Die twee maanden schoolvakantie van negen jaar geleden zal ik nooit vergeten.
Van maandagnamiddag tot vrijdag ging ik bij Amélie logeren, al moest ik van mijn ouders dan wel voor het avondeten thuis zijn. Daardoor zag ik Leo nooit, behalve een keer - daarover straks meer.
Op zaterdagvoormiddag hielp ik mama in het huishouden, maakte mijn kamer schoon, waste mijn kleren... de tijd vloog.
Elke zaterdagnamiddag hielp ik Elvira in haar snoepwinkeltje annex ijskraam, met Wouter als mijn gehoorzame assistent. Elvira had opgemerkt dat er veel meer mannen naar de winkel kwamen sinds ik er werkte en ze vond dat ik me beter met de klanten kon bezighouden en dat Wouter de kassa deed. En zoals altijd had Elvira gelijk: keer op keer nam het aantal volwassen mannen toe als ik in de winkel stond en ik kon hen van alles laten kopen als ik maar vriendelijk glimlachte en me tegelijkertijd voordeed als een verlegen schoolmeisje (wat ik eigenlijk ook nog was).
Een kalende heer van in de vijftig kwam elke zaterdag zogezegd voor zijn kleinkinderen een hoop snoep kopen en elke keer drukte hij me, voor hij naar de kassa liep om te betalen, een briefje van 10 euro in de hand. Hij knipoogde daarbij naar mij en de laatste zaterdag van de vakantie kwam hij dicht bij mij staan en fluisterde in mijn oor: 'Lindaatje, ik hoop dat je niet alleen vakantiewerk doet hier - dat je ook in het schooljaar nog komt werken...'
Hij pauzeerde even, haalde diep adem en zei toen, terwijl hij me recht in de ogen keek: 'Jou hier elke zaterdag zien, maakt mijn hele week goed.' Hij drukte me weer een biljet in de hand en murmelde, bijna onverstaanbaar nu: 'Als je geld nodig hebt - je hoeft er niets te doen, als ik maar naar jou mag kijken.'
Hij haastte zich zonder om te kijken naar de kassa, betaalde en liep snel naar buiten.
Elke zondagochtend gingen mijn ouders naar de mis, in een klooster of in een of andere kerk in de omgeving en dan kon ik lang uitslapen. Na de middag woonden ze dan ergens een lof bij en bleven dan vrijwilligerswerk in een parochie doen tot in de late namiddag. Dan fietste of wandelde ik met Wouter in de bossen. Ik had hem gezegd dat ik liever wandelde, dat gedoe om met een fiets door varens of heide te sleuren stond me niet aan. Ik vroeg hem of ik niet tot bij hem thuis kon komen. Zijn vader was toch het hele weekend bij zijn vriendin. Dat vond hij goed. Wouter was wel een dik jaar ouder als ik, maar hij nam nooit echt initiatief. Dat deed ik dan maar en hij was altijd akkoord.

Zo verliep dus elke week van die zomervakantie. Laat ik beginnen met hoe het met Amélie en mij ging.
Wanneer ik 's maandags na de middag bij haar toekwam, wachtte ze me op met alleen een slipje aan. Geen wit katoenen onderbroekje meer, maar de ene keer een ivoorkleurig met kant aan de randen; een andere keer een lila niemandalletje in satijn of een mosgroene tanga. Leo verwende haar nu en bracht elke vrijdagavond wel een nieuw cadeautje voor haar mee. Ik mocht ook altijd een van haar nieuwe slipjes uitkiezen en aantrekken wanneer we vrijden.
Haar borsten waren al flinke appeltjes, stevig en vol, net als heel haar huid olijfkleurig, waardoor het opmerkelijk was dat haar kleine tepelhoven en haar tepels zelf een lichtere kleur hadden dan haar vel. Haar tepeltjes waren bijna roze en nooit hard, zoals die van mij, maar vlezig en vooral sappig (vond ik toch). Terwijl ik aan haar borst lag en op mijn gemak aan haar tepels zoog, kneedde zij haar tiet en met haar vrije hand streelde ze mijn nek en ging ze met haar hand onder mijn bloesje om mijn schouders en rug te masseren. Ik had dan nog altijd al mijn kleren aan en zij alleen haar slipje. Dat waren zeer intieme momenten voor mij.

