Deze keer een wat extremer verhaal. Het is gebaseerd op een echt chatcontact met een dominante skinhead, die een vrij uitgebreid en redelijk heftig repertoire heeft van 'leuke dingen' om met subs te doen. Ben je een 'pain pig'? No problem, hij laat je met alle liefde van een pijnlijke sessie in zijn schavot genieten. Behoefte aan flinke vernedering of stiekeme perverse verlangens? Hij draait er zijn hand niet voor om. In alle eerlijkheid: deze dominant is voor mij als sub een paar maatjes te heftig. En toch bleef deze dominant mij door mijn hoofd spoken, hij fascineerde mij enorm. Reden om de pen maar eens aan het werk te zetten en mijzelf ook gewoon te laten verrassen waar het verhaal mij, met af en toe wat input van de dominant in kwestie, naartoe zou voeren. Zou ik het in het echt ook durven? Waar zou voor mij de grens liggen? Of zou die grens, als je eenmaal de eerste onderdanige stap hebt gezet, in handen van een echte dominant steeds een beetje verschuiven?

Met lood in mijn schoenen was ik in de auto gestapt om naar een klein dorpje in de Kop van Noord-Holland te rijden. Er was een soort compromis uit de bus gerold waarin ik half als sub, half als 'assistent' een weekje mocht meelopen in het leven van Skinhead en de vele subs die hij met harde hand de ervaring van hun leven bezorgde. Maar er was ook een stemmetje in mijn hoofd dat zei dat ik mij nu in een situatie begaf die wel eens veel te hoog gegrepen zou kunnen zijn voor mij. Zelfs het maar 'half als sub' een weekje 'stage lopen' zou wel eens meer kunnen zijn dan wat ik als sub aan kon. Ik had beslist een onderdanige kant, maar dat was er altijd meer één geweest van geestelijke onderwerping aan dominante mannen. Ik had mijzelf nooit kunnen betrappen op een verlangen naar harde fysieke lijfstraffen en letterlijk afgebeuld worden, waar Skinhead juist veel genoegen in leek te scheppen.

En toch had Skinhead – door mij in de chat ooit weinig respectvol 'baas' gedoopt, nadat ik er door hem op was gewezen dat spreken met twee woorden wel zo netjes was ("ja, baas") – sinds de allereerste keer dat ik hem sprak een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mij gehad. Het was waarschijnlijk een combinatie geweest van de vanzelfsprekendheid waarmee hij over subs sprak en het feit dat hij mij gewoon volledig liet bungelen. Hij was niet het soort dominant die in zijn eerste berichten zelf al uitgebreid ging vertellen hoe dominant hij wel niet was, maar meer iemand die de kunst van een subtiele mindfuck leek te verstaan, om de sub daarna in zijn eigen onzekerheid en onderdanige verlangens gaar te laten sudderen. Een soort 'slow cooking', waarbij je als dominant alleen maar de pan op een laag pitje hoefde te zetten. De kunst was alleen om precies de juiste pan te kiezen en het vlammetje niet te laag, maar zeker ook niet te hoog te draaien.

We hadden elkaar voor het eerst gesproken op een chat site. Of beter gezegd: ik had hem als eerste aangesproken omdat zijn profieltekst en foto mij enorm fascineerden. Hij had mij vooral vriende­lijk te woord gestaan, met een soort open nieuwsgierigheid of ik misschien een interessante sub voor hem zou kunnen zijn. Zijn berichtjes waren ook niet geforceerd dominant van toon, meer kort en zakelijk. Ik kreeg ook niet het idee dat onze chat hem nu heel erg opwond. Het leek er meer op alsof hij ondertussen gewoon de krant zat te lezen en die af en toe even neerlegde om mij te ant­woorden. Heel anders dan de gemiddelde 'dominant', die je al na vijf minuten mededeelt dat hij met zichzelf zit te spelen en dat zijn 'onderdaan' zich al enorm op jou als subje verheugt.

Wel hield Skinhead steeds duidelijk de regie in het gesprek. Hij beantwoordde mijn vragen soms niet of slechts summier en bepaalde volledig zelf wat hij mij wel of niet wilde vertellen over wat een sub bij hem te wachten zou staan. De strekking was vaak: kom maar langs en steek je kop hier maar in het schavot als je het echt wilt weten. Alleen vragen die door mij bedoeld waren om te kijken waar zijn grenzen lagen in wat hij subs allemaal liet ondergaan, werden vaak wat uitgebrei­der beantwoord. Geruststellend waren die antwoorden eigenlijk nooit. Hij wist die antwoorden vaak zo te laten klinken alsof elk (in mijn ogen) best wel extreem voorbeeld dat ik hem had ge­geven, voor hem nog lang niet de limiet was.

