Robin

1: Geen Weer Om Te Liften

“Kut,” mompelde ik in mezelf.

“Kut, kut, kut!”

Ik had nog nooit zulk kloteweer meegemaakt. De ruitenwissers zwoegden op dubbele snelheid, maar het water viel sneller dan ze het weg konden werken. Het was nog vroeg in de avond, maar door de bewolking en zware regen was het zo donker dat het net zo goed middernacht had kunnen zijn. Ik zag met moeite misschien 50 meter ver. En de rukwinden deden hun uiterste best om mijn auto van de weg te duwen.

Ik vervloekte mijn baas. Vervloekte mijn klanten. Blijf nog even, hadden ze gezegd. Eet eerst, voordat je gaat. Uiteraard zeiden ze dat. Ze wisten dat ik – of nou ja, mijn baas – dan wéér voor ze zou betalen. En als goed verkoper kon ik natuurlijk geen nee zeggen. Mijn baas zou me wurgen.

Maar nu was het dus wel acht uur. En kloteweer. Ik reed 40, en eigenlijk was dat niet eens verantwoord. Als er ander verkeer op de weg was, dan zou ik ze nooit op tijd zien.

“Ha!”

Ik lachte schamper. Ander verkeer. In dit weer. Geen kans!

Ik keek even snel op de TomTom. Nog op de juiste weg. Nog 20 kilometer tot de snelweg. Zou ik daar eindelijk harder kunnen rijden? Of zou ik de hele reis met dit slakkengangetje blijven rijden?

“Kut,” zei ik nog maar eens. Met deze snelheid van Noord-Brabant naar Drenthe, dat zou ver, vér na middernacht worden.

En toen opeens zag ik …

“KUT!!!”

Ik stampte mijn voet op de rem. Terwijl mijn auto op het glibberige wegdek langzaam maar zeker snelheid verloor, keek ik in mijn binnenspiegel. Had ik het goed gezien? Had ik me niet vergist?

Ik had het goed gezien. In de berm naast de weg stond een jammerlijk figuur. Te klein om een volwassene te zijn. Duim omhoog.

“Welke idioot staat in dit weer te liften?” schoot het door mijn hoofd, “welke godverdomde idioot laat een kind in dit weer liften?”

Ik schakelde in de achteruit en reed langzaam terug naar waar ik het silhouet had gezien. Naarmate ik dichterbij kwam, zag ik meer details in het vale licht van een flikkerende lantaarnpaal. Duidelijk geen volwassene. Een jongen, aan de kleding te zien. Zo'n één meter vijftig. Een vale, versleten spijkerbroek. Een sweatshirt dat ooit stoer was geweest, maar nu met name oud en vies. Zijn gezicht, niet zichtbaar, diep weggedoken in zijn capuchon.

Ik drukte op het knopje om de deur te ontgrendelen en wenkte hem om in te stappen. Een vlaag regen sloeg naar binnen zodra de deur open was; de gure wind joeg alle warmte de auto uit. De jongen dook snel naar binnen en sloeg de deur direct weer dicht.

“Bedankt, meneer,” hoorde ik hem zeggen met een zwakke, doodmoe klinkende kinderstem.

“Ik laat in dit kutweer niemand langs de weg staan,” gromde ik als antwoord, terwijl ik de verwarming op maximaal zette om de auto weer een beetje op te warmen, “maar vertel me nu eerst verdomme eens waarom een jochie zoals jij in dit kutweer staat te liften. En waar je naartoe moet.”

“Jochie?”

De lach die ik hoorde klonk, hoewel doordrongen van moeheid, toch vrolijk. En toen trok hij zijn capuchon naar beneden, en zag ik een gezicht dat alleen maar een meisje kon zijn. Lange haren, sliertig en vaal door de regen en modder maar ongetwijfeld normaal gesproken mooi blond. Een rond gezicht, schattig wipneusje, rode lippen, blauwe ogen, en kuiltjes in haar wangen.

“Oh, sorry.” verontschuldigde ik me, “ik dacht, met die kleren … en je gezicht in de capuchon … en in dit weer verwacht ik nog minder dat een meisje staat te liften. Nogmaals, wat stond je daar godverdomme toch te doen? Waarom ben je niet thuis?”

En toen zag ik haar prachtige blauwe ogen nat worden. Ze sloeg haar handen voor haar ogen en barstte in luid huilen uit.

Kut! Waarom was ik godverdomme gestopt? Waarom had ik deze weg genomen? Waarom had ik deze klotebaan überhaupt nog?

In plaats van thuis bij de kachel zat ik nu in dit kutweer, in de kutregen, met een jankend grietje naast me. Hoe ga je daarmee om? Moest ik iets zeggen? Iets doen?

Onhandig en onzeker volgde ik mijn instinctieve impuls en legde mijn arm om haar schouder. Ik wilde hem direct weer weghalen, bang als ik was voor allerlei mogelijke beschuldigingen. Maar voordat ik zover was draaide dit onbekende meisje haar lijf naar me toe, sloeg haar armen om mijn hals, legde haar hoofd op mijn schouder en liet haar tranen de vrije loop.

Kut!

Maar terwijl ze zo op mijn schouder lag te huilen, en ik met mijn rechterhand wat ongemakkelijk op haar achterhoofd klopte en verder niks zei, voelde ik diep van binnen dat dit goed voor haar was. Ik wist niet waarom ze zo verdrietig was. Maar ze had het duidelijk nodig om gewoon even te huilen, op de troostrijke warmte van een volwassen schouder. Ze kende mij niet, ik kende haar niet, maar ze had nu iemand nodig. En ik was de enige, dus was ik de “gelukkige”.

Kut!

En dus bleef ik stil zitten. En wachtte. Wachtte, tot uiteindelijk haar snikken minder werd.

Ze maakte zich los van mij en keek me aan. Verward, en ook beschaamd. Ze veegde haar versleten en kletsnatte sweatshirt over haar gezicht, om de tranen weg te vegen, maar het enige effect was dat er nu nog meer modder en regenwater op haar treurige gezichtje zat.

“Sorry, meneer,” zei ze, nog nasniffelend.

“Is wel goed,” bromde ik, “maar ik wil nog steeds weten waar je naartoe moet.”

Ze haalde haar schouders op.

“Kweenie. Ergens. Niet terug naar huis, in elk geval.”

“Dus je bent weggelopen? Vertel.”

“Liever niet, meneer.”

Ik dacht even na. Ik had zelf een ongemakkelijke jeugd gehad. Ik kende het gevoel van weg willen lopen, van niet meer bij mijn ouders willen zijn. Maar ik kende ook de wet.

“Snap ik,” gromde ik terug, “is vast niet fijn om over na te denken. Maar ik moet het toch weten. Als ik je zomaar meeneem kunnen je ouders me aanklagen. Ontvoering. Dat jij het me vraagt maakt voor de wet niet uit. Dus als je me niet overtuigt dat je echt een heel goede reden hebt om weg te lopen, dan heb ik geen andere keus dan je terug te brengen.”

“Maar u weet niet waar ik woon. Of ik stap weer uit.”

Ik drukte op het knopje om de deuren te vergrendelen. Meteen besefte ik me dat ook dit verkeerd zou kunnen worden uitgelegd, maar ik liet ze toch dicht.

“Ik laat je niet weer dat kutweer in gaan. En ik kan je altijd bij de politie afzetten. Die brengen je dan zeker terug naar huis.”

Ze keek me nadenkend aan. In haar mooie blauwe ogen zag ik een wijsheid die helemaal niet bij haar leeftijd paste.

“Luister,” probeerde ik haar te overtuigen, “ik zal alvast gaan rijden, zodat je ziet dat ik je niet per se wil terugbrengen. Maar dan moet jij wel gaan praten. Ik wil je helpen, maar dat kan niet als ik niks weet.”

Ze twijfelde nog steeds, zag ik. Maar toen ik gas gaf, de auto weer de weg op stuurde, en mijn ogen naar de weg keerde, schraapte ze haar keel en begon te vertellen. Eerst langzaam en onzeker, in horten en stoten. Maar na een tijdje werd het een waterval. Hoe moeilijk ook om te vertellen, ze had het duidelijk ook nodig om erover te praten. Mijn luisterend oor was precies wat ze nodig had om alles van haar af te praten.

Haar naam was Robin, en ze leefde met alleen haar moeder. Zo'n anderhalf jaar geleden waren haar vader en haar drie jaar oudere broer omgekomen bij een auto ongeluk. En vanaf dat moment veranderde haar leven in een hel.

Haar moeder kon niet omgaan met het verlies. Ze greep naar de fles. En ze had een slechte dronk. Ze had Robin weliswaar nooit geslagen. Maar de dingen die ze zei!

Robin's moeder gaf Robin de schuld van het ongeluk. Zij had zo nodig nog een verhaaltje voor het slapen gaan gewild. En daarom was haar vader te laat vertrokken, had hij haast, had hij te hard gereden.

Terwijl Robin haar best deed om het huishouden te laten lopen, om te zorgen voor eten, om de kots van haar moeder op te ruimen, deed haar moeder niets anders dan zuipen en schelden.

En naarmate het erger en erger werd, wist Robin dat er een dag zou komen dat ze dit niet meer aankon.

Die dag was vandaag. Robin had het laatste shirt dat haar nog paste in de was gedaan, het was te vies om nog te dragen. Maar al haar andere kleren waren nu echt te klein. En dus was ze de kamer van haar broer in gegaan, had de kast geopend, en één van zijn oude sweatshirts gepakt.

Terwijl ze bezig was met de afwas werd haar moeder wakker uit haar dronken slaap. Tastend vonden haar handen de halflege fles jenever. Twee grote slokken. En toen zag ze Robin. In de trui van Robin's broer.

Ze schreeuwde. Ze gilde. Ze stond op, rende op Robin af, struikelde. Kwam weer overeind.

En sloeg Robin keihard in haar gezicht.

Nog voordat haar moeder haar hand kon opheffen voor een tweede klap was Robin al bij de deur. Zonder zelfs maar de tijd te nemen om een jas te pakken, of geld, of wat dan ook, was ze naar buiten gerend. Ze had gerend zo hard ze maar kon. Zo lang ze maar kon. Tot uiteindelijk haar benen het begaven en ze in de natte modder op de grond viel, huilend zoals ze de afgelopen maanden zo vaak had willen huilen, maar nooit kon omdat ze voor haar moeder moest zorgen.

En daarna was ze verder gaan lopen. In de regen. Langs de weg. Ergens naar toe. Ze had geen idee waarheen. Alleen één ding wist ze zeker: niet terug.

Ik zette de auto stil langs de weg.

“Kut,” zei ik hartgrondig, terwijl ik de tranen uit mijn ogen veegde, “kut, wat een kutzooi. Het spijt me zo voor je Robin. Dat is echt vreselijk.”

Ze keek me aan. Het was onmogelijk om de smekende blik in haar ogen te weerstaan.

“Dus u brengt me niet terug, meneer?”

“In elk geval nu niet, Robin. Ik weet niet wat ik wel met je moet doen. Maar ik breng je niet terug. Niet nu. Jij hebt hulp nodig, en je moeder ook.”

En toen realiseerde ik me opeens dat dit kind al sinds vanochtend niet meer gegeten had.

“Heb je honger? Ik heb nog wat broodjes in het handschoenenkastje. Ze zijn al wel wat oud, maar …”

Nog voordat ik mijn zin af had kunnen maken was ze al op mijn broodjes aangevallen.

Dat gaf mij tijd om na te denken. Als eerste over haar moeder. Hoe dronken ook, het kon niet anders dan dat ze intussen haar dochter mistte. Wellicht had ze de politie al ingelicht. Als iemand mij vond met Robin in de auto, voordat ik het meldde … dat zou ik nooit uit kunnen leggen.

“Ik moet je moeder bellen, Robin. Ik zal haar niet vertellen waar je bent. Maar ze maakt zich vast zorgen. Ze moet weten dat je veilig bent. Wat is haar nummer?”

“Hrmph. U kent haar niet. Maar u heeft beloofd dat u me niet terugbrengt. Ik vertrouw u. Ik zal haar nummer geven.”

De vrouw die uiteindelijk, na vier pogingen, de telefoon opnam, was duidelijk dronken. Stomdronken. Ze begreep nog niet de helft van wat ik zei, en haar antwoorden waren onsamenhangende zinnen, onderbroken door gegrom, gehik, en snikken van zelfmedelijden. Nu eens klaagde ze erover dat die nietsnut van een dochter van haar nog steeds het eten niet klaar had. Dan weer dat haar man nu elk moment thuis zou komen en die kleredochter een lesje zou leren. En toen opeens, met een onaangenaam zalvende stem, of ik geen lieverd wilde zijn en een paar flessen jenever mee wilde nemen naar haar?

Walgend legde ik de telefoon neer. Ze had nog niet eens gemerkt dat haar dochter weg was. Het draaide alleen maar om drank. Ik wist nu nóg zekerder dat Robin niet naar huis kon.

Maar wat dan wel?

Robin was tijdens mijn gesprek met haar moeder in slaap gevallen. Ze had geprobeerd wakker te blijven. Maar na een hele dag in de koude regen, en na de emoties van haar verhaal vertellen was ze totaal uitgeput. De intussen weer heerlijk warme auto en mijn brood in haar buik deden hun werk, en ze lag nu naast me te slapen.

Ik keek naar haar gezicht. Het deed me goed te zien dat in haar slaap in elk geval een beetje van de spanning wegviel.

Maar helaas moest ik haar wakker maken.

“Robin?” fluisterde ik.

Geen reactie.

“Robin?”

Deze keer wat harder. Nog steeds geen reactie,

Ik legde mijn rechterhand op haar linkerschouder en schudde zachtjes terwijl ik nogmaals haar naam zei.

Ik zag haar lijf verstrakken toen de spanning terugkwam. En voordat ik in de gaten had wat er gebeurde, sloeg ze mijn hand hardhandig van haar schouder weg.

Meteen daarna zag ik haar gezicht betrekken.

“Oh. Oh, nee. Sorry meneer. Dat was echt niet de bedoeling, het spijt me. Wees niet boos?”