Ik lag graag aan de borst en zij hield ervan 'mama en baby' te spelen, zoals ze ons voorspel noemde. Ze fluisterde dan dingen als: 'Zuig maar, lief boeleke, kleine schat, zuig mama's tieten maar helemaal leeg, klein meisje. Oh, je krijgt al tandjes... bijt maar flink door, laat mama voelen dat je al een groot meisje bent...' en meer van dat soort praat.
Het wond me in ieder geval zo erg op, dat ik tijdens het zuigen mijn handen onder mijn rok moest steken en me op de stof van mijn onderbroek bijna klaar wreef. Wanneer ik haar beide tietjes lang genoeg had afgezogen, legde ze me voorzichtig op mijn rug in bed en trok ze langzaam al mijn kleren uit tot ik alleen nog mijn onderbroekje aan had. Ik had nog geen borsten, alleen een lichte welving. Wanneer ik op mijn rug lag, zag ik er in ieder geval nog als een jongen uit, met dat verschil dat ik mooi gerimpelde, donkere en vrij grote tepelhoven had waarop mijn harde bruinzwarte tepels fier en hard rechtop stonden. Zeggen dat mijn tepels gevoelig waren is een understatement, maar toch waren ze niet overgevoelig. Na wat kussen, likken en zachtjes zuigen - een voorspel dat ze nodig hadden om klaar te zijn voor het echte werk - konden ze heel veel uitstaan en finaal genoot ik er ontzettend van wanneer Amélie mijn tepels tussen haar tanden zette, eraan trok en erin beet. Dan trokken elektrische vonken en draden van mijn tepels rechtstreeks naar mijn onderbuik en wilde ik maar één ding: mezelf aanraken en afspelen. Maar dat wilde Amélie voorkomen. Terwijl ze mijn tepels afzoog en bewerkte, hield ze mijn polsen in een houdgreep en zat ze schrijlings over mijn bekken. Ik voelde dan de hitte uit haar slipje op mijn onderbuik komen, rook haar geil en werd gek van verlangen naar meer, naar gelikt en uitgezogen worden. Maar Amélie had veel meer geduld dan ik en haar tong bewoog zich van mijn tepels naar mijn hals en mond - lange tongzoenen - en vandaar naar mijn oren, mijn nek, en dan naar beneden, langs mijn borst naar mijn buik, mijn navel, mijn onderbuik tot aan de rand van mijn onderbroek. Ik was van mijn oren tot aan mijn venusheuvel nat van haar speeksel. Dan pas trok ze haar slipje en mijn onderbroek uit en keerde zich om, haar harige kutje boven mijn mond en haar mond tegen mijn kruis. We wisten ondertussen al van elkaar hoe we de ander spuitend konden laten klaarkomen, maar de afspraak was dat wie het eerst spoot de afwas zou moeten doen. Voor mij was dat spuiten nog iets nieuws toen en ik verloor bijna altijd. Zoals Amélie mijn klitje met de punt van haar tong bewerkte, heeft - op een zeldzame uitzondering na - nog nooit een man bij mij kunnen doen. Toch spoot ik in die tijd nog maar heel weinig geil in vergelijking met Amélie die tot drie of vier keer kort na elkaar kon spuiten. We spoten altijd in elkaars gezicht, liefst in elkaars mond. Ik vond Amélies geil heel zout en een beetje wrang smaken in het begin, ik moest er echt aan wennen. Zij hield (en houdt nog altijd) vol dat mijn geil beter smaakt dan boter of honing. Een kwestie van smaak, zullen we maar zeggen...

