Niemand Zeggen - 13

Stephan nam een slok koffie en keek naar het beeldscherm. Het beloofde een lange dag te worden met weinig ruimte voor ontspanning. Hij zette zijn beker neer en las het mailtje van Theo nog eens aandachtig door.

Op de achtergrond hoorde hij de ping van de lift, gevolgd door stemmen. Simone en Roy liepen langs zijn kantoor. “Goedemorgen,” begroette Simone hem vrolijk.

Stephan voelde een knoop in zijn maag. Simone werkte al vanaf het begin voor hem en hij vertrouwde haar volledig. Vandaag zou hij haar op non-actief moeten zetten. Hij zuchtte diep en pakte zijn beker weer op, om vervolgens te constateren dat die al leeg was. Hij kwam overeind en liep met lood in zijn schoenen naar de koffiehoek. Simone en Roy waren bezig hun computer op te starten.

Stephan nam koffie en liep vervolgens naar Simone. “Kan ik je even in mijn kantoor spreken?” vroeg hij.

Simone keek verrast. “Ja, natuurlijk. Ik kom eraan.” Ze pakte haar theebeker en volgde hem naar zijn kantoor.

Stephan zette zijn beker neer en liep om zijn bureau heen. “Moet de deur dicht?” vroeg Simone.

Stephan knikte. “Graag,” antwoordde hij. Een gesloten deur was meestal geen goed teken. Simone duwde de deur dicht en ging langzaam zitten. Ze keek hem ernstig aan. “Wat is er?” vroeg ze bezorgd.

Stephan liet zich in zijn stoel zakken. Op de hoek van zijn bureau lag een map klaar. Hij pakte hem, sloeg hem open en schoof hem naar Simone toe. “Mijn advocaat ontdekte dat er gegevens van een van je cliënten niet klopten,” zei hij, zijn woorden zorgvuldig afwegend.

Simone keek verbaasd naar de papieren. “Dit klopt niet!” zei ze verbijsterd. “Dit heb ik nooit ingevoerd, dat weet ik zeker!” Ze keek hem met grote ogen aan. “Je denkt toch niet dat ik achter die aanklacht zit?”

Stephan dwong zichzelf haar aan te kijken. “Wat ik denk, is niet belangrijk,” zei hij. “Ik wil iedereen kunnen vertrouwen. Op dit moment weet ik alleen dat er iemand bezig is mijn kantoor kapot te maken en dat er enkel bij jouw dossier gegevens niet kloppen. We zijn het aan het uitzoeken, maar we staan met onze rug tegen de muur.” Hij zuchtte en zag haar ogen nat worden. “Ik zal je voorlopig op non-actief moeten zetten,” zei hij. “Je salaris blijf ik gewoon doorbetalen.”

Simone staarde verbluft naar het bureau. Stephan zweeg om zijn woorden tot haar door te laten dringen.

“Voor hoe lang?” vroeg ze uiteindelijk.

Stephan zuchtte. “Ik heb geen idee. Ik hoop dat alles zo snel mogelijk wordt uitgezocht en we deze ellende achter de rug hebben. Zolang je schuld of onschuld niet is bewezen, zal ik je op non-actief moeten houden.”

Simone nam een klein slokje thee en veegde een traan van haar wang. Stephan wilde haar troosten, maar hij moest dit zakelijk houden. “Het spijt me, Simone, maar dit is mijn enige optie. Ik beloof je dat we ons best blijven doen.”

Simone stond op en haalde diep adem. “Ik zweer je dat ik dit niet gedaan heb,” zei ze met bevende stem. “Iemand probeert me erin te luizen.”

“Dat denk ik ook,” gaf Stephan toe. “Maar zonder bewijs kan ik niks. Ik vind dit verschrikkelijk, maar ik kan niet anders.”

Simone knikte kort en verliet zijn kantoor. Stephan haalde diep adem en keek naar haar theebeker, die nog op het bureau stond. Met grote tegenzin blokkeerde hij haar inlogaccount. Het voelde verkeerd, alsof hij haar verraadde.

Sofie liep gehaast naar haar bureau en zette snel haar computer aan. “Sorry dat ik laat ben,” zei ze tegen niemand in het bijzonder. “Een passagier had moeite met inchecken in de bus, dus kon de chauffeur niet wegrijden.” Ze keek op en zag dat haar collega's haar blik vermeden. De stilte viel haar plotseling op, net als het lege bureau van Simone. “Is er iets gebeurd?” vroeg ze bezorgd.