“Rustig maar, Robin. Ik had je ook niet moeten vastpakken. Zeker niet in je slaap. Maar ik moest je wel wakker maken. Ik zal je niet naar je moeder terug brengen. Ze is stomdronken. Jij verdient beter. Maar ik weet niet wat ik dan wel moet doen. Ik kan de kinderbescherming proberen maar dat pakt niet altijd goed uit. Het zou beter zijn als je misschien vrienden of familie hebt waar je een tijdje kan blijven?”

Ze dacht even na, een diepe frons op haar voorhoofd. Maar toen klaarde haar gezicht op.

“Tante Gerda, misschien. Die is wel aardig. Ik heb haar alleen sinds de begrafenis niet meer gezien.”

Robin gaf me het nummer van haar tante Gerda. Daarna rolde ze haar tengere lijfje in het veel te grote sweatshirt van haar broer op in de stoel tot een zo comfortabel mogelijke houding en sloot haar ogen. Nog voordat ik het nummer had ingetoetst was ze alweer in slaap.

Gerda's stem klonk warm en hartelijk. Ze was eerst wat achterdochtig toen een vreemde haar belde, maar al snel had ik de situatie uitgelegd. Uiteraard mocht Robin voorlopig, zo lang als nodig was, bij Gerda blijven. Maar Gerda had geen auto, ik zou Robin moeten brengen. Naar Den Helder, waar ze woonde.

Den Helder?

Kut!

De Tomtom bevestigde wat ik al dacht. Bijna 2 uur naar Den Helder. Bij normaal weer. In dit weer verwachtte ik zeker 4 uur nodig te hebben. Kut, kut, kut!

Mijn volgende telefoontje was naar de plaatselijke politie. Ik legde ook hen de situatie uit, vertelde dat ik Robin naar haar tante zou brengen, en vroeg ze hulp voor haar moeder te regelen. Ik hoopte dat er een plekje voor haar was in een afkick kliniek, en hulp bij het verwerken van haar verlies.

Daarna was het, afgezien van het constante geroffel van de regen op het dak, stil in de auto.

2. Het hotel

Ik durfde de radio niet harder te zetten, ik wilde niet dat Robin wakker werd. Maar daardoor werd het wel steeds moeilijker voor mezelf. Het was sowieso al een lange dag geweest. Rijden in dit weer vergde meer concentratie dan ik kon opbrengen. Het was al bijna elf uur, ik moest vechten om mijn ogen open te houden, en ik was nog maar net voorbij Amsterdam. Ik moest me erbij neerleggen dat ik dit niet ging redden.

Net op dat moment werd Robin weer wakker. Ze keek was verdwaasd om zich heen, leek zich toen te herinneren waar ze was en wat er was gebeurd. Ze gaapte, rekte ze zich uitgebreid uit, en schonk mij een glimlach. Het viel me op hoe mooi die glimlach haar maakte. Zelfs met modder op haar gezicht, plakkerige piekharen van de regen, en ringen onder haar ogen was ze zó mooi als ze glimlachte.

“Sorry, meneer. Ik was weer in slaap gevallen. Wat zei tante Gerda?”

“Je mag voorlopig bij haar blijven. Ik breng je naar haar toe. We zijn al een tijdje onderweg. Maar het is al laat en we schieten gewoon niet op in dit kutweer. Ik ben bang dat we geen andere keuze hebben dan een hotel te zoeken en morgen verder te rijden.”

Niet veel later parkeerde ik de auto op de afgeladen parkeerplaats van een aftands uitziend hotel. Alle plekken dicht bij de ingang waren vol, we zouden een flink eind door de regenstorm moeten lopen.

“Kut, kut, kut!”

“U zegt wel erg vaak kut, meneer,” zei Robin. Het klonk verwijtend.

“Euh, ja. Dat klopt. En dat moet ik niet doen. Niet waar een kind bij is. Alleen, …,” ik maakte een vaag, de hele wereld omvattend gebaar, “dit weer … dit hotel … deze hele situatie … jouw situatie … het is gewoon allemaal …,” ik onderbrak mezelf net op tijd, “… vervelend.”

“Oh, u mag het zeggen hoor,” antwoordde Robin, “en ik vind het ook. Alleen zeg ik het niet hardop. Ik denk het alleen maar.”

En toen lachte ze. Haar lach klonk als muziek uit de hemel.

Ik opende het portier, en de regen striemde me hard in mijn gezicht. Robin en ik sprongen uit de auto, ik deed snel de deuren op slot, en daarna renden we zo hard als we konden naar de vaag verlichte ingang van het hotel. Evengoed was ik compleet doorweekt toen we binnen stonden.

Kutweer!

“Kamer voor twee graag, mevrouw. Twee eenpersoonsbedden.”

De receptioniste keek me aan alsof alles mijn schuld was: dit kutweer, haar klotebaan in dit aftandse hotel, haar late dienst, en waarschijnlijk ook haar belastingaanslag. Maar uiteindelijk boog ze zich toch over een vlekkig schriftje op haar bureau.

“Gaat niet,” zei ze ongeïnteresseerd, “alles vol.”

“Twee eenpersoonskamers dan?” probeerde ik.

“Ook vol.”

“Wat heeft u nog wel vrij, dan?”

“Nog precies één kamer. Tweepersoonsbed.”

Nog voordat ik kon antwoorden dat dat geen goed idee was greep Robin enthousiast mijn hand.

“Oh, leuk papa! Dan is het weer net als vroeger, als ik bang was voor het onweer!”

Ik opende mijn mond om iets te zeggen, maar een forse kneep in mijn hand en een harde schop tegen mijn scheen maakten me duidelijk dat Robin geen tegenspraak duldde.

Ik wachtte tot we in onze kamer waren, maar toen hield ik me niet langer in.

“Ben je gek geworden? Ik ben je vader niet.”

“Dat weet ik meneer. Maar ik wilde niet weer door de regen terug naar de auto. En dan weer zoeken naar een ander hotel. Ik ben nat en koud en ik wil slapen. En u bent ook doodop. Ik denk niet eens dat u nog veilig kunt rijden, meneer.”

“Ja, en? Dat is toch geen reden om …”

“En denkt u echt dat die mevrouw ons deze kamer had gegeven als ze had geweten dat u niet mijn vader bent? Dat u me een paar uur geleden langs de weg hebt opgepikt?”

Ik viel stil. Toen knikte ik langzaam. Ze had gelijk. Ze was nog jong, maar duidelijk slimmer dan ik op dit moment was.

Mooi én slim. Wauw.

Ik huiverde in mijn natte kleren. En toen zag ik dat Robin nog veel harder stond te trillen.

“Oké, tijd voor een warme douche en dan in bed, jongedame,” commandeerde ik.

“Morgen heb je je kleren weer nodig. Leg ze maar buiten de badkamer, dan hang ik ze hier zoveel mogelijk uit. Hopelijk zijn ze dan morgen weer droog. Ik zal niet kijken.”

En met die woorden draaide ik haar mijn rug toe. Ik hoorde het geritsel van haar kleding. Het vochtige geluid van nat textiel dat op de grond viel. Ik onderdrukte mijn verlangen om stiekem toch te kijken en probeerde niet na te denken over wat zich op dit moment achter mij afspeelde.

“Ik heb geen pyjama meneer. Ik heb helemaal niks. Wat wilt u dat ik straks aandoe?”

Kut. Daar had ik niet aan gedacht.

Ik knoopte mijn overhemd los, liet hem achter me op de grond vallen, en deed twee stappen naar voren zodat zij hem kon oprapen.

“Doe die maar aan als je klaar bent met douchen. De knoopjes zullen niet echt lekker zitten maar ik heb niks anders.”

“Bedankt!” was haar antwoord.

Even later hoorde ik haar de badkamerdeur sluiten. Ik draaide me om en raapte snel haar kledingstukken bij elkaar. De spijkerbroek was oud, maar de stof was nog dik en stug. Ik hing hem over de rugleuning van een stoel, zo ver mogelijk uitgespreid, maar ik wist nu al dat Robin morgen het onaangename gevoel van een nog klamme spijkerbroek zou gaan ervaren. Het oude sweatshirt met de vervaagde print van een rockgroep zou waarschijnlijk wel op tijd drogen.

Robin had mijn overhemd meegenomen naar de badkamer. Maar tot mijn verrassing zag ik wel een meisjesslip op de vloer liggen. Ik raapte hem op en snapte meteen waarom haar slipje hier lag, het was veel te nat om in te kunnen slapen.

Kut!

Ik wist dat mijn overhemd lang genoeg was om alles te bedekken. Maar toch. Ik zou straks in één bed liggen met een meisje dat mijn overhemd draagt en verder niets. Een heel mooi meisje, zelfs.

Kut, kut, kut!

Ik keek nog even goed om me heen maar zag verder geen kleding liggen. Geen beha dus, realiseerde ik me. Kon ik daaruit iets concluderen over haar ontwikkeling? Of kon het, met haar dronken moeder, ook zo zijn dat ze al wel borstjes had, maar dat haar moeder ook dat had verwaarloosd?

“Kut,” mompelde ik boos tegen mezelf, “stomme eikel. Het is al kut genoeg zonder dat je ook gaat zitten nadenken over haar borstjes.”

Ik zette snel de televisie aan, in een uiterste poging mijn gedachten af te leiden. Na korte tijd voelde ik mijn ogen zwaar worden.

Ik werd wakker van het geluid van de badkamerdeur en keek op.

“Godskolere!”

Het vloog mijn mond uit voordat ik me in kon houden. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was stond Robin spiernaakt in het gangetje, rustig zichzelf af te drogen.

Snel keek ik weer richting televisie, maar ik wist nu al dat dit beeld nooit meer uit mijn geheugen zou verdwijnen.

“Godskolere?” herhaalde Robin verbaasd, “Die is nieuw! Wat is er met kut gebeurd, meneer?”

Ik ging niet op haar vraag in.

“Je bent bloot! Waarom sta je je dáár af te drogen? Waarom niet in de badkamer?”

“U heeft die badkamer niet van binnen gezien, meneer. Het is daar zó klein en nat. Ik kon me daar echt niet afdrogen. En ik was bang dat uw overhemd op de grond zou vallen en nat zou worden.”

Ze pauzeerde even. Ik bleef strak naar de televisie kijken, zonder iets te zien.

Toen praatte ze verder.

“Bovendien, er is toch niks te zien. Ik ben maar een lelijk klein meisje. Mijn moeder zegt het de hele tijd. En de jongens op school kijken ook niet naar me om, omdat ik nog geen tieten heb zoals Emma of Annelie.”

Ik hoorde het verdriet in haar stem.

“Dat zal toch wel meevallen,” probeerde ik haar te troosten, “je bent vast …”

“En u vindt me ook lelijk,” viel Robin me in de rede, met een van tranen verstikte stem, “ik zag het wel, hoe u snel een andere kant opkeek. En me nu niet meer aan durft te kijken. Iedereen heeft gewoon gelijk. Ik ben een lelijk kind, en ik zal altijd lelijk blijven.”

Ik hoorde een onderdrukte snik en het gesnuffel van Robin's vochtige neus. Ik voelde diep van binnen een enorme pijn. Een meisje, zo jong, zo onschuldig, zo overtuigd door klootzakken en idioten om haar heen dat ze lelijk zou zijn.

Ik wist direct wat me te doen stond.

Langzaam, nadrukkelijk, draaide ik mijn hoofd haar kant op.

Robin zag het, keek verbaasd, maar bleef stil staan terwijl ik uitgebreid haar jonge lijfje bestudeerde.

Haar blonde haren, nu schoon maar nog steeds nat en ongekamd, als slordige slierten om haar gezicht. Haar heldere blauwe ogen boven dat schattige wipneusje. Haar mooie rode lippen, nu geplooid in een afwachtende treurigheid maar ik wist nog hoe haar ogen straalden en haar witte tanden schitterden als ze lachtte.

Haar schouders, glooiend van vorm, bedekt met een stralende, licht gebruinde huid.

Haar borst. Haar borstjes. Oh, mijn god. Haar borstjes. Klein, nog in de groei, maar duidelijk al aanwezig. Niet groter dan een klein mandarijntje. Roomblank, parmantig naar voren wijzend. De donkere cirkel van haar tepelhof, met daarop een klein, dapper naar voren priemend tepeltje.

Ik wilde wel blijven staren naar die prachtige borstjes. In mijn gedachten stelde ik me al voor hoe het zou zijn om het zachte vlees van die tietjes in mijn hand te voelen. Hoe het zou smaken om mijn mond rond haar kleine hobbeltje te sluiten en zachtjes op haar tepeltje te sabbelen.

Maar ik dwong mezelf om mijn blik verder te laten dalen. Naar haar buik. Ze was slank, té slank. De contouren van haar ribben waren zichtbaar. Dat herinnerde me weer aan de moeilijke tijd die ze had gehad, met nooit genoeg eten in huis. Snel keek ik verder.

Eerst dacht ik dat haar venusheuvel nog helemaal glad en kaal was. Maar toen ik beter keek zag ik een paar kleine, zachte, donsachtige blonde haartjes, een zichtbaar kenmerk van die prachtige fase tussen kindertijd en volwassenheid.

Ik voelde mijn mond droog worden toen ik mijn aandacht verlegde naar het verticale streepje tussen haar benen. Het spleetje dat ik zo graag van dichtbij zou willen bekijken. Helaas had ze haar benen bij elkaar zodat ik niets kon zien van de schatten die in dat spleetje verborgen lagen. Maar alleen dat streepje zien was al genoeg om mijn pik te laten steigeren. Ik was blij dat mijn broek wijd genoeg was, dat ze mijn ereectie niet kon zien.

Ik liet mijn ogen nog verder glijden, langs haar goed gevormde benen. Stevig door spieren, niet door vet. Een zacht uitziende huid. De top vrij wit, maar vanaf een paar centimeter onder haar kruis mooi gebruind. Kennelijk had ze deze zomer veel in korte broek of in rokjes buiten gelopen.

Ik zag wat oneffenheden van schaafwondjes en blauwe plekken op haar onderbenen. Maar die verstoringen van de perfectie maakten haar alleen maar nog mooier.

