De Vriendengroep - 36

We hadden nog even. We maakten ons netjes. We hadden ze niet gehoord of gezien. Maar of zij ons gehoord of gezien hadden, was nog even de vraag. Het maakte niet uit. We zoenden nog lang na. Ik ging nog niet naar m’n werk. Dat werd steeds minder belangrijk. Even bij Elise zijn werd namelijk steeds fijner.

‘Het is erg om te zeggen. En misschien is nu niet het goede moment.’ begon ze zonder daar echt over te twijfelen. ‘Maar Hyun wil dit zo graag een keertje.’ bracht ze haar weer op. De seks was lekker, maar had niks veranderd aan de boodschap. Er moesten dingen gebeuren nu de twee hier nog waren. En als het aan Elise lag, liever eerder dan later, en met Hyun. Die schijnt er nogal een tijdje naar uit te kijken. Iets wat je niet zou denken, als je haar zag of hoorde. Wel begon ik meer over haar te denken zo. We hadden al gezoend. Onder totaal andere omstandigheden. Toen heerste er een hele andere spanning. Maar fijn was het wel. Ik kende Hyun redelijk. En het klikte. En ik zou liegen als ik zou zeggen dat dit niet als muziek in m’n oren klonk. Mijn eigen vriendin wil dat ik haar beste vriendin een keer een goeie beurt geef. Dat wil elke jongen horen.

-

‘Ze is nog maagd. Dan kan je dit niet doen, hoor.’ hield ze de spanning er zeker nog in.

‘Vind dat eerder eng, eerlijk gezegd.’ bleef ik reëel.

‘Maak je geen zorgen. Het is ook niet zo dat ze helemaal niks gewend is.’ klonk ze wat dubbelzinnig. De intimiteit was haar nier vreemd, natuurlijk.

‘Ik wil het niet pushen, of zo. Jij toch ook niet?’ wilde ik wel duidelijk maken hoe ik erin stond.

‘Klinkt bijna of je niet wilt.’ merkte ze toen op.

‘Nee, dat ook weer niet…’

‘En als dat zo is, wel zeggen, hoor.’ sloeg ze meteen een andere koers aan. ‘Want ik wil dit alleen omdat ik dacht dat jij het ook wilde!’ wist ze me heel snel duidelijk te maken.

‘Tuurlijk wil ik dit.’ zei ik toen opeens. Het ontviel me. Ik had het niet eerder zo duidelijk tegen haar gezegd, en voelde me zelfs wat schuldig. Elise werd er stil van. Maar daarna kwam al snel een grijns op haar gezicht.

‘Dan doen we dit, toch? Waarom niet? Ik wil het ook. Heel graag.’ zei ze dan, wat mij bleef verassen. Het was anders dan wat ik voelde als ik Elise met een andere jongen voorstelde, of terugdacht aan Brugge. Dat wond me op. Maar op een andere manier dan de situatie met Hyun haar leek op te winden. Ook mij wond dit overigens op een hele andere manier op. Het had iets gemoedelijks. Het miste misschien het scherpe randje, maar spannend was het wel. We hadden het over iemand die ons misschien nu wel hoorde, iemand die maar een paar meter verderop zat, sliep of misschien bij Kamila in bed lag. Zou zomaar kunnen… Het was absurd. En dat bleef wennen.

-

Ik wilde natuurlijk niet verkeerd begrepen worden. Door niemand. Alles wat me voorgehouden werd, klonk alleen al zalig, laat staan de beelden die ik er zelf al bij fantaseerde, en over het daadwerkelijke, mocht het ook zover komen. Ik denk dat geen jongen hier nee op zou zeggen, als zijn vriendin dit alles voorstelt. Maar... En het is toch wel een grote. Ik had er namelijk een dubbel gevoel bij. Het was niet voor het eerst dat Elise zich iets had voorgesteld op dit gebied, en wat in de praktijk toch een stuk lastiger en problematischer in het vervolg bleek te zijn. Waarom zou dat nu anders zijn? Omdat we er nu wel open over praten? Ik wist dat nog niet zo zeker. Ik had nog steeds het idee dat lang niet alles besproken werd. Ik wist wat zij dacht. En ik wist hoe ik erin stond. Maar van de rest wist ik bar weinig op dit moment. Dus klonk het vooral erg mooi, maar leek het me voor de rest totaal niet aan de orde te zijn. Ik wilde het Hyun horen zeggen. Niet via Elise. Dat was me niks waard. En Hyun moest het me dan wel vertellen waar Elise bij was. Anders had het nog weinig waarde. Maar ik twijfelde vooral omdat ik vond dat ik en Elise hier zelf nog niet aan toe waren. Het ging best lekker nu. Maar een week geleden niet.

