Een Beeldschone Huisgenote - 88

De bruiloft vorderde verder. Op de dansvloer verzamelden de mannen en vrouwen. De collega’s van Bram, vermoedde ik want ze trokken politiekleding aan. Richard, de oud partner van Bram’s vader was ook van partij. Er verscheen een grote foto van Dirk, de vader van Bram. Alle agenten stonden strak in de rij. Richard pakte de microfoon. ‘’Mag ik even jullie aandacht?’’ Het publiek viel stil. ‘’Dank jullie wel. Lief bruidspaar, willen jullie even naar voren komen, alsjeblieft.’’ Bram en Elise liepen hand in hand naar de dansvloer en gingen voor ze staan. Mandy had mijn hand gepakt en trok me stilletjes wat dichterbij zodat ik het misschien kon verstaan. Maar het zal lastig worden.
‘’Oké,’’ vervolgde Richard. ‘’Zoals jullie weten is vandaag de sterfdag van Dirk, de vader van Bram, een waardige rechercheur, mijn vaste partner en mijn vriend. Dirk was een goede en hardwerkende man die graag iets wilde betekenen voor de wereld. Dirk en ik werkten jarenlang samen en hadden veel zaken opgelost. Hij was een echte volhouder. Hij stopte pas als de zaak opgelost was. Een sterke eigenschap van hem. Maar hij had ook een leuke kant. Hij heeft een goed gevoel van droge humor en maakt iedereen graag aan het lachen. Maar helaas is hij er niet meer. Normaal gesproken zou ik bij zijn graf zijn om hem een eerbetoon te geven met een paar collega’s en zijn familie. Dat deden we tot nu toe elke jaar. Vandaag kan het natuurlijk niet want zijn zoon is vandaag getrouwd. Dirk had mij ongetwijfeld een donder gegeven als ik bij zijn graf was geweest in plaats van hier.’’

Er werd zachtjes gelachen.
Richard vervolgde: ‘’Echt waar, want Dirk heeft een hekel aan trieste dagen. Hij probeert de mensen altijd vrolijk te maken. Het idee van zijn zoon Bram om de bruiloft te organiseren op zijn sterfdag, om de trieste dag van hem weg te poetsen, hiermee zou Dirk ongetwijfeld gelijk instemmen. Ik weet zeker dat hij enorm trots op je is, Bram.’’
Hij keek Bram strak aan. Omdat ik dichtbij zat, kon ik het gezicht van Bram zien. Hij vocht tegen zijn tranen en hij slikte constant want zijn adamsappel bewoog heen en weer. Elise had zijn hand stevig vast.
‘’Maar toch wil ik hem graag nog een keer herdenken. Daarom vraag ik jullie om één minuut stil te zijn om Dirk te eren omdat hij een fantastische man en een goede rechercheur is geweest.’’ Toen was het stil in de achtertuin. Elise had haar hoofd op Bram’s schouder gelegd en ze keken samen naar de foto van Dirk met zijn trotse glimlach. Ik had mijn arm om Mandy haar middel heen geslagen en drukte haar tegen me aan. Ze had er moeite mee. Ik voelde zelfs mijn ogen ook branden. Toen de minuut om was, klapte Richard met zijn handen. Het luide applaus steeg op in de achtertuin.
‘’Nou,’’ zei Richard. ‘’Nu is het wel genoeg anders gaat Dirk mij ontvoeren vanuit de hemel. Want het is verdorie een bruiloft!’’
Een luid gelach klonk.
‘’Wij namens alle agenten willen jullie feliciteren met jullie huwelijk. We wensen jullie een prachtige en liefdevolle toekomst toe. En we zijn ook enorm trots dat jij ook een agent geworden bent, Bram. Ik heb iets voor jou. Alleen weet ik niet of jouw vrouw mijn cadeau leuk vindt.’’
Elise lachte. ‘’Ik heb al een cadeau en die staat naast mij.’’
Richard grinnikte even, pakte de doos en liep naar Bram. Hij opende de doos en haalde een stapel notitieblokken tevoorschijn. Hij overhandigde ze aan Bram. ‘’Dit zijn notitieblokken van jouw vader. Hier staan allerlei aantekeningen van de zaken die we vroeger hadden. Op deze manier kan je zien hoe je vader als rechercheur had gewerkt en wat zijn denkwijze was. Misschien kan je van hem nog leren.’’
Bram staarde een ogenblik roerloos naar de notitieblokken en vroeg aan Elise of ze even wilde vasthouden. Hij omhelsde Richard stevig. ‘’Bedankt,’’ zei Bram schor.
Richard verbrak de knuffel en legde zijn grote hand op Bram zijn schouder. ‘’Hij zou trots op je geweest zijn.’’
Bram knikte en veegde een traan weg.
‘’Maar nu is echt genoeg anders word ik echt ontvoerd door Dirk!’’

