Fien, De Gore Slet - 2

Na Fien’s gore avontuurtje in de doucheruimte van de camping waar zij en haar vriend Tom hadden overnacht, hadden ze snel hun tent opgebroken. Fien had af en toe nog eens een sluikse blik geworpen op de man die haar had verrast onder de douche. Hij kon zijn ogen niet van haar afhouden, het wond haar op en haar tepels prikten door het witte ribkatoen van haar topje dat intussen was opgedroogd, maar waar een zwarte veeg haar herinnerde aan hoe ze enkele minuten eerder nog het zaad van zijn oude vingers had gelikt, geknield op de vieze vloer van het doucheblok. Tom zag haar tepels door de stof prikken, knipoogde naar haar en vroeg: “Heb je het koud, liefje?” Zijn vraag irriteerde haar, ze ontweek zijn blik en zei “Kom, laat ons vertrekken.”

Nadat ze voor hun overnachting hadden betaald, reden ze in hun kleine auto naar het museum waarnaar Fien al lang had uitgekeken. De hedendaagse en moderne kunst waren in een prachtig gebouw aan een mooi meer tentoongesteld. Tijdens de rit naar het museum deed Fien of ze sliep. De buttplug die ze deze morgen had ingedaan om Tom te verrassen zat nog steeds goed op zijn plek en ze hield van het gevulde gevoel, maar door wat er die ochtend was gebeurd had ze even niet zo’n zin om Tom nu op te geilen. Ze voelde zich schuldig en was bang dat hij zou zien aan haar kutje, dat nog steeds wat beurs voelde, dat er iets was gebeurd. Door haar ogen dicht te houden en door de heerlijke warmte van de zon die door het autoraam over haar lichaam golfde, viel Fien al snel echt in slaap.

Wanneer ze de parking van het museum opdraaiden wreef Tom haar haar uit haar gezicht en kuste hij haar. Ze geeuwde, kuste hem terug en vroeg: “Huh, zijn we er al?”. Hij antwoordde: “Ja we zijn er al, slaapkop, je hebt zeker een uur geslapen, was je nog zo uitgeput van gisteravond misschien?” Fien stak haar tong uit naar hem, en stapte uit hun auto. Ze was voorzichtig genoeg haar rokje goed te trekken zodat Tom zeker het diamantje nog niet uit haar kontje zou zien steken. Toen ze hadden betaald aan de kassa van het museum en de voor haar quasi heilige ruimte binnengingen, tekende zich al snel het gebruikelijke patroon af: omdat Tom altijd veel sneller ging in musea dan zij, splitsten ze op en zei hij: “Neem je tijd maar, ik zie je straks wel in het museumcafé”. Fien liet zich dat geen twee keer zeggen en ging langzaam van schilderij naar schilderij. Het grote verschil met andere museumbezoeken was dat ze nu een buttplug inhad, waardoor ze zich iets voorzichtiger bewoog. Ze mocht er niet aan denken dat het metalen ding plots op de witte vloer van het stille museum zou vallen. Ze zette zich even neer op een van de houten museumbanken, en het ding drukte opnieuw wat dieper in haar lichaam. Ze zuchtte lichtjes, en had voor één keer moeite om een werk van Anselm Kiefer volledig tot haar te laten doordringen.