-

Het was pril, alweer. We hadden een prille en broze relatie. En ik vond eigenlijk dat we daar eerst maar eens aan moesten gaan werken. Samen sterk; dan sta je sterk, vond ik. Nu hadden we wel wat uitgepraat, en waren we heus wel open over wat we nog wilden. Maar wel vooral zij. Ik wilde dit wel allemaal, of dacht het te willen, maar sprak het niet zo makkelijk uit als Elise. Met een reden dus. Dat ontging Elise compleet. Ik dacht dat het goed zou zijn eerst maar een paar maanden samen door te komen met de problemen die we nog hadden om uit te werken. Nu zorgde ze voor een soort roes van opwinding en fantasie wat al het andere overstemde. Dat deed ze vast niet bewust. Dat geloofde ik niet. Het was onze onvolwassenheid die dit liever wilde nastreven. We waren wel volwassen. Maar ook weer niet. We wilden het zijn. Nu moesten we er nog naar handelen. Het was moeilijk. Soms te moeilijk. Ik heb ook wel eens gedacht alles hierop te geven en weer terug te gaan naar huis. Je hoort tegenwoordig vaak zat dat men nog tot hun dertigste bij paps en mams woont. Ik wil dat niet, maar het zou wel een hoop dingen makkelijker maken. Minder zorgen. Weer even veilig op het oude nest, al was dat nest niet altijd zo veilig geweest. Elise leek dat ook altijd te willen, voelde ik aan. Of dacht ik aan te voelen. Die wilde wel volwassen zijn, maar het was schijn. Ik realiseerde me dat steeds meer. Ze was nog een kind. Van twintig weliswaar, maar toch. En ik voelde me vaak wel meer volwassen doordat ik drie jaar ouder was, maar eerlijk gezegd deed ik het niet veel beter dan haar. Door me niet volledig uit te spreken, sprak ik slechts mijn kinderlijke verlangens niet uit. Maar ik had ze wel. Meer dan ik wilde toegeven. Ook ik wilde vooral wat Elise wilde. Omdat het makkelijk leek, en vooral erg leuk en spannend. Maar straks zouden haar vriendinnen toch echt weg gaan en blijven we wel samen over. Wat dan? Is het dan nog steeds zo leuk? Wat als blijkt dat we weer anderen nodig hadden om het leuk te houden in onze relatie? Daar had ik nu liever antwoord op. Daar maakte ik mij meer zorgen om.

-

Hyun ontmaagden was ook gewoon eng. Ik was helemaal niet zo goed in bed. De laatste paar dagen ging het lekker, maar dat kwam vooral door Elise, geloofde ik. Als ik zo goed en spannend was, had Elise in eerste instantie nooit vreemdgegaan, toch? Maar ik hield me stil als een bang kind. En ik onderging het allemaal maar. Ik mocht niet klagen. Al vielen mij zorgen haar gelukkig wel op, en bleek ze toch iets gegroeid te zijn door alles, en in dit alles.

-

Ze snapt me wel. Dat had ze al laten blijken voordat we seks hadden. Maar vlak voordat ik naar m’n werk ging, zei ze het me nog een keer, geruststellend en ik voelde haar steun en warmte. We deden dit samen. Nu wel. Al viel daar nog wel over te discussiëren. We deden het meer samen, dan de vorige keer. Toen verzon ze alles alleen, en met anderen, en liet ze mij in het duister totdat het bijna te laat was.

‘Ik maak die fout niet weer.’ wilde ze me garanderen. Ik hoopte het. Maar ik geloofde het nog niet. Ik knikte wel. Dat bleek het juiste te zijn nu te doen. ‘Ik had het echt anders in gedachten.’ had ze het weer over Brugge.

‘Dat hoopte ik al.’ lachte ik er een beetje cynisch om.

'Maar het idee was goed. Daar sta ik nog steeds achter. De uitwerking bleef alleen ver achter.' hield ze nu haar serieuze toon. Ik vond het wrang dit van haar te vernemen. Hoe kan je spijt hebben van een idee en daar toch achter blijven staan? Zeker nadat ook echt alles fout was gegaan.

'Hm.' hield ik het kort, en was ik duidelijk over mijn gedachtes hierover.

