Zomerhitte - 6

Heeft even geduurd maar hier is dus deel 6 en het slot. Wist even niet hoe verder maar heb een uitgang gevonden. Eerst even wat minder seks maar aan het eind probeer ik dat goed te maken. Denk dat lezen van deel 1 t/m 6 snel achter elkaar de kracht er van versterkt maar dat is aan jullie lieve lezers.

Ze keek me aan en zei: “Toe maar, zeg het maar…..”.

In “Zomerhitte(5)” was Margo met die zin geëindigd. Ik zal zeer onnozel en dommig gekeken hebben want ik had geen antwoord. Dat zag Margo aan me. Hoe vertwijfeld ik was en deed. “Te vroeg ?”, vroeg ze me. Ik hakkelde nog wat voordat ik het beaamde. “Ja, te vroeg, ben er met mezelf nog niet uit”.

Kordaat stond ze op en begon de resten van de maaltijd op te ruimen. Terwijl ze dit deed kon ik het niet nalaten vaan haar geweldig mooie lichaam te genieten. Haar prachtige rode haar zwiepte over de bovenkant van haar ferme tieten waarop haar tepels het kroonstuk waren. Balancerend met de borden liep ze richting mijn keuken, mij een blik gunnend op haar malse billen die zeker geen spiegel waren van haar leeftijd. Bij het vullen van de vaatwasser kreeg ik een geile blik op haar geschoren kutje dat tussen haar benen naar voren sprong toen ze zich bukte. Opnieuw vroeg ik me af of het alleen maar lust en geilheid betrof of dat er ook liefde in het spel was.

Margo was klaar met de huishoudelijke handelingen en leunde tegen het aanrecht en keek me aan. Zag ik daar nu een traan? Als ik ergens niet tegen kan zijn het huilende vrouwen dus ik bedacht me niet en snelde naar haar toe om haar al mijn troost te bieden. Ik wilde haar omhelzen en in mijn armen nemen maar Margo weerde me af. Ze hield me met gestrekte armen op afstand. “Denk er over”, zei ze, “maar niet oneindig lang.” Ze glipte langs mij heen en begon haar kleren te verzamelen die her en der verspreid lagen. Ze trok ze snel aan en na een vluchtige kus op mijn lippen liep ze naar de deur. Voordat ze uit mijn appartement vertrok fluisterde ze nog: “Laat maar weten als je er uit bent.” en ze sloot de deur. Ik stond er bij als een zombie, niet wetend hoe te handelen of te reageren.

Effin. Om een lang verhaal kort te maken. Ik maakte te meest ellendige nacht van mijn leven mee. Wisselend tussen vertwijfeling, spijt, schuldgevoel, ontkenning, berusting, woede, angst en nog veel meer emoties. Deed dus geen oog dicht en kon alleen aan Margo denken.

In de dagen daarop volgend zagen mijn collega’s wel dat ik met een afgetrokken bekkie op het werk zat. Hoe vaak ik de vragen ben je ziek, heb je een kater, blauwtje gelopen? Naar mijn hoofd heb gekregen kon ik niet meer tellen. Echter één ding had ik niet gedaan. Margo bellen. Om eerlijk te zijn, ik durfde niet omdat ik niet wist wat te zeggen en bang dat ik meer stuk zou maken dan mij lief was. Dus ik liet het gaan, stelde het uit, zei tegen mezelf: “Ik doe het morgen”, maar deed het morgen en overmorgen niet. Het heeft 14 dagen geduurd voordat ik mezelf toe gaf dat het zo niet kon. Er moest een antwoord komen. Een ja of een nee maar deze radiostilte met alle onzekerheid verdiende ze niet. Aan intermezzo’s die ik in de afgelopen periode mezelf wel eens gegund had, dacht ik niet. Het was alleen maar Margo die in mijn grijze massa rond wroette. De pijn die haar afwezigheid veroorzaakte was groter dan gedacht. De stilte door haar afwezigheid was niet te harden. Ik moest aan mezelf toegeven dat ik niet zonder haar kon, bij haar wilde zijn niet voor even maar voor altijd. Verliefdheid was het denk ik niet maar ik voelde een diepgaande en onontkomelijke liefde. Wat te doen?