We vrijden elke dag minstens een keer en Amélie leerde me 'scharen', kutje tegen kutje wrijven en zo interne orgasmes krijgen. En we speelden ons af met de vibrators die ze van Leo gekregen had - haar papa had er haar direct twee gegeven zodat ik er ook een kon gebruiken - de schat! Want dat was mijn frustratie tijdens die hele vakantie: dat ik Leo nooit zag. Hij vertrok op maandagochtend en kwam 's vrijdags thuis wanneer ik al vertrokken was. Eén keer bonsde mijn hart van vreugde toen ik hem op een vrijdagnamiddag, rond een uur of drie, toen ik hem zijn auto hoorde parkeren naast het huis. Ik lag op een deken in het achtertuintje te zonnen met alleen een bikinibroekje aan (een bovenstuk had ik niet nodig en het zou belachelijk geweest zijn daar geld aan uit te geven). Amélie was net naar de badkamer gegaan om een douche te nemen - we hadden net gedaan met vrijen en we waren allebei bezweet en flink nat geworden van ons speeksel en ons geil. Ik zou ook een douche nemen na Amélie.

Leo kwam langs de achterkant van de garage de tuin in, zag me liggen en liep op mij toe. Ik ging vlug rechtop zitten. Hij boog zich voorover, kuste me vluchtig op de lippen en streelde even door mijn haar.

'Waar is Amélie?' Ik zei hem dat ze onder de douche stond.
'Je ruikt naar haar,' merkte hij op.
'Geen wonder,' antwoordde ik, 'we hebben net gevrijd.'
Ik keek verlangend naar hem op, ik was zo blij dat hij me nu kon zien met alleen een broekje aan en ik hoopte dat hij naast me kwam zitten en me zou bekijken. Moest hij dat gedaan hebben, dan twijfel ik er niet aan dat ik mijn bikinibroekje zou afgestroopt hebben, gewoon om me te laten bekijken.
Maar hij bleef rechtstaan, keek naar binnen en zei toen: 'Sorry, Linda, maar ik ben vroeger naar huis gekomen voor Amélie. Ik ben wel de baas van de werf, maar ik heb een geloofwaardige smoes moeten verzinnen om eerder weg te kunnen. Ik rij al anderhalf uur met een stijve in mijn broek. Ga jij maar naar huis, Linda.'

De tranen sprongen in mijn ogen. Op dat moment kwam Amélie de tuin in. Het enige wat ze droeg waren sandalen, ze was helemaal naakt. Ze keek naar mij en daarna naar Leo en vroeg verbaasd wat er gaande was. Leo legde het haar uit en besloot met: 'Ik weet dat je me niet verwachtte, liefje, maar echt: ik kan niet anders dan je nu neuken. Linda kan beter naar huis gaan, dat snap je toch.' Nu barstte ik echt in een huilbui los. Dat had ik nooit verwacht van Leo en ik hoopte dat Amélie me zou verdedigen en Leo op andere gedachten zou brengen. Het liefst zou ik samen met hem en Amélie gezellig op het deken zijn gaan liggen, mijn gezicht in zijn oksel, zoals toen op de heide. Ik zou zweren dat ik mijn ogen dicht zou houden, dat Amélie hem mocht aftrekken, ja, dat ze met hem zou mogen neuken terwijl ik dicht tegen zijn lijf aan bleef liggen... maar dat kon ik niet zeggen. Ik kon alleen maar onophoudelijk snikken en snotteren.

Amélie kwam naast me zitten. Ik keek op naar Leo die nog altijd op een meter of zo voor mij stond. Ik keek recht in zijn kruis en zag door de stof van zijn lichte linnen zomerbroek de bult van zijn gezwollen pik. Ik greep naar mijn bikinibroekje, vast besloten het uit te trekken en hem mijn muisje te laten zien en hem zo op andere gedachten te brengen, me nog niet weg te sturen maar me gewoon te bekijken. Amélie had door wat ik wilde doen, pakte mijn handen vast en probeerde me te troosten: 'Lieveling, we hebben al de hele week elke dag gevrijd. Voor papa is het al van zondagavond geleden. Dat snap je toch, schatje? Nu heeft hij me nodig. En ik hem.'

Ik voelde me verraden door mijn vriendin, door mijn lief. En door Leo. Als een kip zonder kop rende ik het huis in, pakte mijn spullen bij elkaar, trok een short en een shirt aan en liep zonder hen nog een woord te zeggen met mijn tas langs de voordeur weg. Ik sloeg de deur met een harde bons dicht, pakte mijn fiets en spurtte weg alsof de duivel me op de hielen zat. Thuis gooide ik me op mijn bed en bleef wel een uur lang wenen en mezelf beklagen. Pas toen daagde het me dat het eigenlijk normaal was wat er gebeurd was. Het was waar wat Amélie gezegd had: ik had de hele week met haar mogen vrijen en nu nam ik het Leo nog kwalijk dat hij nam waar hij recht op had. Ik begreep het wel. En toch maakte het me ongelukkig en moedeloos. Het liet me niet los dat Amélie haar vader boven mij verkoos...

