Even naar buiten, nog laat op de maandagavond. Even proberen het hoofd leeg te maken. Want wat had ze toch gedaan... En wat ging ze nog doen?! Daar was ze vooral bang voor. Want ze wist het niet. Ze spoorde niet, vond ze. Hoe kon het dat ze zomaar de controle kon verliezen door zoiets onbenulligs. Het was maar seks. Dat had ze eerder gehad. En nu... Ze had nauwelijks wat gedaan. Je kon het amper seks noemen. Zo ver was het nog niet gekomen. Maar dat leek een kwestie van tijd. Ze wilde namelijk zo graag. En ze wist maar niet waarom. Nooit had ze donkere jongens aantrekkelijk gevonden, laat staan over ze gefantaseerd. En nu deed ze niet anders. Bijna heel de dag spookte het door haar hoofd. Die gasten van het weekend waren ook wel ongekend groot... Die stomme Myriam ook met haar nieuwsgierigheid. Want elke keer als ze David zag, vroeg ook Fieneke zich af of hij dan ook zo was. Ze zou nooit gaan kijken. Dat wilde ze ook niet echt weten. Maar ze dacht er wel aan. En wat dan nog? Wat als hij ook groot was, wat boeide dat eigenlijk. Het was zo oppervlakkig. Jermey en Tito... Zo fout. En David dan? Hij ook? Waarom dacht ze ook aan hem? En wat dacht je van Charles? Daar dacht zij wel aan. Ze kon geen donkere jongen of man meer zien zonder zich af te vragen of hij groot geschapen was. Zo achterlijk. Het frustreerde haar en tegelijkertijd wond het haar enorm op. En door die onbeantwoorde opwinding raakte ze alleen maar meer gefrustreerd. Kon ze maar door kleding heen kijken. Dan wist ze het. Het kon toch niet zo zijn dat ze dat allemaal hadden. Vast niet. Of wel? Ze wist het niet. Maar ze wilde het wel weten. En je had ook zoveel types. Je kon niet alle donkere jongens over één kam scheren. Antillianen, Afrikanen, Hindoestanen... En dan nog honderd anderen. Alleen maar omdat ze dezelfde huidskleur hadden, moesten ze groot geschapen zijn? Zo werkte het toch niet echt? Het was laat en donker en Fieneke's hoofd draaide overuren. Dit was toch geen leven meer. Ze haatte zichzelf. Dit was niet wie ze was of wie ze wilde zijn. Dat dacht ze. Maar misschien wist ze gewoon nog niet beter.

'Hey, ben je verdwaald, of zo?' werd haar plots toegeroepen en ze schrok op. Peinzend had ze stevig doorgewandeld en nu bij een speeltuin, kwam ze tot stilstand. Op een bankje zat een jongen met een lichtpuntje bij zijn mond. Een peuk. Of iets anders... Ze keek op en voelde zich meteen bedreigd. Want zo was ze. Zij was het type meisje wat bij voorbaat al niks moest hebben van dit soort mensen. Dit meisje wist zo weinig en was altijd zo beschermd. 'Rustig maar. Ik doe niets. Ik meen het. Ben je verdwaald? Je lijkt de weg kwijt.' meende hij. Dat klopte dus ook wel.

'Ja. Uh, nee. Ik ben niet verdwaald.' Ze had het al gezien. Hij was zwart. De gedachte kwam nog niet meteen in haar op. De figuur stond op en naderde haar zomaar.

'Je bent knap. Wat doe je hier nog zo laat?' Het een leek niks met het ander te maken te hebben. Hij lachte wel vriendelijk. Dat vond ze verwarrend. Waten ze dan allemaal zo brutaal en direct?

'Niks. Ik had gewoon even lucht nodig. Ik hoef mezelf niet uit te leggen.' werd ze gelijk fel. Gelijk had ze.

'Okay, relax. Misschien moet je hier een trekje van nemen?' bood hij haar nu die peuk aan, die duidelijk iets anders was. Ze rook het.

'Getver, nee.' zei ze hem duidelijk.