Er werd weer gelachen en daarmee was de gezellige sfeer weer terug. Het feest liep tot diep in de nacht. We zwaaiden Bram en Elise uit tot ze vertrokken waren met de politiewagen. We waren allemaal moe en gingen ook naar huis. Het was weer zo’n dagje…

Het was midden oktober. Bram en Elise waren inmiddels terug van de huwelijksreis. Het was zaterdagavond. Het weer was verschrikkelijk. Heel veel regen en harde wind. De temperatuur was ook flink gedaald. We waren eigenlijk van plan om naar een cafeetje te gaan maar dat hadden we geannuleerd. Mandy en ik zaten lekker languit op de bank onder de fleece deken. We keken naar de film maar ik vond de film saai. Daarom was ik aan het dagdromen terwijl ik Mandy zachtjes streelde. Dat deed ik eigenlijk altijd. Ik wilde haar altijd in mijn armen hebben en ze vond het natuurlijk helemaal niet erg. Plots moest Mandy lachen. Ik keek naar de film en zag een baby die een gekke bek trok. Ik moest ook grinniken maar dommelde alweer terug in mijn gedachtenwereld. Volgende jaar waren we van plan om kinderen te maken. Ik zat te denken of we niet nu konden beginnen omdat de zwangerschap lang duurde. Toen de reclame op de televisie kwam vroeg ik: ‘’Mandy?’’
‘’Ja,’’ kreunde ze zacht terwijl ze zich verder in me nestelde.
‘’Mandy, ik wil je gezicht zien,’’ zei ik serieus. Ze hoorde mijn toon en ging rechtop zitten. ‘’Ja, lieverd?’’
‘’We moeten even over kinderen hebben.’’
Ze had meteen mijn aandacht. Daar moest ik zachtjes om grinniken. ‘’We willen volgende jaar beginnen, toch?’’
Ze knikte bevestigend.
‘’Ik zat hier net te denken. Wil je volgende jaar zwanger worden of een kind krijgen?’’
Haar hoofd ging scheef alsof ze moest nadenken. ‘’Allebei,’’ antwoordde ze ondeugend.
‘’Dan moeten we in januari of februari al beginnen,’’ grinnikte ik.
Haar ogen begonnen te glinsteren. Ze wilde echt een kind.
‘’Maar waarom kunnen we niet nu beginnen? Waarom wachten?’’ zei ik uiteindelijk.
Mandy knipperde met haar ogen. ‘’Zou je dat willen?’’
‘’Ja, waarom niet? Ik wil toch ook een kind. Maar het ligt aan jou. Als je liever nog wil wachten, dan wachten we.’’
Ze keek me lang aan en schudde haar hoofd zachtjes. ‘’Ik wil niet meer langer wachten,’’ fluisterde ze.
‘’Dan stop je toch met pil slikken,’’ zei ik glimlachend.

Ze sprong vol blijdschap op mijn schoot en begon mijn hele gezicht te kussen. Lachend duwde ik haar van me weg. Ze keek ondeugend. ‘’Vanaf nu voorlopig geen seks.’’
Ik knipperde met mijn ogen. ‘’Hoezo niet?’’
‘’Je moet je zaad sparen.’’
Ik schoot hard in de lach. ‘’Je overdrijft, meisje. Trouwens, af en toe verversen is goed voor de vruchtbaarheid, heb ik ergens gelezen.’’
‘’Kan me niks schelen. Je moet je zaad zoveel mogelijk sparen. En…’’ Ze trok een gemeen lachje. ‘’Mijn vruchtbaar periode is net voorbij. Je zult even moeten wachten.’’
Ik keek haar met grote ogen aan. ‘’Moet ik zo lang wachten?’’
‘’Ja,’’ lachte ze ondeugend.
‘’Dan ga ik naar Anna,’’ mompelde ik.
‘’Geen sprake van. Vanaf vandaag verbied ik je seks met anderen.’’
Ik keek somber. ‘’Ik had niet over kinderen moeten hebben.’’
Ze keek me verliefd aan. ‘’Ik hou van je.’’
‘’Ik ook van jou, malle meisje van me.’’ We gaven elkaar een zoen.
‘’Jongen of meisje?’’ vroeg ik.
‘’Allebei,’’ antwoordde ze meteen. ‘’Jij?’’
‘’Mij maakt niet zo veel uit. Als ze maar gezond zijn.’’
Ze keek me indringend aan. ‘’Lieverd, je weet dat de kans klein is dat onze kinderen jouw aandoening krijgen.’’
‘’Ik weet het, Mandy. Ik bedoelde het lichamelijk. Geen grote afwijkingen en zo.’’