In de weken die volgden, kwam Leo nooit meer vroeger naar huis. Op 16 september zou ik jarig zijn en ik was vast van plan Amélie en Leo niet uit te nodigen op het verjaardagfeestje dat mijn ouders, tegen hun gewoonte en tegen mijn verwachtingen in, zouden geven voor mijn en hun vrienden. Maar in die weken deed Amélie heel normaal tegen mij en ze kwam er maar een keer op terug, de maandag erop.
'Ik vind echt dat je je aanstelde, Linda. Aan de ene kant begrijp ik je wel: je wilde nog enkele uren met mij zijn. Maar dat je geen begrip toonde voor papa, die het vijf lange dagen zonder seks had moeten doen, terwijl jij elke dag kon genieten... nee, dat vind ik niet fijn van jou. Je mag niet jaloers zijn, liefje, en zeker niet op Leo. Hij ziet jou ook graag, weet je. Maar je moet geduld hebben.'
'Ja, geduld...' pruilde ik, 'weet je dat ik precies uitgerekend heb hoeveel dagen ik nog geduld moet hebben?'
Ze kuste me en nam me in haar armen: 'Je hoeft me je berekening niet te verklappen, snoesje, ik ken alleen de datum die je in je hoofd hebt. Het is nog lang, ja, maar ondertussen kan er heel veel gebeuren. En al die tijd heb je mij en Wouter en misschien nog komt er nog wel iemand anders... Toe nu, lieveling, kus me, lik me, eet me helemaal op...'

--- --- --- ---

De zondagnamiddagen met Wouter deden me Leo wel vergeten. Ik fietste nu naar hem toe, een hele rit van bijna twaalf kilometer. Het kon me in het geheel niet schelen dat ik in het zweet stond na die inspanning, ik wilde dat hij naar me keek en de eerste keer trok hij grote ogen toen ik direct in de zetel plofte, mijn onderbroek uittrok en mijn rok omhoog sloeg. 'Kijk naar mij, Wouter,' was alles wat ik kon uitbrengen en gelukkig had hij daar geen bezwaar tegen. Hij zette zich voor mij neer op het lage salontafeltje en ik spreidde mijn benen voor hem. De eerste keer was het echt onwennig voor hem, maar hij bleef toch aandachtig kijken wanneer ik na een tijdje mijn hand tussen mijn benen stak en me langzaam afspeelde. Meer verlangde ik eigenlijk niet, of toch... ik moest bekennen dat ik ook zijn penis graag zou zien. Dat hij hem, zonder dat ik het moest vragen, toch met een zekere verlegenheid op zijn gezicht, uit zijn broek haalde, deed me plezier. Terwijl ik me klaar wreef, trok hij zich af en toen hij moest spuiten, deed hij dat met zijn hand dicht bij zijn eikel. Het was zoveel dat het over zijn hand afdroop. Hij liep snel weg om zijn hand in de keuken af te spoelen en toen hij terugkwam, had hij zijn rits al weer dicht.