'Dan niet. Maar ik denk toch dat het je zou helpen.' Zij vond van niet.

'Laat me gewoon. Je kan me niet helpen. Je kent me helemaal niet. En ik jou niet.' bleef ze fel van zich af bijten, bijna gênant. Hij leek er niet van onder de indruk te zijn. Hij bleef even stil staan lachen. Irritant, vond ze. En toen had ze het pas door. Over dit soort jongens liep ze net nog te denken. Een beetje fout en misschien niet helemaal zuiver. Een boefje. Niet zoals Jeremy dus, wel zoals ze dit soort jongens nog zag. En dan toch die ene vraag. Misschien kon hij haar toch wel ergens mee helpen...

Maar dat kon toch niet! Dat zou ze nooit doen.

'Waarom blijf je staan? Voor iemand die niet de weg kwijt is en geen hulp wil, kan je net zo goed doorlopen.' probeerde hij jaar nu af te wimpelen. Ja, ze was knap. Maar hier zat hij ook niet op te wachten. Niemand. Hij zag haar aarzelen. 'Wat? Wat is er?' vroeg hij haar nog. Dat wist ze nog niet zeker. Maar...

'Wat dacht je? Toen je mij zag lopen? Die heeft hulp nodig? Kom je echt daarom naar me toe?' Stelde ze hem toen opeens. 'Raar, toch?' vond ze.

'Nee.' zei hij kalm. 'Ik help graag mensen.' zei hij vrij nuchter. Tuurlijk zag hij een lekkerwijf. En natuurlijk kon hij daar wel wat mee. Maar daar dacht hij niet aan. Hij ging er niet vanuit dat ze zomaar iets met hem wilde doordat hij haar aansprak. Elkaars namen hadden ze nog niet eens gegeven. Maar Fieneke dacht dat dus wel. Die dacht dat ze allemaal wat van haar wilden. En dat klopte dus ook wel, maar niet zoals zij het voor zich zag. Geen enkele jongen verwacht dat zo'n mooi meisje zomaar iets seksueels zou doen na het aanspreken. En toch dacht zij wel dat jongens dat dachten. Zwarte jongens, dan. Die meid was echt even de weg kwijt, zou je kunnen stellen. Want zij vroeg het zich nu al bijna hardop af. Eigenlijk wilde ze gewoon een antwoord. En ja, die kon hij geven. Deels dan. Het zou er weer eentje zijn. Ze had er twee gezien, en die waren groot. En ook lekker... En van een derde wist ze dat hij groot was. Uit betrouwbare bron, dan wel. Drie uit drie. Zou hij het niet hebben, betekende dat bij haar weten het nog maar om driekwart zou gaan. Dat veranderde de zaak. Niet dat het haar rust zou brengen. Maar daar ging het al niet meer om. Misschien moest zij ook maar een keer direct zijn. Ze kende de jongen toch niet. En het was donker. Er was niemand. Ja, hierbuiten? Zonder dat ze hem kende, of wilde leren kennen. Ze wilde gewoon iets weten. Meer niet. Daar had hij vast geen probleem mee.

'Nou, misschien kan je me toch ergens mee helpen.' had ze zwoel kunnen zeggen, maar klonk ze totaal niet. Haar stem bibberde en ze was vooral erg nerveus. Ging ze dit dan doen? Alleen even kijken, toch?

'Je moet beloven niet te lachen. Maar ik zit inderdaad ergens mee. En het is puur toeval dat ik dan iemand zoals jij tegenkom. Maar je moet er ook niet meer van maken.' was ze allesbehalve direct. Ze had zijn aandacht in ieder geval te pakken. "Iemand zoals jij" hoefde ze trouwens niet eens uit te leggen, dacht ze. 'Maar ik heb een vriendin. En die is geobsedeerd door... 'jullie'.' begon ze toen. Wiens obsessie groter was, was nog maar de vraag, natuurlijk.

'Wacht. Wat bedoel je precies?' hij wist toch niet waar ze het over had. Natuurlijk niet. Het was ook zo krankzinnig. Fieneke keek om haar heen.

