Raad Een Lied … Of Niet - 2

“Vooruit dan,” zei ik. Ik ademde diep in. “Wie is eerst?”

Ik zat in de zitkamer van Melody en Dave, mijn zusje en mijn zwager. Geblinddoekt en omringd door zes meiden. Zes jonge meiden. Mijn nichtje, vier van haar vriendinnen, en haar jongere zusje.

En ze hadden me zojuist uitgedaagd om hun net bedachte spelletje te spelen: 'Raad een tiet … of niet'. Ze hadden me gevraagd te raden wie wie was door hun borsten te voelen. Door hun jonge borstjes te verkennen, aan te raken, te voelen, en te betasten.

“Niet seksueel,” hadden ze gezegd, “gewoon een leuk spelletje.”

Ja, tuurlijk. Ik voelde mijn pik schokken. Niet seksueel, ammehoela!

“Dat is jouw keuze, Dave,” herinnerde Savannah me. “We hebben allemaal een nummer, van 1 tot 6. Noem gewoon het nummer van het meisje dat je als eerste wil.”

“Oh, ja. Waar ook. Dat zeiden jullie. Oké, dan begin ik met … nummer drie!”

Ik hoorde hoe meiden van plaats wisselden, en daarna voelde ik twee kleine handen mijn polsen pakken om mijn handen richting een borstkas te sturen.

Ik hield mijn handen stil en genoot van het gevoel van warme, gladde huid tegen de palmen van mijn handen, de druk die werd uitgeoefend door twee kleine bultjes die de tepels moesten zijn. Ik probeerde de grootte in te schatten. Misschien een centimeter of twee, drie?

Zeker niet Rhonda, zij was groter. En ook niet Grace, zij was nog helemaal plat.

Ik sloot de tweeling ook uit. Ally's shirt zat zo strak dat ik de vorm van haar borstjes had gezien. Wat ik nu in mijn handen hield, was beslist kleiner dan wat ik eerder op Ally had gezien. Ik ging ervan uit dat Hannah, haar identieke tweeling, hetzelfde gevormd zou zijn.

Dan bleven er twee over. Mijn nichtje, Cindy, of de één jaar jongere Savannah.

Ik had nu een gokje kunnen wagen. Misschien had ik dat moeten doen.

Maar als het op spelletjes aankomt, ben ik altijd al een streber geweest. Daag me uit voor een wedstrijd en ik zal doen wat ik kan om te winnen. Voor en na het spel kunnen we de beste vrienden zijn, maar tijdens het spel beschouw ik je als mijn grootste vijand, en zal ik mijn best doen om ook jouw aartsrivaal te zijn.

Ik neem nooit genoegen met een 50/50. Ik zal alles doen, binnen de regels, om mijn kansen te vergroten.

Ik haalde in gedachten de beelden terug die ik me had gevormd van de borstkassen van de meiden voordat ik geblinddoekt werd.

“Het spijt me, maar ik zal mijn handen moeten bewegen om een beter idee te krijgen,” verontschuldigde ik me, “ik hoop dat je dat niet erg vindt?”

“Oh! Em! Gee! Kan je alsjeblieft stoppen met dat verontschuldigen? Hier hebben we het toch al over gehad? Ja, je zal moeten voelen. Dat is het hele idee van het spel.” Hannah of Ally, ik kon ze nog steeds niet uit elkaar houden aan de hand van alleen de stem.

En ze had gelijk. We hadden het hier over gehad. Het was de bedoeling dat ik zou voelen, verkennen. En dus deed ik dat.

Ik begon mijn handen te bewegen, terwijl ik zachtjes de contouren van de heuveltjes volgde, langs de zwelling. Ik drukte voorzichtig mijn wijsvingers in de bultjes om de stevigheid te beoordelen. Ik streelde de omtrek van deze kleine tietjes, mijn vingers raakten de fluwelen huid zo subtiel mogelijk aan, cirkelden rond totdat ik het midden bereikte. De huid op de tepelhoven voelde net wat minder glad aan. Haar tepelhoven waren groter dan ik had verwacht, en haar tepels waren ook behoorlijk groot.