'Volgende keer wil ik het zelf bij jou doen,' zei ik toen we naast elkaar op de bank zaten en hij zijn arm rond mijn schouders had geslagen, 'of zou je dat niet willen?'
'Ja, natuurlijk wil ik dat... ik droom daarvan... maar ik durf niet... Ik bedoel: ik durf dat niet vragen aan jou...'
'Ach, Wouter, dat hoef je niet te vragen, het is toch aan tussen ons? We gaan toch met elkaar? Dan is dat toch normaal...'
'Als jij het zegt... als je dat graag hebt, ja, dan wil ik dat wel...'
'Ik heb dat heel graag, Wouter, echt. Ik wil dat jij aan mij komt en dat ik aan jou mag komen. Je hebt zo'n mooie piemel, dat heb ik toch al gezegd? En jij vindt mijn muisje toch ook mooi?'
Ik legde mijn hand op zijn kruis, maar hij werd niet meer hard. We zoenden nog wat en toen was het al tijd om terug naar huis te fietsen. De volgende zondagen gingen het al veel beter. Ik ging eerst op de bank liggen met mijn onderlijf bloot en hij streelde mijn muisje, wat ik heel fijn vond en daarna ging hij liggen en ik leerde hoe ik hem het best kon aftrekken, wat toch moeilijker was dan ik had gedacht. Mijn kleine hand rond die dikke, vlezige paal had echt moeite om de juiste druk te geven terwijl ze ook nog op en neer moest bewegen. Ik vroeg hem om het nog eens voor te doen en zo leerde ik het toch al gauw. Ik leefde voor het moment dat zijn zaad uit dat kleine ronde spleetje in zijn dikke eikel spatte, op mijn hand, op mijn arm, soms ook op mijn shirt of op mijn gezicht. Hij vertelde me, weer wat verlegen, dat hij zich niet meer zelf aftrok in de week, dat hij alles voor mij opspaarde. Het was in ieder geval altijd heel veel, al kon ik niet vergelijken met andere jongens of mannen. Ik betrapte me er ook op dat ik soms aan Leo dacht terwijl ik Wouter aftrok - dat ik me voorstelde dat ik Leo's fluit in mijn hand had. Voor mij was er ook een groot verschil tussen bekeken worden door Wouter of door Leo. En ik moet bekennen dat, als ik echt de keuze had, dat ik me dan liever door Leo zou laten bekijken en dat ik ook liever Leo zou aftrekken, hoe lief Wouter ook was. Maar hij bleef toch altijd een beetje verlegen, alsof hij zich schuldig voelde of iets deed wat niet mocht. Hij nam ook nooit zelf initiatief en soms dacht ik dat het ook een goeie kant had: zo moest ik mijn borst ten minste niet laten zien en daar was ik beschaamd over. Een jongen wil toch echte tieten zien en voelen, dacht ik.

--- --- --- ---

Ik vertelde Elvira over de man die me iedere zaterdag een briefje van tien had toegestopt en die nu, op de laatste zaterdag van augustus, had gezegd dat, als ik geld nodig had, ik niets hoefde te doen dan me te laten bekijken. Hij had me toen geen tien euro gegeven, maar een briefje van twintig.