Daarnaast begon hij mij ook mails te sturen met soms best heftige bdsm-verhaaltjes, zonder daar verder enige context bij te geven. Geen "dat doe ik ook graag met subs" of "hoe lijkt je dit?", maar gewoon een kaal verhaaltje met daarbij ook altijd een foto van een of meer Skinheads of subjes. Het voelde als een soort uitgehoord worden zonder dat ik er ook echt zeker van was dat dit inder­daad het geval was. Ik bleef ook voortdurend onzeker of hij mij heel bewust alleen maar kleine brokjes informatie toewierp, of dat er aan zijn kant eigenlijk nauwelijks interesse was in mij. Ik kan alleen maar zeggen: als hij dat bewust deed, dan werkte zijn strategie. Het versterkte mijn verlan­gen om deze man beter te leren kennen. En misschien was het niet echt interesse tonen ook wel strategie. If so, dan werkte ook die strategie prima. Je begon je zelfs bijna automatisch af te vragen of je bereid zou zijn de hete uiteinden van brandende sigaretten bij of zelfs tegen je tepels te voelen als je daarmee zijn aandacht zou kunnen krijgen.

Ergens wist ik wel dat deze dominant voor mij misschien te hoog gegrepen zou zijn. Dat ik niet het soort geharde sub was waar hij zijn brandende peuk even lekker op zou kunnen uitdrukken of die zich met een gelukzalig gezicht bont en blauw liet slaan. En toch bleef hij iets onweerstaanbaars hebben. Ik zoek vanuit mijn onderdanige gevoelens vooral geestelijke onderwerping aan een man en dit was de eerste dominant in jaren op wie ik echt geen vat kreeg. Ik kon hem totaal niet uit zijn tent lokken, terwijl mij dat toch meestal wel lukte met andere mannen die zich als 'dominant' aan mij presenteerden. Ze willen vaak te graag en dan verschuift gelijk de machtsbalans en krijgt de sub in feite de teugels in handen. Ik ben dan ook meestal meteen mijn belangstelling kwijt.

Skinhead deed ook geen enkele moeite om met mij welk woordenspelletje dan ook aan te gaan, wat ik – zoals zo vaak met 'dominanten' – vermoedelijk ook zou hebben gewonnen. Verbaal sta ik best wel sterk in mijn schoenen en zolang bij het een puur verbale krachtmeting blijft, zal ik mij niet snel gewonnen geven. Eerder het tegenovergestelde. Maar hij negeerde die soms wat opstandige kant van mij gewoon volledig en sloeg me, door het verbale spel niet mee te spelen, ook mijn meest effectieve wapen om hem tegenspel te bieden uit handen. Hij bepaalde volledig de regels van het contact tussen ons. Gek werd ik ervan! Ik kreeg echt totaal geen vat op die man, terwijl het verlan­gen om me aan hem te onderwerpen alleen maar groeide. Ik zou op bepaalde momenten het liefst meteen naar hem toe gereden zijn, op mijn knieën voor hem zijn gaan zitten en mijn bereidheid om me aan hem te onderwerpen hebben willen tonen door mij ter plekke door hem in mijn bek te laten pissen en dat gulzig op te drinken.

En nu zat ik in de auto naar hem toe, zonder precies te weten in wat voor avontuur ik mij had gestort. Hij had ermee ingestemd dat ik bij hem een weekje 'op stage' mocht komen. Ik zou mogen meekijken als hij andere subs onder handen nam, in ruil voor de nodige hand- en spandiensten als 'assistent'. En ik zou dan wel niet de 'full sub treatment' krijgen en bont en blauw geslagen worden, maar ik moest ook weer niet denken dat het voor mij een aangenaam verblijf in een vijfsterrenhotel zou worden. Als ik een bepaalde opdracht niet naar zijn tevredenheid vervulde, zou ik net als iedere andere sub de zweep op mijn lijf voelen neerkomen. Ook als assistent was ik er voor zijn plezier, niet voor het mijne.

Ik was mij ervan bewust dat hij ver onder zijn normale toelatingscriteria was gezakt, en hoopte dat ik dit als sub netjes zou kunnen waarmaken. Voor mijzelf, dat ik dit aan zou kunnen, maar vooral ook voor hem: dat ik hem niet enorm zou teleurstellen als sub waar je als dominant eigenlijk geen ruk mee kunt. Ik hoopte dat ik het feit dat ik geen pijnslaafje ben dat je lekker met allerhande zwepen en rietjes kunt afrossen, voldoende met andere vormen van onderdanigheid te kunnen com­penseren. Hoe, dat wist ik nog niet, maar daar was hij dan ook de baas voor.