Roy knikte en zei: “Stephan heeft Simone op non-actief gezet. Er is blijkbaar iets in één van haar dossiers gevonden wat hij verder moeten onderzoeken. Voorlopig komt ze dus niet meer. Gelukkig voor haar krijgt ze wel gewoon betaald.”

Sofie ging zitten. “Gelukkig maar. Jeetje, wat een ellende. Ze moet behoorlijk geschrokken zijn.”

Roy knikte. “Ik ben mijn ontslagbrief aan het typen. Niet om het een of ander, maar het lijkt behoorlijk mis te gaan. Mocht de tent sluiten, wil ik kunnen aantonen dat ik er niks mee te maken had. Ik betwijfel of ik hierna nog werk kan vinden.”

Sofie was verbijsterd. “Ga je weg?” vroeg ze geschrokken.

Roy knikte somber. “Ik heb een maand opzegtermijn, die maak ik af. Maar ik kan niet op een zinkend schip blijven.”

“Misschien vinden ze een oplossing,” wierp Sofie tegen. “Misschien loopt het met een sisser af.”

Roy begon weer te typen. “In dat geval kan ik vragen of hij me weer wil aannemen. Ik moet nu aan mijn carrière denken en als ik blijf, is mijn naam verbonden aan een schandaal. Dan kom ik nergens meer aan werk.”

Er volgde een stilte. Sofie ging aan het werk en probeerde tevergeefs een manier te bedenken hoe ze Stephan kon helpen met deze ellende. Ze wilde haar thee pakken, maar toen haar vingers lucht grepen, realiseerde ze zich dat ze meteen was gaan zitten. Ze ging naar de koffiehoek om thee te pakken en besloot Stephan een kop koffie te brengen.

De deur van Stephans kantoor stond open en ze hoorde hem praten. Ze ging in de deuropening staan en zag Stephan achter zijn bureau zitten met zijn mobiel tegen zijn oor. Hij glimlachte naar haar, maar zijn glimlach bereikte zijn ogen niet.

“Mam, ik wil hem hier niet hebben. Ik kamp met grote problemen en wil hier geen junk hebben rondlopen die zo snel mogelijk zijn volgende dosis inneemt zodra hij uit het zicht is… Mam, alsjeblieft, praat niet in op mijn geweten. Ik heb hem genoeg kansen gegeven… Goed, ik zal erover denken. Ik ga weer aan de slag, ik heb bergen werk liggen. Tot later.” Hij legde zijn telefoon neer en zuchtte. “Mijn moeder wil dat ik mijn broer werk geef.” Hij lachte sarcastisch. “Ik laat hem echt niet met zoveel vertrouwelijke informatie werken.”

Sofie zette de beker koffie op zijn bureau. “Is er iets waar hij goed in is?”

Stephan knikte kort. “Hacken. Toen hij na een ongeluk in een rolstoel kwam te zitten, is hij een tijdje gaan hacken om aan geld te komen. Niet echt iemand die je hier wilt laten rondlopen.”

Sofie ging op de rand van zijn bureau zitten en zijn ogen bleven even op haar been rusten. “Misschien zou hij kunnen helpen,” zei ze. “Zo te horen weet hij veel van computers af. Hij kan uitzoeken waar en door wie die bewerkingen zijn gedaan in Simones dossier.”

Stephan fronste zijn wenkbrauwen. “Ik ga hem niet aannemen, Sofie. Hij is verslaafd aan drank en drugs. Hij is een keer zwaar onder invloed achter het stuur gaan zitten en heeft zo een ernstig ongeluk veroorzaakt, waardoor hij in een rolstoel zit. Als hacker hebben ze hem niet kunnen veroordelen, maar dat is een wonder.”

Sofie keek in zijn ogen. “Hij is de enige die je aan deze antwoorden kan helpen. Laat hem desnoods bij iemand zitten die hem in de gaten houdt. Hij kan desnoods zelfs naast jou komen zitten.”

Stephan gromde. “Absoluut niet, ik vind jouw bezoekjes veel te leuk.”

Sofie lachte zacht. “Je bedoelt dat je me nog vaker op je bureau wilt hebben.”