Afgelopen zomer waren Mandy en ik naar het ziekenhuis geweest voor de bloedtest om te kijken hoe groot de kans was of onze kinderen mijn aandoening zouden kunnen krijgen. Het bleek dat de kans heel klein was omdat Mandy geen afwijkingen in haar bloed had. Maar de arts waarschuwde ons wel dat er altijd een kans was. De bloedtest was alleen bedoeld om informatie te krijgen, niet omdat we bang waren. Mandy wilde hoe dan ook een kind met mij. Aandoening of niet. Diep in mijn hart wenste ik dat onze kinderen geen aandoening van mij zouden krijgen. Ik gunde niemand deze vreselijke aandoening. Maar goed, mocht het geval zijn, dan zullen Mandy en ik er zijn om ze zo goed mogelijk te helpen.

De reclame was afgelopen. Op een of andere manier had ik geen gedachten meer en keek dus mee naar de film. De baby kwam weer op het beeld. Ik keek opzij en zag een grote glimlach van Mandy. ‘’Nog even, dan gaan we in het echt ook meemaken, schoonheid.’’ Ze keek me aan, kroop tegen me aan en gaf me een zoen. ‘’Ik kijk ernaar uit.’’
‘’Ik ook, ik wil wel een kleine Mandy zien.’’
Ze giechelde. ‘’Of een kleine Dannietje.’’
We keken verder naar de film en daarna gingen we naar bed.

De volgende dag kregen we een bericht van Kelly of we vanmiddag bij haar langs wilden komen. Nick en zij hadden iets te vertellen. ’s Ochtends deden we wat huishoudelijk taken en op de bank hangen. Rond twee uur wandelden Mandy en ik rustig naar het huis van Nick en Kelly. We liepen de straat in en achter ons werd er getoeterd. We schrokken ons een hoedje. Het was de auto van Bram en ik stak een middelvinger op. De auto kwam langs de weg tot stilstand. Bram stapte met een grijns op zijn kop uit de auto. ‘’Zijn jullie wakker? Jullie liepen zo traag, als een zombies. Ik dacht dat ik jullie wel wakker kon maken.’’
‘’Eikel,’’ zei Mandy.
Elise kwam op ons af en gaf ons een knuffel. ‘’Sorry voor mijn vervelende man. Hij is nog steeds te vrolijk. Waarschijnlijk kwam dat door onze huwelijksreis.’’
‘’Dat zal wel,’’ mompelde ik. ‘’Ik wil niet weten wat jullie allemaal uitgespookt hebben.’’
Bram grijnsde breed en gaf me een boks. ‘’Kom, we gaan naar binnen. Het is een beetje frisjes buiten.’’

