Lieke Ontdekt

Zichtbaar rusteloos zette ze het donkere potlood bij haar ooghoek en draaide ze haar hoofd richting de badkamerspiegel, maar telkens als ze wilde beginnen, besloeg die weer.

Driftig veegde ze de condens weg met de muis van haar vrije hand, waarna het ritueel zich herhaalde. Deze keer had ze net iets méér tijd. Net genoeg om een begin van een streepje te zetten. Ze slikte, knipperde met haar ogen en bekeek het resultaat van dichtbij in de spiegel.

Niet zoals ze wilde. Niet goed genoeg. Hoe moeilijk kan het in vredesnaam zijn?

Ze maakte haar vingers nat onder de kraan en probeerde het oogpotlood uit te wrijven, maar in plaats daarvan veranderde het in een natte veeg net boven haar jukbeen.

Met een ontevreden kik gooide ze het oogpotlood met al haar kracht in de wastafel en begroef haar handen in haar lange, donkerblonde haar. Ze moest op haar onderlip bijten om te voorkomen dat ze in huilen uit zou barsten, maar zelfs toen ze dat deed, voelde ze tranen van woede branden achter haar ogen.

Waarom kon zij het niet? Hoe moeilijk kan het nu zijn om jezelf op te maken? Andere meiden deden het ook, waarom was zij toch zo'n ongelooflijke kluns met make up in haar handen. Ze kon wel janken.

Handen voor haar ogen, langs haar wangen. Ze keek zichzelf aan in de spiegel. Zo onaantrekkelijk was ze toch niet? Als ze in de spiegel keek, kon ze best leven met wat ze zag. Waarom werd ze dan ongemakkelijk als ze foto's van zichzelf zag? Zo ongemakkelijk zelfs, dat ze haast niet eens meer wilde dat er foto's van haar genomen werden. Hoorde dit nu werkelijk allemaal bij de puberteit, zoals haar ouders haar wilden doen geloven? Het stoorde haar verschrikkelijk als ze dat aanhaalden. Alsof ze een soort ziekte had waardoor ze niet serieus genomen kon worden. Alsof ze nog te jong was om voor vol te worden aangezien. Puberteit. Kom nou toch. Ze moest het gewoon even onder de knie krijgen. Het kwartje moest vallen, en dan zou ook zij zich op kunnen maken, zoals al die andere meiden. En wie weet zouden ze haar dan wél zien staan.

En toen het oogpotlood na een veeg make-up-verwijderaar weer een voorzichtig lijntje trok onder haar oog, voelde ze haar hand al trillen. De begeleidende video die ze had opgezocht op haar telefoon speelde sneller af dan ze bij kon houden, en met iedere verstrijkende oogwenk voelde ze zich incompetenter worden. Tot het streepje, dat voor ieder ander waarschijlijk prima in orde was geweest, haar definitieve afkeuring kreeg en ze van frustratie en schaamte ineen kromp en snikkend tegen de badkamerdeur viel.

Ze haatte zichzelf en hoe ze er uit zag. Ze haatte hoe ze zich voelde en ze haatte het feit dat ze zo erg geloofde dag ze beter verdiende. Ze werd ongemakkelijk van haar eigen, ontwikkelende lichaam. Zelfs zo erg, dat ze zich soms geen houding wist aan te meten. En als klap op de vuurpijl kon ze er nergens mee terecht. Zelfs haar ouders lachten haar er om uit. Alsof ze een onbenullig kind was.

Ze brak het oogpotlood doormidden en gooide haar make-up-tas in een hoek van de badkamer, bijna in het toilet. Een geluk, want een voltreffer had haar een volledig maandje werken in de supermarkt gekost.

Toen ze weer overeind gekrabbeld was en ze voor zich uit tuurde in de spiegel, leek het heel even mee te vallen.

Ze keek naar haar volle, donkerblonde haar en voor zo ver ze zichzelf goed kon beoordelen, was dat iets dat in haar voordeel sprak.

Ze was toch helemaal niet zo lelijk? Toch? Maar waarom had ze dan geen relatie? Waarom had ze nog nooit gezoend? Hoorde dat niet allang gebeurd te zijn op je zestiende?

Ze liet haar slanke schouders moedeloos hangen, maar veerder weer op. Ze duwde haar schouders naar achteren en keek met geveinsd zelfvertrouwen naar haar spiegelbeeld.

“Zeg iedere dag twee keer in de spiegel dat je er mag wezen,” had haar jaardocent op school tegen haar gezegd, toen ze in de brugklas zat. Ze was het nooit vergeten, en ze had het nooit gedaan. Ze geloofde niet dat het verschil zou maken.