Afspraak

Ik besloot een afspraak te maken met een huisarts. De huisarts gewoon mijn probleem voor te leggen. Dokter….ik voel een diepe liefde voor een vrouw, kan niet zonder haar, wil niet zonder haar, wil met haar verder in mijn leven… Ik belde de huisartsenpraktijk en aangezien ik er geen vaste patiënt heb ik me er een beetje naar binnen gelogen. Ik was tijdelijk ter plaatse en mijn eigen huisarts was buiten bereik. Met wat aandringen kreeg ik een afspraak voor de volgende dag aan het eind van de middag.

Opgefrist en een beetje opgedoft vertrok ik bijtijds richting de praktijk. Aangezien het niet in mijn woonplaats was moest ik er wel een eindje voor rijden. Google leidde me zonder problemen door de route en 10 minuten voor tijd parkeerde ik mijn auto bij de huisarts voorde deur. De assistente waarbij ik me melde zal ongetwijfeld raar opgekeken hebben van de grote bos bloemen die ik bij me had maar ze verwees me na controle van mijn gegevens naar de wachtkamer. Daar zat ik dan, bos bloemen op schoot en een flink portie zenuwachtig. Er waren nog twee andere patiënten in de wachtkamer die achtereenvolgens door een brrrrrrrrromtoontje werden opgeroepen naar de spreekkamer. Toen ik als laatste patiënt overbleef in de wachtkamer kreeg ik het toch wat benauwd en voelde mijn handjes klammig worden. Zo meteen zou ik voor haar staan. De buzzer ging weer af en ik vermande mijzelf. Veegde me handen af aan mijn broek, pakte de bos bloemen en ging naar de confrontatie met de huisarts. Bij de deur met het opschrift ”spreekkamer” klopte ik netjes aan voor dat ik , me verstoppend achter de bos bloemen, naar binnen begaf. “Goedemiddag meneer, wat kan ik voor u doen?”, verwelkomde de huisarts mij, nog verdiept in het patiëntdossier van mijn voorganger op haar computer. Ze keek op en begon verbaasd te glimlachen om de bloemen nog steeds voor mijn gezicht. Ik begon er van achter mijn ingestudeerde speech. “Lieve Margo, ik heb je lang laten twijfelen maar ik ben daardoor er achter gekomen dat ik niet meer kan zonder jou, niet meer wil zonder jou, ik heb je lief met heel mijn wezen, wil jij mijn vriendin worden?”

Margo’s mond viel open van verbazing. Wat ze verwacht had, dit in ieder geval niet. Ze keek verward en hapte naar adem. Misschien had ze er op gerekend nooit meer wat van me te horen. Ze begon op te staan vanachter haar bureau en hakkelde “Marcel, ik….Marcel, ja, ik …. Marcel ohhh Marcel, ja… ja.. ja…” en ze zakte daarna terug in haar stoel. Ik bedacht me niet, gooide de bos bloemen op het bureau, liep er omheen en nam Margo in mijn armen. Daar kwamen haar waterlanders en ja mensen, ik hield het ook niet droog. Innig omstrengeld bekenden we elkaar onze liefde. Dat we elkaar hadden gemist en niet zonder elkaar konden. We zoenden intens en als er nog niet een patiënt na mij was geweest had ik haar ter plekke genomen om onze liefde te bezegelen. Vermoedelijk is haar laatste patiënt met 2 paracetamolletjes naar huis gegaan want ze was er snel klaar mee. Ze meldde de assistente even dat die naar huis kon en die keek wat vreemd omdat ze die man met bloemen wel naar binnen had zien gaan maar niet naar buiten., maar ze haalde haar schouders op, deed haar jas aan en vertrok. Margo en ik waren alleen. We zoenden nogmaals intens met elkaar, we hadden elkaar zo gemist. Maar toch diende de vraag “En nu? “, zich aan.

