Buitenlucht

Een felle windstoot blies zand de lucht in. Erika hield haar hand voor haar gezicht om haar ogen te beschermen tegen de fijne korrels. De wind ging weer liggen en een klein laagje stoffige aarde bleef op haar kleren en lichaam achter. Ze klopte het zo goed mogelijk weg.

Voorzichtig kamde ze met haar vingers door haar lichtbruine haren. Gelukkig was het zand vooral over haar hoofd gewaaid en niet door haar haren. Voor de zekerheid bond ze de lange haren in een paardenstaart.

Tevreden met haar snelle kuis, keek ze met haar donkerbruine ogen naar de vallei onder haar. In de verte kon ze de agrarische velden zien, waar grote machines het woestijnlandschap probeerde om te vormen in een groen landbouwgebied. Hier en daar stonden er wat huizen. In één daarvan woonde ze samen met haar grootouders.

Erika’s vader was kort na haar geboorte verdwenen. Het enige dat ze van hem wist, was dat hij Mexicaanse seizoenarbeider was. Haar moeder daarentegen had lang voor haar gezorgd, maar door geldgebrek was ze verhuisd naar Albuquerque. Ze stuurde maandelijks geld op naar haar ouders, zodat ze voor Erika konden zorgen. Af en toe kwam ze voor een paar dagen op bezoek.

Één keer was Erika ook naar de stad gegaan. Ze had het leuk gevonden en smekend had ze toen gevraagd om te kunnen blijven. Alleen kon dat niet. Het leven was er te duur en haar moeder had door alle jobs geen tijd om voor haar te kunnen zorgen.

Daarom woonde ze nog steeds in deze vallei, helemaal in het zuidwesten van Nieuw – Mexico. Erika was met haar zeventien jaar nog jong en onbezonnen. Boordevol energie wilde ze de wijde wereld ontdekken en nieuwe ervaringen opdoen. Hier, bij haar grootouders, voelde ze zich eenzaam. Er was niets te doen. Er leefden maar enkele andere jongeren in de buurt, maar niemand met wie ze veel omging.

In de week bracht een bus haar naar een kleine plattelandsschool. De vrienden die ze daar had woonden een heel stuk verder, waardoor ze hen buiten school nauwelijks zag.

Gefrustreerd spendeerde Erika haar vrije tijd vooral buiten. Ze klom de steile heuvels op, om zich na een tijdje tegen grote rotstenen te zetten. Het was meestal zonnig en de overhangende rotsten zorgden voor voldoende schaduw. Genietend van het droge weer las ze hopen boeken.

Ook deze keer, voordat de warme lucht het zand tegen haar geblazen had. Net op tijd had ze het boek onder haar omhooggetrokken benen gelegd. Het was dus gespaard gebleven van het zand. Erika nam het boek geeuwend tevoorschijn en legde het naast haar op de grond.

Veel zin om te lezen had ze plots niet meer. Naar huis gaan, daar had ze ook nog geen zin in. Besluiteloos stond ze op en wandelde schuin de heuvel af, tot ze aan een smal padje kwam. Toen ze het weggetje een paar honderd meter gevolgd had, kwam ze bij een splitsing. De weg naar beneden zou haar naar de akkers brengen. De andere weg slingerde weer naar boven om daarna over de heuvelkam te dalen. Ze besloot dat paadje te volgen.

Aan de andere kant van de heuvel was een verlaten nederzetting. Erg groot was het niet. Enkele houten huisjes stonden er als troosteloze herinnering aan betere dagen. Mijnwerkers hadden in de vorige eeuw geprobeerd om uit de heuvels en bergen mineralen op te rakelen.

De mensen waren ondertussen weg, maar de huizen en de spullen die ze hadden achtergelaten waren door de droge, warme lucht bewaard gebleven. Alleen maar lokale mensen wisten ervan af en erg vaak kwamen die niet. Erika was misschien wel de enige die er op regelmatige basis kwam. Ze wandelde dan door de overblijfselen en fantaseerde hoe het leven vroeger geweest moest zijn.