Nick liet ons binnen. Anna en Lotte waren er al. We begroetten elkaar. Anna was zoals altijd weer sexy gekleed. Ze grijnsde ondeugend toen ze me haar zag scannen. ‘’Kom maar naast me zitten, lekker ding.’’
‘’Daar zeg ik geen nee tegen,’’ zei ik terwijl ik naast haar ging zitten. Hoofdschuddend zorgde Kelly voor de koffie. We kletsen gezellig even maar ik had het gevoel dat er iets was met Nick en Kelly. Ze waren niet zo bepaald vrolijk. Nick klapte met zijn handen. ‘’Mag ik even jullie aandacht? Want we hebben iets te vertellen.’’
Iedereen keek nieuwsgierig naar Nick en Kelly. Nick keek zijn vrouw aan. ‘’Zal ik het vertellen of wil jij dat doen?’’
‘’Ik wil wel het doen,’’ zei Kelly. Ze keek rond. ‘’Oké, ik kom meteen ter zake. We zijn bezig om kinderen te maken.’’
‘’Oh, wat leuk!’’ reageerde Lotte.
Mandy en ik keken elkaar aan. We dachten precies hetzelfde. Toeval? Gisteren hadden we het er ook over gehad. De enthousiasme stierf langzaam weg toen we de blikken van Nick en Kelly zagen. Kelly vervolgde: ‘’Daar zijn we al een tijdje mee bezig. Al bijna twee jaar. Het lukt ons nog steeds niet. We zijn naar het ziekenhuis geweest en het blijkt dat het sperma van Nick niet vruchtbaar genoeg is.’’
‘’O, wat erg,’’ zei Mandy.
Kelly ging verder. ‘’We hebben een IVF behandeling genomen.’’
‘’Een watte?’’ vroeg ik.
‘’Het is een ander manier om zwanger te worden, Danny. In het laboratorium brengen ze mijn eicel en zaadcellen van Nick bij elkaar en de bevruchting moet daarna plaatsvinden. Ze moeten zich ontwikkelen tot embryo. Dan plaatsen ze het embryo in mijn baardmoeder.’’
‘’Zo, ik heb er nog nooit van gehoord. Wel bijzonder dat zoiets kan,’’ zei ik.
Kelly knikte. ‘’Maar de kans om zwanger te worden is niet heel hoog. Maar het kan wel. We hebben tot nu toe zes keer gedaan. De eerste drie waren vergoed van de verzekering. De laatste drie moesten we dus zelf betalen. Het kost ruim 5000 euro per behandeling.’’
We keken geschrokken. ‘’Zo duur?’’
Kelly knikte. ‘’Ja, daarom is de zesde behandeling de laatste keer voor ons. De eerste vijf behandelingen waren mislukt. Ik ben niet zwanger geraakt. De zesde behandeling is kort geleden gedaan. Ik ga zo meteen een zwangerschapstest doen. Maar Nick en ik willen dat jullie erbij zijn. Wie weet brengt het geluk op.’’ Ze zuchtte diep.

‘’Was het zwaar voor jullie?’’ vroeg Elise.
‘’Ja,’’ antwoordde Kelly. ‘’In het begin hadden we bij mijn elk vruchtbaar periode veel seks maar het wilde maar niet lukken. Dus gingen we naar het ziekenhuis en het bleek dat Nick zijn zaad niet vruchtbaar genoeg was. Het IVF-traject was ook zwaar. Ik moest hormonen innemen om mijn eicel te laten rijpen. Ik kreeg soms bijwerkingen. We moesten heel vaak naar het ziekenhuis. Het ergste was dat we alleen maar negatieve uitslagen kregen. Dat doet echt pijn.’’ Kelly veegde de traan weg. ‘’Ik wil zo graag kinderen.’’

De meiden stonden zwijgend op en omhelsde Kelly stevig. Kelly barstte in snikken uit. Nick zat op de bank naar de grond staren. Ik ging op de leuning van de bank zitten en legde mijn hand op zijn schouder. Hij keek me aan en knikte afwezig. Na een tijdje was Kelly uitgehuild en de meiden verbraken de knuffel maar ze bleven bij Kelly zitten. ‘’Maar we hebben nog een kans,’’ zei Kelly terwijl ze haar wangen droogde.
‘’We duimen het voor je,’’ fluisterde Lotte zacht. Ineens schoot Anna geschrokken overeind. ‘’Kelly, het seksfeest!’’
‘’Niks aan de hand, Anna. Ik was toen al twee maanden aan de pil. We hadden een pauze genomen tussen de vijfde en zesde behandeling.’’
Anna haalde opgelucht adem. Kelly moest lachen. ‘’Ik ben niet zo dom hoor.’’
De dames giechelden.
‘’Oké,’’ zuchtte Kelly. ‘’Ik ga nu een zwangerschapstest doen. Ze keek Nick aan. Hij pakte haar hand en kneep erin. Kelly verdween naar het toilet.