Ik liet nog één keer mijn ogen over haar hele lijf glijden, van haar voeten terug tot haar hoofd, en keek haar vervolgens recht in haar vragende ogen.

“Robin, ik draaide mijn hoofd weg omdat de meeste vrouwen en meisjes niet willen dat een man hun bloot ziet. Maar nu heb ik je wel bekeken. En ik kan alleen maar zeggen dat je moeder het fout heeft. Ik weet niet of het de drank is, of het verdriet om je vader en je broer, of beide. Maar ze heeft het fout. Jij bent een ontzettend mooi meisje en ik weet zeker dat je zal opgroeien tot een gruwelijk mooie vrouw.”

Ik zag hoe haar ogen opnieuw nat werden, maar deze keer was het geen verdriet.

“En die jongetjes in je klas? Sorry hoor, maar wat weten zij nou? Het zijn nog kinderen. Ze roepen maar wat. Ze denken nu nog dat het in het leven alleen maar om grote tie … borsten draait, maar ze hebben geen idee. Jouw borstjes zijn misschien nog klein, maar ze zijn prachtig om te zien. En ze zullen zeker nog groeien. En hoe groot of hoe klein ze uiteindelijk ook worden, ze zullen je fantastisch staan. Omdat jij een prachtige meid bent.”

Het ging snel. Te snel. Voor ik er erg in had, stormde Robin op me af, sloeg haar armen om mijn nek, en drukte haar lippen op mijn wang.

Ik was me erg bewust van hoe haar blote borstjes tegen mijn al even blote bovenlijf drukten. Van de geur van haar vers geshampode haren in mijn neus. Van haar zachte lippen op mijn wang.

Mijn armen bungelden onzeker langs mijn lichaam. Moest ik haar ook omarmen? Haar rug aftasten met mijn handen? Of zou dat ongepast zijn? Kut! Was dit niet al ongepast? Moest ik haar wegduwen? Wilde ik haar wel wegduwen?

Snel, veel te snel, liet ze me weer los.

“Bedankt, meneer,” zei ze nog. En toen liep ze terug naar waar ze haar handdoek op de grond had laten vallen, bukte om hem op te rapen, en droogde zich toen verder af. Ik onderdrukte een zucht bij het zien van haar perfect ronde billen.

Ik richtte mijn aandacht weer op de televisie. Zonet had ik een goede reden om haar te bekijken. Nu niet meer. Nu zou het weer raar zijn.

Niet veel later liep een zeer jonge schoonheid, gekleed in slechts mijn eigen overhemd, voor de televisie langs. Hoewel het overhemd wijd was, bleven haar borstjes net bedekt. En het was lang genoeg om tot halverwege haar dijen te komen. Ze zag er nog steeds bloedstollend mooi uit, en de gedachte dat ze onder mijn overhemd helemaal bloot was liet me bijna watertanden. Snel drukte ik die verboden gedachte weg. Ik keek toe hoe ze om het bed heen liep en haar bevallige lijfje onder de deken schoof.

Ik schoof haar de afstandsbediening toe en kwam overeind.

“Tijd voor mijn douche. Kijk maar of je hem uit wil zetten of op iets anders.”

Ik liep richting badkamer en hoorde achter me hoe Robin van kanaal naar kanaal schakelde.

Mijn broek was lang niet zo nat als de kleren van Robin, maar nat genoeg dat ik hem uitdeed en over de enige nog lege stoel hing, zodat hij morgen weer droog zou zijn. Mijn boxershort was gelukkig nog droog. Ik hield dit laatste stukje kleding aan totdat ik in de badkamer was en de deur achter me dicht had getrokken.

Ik had gepland om vanavond gewoon thuis te zijn. Ik had geen andere kleren bij me. Mijn boxershort moest maar genoeg zijn vannacht.

“Kut,” dacht ik toen ik me realiseerde dat ik in alleen mijn boxershort straks vlak naast Robin zou liggen. Die alleen mijn overhemd droeg. “Kut, kut, kut!”

De badkamer was vreemd ingericht. De douchecabine was verrassend groot, eigenlijk té groot voor de kleine badkamer. Ik hing mijn boxershort over het handdoekenrek, stootte me eerst aan de WC en toen aan de wastafel, wist eindelijk de deur van de cabine te openen, en had toen opeens alle ruimte om mij te douchen.

Na een paar minuten onder de fijne warme regendouche voelde ik me alweer een stuk beter. Lekker opgewarmd door het water, schoon gedoucht, haren gewassen. Heerlijk!

Ik draaide de kraan uit en merkte dat de sproeikoppen boven me enorm bleven nadruppelen. Mijn plan om me in de grote douchecabine af te drogen kon niet doorgaan. Zuchtend stapte ik in de kleine ruimte buiten de cabine, maar ik moest al snel erkennen dat Robin gelijk had gehad. Het was gewoon onmogelijk om me hier af te drogen. Ik zou dat, net als haar, in de hotelkamer moeten doen. Vol in het zicht van Robin.

Ik vroeg me af of ze misschien al zou slapen. Of misschien zo in de televisie opging dat ze niks zou merken. En ergens in een verboden hoekje van mijn hoofd speelde zich een ander scenario af. Een scenario waarin ze wel zou kijken, en dan …

Ik dwong mezelf om die sowieso al compleet onrealistische gedachte aan de kant te zetten.

Maar of ze nu sliep of niet, of ze nu zou kijken of niet, ik kon het moment niet langer uitstellen.

Kut.

Ik duwde de deur open en liep de kamer in, mijn handdoek losjes in mijn hand. Robin was nog wakker en lag ontspannen naar een tekenfilm te kijken. Toen ze de deur hoorde draaide ze haar hoofd mijn kant op. Ik zag een glimlach om haar lippen vormen.

“Zie je wel?” merkte ze droogjes op. En daarna draaide haar hoofd terug naar de televisie, die ze duidelijk veel interessanter vond.

Ik betrapte mezelf er op dat ik tóch teleurgesteld was in haar reactie.

“Idioot,” schold ik mezelf in gedachten uit, “had je nu echt verwacht dat zo'n jong grietje blij en enthousiast zou reageren bij het zien van een veertigjarige, niet overdreven groot geschapen en licht kalende man met een beginnende bierbuik?”

3. Naar bed, naar bed

Ik droogde mezelf af, hees me in mijn boxershort, en stapte toen naast Robin in bed, net op het moment dat de tekenfilm was afgelopen en zij de televisie uitzette.

Het was vreemd. Het bad had er zo breed uitgezien. Maar nu ik er in lag, naast dit bijna naakte en beeldschone jonge meisje, leek het veel te krap. Ik zocht hard naar een houding die niet ongepast zou zijn. De oude matras, met een diepe kuil in het midden, maakte dat extra moeilijk. Als ik even niet oplette gleed mijn lichaam als vanzelf naar het midden, naar Robin's goddelijke lijfje.

Uiteindelijk draaide ik me op mijn linkerzij. Rug naar Robin toe. Met mijn rechterhand greep ik de rand van het matras vast, zodat ik niet weer naar het midden zou glijden. Ik kon alleen maar hopen dat ik niet los zou laten in mijn slaap.

En toen hoorde ik het. Achter me. Gesnik.

Kut!

“Hé, Robin, wat is er? Ben je verdrietig? Mis je je moeder? Ben je bang?”

Even hoorde ik een schampere lach, dwars door haar tranen heen.

“Mam missen? Echt niet!”

En toen weer serieus: “En ook niet bang. Ik wás bang, de afgelopen maanden. Constant bang. En ook vandaag toen ik in mijn eentje rond liep. En,” ze twijfelde even of ze verder zou gaan, “en ook wel toen u voor me stopte meneer. Ik ken u niet. Kon ik u wel vertrouwen?”

“Waarom ben je dan toch ingestapt, Robin?”

“Ik moest wel. Ik moest toch iets? En … ik weet dat het niet waar is, dat het echt nog wel erger kon, maar op dat moment voelde het alsof het toch niet meer erger kon worden. Dus ik had geen keus, ik moest u wel vertrouwen. En gelukkig kon ik u ook vertrouwen. U bent alleen maar goed voor mij geweest.”

Ik zei niks. Mij vertrouwen? Ze moest eens weten hoe moeilijk ze het me maakte. En, vreemd genoeg, tegelijk helemaal niet moeilijk. Ja, ik moest vechten om me in te houden. Maar het gevecht was zó makkelijk te winnen. Als ik haar stem hoorde, als ik dacht aan haar leven tot nu toe, als ik keek in haar onschuldige ogen, dan wist ik met elke vezel in mijn lijf dat ik dit prachtige maar ook zo gehavende kind nooit maar dan ook nooit iets aan zou kunnen doen.

“Maar ik ben wel bang voor morgen. Als u me bij tante Gerda brengt. Ik wéét dat ik niet bij u kan blijven en ik wéét dat ik niet bang hoef te zijn voor tante Gerda. Maar toch, het idee maakt me toch bang. Bang en eenzaam.”

“Lief kind, ik snap dat je onzeker bent. Maar ik heb met je tante Gerda gesproken. Echt, het komt goed. En weet je wat? Morgen geef ik je mijn telefoonnummer. Als het tóch misgaat bij je tante, dan bel je me. En dan kom ik en probeer ik je te helpen. Is dat goed?”

Ik had mijn hoofd naar haar gedraaid en zag dat ze de tranen uit haar ogen veegde.

“Dank u wel, meneer.”

En toen even later: “Maar ik voel me nog steeds eenzaam. Kunt u me misschien vasthouden vannacht, meneer? En niet met uw rug naar me toe liggen? Zodat ik me niet zo alleen voel?”

Kut!

Maar ik wist dat ik niet kon weigeren. Ik zag haar verdrietige gezichtje. Zag de onzekerheid over wat morgen zou brengen. Zag de eenzaamheid in haar ogen. Maandenlang was ze alleen geweest. Alleen … met haar moeder en daardoor juist extra alleen. Zij had het nodig om zich veilig en beschermd te voelen, zoals ik vroeger als kind zelf me veilig en beschermd had gevoeld in mijn vaders sterke armen.

“Ga maar met je rug naar me toe liggen,” zuchtte ik, “dan slapen we lepeltje-lepeltje.”

“Yes!” riep ze enthousiast, en voor ik het wist voelde ik haar zachte warme lippen opnieuw mijn wang kussen. Maar daarna draaide ze haar rug naar me toe en keek me afwachtend aan.

Alles maakte me duidelijk dat dit goed was. Haar angst even eerder. Haar opluchting nu. De hele situatie. En toch voelde het fout, heel fout, toen ik me naar haar toedraaide. Ik voelde hoe ze haar rug tegen mijn borst drukte en had nog net de tegenwoordigheid van geest mijn bekken naar achter te kantelen om contact daar beneden te voorkomen.

Voorzichtig legde ik mijn linkerhand op haar schouder. Direct voelde ik haar met twee handen mijn hand grijpen, voelde hoe haar vingers zich om de mijne vlochten. Ze trok mijn hand een stukje naar beneden en stevig tegen zichzelf aan. Ik voelde de vorm van haar sleutelbeen onder haar zachte en warme huid.

“Iets lager,” dacht ik bij mezelf, “iets lager nog en dan voel ik …”

Ik onderbrak mezelf. Die gedachte mocht ik mezelf niet toestaan.

Mijn vingers deden bijna pijn van de kracht waarmee Robin mijn hand vasthield, hard tegen zichzelf aangedrukt, als om zeker te zijn dat ik haar nooit meer los zou laten. Niet dat het nodig was. Naast alle verboden gevoelens die ik hard probeerde te onderdrukken voelde ik tegelijk een enorme voldoening, gewoon door te zien hoe Robin's gezicht ontspande. Dat ze zich daadwerkelijk veilig voelde in mijn armen.

Na zo lange tijd alleen geweest te zijn met een verdriet en een verantwoordelijkheid die vele maten te groot waren voor haar leeftijd, kon ze nu voor het eerst weer kind zijn. Kind, in de beschermende armen van een volwassene, die haar veilig zou houden. Ik zou dat vertrouwen, die verwachting, nooit kunnen beschamen.

Maar dat nam niet weg dat ik nog steeds een man ben. Met verlangens en hormonen. En ik zal niet ontkennen dat ik met volle teugen genoot van het gevoel van haar satijnzachte huid tegen mijn harige borst. Van de geur van haar haren, haar meisjeszweet, en haar adem. Van het eerst snelle maar langzaam maar zeker trager en regelmatiger wordende op en neer gaan van haar borstkas.

Ik merkte dat ze in slaap was gevallen. Haar grip op mijn hand was nog altijd stevig, maar niet meer pijnlijk. Haar ademhaling was traag en regelmatig. Haar blik was ontspannen.

En ook de spierspanning in haar lijf viel weg. Het eerste merkbare effect was dat de zwaartekracht meer grip kreeg op haar armen. Langzaam maar zeker zakten die naar beneden. Maar door onze verstrengelde vingers trok ze mijn hand wél mee.

Kut!

Ik voelde onder mijn pink al een lichte zwelling, en in haar slaap trok ze mijn hand nog verder naar beneden. Ik kon dit niet toestaan. Toch? Maar als ik mijn hand terug zou trekken, zou ze dan wakker worden? Ze had haar slaap zó hard nodig! Ik wist niet wat zij zou zeggen en denken als ze wakker werd met mijn hand op haar ontluikende borstje. Maar ik wilde ook niet dat ze wakker werd omdat ik mijn hand onder de hare vandaan trok, de troostende en veiligheid biedende hand die ze zo hard nodig had.

En dus liet ik het gebeuren. Ik liet haar mijn hand sturen, voor zover je toegeven aan de zwaartekracht in je slaap als sturen kan omschrijven. En zoals gevreesd, maar misschien onbewust ook wel gehoopt, eindige mijn hand precies midden op haar rechter borst.