Het leukste om er te doen was echter gebruik maken van de kleine waterbron. Half verscholen in een natuurlijke grot, enkele tientallen meters buiten de nederzetting. De mijnwerkers moeten het gebruikt hebben als watertoevoer.

De waterbron

Een kwartiertje nadat ze het weggetje ingeslagen was, kwam ze bij de verlaten nederzetting. Er was inderdaad niemand te bespeuren. Wel zag ze enkele verse bandensporen en voetsporen. Een hoop oude glazen spullen lagen tegen de houten muur van een ingevallen schuur. Waarschijnlijk waren enkele jongeren hier komen schieten.

Voor de zekerheid piepte ze snel in de drie huizen die nog grotendeels ongeschonden rechtstonden. De stoffige interieurs waren een warboel van kapotgemaakte dingen en achtergelaten afval. Vrolijk neuriënd, besloot ze dat er echt niemand anders er rondliep.

Ze volgde snel een ander weggetje dat zigzaggend langs een rotswand naar beneden liep. Langs het paadje groeide een hoop struikgewas, zodat ze uit het zicht van het verlaten dorp verdween. Hoe verder ze afdaalde, hoe groener de struiken werden. Dat was een goed teken, want dat betekende dat er water in de bron moest staan.

Toen ze een kleine bocht naar links maakte, kwam ze eindelijk aan de poel. Tot haar verbazing was die goed gevuld met helder water. Het poeltje was niet erg diep. Op het diepste punt kwam het water tot aan haar navel. En met haar één meter achtenzestig was ze zeker niet de grootste.

Omdat de bron grotendeels in de grot lag en het gedeelte buiten moeilijk bereikt kon worden door de zonnestralen wegens de dikke begroeiing, was het water aangenaam fris. Erika legde haar boek op een grote rots. Zonder verder na te denken begon ze haar kleren uit te trekken. Eerst was het het T-shirt met korte mouwen die ze op de rots legde. Vervolgens haakte ze haar bh los. Ze had een mooi gevulde D – Cup. Haar borsten waren in de afgelopen twee jaren erg gegroeid. Al hoopte ze dat het nu wel zou stoppen. Ze legde de bh op haar shirt en streelde even over de mooie rondingen.

Omdat ze wel vaker halfnaakt of naakt buiten rondliep was er weinig kleurverschil op haar licht getaande huid. Misschien waren de genen van haar vader niet zo dominant geweest, want een erg donker vel had ze niet. En haar tepels waren eerder donkerroze. Haar vriendinnen, die meestal Mexicaanse roots hadden, hadden vaak een donkerdere huid. Bij het omkleden had ze ook gezien dat hun tepels eerder lichtbruin waren. Natuurlijk had ze ook niet dezelfde witte huidskleur als haar grootouders of moeder.

De gemakkelijk zittende schoenen kreeg Erika uit zonder de veters te moeten losmaken. Ze droeg geen kousen, zodat het enige dat ze nog moest uitrekken haar shortje en slip was. Ze keek even om naar het paadje. Het was nog steeds middag en dus zaten de meeste mensen binnen of waren ze naarstig aan het werken op het veld. Tot nu toe had ze nooit last gehad van pottenkijkers of andere bronbezoekers.

Gerustgesteld duwde ze ook het shortje en haar slipje naar beneden. Ze legde die laatste twee kledingstukken bij de rest. Traag wandelend liep ze naar het water. Eerst liet ze haar voeten wennen aan het frisse water. Ondertussen streelde ze met haar vingers zacht over haar huid. Na wat cirkeltjes gemaakt te hebben over haar onderbuik, streelde haar rechterhand over haar schaamstreek. Donker schaamhaar bedekte haar schaamstreek. Ze vond het wel leuk om haar vingers erdoor te laten woelen.

Omdat enkele klasgenoten eens verteld hadden dat ze hun schaamstreek deels of helemaal kaalschoren, had Erika ook overwogen om dat te doen. Ze had alle spullen genomen die ze nodig had en haar slaapkamerdeur op slot gedaan, zodat niemand haar zou gestoord kunnen hebben. Toen ze nerveus haar schaamstreek in een spiegel had bekeken, was ze van idee veranderd. Ze vond het donkere haar wel mooi zo. Het enige dat ze sindsdien deed, was het af en toe wat bijknippen.