Even later kwam ze terug en gaf de zwangerschapstest aan mij. Ik keek verrast. ‘’Euh, wat moet ik doen?’’
‘’Vijf minuten wachten en kijken of ik zwanger ben,’’ antwoordde ze. Ze haalde diep adem. Ze was gespannen. Nick zat ook onrustig op de bank.
‘’Waar kan ik het aan zien?’’ vroeg ik aarzelend.
Kelly legde me even uit en dan ging ze naast Nick zitten. Hij pakte haar hand en hun vingers vlochten in elkaar.
Vijf minuten later zei Kelly met trillende stem: ‘’Je kan nu kijken.’’ Ze kneep haar ogen dicht en haar handen trilden. Ik keek naar de zwangerschapstest. Ik kon het niet zo goed lezen dus ik haalde mijn telefoon tevoorschijn en maakte een foto. Ik bekeek de foto driemaal om zeker te weten dat ik het goed gezien had. Ik keek Nick en Kelly aan. Beiden hadden hun ogen dicht. Ik haalde diep adem. ‘’Het spijt me, volgens mij ben je niet zwanger.’’ Kelly begon zachtjes te snikken. Ik gaf de zwangerschapstest aan Mandy. ‘’Ja, het spijt me. De uitslag is negatief.’’ Kelly begon harder te huilen. De dames knuffelden haar om te troosten.

Nick stond zwijgend op en liep naar de tuin. Bram en ik volgden hem. Nick schopte de bloempot omver en die brak in duizenden stukken. Bram en ik keken elkaar geschrokken aan en probeerde Nick te kalmeren. Nick verloor zijn beheersing en begon te huilen. Ik had hem nog nooit zien huilen. Nick was altijd een stoere kerel geweest. Bram en ik sloegen onze armen om hem heen. Toen we merkten dat Nick rustig was geworden, lieten we hem los. Nick staarde suf voor zich uit. ‘’Wat moet ik doen?’’ zei hij. Bram en ik keken elkaar aan. Voordat ik mijn mond open deed, zei Nick: ‘’Kelly en ik hebben naar alternatieven gekeken. Ik stond open voor spermadonor. Maar Kelly wilde het beslist niet. Ze wilde alleen een kind van mij. Nu ik er lang over nagedacht heb, wil ik het ook niet meer. Het zou voor mij alleen maar moeilijker maken. Kelly, de biologische ouder en ik niet. Het enige optie is een kind adopteren. Maar dat is toch anders dan een eigen kind baren. Kelly wil heel graag moeder worden van een eigen kind. Dat is haar grote wens. En dat kan ik haar niet geven.’’ Nick schudde zijn hoofd. ‘’Misschien moet Kelly een andere man zoeken zodat ze een kind van hem kan krijgen en samen een gezin stichten.’’
‘’Wát?’’ riepen Bram verbaasd. ‘’Dat meen je niet. Kelly houdt van je en je houdt van haar. Haal die stomme gedachte uit je kop.’’
Nick haalde zijn schouders op. ‘’Ik hou ook van haar. Heel veel zelfs. Maar ik ben bereid om mezelf op te offeren zodat ze gelukkig kan worden met een kind.’’
‘’Nee, idioot!’’ snauwde ik hem toe.

‘’Wat is er?’’ vroeg Kelly. We draaiden ons geschrokken om. Ik wees naar Nick. ‘’Ja, Nick vertel het maar aan haar.’’ Kelly liep naar Nick toe en pakte zijn handen. ‘’Wat is er?’’ Hij keek aarzelend naar haar. Via mijn ooghoek zag ik de dames ook naar buiten gekomen.
‘’Lieve Kelly,’’ zei Nick voorzichtig. ‘’Ik weet dat je een grote droom heb om een moeder te worden van een eigen kind. Dat kan ik je niet geven. Ik hou heel veel van je, Kelly. Meer dan je zult denken. Maar ik sta bereid om mezelf op te offeren voor jou. Misschien kan je naar andere man zoeken. Wie weet wordt je ook verliefd. Misschien kan hij jou helpen met je kinderwens en samen een gezin vormen.’’
Een ogenblik stilte.
‘’Wat. Zeg. Je. Nou?’’ zei Kelly die langzaam kwaad werd.
Nick kromp ineen. ‘’Kelly, ik weet dat het misschien idioot klinkt. Maar…’’
Kelly kapte hem af. ‘’Geen sprake van, Nick! Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt! Nog geen duizend jaar! Nooit! Never! Nimmer! Nu moet je heel goed naar mij luisteren, Nick!’’ Haar blik was keihard. Ik had haar nog nooit zoiets gezien.
‘’Ik wil alleen een kind van jou. Alleen van jou. Niemand anders. Ook niet van een vent die misschien leuker is dan jij. Ik wil alleen een kind van jou! Haal die godverdomme je idiote gedachte onmiddellijk uit je kop. Nú!’’
Hij keek droevig naar zijn vrouw. ‘’Het spijt me, ik wil je alleen maar helpen.’’
De blik van Kelly werd zachter. ‘’Lieve, lieve Nick, het is heel lief dat je mij wil helpen met mijn kinderwens. Maar ik hou van je, ik wil de rest van mijn leven met jou doorbrengen. Het is niet jouw schuld dat we geen kinderen kunnen krijgen. Je kan niets aan doen dat jouw sperma niet genoeg vruchtbaar is. Ja, ik ben heel verdrietig dat ik niet moeder kan worden. Maar het is niet anders. We moeten ermee leven. We gaan voor de laatste optie: een kind adopteren. Het kan ook heel leuk zijn.’’ Ze schonk Nick een kleine glimlach. ‘’Kom eens hier,’’ bromde Nick toen hij zijn armen om haar heen sloeg. ‘’Wat ben ik toch idioot.’’
‘’Ja, dat ben je,’’ lachte ze en knuffelde hem stevig.

