We komen net van training, als ik met mijn vriendinnen Vieve en Romée in een nogal donkere straat een groepje van vijf jongens tegemoet loop. Ze dragen donkere hoodies waarvan ze de capuchons nog eens even extra diep over hun hoofd trekken, hun gezichten zijn daardoor nauwelijks te zien. Hoewel we aan de andere kant van de straat lopen voelen we aan alles dat ze ons in het vizier hebben gekregen en niet zomaar gaan laten passeren. Nu zullen we het geleerde dus in het echie moeten gaan toepassen.

We kijken elkaar aan, een beetje zenuwachtig, maar we weten precies wat ons te doen staat, dit hebben we al zo vaak geoefend. De jongens steken de straat over en komen recht op ons af. Als ze een paar meter van ons af zijn zegt de voorste ‘hey sluts, wij willen wel effe in jullie kutj...’. Op hetzelfde moment dat hij het laatste woord uitspreekt openen we voor de jongens totaal onverwacht de aanval. De eerste drie krijgen de volle laag, ieder van ons mikt met succes een uitgekiende trap in hun ballen en gillend en krimpend gaan ze down. De andere twee krijgen van Vieve en mij in één doordraaiende beweging eerst een harde trap in hun zij en meteen daarna prikt Romée bij de ene twee vingers in zijn ogen terwijl ik het bij de andere doe.

Kermend liggen ze alle vijf op de grond, voorlopig tot niks meer in staat, maar voor de zekerheid zetten wij onze vluchtmodus aan en in no-time zijn we ver weg. Tijdens het hardlopen voel ik dat deze waardeloze gastjes los hebben gemaakt wat ik al die tijd al weg probeer te duwen. Langzaam maar zeker groeit het besluit dat het nu klaar is, het is tijd dat ik het leed dat mijn dode zusje is aangedaan ga recht zetten…


Krav Maga

Als ik de voordeur open roep ik ‘joehoe, thúihuis!’, ren naar boven en duik meteen onder de douche. Ik sta nog helemaal stijf van de stress en onder de massage van het warme water kom ik weer wat tot mezelf. Na een tijdje inspecteer ik mijn lijf, gelukkig geen al te opvallende beschadigingen dit keer, alleen een van mijn tietjes kreeg nogal een optater door een hoog-opzwiepende voet van mijn trainingsmaatje. Ik neem de aangedane borst in mijn hand en betast haar, maar echt pijnlijk is het niet, wel zie ik een kleine bloeduitstorting. Gelukkig heb ik kleine stevige tieten, ze kunnen wel een stootje hebben. Ik ben sowieso niet zo groot, smalletjes en dankzij alle training ben ik goed in shape. Ik masseer mijn aangedane tietje nog een tijdje onder het warme water en daarna zeep ik me goed in. Ik heb donkere kort-krullende haren, ik heb een kaalgeschoren kutje en ben dus snel klaar.

Als ik in pyjama en badjas de kamer binnenloop waar mijn ouders met een zacht muziekje aan zitten te lezen geef ik ze allebei een kus en vraagt mama hoe de training was: ‘ohw, wel goed, best pittig, heel real life deze keer’ antwoord ik zo nonchalant mogelijk. Papa kijkt me even peinzend aan, knikt dan alsof hij iets verdringt en leest verder maar mama kan het niet laten: ‘ik vind het toch maar niks dat je dat doet, Charlie. Je zit steeds weer onder de blauwe plekken.’ Natuurlijk heeft ze gelijk, het gaat er soms hardhandig aan toe, maar ik heb dit écht nodig: ‘máham, je weet toch waarom ik dit doe hé?’ Dan zucht ze diep en laat het er verder bij zitten.

Maar bij mij is door alle actie van vanavond alles weer opgerakeld. Hoe mijn amper een jaar oudere zus Marie drie jaar terug een nachtlang werd verkracht door vier jongens, hoe haar vriendje Noah diezelfde nacht de dood vond, hoe die jongens ondanks de aangifte de dans ontsprongen, hoe mijn zus er daarna totaal niet mee kon leven en hoe zij haar vriendje achterna ging door ook voor de dood te kiezen. Al vrij snel daarna besloot ik dat mij dat nooit zou overkomen en meldde ik me toen hier bij ons in Amsterdam aan bij ‘Krav Maga’, de vechtsport die is ontwikkeld door het Israëlische leger voor gevechten van man tegen man. Alles maar dan ook álles is daarbij toegestaan, verrassing staat voorop en het enige wat telt is dat je overleeft en wint.