Inmiddels had ik mijn plaats van bestemming bereikt. Ik reed het erf op van een buiten het dorp ge­legen oude boerderij, waar nu een klein aannemersbedrijf was gevestigd. Er rende meteen blaffend een herdershond op de auto af. Dat was Priamus, wist ik al van Skinhead, genoemd naar de laatste koning van Troje. Skinhead zelf kwam ook naar buiten en riep Priamus bij zich. Anders dan ik had verwacht had Skinhead geen kale, maar gewoon een gemillimeterde kop. Hij was zo'n 1.80 lang en leek een redelijk afgetraind lichaam te hebben. Verder had hij een vriendelijke kop, niet een gezicht dat al op grote afstand een voorbode van groot onheil was.

Ik had min of meer verwacht al meteen bij aankomst een spreekwoordelijke knieval in het grind te moeten maken, maar hij begroette mij gewoon vriendelijk. Hij hield alleen wel zijn hand op. "Autosleutels." Ik gaf hem met enige aarzeling mijn sleutels. Hij vergrendelde de autodeuren en stak de sleutels in zijn zak. Ik vroeg hem of ik nog even iets uit de auto mocht pakken. "Oh, wat leuk! Je hebt zeker bloemen voor mij meegebracht!", klonk het sarcastisch. Ik schudde mijn hoofd en zei dat er een tas met wat kleren in de auto lag. "Heb je niet nodig", was het korte antwoord. Vervolgens gebaarde hij mij om achterom, via de keuken, het huis binnen te gaan.

Op de voet gevolgd door een nieuwsgierige Priamus liep ik de keuken binnen, min of meer ver­wachtend dat ik daar meteen al mijn kleren zou moeten uittrekken. Een beetje het vaste riedeltje van de verschillende dominanten waarmee ik wel eens had gedate: zo snel mogelijk de ongelijkheid tussen sub en Dom benadrukken, voordat het te gezellig werd en elke vorm van ongelijkheid al door het raam was verdwenen voordat het 'spel' zelfs maar was begonnen. Mijn hoofd meende bovendien te hebben begrepen dat kleren een overbodige luxe waren, nu ik kennelijk ook de kleren die nog in mijn auto lagen niet nodig zou hebben. Maar niets van dat alles. Mij werd niet gevraagd om mij meteen in mijn naaktheid te tonen. In plaats daarvan wees hij mij een stoel en vroeg of ik koffie wilde. Graag. "Met suiker en melk zeker?" Ik wilde antwoorden maar hij was me weer voor. "Daar doen we hier niet aan, dus dan heb je pech."

Hij verontschuldigde zich even, hij moest nog even kort een klant terugbellen. Hij liep de keuken uit, waar ik achterbleef met Priamus. Die inspecteerde op zijn gemak de nieuwe bezoeker en ik merkte dat hij doorhad dat ik mij bij hem niet helemaal op mijn gemak voelde. Niet echt angst, meer een soort onzekerheid. Ik heb honden – en meer algemeen dieren – nooit goed aangevoeld. Op hun beurt lijken honden dat wel altijd feilloos aan te voelen. Ze hebben het meteen door als je ook maar een fractie van een seconde aarzelt. Je wordt dan meteen afgeschreven als "daar hoeven we ons dus verder niets van aan te trekken".

Skinhead kwam de keuken weer in. In zijn ogen dacht ik te zien dat ik de eerste test met Priamus niet goed had doorstaan. Of misschien was dit juist wel waar hij op gehoopt had? Hij zag mij wat onhandig en aarzelend reageren op de opdringerige aandacht die ik van Priamus kreeg, en trok daaruit vermoedelijk dezelfde conclusie als de hond ook al had gedaan: in de pikorde zag Priamus mij totaal niet als 'meerdere'. Ik kon er niet echt mee zitten. Ik vind honden erg leuk, maar serieus hadden ze mij inderdaad nog nooit genomen. Daar was ik inmiddels wel aan gewend. De enkele keer dat ik wel eens een hond van vrienden uitliet, deed ik ook altijd maar gewoon alsof de hond naar mij luisterde in plaats van andersom. Dat werkte beter dan mijzelf bij omstanders belachelijk te maken met commando's waar de hond zich vervolgens toch niets van aantrok.