Ik herinnerde me hoe de twee meiden eruit hadden gezien met hun kleren aan. Hun shirts waren niet strak genoeg geweest om de exacte contouren te zien; bij beiden had ik alleen gezien hoe de stof van het shirt een beetje naar voren kwam als het meisje rechtop ging staan. En hoewel Savannah de jongste van de twee was, kwam haar shirt iets verder naar voren dan bij Cindy.

Ik omsloot beide borstjes met mijn handen om de exacte maat in te schatten. Ze leken beter bij Savannah te passen dan bij Cindy, maar ik was niet echt zeker. En toen viel me een subtiele verandering op. De tepels voelden net iets groter aan, meer rechtop dan eerst.

Raakt dit meisje opgewonden door mijn aanrakingen? Niet seksueel, mijn reet! Deze tepeltjes staan duidelijk overeind. Potverdorie, dit meisje raakt opgewonden … door mij!

Ik probeerde me te focussen op mijn opdracht, om de best mogelijke inschatting te kunnen maken van de grootte. Toen merkte ik …

“Wacht, ik denk dat deze twee niet exact dezelfde grootte hebben. Even checken.”

Ik kruiste mijn armen en omsloot nu haar linkerborst met mijn rechterhand, en haar rechterborst met mijn linker.

“Ja, het klopt. Geen groot verschil, maar je rechter borst is een heel klein beetje groter dan je linker borst.”

Ik bracht mijn handen weer terug in de originele positie.

“Maak je geen zorgen,” voegde ik haastig toe, omdat ik voelde hoe haar borstkas wat verstrakte, “dat is vast normaal tijdens de groei.”

Haar lijf ontspande weer.

Ik was er intussen bijna zeker van dat de omvang van deze borstjes meer paste bij Savannah dan bij Cindy. Maar wie het ook was die ik aanraakte, ze was nu duidelijk een beetje opgewonden. Wat is precies het effect van opwinding op zulke jonge borsten? Enkel overeind staande tepels, of kan de klier er ook door opzwellen?

Zou het überhaupt mogelijk zijn dat Cindy, mijn nichtje Cindy, opgewonden kan raken door mijn aanraking? Maar zou dat niet net zo onwaarschijnlijk zijn voor een meisje dat nog zo jong is als Savannah? Of is het gewoon biologie, een automatische reactie van het lichaam als borsten gestreeld worden?

Ik concentreerde me weer, voelde nog eens, probeerde een nog betere inschatting te krijgen van de omvang. Ze leken me een centimeter of drie, misschien iets meer. Ik dacht opnieuw terug aan de zwelling onder de shirts van Cindy en Savannah. Ik had Cindy op ruim een centimeter ingeschat. Zelfs als de opwinding de klieren laat zwellen, dan nog kon ik me niet voorstellen dat ze meer dan dubbel zo groot zouden worden. Dit moest wel Savannah zijn.

Ik wilde doorgaan met het aanraken van die zachte, gladde, warme, en parmantige jonge borstjes, de hele rest van mijn leven. Ik wilde nooit meer loslaten. Ik wilde …

Maar de regels van het spel waren duidelijk. Ik was al op gevaarlijk terrein, enkel door het spel te spelen. Elke verkeerde actie kon me in grote problemen brengen. En, misschien wel erger, ernstig trauma veroorzaken bij de meiden.

Ik verborg mijn teleurstelling toen ik mijn handen terugtrok, en pas daarna merkte ik de zware stilte die in de kamer was ontstaan terwijl ik die heerlijke borstjes verkende … Minutenlang? Urenlang? Waarschijnlijk in het echt nog niet eens een minuut, maar het voelde als een heel leven!

Ik verbrak de stilte: “Ik denk dat dit Savannah is. Heb ik gelijk?”

Er kwam geen antwoord, en ik kon bijna voelen hoe de meiden blikken uitwisselden en vermoedelijk handgebaren maakten om me heen.

En toen hoorde ik Rhonda's stem: “Dat zeggen we nog niet, Dave. Je moet ons alle zes raden. Als we nu zeggen of je gelijk hebt of niet, dan worden de latere meiden makkelijker voor je.”

Ik moest toegeven dat ze een punt had.