'Niet hier.' zei ze alleen. Niet op het pad, nee. Ze zag de speeltuin. Daar speelde ze vroeger. Dat waren hele andere spelletjes. Er stond zo'n houten klimhuisje met brug en glijbaan en wat al niet. 'Daar.' zei ze hem alleen. Maar zo makkelijk ging dat niet.

'Je maakt me een beetje bang.' lachte hij. 'Net wil je niks van me weten. Nu lok je me dat donkere hoekje in? Ik kom dan wel niet uit de buurt, maar mensen gaan mij missen, hoor.' bleef hij wat lollig, maar mee ging hij nog niet. 'Zeg eerst maar wat er is.' werd hij toen toch serieus, en zag die onwaarschijnlijk knappe brunette twijfelen en peinzen. Hij had bijna spijt dat hij haar aangesproken had. Wat wilde hij dan eigenlijk? Niks. Hij verveelde zich gewoon. Toch zou hij geen spijt krijgen.

'Luister. Volgens mijn vriendin hebben alle zwarte jongens een... Een grote.' sprak ze zich toen toch uit. Nog altijd niet zwoel of sexy. Eerder klinisch. 'Ik heb er toevallig twee gezien. Die waren best groot, ja.' gaf ze zomaar toe. 'En ik speel er een beetje mee in m'n hoofd. Met het idee, zeg maar.' slikte ze en ze keek hem ook niet aan. 'En nu sta jij hier. Ik wil je naam niet eens weten.' was ze hard. Klinisch dus. 'Maar ik wil dat andere wel weten. Maar niet hier.' zei ze stellig en met rode wangen keek ze hem ijskoud aan. Uiteindelijk was het haar boodschap die de boventoon voerde en stond hij hier dus tegenover een heerlijk meisje die blijkbaar nogal interesse had in donkere jongens. In het kort. En dat was nooit verkeerd.

'Ja, okay.' zei hij dan alleen en hij nam nog een laatste lange teug aan zijn stickie en gooide die toen op de grond en trapte het uit. Alsof aan dit alles niks geks aan was. Maar ook deze jongen ging zich snel verliezen in de gekte veroorzaakt door deze lekkere, geile en nieuwsgierige Fieneke.

Hij had wel wat minder praatjes. Hij was precies zoals Fieneke ze altijd zag. Niksnutten die blowen. Op een speelpleintje nog wel. Vroeger had ze haar neus ervoor opgetrokken. En ergens deed ze dat nog steeds wel. Ze voelde zich beter. Zeker door de geur van die vieze joint om hem heen. En toch wilde ze het niet anders.

'Ik ben Gio, trouwens.' zei hij toch terwijl hij haar volgde. Fieneke stopte en draaide zich om. Ze slikte.

'Fieneke.' zei ze alleen kort. Toch nodig, vond ze nu.