"Heb je nog een portemonnee, rijbewijs en dergelijke bij je?" Ik leegde mijn zakken en de inhoud daarvan werd door Skinhead in zijn zak gestoken. "Die bril van je, hoeveel zie je zonder bril?" Genoeg, antwoordde ik, alleen veel minder scherp. "Geef die dan ook maar hier, dan kan daar ten­minste niets mee gebeuren." Ook mijn bril ging af. Het gaf mij een gevoel van een omgekeerde wereld. Ik had me er mentaal wel al op ingesteld dat ik misschien al vrij snel uit de kleren zou moeten, maar niet dat ik – en daar leek het op – alleen mijn bril zou moeten afzetten, maar verder gekleed zou blijven. Het maakte het ook meteen moeilijker om te zien wat de gezichtsuitdrukking was van de man die een week lang mijn baas zou zijn.

"Normaal zou ik een sub nu gewoon in de boeien slaan of in het schavot zetten. Maar jij wilde graag 'assistent' en een soort nep-sub zijn. De eerste echte sub komt pas morgen, dus dan kun je mij nu mooi even helpen wat rotzooi op het erf op te ruimen." Hij pakte iets uit de bijkeuken en wierp mij dat toe. "Trek die overall maar aan." Ik maakte niet onmiddellijk aanstalten om de overall aan te trekken, niet zeker of ik werd geacht dat in zijn bijzijn te doen. Hij bleef mij afwachtend staan aankijken, dus de bedoeling was duidelijk. Ik trok snel mijn schoenen, broek en shirt uit, maar was onzeker of ik ook mijn onderbroek moest uittrekken.

Ik begon langzamerhand te vermoeden dat hij heel goed had onthouden dat ik hem ooit in de chat had verteld dat mijn onderdanigheid waarschijnlijk gelinkt aan was aan een bij mij altijd aanwezig, sluimerend gevoel van onzekerheid. Iets wat weer verband houdt met het feit dat ik mensen al van jongs af aan niet goed 'aanvoel' en daarom in mijn achterhoofd altijd een gevoel van twijfel houd of ik een bepaalde sociale situatie niet totaal verkeerd heb ingeschat. En dat was misschien ook wel de verklaring voor mijn verlangen om mij aan iemand te onderwerpen. De teugels gewoon uit handen te kunnen geven en mij niet meer elke minuut van de dag te hoeven afvragen of ik iets wel goed heb gedaan. Ik had bovendien mijn hele leven lang al mensen om mij heen verzameld bij wie ik, als een soort mentor, de kunst van sociale interactie kon afkijken. Zo'n mentor in de buurt hebben gaf altijd iets van een veilig gevoel en ergens denk ik dat ik diezelfde geborgenheid misschien ook wel zocht bij een dominant, alleen dan op een totaal ander terrein.

Hoe dan ook, mijn onderbroekendilemma werd door Skinhead meteen kordaat de wereld uit gehol­pen. "Kom maar hier." Met twee snelle knippen van een schaar lag mijn onderbroek op de grond. "En nu een beetje opschieten. Schoenen kun je uitlaten, die zijn niet nodig." Ik trok snel de overall aan, die mij niet echt bleek te passen. Het leek een overall die voor iemand van 1.80 was bedoeld, niet voor iemand die zoals ik bijna twee meter was. De korte broekspijpen en mouwen waren niet het probleem, dat zag er alleen geschift uit. Maar het deel van de overall waar ik mijn torso in moest zien te persen was veel te klein. Met moeite wurmde ik mij erin, terwijl ik sommige naden hoorde scheuren en mijn ballen gemangeld werden door een kruis dat ik veel te hoog moest optrekken om ook mijn schouders nog in de overall te krijgen. Ik voelde mij als Quasimodo, omdat het me niet goed lukte om in de veel te kleine overall rechtop te staan. Skinhead zag mijn geklooi aan, maar zei verder geen woord. Ook de makkelijke inkopper dat ik wel heel erg voor lul liep bleef achterwege.

Ik werd in mijn overall en op blote voeten het voorerf opgestuurd om daar met alleen mijn handen een grote berg puin in een afvalcontainer te gooien. Na ongeveer een uur was ik klaar met mijn werk en liep de keuken weer in. Daar kreeg ik meteen met de vlakke hand een flinke klap in mijn gezicht. De klap brandde nog na, toen mij te verstaan werd gegeven dat ik niet meer zomaar de keuken mocht binnenlopen, maar moest wachten op toestemming. "Ja, baas." Opnieuw een klap in het gezicht. "Dat idiote 'baas' moet je ook maar snel afleren. Dat irriteert mij al sinds die chat. Het is 'Ja, Gerhard' of 'Ja, meneer' vanaf nu." Ik koos voor 'Ja, meneer'. Dat voelde logischer.

