Dispuutssletje - 2

Hey, mijn naam is Floor. Ik ben een kinky studente die het leuk vindt al haar stoutste ervaringen te delen. De verhalen die ik hier schrijf zijn grotendeels op de waarheid gebaseerd, met hier en daar wat namen aangepast. Ik hoop dat jullie ervan genieten!

Terwijl de avond vordert vloeit de drank rijkelijk. Geholpen door de vele drankspelletjes hebben de mannen er weinig moeite mee om ons al snel genoeg dronken te voeren. De ene na de andere fles champagne wordt geleegd - allen uit de persoonlijke voorraad van Clemens hoor ik die avond. De ouderejaars, met zijn leeftijd van 24 een stuk ouder dan ik, heeft inmiddels al lang zijn arm om mijn smalle taille heen geslagen.

Telkens als ik naar hem opkijk staren zijn donkere ogen me indringend aan. Zijn strakke kaaklijn omrandt een gezicht dat door de vele alcohol - en naar wat ik gehoord heb nog wel meer dan dat - de tand des tijds al aardig heeft gevoeld. Aan zijn hand pronkt een gouden zegelring, gedecoreerd met het wapen van zijn familie. Clemens komt uit een vooraanstaand patriciërsgeslacht, zo heb ik me laten vertellen.

Rond een uur of 12 klinkt de deurbel. Ik kijk wat verbaasd rond. Al mijn dispuutsgenootjes zijn er toch al? In tegenstelling tot mijn verwachting wordt niet Daan naar de deur gestuurd, maar is het Floris die opstaat. Zijn blonde haren, duidelijk met een föhn in model gebracht, golven halflang langs zijn streng kijkende gezicht. Net als Clemens draagt hij een fluwelen smokingjasje. In plaats van rood kleurt de stof echter donkerblauw.

Als hij de kamer uit loopt zie ik dat ook zijn hand gedecoreerd is met een zegelring. “Duitse adel,” zo fluistert Clemens in mijn oor. Ik voel zijn warme adem tegen mijn huid, zijn lippen die rakelings langs me heen bewegen. Tegelijkertijd glijdt het koude metaal van zijn ring langs de zachte huid van mijn zij. Op de gang hoor ik twee stemmen. Die van Floris, maar ook een tweede stem. Een stem waarvan de tongval in schril contrast staat tot de wat elitaire klank van de heren.

Een minuut of twee later komt Floris de woonkamer terug binnenlopen. In zijn linkerhand zie ik een klein envelopje waar hij aandachtig met zijn sleutels in staat te scheppen. Ik zie hoe hij de sleutel naar zijn neus brengt en diep inhaleert. Daarna klinkt een voldane zucht. “Nou heren, Appie stelt wederom niet teleur,” zegt hij, waarna hij de sleutel en het envelopje aan Clemens aanreikt. Voor de eerste keer in lange tijd voel ik zijn hand mijn zij verlaten.

Ik kijk toe hoe ook hij met militaire precisie zijn sleutelpunt met het witte poeder vult. Eerst in zijn linker neusgat, waarna een tweede in zijn rechter volgt. Als ook die ‘gepoederd’ is, kijkt Clemens mij indringend aan. “Jij ook wat?” vraagt hij. Ik open mijn mond, maar twijfel over mijn antwoord. Zeker, een pilletje heb ik wel eens gedaan, maar cocaïne..? “Niet doen,” hoor ik een vrouwenstem achter me zeggen. Als ik mijn hoofd draai zie ik dat Evelien me streng aankijkt.

De brunette, twee jaar boven mij, draagt een panterprint trainingspak met overdreven gouden kettingen om haar hals en pols. Ik weet dat ze gelijk heeft. Evelien is altijd de verstandigste. Maar toch ben ik nieuwsgierig. En wanneer ik weer in de onheilspellende ogen van Clemens kijk, weet ik diep van binnen dat ik toch niet ga weigeren. Hij weet het ook. Ik voel hoe zijn hand over mijn rug omhoog glijdt, tot hij me ineens bij mijn haren vastgrijpt.

“Mondje dicht en pas inademen als de sleutel bij je neus is,” zegt hij streng. Ik kijk toe hoe hij rustig het met wit poeder gevulde puntje naar mijn neus brengt, tot het metaal mijn huid raakt. Aarzelend adem ik door mijn neus in. Als het poeder mijn slijmvlies raakt voel ik een scherpe, branderige sensatie. Een vieze, chemische smaak penetreert mijn mond en laat me hoesten. “Heel goed,” zegt Clemens grinnikend terwijl hij mijn haren weer loslaat.

Zodra hij zijn hand weer op mijn zij legt, voelt het… anders. Zowel de warmte van zijn huid als het koude metaal van zijn ring lijken intenser dan ooit tevoren. Ik voel mezelf scherper worden. De vrolijkheid die ik aan de vele glazen bubbels te danken heb blijft, maar het lijkt wel alsof de dronkenheid verdwijnt. Ik voel me zelfverzekerd. Maar niet alleen dat. Er is nog een andere tinteling die door mijn lichaam heen raast. Ik voel me… opgewonden?