'Mooie naam.' vond hij. Hij was zichtbaar onder de indruk van haar. Van haar vraag natuurlijk, maar ook van haar hele verschijning. Hij kon het amper geloven. Maar ze pakte zijn hand en trok hem mee het huisje in waar ze op het hout kwamen te zitten in het donker. Fieneke schudde nog haar hoofd. Dat ze dit echt ging doen... Ze kon het niet eens zien, zo donker was het hier. Het ging haar er dan ook meer om dat zij niet gezien werd. Ze wilde het niet bij alleen kijken laten waarschijnlijk... Kon ze nog dieper zinken? Zij vond van niet. Met een of ander gangstertje... Waarschijnlijk niet. Maar had ze maar wel even de tijd genomen om deze Gio wat beter te leren kennen. Hij was meer dan een jongen met een donker kleurtje. Natuurlijk! Ja, Gio blowde. Maar Fieneke stond misschien wel op het punt een vreemde jongen te 'blowen'. Wat was erger? Zo zag zij het niet. Natuurlijk niet. Voor haar was het bijna een wetenschap geworden. Gio had dit niet aan zien komen. Natuurlijk niet! Hij was wat aan de wandel gegaan, eenzaam als hij vaak was. Hij woonde net buiten Roosendaal, nog bij zijn ouders. Hij zag er ouder uit, maar was pas twintig. Iets ouder dan Fieneke. Ze hadden bij elkaar in de klas kunnen zitten. Mits hij was gaan studeren. Had hij best gekund. Maar deed het niet. Op zich een beetje een nietsnut. Maar zeker geen ganstertje. Gewoon wat eenzaam en hij vond het lekker om te blowen. Nou en. Een rustige jongen, slank en niet te groot. Eigenlijk een beetje klein juist. Geen Jeremy of Tito. Toch wilde Fieneke iets met hem doen. Hij was niet de gespierde, mannelijke neger waar ze steeds maar over fantaseerde. Dat maakte niet uit. Het was voor de wetenschap. Hadden ze allemaal een grote, of alleen de echte 'mannelijke' varianten. Dat wilde ze uitzoeken. Want... Ja, waarom wist ze niet. Het moest gewoon. Dus zat ze zwijgend in het donker op die houten vloer van dat speelhuisje en hij zat tegenover haar, ook te zwijgen. Hij had nog nooit een vriendin gehad, zelfs nog nooit een meisje gekust. En nu zat hij hier. Zomaar. Toevallig omdat hij een keer wel z'n bek durfde open te trekken. Wellicht omdat hij een beetje stoned was, maar goed. Zo zie je maar dat een beetje blowen toch nog ergens goed voor was. En daar ging Fieneke ook achter komen. Ze had geen idee dat dit moment bepalend zou zijn voor de rest van haar leven. En niemand anders ook die dat zou denken.

Ze pakte haar telefoon voor wat licht. Niet de zaklamp, maar slechts het scherm gaf wat licht en verlichtte hun gespannen gezichten.

'Je gaat me toch niet filmen, of zo? Als dit maar geen grap is.' leek vooral hij heel gespannen te zijn. Logisch, als je wist wie hij was. Fieneke grinnikte er zowaar een beetje om.

'Natuurlijk niet. Maar moet wel wat zien. Gewoon even voelen als je dat goed vindt.' zei ze al wat rustiger. Zijn spanning zorgde ervoor dat de hare afnam. Hij knikte. Dat vond hij wel goed. En hij was ook wel benieuwd. Fieneke slikte toen en drukte haar lippen even op elkaar terwijl ze hem strak aankeek. 'Gaat 'ie dan.' liet ze nog weten en ze boog iets voorover zodat ze met haar hand bij zijn kruis kon. Eigenlijk kon ze niet wachten. Ze wilde het weten. Hij was gespannen, maar ook zeer opgewonden. Een meisje zo knap als Fieneke kwam je niet elke dag tegen. Zeker niet met deze intentie. Zij maakte elke jongen keihard door alleen maar aanwezig te zijn. Fieneke voelde tussen zijn benen dan ook al snel een harde bobbel. Maar die leek niet heel lang of dik te zijn. Het was het begin van zijn schacht die door zijn broek wat dubbelgevouwen zat. Dat ontdekte ze even later ook toen ze haar hand wat meer liet onderzoeken. Al snel kwam ze bij zijn rechterbeen uit. Daar zat de rest verstopt. Hij zag haar hand langzaam afglijden en de lengte volgen totdat die bij zijn eikel kwam, die wat los stond van zijn wijde broek. 'Jeetje.' liet ze zacht uit en ze slikte weer. Zijn eikel maakte een sprongetje en haar hand bleef erop liggen en pakte hem zelfs even beet. De warmte was tastbaar.

'Ja, groot?' vroeg hij niet zelfverzekerd of arrogant, maar oprecht. Dat vond ze gek.

'Uh, ja. Dat wist je niet?' deed zij er een beetje belachelijk om en trok haar hand terug. Ze hoorde zijn stem en besefte weer waar ze was. Even was ze weggedroomd. Alleen maar omdat ze hem door zijn broek voelde.