"Meekomen." Hij voerde mij nu naar het erf achter zijn huis. "Trek dat vod maar uit. Het lijkt nergens meer op en de buren hier zijn al wel wat naakte subs gewend." De overall hing inderdaad nog maar in een soort flarden om mijn lijf. Bij elke keer bukken was er wel weer ergens een naad open gescheurd en het was inmiddels ook een verademing om dan maar gewoon naakt te zijn. Ik kreeg opnieuw een opruimklusje, nu van half vergaan tuinafval. En deze keer bleef ook Priamus in mijn buurt rondhangen. "Blijf. Bewaak!", had het nog uit de mond van Skinhead geklonken, voor­dat hij zelf de keuken weer in ging.

De betekenis van dat laatste commando drong pas tot mij door toen ik iets verderop bij het weiland een hark had zien liggen en die wilde gaan pakken om mijn werk iets te vergemakkelijken. Ik had mij nog geen vijf meter van de berg met afval verwijderd toen Priamus vervaarlijk begon te grom­men. Ik verzette voorzichtig nog een voet, waarna de hond nu ook grommend op me af kwam. Ik deed een paar stappen terug en het grommen hield weer op. Het was duidelijk dat het commando 'bewaak!' op mij sloeg. Ik wist meteen weer waarom ik honden nooit echt zou durven vertrouwen en besloot mijn karwei dan maar gewoon zonder hark af te maken. Met mijn blote handen ging ten slotte ook prima, het kostte alleen wat meer tijd.

Nadat ik klaar was met het opruimen van het tuinafval wist ik niet goed wat te doen. Priamus had duidelijk laten blijken dat hij het commando 'bewaak!' serieus nam, dus de ca. 100 meter naar het huis leken mij geen veilige afstand om te overbruggen. Het verstandigste leek mij om daar maar te wachten. Ik moest alleen wel enorm nodig pissen en besloot dat maar even achter een struik te doen. Het leverde gelukkig geen gegrom van Priamus op, die kwam alleen even ruiken om er vervolgens zijn eigen geurmarkering overheen te sproeien. Inmiddels werd het geleidelijk aan ook donker en kouder buiten.

In de keuken was mijn inactiviteit kennelijk ook opgevallen want na een minuut of vijftien hoorde ik vanuit de keuken de stem van Skinhead dat ik naar de keuken moest komen. Hij moet gezien hebben dat ik aarzelde. "Maak je geen zorgen over Priamus. Die bewaakt alleen de buitengrenzen van het erf. Je kunt veilig naar de keuken komen." Ik zette voorzichtig een paar stappen richting keuken. Priamus bleef inderdaad stil. Ik waagde nu ook de rest van de oversteek en ook dat ging goed. Priamus liep achter mij aan, tot we vlak bij de keuken waren. Hij liep daar gewoon naar binnen, terwijl ik netjes buiten wachtte. De eerdere klap in mijn gezicht was ik nog niet vergeten.

"Kom maar binnen", klonk het vanuit de keuken. "Heb je dorst?" Ik knikte. "Dan zul je nog even moeten wachten." Hij wees op de waterbak waaruit Priamus stond te drinken. "Na Priamus mag jij je dorst lessen. In de tussentijd kun je mooi een biertje voor mij uit de ijskast pakken." Ik pakte een biertje uit de ijskast, zag een bieropener liggen en maakte het flesje ook maar meteen open. Ik twijfelde alleen of Skinhead er ook een glas bij wilde hebben en wat de juiste manier zou zijn om dat te vragen. Ik koos maar voor de beleefde horeca-methode en vroeg “of meneer er ook een glas bij wilde hebben”. Hij schudde zijn hoofd.

"Jouw beurt." Hij wees op de waterbak waar Priamus net vandaan liep. Met tegenzin ging ik op handen en knieën bij de waterbak zitten, waarin ik voor mijn idee de hondenkwijl nog in kringetjes op het water kon zien drijven. Maar ik had dorst en dus dronk ik toch maar uit de bak, terwijl Priamus kwam kijken wat ik bij zijn waterbak uitspookte. Skinhead keek met een half oog on­geïnteresseerd naar mij bij de bak van Priamus en draaide intussen een sigaret. Nadat hij klaar was en de sigaret had aangestoken, zei hij dat het leuk was geweest om te zien dat ik toch wat bang was voor Priamus. Om daar ook meteen weer een van zijn typische Skinhead-opmerkingen achteraan te gooien: "Dat is goed. Priamus heeft ooit een subje die niet van zijn gegrom onder de indruk was, flink in de kuit gebeten. Dus dan weet je dat."

