Is Er Nog Een Toekomst? - 1

Dit is het eerste deel een serie verhalen waarin de vraag speelt of dit echtpaar nog een toekomst heeft of niet. Hun omgang met overspel, bedrog en ook liefde lopen door elkaar heen alsmede de oplossingen die ze vinden. Ik probeer de verhalen kort en krachtig te houden. Veel lees plezier.

Laat ik me even voorstellen. Diederik, of Dick voor vrienden, is mijn naam. 1.95 mr lang, 91 kilo en op het moment dat dit verhaal begint ben ik 42 jaar. Werk nu al een paar jaar als zelfstandig ondernemer en ben geschoold als organisatieadviseur/bedrijfskundige met een technische inslag. Mijn specialisme is disaster/recovery management en dan heb ik het niet over uitvallen van computers. Nee, de impact kan veel groter zijn in zo een geval dan alleen die computer, alhoewel ik dat ook niet wil bagatelliseren. Want in zo een geval kun je ook zo maar failliet gaan. Nee, ik echter gevraagd bij grote internationale infrastructurele projecten op b.v. het gebied van watermanagement, zoals recentelijk in Oman. Het gaat dan niet zozeer om de controle van de systemen zelf, eerder om de procedures, processen en opleiding van mensen. Om te checken of alles goed gaat in geval van een crisis etc. Dat men weet wat men moet doen in zo een geval, dat echt alles ingedekt is, voor zover dat mogelijk is natuurlijk.

Ik ben nu bijna 16 jaar getrouwd met Birgit, een erg mooie vrouw van net 40 jaar. We hebben de zorg over 3 kinderen. De oudste heet Pim, ruim 16 jaar oud, en is de geadopteerde zoon van haar oudste zus, Yolanda. Deze was samen met haar man, John, een klein jaar na de geboorte van Pim bij een ongeluk om het leven gekomen, en daarna hadden wij de voogdij over hem gekregen. Daarnaast hebben we zelf 2 dochters, Yolanda en Juana, die net 15 en 14 jaar zijn. Birgit is architecte en werkt tegenwoordig 4 dagen voor een multinational, die meerdere grotere bouwprojecten heeft over de hele wereld, zoals ondermeer kantoorcomplexen, woningbouw en andere infrastructurele projecten. Tot een jaar of 2 geleden was ze alleen in Nederland werkzaam, maar nu de kinderen naar het VWO gaan is ze beetje bij beetje doorgegroeid naar deze internationale functie. Met als voornaamste aandachtsgebied vastgoedbeheer en kwaliteitscontrole. Ofwel: controle op de voortgang en uiteindelijke oplevering van projecten en het beheer van de kosten. Veel kan vanuit Nederland gedaan worden, maar als het nodig is, meestal als ze onraad ruikt, gaat ze wel eens op reis. ten minste dat is wat ze mij verteld heeft toen ze deze positie kreeg aangeboden. En waarvan ik wist dat ze zoiets altijd nagestreefd had, maar opzij gezet had voor de opvoeding van onze kinderen en mijn carrière. Ik kon dus geen nee zeggen, toen ze met deze carrière opportunity aan kwam zetten. En eerlijk gezegd kwam het me ook wel goed uit, want het vaak van huis zijn, en ook het vele vliegen begon me tegen te staan. Daarop ben ik terughoudender geworden bij het aannemen van werkzaamheden in het buitenland.

Mocht het een keer voorkomen dan stemmen wij dit wel erg goed op elkaar af, want de afspraak was dat er altijd iemand thuis moest zijn voor de kinderen. Een enkele keer lukte dat niet en dan sprongen haar ouders bij.

De afgelopen 6 dagen was ik in Muscat (Oman) geweest ter afsluiting van een groot project. Had al mijn bevindingen doorgenomen met de diverse overheidsinstanties en alles met tevredenheid afgerond. Eigenlijk had hier 10 dagen voor ingecalculeerd, dus dit was een enorme meevaller en ik verheugde me erop het thuisfront te verrassen met een vroege terugkomst.

Op de terugweg zou ik nog 2 tussenstops hebben, de eerste in Dubai en daarna in Parijs met mijn opdrachtgevers. Dubai was op het laatste moment ertussen gekomen. Dit op verzoek van mijn klant in Oman die me benaderd had, om een presentatie te geven over dit aspect van hun investering in waterbeheer en -zuivering.

