Het origineel van dit verhaal is voor mij geschreven in het Engels door Hook17.

"Ik zei toch dat de motor klote klonk", zei een meisjesstem. De stem was van een punk meisje van ongeveer 21 jaar oud. Ze droeg een gescheurd zwart Motörhead-t-shirt, een korte spijkerbroek, zwarte kniehoge plateau laarzen en een camouflage parka met een enorme roze bontkraag. Het meisje was bleek en mager, haar ribben zichtbaar, maar de weinige stukjes vet die ze nog had, waren op de juiste plaatsen verdeeld. Dit gaf haar een grote kont en mooie c-cup tieten. Haar schouderlange roze haar lag op haar schouders, vermengd met haar bontkraag en haar blauwe ogen glansden wantrouwend.

Ze snoof, bewoog haar neusring op en neer, terwijl haar ijsblauwe ogen naar de grond staarden. Op de grond lagen een paar benen bedekt met een kakibroek en zwarte instappers, terwijl de rest van het bovenlichaam onder een beige Volkswagen Golf van de eerste generatie lag met een paar tenttassen op het dak. "Ja, ik hoorde je de eerste keer. Of de keer daarna. Of de drie keer daarna", gromde een jongensstem van onder de auto.

"Lul", siste het meisje terwijl ze tegen de benen trapte. "Auw! Fuck!", Zei de jongensstem toen een luide zwengel te horen was. De auto kreunde en plotseling schoot het linker achterwiel weg, waardoor de auto op zijn linkeras kantelde. "Fuck", zei de jongensstem opnieuw terwijl hij met een pijp onder de auto vandaan kroop. De rest van de jongen was nu zichtbaar. Het was een twintigjarige jongen die een wit overhemd droeg dat nu vuil was. Hij had bruin haar dat in een kleine knot bij elkaar werd gehouden en zijn groene ogen staarden intelligent de wereld in

De jongen stond op en onthulde zijn 1.88 meter lengte en slanke maar strakke lichaam. "Dat was de as", zuchtte de jongen terwijl hij hem op de grond gooide. Hij opende het achterportier en trok zijn zwartleren motorjack van de bestuurdersstoel. Het had een paar spelden van bands als The Damned, Metallica en The Clash op zijn rechter revers en een klein Motörhead-embleem op zijn rechterheup.

"Zooo wat nu Casey?", vroeg het meisje angstig. Casey haalde zijn schouders op en haalde een Marlboro Red-pakje uit zijn zak. "Niet veel Ciara. Deze auto is naar de klote, dus we gaan voorlopig nergens heen. De klootzak is ook niet verzekerd, dus Wegenwacht is uitgesloten", antwoordde Casey terwijl hij zijn sigaret opstak. Hij hield de doos naar Ciara toe. "Wil je een peuk?", vroeg hij

Ciara gromde terwijl ze een sigaret pakte en met Casey's sigaret aanstak. "Dus we zijn de lul dan? Hoe gaan we ons aansluiten bij de bende in Liverpool?", protesteerde Ciara. "Geen idee. Ik zou zeggen stap in en ga zitten. Misschien kunnen we iets bedenken", haalde Casey zijn schouders op. Ciara slaakte een stroom van vloeken terwijl ze om de voorkant van de auto liep en aan de passagierskant instapte.

Casey draaide zich om en sloot zijn deur terwijl Ciara aan haar zijde instapte. "Dit is klote", zuchtte Ciara terwijl ze haar kap opzette en in de stoel zakte. "Ja", zei Casey terwijl hij de verwarming hoger zette en de alarmlichten aandeed. "Ik had je nooit in mijn auto moeten laten rijden", mompelde Ciara. "Hoe is dit verdomme mijn schuld. Hij is verdomme uit zichzelf gebarsten, kan er niets aan doen dat dit een stuk strontauto is", wierp Casey tegen

"Noem het geen rotzooi! Ik hen er drie jaarin gewoond! We kunnen niet allemaal een leuk gezin in een buitenwijk hebben om bij te wonen, jij verwende prins!", siste Ciara. "Ik verwend? Ik heb ze voor jou achtergelaten, toch? Het kon me niet schelen, toch? Ik ben hier voor jou", snauwde Casey terug. "Ik weet het, sorry dat het niet ver was, het is niet jouw schuld", zuchtte Ciara terwijl ze Casey's hand vastgreep. Casey zuchtte en wreef over Ciara's hand. "Ik weet het, ik weet het. Je bent gewoon gestrest, ik snap het. Het is jouw auto, je bent eraan gehecht. Het is cool", zei Casey.

Casey keek naar buiten en dacht na over zijn opties. Hij dacht er een paar seconden over na terwijl auto's, bestelwagens, fietsen en grote vrachtwagens voorbij schoten, allemaal de kapotte Volkswagen aan de kant van de weg negerend. Het lijkt erop dat ze echt genaaid zijn. Net toen Casey klaar was met deze gedachte, passeerde een rode Porsche 911 Carrera uit 1974 en het rechter indicatielampje ging branden. De auto slingerde de vluchtstrook op, een paar 100 meter van de Golf. Hij trapte op de rem voordat hij achteruit reed en dichter bij de Golf kwam.

"Nou, ik denk dat het reddingsteam ons heeft gevonden", zei Casey. “Ze zijn sneller dan ik had verwacht”, merkte Ciara op. Toen kneep ze haar ogen samen terwijl ze naar de rode Porsche keek. “Ze zijn ook veel chiquer dan ik had verwacht! Ik heb in mijn leven nog nooit zo'n dure auto gezien”, aldus Ciara. Toen keek ze naar Casey. “Vrienden van jou?”, vroeg ze. Casey schudde zijn hoofd. “Mijn familie had het goed, maar niet zo goed. Er zijn niveaus aan deze en die auto is een paar niveaus boven de mijne”, antwoordde Casey.

Het portier aan de bestuurderszijde van de Porsche ging open en er verscheen een lange witte leren laars met hoge hakken uit de binnenkant van de Porsche. Het werd even later gevolgd door zijn linker equivalent en een klein stukje witte vacht. De chauffeuse stapte toen volledig uit en keek Casey en Ciara goed aan. De chauffeuse was een mooie 1 meter 60 lange dame van in de veertig. Ze had lang steil blond haar, dat met een roze haarelastiek in een paardenstaart was gebonden. Haar lippen waren rood geverfd en haar ogen waren verborgen achter kleine rode ronde zonnebril.

Behalve de eerder genoemde laarzen droeg de chauffeuse een witte bontjas die net onder haar bolle kont eindigde, roodfluwelen handschoenen, een roodleren broek en een rode pillendoos bontmuts. De dame had een stralende glimlach terwijl ze naar de Volkswagen liep, haar heupen wiegend bij elke stap. "Hallo Kiddo's, het lijkt erop dat jullie twee wat hulp kunnen gebruiken", riep de dame blij uit.

Ciara en Casey keken elkaar aan, verbijsterd door de raadselachtige vrouw, voordat ze hun schouders ophaalden. Ze hadden wel hulp nodig. Ciara en Casey stapten uit de auto en de ogen van de bestuurster schoten naar Ciara. “Mijn zintuigen waren correct, ik wist dat ik bont voelde. Had het niet verwacht in die waardeloze auto, maar het gevoel liegt nooit”, mompelde de dame in zichzelf.