Hij zag waarschijnlijk mijn toch wat ongeruste blik en vertelde dat er ook een andere methode was om niet per ongeluk in mijn kuit gebeten te worden. "Priamus is zo afgericht dat hij aangelijnde honden en subs met rust laat. Dus als je zeker van je zaak wilt zijn moet je in de bijkeuken maar even kijken of je daar een oude halsband van Priamus kunt vinden." Ik wist niet wat ik daar nu weer van moest denken, maar stond op om naar de bijkeuken te lopen, terwijl ik er rekening mee hield dat ik tot de orde zou worden geroepen dat ik gewoon op twee benen en niet op 'vier poten' naar de bijkeuken liep. Maar er volgde geen reprimande. Kennelijk was puppy play aan Skinhead ook niet echt besteed. Te veel een toneelstukje misschien? Ik kon er niet echt rouwig om zijn. Ik zag mijzelf nog niet op vier poten blaffende geluiden maken en een pup nadoen. Dat ik nu wel naar de bijkeuken liep om voor mijzelf een hondenhalsband te gaan halen liet ik gemakshalve maar even buiten beschouwing.

In de bijkeuken vond ik welgeteld één leren halsband, te midden van diverse kettingen. Ik nam de halsband mee terug naar de keuken en gaf deze aan Skinhead, die mij gebaarde om voor hem op mijn knieën te gaan zitten zodat hij mij de halsband kon omdoen. Daarna duwde hij mij omlaag en schoof mij resoluut met zijn voet aan de kant, waar ik werd begroet door Priamus, die even kwam snuffelen aan de hem zeer goed bekende halsband, die nu alleen niet om zijn nek maar om mijn nek zat. Ik kreeg een paar natte likken in mijn smoel en Priamus sjokte weer ongeïnteresseerd weg.

Intussen zette Skinhead een paar pannen op het vuur. "Morgen laat ik jou misschien koken, nu doe ik het zelf maar even. Ik heb besloten dat ik je maar gewoon met mij laat mee-eten. Ik ga er ten­minste vanuit dat je vast niet mee wilt eten met wat Priamus krijgt?" Dat leek mij inderdaad geen succes, dus ik beaamde beleefd dat “ik graag met meneer mee at”. Toen Skinhead echter maar één bord met bestek op tafel neerzette, realiseerde ik mij dat mogen mee-eten voor mij waarschijnlijk wel een wat minder gebruikelijke vorm zou aannemen – misschien niet voor meer ervaren subs, maar voor mij op dat moment nog wel.

"Geef me mijn bord eens aan en pak uit dat onderste kastje even twee metalen kommen." Het eten was klaar en Skinhead stond op het punt om op te scheppen. "Goede Hollandse kost. Een stukje varkensvlees, aardappelen en bloemkool." Hij schepte zijn bord goed vol, pakte daarna een blik hondenvoer uit de ijskast en deed daarvan de helft in één van de kommen. "Zeker weten dat je niet met Priamus mee wilt eten?" Ik schudde mijn hoofd, terwijl hij met een vork het hondenvoer uit blik in wat kleinere brokken verdeelde. Daarna gebruikte hij dezelfde vork om mijn eten in een kom te gooien en enigszins door elkaar te prakken.

Priamus had inmiddels door dat het etenstijd was en zat al keurig te wachten tot hij mocht aan­vallen. Skinhead maakte mij duidelijk dat ik maar een vergelijkbare houding moest aannemen, en nadat ik naast Priamus was gaan zitten gaf hij ons tegelijkertijd onze bakken met voer. Priamus was er – zoals mocht worden verwacht – duidelijk handiger in om uit een hondenbak te eten dan ik. Hij schrokte zijn voer naar binnen, terwijl ik nog enorm aan het klungelen was om uit een voerbak te eten. Vooral het stukje varkensvlees was een uitdaging: het was niet makkelijk om daar een hap van te nemen als je je handen niet mag gebruiken – ik was daar althans maar van uitgegaan. Ik wilde sarcastische vragen "of ik er misschien ook mes en vork bij bliefte" voorkomen.