Nog iets verder duwde ze haar schouders naar achteren, en ze maakte haar rug hol. Ze trok een mondhoekje op in een nonchalante glimlach, en ze voelde een voorzichtig restje zelfvertrouwen gloeien.

Ze ging met haar handen achter haar rug en haakte de sluiting van haar zwarte beha los. Ze liet de bandjes van haar ranke schouders glijden. De voorgevormde cups vielen in haar handpalmen en voor een ogenblik keek ze naar haar kogelronde, melkwitte borstjes. Ze kneep met haar ogen en probeerde zich voor te stellen dat niet zij, maar een ander haar bekeek. Haar pronte tienerborsten konden de goedkeuring verdragen van de ander in haar hoofd. Ze mochten een beetje bijkleuren, maar dat was eenvoudig te verhelpen. Haar kleine, lichtroze tepelhoven konden ook goed worden gekeurd en haar tepeltjes – weliswaar wat klein –, daar konden schouders over worden opgehaald. Enkel het formaat bleef aan haar zelfvertrouwen knagen. Waarom groeiden ze niet sneller? Was dat niet wat jongens zochten? Waarom waren de hare niet groter?

Ze keek vol zelfmedelijden naar haar blote bovenlichaam en legde haar handen onder haar borstjes. Ze waren net iets groter dan twee avocado's. Als twee appetjes.

Ze duwde ze omhoog. Ze waren gevoelig.

Bij wijze van straf kneep ze in haar harde, rechterborstje tot het pijn deed. Ze omklemde het stugge klierweefsel en liet pas los toen de pijn echt ondoenlijk werd.

Het voelde alsof ze het verdiende. Alsof de zelfgekozen pijn een uitlaatklep was voor haar innerlijke frustraties.

Ze draaide de douchekraan open. De straal won schokkend aan kracht en warmde zich langzaam op.

Haar ademhaling was haastig nu ze met haar duimen onder het elastiek van haar onderbroekje ging.

Met een vlaag van ongemak realiseerde ze zich dat ze nog altijd het zelfde ondergoed droeg als toen ze twaalf was. Dat was het eerste dat ze zou gaan veranderen. Ze zou er álles aan gaan doen om mee te tellen. Alles

Een vloeiende beweging naar beneden en het onderbroekje gleed langs haar dunne benen en voordat ze keek, legde ze haar handen op haar strakke buikje.

Jarenlang sporten had zich uitbetaald, en bij iedere ademtocht was er een hint zichtbaar van haar platte buikspieren. Ze voelde de warmte van haar eigen huid. Haar handpalmen over haar navel. En daarna naar beneden, waarna ze haar kruisje afdekte.

Ze was onberispelijk kaal daar beneden, en dat was één van de weinige zaken aan haar lichaam waar ze werkelijk niet over twijfelde. Maar hoe frustrerend was het dat juist dat hetgene was dat niemand zag.

Waarom had niemand interesse? Was ze niet aantrekkelijk genoeg? Deed ze iets verkeerd? Was ze te jong? Of zag ze er gewoon nog te jong uit? Ze begreep het niet, en alles samen maakte haar onzeker, verlegen, en gefrustreerd.

Haar hand gleed tussen haar benen vandaan en voelde aan de waterstraal. Een bijna brandende warmte.

Een onrustiger en onrustiger ademhaling.

Zie je wel, dacht ze bij zichzelf. Zie je wel. Mijn lichaam is er klaar voor. Ik ben er klaar voor, maar niemand die het ziet.

Harder dan bedoeld beet ze op haar onderlip, terwijl ze hurkte in de douche en zich achterover liet vallen met haar rug tegen de tegelwand.

Ze had zich niet eerder zo gevoeld, en evenmin had ze van tevoren nagedacht over wat ze van plan was. Het was alsof een instinctieve drive haar handelen overnam. Een natuurlijke aandrang. Haar handen trilden.

Ze donderen maar op met hun kinderachtige praat en hun gelach, verbeet ze, terwijl haar blote billen over de tegelvloer gleden toen ze onderuit probeerde te zakken. Ze lachen me wel uit en zeggen dat ik een puber ben, maar is dat niet enkel bedoeld om me klein te houden? Om te voorkomen dat ik dingen doe waarvan zíj nog niet willen dat ik ze doe? Ik ben geen kind meer, geen klein meisje.

– Maar waarom kijkt er dan niemand naar je om?

Verwarrende gedachten streden om hun gelijk in haar verhitte hoofdje.

Ik ben er klaar voor.

– Je bent amper zestien. Je weet nog helemaal niets.

Meer dan je denkt.

– Denk je dat nu werkelijk?

Dat denk ik.

Ze hoorde het zichzelf hijgen.

“Dat denk ik.”

En het volgende moment kneedde haar rechterhand haar rechterborstje.