'Nee, geen idee. Misschien wel. Ben zelf niet zo groot, dus misschien lijkt hij daarom wat groter? Ik weet het echt niet. Boeide me ook nooit zo.' liet hij wat flets uit. Fieneke hoorde het. Misschien wel een punt. Natuurlijk voelde ze al dat hij groot was. Bij Jeremy en Tito, die wel groot van postuur waren, was de piemel bijna zo lang als haar onderarm. Dat was nu moeilijk te beoordelen. Vond ze. Het was een reden om nog iets verder te gaan. Hem hoorde je niet klagen.

-

'Mag ik hem anders even zien?' stelde ze voorzichtig en vooral wat schuldbewust. Ze ging te ver. Maar hem hoorde je niet en hij knikte dan ook. Toen hij z'n broek wilde open maken, stopte ze hem. 'Laat mij... Maar.' aarzelde ze, maar niet echt. Ze boog verder voorover en kwam steunend op haar ellebogen te liggen. Haar handen vonden zijn riem en terwijl ze haar lange haren achterover sloeg begon ze eraan. De riem, de knoop, en daarna de rits. Zwijgend en zeer geïntrigeerd nam ze haar tijd terwijl het buiten nu wel echt donker was. Haar hand gleed zijn broek in en zijn broekspijp, en kwam met wat moeite weer terug tevoorschijn met zijn harde lul. En of die groot was! Ze kreeg meteen een droge mond en die mond ging ook een beetje openstaan. Ze liet zich verder niet echt uit. Hij keek gespannen toe en zag nu zomaar een mooi meisje met zijn maagdelijke, maar enorme piemel in haar hand. Fieneke kroop dichterbij en leunde nu op zijn schoot. Ze zette haar ellenboog ernaast en ook deze pik was bijna net zo lang als haar onderarm, en net zo dik...

'En?' vroeg hij nog. Het was een kneus. Dat had ze nu wel door. De penetrante geur van zijn stijve verjoeg de vieze geur van de wiet. Ze vond het hemels. Nu begon het dan ook te wateren in haar mond. Haar hand bewoog ook langzaam heen en weer onder de eikel en ze keek hem aan. Nu niet met harde ogen, maar eerder wanhopige. Ze wilde hem in haar mond nemen. Ze zag hem terugkijken, nog meer onder de indruk dan zojuist. Wie was deze jongen? En waarom vond ze dit prettiger dan een zelfverzekerde gast. Niet dat ze dat vervelend vond. Maar ze voelde zich meer op haar gemak. Zij had het nu voor het zeggen, terwijl ze eerder altijd het gevoel had totaal machteloos te zijn. Fysiek was Gio nog altijd sterker dan Fieneke. Maar dat telde helemaal niet.

'Bedankt.' zei ze terwijl ze hem aankeek. 'Dit helpt.' vond ze. Hij begreep er niks van. Haar hand wreef nog zachtjes heen en weer. Zo groot en zo hard.

'Ja, uh... Geen dank.' slikte die arme jongen. Fieneke gniffelde erom.

'Doe ik je pijn?' vroeg ze hem. Duidelijk was al van niet. 'Zo wel, dan zeggen, hoor.' fluisterde ze nu stiekem. Kort was daar plots een zwoele en stiekeme blik te zien. Die verraadde al wat ging komen. Met één hand kamde ze haar haren nog achter haar oren en de ander trok de pik dichterbij, terwijl ze meer op zijn schoot kwam te liggen. Ze sloot haar ogen. Ze opende haar mond. Hij opende de zijne uit ongeloof. En langzaam begon Fieneke vanuit haar nek heen en weer te bewegen en begon ze heel rustig aan die grote eikel die ze nat maakte met haar mond. Rustig liet ze haar lippen over de eikel glijden en lag ze daar in dat speelhuisje deze vreemde jongen te pijpen. Het was er toch van gekomen.