Ik voelde vonken van genot door mijn lijf schieten. De huid op haar glooiing leek nog zachter te voelen dan elders. De palm van mijn hand omvatte de vorm van haar tietje alsof ze voor elkaar gemaakt waren. Ik voelde de iets minder zachte huid van haar tepelhof, de lichte druk van haar tepeltje. Ik voelde de weerstand van haar zachte vlees. En ik wist dat ik dit gevoel nooit meer zou vergeten.

Alleen met de grootste moeite kon ik mezelf inhouden. Kon ik de levensgrote aandrang onderdrukken om haar zachtjes te aaien, om de weerstand van haar vlees te testen, om haar borstjes de eerste sensuele massage van haar leven te geven. Die strijd won ik. Ik wist mijn hand stil te houden. Maar een andere strijd had ik allang verloren: mijn pik was gegroeid tot zijn volle grote en stond nu fier overeind.

En toen gebeurde het. Het kantelpunt. Het moment dat het mis ging. Het moment dat Robin zo diep in slaap kwam dat haar hele lijf ontspande. Langzaam maar zeker greep de zwaartekracht haar ranke lijfje en trok het dieper de kuil in het midden van het matras in.

Totdat haar heupen werden gestopt door de mijne. Haar billen lagen precies tegen mijn kruis. En drukten hard tegen mijn snoeiharde leuter.

Ik sloot mijn ogen en probeerde aan iets anders te denken. Maar het enige beeld dat mijn brein kon produceren was de herinnering aan haar prachtige kont, het uitzicht dat ik eerder had gehad toen ze van het bed wegliep. Die twee bloedmooie billetjes. Precies die billen lagen nu tegen mijn lul gedrukt. Ik voelde hoe, gescheiden door slechts twee dunne laagjes stof, mijn leuter tegen de zachte kussentjes van haar billen drukte. En achter mijn gesloten ogen zag ik het voor me, maar dan zonder het shirt om haar schouders en mijn boxershort om mijn pik. Ik voelde mijn leuter onwillekeurig schokken van plezier.

En kennelijk was ik niet de enige die dat voelde.

“Wauw,” hoorde ik Robin fluisteren, vlak naast me, “is dat uw piemel, meneer?”

Oh, shit!

Snel trok ik mijn hand van haar borstje af, terug naar haar schouder. Verder kwam ik niet, Robin versterkte haar grip op mijn hand en liet me niet gaan. Ik kantelde mijn bekken zo goed mogelijk naar achteren om het contact tussen mijn erectie en haar billen te verbreken. Maar het was al te laat.

“Heeft u een stijve? Door mij???”

Kut! Kut, kut, kut!

Betrapt.

Ondanks mijn pogingen me in te houden, niets te laten merken, was ik nu toch betrapt. De gevangenis zou mijn lot zijn. En, erger nog, dit meisje, dit pure en onschuldige schepsel dat toch al zo beschadigd was door het leven … zo broos was het vertrouwen dat ze mij had geschonken en ik had het beschaamd. Ze zou mij niet meer vertrouwen, natuurlijk. Maar zou ze hierna überhaupt ooit nog iemand vertrouwen? Of had ik haar voorgoed beschadigd?

“Bedankt, meneer!” was het volgende wat ze zei.

Bedankt? Had ik het verkeerd gehoord? Dat kon ze niet zeggen, toch?

“Zonet, na het douchen, toen u zei dat u me niet lelijk vindt, dat was fijn. Maar daarna begon ik toch weer te twijfelen. Meende u het echt? Of zei u het alleen om me te troosten?”

Ik voelde Robin's hand tussen onze lijven glijden, op zoek naar mijn nog altijd snoeiharde neukstaaf. Ze greep de contour stevig vast tussen haar jonge vingers.

“Maar dat is niet beleefdheid. Dit is echt. Nu weet ik zeker dat u me echt mooi vindt!”

En met die woorden draaide ze haar gezicht naar me toe en gaf me een dankbare kus op mijn wang.

Ik zei niets. Ik was met stomheid geslagen.

Daarna draaide ze zich weer op haar zij, rug naar me toe. Haar zachte hand liet mijn leuter weer los, en ik wist niet of ik teleurgesteld of opgelucht moest zijn. Ze greep mijn hand die nog steeds vergeten op haar schouder rustte en trok hem vastbesloten op haar borst, waar ze hem stevig tegen haar glorieus zachte welving aandrukte. En ze draaide net zolang met haar billen tegen mijn bekken tot de lengte van mijn staaf precies in de gleuf tussen haar billen rustte. Nog steeds gescheiden door de stof van mijn boxershort en het shirt dat zij droeg, maar dat was niet genoeg om het gevoel te verbloemen.

“Dit voelt echt fijn om zo te liggen, meneer. U vindt het toch niet erg?”

Ergens in een hoekje van mijn brein riep een klein stemmetje wanhopig dat ik dit moest stoppen. Dat ik me schuldig maakte aan misbruik en dat dit fout was. Maar dat stemmetje werd overstemd door mannelijk oerinstinct. Het voelde goed. Zo goed!

Robin speelde met mijn hand. Ze bewoog de vingers van mijn hand, bewoog mijn hand, om op die manier haar prille tietjes te stimuleren. Ik voelde de zachte weerstand van haar vlees. Voelde haar tepeltje rechtop staan, priemend in de palm van mijn hand.

En ze bleef met haar heupen draaien. Bleef de zachte kussentjes van haar billen bewegen over de lengte van mijn erectie.

Zo lang als ik me kon herinneren had ik gefantaseerd hoe het zou voelen om ontluikende pubertietjes te masseren. Om zachte meisjesbilletjes tegen mijn harde staaf te voelen. En nu, nu gebeurde dat allemaal in het echt. Oké, de dunne stof van mijn shirt zat nog steeds tussen mijn vingers en Robin's borstjes. En haar billen waren door een dubbele laag stof van mijn geile stamper gescheiden. Maar zelfs zo voelde het al goed. Té goed.

Ik wilde het inhouden, maar het ging niet. Met een luide kreun voelde ik hoe mijn pik nog meer opzwol, en hoe daarna golf na dikke golf van mijn hete sperma met kracht in mijn boxershort belandde.

Mijn orgasme was zo sterk dat ik zelfs even van de wereld was. Toen ik weer bijkwam, lag ik op mijn rug. Robin lag op haar zij naast me, haar arm onder haar zodat ze van boven op me neerkeek.

“Heb ik u nu zelfs laten klaarkomen, meneer?” vroeg ze me.

Ik wist niet wat te zeggen. Wist niet of ze dit ook zo goed zou opvatten, of dat ze nu wel zou doordraaien en gillend alarm zou slaan.

Maar ik zag haar glimlachten en voelde haar zachte hand over mijn boxershort glijden, waar ze mijn nu tot maatje worm gereduceerde pik voelde, maar ook de kleffe natheid van mijn zaad.

“Oh ja, duidelijk. En niet een klein beetje ook!”

De trots in haar stem was duidelijk hoorbaar. Robin realiseerde zich dat zij dit gedaan had. Dat ze mooi was, en sexy. Mooi en sexy genoeg om mij mijn ballen te laten leegspuiten, enkel door tegen haar aan te liggen.

“Dat kan nooit lekker slapen, meneer,” zei Robin, “ik denk dat u beter een schone onderbroek kan aandoen.”

“Dat gaat niet, Robin. Ik heb geen extra kleren bij me. Zelfs geen ondergoed. Ik zou nu al thuis zijn, weet je nog?”

“Oh ja. Waar ook.”

Even zag ik haar nadenken.

“Maar toch kunt u hier niet in slapen, meneer. Ik was hem wel even in de badkamer en dan hang ik hem naast mijn kleren. Dan kunt u hem morgen weer aandoen.”

“Maar dan ben ik …”

Ik aarzelde even, maar Robin maakte mijn zin voor me af.

“Bloot? Nou en? Ik heb wel vaker blote mannen gezien, hoor. Ik heb u zonet ook al bloot gezien, toen u uit de badkamer kwam.”

Ze haalde haar schouders op om aan te geven hoe weinig het haar uitmaakte om me bloot te zien, en ik vroeg me af of ze zich had gerealiseerd dat we nog steeds de nacht in hetzelfde bed zouden moeten doorbrengen. Maar ze gaf me geen tijd om na te denken. Ze sloeg het dekbed terug, greep mijn doorweekte boxershort bij de randen, en trok. Zonder na te denken, nog verward door het zojuist gebeurde, tilde ik mijn heupen op, en Robin trok mijn boxershort omlaag.

Mijn pik, weer slap en klein, maar nog nat en kleverig van mijn zaad, kwam vol in zicht. Het leek Robin niets uit te maken. Ze trok mijn vieze boxershort over mijn benen naar beneden en verdween ermee in de badkamer. Ik lag in bed, nog altijd verbijsterd door het gebeurde, te kijken naar de badkamerdeur waarachter ik nu water hoorde spoelen.

Ze kwam terug met een handdoek in haar hand, vochtig gemaakt met lauw water. Zonder iets te vragen of te zeggen maakte ze mijn onderbuik, mijn kruis, en vervolgens mijn slappe piemel zorgvuldig schoon. Haar zachte vingers op mijn lul bleven niet zonder effect, en Robin grinnikte toen ze hem weer zag groeien en tot half harde staat zag komen.

“Hij is mooi,” glimlachte ze, terwijl ze nog een extra keer over mijn al schone lul veegde.

“Ik ben eerlijk gezegd verbaasd hoe rustig je reageert,” gaf ik toe, “ik bedoel, voor iemand van jouw leeftijd.”

Ze glimlachte opnieuw, terwijl ze mijn half-harde lul zorgvuldig terug legde in zijn bedje van schaamhaar.

“We hebben voorlichting gehad op school,” legde ze uit, “en ik heb mama wel eens bezig gezien. Zij laat kerels alles doen voor een fles, weet je. Ik denk dat ze te dronken is om te merken dat ik het zie. Of het kan haar gewoon geen fuck schelen. En die kerels merken al helemaal niks. Ze gebruiken haar gewoon, als een of ander ding, waar je je pik in steekt tot je klaar bent en dan weer vergeet dat het bestaat. Als iets dat je weggooit als je klaar bent.”

Ik zag de oprechte verontwaardiging in haar ogen en sloeg onwillekeurig mijn arm om haar schouder.

“Maar zo weet ik dit dus.”

Ze werd stil. Haar gezicht toonde een complexe mengeling van kwaadheid, verdriet en berusting.

Maar toen keek ze op, en keek mij recht in mijn ogen.

“Maar u bent anders, volgens mij. U geeft om mij. Daarom vond ik het ook niet erg. Voor u ben ik niet een dingetje. U probeerde volgens mij juist het tegen te houden. En …. het spijt me, meneer, ik heb het u wel moeilijk gemaakt. Toen ik mijn billen tegen uw piemel wreef … ik wilde u niet laten spuiten. Maar het voelde zo fijn om uw piemel te voelen groeien. En te weten dat dat kwam door mij. Omdat u me mooi vindt. En daarom vond ik het eigenlijk ook wel fijn toen u klaarkwam.”

Ze kuste me. Op mijn lippen, met haar handen op mijn wangen. Heel kort maar, maar lang genoeg om me in vuur en vlam te zetten.

Toen stond ze op van het bed, pakte de handdoek, en liep terug naar de badkamer.

“Nog even een paar laatste dingetjes, dan kom ik ook in bed. Gaat u maar vast slapen. U ziet er moe uit.”

Ik keek haar na en bewonderde opnieuw haar mooie haar, haar prachtige vorm, en de pure gratie waarmee ze zich bewoog. Maar toen ze in de badkamer verdween draaide ik me op mijn rug, trok het dekbed over me heen, en sloot mijn ogen. Ik was inderdaad erg moe, en het was lekker om even zo te liggen, ogen dicht, het geluid van stromend water op de achtergrond.

Ik opende mijn ogen weer toen ik de badkamerdeur open hoorde gaan. Tot mijn verbazing was Robin opnieuw naakt. Ze zag de verbazing in mijn ogen.

“Het shirt was ook vies geworden, dus die heb ik ook maar even gespoeld. U vindt het toch niet erg, hoop ik?”

Ze bleef staan, terwijl ik met wellust haar volle schoonheid in me opnam. Haar mooie gezichtje, onschuldig, ondeugend en onzeker tegelijk. Maar ook uitdagend. Haar smalle schouders. Haar prachtige borstjes, die twee pareltjes op haar borstkas. Haar iets te platte maar zo zacht ogende buik. Daaronder haar venusheuvel, haar spleet, nauwelijks verborgen door de donsachtige haartjes op haar venusheuvel, en daar weer onder haar gebruinde, stevige benen. Ze was zo mooi, zo ontzettend mooi.

Vond ik het erg? Wat een vraag! Ze moest eens weten …

Maar mijn gezond verstand won toch.

“Is dat nu wel verstandig, Robin?”

Opnieuw dat schouderophalen. Ik genoot met volle teugen van het effect dat deze beweging had op haar kleine meisjesborstjes.

“Waarom niet? Toen ik in uw auto stapte nam ik een risico. Maar nu? Als u me had willen verkrachten had u dat in de auto al kunnen doen. En was u nu gewoon thuis geweest. Of u had het zonet kunnen doen. Ik vertrouw u.”

En zonder er verder een woord aan vuil te maken schoof ze naast me onder de deken en keerde opnieuw haar rug naar me toe. Ik moest wel op mijn zij gaan liggen, lepeltje-lepeltje. Ze vleide haar warme, zachte lijf heerlijk tegen me aan.

Ze pakte mijn hand en legde hem vastberaden weer precies op haar borstje. Dit keer zonder ook maar enige stof ertussen. Ik voelde de zachte weerstand van haar vlees. Voelde haar warmte heerlijk in mijn vingers branden. En ik voelde mijn pik weer tot volle grootte groeien.

“Hmmm,” zuchtte Robin voldaan, terwijl ze met haar kontje draaide tot mijn harde staaf precies in de opening tussen haar warme billetjes rustte, “dit ligt lekker zo.”

En met die woorden deed ze haar ogen dicht. Ik voelde haar lijf ontspannen.

Ik lag zelf nog lange tijd wakker. Gevangen tussen genot en angst. Maar zo moe als ik was, en met een lekker warm lijf tegen me aan gedrukt, kwam uiteindelijk de onvermijdelijke slaap.