'Ja, ik ken die man,' antwoordde ze, 'hij woont hier vlakbij. Een goeie ziel, denk ik. Hij is weduwnaar, zijn vrouw is twee jaar geleden gestorven aan kanker. Hij heeft haar helemaal alleen verzorgd. En volgens mij vertelt hij de waarheid als hij zegt dat de snoepjes voor zijn kleinkinderen zijn, hij heeft twee getrouwde zonen en vier kleinkinderen die dikwijls bij hem op bezoek komen. Ik had al zo'n vermoeden waarom hij nu elke zaterdagnamiddag kwam in plaats van af en toe eens in de week. Het zegt in ieder geval dat hij een goede smaak heeft. Volgens mij ziet hij jou gewoon graag, zonder meer. Enfin, zonder meer is ook niet het juiste woord. Het moet hem veel moed gekost hebben om je dat te zeggen, Linda. Het is een verlegen, beetje gesloten man en ik heb altijd gedacht dat hij heel eenzaam is. Wil je dat ik je zeg wat ik erover denk, dat ik je raad geef?'
'Mmm, misschien wel. Ik had nooit gedacht dat iemand zoiets tegen mij zou zeggen, Elvira. Maar je weet dat ik zo graag bekeken word...'
'Ja, en je bent nog zo jong, Linda. Het is iets dat diep in jou zit, dat kan niet anders. Je wordt stilaan een vrouw en dat is een deel van je vrouwelijkheid dat zich manifesteert, daar ben ik zeker van. Zoals ik Bernard ken, zou ik zeggen: het lijkt me veilig. Ik kan me onmogelijk voorstellen dat hij een vlieg kwaad zou doen. Het is aan jou om te beslissen wat je ermee doet, al ben je nog zo jong, maar ik begrijp het. Op jouw leeftijd had ik ook al fantasieën die voor een meisje niet helemaal spoorden met wat ze normaal noemen. Ik droomde er toen al van - en nog vroeger dan jij zelfs, van in het begin van mijn puberteit eigenlijk - dat ik vastgebonden werd en zo. En je ziet dat zo'n drang, als die werkelijk in je zit, niet overgaat. Pas op, ik doe niet aan SM of zo, gewoon mijn polsen vastgebonden zodat ik weerloos ben, dat geeft me hetzelfde gevoel als wat jij hebt wanneer iemand naar jouw kutje kijkt, veronderstel ik. Alleen heb ik toch mijn negentiende moeten wachten tot ik iemand tegenkwam die dat wilde doen. Mijn advies is altijd: doe wat je wilt, maar hou je ogen open en wees voorzichtig. Maar Bernard is een heel discrete man, het zou me verwonderen als hij iets zou doen wat niet mag.'
'Dus jij vindt dat ik me best door hem mag laten bekijken?'
'Ik vind niets, Linda, ik zeg alleen wat ik voel. Mocht ik jou zijn, met die gevoelens, dan zou ik het ten minste een kans geven. En misschien verdien je dan op een kwartier evenveel als dat je een hele namiddag bij mij werkt, zonder echt iets te moeten doen. Of beter: door iets te doen wat je het liefste doet - je laten bekijken.'
'Hoe moet ik dat dan aan boord leggen, Elvira? Daar kan je me toch bij helpen?'
'Wel, als je ouders het goed vinden, mag je tot eind oktober, zo lang ik ijs verkoop, elke zaterdagnamiddag komen helpen. Je zult zien dat de verkoop van ijsjes dan wel minder wordt. Dan mag je om 5 uur al ophouden met werken. Als alles meevalt, kan je dan naar Bernard gaan, hij woont hier een paar huizen verder. Je kunt zelfs langs het tuinpoortje het weggetje nemen naar zijn tuin, dan ziet niemand je bij hem binnengaan. Want roddels moet je echt vermijden, hoor. Wouter komt in ieder geval niet meer helpen, zijn vader heeft vanaf september weer veel werk in de loodgieterij en hij wil van Wouter zijn opvolger maken, dus zal die alle zaterdagen mee naar klanten gaan. En wat je nu kunt doen... als ik het was op jouw leeftijd... ik durfde best wel veel, al zat ik heel anders in elkaar dan jij... ik zou mijn stoute schoenen aantrekken...'
En Elvira deed me uit de doeken hoe ik het zou kunnen aanpakken.

Ik liep tien minuten later de straat op en belde aan bij huis nummer 18 van het dorpspleintje. Het was een oude herenwoning, goed verzorgd, met pas geverfde deuren en ramen. Bloembakken op de vensterbanken. Wijnranken tegen de muren met een bordje erbij: 'Als de druiven rijp zijn, mag je er gerust een handvol van plukken.' Ze waren bijna rijp, zag ik. Ik belde aan en Bernard deed open, keek heel verwonderd en daarna glimlachte hij minzaam.
'Ja, Linda, wat een verrassing! Kom je afscheid nemen?'
'Nee, ik kom zeggen dat ik nog tot eind oktober bij Elvira blijf helpen, elke zaterdagnamiddag van half twee tot vijf. Niet meer tot zes, dus...' voegde ik er een beetje stamelend aan toe. Ik wist niet wat ik nog meer kon zeggen.
'Oh, dat is goed nieuws, Linda, dan zien we elkaar nog elke week, veronderstel ik.'
'Ja,' zei ik en vervolgens deed ik wat Elvira me voorgesteld had. Ik haalde het briefje van twintig tevoorschijn en zei: 'Ik denk dat je je vergist hebt, meneer. Je hebt me twintig euro gegeven in plaats van tien. Zo'n grote fooi verdien ik toch niet?'
'Hm, nee, ik heb me niet vergist, jongedame. En je hebt me misschien niet begrepen, wat ik toen gezegd heb... en zeg maar Bertrand. Kom binnen als je wilt... als je tijd hebt... hm... ik had niet verwacht... zie je?'
Hij ging wat opzij en ik stapte resoluut naar binnen, al knikten mijn knieën wel een beetje. De hal was donker, de muren waren in bruin hout gelambriseerd. Er was alleen licht van een openstaande deur achter in de gang. Bernard bleef staan waar hij stond, hij scheen na te denken. Ik reikte hem het biljet van twintig euro aan, maar hij maakte geen aanstalten om het aan te nemen.