‘’Jullie mogen wel 5000 euro van me lenen,’’ flapte ik eruit zonder na te denken. Ze verbraken de knuffel en Kelly glimlachte. ‘’Dat is lief aangeboden maar nee. We hebben genoeg kansen gehad. Het is zonde van het geld als het weer mislukt is.’’ Ze keek Nick aan en dan naar ons. ‘’We gaan een kind adopteren. Gelukkig zijn we al een jaar ingeschreven voor de adoptie dankzij een goed advies van mijn huisarts. Want het proces kan heel erg lang duren. Maar kom, we gaan naar binnen.’’

In de woonkamer vertelde Kelly ons alles over het IVF-traject. De woorden van Kelly drongen me niet door want ik begon mezelf langzaam te verliezen in mijn gedachtenwereld. Ik vond het heel erg voor Kelly en Nick. Ik probeerde iets te bedenken of er toch een manier is. Normaal gesproken had ik wel vaak een idee. Nu kon ik niets verzinnen. Dat was best frustrerend. Een stemmetje in mijn hoofd zei dat ik niet elk probleem kon oplossen. Zo ging het leven. Soms waren er oplossingen. Soms niet, dat moest ik accepteren. Maar ik haatte dit. Ik wilde ze helpen maar ik wist niet hoe! Ik zuchtte van binnen. Sorry, Nick en Kelly. Ik kon jullie niet helpen.

Eind van de middag porde Mandy in mijn zij. ‘’Hey dromer, we gaan naar huis. Ik moet koken.’’ Het was het teken dat de anderen ook naar huis gingen. We namen allemaal afscheid. Ik omhelsde Kelly stevig. Ze keek me glimlachend aan. ‘’En, heb je wat kunnen bedenken?’’
‘’Wat?’’
‘’Of je een idee heb voor ons?’’
Ik knipperde met mijn ogen.
Ze lachte. ‘’Je was urenlang stil. Ik zag je denken. Ik weet heel zeker dat je naar oplossing zocht voor ons. Heb je dat kunnen vinden?’’
Ik keek somber. ‘’Nee, sorry Kelly.’’
Ze glimlachte breed. ‘’Het feit dat je dit geprobeerd hebt, vind ik heel lief. Dank je wel maar deze keer kan je ons niet helpen. We redden ons wel, we gaan een kind adopteren. Je hebt mijn verhaal van net niet gehoord, hé?’’
Mijn wangen werden rood. ‘’Nee, sorry,’’ bekende ik beschaamd.
‘’Het geeft niet. Dat vertel ik je andere keer wel. Dank je wel dat je vandaag er was.’’