Het duurde niet lang voordat Priamus was uitgegeten en belangstellend naar mijn nog goed gevulde bak begon te kijken. Het eerste wat hij uit mijn bak jatte was het stukje varkensvlees. Hij duwde zijn snuit naast mijn mond in de bak en ging met het vlees aan de haal. Skinhead stond geërgerd van tafel op en pakte mijn bak van de vloer. "Dat werkt natuurlijk niet, als je niet een beetje door kunt eten. Dan vreet Priamus ook gewoon jouw bak leeg." Maar hij had wel een oplossing zei hij. Hij maakte zijn gulp open, haalde zijn pik te voorschijn en piste een paar flinke stralen zeik over mijn eten. "Zo", zei hij, terwijl hij de bak weer voor mij op de grond plaatste. "Nu zal Priamus vast een stuk minder in jouw voer geïnteresseerd zijn. Eet smakelijk."

Hij had gelijk gehad. Priamus had door de pis van zijn baasje zijn interesse in mijn bak verloren. In plaats daarvan stond hij nu aan mijn reet te snuffelen, terwijl ik mijn aardappelen met pis in plaats van met jus at. Het had iets heerlijk vernederends om zo uit een hondenbak op de vloer mijn met pis overgoten maaltje te eten. De smaak van pis was niet nieuw voor mij, ik had het al vaak genoeg gedronken. Alleen de combinatie van pis en eten was nieuw voor mij, maar eigenlijk best wel geil. Ik begon inmiddels ook een beetje aan de voortdurende nabijheid van Priamus te wennen. Dat was kennelijk ook Skinhead opgevallen.

"Mooi dat jullie het een beetje met elkaar kunnen vinden. Je zult namelijk de hele week 's nachts bij hem slapen. Gewoon goed onthouden dat hij de dominante reu in jullie kleine roedeltje is, dan heb je verder niks te vrezen." Ik keek Skinhead waarschijnlijk wat schaapachtig aan. Gingen we nu toch de kant van puppy play op? Hij leek mijn gedachten te kunnen lezen en hielp mij snel uit die droom.

"Je wilde graag mijn assistent zijn. Normaal is Priamus mijn assistent, zoals je inmiddels zelf op het erf achter het huis hebt kunnen merken. Ik vind het prima om er deze week even een assistent bij te hebben, maar dan wil ik wel dat ik van jou net zo weinig last heb als van Priamus. Je slaapt dus gewoon bij hem, eet met hem en je doet ook maar samen met hem je behoefte achter op het erf." Hij wees me waar de mand van Priamus stond, in de bijkeuken. Daar paste ik natuurlijk niet bij in, maar ik zag dat er naast de mand wat stukken karton en een paar oude dekens op de vloer waren gegooid. Dat zou voor de rest van de week dus wel mijn slaapplaats zijn.

Skinhead stond op, zette zijn bord op het aanrecht en liep naar de woonkamer. "Morgen was jij alles af. Dat is ten minste een pluspunt van een assistent met twee handen in plaats van voorpoten." Niet wetend of ik hem naar de woonkamer moest volgen, bleef ik maar gewoon in de keuken staan. Een onzekere en naakte lange slungel, die – misschien wel voor het eerst in zijn leven – nu eens niets kon met het feit dat hij normaliter goed van de tongriem was gesneden. Dat zou nu alleen maar tegen mij werken.

"Wat heb ik je nou gezegd? Ik wil van jou niet meer last hebben dan van Priamus." Hij wees op Priamus die hem naar de woonkamer was gevolgd en daar rustig op de vloer lag. "Je mag ook het schavot in hoor, als je dat liever hebt. Je weet alleen dat ik niet kan garanderen dat ik dan niet ook even zin heb om..." Hij maakte zijn zin bewust niet af, zodat opnieuw onduidelijk bleef wat mij in het schavot te wachten zou kunnen staan. Ik liep naar de woonkamer en wilde het voorbeeld van Priamus volgen. "Kom eerst maar even hier." Ik liep naar de stoel waar Skinhead zat. "Zit." Ik ging zitten terwijl hij uit zijn stoel opstond en zijn gulp open maakte.

"Mond open." Ik opende mijn mond en hij hing zijn halfstijve pik in mijn mond. Ik was benieuwd of hij wilde dat ik hem zou pijpen of dat hij een andere dienst van mij verlangde. Het bleek het laatste te zijn. Ik voelde de eerste druppels pis in mijn mond en sloot snel mijn lippen om zijn pissende pik, om vooral niet te morsen. Netjes dronk ik al zijn pis. Hij liet me nog even de laatste druppels van zijn pik likken en borg zijn pik toen weer op in zijn broek. "Daar heb je in elk geval niet over gelogen. Je kunt heel netjes pis drinken. Ga dan nu maar bij Priamus liggen."