“Oké, klinkt redelijk,” gaf ik toe, “maar ik vind dan wel dat het twee kanten op werkt. Ik mag mijn eerste idee nog veranderen als ik later denk dat dit toch niet Savannah is, oké?”

De meiden stemden toe.

“Oké, volgende. Laat me maar gewoon het volgende nummer kiezen: vier, graag!”

Terwijl ik hoorde hoe de meiden weer hun posities wisselden, merkte ik dat mijn pik begon te groeien. Geen erectie (nog niet, althans), maar hij was zeker een stukje groter dan normaal. Ik probeerde het te negeren, probeerde mezelf er aan te herinneren dat dit niet seksueel bedoeld was. Die gedachten werden onderbroken door twee zachte handen die mijn polsen pakten om mijn handen naar het volgende paar borsten te sturen.

Zodra mijn handen huid voelden wist ik dat dit Rhonda moest zijn. Mijn beide handen waren helemaal vol, en alleen Rhonda was daar al voldoende voor ontwikkeld. Maar ik wilde het toch echt zeker weten.

Ja, tuurlijk. Uiteraard is dat de reden, en niks anders. Blijf dat vooral jezelf wijsmaken.

En ik wilde ook niet dat een van de meiden zich minder behandeld voelde.

Geef maar toe, je vindt dit gewoon veel te leuk.

De stem in mijn hoofd had gelijk. Ik was diep onder de indruk van Rhonda's voorgevel, vanaf het moment dat ze binnen was komen lopen, en ik kon simpelweg niet de verleiding weerstaan om gebruik te maken van deze gelegenheid om haar te bevoelen. Geen enkele van de excuses die ik voor mezelf bedacht veranderden ook maar iets aan het simpele feit dat ik maar één echte reden had: ik wilde genieten van elke seconde, wilde elke sensatie in mijn geheugen prenten, in een gebied waar ik later de herinneringen terug zou kunnen halen wanneer ik maar wilde, als ik alleen in de douche was en een geile fantasie nodig had om me af te trekken.

Ik gaf toe aan mijn verlangens.

Onder het mom van behoefte aan meer informatie gaf ik Rhonda's borsten dezelfde behandeling die ik eerder had gegeven aan Savannah. Meisje drie, corrigeerde ik mezelf. Ik was maar 95% zeker van haar, ik moest mijn geest open houden.

Ik volgde Rhonda's heuvels met mijn vingers, beproefde de weerstand van haar zachte, warme vlees, voelde de exacte vorm en grootte van haar borsten, haar kleine maar stevige tepels en haar perfect ronde tepelhoven.

En ik besefte me dat ik het eerder fout had gehad. Eerder, toen ik de meiden bekeek, had ik aangenomen dat Rhonda een beha droeg als steun, dat het gewicht van haar borsten ze zouden laten hangen (niet veel, een beetje) zonder die steun. Ik had het mis. Misschien droeg ze de beha voor haar comfort, om het gewicht makkelijker te kunnen dragen. Of om minder ongemak te voelen van het meedeinen van haar borsten als ze bewoog.

Oh god, de gedachte aan haar borsten, gracieus dansend terwijl haar soepele lichaam bewoog …

Ik moest mezelf dwingen om me weer op het spel te focussen.

Of misschien, bedacht ik me, misschien droeg ze die beha alleen maar omdat de maatschappij dat van haar verwacht. En toen, toen ik voelde hoe ook haar tepels zich begonnen zich op te richten onder de bewegingen van mijn handen, had ik nog een theorie: misschien was de beha om te voorkomen dat mensen haar tepels zouden zien als ze een dun shirt droeg.

Maar niet voor steun. Ondanks hun grootte hadden haar borsten geen ondersteuning nodig. Ze stonden overeind, trots en stevig, zonder enige hulp.

Terwijl ik doorging met het aanraken, masseren, en zachtjes knijpen in Rhonda's borsten voelde ik hoe haar tepels harder en harder werden.

Toen realiseerde ik me nog iets. Ik hield op dit moment het meest perfecte paar borsten vast dat ik ooit in mijn leven had gezien.