Rustig lag ze daar. Helemaal zen. Met haar armen op zijn schoot, op haar zij met haar lange benen opgetrokken op dat hout. Ze lag er heerlijk bij. Zo mooi en sexy. Zeker met die harde, zwarte lul in haar mond waar ze nog altijd rustig haar ding op deed. Hij leunde iets achterover met zijn schouders en hoofd tegen de wand. Zijn mond open en zachtjes hijgend keek hij toe met zijn handen plat naast hem. En zij maar doorgaan. Heel rustig en beheerst. Onwijs lekker. Hij wist niet dat het zo lekker was. En zo makkelijk. Wat was ook alweer de reden waarom ze hem wou zien en/of dit nu deed? Hij wist het echt niet. Zij wist ook niet meer wat ze verzonnen had. Ze deed dit omdat ze dit wilde. Heel graag. Ze ademde rustig door haar neus. Ze had haar ogen nog steeds dicht. Haar handen hadden de schacht stevig beet en zachtjes kneep ze erin en bewoog ze haar mooie, zachte handen over dat harde vlees. En haar mond, haar lippen en tong, gleden beheerst en smakelijk over die eikel heen die ze zo heerlijk afzoog in haar mond, om dan weer even te laten gaan. Dit was de hemel. Toch stopte ze. Op het pad waar zij net nog liep, liep iemand anders. Met de eikel nog in haar mond, pakte ze snel haar telefoon. Die eikel gleed er toen ook uit met dat ze in paniek overeind kwam. Snel het licht uit. Niemand die het mocht zien. Er werd een hond uitgelaten. Aan de lijn, gelukkig. Hij was nog stiller dan stil en plots zag hij haar niet meer. Nu was het echt donker. Zeker in dit huisje. Bijna zwart. Maar daar hield Fieneke dus van. Zwart en hard. Terwijl buiten iemand rustig en fluitend doorliep, voelde Gio dit meisje weer op zijn schoot. Ze nam dezelfde positie aan en daar ging ze weer. Hij kon het niet geloven. Zolang ze maar niet gezien werd. Nu zag ook hij het niet. Maar Fieneke stopte zijn lekkere eikel weer in haar mond en smakelijk begon ze er weer op te zuigen. Ze vond het zalig. Langzaam wenden de twee aan de duisternis en door het licht van een verre lantaarnpaal werden de contouren van een pijpend meisje weer snel zichtbaar. Langzaam op en neer. Haar mond en haar handen, die nu hetzelfde tempo volgden als haar lippen. Ging hij komen? Dat mocht. Dat moest misschien wel. Het duurde al even. Toch hoefde het niet. Dit kon ze nog wel even volhouden. Maar hij ook dan? Of deed ze het niet goed?

Enige twijfel maakte zich meester van de sexy brunette. Ze zoog door. Lekker. Vond zij. En het klonk alsof hij het ook lekker vond. Toch kwam ze even overeind en liet ze de natte eikel kort met rust. Ze keek op haar telefoon. Bijna half elf al. Ze zat hier bijna drie kwartier... Drie kwartier aan het pijpen. Moe was ze niet. Vooral opgewonden. Hij bemoeide zich er ook helemaal niet mee. Jeremy had maandagochtend al snel zijn hand op haar hoofd gelegd om te sturen. Toen was het zo gedaan. Waarom deed deze Gio dat niet? Was hij zo stoned?

'Wat is er?' vroeg hij wel, natuurlijk.

'Nee, niks.' zei ze nog. 'Vind je het nog lekker?' vroeg ze daarna wel gelijk. Hij knikte snel, te zien in het licht van haar telefoon. 'Omdat... Nou, het duurt al even.' zei ze toen toch.

'Ja, sorry. Ik dacht dat het wel eerder zou komen. Je bedoelt m'n orgasme toch?' stelde hij wat kneuterig. Fieneke knikte. Ja, die wilde ze.

'Ik heb niet heel veel ervaring. Dus als het niet goed is, kan je dat best zeggen. En als je wilt sturen, of zo, mag dat, hoor.' gaf ze verlegen aan.

'Nee, het is echt Superlekker. Veel lekkerder dan ik verwacht had.' doelde hij op dat dit zijn eerste ervaring was, maar dat ontging Fieneke nog. 'Maar snap dat je het zat bent.' dacht hij dat de fout vooral bij hem lag. Ook dat ontging haar, verloren in haar eigen onzekerheid.