“Prachtig hé, Kiefer?”. Fien draaide zich met een ruk om. Ze had zijn stem herkend: het was de docent kunstwetenschappen waar ze ooit nog esthetica van had gekregen. Hoewel ze hem ongeveer 35 schatte, hield hij duidelijk van jongere meisjes: hij had tijdens de practica zijn ogen niet van haar af kunnen houden. Ze herinnerde zich vooral die ene keer, toen haar zwarte stringetje boven haar low-waisted jeans had uitgestoken: hij keek de hele les om de zoveel seconden haar richting op. Ze had hem knap gevonden en had tijdens die les zelfs af en toe over haar kruis gewreven, iets wat hij wellicht had gezien. “Oh hey, Boris” zei ze wat geschrokken. “Ben je ook op vakantie hier?” Hij antwoorde dat hij op een residentie was in het museum om de scenografie te bestuderen voor zijn doctoraatsonderzoek: “Heb je zin om even samen door de collectie te lopen? Ik kan je één en ander vertellen als je wil.” Fien nam zijn uitnodiging graag aan: wat een kans om met een expert de collectie te bekijken. Ze begonnen samen door het Museum te lopen en de hele tocht praatten ze naar hartenlust over de werken die ze zagen. Ze hemelden op en braken af. Ze gingen in elkaar op, en raakten elkaar af en toe vluchtig aan. Toen ze aan het café aankwamen, leek de betovering wat verbroken en zei Fien: “Echt bedankt voor de superfijne voormiddag, ik ga nu even naar mijn vriend, hij zit waarschijnlijk al 2 uur op me te wachten”. Boris reageerde nogal vreemd: “Oh, ik wist niet dat je een vriend had!” Ze lachte hem uit en vroeg: “Oei, ben je teleurgesteld?” Boris knipoogde naar haar en zei: “Ben jij niet eerder teleurgesteld?” Fien werd rood. Het was alsof hij de gevoelens die ze duidelijk voor hem had volledig had doorzien. Hij knipoogde en zei: “Geen zorgen meisje, ik vond het ook heel leuk, je bent echt een prachtgriet.” Fien kon het niet meer tegenhouden: ze duwde haar lippen op de zijne. Geschrokken trok hij zijn hoofd terug: “moest jij niet naar je vriendje?” Fien werd nog roder en verontschuldigde zich terwijl ze van hem wegliep: “Oh sorry ik weet niet wat mij bezielde, sorry echt.” Ze draaide zich om en rende haast het café binnen. Ze vond Tom niet, liep de tuin in en zag hem op het naar het water hellende gras liggen. Ze zette zich naast hem. Hij gaf haar een kus en zei “Aha, ben je daar eindelijk? Dat moet zelfs voor jou een record zijn”. Fien zei dat ze het museum prachtig vond en er daarom zo lang over had gedaan, maar ze repte met geen woord over wie ze was tegengekomen of wat er was gebeurd. Tom haalde een biertje voor haar en zichzelf, terwijl haar gedachten door haar hoofd raasden: ze hoopte dat haar gedrag van zonet haar niet in de problemen zou brengen aan de universiteit. Ze zat in het derde jaar, en had in principe geen les meer van hem, maar ze had toch schrik dat hij het aan anderen zou kunnen vertellen. Toen Tom terugkwam met het biertje dronk ze een stevige slok. Tom had zelf kennelijk al enkele biertjes op in de tussentijd, en hij viel in het gras in slaap. Fien zat naast hem, en allerlei doemscenario’s tolden door haar hoofd.

Boris was in de war geweest. Hij had die Fien altijd een vreselijk lekker wijf gevonden in zijn lessen en haar uitdagende kledingstijl was hem altijd opgevallen. Ze toonde haar mooie lichaam graag, hoewel altijd op een nonchalante manier. Hij had alle goden bedankt voor de Gen-Z kledingstijl wanneer tijdens een van zijn colleges haar string boven haar jeans had uitgestoken. Toen hij haar vandaag had zien zitten voor het werk van Kiefer, had zijn hart een sprongetje gemaakt: “what are the odds?" Het was een hele fijne wandeling geweest en ondanks dat hij had gevreesd dat ze op haar ongemak zou zijn met een docent, durfde ze honderduit praten over de werken die ze passeerden. Haar eenvoudig, maar korte witte topje, het leuke jeansrokje en de simpele sneakers hadden zijn hoofd op hol gebracht, zeker wanneer —net als toen— haar stringetje af en toe boven haar rokje te zien was. Toen ze hem op de mond kuste was hij geschrokken en had hij wellicht stom gereageerd, ze was weggelopen en hij kon zichzelf wel voor de kop slaan toen hij door het raam zag hoe ze zich bij haar vriend in het gras plofte. Hij was naar haar blijven kijken en zag haar rechtzitten terwijl haar vriend naast haar in slaap viel.

Boris besloot naar haar toe te gaan, per slot van rekening had zij hem gekust. Hij kwam aanlopen over het gras. Toen ze hem zag werd ze opnieuw rood en legde haar vinger op haar lippen, gebarend dat de jongen die naast haar lag haar vriend was. Boris wist niet goed wat te doen, hij wou niet naast haar gaan zitten om haar niet in de problemen te brengen, maar ze stond ook niet op om naar hem toe te komen. Hij legde zich daarom op zijn buik in het gras, enkele meters voor haar, naar haar starend. Hij knipoogde en wierp een kushandje. Ze gebaarde opnieuw, haar twee handen lang haar zij in de lucht. Haar lippen vormden geruisloos: “Wat doe je?” Hij haalde zijn schouders op, wees eerst op zijn ogen en dan naar haar: “Naar jou kijken.” Ze haalde haar wenkbrauwen op, wees met haar duim naar zichzelf en lipte gespeeld ongelovig “Naar mij kijken?” daarna stak ze haar duim op, keek hem verleidelijk aan en lipte: “oké”.