Nu heb je hotels en hotels in Dubai. En dan heb ik het over luxe, comfort, zakelijk etc. Zelf ben ik niet zo van die enorm luxe of dure hotels maar de ervaring in deze contreien heeft me inmiddels geleerd dat de ‘klant’ dit wel van je verwacht. Net als met je kleding. Ik voel me bijvoorbeeld comfortabel in een spijkerbroek van Levi eventueel met een net colbert van Armani, maar zelfs dan word ik al niet serieus meer genomen. Nee, het uiterlijk schijnt meer belangrijker te zijn dan de inhoud, zo komt het soms over.

In andere woorden gezegd, men had voor mij een van de duurdere hotels (+ €1500 per nacht) gereserveerd. Misschien uit overmacht omdat het oorspronkelijk niet gepland was. En ik toch betaald werd voor die 10 dagen, was mij gevraagd om deze presentatie nog te doen. Dus een tussenstop voor slechts 1 nacht, en de nacht erna een vlucht naar Parijs.

Nu zat ik in de lounge van het hotel de presentatie van de volgende ochtend door te nemen met een medewerker van de klant. Ik had een goed uitzicht op de entree van het hotel en zag opeens een vrouw uit een limousine stappen die het evenbeeld van Birgit kon zijn. En ze was in gezelschap van 2 mannen die wel erg amicaal met haar omgingen. Ik was even verbaasd door deze verschijning maar had direct weer mijn aandacht bij mijn gesprekspartner. Want hoe bijzonder dit ook mocht zijn, Birgit was naar mijn weten in Nederland. Totdat ik opeens een schaterlach hoorde die niet te ontkennen viel. Ik keek op en zag haar met beide mannen iets verderop aan een tafeltje zitten. Gelukkig zag ze mij niet, maar ik kon dit niet meer ontkennen. Die lach en ook dat gezicht hoorden bij mijn vrouw, daar was ik nu wel overtuigd van. Ik verontschuldigde me voor een moment bij mijn gesprekspartner en belde haar voor de zekerheid op. En jawel, ik hoorde een telefoon overgaan, zag haar de mobiele telefoon opnemen om deze vervolgens weer neer te leggen. Bij mij verscheen vrijwel tegelijkertijd een berichtje op het display dat het gesprek geweigerd was. Dan maar snel een bericht sturen en ik zag dat ze haar telefoon weer opnam, het bericht blijkbaar las om vervolgens de telefoon op te bergen. Duidelijker kon ik het niet krijgen. Snel maakte ik nog een foto van haar en haar gezelschap.

Ik keerde terug naar mijn gesprekspartner en we namen de rest van de presentatie door. Niet dat ik er nu met mijn volle aandacht bij was, maar was gelukkig professioneel genoeg om het belangrijkste in mij op te nemen. Op zijn vraag of we wat gingen eten, ging ik nu even niet in en stelde voor dat tot morgen na de presentatie uit te stellen. Dat ik zijn commentaar moest verwerken en morgen goed voorbereid wilde verschijnen. Deze toewijding werd door hem zeer gewaardeerd en ik bleef alleen achter.

Zag wat later Birgit en haar 2 ‘gesprekspartners’ opstaan, en haar gearmd met beiden naar de lift gaan. En zag hun innig zoenen voordat ze deze betraden. Daar gelukkig ook nog snel een foto van genomen.

Vragen stapelden zich in mijn hoofd op, maar daar zou ik nu geen antwoord op krijgen. Dus ging ik ook maar naar mijn kamer, maakte gebruik van de roomservice en paste de presentatie een beetje aan. Veel, erg veel later, eigenlijk midden in de nacht, kreeg ik een reactie van haar op mijn bericht van eerder die middag: dat ze in een meeting was geweest, daarna haar batterij leeg was en ze nu pas kon reageren. Ook dat thuis alles goed was en ze uitkeek naar mijn thuiskomst over 2 dagen. En de groeten van de kinderen.

Ik heb voor de zekerheid maar een slaappilletje genomen omdat de presentatie van de komende dag te belangrijk was om daar doodvermoeid aan te komen. Nogmaals, uiterlijk is belangrijker dan inhoud, dus moest ik er uitgeslapen uit zien.

Tot mijn grote verbazing zag ik Birgit de volgende ochtend met beide mannen al lachend en babbelend de lift uitkomen. Weer gearmd en op weg naar het ontbijt. Zelf stond ik te wachten op mijn vervoer naar die meeting.