Ze wandelde verder het water in tot ze aan het diepste punt kwam. Ze knielde in de poel, zodat ook haar bovenlichaam verkoeld werd door het frisse water. Met haar rechterhand nam ze van de bodem een gladde kei. Het gladde, ronde oppervlak van de steen voelde nog kouder aan dan het water. Alsof het zeep was, begon ze het ding over haar huid te wrijven.

Genietend sloot Erika haar ogen. Na haar linkerarm liet ze de steen over haar schouder, die net onder water zaten, glijden. Halverwege wisselde ze van hand om ook haar rechterarm te strelen met de steen. Daarna was het de beurt aan haar borsten. De aanrakingen met de gladde steen wond Erika lichtjes op, zeker toen ze langs de gevoelige tepels streelde. Het voelde lekker aan en Erika gleed met de steen over hen tot ze helemaal stijf waren.

Ze vervolgde vervolgens haar weg naar beneden. Haar mooie strakke buik was het volgende. Met grote cirkelende bewegingen gleed ze over de zachte huid. Traag, maar zeker, kwam ze nu bij haar venusheuvel. Ze drukte de steen iets harder tegen haar, met schaamhaar bedekte, huid. Automatisch schoof ze haar benen wat uit elkaar.

Tintelingen en plezierige golfjes gleden door haar lichaam terwijl ze de steen over haar vagina let strelen. Ze nam haar tijd om de steen over het hele gebied te laten gaan. Erika sloot haar ogen. Na ook haar dijbenen met de stenen gestreeld te hebben, liet ze de kei terug op de bodem zakken. Haar vingers liet ze ondertussen door haar schaamhaar woelen. Uiteindelijk vond een wijsvinger haar clitoris. Meteen voelde ze de aandrang om het kleinood te masseren. Met korte, maar ietwat krachtig, bewegingen over en rond haar clitoris welde de genotsgolfjes nog meer op.

Zachtjes begon Erika te kreunen. Ze bleef sneller bewegingen maken tot op het moment dat ze voelde dat ze klaar zou komen. Ze vertraagde haar tempo. Intens genietend begon ze diep in en uit te ademen. Soms wat kreunend voelde ze haar hart vol verwachting bonken. Met enkele laatste strelingen over haar clitoris kwam ze klaar.

Ze bleef even in de poel staan, genietend van het frisse water. Wat loom wandelde ze vervolgens naar een platte rots waar de warme zon op scheen. Ze zette zich op de steen en niet veel later was haar huid weer droog. Mijmerend dacht ze na wat ze hierna zou doen, misschien was het wel een goed idee om naar de boerderij van haar grootouders te gaan. Ongetwijfeld werd er dadelijk wel koude limonade geserveerd voor de vele seizoenarbeiders die op de velden werkten.

Een ritselend geluid stoorde die fijne gedachte. Erika keek om zich heen, er was geen wind en veel dieren zaten hier niet. Ze keek naar de struiken, maar zag niets. Opnieuw hoorde ze een schuifelgeluid, net alsof iemand snel probeerde te wandelen. Haar blik schoof richting het paadje en daar zag ze nog net een figuur achter de rotsen verdwijnen.

In zichzelf vloekend, kleedde ze zich snel aan. Spurtend rende ze naar boven in de hoop nog te kunnen zien wie de wegloper was. Alleen was er niemand meer te bekennen. Vlug liep ze naar de nederzetting, maar ook daar was alles stil en verlaten.

Enigszins in paniek zuchtte ze luidop. Eigenlijk vond ze het wel eng, wat moest ze doen als ze de onbekende figuur hier toch vond. Langs de andere kant wilde ze weten wie haar gezien had. Ze wandelde weer in de richting van het weggetje naar de bron en onderweg viel het haar op dat er bandensporen bijgekomen waren.