Stephan voelde zijn pik reageren op haar suggestieve woorden. Zijn voornemen om haar niet meer op het werk te neuken werd steeds wankeler. “Erop, ervoor, eronder… Er zijn opties.” Ongegeneerd liet hij zijn blik over haar lichaam gaan.

Sofie draaide zich wat meer naar hem toe en maakte het bovenste knoopje van haar bloesje los. Stephan keek genietend naar haar decolleté. Ondeugend streek Sofie met haar vingertoppen over haar huid.

Abrupt ging ze rechtop staan en maakte het knoopje weer vast. “Ik ga weer aan het werk, anders wordt mijn baas boos.”

“Laat je baas barsten,” gromde Stephan met een grijns.

Ze blies een handkusje naar hem toe. “Ik kom je straks nog wel wat drinken brengen.” Na die woorden verliet ze zijn kantoor.

Stephan bleef nog een paar tellen naar de deuropening kijken waar Sofie uit het zicht was verdwenen. Hij bleef haar been voor zich zien, net als haar decolleté, dat ze zachtjes met haar vingertoppen had gestreeld.

Hij zuchtte diep en liet zich achterover tegen de leuning zakken terwijl hij over zijn gesloten ogen wreef. Hij kon zijn broer niet in deze puinhoop toelaten! Hij kon niet constant op hem letten en het belangrijkste: hij vertrouwde hem niet! Hij moest zijn mensen blindelings kunnen vertrouwen en zijn broer had inmiddels vaak genoeg bewezen dat hij niet te vertrouwen was.

Hij pakte zijn mobiel en besloot Theo om advies te vragen.

“Ik had niet verwacht dat je zou bellen,” hoorde hij de stem van zijn broer zeggen.

Verward keek Stephan naar zijn scherm. Was Theo bij zijn ouders? Nee, hij had inderdaad Jeffrey gebeld. Shit!

“Sorry, ik drukte verkeerd,” zei hij en wilde al ophangen, maar Jeffrey zei snel: “Hoe is het met je, Steef?”

Stephan had een hekel aan die naam. “Perfect, kan niet beter,” antwoordde hij sarcastisch. “Mijn kantoor staat op het punt gesloten te worden, mijn beste werknemer staat op non-actief en er komt een fucking grote aanklacht aan terwijl ik geen idee heb hoe ik dat kan voorkomen.”

“Een schikking?” stelde Jeffrey voor.

Stephan rolde met zijn ogen. “Die heb ik al afgewezen, wijsneus. Toen zag het er nog rooskleurig uit. Als je het niet erg vindt, ik heb het druk.”

“Zal ik helpen?” vroeg Jeffrey.

Stephan bleef als versteend zitten. Zijn broer had nog nooit zo geklonken. Hij stelde geen onzinnige vragen, hij veranderde niet van onderwerp… Hij klonk serieus en meelevend. Hij klonk nuchter. Stephan keek op zijn horloge. “Zorg dat je hier om twee uur bent,” zei hij. “Zie maar hoe het je lukt. Dan bespreken we vanmiddag de opties.” Hij hing op en vroeg zich af of de stress hem teveel aan het worden was. Stond hij werkelijk op het punt zijn broer een baan aan te bieden?

De tijd vloog voorbij. Stephan beantwoordde telefoontjes, bekeek zijn e-mails en stond klaar voor medewerkers die af en toe zijn kantoor binnenkwamen. Sofie kwam twee keer thee brengen en allebei de keren had hij aan de telefoon gezeten. De ene keer hield ze het zakelijk, de andere keer liet ze haar handen over haar billen glijden voor ze het kantoor verliet.

Stephan kwam overeind en liep naar de toiletten. Hij genoot van de stilte en hoopte dat de rest van de dag rustiger zou verlopen. Zou hij vanmiddag gaan lunchen met het team? Dat had hij vorige week weinig gedaan. Het zou een leuke afleiding kunnen zijn.

Hij trok door, sloot de deur achter zich en liep naar de wasbak om zijn handen te wassen.

Hij schrok toen hij opeens twee zachte, warme handen op zijn heupen voelde. De handen gleden over de rand van zijn broek naar voren en bleven op zijn onderbuik liggen. “Heb je me gemist?” vroeg Sofie met een ondeugend stemmetje.