'Nee, helemaal niet. Tijd vliegt.' lachte ze wel verlegen. 'Vind het stiekem juist wel leuk. Hoef ook nog niet naar huis, hoor. Maar wilde gewoon zeggen dat als er iets is, of ik iets anders moet doen, dat je dat kan zeggen.' Er was dus eigenlijk niks aan de hand. Hij genoot en hoopte dat het nog lang zou duren. En zij wilde alleen weten of ze het goed deed. En zo ja, dan deed tijd er voor haar ook niet toe.

'Vloer is wel hard.' lachte hij toen maar. Toch even een andere houding. Daar was Fieneke het eigenlijk wel mee eens. Ze kroop naar buiten en keek even om haar heen. Best beschut hier, die hele speeltuin. Er stond nog een bankje tussen wat bosjes, en de schommels waren misschien ook wel een optie, al stond je dan wel in het zicht. Het idee was spannend. Hij kroop Fieneke achterna en bleef even op de rand zitten. Fieneke had toen haar keuze al gemaakt. Ze had het nog steeds voor het zeggen. Dat hutje stond maar een kleine dertig centimeter van de grond af. En Fieneke liet zich zakken tot de matten die eventueel vallende kinderen moesten opvangen. Zijn benen staken uit. En ook zijn lul toen ze die weer pakte. Zo in het duistere licht was het toch weer indrukwekkend. Een voorbijganger zou ze kunnen zien. Maar het leek niet te boeien. Terwijl hij nog op die houten vloer zat, boog zij zich over hem heen. Ze hield de lul rechtovereind en omsloot haar lippen weer snel achter die heerlijke, harde eikel. Met een hand op zijn borst duwde ze hem zachtjes achterover en prinsheerlijk lag hij daar en keek hij naar buiten naar de contouren van zijn stijve pik met een hand erop, en haar lange haren die meebewogen met dat heerlijke koppie wat dus echt geen genoeg leek te kunnen krijgen van deze, harde, zwarte pik.

En dan zal je zien dat het opeens ook heel snel kon. Ze hadden elkaars twijfels weggenomen. Fieneke's hand trok gedreven en gleed hemels dat hele eind af. In tegenovergestelde richting van haar mond. In de tijd dat haar mond langzaam over die dikke eikel gleed, gleed haar hand rap omhoog en sloot dan al snel aan. En kwam ze weer overeind, zakte haar hand af. Hij was bijna te dik om met één hand te omsluiten. Heel veel verder dan die eikel kwam haar mond ook niet. En haar andere hand lag in zijn boxer. Nu kon ze goed bij zijn ballen die ze zachtjes masseerde. Hij hield het zo niet meer lang vol. Ze leek wel een machine. En alhoewel het nog zeker een kleine tien minuten duurde waarin ze onophoudelijk doorging, zachtjes kreunde op die eikel en rustig en tevreden door baar neus snoof, was zijn denderende orgasme naderend. Hij hoefde haar helemaal niet te sturen. Ze leek precies te weten wat ze deed. Pijpen ging haar natuurlijk af. Stiekem vond ze het altijd al leuk. Maar met zo'n grote zwarte helemaal.

'Ah, oh god...' kermde hij zachtjes, een beetje uit het niets.

'uhmmm!' kon zij alleen uitlaten toen plots haar mond gevuld werd met sperma, wat zeer rijkelijk aanwezig bleek te zijn in die ballen die ze nu voelde samentrekken in haar hand. Haar lippen hield ze strak op de kloppende eikel. Haar ogen schoten open en stroom na stroom belandde in haar mond. Ze liet zich compleet verassen. Het was ook nog lekkerder dan ze gehoopt had. Alleen vergat ze te slikken. Daar kreeg ze ook niet de tijd voor. Terwijl de pik nog pompend overeind stond, begon het langs haar lippen naar beneden te lopen. Kreunend lag hij daar te spuiten en uiteindelijk moest ze hem wel loslaten. Hoestend en kokhalzend had ze even nodig om bij te komen, terwijl een tweetal slierten nog in haar gezicht belandde. Ze kon er alleen maar om lachen, al deed ze dat stil.