'Het kan. Het kon.' ging ze ook door. Het streven naar dit ideaal zou nooit meer uit haar gaan, maakte ze me nu toch wel duidelijk. Delen en gedeeld worden in een soort fantastische harmonie. Hoe ze ooit bij het idee gekomen is, was mij nog een raadsel. 'Als het maar met de juiste mensen is. Als we maar eerlijk zijn.' deed ze nu ook net alsof dit mijn ideaal was geworden. Ik had dan wel toegegeven het in bepaalde opzichten opwindend te vinden, maar had altijd nog liever een normale relatie met Elise als streefbeeld. Dat dat niet meer haalbaar was, was me al wel duidelijk. Maar nu leek ze aan te geven dat zij dat ook echt niet meer zou willen. Duidelijk was dat ik twijfelde. Aan alles. Duidelijk genoeg, en zij wist het ook wel. En dus gaf ze gewoon niet op. In haar wereld was ik een van die juiste personen. Dat was mooi, op zich. Maar was zij dat ook in mijn wereld? Ze wilde het zo graag. Gewoon iets. Iets anders. Uitdaging en opwinding. En dat met de juiste personen. Ze zag het alweer voor zich. Ook nu weer. Nu met andere personen. De vorige keer met Jeff en Maja als ik haar moest geloven. Dat waren toen de juiste personen. Iets waar ik haar toch aan moest herinneren. We waren nog zo jong. Deze inschattingen konden we niet maken. Zij had dat al bewezen. En toch gaf ze niet op. Dat had dan ook wel weer wat bewonderenswaardig. En uiteindelijk gaf ze dit ook toe, zowaar.

'Luister Lucas. Zij zijn niet zoals ik. Ik heb steken laten vallen. Dat je mij niet vertrouwd, snap ik. Dat doet zeer. Maar ik ben niet dom. Ik verwacht niet anders.' begon ze nog. Ik wilde haar al tegenspreken terwijl ik wist dat ze de waarheid sprak. Die wist zij dus ook. Ik wilde haar wel vertrouwen, maar dat bleek toch vooral erg lastig te zijn. Ik kreeg ook niet de tijd om haar te onderbreken. 'Maar Hyun, en ook Kamila, zijn anders. Dat weet ik. Ik vertrouw ze. Allebei!' zei ze heel stellig. Ik had daar wel m'n bedenkingen bij. En ik keek haar ook bezorgd aan. Wellicht omdat ik al bedrogen was in dit leven. Dat ze Hyun vertrouwde, begreep ik wel. Maar kon ik dat ook? Hyun liet Elise ook vreemdgaan. Kamila vertrouwde ikzelf meer. Die was meer open en wilde mij er juist bij helpen en betrekken. Maar bij haar had ik het gevoel dat ze mij misschien wel meer wilde, dan ze liet merken. Het kon ook whishfull-thinking zijn, maar dan nog. Mij had ze die signalen gegeven. Maar wist Elise dat ook? Vertrouwen in iemand hebben, was niet iets vanzelfsprekends meer. En zeker in het geval van Elise. Was het nog iets waard als zij me zei anderen te kunnen vertrouwen, terwijl ik haar nog niet eens helemaal vertrouwde? Het was nog steeds ingewikkeld. Al wilde ik haar wel geloven en de andere twee kunnen vertrouwen.

'We zien wel hoe het loopt.' zei ik tot slot in alle rust met kalmte. Dat leek me verstandig. Rustig blijven. Kalm blijven. Niet gaan hopen op iets wat misschien niet gebeurt. En toch in het achterhoofd houden dat er wellicht wel een einde aan onze relatie kon komen. Want ook daar hoefde ik niet op te hopen, dacht ik maar. Het was veiliger zo. En het verstandigste. Werd ik toch nog gekwetst, dan kon ik in ieder geval zeggen dat ik het zag aankomen. En mocht het allemaal zo gaan als Elise het zou willen, dan heb ik daar ook alleen maar baat bij.

'Ik meen het.' zei ze nog een keer met indruk.

'Komt goed.' zei ik alleen, en forceerde een glimlach. Een ochtend met twee gezichten.

Even later zat ik op de fiets. In de vroege ochtend op een rustig Ameland schildert de opkomende zon een zacht palet over het eiland. Terwijl ik door de stille straten fietste, voelde ik de koele dauw op mijn huid en hoorde ik slechts het kalme ruisen van de zee in de verte. De wereld ontwaakt langzaam, maar mijn gedachten dwalen af, beladen met zorgen. Het geluid van mijn fietsbanden op het pad vermengt zich met de stilte, en de serene atmosfeer lijkt even de last van m'n schouders te tillen. Een kop koffie lonkt als troost in een dorp dat nog sluimert. Maar die had ik al op. Deze ochtend had zoveel.