Ik vroeg mij af waarover ik volgens hem dan wel gelogen zou hebben, maar deed wat er van mij gevraagd was en ging naast de hond op de grond liggen. Vrijwel meteen kwam Priamus half over­eind. Hij rook, denk ik, de pis in mijn mond en gaf mij een lik over mijn lippen. Skinhead zag het met een grijns gebeuren. "Doe je mond maar open zodat hij goed kan ruiken dat je een pisteefje bent. Steek ook je tong maar uit." Ik deed mijn mond open en stak mijn tong uit. Tot vermaak van Skinhead volgde er meteen een natte lik van Priamus over mijn tong. Ik deed instinctief meteen mijn mond weer dicht, maar dat was kennelijk niet de bedoeling. "Hup, open die mond! Of voel je je te goed voor Priamus? Je moet nog deze hele week met hem optrekken, dus je kunt maar beter vriendjes met hem worden. Lik hem ook maar eens over zijn bek!" Met flinke tegenzin likte ik zijn natte bek, ook een beetje bevreesd om met mijn tong te dicht in de buurt van zijn tanden te komen.

Terwijl ik nog net niet met Priamus lag te tongen, hoorde ik achter mij het klikkende geluid van een mobieltje waarmee een paar foto's werden gemaakt. "Dat is altijd het leuke met subjes. Er gebeurt bijna elke keer wel iets nieuws. Nooit eerder een subje met Priamus zien tongen, maar dat blijkt dan toch ook wel weer leuk te zijn. Ik heb zojuist een paar foto's aan je doorgestuurd, zodat je er ook na deze week nog vaak van kunt genieten." Uit de keuken klonk inderdaad het zoemende geluid van mijn mobiel dat daar een paar berichtjes op waren binnengekomen.

Het volgende half uur ervoer ik dat het assistentenbestaan ook best saai kon zijn, zo liggend op de vloer, terwijl Skinhead bezig was op zijn mobiel. De stilte werd doorbroken door Priamus, die bij de buitendeur ging staan en er kennelijk uit moest. Skinhead stond op en zei dat ik ook maar mee moest komen, als ik moest pissen. Anders zou ik tot de volgende ochtend moeten wachten. Dat leek mij geen moeilijke keus, dus ik volgde – opnieuw gewoon op twee benen – Skinhead en Priamus naar buiten.

We liepen tot aan de rand van het erf, waar het weiland begon. Skinhead zei dat ik nu ook maar op vier poten moest, in verband met mogelijke pottenkijkers. Een twee meter lange naakte man zou meer opvallen dan een naakte viervoeter. Hij klikte ook meteen een riem vast aan mijn halsband. "Buiten mijn erf moet ik je aanlijnen volgens de APV." Ik vroeg maar niet waarom dat dan kenne­lijk niet voor Priamus gold.

Inmiddels had Priamus halt gehouden en tilde een achterpoot op om zijn blaas te legen. Ik voelde een korte ruk aan mijn lijn. "Kom, teef, jij ook. We hebben niet de hele avond de tijd!" Ik tilde ook maar een been op, dat leek mij het slimste om niet met mijn knieën in mijn eigen pis te zitten. Hardhandig werd mijn been door een trap van Skinhead weer omlaag geduwd. "Heb je niet goed geluisterd? Ik zei toch 'teef' tegen je?" De boodschap was duidelijk en dus zakte ik maar door mijn benen om als een teefje mijn pis te laten lopen. Het voelde even niet leuk meer. Plots was dit wel heel vernederend, waarbij ik zelf niet echt begreep wat dit nu vernederender maakte dan bijvoor­beeld het aan een riem worden aangelijnd en naakt door een weiland moeten kruipen.

Priamus en ik werden weer mee terug genomen naar het huis, waar we vrijwel meteen met slechts een bak vers water in de bijkeuken werden opgesloten. Priamus nestelde zich direct in zijn mand, terwijl ik in het kleine beetje licht dat nog van buiten naar binnen scheen, iets van een bed van het karton en de dekens probeerde te maken. Het duurde enige tijd voordat ik de slaap kon vatten. De dag was totaal anders gelopen dan ik had verwacht en misschien ook wel gevreesd. Ik was bang geweest al de eerste dag in het schavot te belanden en 's avonds vol te zitten met rode striemen van de zweep. In plaats daarvan was ik de dag ongeschonden doorgekomen, maar nu wel het bedmaatje van een Duitse herder geworden. Ik voelde nu ook weer de halsband om mijn nek, die ik eigenlijk al was vergeten. Zou ik die maar gewoon afdoen voor de nacht? Ik besloot 'm maar te laten zitten. Het voelde ergens best prettig. En dit was toch eigenlijk precies waar ik, zonder het zelf echt goed te beseffen, naar verlangd had? Met die gedachte viel ik in slaap.