Ze trok haar benen wat op. Boris kon opnieuw niet geloven wat er gebeurde: dat lekker wijf was hem aan het verleiden waar haar vriend naast lag. Haar initiële schaamte was blijkbaar in sneltempo weggesmolten: ze opende haar benen nu een beetje. Doordat ze wat hoger zat, door neer te zitten in het gras en haar benen op te trekken, kon Boris recht onder haar rok kijken, die sowieso al tot net onder haar kontje naar boven was gekropen. Boris kon haar witte stringetje zien. Het was wat tussen haar schaamlipjes gekropen, die lichtjes over het smalle reepje stof hingen. Het lapje stof hield haar liezen vrij en hij meende zelfs te zien hoe eronder zich wat donker schaamhaar aftekende. Zijn mond viel letterlijk open en instinctief kroop hij wat dichterbij om alles nog beter te zien. Hij had zeker een halve minuut alleen nog maar oog gehad voor wat er zich tussen haar benen afspeelde, en toen hij opkeek zag hij haar naar hem lachen voor ze verleidelijk over haar lippen likte. De show was kennelijk nog niet voorbij. Gelukkig lagen ze volledig onderaan op de helling en waren de meeste mensen dichter bij het gebouw en het café neergestreken, waardoor niemand echt kon zien wat er gebeurde. Fien schoof nu wat verder naar onderen, zijn richting uit. Hij kon nu bijna haar schoenen likken als hij dat zou willen. Door die beweging, was haar rokje nog verder naar boven gekropen, ze lag nu eigenlijk met enkel haar witte stringetje in het gras van het museumpark. Boris kon zijn ogen niet geloven: de witte stof van de string kon het diamantje dat uit haar kontje stak niet volledig bedekken. Hij herkende het meteen uit de ruwe porno die hij graag keek: waar ze zo’n plug vaak uit een geblondeerde del halen, het haar laten aflikken, om het daarna haast zonder moeite weer in die opengesperde aars te laten zakken. Hij was geschrokken dat de uitdagende, maar ook vooral schattige en lieve Fien zo’n buttplug in haar aarsje had. Ze moest die bovendien de hele tijd in hebben gehad toen ze samen door het museum liepen: wat moest dit een geil ding zijn.

Boris herpakte zich. Hij wou niet laten blijken dat hij van zijn melk was door wat hij zag. Hij keek Fien recht aan en gebaarde dat ze zichzelf moest vingeren. Nu was het zij die hem even geschrokken aankeek. Ze keek rond om te kijken of de kust veilig was en wou zich blijkbaar niet laten kennen. Ze trok haar stringetje wat opzij, gunde hem even een blik op haar prachtige, al kletsnatte kutje en stak dan onmiddellijk 2 vingers in haar lijfje. Terwijl ze zich langzaam vingerde bleef ze af en toe rond zich kijken om te zien of ze geen aandacht trok. Ondanks de angst, zag Boris hoe ze genoot. Ze sloot af en toe haar ogen, en ademde nu hoorbaar ook al zat hij nog steeds een eindje van haar vandaan. Hij stak drie vingers op. Alle remmingen leken nu weg bij Fien en ze deed meteen wat hij van haar verwachtte, sperde zelfs haar mondje open en liet haar tong er uitnodigend uit hangen. Ze ging wat rechter zitten om de mensen het zicht te ontnemen en trok haar topje tot onder haar borsten. Boris likte zijn lippen, zijn vlinders uit het museum hadden plaatsgemaakt voor een ongelofelijke geilheid: de lieve Fien toonde hem haar borstjes —een mooie handvol—, had intussen vier vingers in haar kut zitten, en kwijlde nu zelfs op haar blote tietjes.

Ze hadden beiden de toerist niet gezien die naar het water was gelopen. Ze hoorden hem pas toen zijn camera verschillende keren na elkaar klikte. Fien deed geschrokken haar ogen open, keek eerst naar Boris—wellicht dacht ze dat hij haar had gefotografeerd—en zocht daarna onmiddellijk verder. De dikke man lachte naar haar en stak zijn duim op. In een reflex trok ze haar topje goed, dat nat werd van haar eigen kwijl, stond op, trok haar rok goed en rende naar binnen. Boris volgde haar van zodra hij recht had weten komen.