Marie en Noah

Mam en pap gaan zoals altijd vroeg naar bed en min of meer onbewust heb ik het besluit al genomen, ik ga snuffelen in het ‘Vreselijke dossier’, zoals mijn ouders het noemen. Niet lang geleden ben ik negentien geworden, ik zit inmiddels al een jaar in mijn studie geneeskunde en ik vind dat ik het wel aan moet kunnen. Maar het blijkt niet mee te vallen, wat ik lees is afschuwelijk.

Het ‘Vreselijke dossier’ blijkt een zeer gedetailleerde en weerzinwekkende weergave te zijn van alle ellende die mijn zusje overkwam, zoals die door de Griekse politie tijdens haar lange ondervraging werd vastgelegd. Ook zitten er krantenknipsels in en documenten van de Hollandse politie, van advocaten en zelfs van een privédetective die mijn ouders inhuurden. Uit alles wordt duidelijk dat mijn ouders tot het bittere einde toe probeerden om gerechtigheid te krijgen voor wat zij vonden dat mijn zus was aangedaan, maar helaas ook dat de schuldigen de dans wisten te ontspringen. Daardoor hangt sindsdien niet alleen de donkere wolk van wat mijn zus overkwam boven ons gezin, maar ook het vrijuit gaan van die gastjes.

Want wat gebeurde er…

Nu drie jaar geleden wilden Marie en haar vriendje Noah persé naar Chersonissos. Ze waren net allebei zeventien geworden, waren geslaagd voor de Havo waar ze elkaar leerden kennen en wilden eens lekker losgaan. Zowel mijn als zijn ouders vonden het maar niks, zo’n feestoord van losgeslagen jongeren, maar het koppel zette het persé door en na veel gedoe kregen ze toestemming, met de afspraak dat ze goed op elkaar zouden letten. Ze kwamen terecht in een hotel met appartementen en studiootjes, dat ramvol zat met doldraaiende Hollandse jongens en meiden. Pal naast Marie en Noah zaten vier jongens uit de buurt van Wassenaar, naar wat ik begrijp uit de stukken waren het van die kakkerige rijkelui-zoontjes, die er een enorme beestenboel van maakten. Via de balkons hadden ze elkaar de eerste dag over en weer gesproken en Marie had de indruk dat ze haar wel ‘aardig’ vonden. Nou ja, aardig, echt, mijn zus was het mooiste en liefste meisje ter aarde, met haar kleine engelenfiguurtje, haar dromerige blauwe ogen en haar lange blonde haar.

De eerste twee nachten kwamen die gastjes rond twee of drie uur met veel lawaai terug, steeds net als Marie en Noah in bed lagen. Daarna was het tot vroeg in de morgen een tyfusherrie met harde muziek, veel gebonk, schrapende stoelen, geluiden van vallend glas en boven dat alles uit het gejoel van die brallende en lallende jongens van nog maar net zestien jaar.
De derde nacht waren ze er helemaal klaar mee en ging Noah verhaal halen bij hen, of het niet wat minder kon. De buurjongens ‘toonden begrip’ en wisten hem ervan te overtuigen dat ze zouden stoppen als Marie en Noah eerst even gezellig mee kwamen doen. Noah haalde op zijn beurt Marie over en niet veel later zaten ze allebei aan een flink glas gin-tonic.

Amper een tien minuten later gingen ze volledig out. Niet dat ze bewusteloos werden want ze kregen nog wel mee wat er gebeurde, maar ze werden op de een of andere manier totaal versuft en willoos. Toen Marie weer een beetje bij haar positieven kwam werd ze net ontdaan van haar kleding. Even later lag ze volledig naakt op bed, hielden twee jongens haar benen wijd gespreid, had de derde haar handen boven haar hoofd in een houdgreep en spuugde de vierde op haar kutje waarna hij in één keer zijn pik in haar schoof. Meteen daarna ging hij haar hardhandig neuken, alsof ze een pop zonder gevoel was..