Wat al in de lucht hing gebeurde. Ze pakte resoluut de telefoon en belde haar man, die wist fijn mijn bestaan en van het feit van hun wankelende huwelijk. De mededeling was kort en duidelijk. Ik kom niet thuis voorlopig. Ik ga met Marcel mee.

We reden snel naar haar huis om wat kleding bijeen te scharrelen en vervolgens samen naar mijn appartement. In de auto keken we met regelmaat naar elkaar en onze aantrekkingskracht bleek uit het feit dat we elkaar zaten op te geilen. Haar hand kroop naar mijn kruis en het mijne naar het hare. Mijn pik werd al snel volledig stijf verlangend naar meer, mijn hand kwam in haar kruis heel veel warmte tegen en ik maakte mezelf wijs dat ik ook enige vochtigheid voelde.

In mijn appartement aangekomen, snelden we ons naar binnen. En zodra de deur dicht zat lieten we een spoor van kleding achter ons. We ploften samen op mijn ruime bed en onze monden zogen zich aan elkaar vast. Mijn handen vonden al rap haar forse tieten en de knoppen die er al hard op stonden. Ze kreunde wellustig en greep ondertussen mijn lid die zich al volop had opgericht. Ze trok me een paar keer langzaam af maar richtte mijn stijve paal al snel op haar warme kutje waar het vocht al uit droop. Ik had er geen bezwaar tegen en liet me met liefde door haar naar haar natte grotje sturen. Ze plantte mijn eikel er voor en meer uitnodiging had ik niet nodig om hem in 1 beweging naar binnen te lanceren. Ze slaakte een flinke kreun maar pakte meteen het ritme op. Stevig doorstotend nam ik ook één voor één haar harde spenen in mijn mond en zoog krachtig. Ze bonkte met haar tieten naar boven maar ook haar onderlichaam gaf tegengas. Ze zorgde er voor dat mijn ballen tegen haar billen sloegen en mijn pik bij elke stoot weer net haar kut in ging bij de lange slagen die ik maakte. Ik merkte dat ze naar haar orgasme toe ging en ik voelde zelf ook dat mijn ballen wilden samentrekken. “Ja, ga door, ga door….”, riep ze in haar extase toe en dat deed mij nog een tandje bij schakelen al was ik bang dat ik vroegtijdig zou komen. Ragend en stampend ging ik in haar warme kutje te keer. Haar vocht perste zich langs mijn paal naar buiten want ik vulde haar helemaal op. Hijgend riep ik : ”Ik ga je vol spuiten, helemaal vol.”. “Doe het….doe het… “, was haar reactie en vol energie gingen we beiden door. Mijn eikel elke keer net niet uit haar kut laten komen en weer naar binnen. Zij knijpend met haar kutje om die vette pik van me bij elke slag melkend. Er is geen ontkomen meer aan. Haar kreunen worden steeds harder, luider en waar ik nog nooit aan gedacht heb, schiet even door me heen…..de buren… maar bedenk me ook meteen, zal me een zorg zijn. Zelf ploeg ik gretig door, mijn lul keihard stampend in haar soppige kut die me peristaltisch aftrekt. Ik hoor Margo met een luide gil klaar komen maar voel het ook. Ze zuigt mijn dikke pik leeg. Mijn ballen spelen op en kunnen hun lading alleen maar loslaten via mijn pik in die zuigende grot van Margo. Jankend, huilend, schreeuwend en zuchtend ontladen we ons om na de extase in slow motion tot stilstand te komen. Oef.

We liggen even uitgeteld op het bed. Mijn bed maar hopelijk voortaan ons bed. We moeten nog wel een aantal dingen bespreken voor we definitief bij elkaar kruipen. Ik wil graag toch wat ruimte voor seks met anderen en ik weet dat ze er niet echt afwijzend tegenover staat maar dat moet nog even kristalliseren. Maar voor nu. Gelukkig. Het is mijn Margo geworden en ik ben haar Marcel. We gaan er voor.



(Voor nu het laatste deel… hoe Margo en Marcel hun sexleven zich ontwikkeld komt misschien in een vervolg maar voor nu stopt het even. )

Fijn dat jullie het hebben willen lezen.