4. Later

Robin was een verre, vage herinnering. Het hier en het nu, dat was Trudy. Trudy, die altijd geil was, altijd mijn pik wilde. Ze had me met haar meesterlijke kunsten volledig opgewarmd. Nu zat ze voor me, op haar knieën, haar kontje omhoog en haar natte kutlipjes uitdagend naar me opgestoken.

“Steek hem er in,” fluisterde ze, terwijl ze kreunde van genot omdat ik haar stevig in haar borsten kneep, “neuk me, tijger!”

Ik voelde hoe haar hand mijn staaf omvatte en de punt rechtstreeks naar haar hongerige neukhol stuurde. Ik voelde de vochtige hitte van haar geile opening tegen de punt van mijn eikel. Ze had me gericht, nu was het mijn beurt. Ik stootte hard naar binnen.

“Auw!”

Auw? Hoezo auw?

Er klopte iets niet. Waarom riep Trudy auw? Waarom voelde haar kutje zo veel strakker dan normaal? En ik was niet haar stevige borsten aan het masseren, maar kleine knopjes, nog niet eens een A cup.

En … Trudy had het uitgemaakt. Drie maanden geleden. Toen ze naar Spanje verhuisde.

“KUT!!!”

Ik schrok wakker uit mijn droom en realiseerde me dat ik inderdaad in een kut zat. Maar niet in Trudy's kut. Ik lag nog steeds naast Robin. Kleine, jonge, onschuldige Robin.

Zij was het die auw had geroepen toen ik mijn mannelijkheid met kracht in haar onrijpe lijfje had gestoten.

Ik trok mijn in hoog tempo verslappende lul snel terug uit haar veel te jonge kutje. Haalde mijn hand van haar zachte borstje af, en draaide me op mijn rug.

Ik moest iets zeggen. Maar wat? Wat kán je zeggen in zo'n geval? Hoe leg je dit uit? Sorry is niet genoeg, kan nooit genoeg zijn. Maar wat dan wel?

Terwijl ik nog lag te denken was Robin me al voor.

“Het spijt me meneer,” hoorde ik haar breekbare meisjesstem, “ik weet niet wat ik fout deed maar het spijt me.”

En dat brak me.

Ik draaide me weer op mijn zij, veegde een haar uit haar gezicht, streelde haar wang.

“Oh nee, lieve Robin. Jij hebt niks fout gedaan. Ik heb iets fout gedaan. Heel erg fout en het had nooit mogen gebeuren.”

Ze keek me afwachtend aan.

“Ik sliep. En ik was geil, denk ik. Waarschijnlijk door hoe we hier tegen elkaar aan liggen. In elk geval, daardoor droomde ik van seks. In mijn droom was ik met mijn vriendin. Ex-vriendin, eigenlijk. Ik droomde van seks met haar. Maar terwijl ik dat droomde, deed mijn lijf wat ik in mijn droom deed. Met jou. Ik sliep. Ik deed het niet expres. Maar ik deed het wel en het is onvergeeflijk. Ik heb je pijn gedaan, terwijl je juist dacht dat je veilig was bij mij. Het spijt me.”

Robin draaide zich nu op haar rug, zodat ze mijn gezicht kon bekijken. Ze keek me zeer bestuderend aan. Geloofde ze me? Of dacht ze dat ik had geprobeerd haar in haar slaap te verkrachten en nu een smoesje verzon?

Toen glimlachte ze. Ze veegde een vinger over mijn wang. Het voelde vochtig, alsof ze het spoor volgde van een traan waar ik me eerder niet bewust van was. Toen kuste ze me op mijn inderdaad vochtige wang.

“Ik weet dat u sliep, meneer. U kon er niks aan doen. En u hoeft echt geen sorry te zeggen.”

Even was ze stil, nadenkend.

“Sterker nog, ik denk dat ik sorry moet zeggen. Het is namelijk niet helemaal gegaan zoals u denkt.”

Nu was het mijn beurt om haar vragend aan te kijken.

“U was inderdaad over seks aan het dromen. Ik werd wakker omdat u in mijn borstjes kneep. Nee, het deed geen pijn. Het voelde eigenlijk wel lekker. En toen ging u met uw heupen bewegen en uw penis stootte steeds tegen mijn billen, en u mompelde iets over pijpen en neuken en ik snapte wat u droomde. En ik wist, als ik niks deed, als ik u gewoon zou laten gaan, dan zou u uiteindelijk weer gaan spuiten. Op mij. Op mijn rug en billen. En dat vond ik … Is het raar? Ik van dat idee best leuk. Om ook eens zelf mee te maken wat ik zo vaak bij mama heb gezien.”

Ze werd weer stil. Ik merkte dat ze moed verzamelde om verder te gaan en hield mijn mond, gaf haar de tijd. Haar vinger tekende kringetjes op mijn borst, waarschijnlijk had ze het zelf niet in de gaten, kwam het door de zenuwen, maar ik genoot evengoed van het erotische gevoel.

Uiteindelijk ging ze verder.

“En toen dacht ik … Weet u, meneer, ik heb het vaak gezien bij mama. En ze lijkt het fijn te vinden. Dus ik werd nieuwsgierig. Ik heb het al vaak geprobeerd met de steel van een haarborstel.”

Ik voelde mijn pik weer een beetje groeien toen ik in gedachten dit kleine pareltje op bed zag liggen, haar benen gespreid, een borstel diep in haar nauwe kutje.

“Maar nog nooit echt,” ging Robin verder, “nooit met een echte penis. En toen dacht ik … U bent zo lief. Zo betrouwbaar. Zo veilig. Ik dacht, ik ga nooit iemand anders tegenkomen die ik liever als mijn eerste heb. U moet mijn eerste zijn. Maar ik wist dat u nee zou zeggen. Zo bent u. U bent wel geil op mij, dat heb ik gemerkt, maar omdat ik te jong bent zou u het nooit doen.”

Opnieuw was ze even stil. Toen ze verder ging was dat op een zachte, schuldbewuste fluistertoon.

“En toen … toen heb ik uw penis gepakt en bijgestuurd. Tot hij tegen mijn vagina zat. Ik stuurde hem precies voor de opening en hoopte dat u hem er in zou steken, in uw slaap. En dat deed u ook, alleen veel harder dan ik had verwacht. Dat deed pijn. Niet veel, een beetje maar. Maar ik denk dat u toen wakker werd, omdat ik auw riep.”

Ik keek haar aan. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Zo'n prachtig kind. Zo jong, zo puur en onschuldig nog. En zij … zij wilde dit? Zij wilde dat ik haar eerste zou zijn? Ik, oud genoeg om haar vader te zijn, niet bepaald atletisch, ik was degene die zij wilde?

Ik streelde haar wang, kuste haar voorhoofd en daarna haar schattige wipneusje.

“Lieve Robin, dat is het mooiste en liefste dat ik ooit gehoord heb. Ik snap het niet, maar ik ben enorm vereerd dat een prachtige jonge meid zoals jij denkt dat uitgerekend ik haar eerste minnaar moet zijn. En het spijt me dat ik zo hard naar binnen stootte en daardoor jouw eerste keer pijnlijk maakte. Zo hoort een eerste keer niet te zijn.”

“U bent ook maar heel even in me geweest. Ik denk dat het niet eens telt als een echte eerste keer, meneer.”

Ze kuste mij nu. Op mijn lippen. Haar lippen waren gesloten. Maar ze drukten stevig tegen de mijne, en bleven daar lang. Veel te lang om nog een onschuldig zoentje te zijn.

Haar vingers dwaalden nog steeds over mijn lijf. Maar nu veel bewuster. Strelend bewoog haar hand van mijn borst naar mijn buik. En toen nog verder, naar mijn alweer half harde lul. Ze vond mijn zachte vlees, omvatte het met haar hand. En toen brak ze haar kus.

“Meneer, wilt u alstublieft, alstublieft, het met me doen. Wilt u mijn eerste zijn? Ik weet dat ik nog jong ben. Ik weet dat het verkeerd is. Maar ik wil het zó graag. En technisch hébben we het al gedaan. Ik wil alleen maar dat u het nog eens doet, maar nu beter.”

Ze moest gevoeld hebben hoe mijn pik in haar hand tot volle grootte groeide. Maar ze zei niets. Ze bewoog haar hand niet meer. Ze keek me aan, wachtte op haar antwoord. Ik voelde, diep van binnen, als ik nu nee zou zeggen zou ze dat respecteren. Ze zou mijn pik weer loslaten. Ik zou mezelf waarschijnlijk afrukken in de badkamer. En daarna zouden we de rest van de nacht verder slapen, ik zou haar morgen afleveren bij tante Gerda, en dat was dan dat.

“Weet je het echt heel zeker, Robin? Dit is zo'n kostbaar geschenk. Je kan het maar één keer in je leven weggeven. Weet je zeker dat ik diegene moet zijn? Je weet toch dat wij nooit een echte relatie kunnen hebben?”

“Ik wil geen echte relatie meneer. Daar ben ik te jong voor. En u bent veel te oud voor mij. Maar ik wil wel … dit.”

Ze kneep zachtjes in mijn lul bij dat woord.

“En u bent zo lief voor me. U heeft zo veel voor me gedaan.”

Ik onderbrak haar.

“Dit is toch niet om mij te belonen, hè?”

“Oh nee! Nooit! Ik ben mama niet!”

Ik hoorde aan haar toon dat ik haar beledigd had.

“Mama neukt kerels in ruil voor een fles jenever. Of voor wat geld. Zo wil ik niet zijn. Ik ben geen hoer!”

“Sorry, Robin. Ik wilde je niet beledigen. Ik wilde het gewoon zeker weten.”

“Het is al goed meneer. En dat u dat vroeg, dat is nu juist waarom ik dit wil. Waarom ik dit met u wil. U wilt geen seks als beloning. U wilt mij niet gebruiken zoals die kerels mama gebruiken. U wilt mij beschermen, mij veilig houden. En daarom weet ik dat ik nooit iemand beter dan u kan vinden voor mijn eerste keer.”

Ik dwong mezelf om rustig na te denken en nog even niets te zeggen. Kennelijk maakte de stilte Robin toch weer onzeker. Opeens zag ik twijfel in haar ogen.

“Of wilt u mij soms niet?”

“Integendeel, lieve Robin,” was mijn antwoord, “ik wil dit al sinds het moment dat jij de badkamer uit kwam. Ja, zelfs misschien al eerder. Maar zeker sinds ik heb gezien hoe mooi jij bent wil ik niets liever dan alles met je doen. Alleen, juist omdat ik dat zo graag wil ben ik heel erg bang dat ik zie wat ik wil zien en niet wat ik moet zien. En dat ik toch misbruik van je maak.”

Robin opende haar mond om iets te zeggen, maar ik legde mijn vinger over haar lippen.

“En daarom moest ik heel goed nadenken over je woorden. Om zeker te weten dat dit echt jouw wens is. Dat ik het niet mezelf wijs maak. En dat je weet wat je vraagt en wat je wil en dat je het ook écht wil. En niet door mij in de war bent gebracht.”

Ik liet een stilte vallen, nam de tijd om nog één keer alle kanten van de situatie te bekijken.

“En nu weet ik dat jij dit écht wil. Zélf wil. En dat je wijs genoeg bent dat je ook echt begrijpt wat je vraagt. En dan weet ik dat het niet hoort. Maar ik weet ook dat wij twee mensen zijn die allebei hetzelfde willen. En dat ik geen misbruik van je maak. Dus mijn antwoord is ja.”

5. Eerste keer

De stralende blik op Robin's gezicht was onbetaalbaar en onvergetelijk. Ze omarmde me, kuste me vol op mijn mond, en direct daarna schoot haar hand naar beneden, greep mijn pik, en begon enthousiast maar onhandig te trekken. Ik stopte haar. Niet omdat ze het onhandig deed, maar omdat ik nu besloten had dit op mijn manier te doen.

“Dit is je eerste keer, Robin,” fluisterde ik, “en ik wil het graag speciaal voor je maken. En daarom vraag ik je nu te gaan liggen, en mij mijn gang te laten gaan.”

Ze zei niks, maar knikte. Haar hand liet mijn lul weer los, en ze ging gehoorzaam op haar rug liggen.

“Nog één ding,” voegde ik toe, “en dat is dat je me altijd kan laten stoppen. Als je niet meer wil. Als je het niet fijn vindt. Als je bang wordt. Of om welke reden dan ook. Je hoeft maar stop te zeggen en ik stop. Oké?”

Ze knikte. Haar ogen vertelden me dat ze niet van plan was stop te zeggen. Maar dat ze stiekem toch wel blij was dat ik haar deze controle gaf.

Voordat ik iets deed, nam ik nogmaals de tijd om haar goed in me op te nemen. Haar huid oogde zo warm en soepel en zacht. Haar bijna haarloze spleetje, nog zedig gesloten tussen haar een klein beetje openvallende gebruinde benen, maar wel glinsterend van haar geil. Haar kleine borstjes, parmantig omhoog wijzend op haar borst. En vooral haar gezicht. De perfecte mengeling van jonge onschuld en volwassen geilheid, maar nu ook nog gemengd met een oneindig vertrouwen waarmee ze zich volledig aan mij overgaf.

Ze lag op haar rug, keek me aan, en wachtte af wat er komen ging. Ik was vastbesloten alles te doen wat ik kon om dit zalige pubertje een onvergetelijke ervaring te bezorgen.

Ik streelde met de rug van mijn vingers zachtjes over haar wang. Met één vinger volgde ik de vorm van haar lippen. Daarna bewoog mijn vinger naar beneden, onder haar kin. Ik drukte tegen de onderkant, liet haar haar hoofd iets meer naar achteren kantelen. Toen boog ik mijzelf voorover en drukte mijn lippen tegen de hare. Zachtjes, met nauwelijks druk. Lip op lip. Verder niets. Ik zag uit mijn ooghoek hoe Robin haar ogen sloot, in volledige overgave aan mijn zoen.