Na de succesvol verlopen presentatie wat gegeten en nagepraat met mijn klant voordat ik terugging naar mijn hotel. Bij de receptie gevraagd of Mevr. B. aanwezig was en kreeg te horen dat ze niet op haar kamer was. Hem een flinke tip gegeven en hoorde dat zij de laatste 2 jaar vrijwel elke 2 maanden kwam, meestal in gezelschap van haar echtgenoot, zoals nu ook, en soms nog een andere man.

Ik heb het daar voor vandaag maar bij gelaten en later die dag uitgecheckt. Ik had een nachtvlucht en er bestond een gerede kans dat ik haar wel op het vliegveld tegenkwam. Uiteindelijk vertrokken Air France en KLM vrijwel tegelijkertijd, dus wie wist.

Op mijn hotelkamer nog een kort verslag geschreven voor mijn opdrachtgever, die ik morgenochtend in Parijs zou ontmoeten. Voor een nabespreking zogezegd, en als het een beetje meezat kon ik mee op een vroege trein terug naar Nederland. Ja de Thalys of Eurostar, want ik had geen zin in weer een vliegtuigreis. Daar wij net boven Breda woonden kwam me dat ook beter uit, en was ik met een beetje geluk voor het avondeten thuis.

Eenmaal het verslag afgerond en verstuurd, naar het vliegveld gegaan en na het inchecken de Air France lounge opgezocht. Een afgelegen plekje uitgekozen voor het geval Birgit hier ook zou komen wat gelukkig niet gebeurde. Ook weer begrijpelijk want je kunt aardig shoppen op dit vliegveld.

Zelf had ik de tijd genomen om e.e.a. op een rijtje te zetten. We hadden altijd een open relatie en huwelijk gehad. Maar wel met de afspraak elkaar op de hoogte te houden van onze affaires, zonder in details te treden als we dat niet wilden. Na de adoptie van Pim en de geboorte van onze meisjes waren we vrijwel monogaam geworden, voor zover ik wist ten minste. In het begin was dat logisch omdat we min of meer overvallen waren door deze voogdijschap, en langzamerhand was dat zo gegroeid. Niet dat we nooit buiten de deur snoepten, maar het was minder frequent dan vroeger.

Wat was er dan nu veranderd dat Birgit ‘vreemd ging’ en dat voor me verzweeg. En hoe lang dat nu al speelde want wat ik nu begreep was dit niet iets van het laatste jaar. Deze vragen speelden door mijn hoofd, en ik vroeg me af of ik haar hiermee al bij mijn thuiskomst mee moest overvallen?

Na lang nadenken besloot ik dit niet te doen, en dit eerst maar eens met vrienden te bespreken. Wellicht hadden die een goed advies voor mij.

Na lang twijfelen belde ik dan toch even naar haar zaak. En kreeg te horen dat ze op zakenreis was en pas overmorgen terug op de zaak verwacht werd.

In Parijs liep alles vlotjes en men kon mijn verlangen naar huis begrijpen. Ik had de Eurostar van net na het middaguur kunnen reserveren en een goede vriend zou mij in Antwerpen oppikken. Dat gaf me direct de mogelijkheid om gedurende de autorit de situatie rondom Birgit te bespreken.

De hele reis liep voorspoedig en het gesprek met mijn vriend leverde me niet veel nieuwe inzichten op. Het kwam er uiteindelijk toch op neer dat ik er niet al te lang om heen kon blijven draaien, omdat Birgit dit toch zou gaan opmerken. En daarin had hij wel gelijk, ik ben eigenlijk een open boek voor iemand die me heel erg goed kent. Het enige wat hij kon doen zo stelde hij voor, was eens laten nazoeken wie de 2 mannen waren, waar ze mee op stap was. Misschien collega's, klanten of iets in die trant. Hij hoopte daar toch wel snel antwoord op te krijgen maar toezeggen kon hij ook weer niets.

Hij zette me net voor 16.00 thuis in Prinsenbeek af. Ik kwam in een leeg huis terecht. Geen kinderen, geen Birgit, alles netjes opgeruimd en onbeslapen bedden. Ik had gedacht dat ze afgelopen nacht gevlogen was, maar zo te zien had ik me vergist. Voor de zekerheid toch nog eens naar haar bedrijf gebeld en die verzekerden mij toch echt dat ze morgen op de zaak verwacht werd. Ik ben daarop maar naar haar ouders gereden waar ik met enthousiasme door mijn kinderen ontvangen werd. Haar ouders waren wel verbaasd dat ik er al was want ze hadden me niet voor het weekend verwacht. Ik zei hun dat ik Birgit geïnformeerd had en zij blij was met mijn vroege thuiskomst, en liet hun de WhatsApp zien. Ze keken me bevreemd aan en zeiden dat zij pas morgenochtend van een 4-daagse zakenreis zou terugkomen en dat ik dit toch moest weten. Wat ik dus ontkende en tot een beklemmende stilte leidde.