Stephans mondhoeken krulden omhoog. “Zodra je uit mijn zicht bent,” antwoordde hij. Hij wilde zich omdraaien, maar haar armen verstevigden hun grip om zijn heupen. Hij legde zijn handen op haar polsen, trok haar handen opzij en draaide zich om. “Het is nu niet bepaald buiten werktijd,” merkte hij op. Sofie twijfelde en keek in zijn ogen om hem te peilen. Zijn gezicht was echter volkomen uitdrukkingsloos, waardoor ze niet kon zien of hij het meende of niet. Aangezien hij haar niet tegenhield, besloot ze haar poging door te zetten.

Haar hand gleed omhoog over zijn buik en bleef warm op zijn borst liggen. Ze kon zijn hartslag en ademhaling onder haar hand voelen. Haar andere hand gleed naar zijn kruis. Over de stof van zijn broek heen streelde ze over zijn pik, die al snel op haar aanraking reageerde.

Haar vingers streelden hem over de hele lengte. Hij voelde haar nagels over de stof van zijn broek glijden. Met zijn rug leunde hij tegen de wastafel en hij ademde krachtig uit. Beetje bij beetje voelde hij zijn spanning afnemen, om vervolgens plaats te maken voor een andere spanning. Hij pakte haar bovenarmen en trok haar naar zich toe. Krachtig drukte hij zijn mond tegen die van haar en drong met zijn tong haar mond in. Met gesloten ogen liet ze haar tong langs die van hem dansen.

Terwijl ze zich verloren in de tongzoen, zochten haar vingers naar zijn broek. Al snel vond ze de knoop, die ze haastig losmaakte om vervolgens de rits naar beneden te trekken.

Gretig drukte ze haar hand in zijn boxer en greep ze zijn inmiddels keiharde pik vast. Ongeduldig liet ze zijn boxer een stukje zakken om beter bij zijn pik te kunnen. Ze pakte hem vast en liet haar hand rustig op en neer bewegen.

Stephan onderbrak hun tongzoen en maakte met ongeduldige bewegingen de knoopjes van haar bloesje los. Hij schoof de cups van haar beha opzij om haar borsten te bevrijden van hun gevangenis. Hij boog zich naar voren en zoog haar tepel in zijn mond. Ze voelde zijn tong langs haar tepel gaan. Ze ademde kort in toen ze een aangename tinteling door haar lichaam voelde gaan. “Ik heb zo'n zin in je,” fluisterde ze.

Stephan knabbelde zachtjes aan haar tepel. Met zijn andere hand pakte hij haar andere tepel en kneep er zachtjes in. Sofie kreunde zachtjes en sloot genietend haar ogen. Ze verstevigde haar grip om zijn pik en versnelde het tempo. Het kon haar niet schelen waar ze waren, ze wilde hem en wel nu.

Ze wilde zich op haar knieën laten zakken, maar werd door Stephan tegengehouden. Hij pakte haar bij haar bovenarmen, deed een stap opzij en duwde haar voorover tegen de wastafel. Binnen twee tellen had hij haar rokje omhoog getrokken en hing haar string om haar enkels.

Vol verlangen ademde ze met een zachte kreun in, wachtend tot hij zijn pik diep in haar verlangende kutje zou stoten. Uitnodigend kromde ze haar rug om hem de toegang tot haar kutje wat gemakkelijker te maken.

Maar hij drukte zijn pik niet naar binnen. Hij liet zijn hand over haar billen glijden. Even was ze bang dat hij een tik zou geven, maar ze kalmeerde zichzelf door zich voor te houden dat hij daar niet van hield.

Zijn hand volgde de ronding van haar billen tot hij bij haar lipjes kwam, die uitnodigend tussen haar dijen tevoorschijn kwamen.

Zijn middelvinger gleed tussen haar lipjes door zonder naar binnen te komen. Haar vocht verspreidde zich al snel over zijn vinger, waardoor die steeds soepeler tussen haar lipjes op en neer gleed.

Sofie pakte de rand van de wasbak vast en kreunde zacht. “Ik wil je in me,” bracht ze uit.

Stephan drukte zijn vinger tegen haar clitje en liet die heen en weer glijden. “Is dat zo?” vroeg hij geamuseerd.

Ze draaide met haar heupen. “Alsjeblieft,” smeekte ze.