De wandeling naar huis was stil. Mandy was ook met haar gedachten bezig. Toen we thuis kwamen ging ze gelijk koken. Ik ging lekker op de bank liggen. Maar ik had een voorgevoel dat Mandy een behoefte aan gezelschap had. Dus ik pakte het bier, liep naar de keuken en ging op de barkruk zitten. Mandy keek me aan en glimlachte lief. Ze gooide pasta in het kokende water.
‘’Danny,’’ zei ze uiteindelijk. ‘’Even over onze kinderwens. Moeten we het niet uitstellen?’’
Ik fronste. ‘’Waarom?’’
‘’Nou, stel dat ik gelijk zwanger ben. Dat zal voor Kelly en Nick pijn doen,’’ zei ze terwijl ze de groente in de pan voegde.
‘’Hoe lang wil je dan wachten?’’ vroeg ik zacht.
Ze zuchtte diep. ‘’Ik weet het niet.’’
‘’Mandy, kijk me aan.’’ Ze draaide haar hoofd naar mij om. Ik zag een verdriet in haar ogen. Ze leefde echt mee met Kelly en Nick.
‘’Lieve Mandy, het is onze kinderwens. Ze zullen het heus wel begrijpen.’’
Mandy wendde haar blik af en zuchtte diep. Ik gleed van de barkruk, ging achter haar staan en liet mijn armen om haar middel glijden. Ik hoorde een snik.
‘’Ik wil toch wachten,’’ fluisterde ze.
Ik streelde haar buik. ‘’Prima, maar maximaal twee maanden.’’
Ze draaide zich om, keek me aan en knikte dankbaar. We knuffelden elkaar even tot mijn maag plotseling rammelde. Lachend verbrak Mandy de knuffel. ‘’Ik ga verder koken want er is iemand die honger heeft. Maar dank je wel, lieverd.’’ Ik knipoogde.

Dinsdagochtend, in de kantine zaten we koffie te drinken. Ik liet Anna weten dat ik even in het kantoor moest werken en daarna in de winkel zou gaan werken. Toen het tijd was om te gaan werken, ging iedereen zijn eigen weg. Mandy en Lotte gingen naar het atelier terwijl Anna de winkel ging openen. De overige dames gingen naar de kapsalon. Ik pakte de hand van Kelly. ‘’Kom even met mij mee,’’ fluisterde ik zacht en nam haar mee naar het kantoor. Ze keek me vragend aan. ‘’Ga even zitten, Kelly.’’ Ze ging op de stoel zitten.
‘’Afgelopen zaterdag hadden Mandy en ik toevallig over de kinderwens. We waren eigenlijk van plan om te beginnen met kinderen maken. Maar na jouw bezoek van eergisteren wilde Mandy toch graag even wachten. Ze vond het niet eerlijk tegenover jullie.’’
Kelly keek met grote ogen. ‘’Nee, jullie moeten niet door ons tegen gehouden worden.’’
‘’Ja, dat zei ik ook tegen Mandy maar ze wil toch wachten.’’
Ze schudde haar hoofd. ‘’Nee, ik ga wel met haar praten. Dank je wel dat je dit aan me verteld hebt. Ik snap Mandy wel. Maar dat is niet nodig. Ik wil ook een kleine Danny of Mandy zien.’’
Ik glimlachte. ‘’Dank je wel, Kelly.’’

De middagpauze was aangebroken. De kapsalon was voor een halfuur gesloten terwijl de kledingwinkel gewoon open bleef. We verzamelden ons in de kantine. ‘’Waar is Mandy?’’ vroeg Kelly aan Lotte.
‘’Ze komt er zo aan. Ze wil iets even afmaken.’’
Kelly verdween naar het magazijn richting het atelier.
‘’Ik kom er zo aan,’’ zei Mandy toen ze haar zag binnenkomen. Kelly sloot de deur en ging op de stoel zitten. Mandy trok haar wenkbrauw op. ‘’Ga even zitten, Mandy.’’
Ze ging voorzichtig zitten en keek haar een beetje nerveus aan.
‘’Danny heeft me verteld wat jullie van plan zijn,’’ kwam Kelly meteen ter zake.
Mandy kromp ineen. Kelly pakte haar hand. ‘’Lieve Mandy, het is heel lief dat je aan ons denkt maar dat is echt niet nodig. Laat jullie ons vooral niet tegenhouden. Ik zou zeggen: stop met de pil en ga ervoor.’’
‘’Maar Kelly, stel dat ik gelijk zwanger raak?’’
Kelly glimlachte. ‘’Dan kan ik een kleine Mandy of Danny sneller knuffelen.’’
Mandy glimlachte ook. ‘’Vind je het echt goed?’’
‘’Natuurlijk, Mandy. Ik heb een goed gesprek met Nick gehad. We hebben samen goed verwerkt. Een kind niet kunnen krijgen is verschrikkelijk, zeker als het een grote droom is. Maar er zijn ergere dingen in de wereld. Nick en ik moeten gewoon doorgaan met ons leven. We moeten positief blijven.’’
‘’Wow, dat is een goede instelling.’’
Kelly glimlachte. ‘’Het is ook een beetje te danken aan jouw man.’’
‘’O?’’
‘’Danny heeft veel zwaarder gehad in zijn leven en toch blijft hij positief. Hij is een goed voorbeeld voor vele mensen.’’
‘’Dat is hij zeker. Maar kom eens hier.’’ Ze omarmden elkaar. Toen ze elkaar loslieten, zei Mandy: ‘’Vanaf nu stop ik met de pil slikken.’’
‘’Goed zo,’’ glimlachte Kelly. ‘’Zet Danny maar lekker aan het werk.’’ Ze giechelden allebei.

