders dan in ons blootje, dus dat was geen enkel probleem. Maar toen we die zomer de eerste keer zwommen, en al een heel eind in zee waren, maakte mijn vader me complimentjes over mijn borsten en over de haartjes die ik aan het krijgen was. 'Je wordt groot, El, je bent al een echte vrouw.' Ik voelde me fier daarover en vroeg hem of hij dat echt graag zag, die tietjes en die haartjes. Hij verzekerde me van ja en dat hij me graag zou strelen: 'Het is tijd dat je net als mama met mij doet,' zei hij.
'Hier, in het water?' vroeg ik hem verwonderd.
'Nee, natuurlijk niet, straks, op het strand, onder de parasol. Maar alleen als jij het wilt, snoesje. Mama weet dat ik je graag zou strelen, ze zal erbij blijven. Ze vindt ook dat je groot genoeg bent, maar je moet haar wel eerst zeggen dat je het echt wilt.'

'Ik wist natuurlijk al wat seks was en ik was altijd al een heel nieuwsgierig kind geweest. Ik had hen al jaren daarvoor betrapt terwijl ze bij ons in de tuin aan het vrijen waren. Ze deden echter gewoon verder en vanaf toen deden ze het gewoon zowel thuis als op vakantie in Frankrijk terwijl ik erbij was. Dus ik wist wel dat het begon met strelen, maar ik wilde wel weten of hij daarna ook echt met mij zou vrijen. Terwijl we ons rustig lieten drijven op het warme water, zei mijn vader van ja, maar dat het van mij zou afhangen. Alleen als ik het echt wilde, zou hij alles met mij doen wat hij met mama deed. En dat mama er de hele tijd zou bij zijn. Mijn hart bonsde in mijn keel: ja, dat wilde ik wel! Ik had al zo dikwijls gezien hoe mama ervan genoot en als zij nu, zoals ik het altijd deed, zou toekijken, dan vond ik dat heel opwindend. En zo is het dan gekomen dat mijn vader zowel met mama als met mij vrijde, en als hij met mama vrijde was ik erbij en als hij met mij vrijde, dan keek mama toe. En toen ik de eerste keer met een jongen vrijde - ik was toen al bijna negentien - voelde ik me niet veilig omdat er niemand was om ernaar te kijken. En dat gevoel is nooit overgegaan. Ik heb eerst jaren lang als stripteaseuse gewerkt, daarna in een gelegenheid waar mannen door een raampje konden kijken hoe ik seks had met een man, een peepholebar noemen ze dat, en zo ben ik dan bevriend geraakt met de twee mannen die jullie gisteren gezien hebben. Ik had genoeg verdiend om dit huisje te kopen en mijn ouders hebben me geld gegeven om de winkel in te richten, zodat ik voor de buitenwereld een eerzaam beroep had. Maar elke keer dat ik probeerde te vrijen, miste ik publiek, zal ik maar zeggen.'

'Maar met die jongen die hier werkte heb je toch gevrijd zonder dat er iemand bij was?' vroeg Amélie gevat.

'Ja en neen, het is altijd gefilmd. Een van die twee mannen, de kleinste van de twee die jullie gisteren gezien hebben, is een technicus in een bedrijf dat pornofilms maakt. Hij heeft drie camera's in de slaapkamer geplaatst en dus werd elke vrijpartij opgenomen, snap je? En zodoende wist ik dat hij het achteraf zou kunnen zien. Natuurlijk blijft dat tussen hem en mij, hij zal die films niet doorgeven aan iemand. De kwaliteit is daar trouwens niet goed genoeg voor. Maar alleen het idee dat iemand het zou kunnen zien, ook al was het achteraf en op film, maakte dat ik opgewonden genoeg werd om klaar te komen. Maar zeg nu eens eerlijk: zijn jullie gisteren echt toevallig op ons uitgekomen?'

Ik bloosde, maar Amélie antwoordde zonder aarzelen dat ze al een hele tijd het bos in ging om koppeltjes tijdens de seks te betrappen.

'Dan bij jij een voyeur,' besloot Elvira, 'en ik ben een exhibitioniste. Dat klopt als een bus. En jij, Linda, wat ben jij? Vind jij het ook leuk om mensen met elkaar te zien seksen, zoals ik het gisteren deed?'

'Ik weet het niet echt, Elvira, ik vond het alleen heel spannend. En ik heb heel veel schrik gehad toen die man ons betrapte. Ik dacht echt dat hij ons ging verkrachten.'