Mijn hand bewoog intussen iets verder naar beneden, en vond Robin's fijne halsje. Ik voelde hoe haar lijfje huiverde toen ik heel even mijn vingers om haar hals sloot. Maar ze verzette zich niet. Haar overgave was totaal. Er was geen angst, alleen een prikkelende spanning door de wetenschap wat ik kón doen. Ik bewoog mijn hand snel verder naar beneden, om haar schouder te strelen.

Intussen opende ik voorzichtig mijn lippen. Robin voelde het en volgde mijn voorbeeld. Ik voelde hoe haar mond ook opende. Voor het eerst voelde ik haar adem rechtstreeks in mijn mond. En ik wist dat zij de mijne voelde.

Ik voelde een siddering toen mijn tong Robin's lippen passeerde en haar tanden likte. Heel even leek ze verrast. Maar direct daarna voelde ik haar tong de mijne ontmoeten. Onwennig eerst, maar al snel kreeg ze de smaak te pakken. Mijn tong worstelde met de hare, eerst in haar mond, daarna in de mijne, en daarna weer terug. We vergaten tijd en plaats terwijl we verzonken in een innige kus. Ik hoorde haar kreunen van genot, voelde het geluid trillen in mijn mond.

Mijn linkerhand was intussen onder Robin's nek, ondersteunde haar hoofd terwijl ik haar gezicht dicht tegen het mijne aantrok om onze zoen nóg inniger te maken. Mijn rechterhand had haar borstjes gevonden. Ik streelde zachtjes met twee vingers over de welving van haar vlees. Ik traceerde een cirkeltje rondom haar tepelhof. Ik drukte op haar borstje, om de druk van deze ontwikkelende zone te voelen. Zachtjes, niet hard, ik wist dat ze hier gevoelig zou zijn. Ik hoorde aan haar steeds harder wordende kreunen dat ze het plezierig vond.

Ik bewoog mijn hand over haar borstkas naar haar andere tietje en herhaalde daar het ritueel. Ik legde mijn volle hand over het heuveltje, voelde haar erecte tepeltje in de palm van mijn hand priemen. Met twee vingers pakte ik dit puntje vast, speelde er een beetje mee, tot ik aan de toon van Robin's gekreun hoorde dat ze daar nu té gevoelig werd.

Dat was voor mij een goed moment on onze kus te breken. Robin opende haar ogen en keek me dromerig aan terwijl ze diep zuchtte.

“Meer?” vroeg ze met schorre stem.

“Niet nu. Tijd voor iets anders.”

Langzaam maar zeker, een spoor van kleine kusjes achterlatend, bewoog mijn hoofd van Robin's mond naar haar kin, haar hals, haar borstbeen, en van daar met een bochtje naar haar rechter borstje. Haar kleine welving paste volledig in mijn mond, en daar maakte ik dankbaar gebruik van. Ik zoog zachtjes, niet te hard, terwijl mijn tong kringetjes rond haar tepeltje trok.

Ik voelde hoe Robin haar borst omhoog duwde, harder tegen mijn mond aan, terwijl een langgerekte kreun haar mond ontsnapte.

Mijn linkerhand had intussen de plek van mijn rechterhand op Robin's linkerborst ingenomen. Ik lette er goed op alleen maar heel zachtjes te masseren. Té veel druk zou pijnlijk voor haar zijn. Maar mijn hand op deze kleine prille welving voelde zó goed, ook voor mij, dat ik niet anders kon. Ik moest dit zachte vlees wel voelen.

Mijn rechterhand was nu op Robin's platte buik beland. Met een langzame, gecontroleerde beweging aaide ik met vlakke hand in cirkeltjes rondom haar navel. En langzaam maar zeker maakte ik de cirkels groter. En dan weer kleiner, en weer groter; nu zelfs nog groter dan daarvoor. Tot de cirkel groot genoeg was om van haar middenrif aan de bovenkant tot nét boven haar venusheuvel aan de onderkant te komen.

Ik hoorde Robin scherp inademen, elke keer als ik met mijn hand dicht bij naar venusheuvel kwam. Voelde haar lijfje sidderen in afwachting. En dan ademde ze weer langzaam uit als mijn hand weer weg ging.

Heel even tilde ik mijn hoofd op om haar gezicht te bekijken, maar daarna nam ik snel haar goddelijke borstje weer in mijn mond. Ik had genoeg gezien. De haast wanhopige blik in haar ogen, het steeds luider en dringender wordende hijgen en kreunen … dit was het moment van maximale anticipatie. Ze was klaar voor de volgende stap.

Opnieuw huiverde ze toen mijn vingers de bovenkant van haar venusheuvel raakten. Opnieuw hield ze haar adem in, in afwachting en hoop. En toen, zonder enige waarschuwing, gaf ik haar wat ze nodig had. Mijn hand schoot ineens een paar centimeter naar beneden. Mijn uitgestrekte wijsvinger vond haar kletsnatte spleetje. Ik drukte mijn vinger tussen haar lipjes, bewoog hem omhoog, en vond al snel mijn doel: haar clitoris, die al hongerig uit haar kapje tevoorschijn was gekomen. Ik zette mijn vinger op haar meest gevoelige puntje en drukte, terwijl ik tegelijk haar borstje hard naar binnen zoog.

Ik voelde direct hoe Robin's hele lijf verkrampte.

“Ooooohhhh, jaaah!” kreunde ze, terwijl de verkramping overging in langdurig en heftig schokken van haar hele lijf. Mijn met linkerhand probeerde ik haar extra steun te geven, maar de wijsvinger van mijn rechterhand bleef haar clitoris masseren terwijl ze voor het eerst van haar leven klaarkwam door iemand anders dan haarzelf.

“Ja, ja, fuck ja, oh ja!”

Ze bleef onsamenhangend stamelen terwijl haar orgasme langzaam maar zeker minder werd. Ik vingerde nog even door, maar besloot haar even rust te geven. Ik trok mijn vinger iets terug en legde mijn rechterhand zachtjes op haar venusheuvel. Mijn hoofd ging terug naar haar hoofd, en ik bedolf haar bezweette voorhoofd in duizenden kleine kusjes terwijl ik haar de tijd gaf om bij te komen van haar heftige gevoelens.

“Was dat …”

“… een orgasme? Ja. En ik ga je er nog veel meer geven, als je wilt.”

“Wauw. Zo veel beter dan als ik het zelf doe.”

Ik glimlachte.

“Dan snap je nu waarom volwassenen zo gek zijn op seks.”

Ze knikte en zuchtte tevreden.

Maar toen keek ze mij vragend aan.

“Wilt u nu dat ik u …”

Ik liet haar niet uitpraten.

“Nu niet, lieverd. Dit is helemaal jouw moment. Jij hoeft niets. Ik maak dit fijn voor jou. En jou zo blij te zien, jou zo te zien genieten, dan is voor mij echt al bijna net zo fijn als zelf klaarkomen.”

“Echt waar?”

“Echt waar. Ben je al klaar voor meer? Of wil je nog even bijkomen?”

“Oh, ik wil meer! Heel graag, meneer!”

Meteen keerde mijn mond terug naar Robin's borstje, maar slechts voor een korte tijd, een soort afscheidskus. Daarna trok ik een spoor van kleine zoentjes en likjes over haar buik, met een korte pauze in het gaatje van haar navel. Maar daarna verder naar beneden.

Ik hoefde niks te zeggen of te vragen. Met een zucht van genot spreidde Robin bereidwillig haar benen toen mijn mond haar venusheuvel naderde. Maar ik moest haar toch even laten wachten. Vanaf de zijkant kon ik er niet goed genoeg bij, dus ik kroop snel om haar heen en knielde op de grond achter het bed.

Nog één keer keek ik vol bewondering naar haar prachtige jonge kutje. Ik liet mijn hoofd een stukje zakken en snoof diep om de geile geur van haar zoete geilheid diep in te ademen. En daarna zakte mijn hoofd naar beneden, sloten mijn lippen om de hare, en drukte ik mijn tong tegen haar nog gesloten gleufje.

Terwijl mijn tong moeizaam toegang zocht tussen Robin's strakke schaamlippen vonden mijn handen opnieuw de kleine heuveltjes op haar borst. Ik kneedde haar vlees en streelde haar tepeltjes, terwijl intussen mijn tong, nog steeds met moeite door de druk van haar strakke lipjes, een pad trok van haar clitoris naar haar gaatje en weer terug. Ik genoot van de zoete smaak van haar nectar.

Ik voelde haar lijfje weer sidderen toen ik haar speciale plekje raakte. Ik hoorde haar weer tevreden kreunen. Ik plantte mijn tong stevig op dat gevoelige puntje en draaide voorzichtig rondjes, en ik voelde hoe haar lijfje kronkelde van genot.

Ik bewoog mijn linkerhand naar haar buik, waar ik zacht maar stevig drukte om te voorkomen dat Robin in haar genot haar jonge kutje onder mijn tong vandaan draaide. Mijn rechterhand hield mijn mond gezelschap. Met mijn wijsvinger drukte ik haar lipjes uiteen, streelde de lengte van haar gleufje, totdat ik haar kleine, strakke, nog nooit door een man verkende opening vond.

En toen drukte ik. Zachtjes eerst, en daarna met steeds meer druk. Het gaatje was strak en hoewel ze kletsnat en super glibberig was, moest ik toch stevig drukken om toegang te krijgen.

“Ooooohhhh, mmm, oh ja,” hoorde ik Robin zuchten toen mijn vinger eindelijk bij haar binnen gleed. Mijn tong bleef cirkeltjes draaien rond haar gevoelige klitje, terwijl mijn vinger langzaam maar zeker, centimeter voor centimeter, in haar tunneltje binnendrong. De enige weerstand die ik voelde kwam door hoe strak ze was. Na wat ze gezegd had over spelen met een haarborstel was ik niet verbaasd. Ik bleef door drukken, al die tijd nog steeds haar clitoris likkend, net zo lang tot mijn vinger volledig in dit zo speciale meisje zat.

Ik hield mijn vinger stil terwijl ik mijn hoofd optilde om Robin aan te kijken.

“Is dit fijn?” vroeg ik. Niet dat ik het hoefde te vragen. De gelukzalige blik op haar bezweette gezichtje was duidelijk genoeg, net als het tevreden kreunen dat nu, nu ik niet meer likte, een ongeduldige ondertoon kreeg.

Ze opende haar mooie blauwe ogen en keek me aan.

“Hmm hmm,” knikte ze, “ga door, meneer. Meer, alstublieft?”

Dat liet ik me geen twee keer zeggen. Mijn tong vond haar spleetje en clitoris. In plaats van alleen op haar klitje te blijven wisselde ik dat af met lange likkende bewegingen door haar gleuf, om maar geen enkele druppel van haar zalige sappen verloren te laten gaan. En met mijn vinger begon ik haar nu van binnen te stimuleren. Ik trok mijn vinger terug tot alleen het puntje nog in haar neukholletje zat, en duwde hem daarna weer helemaal naar binnen. Bleef daar even terwijl ik mijn kootjes boog en weer rechtte. En daarna weer naar buiten.

Robin's ademhaling werd sneller, haar kreunen luider. Ik voelde hoe ze haar bekken omhoog drukte, om mijn vinger zo lang mogelijk binnen te houden als ik terug trok, en hem zo diep mogelijk te ontvangen als ik weer naar binnen duwde.

En naarmate zij meer en meer opgewonden raakte, voerde ik het tempo meer en meer op. Tot uiteindelijk mijn vinger alleen nog maar met kracht in en uit haar maagdelijkheid pompte, mijn tong hard tegen haar klitje drukte, en mijn andere hand weer stevig in haar tepeltjes kneep.

“JAAA!!!” gilde ze uit, terwijl haar hele lijf begon te schudden en te trillen toen ze opnieuw door een orgasme werd getroffen. Maar deze keer stopte ik niet. Deze keer gaf ik haar geen rust. Mijn vinger bleef doorpompen in haar kutje, gemasseerd door de rimpelingen die haar orgasme in haar vagina veroorzaakten. Mijn tong bleef likken en drukken. En Robin bleef klaarkomen. Ik voelde, merkte, hoorde hoe ze haar hoogtepunt bereikte, hoe de golf iets in kracht afnam, en hoe direct daarna een tweede golf door haar meisjeslijfje trok. En nog één, en toen nog één.

Maar toen voelde ik een zachte hand, nat van zweet, zwakjes tegen mijn voorhoofd drukken. En hoewel ze geen kracht had om me weg te drukken begreep ik het signaal. Het werd te veel. Ze kon niet meer hebben.

En dus trok ik mijn vinger uit haar kletsnatte vagina. Haalde mijn mond van haar kutje, en mijn hand van haar borstje. En keek vol liefde naar haar, hoe ze kletsnat, uitgeput, en zeer tevreden lag uitgespreid op het bed. Ik zag haar borstjes op en neer gaan met iedere ademhaling. Ik zag en hoorde hoe haar overspannen hijgen langzaam overging in een rustige, ontspannen, en diepe ademhaling.

Ik dacht dat ze in slaap was gevallen. Midden op het bed, volledig uitgespreid. Ik verzoende me met de gedachte om op een stoel te slapen, terwijl ik voorzichtig een laken over haar frêle lijfje trok. Zo net had ik haar met kracht gelikt en gevingerd. Maar nu was ze weer helemaal het kleine, tengere, kwetsbare, maar o zo prachtige meisje, dat ik wilde beschermen tegen kou, en dat ik de best mogelijke slaap gunde.

Maar toen opende ze haar ogen en keek me aan met een intens tevreden glimlach.

“Dat was fijn, meneer. Echt heel fijn. Maar u weet toch dat ik meer wil? U weet wat ik wil.”

En met een demonstratieve blik op mijn nog altijd snoeiharde staaf: “En u wilt het ook. Ik ben er klaar voor. Ik wil het. Doe het, alstublieft!”

Ze had gelijk. Ik wou het ook. Heel graag. Ik zou het nooit opdringen. Als ze nu stop zou zeggen, dan zou ik stoppen. Ik zou nooit mijn geluk boven het hare zetten. Maar ze zei geen stop. Integendeel.