We hebben dit onderwerp verder maar laten rusten en na het avondeten heb ik de kinderen mee naar huis genomen. De volgende ochtend nog altijd niets gehoord van Birgit, ik niet en de kinderen ook niet. Die maakten zich nu wel wat zorgen, die ik kalmeerde door te zeggen dat je in het vliegtuig niet kunt WhatsAppen en ze misschien vertraging had etc. Toch maar een berichtje gestuurd en we zagen slechts een vinkje verschijnen. Ik heb de kinderen daarop maar naar school gebracht en beloofd hun rond het middaguur op te halen. Later die ochtend kreeg ik een bericht met excuses van haar. Zij had van haar moeder had gehoord dat ik al weer terug was, en ook dat ik niet op de hoogte was van haar zakenreis, etc. Dat het haar speet. En ze nu vertraging had en pas laat in de middag of vroege vanavond thuis zou zijn. Ik heb haar laten weten dat de kinderen zeer ongerust waren geweest en ik ook niet te spreken was over haar gedrag. En hier het laatste woord nog niet over gesproken was. Geen antwoord meer op gekregen.

Aan het begin van de middag wipte mijn vriend even aan. De kinderen waren met hun huiswerk bezig en ik met mijn administratie. We gingen in de tuin zitten met een glas bier en hij kwam met een, in mijn ogen, totaal bizar verhaal aanzetten. Op de eerste plaats vertelde hij me wie die mannen waren. Eentje werkte hier op kantoor in Nederland nauw samen met haar. De andere man was iemand van het kantoor in Dubai. Ook een oud collega uit Nederland trouwens, die een kleine 2 jaar geleden naar Dubai overgeplaatst was. En nu kwam het bizarre: hij zei dat in die wereld van vastgoed, bouwers etc, het met grote regelmaat voorkwam dat als er deals binnengehaald of gesloten moesten worden extra diensten verleend werden. En dat daarvoor vaak vrouwen hun collega's vergezelden op deze zakentrips. Ook het bedrijf waar Birgit werkzaam voor was, hier bekend om stond. En niet alleen dat, ook dat personeelsfeestjes wel eens uit de hand konden lopen tot zeg maar seksorgies.

Hij zei dat dit niet automatisch betekende dat Birgit zich hiervoor leende, alleen maar dat het hier geruchten betrof.

Want hij wist wel van mij dat Birgit altijd in haar eentje naar dit soort feestjes ging omdat de afspraak tussen ons was dat we nooit samen onderweg zouden zijn in de auto. Dit n.a.v. het tragische ongeval van haar zus.

Het vervelende van dit gesprek was wel dat het mij een bittere bijsmaak had opgeleverd. Er nu een beeld in mijn hoofd geplant was, net zoals een gevoel van twijfel of wantrouwen. Omdat Birgit vrijwel nooit thuis kwam na zo een feestje, altijd een dag later. Met de reden dat ze teveel gedronken had en het te laat geworden was. En ik had haar altijd op haar woord geloofd, simpel omdat we vanaf het eerste moment dat we elkaar kenden altijd alles met elkaar gedeeld hadden, ook onze avontuurtjes. Wat een shit situatie, Kut kut kut.

Hoe moest ik straks met haar gaan praten met dit soort beelden in mijn hoofd. En dat gevoel van twijfel. Ik zou nooit meer onbevooroordeeld of objectief kunnen zijn.

En toen kwam ze thuis. De kinderen hadden het eerder door dan ik, en hingen al om haar nek. En ik zag een wat meer afstandelijke of bedachtzamere blik in haar ogen. Of was het een verdrietige? Ik wist het niet en nam haar bagage over zodat ze haar aandacht op de kinderen kon richten.

Draaide me om, zonder haar echt welkom te heten en ging naar de woonkamer.

En zou wel zien hoe de avond verder zou verlopen. Nu was het de beurt aan de kinderen.

Geïnteresseerd in een vervolg? Ik hoor het graag.