Haar vriendje Noah zat, net als zij naakt, met een stijve paal met een cockring eromheen, vastgebonden op een stoel naast het bed,,een prop in zijn mond en met volledig uitzicht op zijn meisje dat door de vier jongens werd uitgewoond. Eindeloos ging het zo door, om beurten namen de jongens haar te grazen terwijl de anderen haar armen en benen in bedwang hielden. Ondertussen werd Noah steeds nuchterder en moest hij alles machteloos aanzien. Maar ook bij Marie raakten de drugs uitgewerkt waardoor zij weerwerk begon te leveren, terwijl ze kreunde en smeekte dat de jongens moesten kappen en haar moesten laten gaan. Maar hoe meer zij dat riep hoe opgewondener die gasten werden.

Toen mijn zus te opstandig werd bonden ze haar met gespreide armen en benen vast aan de hoeken van het bed, waarna ze haar in een nog hoger tempo doorneukten, elkaar steeds sneller afwisselend met hun pikken in haar kutje, of in haar mond om haar koest te houden. Voortdurend kwam de een na de ander in of over haar klaar, waarna ze haar dwongen om hun pikken weer stijf te zuigen in haar mond. Omdat ze na een paar uur dreigde weg te zakken in een apathische toestand gaven de jongens haar opnieuw drugs, waardoor ze zelfs een beetje begon mee te doen. Daarom maakten ze haar los en in plaats van dat ze maakte dat ze weg kwam ging ze zelfs om beurten op een van die pikken zitten en wipte ze alsof ze in trance was maar door en door, terwijl die arme Noah maar toekeek hoe de jongens zijn meisje van alle kanten betastten en haar borsten bont en blauw knepen terwijl ze haar aan een stuk door verkrachtten.

Gouden-lepel Boys

Het begon alweer licht te worden toen de jongens er genoeg van kregen. Eerst maakten ze Noah los en brachten ze hem volgens Marie terug naar hun studiootje. Ook hem gaven ze tussendoor nog een keer de drugs en toen ze hem tussen twee jongens in wegsleepten was hij totaal versuft en zich nergens meer van bewust. Marie kreeg nog een laatste keer drugs toegediend, daarna gooide een van de jongens haar frèle naakte misbruikte lijf over zijn schouders en droeg hij haar naar beneden, de tuin in, waar hij haar plompverloren in het zwembad flikkerde. Zelf sprong hij er achter aan en daar in dat koude water wreef hij haar lichaam helemaal schoon. Verder ging hij met enkele vingers langdurig en diep in haar kutje, om ook daar alle sporen te wissen, want dat was wat hij deed. Vervolgens liet hij haar totaal versuft in het water achter. Ze had geen idee hoe ze uiteindelijk weer in hun studiootje kwam, waarvan de deur op een kier stond en waar ze Noah niet aantrof. Helemaal total loss en kapotgeneukt kroop ze onder het dekbed en viel ze in een diepe slaap.

Amper een paar uur later brak de pleuris uit, toen bleek dat Noah dood onder het balkon van hun studiootje lag. Natuurlijk kwam de politie als eerste bij mijn zus uit, die naakt en gedrogeerd en diep in slaap in haar bed lag.
Aanvankelijk kon ze zich weinig herinneren, maar toen beetje bij beetje haar herinneringen terugkwamen werd het voor haar een volledige nachtmerrie. Gelukkig belde de politie zowel de ouders van Noah als onze ouders en nog diezelfde middag arriveerden die op Kreta, waar Marie vanwege drugsmisbruik al in hechtenis was genomen en in een cel opgesloten zat.

Het duurde lang maar uiteindelijk herinnerde zij zich alles en legde ze, met veel horten en stoten en huilbuien, een uitgebreide getuigenverklaring af. Maar de vier jongens ontkenden alles. Volgens hen was het juist allemaal omgekeerd, maakten Noah en Marie iedere nacht een grote tyfusherrie, waren ze aan de lopende band met veel lawaai aan het neuken, en leek het alsof ze totaal gedrogeerd maar doorgingen. Volgens hen was vooral ‘het grietje’ super hysterisch en gilde ze maar dat haar vriendje door moest gaan, die er dan genoeg van kreeg en haar voor van alles en nog wat uitmaakte.