En dus knielde ik tussen haar wijd gespreide benen, en liet mijn lijf zakken. Ik heb mezelf nooit als een heel grote man gezien, maar nu ik zo vlak boven Robin's fragiele lijfje torende viel me toch wel op hoe enorm we in grootte verschilden. Hoe massaal ik leek.

Ik zocht positie. Zorgde dat mijn harde paal precies in lijn was met Robin's nog maagdelijke kutje. Ik pakte mijn pik in mijn hand om hem goed te richten en drukte hem precies tegen haar fijne kutlipjes aan. Met mijn hand bewoog ik mijn staaf op en neer, langs haar lipjes, om mijn eikel goed nat en glad te maken met haar ruimschoots stromende kutsappen. De beweging, de zachte druk van mijn lul tegen haar kutje, lieten Robin huiveren en kreunen van genot.

Maar toen drukte ik mijn eikel echt tussen haar lipjes. Hoe nat en glad ze ook was, ze was zó strak dat ik meer kracht moest zetten dan verwacht. Ik voelde haar lipjes als een strak elastiek om mijn eikel gespannen. En ik voelde Robin verstrakken. Hoorde haar kreunen stoppen. Haar ogen schoten open en ze keek me aan, toch een beetje angstig.

Ik hield direct stil, kuste lichtjes haar lippen.

“Als je wil stoppen, dan stoppen we. Je hoeft echt niet.”

Even een aarzeling, maar toen zag ik een nieuwe vastberadenheid in haar ogen.

“Nee. Als ik nu stop krijg ik later spijt. Hij is groot. Ik voel me nu al uitgerekt en ik weet dat er nog meer komt. Maar ik wil dit echt. Ik weet dat ik geen spijt krijg.”

Ik voelde de liefde door me heen stromen terwijl ik mijn lippen vol op de hare zette, voor opnieuw een innige, diepe tongzoen. En terwijl haar tong de mijn ontmoete vergrootte ik de druk. Mijn neukstaaf boorde zich langzaam maar zeker, onstopbaar, een weg in de nog onontgonnen neuktunnel van mijn jonge minnares.

Ik kon niet geloven hoe strak ze was. Maar ook hoe warm en hoe zacht. Wat ik deed was fout, zo fout, maar het voelde alleen maar goed, zo goed!

Langzaam maar zeker ging ik dieper. Eerst verstrakte Robin nog. Maar toen het dikste van mijn eikel eenmaal langs de ingang was merkte ik dat de weerstand minder werd. En dat leek zij ook te merken. Ik zag aan haar gezicht, voelde aan haar kutje, hoorde aan haar ademhaling, hoe Robin ontspande.

Langzaam, tergend langzaam bleef ik verder gaan. Verder, tot ik voelde hoe de punt van mijn eikel een weerstand bereikte. Alsof ik het einde van een tunnel bereikt had. Ik was nog niet volledig binnen, maar wist dat zij op haar leeftijd niet zo diep was als een volwassen vrouw. Ik wist dat ik haar baarmoederhals bereikt had. Dieper dan dit zou niet mogelijk zijn, niet zonder haar pijn te bezorgen. Ik hield stil en maakte mijn lippen los van de hare.

Haar ogen gingen open. Ze keek me aan, met een mengeling van trots, verbazing, pijn en genot.

“U bent in me. U bént in me, toch? Meneer?”

Ik knikte.

“Helemaal, lieve Robin. Zo diep als maar kan. Je bent nu officieel geen maagd meer.”

“Het voelt zo goed,” zuchtte ze, “een beetje pijnlijk nog, maar dat wordt al minder. Vooral goed. Het gevoel van 'iets' in me is vreemd en bijzonder. Maar weten dat u het bent … een stukje van u …, dat maakt het echt fijn! Kunnen we nog even zo blijven liggen?”

“Zo lang je maar wilt, lieve Robin,” fluisterde ik, zonder haar te laten merken hoe hard ik vocht tegen de impuls om te gaan bewegen, “zo lang je maar wilt.”

Het leek een eeuwigheid te duren. Een eeuwigdurende marteling van willen bewegen maar me stil moeten houden. Maar wat een genot was deze marteling. Wat een genot om de hitte, de strakheid, de natheid van Robin's kleine kutje om mijn harde paal te voelen.

Maar toen, eindelijk, fluisterde ze nauwelijks hoorbaar de woorden waar ik naar verlangde.

“Oké, ga maar bewegen meneer. Tijd om het echt te doen.”

Meer aanmoediging had ik niet nodig. Maar ik vergat niet dat dit haar eerste keer was. Ik bleef vechten om de controle te houden. Om mijn wilde instincten in toom te houden.

En dus bewoog ik zo voorzichtig en langzaam als ik kon toen ik mijn harde neukstaaf uit haar schede trok. Net zo lang tot alleen mijn eikel nog in haar gaatje was. En daarna weer naar binnen, met dezelfde rust, dezelfde controle.

Ik ging niet wild. Ik ging niet hard. Maar zelfs zo al voelde het beter dan ik ooit had meegemaakt in mijn leven. Ik wist altijd al dat seks lekker was, ik had ervaring genoeg … maar dit was veel, zó veel beter dan al het andere. Dit was een ervaring om nooit te vergeten.

Na een paar keer in en uit versnelde ik een beetje. Het tempo bleef rustig. De beweging bleef gecontroleerd. En ik voelde, hoorde, zag aan al Robin's reacties dat ze het fijn vond.

Toen ik merkte dat ze elke keer haar heupjes optilde als ik terugtrok, om mijn pik maar langer in haar te houden, en toen ik merkte dat ze ook weer omhoog ging als ik naar binnen duwde om me sneller en dieper te ontvangen, wist ik dat ze klaar was voor meer.

Eindelijk kon ik mezelf toestaan om echt te neuken. Nog steeds wel met controle. Nog steeds wilde ik haar geen pijn doen, wilde ik niet hard tegen haar baarmoederhals stoten, niet haar pijn doen met een te snelle beweging. Maar ik stond mezelf nu wel toe om met lange en stevige slagen mijn pik in en uit Robin's druipende kutje te stoten.

Ik voelde hoe Robin met een hand tussen onze lijven in ging om met haar clitoris te spelen. Ik drukte mijn mond weer op de hare, vouwde één hand om haar bezwete rug, drukte mijn andere tegen haar onvolwassen tietjes. Haar kreunen ging over in kermen en steunen, haar lijf begon te kronkelen van genot, en toen verkrampte ze. Ik stootte snel diep naar binnen en hield toen stil, genietend van het pulseren van haar kutwandjes toen ze trillend klaarkwam.

Ik hield niet lang stil. Nog voordat haar orgasme over was, trok ik mijn pik weer naar achteren, om hem direct weer terug te duwen. Met lange, stevige slagen bleef ik haar neuken. Steeds terug tot alleen een puntje in haar was. En dan steeds weer volledig naar binnen, zo diep als maar kon. Ritmisch, beheerst, maar wel steeds sneller en sneller.

Ik voelde haar hand weer bewegen op haar klitje. Ik voelde haar tong in mijn mond, worstelen met de mijne, terwijl mijn hand het zachte vlees van haar borstje kneedde. En ik voelde de superstrakke hete wanden van Robin's jonge kutje mijn eikel van alle kanten tegelijk masseren zoals ik daar nog nooit gemasseerd was.

Ik merkte hoe mijn hoogtepunt naderde. Maar ik wilde nog niet. Robin verdiende de best mogelijke eerste keer. Haar genot was nu optimaal, en ik wilde dat zo lang mogelijk laten duren.

Dus opnieuw vocht ik om controle. Deze keer over mijn orgasme. Vraag me niet hoe ik het deed. Vraag me niet waar ik het vandaan haalde. Maar het lukte me. Het lukte me om uit te stellen, terwijl ik zonder te stoppen doorneukte in Robin's strakke kut. Doorneukte, terwijl Robin's kreunen weer overging in steunen en kermen, en uiteindelijk zelfs in schreeuwen!

“Ja, ja, oooh ja. Ja, ik kom. Ik kom alweer. Ga door! Ga door! Meer, meer, meer!”

En dus ging ik door. Terwijl Robin kronkelend en gillend klaarkwam, voerde ik mijn tempo nóg meer op. Stootte steeds harder in haar kleine lijfje. Op elk ander moment zou dit pijnlijk zijn geweest, maar op dit moment overheersten in Robin de gevoelens van genot, van haar orgasme. Op dit moment maakte mijn stevige en diepe neukbewegingen haar genot alleen maar groter.

Robin's orgasme zakte even iets af, maar nog voordat ze volledig tot rust kwam diende de volgende zich alweer aan. Ik voelde hoe Robin haar benen optilde. Voelde twee voeten van achteren tegen mijn billen. En toen, terwijl Robin's kut opnieuw verstrakte rond mijn overprikkelde neukstaaf, duwde ze met haar voeten hard tegen mijn kont, waardoor mijn stoot met extra kracht naar binnen ging.

Meer kon ik niet hebben. Ik kon me niet meer inhouden. Mijn ballen trokken samen, ik voelde een warme dikke stroom door mijn pik stuwen en met een luide kreun lanceerde ik mijn eerste straal warm zaad diep in Robin's strakke kut.

En daarna nog één, en nog één, en … ik raakte de tel kwijt, het leek wel alsof er geen einde kwam aan mijn orgasme. Zo hevig, zo fijn, zo langdurig was ik nog nooit in mijn leven klaargekomen.

Lange tijd bleven we liggen. Robin op haar rug, benen wijd, voeten weer op het matras. Ik boven haar, mijn gewicht op mijn ellebogen en knieën om haar niet te pletten, mijn langzaam krimpende pik in haar voor het eerst gebruikte kutje. Beide waren we tevreden met de wereld, elkaar, onszelf.

Uiteindelijk viel mijn zacht geworden pik toch uit haar hete grotje, gevolgd door een dikke klodder sperma.

“Misschien toch even douchen?” stelde ik voor.

“Hmmm, nee. Morgen wel. Ik wil nu slapen.”

Aan de toon van haar stem merkte ik dat ze inderdaad slaperig was. Geen wonder, na zo veel zo heftige orgasmes!

“Kunnen we weer als lepeltjes liggen, meneer?”

Tsja. Daar kon ik geen nee tegen zeggen!

6. Afscheid

De volgende ochtend werd ik wakker met meer energie dan in lange tijd, ondanks dat we helemaal niet lang geslapen hadden. Robin sliep nog, maar kort na mij werd zij ook wakker.

“Alles goed, lieverd?” vroeg ik, toch weer bezorgd, “je hebt toch geen spijt?”

“Spijt? Nee hoor! Helemaal niet! Het was heerlijk. Het voelde lekker. Maar vooral voelde het zó fijn toen u in mij spoot. Om te weten dat ik zo bijzonder ben, voor u, dat ik u heb laten spuiten. Om te weten dat in elk geval ú mij mooi en sexy vindt.”

“Oh lieverd, jij bént gewoon mooi en sexy! Jij bent voor mij de mooiste, de liefste, en de meest sexy persoon ter wereld.”

“Ik zou altijd bij u willen blijven meneer!”

Ik wilde dat ook wel. Niets liever. Niet alleen als neukdiertje, maar ook omdat ik écht van dit zó bijzondere kind was gaan houden. En juist daarom gaf ik, met pijn in mijn hart, het enige juiste antwoord.

“Ik zou dat ook wel willen, maar het kan niet. Jij hebt iemand nodig die je ouder kan zijn, niet een volwassen minnaar. En je gaat anderen tegenkomen, van je eigen leeftijd, die óók zullen zien hoe bijzonder jij bent. Die óók van je zullen houden. Jij moet een leven opbouwen, en dat gaat niet als je bij mij blijft. We zouden het goed hebben. We zouden het fijn hebben. Maar het zou niet goed zijn voor jou. En ook niet voor mij.”

Robin knikte, nadenkend, begrijpend, accepterend. Haar veel te harde jeugd had haar nu al wijzer gemaakt dan menig volwassene ooit zou worden.

En dus gingen we uit bed, onder de douche, De badkamer was klein, maar de douchecabine zelf was groot. We pasten er samen in. Nét. Mijn pik werd snel weer hard van de vele keren dat Robin's zachte lijfje er tegenaan stootte. En toen ze dat merkte keek ze me aan met een stoute glimlach, terwijl ze nog een paar keer extra stootte.

Ze pakte de zeep.

“Zal ik u wassen, meneer?”

Ik wist precies wat ze wilde, en dus knikte ik instemmend.

“Graag, Robin!”

Ze begon inderdaad bij mijn borst, mijn schouders, en mijn armen. Maar toen ze bij mijn buik kwam en mijn schokkende pik zachtjes tegen haar hand stootte hield ze zich niet langer in. Ze omsloot met twee handen mijn harde staaf, trok de voorhuid helemaal terug. En daarna weer naar voren, en weer terug. Al snel was dit kleine pubertje me fanatiek aan het aftrekken. En hoewel ze duidelijk niet ervaren was, was de combinatie van haar onschuldige gezicht, haar enthousiasme, en de absolute schoonheid van haar jonge lichaam meer dan genoeg om mij al snel te laten hijgen en steunen van genot.

Na een tijdje hield ze opeens op.

“Nog niet spuiten, meneer. Ik wil nog iets anders proberen. Als het mag,”

Ik keek haar vragend aan, maar ze leek niet te willen zeggen wat ze wilden proberen. Dus ik knikte.

“Ik weet niet wat je wilt proberen, maar ga je gang.”

Robin trok opnieuw mijn voorhuid naar achteren en keek naar mijn paarse, lichtjes kloppende eikel, alsof het de eerste keer was dat ze hem zag. Zachtjes veegde ze met haar vingers over het gevoelige randje tussen mijn voorhuid en mijn eikel. Toen zakte ze op haar knieën voor me. Ze inspecteerde mijn eikel nog een laatste keer van alle kanten, alsof ze zeker wilde weten dat hij goed schoon was.

En toen stak ze voorzichtig haar tong uit en raakte daarmee de opening van mijn plasbuis aan. Ik zag haar voorzichtig proeven, ik nam aan dat ze nu de smaak van mijn voorvocht in haar mond had.