Een aantal seconden bleef het stil, ik hoorde het tikken van een ouderwetse klok en toen de ademhaling van Bertrand die aarzelend begon te spreken: 'Nee, Linda, hou die twintig euro gerust, meisje. Het was me elke zaterdag een plezier je te zien. En... hmm... hoe zal ik het zeggen? Nu ja, zoals ik het in de winkel zegde: als je geld nodig hebt, hm... je hoeft daar niks voor te doen, meisje. Ik heb altijd graag naar meisjes gekeken en op zich schaam ik me daar niet voor. Alleen... in deze tijd moet je daar zo voorzichtig mee zijn, een blik wordt al snel beschouwd al iets... dat niet hoort, dat niet mag... En het is soms moeilijk voor mensen als ik, weet je. Ik heb vier kleinkinderen, alle vier meisjes, en ik zie aan mijn schoondochters dat ze me in het oog houden als ik naar die meisjes kijk, terwijl ik ze nooit van mijn leven zou aanraken, daar ben ik zeker van, dat zou ik nooit doen, nooit... Maar het is zo verleidelijk. Oh, ik neem aan dat je zoiets niet begrijpt, Linda, maar je bent zo'n vrolijk meisje als ik je bij Elvira in de winkel zie en je zo vriendelijk met me praat. Dat geld, dat betekent eigenlijk niks, zie dat niet als een betaling om je te kunnen zien, ik stop dat mijn kleindochters ook elke keer toe als ze op bezoek komen, moet je weten. Het plezier meisjes te zien, dat maakt me gelukkig, snap je?'

Ik vreesde dat hij het zelf niet durfde zeggen, dus dacht ik aan wat Elvira me voorgesteld had en ik trok mijn stoute schoenen aan.
'En als ik je goed begrepen heb, men.. heu, Bernard, dan wil je mij gewoon zien, niks anders? Niks meer? Ik vind mezelf ook best mooi, hoor, en ik wist wel dat je naar de winkel kwam om me te bekijken. Ik had daar zelf ook veel plezier van. En geld heb ik eigenlijk ook wel nodig, daarom werk ik ook bij Elvira. Dan kan ik af en toe iets moois voor mezelf kopen. Iets dat ze thuis niet willen kopen voor mij, een mooi rokje bijvoorbeeld, of iets anders...' In het duister van de hal frummelde ik een beetje aan mijn rokje. Alles liep zoals Elvira het gehoopt had. Ik moest Bernard alleen zo ver krijgen dat hij het zelf duidelijk uitsprak. Dat mocht ik van Elvira onder geen enkele voorwaarde zelf doen.

'Daar wil ik je heel graag bij helpen,' zei Bernard nu met opluchting in zijn stem, 'en echt, Linda, je hoeft daar niets voor te doen. En ik zal ook niets doen, daar kun je zeker van zijn. Je gewoon laten zien, begrijp je. Zou je dat kunnen? Zou je dat willen?'
'Huhu, dat wil ik wel proberen. Maar hier is het nogal donker, hier kun je toch niks zien?'
'Kom mee,' zei hij nu fluks en hij ging me voor in de hal naar een gesloten deur aan de rechterkant. We kwamen in een salon met eiken meubelen en een driezitsbank. Tegenover die bank stond een relaxzetel en daarin ging Bernard zitten. Ik bleef op een meter of zo van hem staan en vroeg: 'Wat moet ik nu doen? Enne, ik moet op tijd thuis zijn. Ik ben met de fiets. Over twintig minuten moet ik echt weg.'

