Cato - 2

De volgende ochtend, wanneer Cato wakker wordt, vindt er een herhaling van de vorige dag plaats. Ze ontbijt en vertrekt weer naar school. Als ze het gebouw binnenloopt, ziet ze Laura bij de kluisjes praten met een vriendin. Ze draagt een stijlvolle jurk die haar figuur flatterend omhult. Haar blonde haren dansen om haar schouders terwijl ze lacht om iets wat haar vriendin zegt. Laura straalt een onweerstaanbare charme uit, die Cato keer op keer betovert. Cato blijft op een afstandje kijken, haar hart kloppend in haar borst. Ze weet dat ze moet stoppen met deze stille bewondering, maar ze kan het niet helpen. Laura betovert haar telkens weer. Zou ze ooit het lef hebben om haar aan te spreken?

Terwijl ze deze gedachten in haar hoofd laat rondgaan, gaat de schoolbel. Ze haalt diep adem en trekt haar rugzak strakker tegen haar rug. Met een laatste blik op Laura, draait ze zich om en gaat ze naar haar eerste les, in de hoop dat ze de moed kan verzamelen om haar gevoelens onder ogen te zien.

Het concentreren op de les is moeilijk. Als ze nu gewoon eens begint met een gesprekje met Laura, gewoon een vriendelijk contact. Tijdens aardrijkskunde maakt ze een beslissing, ze gaat het doen. Deze lunchpauze gaat ze naast Laura zitten.

Ze voelt een knoop in haar maag terwijl ze naar de kantine loopt. Haar handen trillen lichtjes als ze haar lunch uit haar tas haalt. Ze haalt diep adem, loopt naar de tafel waar Laura zit en vraagt met een zachte stem: "Mag ik hier zitten?".

Laura kijkt op, en na een moment van verrassing verschijnt er een glimlach op haar gezicht. "Natuurlijk, ga zitten," antwoordt ze, en wijst naar de lege stoel naast haar.

Cato's hart slaat een slag over terwijl ze naast Laura gaat zitten. Ze pakt haar broodje uit haar tas en begint te eten, terwijl ze probeert te bedenken wat ze tegen Laura moet zeggen. Maar voordat ze iets kan zeggen, begint Laura te praten.

"We hebben elkaar nog nooit echt gesproken, toch? Je zit in mijn wiskunde klas, nietwaar?" vraagt Laura. Cato knikt, te nerveus om te spreken. Laura lacht zachtjes.

Cato voelt haar hart sneller kloppen. Zou Laura haar misschien ook leuk vinden? Of was ze gewoon aardig? Ze besluit het risico te nemen. "Ik ... ik wilde eens met jou praten," zegt ze zachtjes. “Gewoon nieuwe mensen leren kennen enzo”. Terwijl ze de rest van de lunch praten, voelt Cato een sprankje hoop. Misschien, heel misschien, was er een kans dat Laura haar gevoelens zou begrijpen en accepteren.

Na school gaat Cato naar huis met een glimlach op haar gezicht. Haar gesprek met Laura gaf haar een beetje hoop. Maar ze weet dat ze nog steeds voorzichtig moet zijn. Ze kan deze gevoelens niet zomaar openlijk delen, ze moet ze verbergen, op zijn minst voorlopig.

De volgende dag is ze nerveus als ze naar school gaat, maar ze heeft ook een vleugje opwinding. Ze kijkt uit naar de lunchpauze, wanneer ze weer met Laura kan praten. Diep van binnen hoopt ze dat deze nieuwe vriendschap misschien kan uitgroeien tot iets meer.

De dag begint zoals gewoonlijk met een reeks lessen, maar Cato kan zich nauwelijks concentreren. Haar gedachten dwalen steeds af naar Laura. Wanneer het eindelijk lunchtijd is, voelt ze een knoop in haar maag terwijl ze naar de kantine loopt. Ze ziet Laura aan de gebruikelijke tafel zitten en met een zucht van opluchting merkt ze dat de stoel naast haar vrij is.

"Hoi Laura," begint ze, haar stem trillend van de zenuwen. Laura kijkt op en glimlacht naar haar. "Hoi Cato.”