'Mijn god...' verzuchtte hij weer en kwam overeind. 'Shit, sorry!' zei hij daarna snel. Hij zag haar zitten met glimmende slierten op haar gezicht, van wang tot wenkbrauw. Ook over haar onderlip had ze een hoop moeten verspillen. 'Nee. Geeft niet.' zei ze nuchter, maar duidelijk onder de indruk. 'Was nogal wat.' concludeerde ze toen, en lachte er iets harder om. Dat kon je wel zeggen. Haar hand gleed nog een keer of twee op en neer en glibberend door zijn sperma liet ze de lul nog een keertje steigeren. Ze zou nog even door kunnen gaan... Nee, er moest toch een keer een eind aan komen. Stoppen na het hoogtepunt. Dus borg ze hem zorgvuldig op in zijn boxershorts. Dat was dat. Hij had dus ook een grote. Dat ze dat al even wist, maakte niet uit.

Ze had niks om zichzelf mee schoon te maken. Hij deed z'n jas uit en trok z'n shirt uit. Dat moest dan maar. Ook wel lief van hem. Snel keek ze even naar z'n torso. Slanke jongen, maar toch wel het kijken waard. Anders gespierd. Hij trok z'n jas weer aan en zijn shirt nam hij daarna in de hand. Ze zichtte nog een keer tevreden en wilde toen eigenlijk weer huiswaarts gaan. Het was niet meer dan dit, dacht ze nog. Ze kende hem niet. Hoefde hem ook niet te kennen. Toch was het wel anders dan met Jeremy. Daar voelde ze zich meer een lustobject bij. Dat was niet erg. Fijn zelfs. Maar het was zo overduidelijk. Hier had hij waarschijnlijk nog amper goed naar haar kunnen kijken. Dat ze gewoon haar ding mocht doen, was fijn en vond ze lief. Dit was niet zo'n macho. Zeker geen gangstertje. Dat had ze nu wel door. Toch moest het hierbij blijven. Toch? Ze liep al van hem weg. Hij kwam overeind. Ze zei niet eens gedag. Maar dat kon niet. Gio zou nooit zomaar vechten voor iets. Hij was misschien wat lui en laks. Maar ook hij had wel door hoe goud dit moment was. Moest hij haar nu zomaar laten gaan? Hij ging hier zeker nog terugkomen. Wie weet komt hij haar weer tegen. Maar om nou alles van toeval af te laten hangen... Was dit niet meer moeite waard? Durfde hij haar nog te vragen voor een rendez vous? Hij stond op. Hij aarzelde. Te lang. Zonder om te kijken verdween ze van de speelplaats af. Sukkel. Hij liet z'n hoofd vallen. Wat een loser. Wel even een gelukkige loser, maar toch een loser. Dit overkwam hem waarschijnlijk nooit meer. Hij keek even om zich heen. Het was best fris. En hij was helemaal alleen.

'Hey...' hoorde hij toen toch. Uit de richting waar zij net was verdwenen. Fieneke had ook getwijfeld. Maar zij was geen loser. Ze had snel de juiste conclusie getrokken. Ze had kriebels in haar buik. Andere kriebels dan als het alleen om seks ging. Maar ze wist niet waarom. De spannende kriebels van het pijpen van een vreemde hadden langzaam plaats gemaakt voor een andere soort vlinder. Hij was lief. Misschien een beetje een boefje, maar niet wat ze gedacht had. En dat had haar aan het denken gezet. Als ze nu moest kiezen met wie ze de volgende keer zoiets zou doen; Jeremy of Gio, dan kwam ze al heel snel uit bij Gio. Ja, toch wel. 'Mag ik je nummer? Kan niks beloven. Maar vond het leuk.' hield ze het wel open. Hij kon niet gelukkiger wezen.

'Zeker.' zei hij snel, zo blij als een kind. En de twee wisselden nummers uit. Zomaar een toevallige ontmoeting? Of speelde hier al meer?