Een aantal weken later was ik lekker aan het werk. Mandy had vandaag een vrije dag. Ze ging een dagje uit met haar moeder. Het was vier uur, nog een uur tot sluitingstijd. Omdat het vandaag zo rustig was, gingen Anna, Lotte en ik de winkel schoonmaken. Ik was aan het stofzuigen toen werd er iets getrild in mijn broekzak. Mijn telefoon. Ik haalde hem uit mijn broekzak. Ah, een appje van mijn vrouw.

Lieverd, ik ben net thuis. En ik ben vruchtbaar. Kom je snel naar huis? Kus

Ik staarde roerloos naar mijn telefoon. Ik las het bericht wel drie keer. Het was zover! Ze was vruchtbaar!
‘’Wat is er? Je staarde zo naar je telefoon,’’ vroeg Lotte. Ik keek haar aan. Eigenlijk mocht ik haar niet vertellen maar fuck it. Ik liet het bericht van Mandy aan haar zien. De ogen van Lotte werden groot. ‘’Oh, gaan jullie nu beginnen?’’
Ik knikte.
‘’Wat is er aan de hand?’’ vroeg Anna die bij ons kwam te staan. Ik liet haar het bericht van Mandy lezen.
‘’Oh my god, wat leuk!’’
‘’Ja,’’ zei ik glimlachend.
‘’Nou, wegwezen! we redden ons hier wel.’’
Ik bukte om de stofzuiger te pakken maar Lotte hield me tegen. ‘’Ik ruim het wel op. Spaar je energie. Heb je straks nodig.’’
‘’Moet ik meegaan?’’ vroeg Anna grijnzend. ‘’Om jouw weg te wijzen.’’
‘’Nee, dank je,’’ grinnikte ik en rende naar de kantine en pakte mijn spullen. Elise was bij het koffiezetapparaat en keek me vreemd aan. ‘’Wat is er aan de hand?’’ Ik gooide de tas over mijn schouder en gaf Elise een kus op haar wang. ‘’Dag poepie.’’ Haastig liep ik naar de winkel en ik hoorde Elise achter me aan lopen. ‘’Wat is er nou?’’ vroeg ze nogmaals. Ik antwoordde niet. Dat zou Anna of Lotte wel doen. Al zwaaiend verliet ik de winkel en rende bijna naar de bushalte. Het was een beetje gevaarlijk omdat het redelijk druk op het plein was. Maar ik was gewoon eigenwijs. Bij het wachten van de bus appte ik Mandy dat ik onderweg was. Ik kreeg meteen een antwoord terug.

Ik lig al klaar.

Een grijns verscheen op mijn gezicht. Wat een heerlijke meid was ze toch. Gelukkig kwam de bus meteen, alsof de buschauffeur wist wat ik zo meteen ging doen. Ik wist niet wat er aan de hand was maar alles werkte mee. De bus hoefde nauwelijks te stoppen. Alle stoplichten waren groen. Toen de bus bij mijn halte aankwam, sprong ik meteen uit de bus en rende naar mijn huis. Onderweg realiseerde ik me dat ik was vergeten om uit te checken. Lachend haalde ik mijn schouders op en rende verder. Gelukkig was er niemand op de stoep waardoor ik veilig thuis aankwam. Haastig pakte ik mijn sleutel en met mijn grote verbazing stak ik hem in één keer in de sleutelgat. Er werkte vandaag echt alles mee, dacht ik lachend. Behalve vergeten uit te checken dan. Ik gooide de deur achter me dicht en brulde: ‘’Ik ben thuis!’’