Hij schraapte zijn keel: 'Ga in die zetel zitten, Linda, recht tegenover mij. Ja, meer vraag ik niet. Ik moet je eerst iets zeggen. Mijn kleindochters zijn zoals alle jonge meisjes nogal dartel en beweeglijk en soms zitten ze in die zetel tegenover mij en ze weten het natuurlijk niet, anders zouden ze het niet doen, maar af en toe zie ik dan een glimp van hun onderbroekje. Hmm... ik hoop dat ik je niet choqueer, Linda, anders ga je maar direct weg en blijft het onder ons, alstublieft. Maar doordat ze voortdurend bewegen, kan ik nooit meer zien dan af en toe een beetje van dit witte stof, snap je? Mijn probleem, tja, de meeste mensen zullen dat een probleem vinden, dat weet ik, maar zelf kan ik dat zo niet noemen, ik zal het anders proberen te zeggen: ik zou zo graag hebben dat ze eens zouden blijven stil zitten en zonder dat ze het weten zou ik hen dan kunnen bekijken, daar... Oh nee, ze zouden niks moeten uitdoen, zeker zij niet, dat zou te gevaarlijk zijn. Dan zouden ze niet meer mogen naar hier komen. Maar misschien wil jij...'
'Dat is goed, Bernard,' zei ik vlug, 'als ik er maar zeker kan van zijn dat ik niks anders moet doen.'
'Nee, Linda, dat is alles. Je laat zien wat je wilt laten zien, ik ben met alles content.'

Omdat er zo weinig tijd was, besloot ik maar dadelijk werk te maken van mijn eerste opdracht bij Bertrand. Ik zat tegenover hem, leunde een beetje naar achteren en opende mijn benen, trok mijn rokje een klein beetje op terwijl ik deed alsof ik naar een schilderij tegen de muur keek. Af en toe wiebelde ik een klein beetje, ik verplaatste mijn ene voet en dan weer de andere, ik deed mijn schoenen uit en zette mijn linkervoet op de zetel, daarna mijn rechter en ik wist dat hij nu een hele mooie inkijk had. Nu keek ik naar hem en ik zag dat hij naar dat ene punt, dat plekje tussen mijn benen, zat te staren. Ik legde mijn armen op mijn knieën en legde mijn hoofd erop, wiegde wat met mijn lijf. Ik voelde dat ik nat werd en ik hoopte dat het genoeg was om een vochtig plekje in mijn kruis te laten zien. Bij die gedachte werd ik helemaal hitsig. De klok sloeg half zeven.

Ik sloot mijn benen, ging rechtzitten, boog me voorover om mijn schoenen aan te trekken en zegde dat ik absoluut naar huis moest. Bernard stond op en zei: 'Dank je wel, Linda. Daar heb ik nu al veertig jaar op gewacht, weet je dat? Mijn jongere zusjes deden dat altijd graag voor mij, maar ja, ze werden groter en groter en op een bepaald moment wilden ze niet meer. Ik was achttien toen de poorten van het paradijs voor mij dicht gingen. Maar vandaag zijn ze weer opengegaan. Je hebt dat heel goed gedaan, meisje. Als je wilt, ben je altijd welkom.'
'Ja, dat wil ik wel,' antwoordde ik nadat hij me een propje papier in de hand duwde, een verfrommeld briefje van twintig, bleek achteraf.
'Rijk ben ik niet,' ging hij verder, 'maar ik beloof je mijn best te doen om je te belonen voor wat je voor mij doet. En, à propos, als je nog eens komt, kan je dan langs het paadje van bij Elvira tot bij mij komen? Het tuinpoortje is overdag niet op slot.'
'Dat zal ik doen, Bertrand, maar nu moet ik vliegensvlug naar huis.'

Tot mijn eigen verbazing gaf ik hem een kusje op zijn wang en liep zelf de hal in, deed de zware eiken deur open en trok ze achter me dicht. Naast de veertig euro van bij Elvira had ik nu ook veertig euro van Bernard gekregen en die waren inderdaad heel snel verdiend. Ik voelde de hele tijd onderweg mijn muisje bidden en smeken om geaaid te worden en toen ik thuis kwam, vloog ik mijn moeder voorbij, stormde naar de badkamer, moest eerst plassen en daarna, terwijl ik nog neerzat, speelde ik mijn muisje af en spoot in mijn hand zoals ik nog nooit gespoten had.