De badkamer vulde zich met warmte en een mistige waas van waterdamp, terwijl ze verkennend aan de gladde, gespannen huid voelde en nieuwsgierig de randen van haar borstklierweefsel opzocht. Ze duwde en streelde, en zo nu en dan sloot ze haar ogen en beeldde in hoe het voor een ander zou zijn om dit bij haar te doen. En hoe het voor haar zou zijn om dit door een ander te láten doen.

Haar duimtop langs haar tepelhof, en daarna haar kleine tepeltje tussen haar duim en wijsvinger. Medogenloos kneep ze. Als ze haar ogen sloot, was het alsof het de handen van een ander waren.

Het ongemak, de pijn deden haar adem stokken en hortend hervatten. In het echt zou het ongetwijfeld soms ook ongemakkelijk zijn, kon het misschien ook pijn doen. En ze was bereid om het te ondergaan. Ze wilde zichzelf erop voorbereiden. Ze wilde niet teleurstellen, als het er dan een keer van zou komen.

Haar andere hand over haar andere borstje. Ze kneedde ze met beide handen.

Nog nooit had ze zich daar zo aangeraakt. Ze ontdekte iets nieuws. En hoewel het fout voelde, voelde het tegelijk als een geheim dat ze maar al te graag bewaarde.

Met haar schouderbladen zette ze zich af van de tegelwand.

Ze reikte naar de douchekraan, en met een omzetting van de chromen hendel kwam het water niet langer uit de douchekop, maar uit de kraanopening onder de temperatuurregelaar.

Ze draaide de kraan van de muur af en volgde met haar blik de kaarsrechte, warme straal tot het punt waar die uiteen klaterde op de tegelvloer van de douche.

Ik ben geen klein meisje meer, dacht ze hardop.

– Bewijs het maar.

En haar vingers gleden langs haar het kleine, kale sneetje tussen haar benen.

Ze streelde onwennig, voelde aan haar schaamlippen.

Haar ademhaling was bijna hoorbaar boven het geklater van de waterstraal, toen ze met haar wijs- en middelvinger haar schaamlippen voorzichtig uit elkaar bewoog en ze zocht naar haar clitoris.

Instinctief trok ze, zonder het direct aan te raken, het lichtroze kapje van haar meest gevoelige plekje naar zich toe, waardoor haar kleine klitje tevoorschijn glipte.

Het kleine tienerknobbeltje, dat voor de eerste keer op een dergelijke manier ontbloot werd, voelde gevoelig, kwetsbaar. De warmte van de badkamer voelde koud op het kleine, roze knopje.

Ze tikte het heel zachtjes aan met het topje van haar middelvinger.

Zelfs de oneffenheden van haar vingerafdruk voelden als schuurpapier langs het jonge, gloednieuwe klitje. Ze liet los, hapte naar adem en gleed verder onderuit. Ze trok haar dunne bovenbenen op en trok haar kleine knieën naar zich toe.

De klaterende waterstraal spatte uiteen op de tegels, nu slechts centimeters van haar kruisje vandaan.

Haar achterhoofd steunde nog tegen de muur achter haar, en beetje bij beetje gleed ze verder onderuit, dichter naar de straal toe, tot ze bijna op haar rug in de douche lag.

Centimeters. Millimeters. Ze voelde de druppels spetteren tegen haar onderbenen, ze voelde de warmte langs haar schaamlippen.

Dit is seks, dacht ze. Dit is geil zijn. Dit is hoe het is om volwassen te zijn.

Ze moest eens weten.

Hijgende ademhaling, een bijna verslikking. Een hupje van haar billen over de tegelvloer, gevolgd door een beschaamd gilletje toen de kaarsrechte straal op haar kale schaamheuveltje landde. Een gevoel van schaamte, van pure winst, frustratie die werd weggegeten voor tienergeilheid.

Het voelde zo verborgen, het voelde zo privé.

Haar hand weer tussen haar opgetrokken benen, haar kleine knieën in de lucht.

Een wijs- en middelvinger die haar schaamlippen een klein eindje van elkaar trokken, het gevoelige knopje dat weer ontbloot werd. Nog een hupje met haar blote billen, en een klaterende waterstraal op het lichtroze klitje.

In een reflex drukte ze haar knieën tegen elkaar, haar hand beklemd tussen haar benen. Ze siste. Veel te gevoelig. Véél te gevoelig.

Maar haar ademhaling was hijgend en haar verlangen niet meer te stoppen.

Het maakte haar niet meer uit dat het te gevoelig was. Ze stond zichzelf niet toe een uitweg te verzinnen. Dit was haar persoonlijke, één op één ontmaagding en ze zou streng voor zichzelf zijn. Ze zou zichzelf geen keus laten. Ze moest. Ongemakkelijk, gevoelig, pijnlijk of niet. Ze moest.