Ze praten tijdens de lunch over allerlei dingen - hun lessen, hun vrienden, hun favoriete boeken. Cato is verrast hoe makkelijk het gesprek verloopt en hoe natuurlijk het voelt om bij Laura te zijn. Ze merkt dat ze steeds meer ontspannen wordt en voor het eerst in lange tijd voelt ze zich echt gelukkig.

Na de lunch gaan ze samen naar hun wiskundeles. Cato kan haar ogen nauwelijks van Laura afhouden. Ze merkt hoe Laura haar lippen lichtjes tuit als ze zich concentreert en hoe haar ogen schitteren als ze iets begrijpt. Het is een klein detail, maar voor Cato betekent het de wereld.

De dagen veranderen in weken en de weken in maanden. Cato en Laura worden onafscheidelijk. Ze brengen elke lunchpauze samen door, studeren samen en hangen zelfs in het weekend samen rond. Cato's gevoelens voor Laura groeien met de dag, maar ze durft ze nog steeds niet te onthullen.

Op een dag, na school, nodigt Laura haar uit om bij haar thuis te komen. Cato's hart bonst in haar borst als ze instemt. Ze heeft Laura's huis nog nooit eerder gezien en de gedachte om tijd door te brengen in Laura's persoonlijke ruimte maakt haar zowel nerveus als opgewonden.

Laura's huis is warm en uitnodigend, net als Laura zelf. Ze brengen de middag door in Laura's kamer, lachend en pratend over alles en nog wat. Op een gegeven moment vangt Cato Laura's blik en ze ziet iets in haar ogen dat ze niet eerder heeft gezien. Er is een intensiteit, een diepte die haar adem wegneemt.

"Laura," begint ze, haar stem nauwelijks meer dan een fluistering, "er is iets dat ik je moet vertellen."

Laura kijkt haar vragend aan, maar ze zegt niets, wachtend op Cato om verder te gaan. Cato haalt diep adem, verzamelt al haar moed en zegt: "Ik... Ik denk dat ik verliefd op je ben."

Er valt een stilte in de kamer. Laura staart haar aan, haar ogen groot van verbazing. Cato's hart bonst in haar borst terwijl ze wacht op Laura's reactie. En dan, tot haar grote opluchting, breekt er een glimlach door op Laura's gezicht.

"Cato," zegt ze zachtjes, "ik denk dat ik ook verliefd op jou ben."

Er valt een ongemakkelijk stilte waarbij Cato niet goed weer wat ze moet doen en sluit haar ogen. Ze wil praten, maar weet niet wat te zeggen, ze wil Laura vasthouden maar weet niet hoe, ze wil Laura kussen maar weer niet of het………

Voor ze haar gedachten af had voelde ze iets warms op haar lippen. Toen ze haar ogen lichtjes opende kreeg ze door dat Laura het voortouw had genomen. Cato liet het over zich heen komen. Toen Laura een hand op haar wang zetten voelde ze zich in de 7de hemel.

De hand zakte af naar haar schouders en speelde met haar shirt. Daarna zakte de hand af naar haar schouder en ging via haar zij naar haar buik. Daar pakte het de rand van haar shirt. Cato kreeg het nu toch een beetje benauwd. In een reflex duwde ze de hand van Laura weg en draaide ze haar lichaam van haar vandaan. Nu had ze het gedaan he!

Ze wist het zeker! Ze had dit mooie moment nu gewoon verpest. Maar haar gedachten gingen nu gewoon te snel. Ze dacht aan wat ze had geleerd in de kerk, van haar ouders, van haar vader. Ik bedoel wat moest haar vader wel niet denken als ze met een meisje thuis kwam. Dan was ze toch geen goede Christen. Tot haar verbazing keek Laura haar alleen maar lief aan.

“ Het is oke. We doen het rustig aan. Jij bepaald tempo.”

Daarna zakte ze achterin de kussens van het bed en nodigde Cato uit het zelfde te doen. Cato neemt plaats vlak naast haar en legt haar hoofd op Laura haar schouder. Het voelde goed, veilig, vertrouwd, maar haar gedachten waren zo in de war.