Inmiddels waren de ouders van die jongens ook gearriveerd, allemaal rijke mensen die met hun maatschappelijke positie en hun belangrijke connecties direct hun zoontjes in bescherming namen en met de eerste beste vlucht terug naar huis stuurden terwijl zij op Kreta ‘de zaak afhandelden’.
Wat Marie uiteindelijk ook verklaarde, de politie geloofde haar niet en ook het inwendige onderzoek, dat pas een etmaal na het gebeurde werd gedaan, leverde geen enkel bewijs op. Zelfs papa en mama en de ouders van Noah twijfelden in die periode van het onderzoek aan haar verhaal…

Terug in Nederland, met het dode lichaam van Noah dat in hetzelfde vliegtuig mee terugreisde, brak mijn zus tijdens zijn crematie volledig onder alle verwijtende blikken. Amper een paar dagen later pleegde Marie zelfmoord en liet zij daarmee papa en mama en mij in shock achter.

Iedere dag nog zie ik hoe mijn ouders lijden onder de dood van Marie en onder het onrecht dat haar is aangedaan. Want daar zijn zij inmiddels diep van overtuigd, dat de jongens écht schuldig waren. Hun privédetective ondervroeg tal van mensen die op dat moment ook in het hotel verbleven en die verklaarden hoe de jongens te keer konden gaan. Uit zijn verslagen en de persoonlijke aantekeningen van papa daarop blijkt dat mijn ouders na dat onderzoek zonder twijfel waren dat die vier Wassenaarse gouden-lepel-boys Noah en Marie de dood in hebben gedreven. Op een van de papieren staat zelfs de door mijn vader geschreven vraag: 'Noah van het balkon gegooid...?'

Erinyen

Op de een of andere manier wist ik het allemaal wel, maar niet dat het zó erg was. Het maakt die grote bal in me los die daar al zit sinds Marie haar dood, met als gevolg dat ik huil en huil en huil…
Alle verdriet om haar gemis en om hoe het hier sindsdien is komt er uit. En na het verdriet komt de boosheid, de kilte om wat mensen elkaar aan kunnen doen en dat ze er ook nog eens mee weg komen. Waarna de volgende emotie opkomt: wraakzucht. Ik wil dat dat die vier jongens, die nu alle drie zo’n beetje net zo oud moeten zijn als ik, net zo gaan lijden als mijn lieve zus. Ze zullen bóeten, en stevig ook.

De volgende dag al begin ik mijn plan uit te werken, waar ik ook Vieve en Romée in betrek, want alleen kan ik het niet. Zij kennen mijn verdriet en als ik hun het hele verhaal van hoe alles werkelijk is verlopen uit de doeken doe verklaren zij natúúrlijk mee te doen. Betere zusters in de wraak kan ik volgens mij niet hebben. Meteen ook hebben we een naam, want Romée vertelt dat ze het in haar colleges nog onlangs hadden over de Griekse Wraakgodinnen. Die Erinyen woonden in de onderwereld en kwamen ‘naar boven’ als er een misdager met hun wraak gestraft moest worden. Nou, hier zijn we dan, de Erinyen, de jongens zullen wat beleven.

Door hun namen in de social media in te voeren weten we al snel alles van de vier jongens en blijkt dat ze inmiddels voor hun studie gezamenlijk in een appartement hier in onze stad Amsterdam wonen. We besluiten ze eerst enkele weken zo onopvallend mogelijk te observeren en ze daarna in onze netten te vangen…



Dankjewel dat je dit verhaal leest. Het is eens iets heel anders, een artikel dat ik onlangs las zette me hiertoe aan . Niet zo romantisch dus deze keer, maar deze respectloze dingen gebeuren helaas wel. Omdat we allemaal hopen op gerechtigheid als ons iets naars overkomt leek het me goed hier maar eens over te schrijven.
X. Zazie