En weer gingen haar slanke tienerbenen een eindje uit elkaar, opnieuw vouwde ze haar kale sneetje open, andermaal floepte het roze knopje tevoorschijn.

De klaterende straal op haar piepkleine klitje.

Een moment zonder ademhaling. Enkel een open tienermondje, als een vis op het droge. Verlegen, donkerbruine ogen die wegdraaiden, een klein kreuntje van achter in haar keel. Ingehouden geluid, en het kreuntje dat uiteindelijk loskwam. Zacht, meisjesachtig, onderdrukt, maar nog net hoorbaar.

De warme straal recht op het friemeltje tussen haar benen, het warme water vloeiend langs haar schaamlippen, haar vingers die niet toestonden dat het klitje zich zou verstoppen.

Wenkbrauwen die vroegen om genade, beetjes op haar onderlip.

Ze hijgde onregelmatig, terwijl het klateren van de waterstraal zo nu en dan werd afgewisseld door het topje van een middelvinger dat dingetjes uitprobeerde. Drukken, wrijven, trommelen. Soms met succes, soms tot haar eigen ongemak.

Af en toe kneep ze in haar borsten en beeldde ze in dat het een jongen was, een man. Iemand die haar domineerde. Iemand die haar niet toestond te ontkomen, net zoals haar vingers haar klitje niet toestonden te ontkomen.

Haar slanke benen begonnen onwillekeurig te trillen, en na enige tijd hielp het zelfs niet eens meer als ze haar voeten tegen de muur plaatste.

Ze kon ook niet langer voorkomen dat er af en toe een kreuntje uit haar mond ontsnapte, en ze hoopte maar dat er niemand op de bovenverdieping was. En al zou dat wel zo zijn: wat kon het haar dan eigenlijk schelen? Dan wisten ze ten minste dat ze geen kleine meid meer was.

Happend naar adem trommelde ze op haar genotsknopje, liet ze de waterstraal neerregenen en draaiden haar middel- en ringvinger rondjes net boven haar klitje.

Ze duwde op haar borstkas, kneep in haar borstjes, masseerde haar tepels, kraste in haar nek en speelde met haar spleetje. Het duurde wel twintig minuten.

Twintig minuten lang lag ze kronkelend op de vloer van de douche, haar slanke rug rauw van het schuren. Twintig minuten lang probeerde ze uit, ontdekte ze en vocht ze tegen wat haar eerste orgasme zou zijn.

Ze was bang toen het zich begon op te bouwen, als een ondraaglijke druk in haar onderlichaam. Even had ze in willen houden, had ze willen stoppen. Maar ze liet het niet toe. De denkbeeldige man die bepaalde, liet het niet toe.

Haar slanke lijfje schokte in de douche, terwijl het begon. Haar kleine voeten glipten van de muur en haar slanke tienerbenen schopten in het rond. Een gilletje van wel tien seconden werd binnengehouden achter haar samengeperste lippen, toen de biologische ontlading zich met een ongekende heftigheid aandiende en haar onderlichaam deed schokken.

Haar ogen werden groot en keken angstig rond, ze greep haar houvast om zich heen, maar haar handen vonden niets, waardoor ze volledig onderuit gleed en plat op haar rug landde. De straal spetterde op haar strakke buikje, terwijl haar kleine kutje stuiterend klaarkwam.

Het voelde veel te serieus, het overweldigde haar, verpletterde haar. Ze hapte naar adem, hijgde, hapte naar adem. Ze kneep haar ogen dicht.

Tot het gevoel, half schokkend, half pulserend begon weg te ebben.

Af en toe kwam het terug, waarbij ze haar kruisje voelde branden. Maar langzaam, heel langzaam werd het minder.

Ze keek naar haar borstkas, die langzaam op en neer ging. Ze zag hoe bij iedere harde hartslag een schokje door haar borsten ging.

Van de warmte en opwinding hadden de rode vlekken in haar nek zich uitgebreid tot bijna aan haar borsten. Haar kleine tepels waren nog hard van opwinding.

Ze slikte, overweldigd door het erotische genot.

Ergens voelde ze zich een klein beetje schuldig, maar meer dan dat voelde ze zich trots.

Ze ontspande. Een last viel van haar schouders.

Even sloot ze haar ogen, maar niet langer dan een kort ogenblik, tot het moment dat er op de badkamerdeur werd geklopt.

“Lieke?”

De stem van haar vader.

“Lieke, alles oké daar?”

Ze veerde op en voelde hoe nuchterheid haar lichaam weer overnam.

“Alles oké?”

Ze slikte en krabbelde overeind, waarbij ze nog even bijna uitgleed.

“Ja pap, alles oké,” antwoordde ze, terwijl ze voelde dat haar benen nog slap waren.