'Dat zou hij nooit doen, Linda. Die twee mannen doen precies wat ik wil. En ik vind jullie gewoon nog niet oud genoeg om zelf te beslissen of je wilt seksen of niet. En zeker niet met mensen die je niet kent. Neen, je kunt er zeker van zijn dat jullie niets zal overkomen. Maar dat jullie ons gisteren konden bespieden, heeft me doen nadenken. Ik wil niet meer dat zoiets nog kan gebeuren. Gelukkig waren jullie het die ons bezig zagen, maar stel je voor dat het mensen waren die hun mond niet kunnen houden en die rondstrooien dat Elvira van de snoepwinkel zich in het bos laat vastbinden en seks heeft met twee mannen... Ik ben geen hoer, hé, ik ben een gewone vrouw die haar eigen seksleven wil hebben, meer niet. Ik hoop dat jullie mijn geheim nooit aan iemand zullen verklappen. En trouwens, iedereen heeft geheimen. Jullie ook, al zijn jullie nog zo jong. Jij bijvoorbeeld, Linda, ik zie aan je ogen dat jij ook een geheim hebt. En nu jullie het mijne kennen, wil ik die van jullie wel eens horen. Dan staan we quitte.'

Ik aarzelde lange tijd, maar ik vond ook dat nu Elvira zo open over haar geheim had verteld, ik het mijne ook kon verklappen: dat ik opgewonden werd van het idee dat onze buurman Louis me kon zien terwijl ik in mijn blootje in de tuin lag of terwijl ik me lag te strelen tussen mijn benen. Dat ik echt zou willen dat hij tussen mijn benen kon kijken.

'Dan ben je ook exhibitionistisch ingesteld,' concludeerde Elvira en ze streelde door mijn haar, 'ik vind het een fijne gedachte van jou en je vindt wel eens een mogelijkheid om het uit te proberen. Maar je moet altijd wel heel voorzichtig blijven met die dingen, dat begrijp je wel. Als die buurman nooit een stap verder wil zetten dan jij het wilt, waarom dan niet? Maar ik weet natuurlijk niet wat hij in de zin heeft, hoe hij in elkaar zit. Op een of andere manier zou je daar met hem moeten kunnen over praten... En jij, Amélie, jouw geheim is van een heel andere orde, nietwaar?'

Amélie begon hevig te blozen en dat was ik niet gewoon van haar. Ze is altijd zo'n flapuit en nooit verlegen. Nu klapte ze dicht. Ze had me gisteren al over een geheim verteld, maar wilde er toen ook al niets over kwijt.

'Toe, meisje, we zijn onder elkaar en we hebben beloofd dat er niemand ooit iets van zal verder vertellen. Je gaat als zestienjarige niet zo maar het bos in 's nachts om naar vrijende koppeltjes te kijken. Ofwel heb je het zelf nog nooit gedaan en is het louter nieuwsgierigheid, maar dat geloof ik niet van jou. Volgens mij heb je het al gedaan en wil je zien hoe anderen het doen en vergelijken met hoe jij het doet of om te zien wat je nog kunt leren...'

'Ik heb moeten beloven om het aan niemand te zeggen,' zei Amélie ten slotte en ze beet op haar lip, 'maar als ik jouw geheim ken, is het mijne even groot, Elvira. Dat van Linda vind ik eigenlijk niet echt een geheim...'

'Voor haar is het dat wèl, Amélie,' zei Elvira streng, 'en ik vind het heel moedig van Linda om het uit te spreken. En Linda is je beste vriendin. Daar hoef je geen geheimen voor te hebben. En voor mij ook niet. Ik weet goed genoeg dat sommige geheimen te zwaar zijn om alleen te dragen. En als wij drietjes elkaars geheimen kennen, worden ze lichter. Dat is in ieder geval voor mij zo. Ik was opgelucht om het jullie te kunnen vertellen.'

'Goed dan,' mompelde Amélie uiteindelijk, 'maar je mag niet boos zijn op mij, Linda. Beloof het me. Van Elvira ben ik zeker. Maar ik wil jou niet kwijt als vriendin, Linda.'

'Ik zal zwijgen als het graf,' beloofde ik, 'en niemand zal het ooit te weten komen.'

'Wat het ook is?'

'Wat het ook is, Amélie. Voor jou doe ik alles, dat weet je.'