Even zag ik twijfel, maar toen leek ze zichzelf te vermannen, opende haar mond, en nam mijn harde penis in haar mond. Ik voelde een rilling door mijn lijf lopen van genot. Haar mond was warm, zacht, en nat. Te zien hoe haar lippen strak gespannen om mijn staaf stonden, hoe zeker de helft van mijn pik in het mondje van dit jonge wondertje verdween was zó geil, zó taboe, dat ik me moest inhouden om niet direct haar mond te vullen met mijn zaad.

Ik zag hoe de kuiltjes in haar wangen dieper werden terwijl ik tegelijk de zuiging op mijn eikel voelde. En toen trok ze haar hoofd een stukje naar achteren, en daarna weer naar voren. En ze bleef dit herhalen. Ze gebruikte geen tong. Ik nam aan dat ze kopieerde wat ze haar moeder had zien doen, dat ze geen idee had wat een tong kan doen. Maar ik zet niets. Het was zo al moeilijk genoeg om mijn orgasme uit te stellen. En ik wilde het uitstellen. Dit voelde zo goed, zo lekker, ik wilde hier zo lang mogelijk van genieten.

De slagen die Robin met haar hoofd maakte werden langer. Ik merkte dat ze steeds verder ging, me steeds dieper probeerde te nemen. Ik voelde de punt van mijn eikel haar huig raken, zag haar worstelen om niet te kokhalzen. Ik zag een vastberaden blik in haar ogen, maar ook frustratie.

“Lieverd, het hoeft niet diep. Het voelt zo al fantastisch. Ik ben veel groter dan jou en het is je eerste keer. Vraag niet teveel van jezelf.”

Even zag ik opluchting in haar ogen, en daarna nam ze een beetje gas terug, Maar haar hoofd bleef op en neer gaan, bleef mijn harde staaf neuken. Ik wist dat ik het niet lang meer kon uithouden.

Maar ik wist ook dat Robin dit niet alleen deed om mij te plezieren. Ze wilde proberen, wilde leren, wilde ontdekken wat ze al had gezien maar nog nooit had gedaan. Dus tikte ik op haar schouder.

“Wat veel jongens en mannen ook fijn vinden is als je je tong gebruikt,” suggereerde ik.

Ze keek me even vragend aan en toen voelde ik haar tong langs mijn eikel wrijven.

“Ooohhh, jaaa,” kreunde ik tevreden, “ja, zo. Ga door, lieve Robin. Je doet het goed.”

Dit was geen leugen. Ze had nog geen techniek, uiteraard. Maar als je wordt gepijpt door zo'n jong engeltje, met net ontspruitende borstjes, een onschuldig engelgezicht, een vrijwel haarloos kutje, en de sekslust van een volwassen nymfomane, dan voelt alles goed!

Ik denk dat ik het nog maximaal een halve minuut heb kunnen uitstellen. Misschien minder.

“Ik kom zo, Robin. Haal hem er maar uit, anders heb je een mond vol!”

Maar Robin had andere plannen. Met een vastberaden gezicht sloot ze haar lippen nog strakker om mijn pik en zoog me diep naar binnen. Dat bracht me definitief over het randje. Mijn hele lijf verstrakte, mijn ballen trokken samen, en met kracht spoot een eerste straal sperma diep in Robin's wachtende keeltje.

Ik zag hoe ze probeerde te slikken. Het was duidelijk dat ze ook dit al eens gezien had, maar nog nooit gedaan. Ze slikte wel, maar niet met de juiste timing. Daardoor liep er alsnog veel zaad uit haar mond, over haar kin. En zelfs een straaltje uit haar neus, omdat kennelijk haar mond zo vol zat dat het nergens anders meer heen kon.

Maar Robin gaf niet op. Ze bleef zuigen en slikken. Haar hand pompte het stukje van mijn pik dat niet in haar mond pastte, haar tong streelde zachtjes mijn nog nasputterende eikel, en ze bleef zuigen totdat alles weer schoon was.

Ik stond nog natrillend tegen de muur geleund. Robin spoelde intussen het gelekte zaad van haar kin en borst.

“Rare smaak,” zei ze, een beetje onzeker. En toen, geschrokken, “Oh, dat bedoel ik niet vervelend hoor meneer!”

“Geeft niets,” zei ik, nog na hijgend, “het ís een rare smaak. Sommige vrouwen wennen er aan, Anderen gaan het zelfs lekker vinden. En weer anderen juist niet. Ik vind het al heel dapper dat je het geprobeerd hebt. En mijn god, wat heb je me lekker laten klaarkomen.”

“Dank u,” giechelde Robin.

Ze gaf me de zeep.

“Uw beurt om mij schoon te maken.”

Dat liet ik me geen twee keer zeggen. Wat een heerlijk excuus om nogmaals mijn handen over alle delen van haar prachtige lijfje te laten gaan. Al snel was er ook hier weer geen enkele sprake van echt schoonmaken.

Robin stond met haar rug tegen mij aan geleund. Haar armen om mijn nek, voor extra steun. Mijn lul rustte tegen de onderkant van haar rug, haar zachte billen tegen mijn dijen. Met mijn linkerhand streelde ik zachtjes haar kleine borstjes. Mijn rechterhand was intussen ongegeneerd haar jonge kutje aan het vingeren. Mijn middelvinger had ik in haar grotje gestoken, en tegelijk masseerde mijn duim haar clitoris. Ze kreunde en zuchtte, haar lijf kronkelde. Ik bleef strelen, bleef masseren. Ze keek op, en ik keek op haar neer. Ik zag haar stralende ogen. Mijn mond daalde neer op de hare en onze tongen worstelden, terwijl haar lijfje sidderde van een orgasme.

Ik ging nog even door, maar na drie orgasmes werd het Robin echt teveel. Ze drukte mijn hand weg, maar bleef wel tegen me aan geleund, tot ze weer genoeg kracht had in haar benen om zelf te kunnen staan.

Ze keek naar mijn pik, die nog steeds onbruikbaar en slap naar beneden hing.

“Jammer,” giechelde ze.

“Sorry,” glimlachte ik terug, “je weet wat ze zeggen, de geest is gewillig maar het vlees is zwak.”

“Het vlees is op dit moment vooral slap, meneer.”

“Tsja. Dan had je maar een jongen van je eigen leeftijd moeten nemen. Die houden dit veel langer vol.”

Opeens keek Robin weer bloedserieus.

“Nee meneer. Echt niet. Ik ben juist blij dat ik dit met u heb gedaan. Ik weet zeker dat geen enkele andere man, geen enkele jongen, mij zo bijzonder had laten voelen.”

Ik knikte. Ik weet niet of ze gelijk had. Ergens achter in mijn hoofd was nog altijd een klein stemmetje aan het roepen hoe fout het was. En met zó veel jongens in de wereld wist ik zeker dat ik echt niet de enige was die haar bijzonder zou vinden.

Maar ik snapte wat ze bedoelde, dus ik knikte en zei niks.

Het was al bijna middag toen we het hotel verlieten. Tijdens ons uitgebreide ontbijt had Robin vol enthousiasme verteld over haar leven. Niet de nare delen, maar de normale delen. Dingen die je verwacht te horen van een meisje van haar leeftijd.

Over huiswerk. Over vriendinnen. Over YouTubers die ze volgt, of juist haat. Over haar problemen op school, haar plannen voor later als ze groot is. Verliefdheden, jaloezie, en dan opeens weer over een tekenfilm die haar aan het lachen had gemaakt. Ik had geluisterd en genoten van haar levenslust, van haar jeugd, van haar stralende ogen en open lach.

Maar in de auto werd ze stil. Heel stil.

“Is er iets? Je bent zo stil.”

Ze haalde haar schouders op maar zei niks. Keek alleen maar voor zich uit. In zichzelf gekeerd.

Ik herinnerde me hoe onzeker ze was over haar toekomst bij tante Gerda en ik begreep dat ik nu niks kon zeggen om haar te helpen. Ik legde even mijn hand op haar schouder, als om te zeggen dat ik er was voor haar als ze me nodig had. Daarna concentreerde ik me op de weg.

Toen we nog maar een paar kilometer van Den Helder af waren voelde ik opeens een zachte hand op mijn been. Ik keek opzij en zag dat Robin me aankeek.

“Kunnen we nog even van de weg af, meneer? Is hier ergens een plek waar u kan parkeren en waar we niet gezien kunnen worden?”

Ik keek haar vragend aan, maar ze zei niets. Haar hand bewoog naar mijn kruis, voelde de contour van mijn ontspannen piemel in mijn broek en wreef er stevig over. Haar ogen vertelden me wat ze wilde.

Zodra we stil stonden op een beschutte plek ritste Robin mijn gulp open en viste mijn pik naar buiten. Hij was nog niet hard, maar al wel aan het groeien. Terwijl ze met haar hand mijn voorhuid masseerde, maakte ze met haar andere hand haar broek los en trok broek en slip naar beneden, tot over haar knieën.

Zodra ik hard genoeg was knielde ze boven me en liet zich op me zakken.

“Ik wil u in me voelen, meneer. Nog één keer.”

Ik zat stil. Klem tussen autodeur en versnellingspook kon ik niet veel doen. En dat was ook niet nodig. Deze keer had Robin de regie.

Ze leek meer noodzaak te voelen dan lust. Met stevige, vastberaden bewegingen pompte ze haar lijfje op en neer. Omhoog tot mijn lul nog maar net in haar grotje zat, en dan met een harde beweging naar beneden, mij zo diep mogelijk in haar onrijpe lichaam nemend.

Hoewel ik niet veel kon doen om haar verder te stimuleren leek ze toch genot te ervaren. Ik zag haar mond steeds verder open hangen, zag druppeltjes kwijl uit haar mondhoeken druppelen. Ik hoorde haar ademhaling sneller en dieper worden. En al snel, sneller dan ik had verwacht, voelde ik haar lichaam verkrampen, en met een siddering kwam ze klaar.

De samentrekkingen in haar jonge vagina masseerden mijn harde staaf zo lekker dat ook ik begon te spuiten. Robin ging nog twee of drie keer op en neer tot ik ook de laatste druppeltjes uit mijn ballen had geperst. Toen klom ze van me af en fatsoeneerde haar kleding.

“Dank u wel meneer. Ik weet dat dit niet kan tippen aan vannacht. Maar dat hoeft ook niet. Ik wilde u gewoon nog één laatste keer in me voelen, voordat we afscheid moeten nemen. Ik wilde nog één keer voelen hoe het is als iemand me zo bijzonder vindt als u.”

“Ik weet zeker dat je nog heel veel anderen gaat tegenkomen die jou net zo bijzonder vinden, Robin. Of zelfs nog meer.”

“Misschien. Ik hoop het. Maar van u weet ik het zeker, en dat zal ik nooit vergeten.”

Een klein half uurtje later waren we bij tante Gerda. Zij bleek een gemoedelijk uitziende en vriendelijk ogende vrouw van rond de veertig. Robin was een beetje huiverig, maar in de paar minuten dat ik met Gerda praatte zag ik haar al weer ontspannen.

“Robin,” zei ik, hurkend om op haar hoogte te zijn, terwijl ik haar mijn kaartje gaf, “dit is mijn telefoonnummer. Ik denk niet dat je het nodig zal hebben. Maar als je ooit tóch weer in een nare situatie komt, loop dan niet weg zoals je gisteren deed. Bel mij. Oké?”

Ze nam het kaartje aan, omhelsde me, en kuste me op mijn wang.

“Bedankt voor uw hulp meneer. Bedankt. Voor álles wat u voor me gedaan heeft.”

Ze zei het met een vette knipoog. Toen draaide ze zich om, pakte Gerda's hand, en verdween samen met haar tante in haar nieuwe huis.

Epiloog

Ik ben Robin nooit vergeten, Maar ik heb ook nooit meer iets van haar gehoord.

Een jaar later, toen ik toevallig in Den Helder was, ben ik nog eens bij het huis van tante Gerda langs gereden. Maar er woonde een jong gezin, en ze wisten niet waar de vorige bewoners naartoe waren gegaan.

Ik kon alleen maar hopen dat het goed met haar ging.

En toen, negen jaar later, was er opeens een bericht in mijn WhatsApp.

“Hallo meneer. Dit is Robin. Weet u nog? Het gaat goed met me. Ik trouw binnenkort. Ik zou het fijn vinden als u op mijn bruiloft komt.”

Ik wist dat dit een risico was. Als ze nu, op oudere leeftijd, mij alsnog wilde aanklagen voor misbruik, dan kon dit de truc zijn om mij te vinden.

Maar ik was té nieuwsgierig om te zien hoe het met haar ging. Ik antwoordde.

“Heel graag. Waar en wanneer?”

Ze zag er prachtig uit. Dezelfde schoonheid als negen haar geleden, maar nu volwassen. Haar borsten waren gegroeid tot een stevige C cup, en het decolleté in haar bruidsjurk was duidelijk ontworpen om ze zo goed mogelijk aan de wereld te tonen.

Ze herkende me direct toen ik binnenkwam.

“Wat fijn dat u er bent, meneer! Ik wil u graag aan iemand voorstellen. Dit is mijn moeder.”

Ze leidde me naar een vrouw die met de bruidegom stond te praten, een glas water in haar hand.

“U weet misschien nog dat ze een moeilijke periode heeft gehad? Wel, ze heeft op het moment dat het echt nodig was de hulp gekregen die ze nodig had, omdat iemand op het juiste moment de juiste hulp heeft ingeschakeld. En nu gaat het weer veel beter.”

Haar moeder keek op, bestudeerde mij.

“Ken ik deze man, Robin?”

“Nee, mam. Jij kent hem niet. Maar deze meneer was er, ooit, toen ik hem nodig had. En hij heeft me toen enorm geholpen. Zonder hem zou mijn leven er heel anders uit hebben gezien.”

De vrouw die Robin's moeder was schudde mijn hand.

“Dan denk ik dat ik u moet bedankten, meneer.”

“Voor álles wat u voor me gedaan heeft,” voegde Robin toe. Met een vette knipoog.