Stephan trok zijn hand een stukje terug om zijn vinger vervolgens in haar kutje te drukken. Ze kreunde luid en gooide haar hoofd achterover. “Oh Stephan,” kreunde ze. Ze voelde zijn vinger in haar bewegen, precies op de juiste plek. Ze tilde haar voet uit haar string en schopte hem opzij. Ze maakte onmiddellijk van de vrijheid gebruik om haar voeten verder uit elkaar te zetten.

“Ik kom bijna,” zei ze met hese stem. De bekende druk bouwde zich diep in haar onderbuik op. Met haar heupen leunde ze tegen de wastafel. Met een hand hield ze de rand van de wasbak vast, met de andere zocht ze houvast bij de kraan.

“Je bent er helemaal klaar voor,” hoorde ze hem achter zich zeggen. “Of wil je dat ik nog even doorga?”

Zijn vinger versnelde diep in haar. Sofie hapte naar adem en kreunde luid. “Doorgaan,” bracht ze hijgend uit. “Niet stoppen. Laat me komen.”

Stephan grinnikte. “Zo gretig. Zo hongerig. Zo zie ik je graag.”

Sofie hijgde en kneep in de kraan. “Ik kom, ik kom! Oohhh…” Kreunend en sidderend hing ze over de wasbak terwijl het orgasme als een elektrische golf door haar lichaam raasde.

Stephan haalde zijn hand weg en liet haar op adem komen. Zijn pik was keihard en klaar om bij haar binnen te dringen.

Toen ze wat rustiger ademde, legde Stephan zijn hand op haar onderrug. Met zijn andere hand pakte hij zijn pik vast en drukte haar lipjes met zijn eikel uit elkaar. Dieper en dieper drong hij bij haar binnen. Ze kreunde en sloot genietend haar ogen. Ze voelde hoe hij haar vanbinnen opvulde.

“Probeer stil te zijn,” zei Stephan. Hij trok zich terug om vervolgens met een krachtige stoot weer diep in haar terug te komen. Ze hapte naar adem en keek hem over haar schouder aan met een uitdagende blik. Ze wilde meer, dat was duidelijk.

Met beide handen hield Stephan haar heupen vast en neukte haar met harde, diepe stoten. Sofies mond viel open, maar ze wist haar geschreeuw nog net te bedwingen. “Oohhh,” bracht ze uit. “Ja, ja… Doorgaan! Niet stoppen.”

Stephan gehoorzaamde haar maar al te graag. Met krachtige stoten bleef hij haar neuken. Haar borsten zwaaiden onder haar van voren naar achteren. Langzaam schoof de beha weer op zijn plek door de snelle stoten. Haar openhangende bloesje gleed van haar schouder.

Zijn ballen sloegen met elke stoot tegen haar bovenbenen. Ze probeerde stil te zijn, maar toch kon ze een beetje gekir en gekerm niet onderdrukken. “Oh fuck,” bracht ze uit. “Ik kom, Stephan… Ik kom!”

Haar knijpende kutje werd Stephan teveel. Met een laatste krachtige beweging van zijn heupen kwam hij diep in haar klaar. Hij duwde zich ziep in haar kutje en trok haar aan haar heupen naar achteren. “Jezus!” bracht Stephan uit en haalde zijn mouw langs zijn voorhoofd. Hij zag dat Sofies haren in de war zaten en ze zag er verhit uit.

De deur ging open en Roy stapte de toiletruimte binnen. Even verstijfde hij toen hij het tafereel bij de wasbak in zich opnam. Hij kon geen details zien, maar het was duidelijk dat Stephans pik in Sofie zat. “Godver, Stephan,” mopperde hij terwijl hij achter hen langs liep. “Kun je het op z'n minst buiten werktijd houden?” Hij stapte het toilet in en deed de deur achter zich op slot.

Stephan trok zich uit haar terug en fatsoeneerde zijn kleren.

Sofie ontweek Stephans blik. “Shit,” bracht ze met een zwakke stem uit. “Ik schaam me dood!” Snel griste ze haar string van de grond en trok hem aan.

Stephan nam haar in zijn armen en keek haar aan. “Maak je geen zorgen, ik praat wel met hem.”

“Wat valt er te zeggen?” vroeg Roy door de gesloten deur heen. “Wilde je een onafhankelijke beoordeling? Daarvoor heb ik niet genoeg gezien, en ik hoop van harte dat het daarbij blijft.”