Nou, technisch gesproken heb je deze niet gezien, dus … Oh, kom op, je weet wat ik bedoel!

Ik was ervan overtuigd dat ieder meisje een moord zou doen voor dit paar. Nee, wacht, ieder meisje en iedere vrouw. Ze waren perfect peervormig.

Terwijl ik ze zachtjes optilde om het gewicht in te schatten, bewonderde ik opnieuw hoe deze borsten de zwaartekracht leken te negeren, nog steeds in die perfecte peervorm, zelfs zonder enige steun. Ik duwde ze iets omhoog en liet toen los, maar hield mijn vingers losjes op haar huid, zodat ik kon voelen hoe ze terugvielen, een beetje op en neer dansend, tot ze weer in hun normale positie waren.

Ik omvatte nog eens haar borsten met mijn hele hand, terwijl ik zachtjes de volledige bollen masseerde. Haar huid voelde zacht als satijn, warm als een warm bad, en toen ik een beetje druk uitoefende, voelde ik de zachte stevigheid als het ideale kussen dat je in geen enkele winkel kan vinden.

Alles in mij wilde naar voren leunen. Wilde die heerlijke heuvels kussen, Wilde een tepel in mijn mond nemen, mijn tong over de tepelhof laten dansen, terwijl ik de andere borst met mijn handen zou masseren. Ik wilde mijn hoofd laten rusten op die zachte kussens, ik wilde …

Ik dwong mezelf om in controle te blijven. Ik haalde mijn handen weg van haar vlees.

“Oké, ik ben er redelijk zeker van dat jij Rhonda bent.”

Ik vervloekte mezelf toen ik hoorde hoe mijn stem een beetje verschoot toen ik dat zei. Het was subtiel, moeilijk te horen voor een ongetraind oor, maar het gebeurde wel. Mijn pogingen om mijn stem neutraal te houden en mijn opwinding niet te laten merken waren mislukt. Het bleef stil in de kamer. Misschien hadden de meiden het niet gemerkt?

Of het maakte ze niet uit, misschien vonden ze het juist wel leuk?

Intussen begon mijn pik duidelijk overeind te komen. Met hoe ik zat was hij ingeklemd door mijn ondergoed en broek. Ik voelde een beginnend ongemak omdat hij niet de ruimte kreeg die hij nodig had.

Ik probeerde mezelf af te leiden. Probeerde te denken aan gehaktbrood, mountain bikes, muziek van Bach …, maar ik zat ook nog altijd in een spel. En ik wilde winnen. Dus ik moest me ook weer concentreren op borsten.

“Oké, laten we nu nummer één doen.”

Meer verplaatsingen. Weer een stel lieve, zachte, warme handen om mijn polsen. En weer een paar meisjesborsten in mijn handpalmen. Ik herhaalde dezelfde nu beproefde routine van het volgen van de omtrek van de heuvel, het meten van de weerstand van het vlees, het aaien van het oppervlak om de vorm en grootte van de tepelhoven te meten.

Eén ding was zeker: als ik ooit een van de meiden zou moeten identificeren door alleen maar aan de huid te voelen, zou ik geen schijn van kans hebben. Alle drie die ik tot nu toe had gevoeld, waren ongelooflijk zacht en glad, als fluweel, maar dan beter. Allemaal voelden ze warm en prettig aan.

Maar ze waren allemaal anders gevormd. Nu voelde ik een paar borsten dat, hoewel duidelijk kleiner dan die van Rhonda, juist weer groter waren dan die van Savan … Ik corrigeerde mezelf opnieuw: groter dan die van nummer drie.

Dus dit moest een van de tweelingen zijn, toch? Maar ik was onzeker. Echt onzeker deze keer.

Ik schatte de grootte van de borsten in mijn handen op misschien vier centimeter. Niet de vijf centimeter die ik eerder voor Ally had ingeschat toen ik de meiden bekeek, en toen ze haar borstkas naar voren had geduwd om haar bezittingen goed te laten uitkomen. Eén centimeter is niet zo'n groot verschil, zeker, maar zoals ik al eerder zei: als ik word uitgedaagd in een spel, dan wil ik winnen!

Ik bleef verkennen. Ik volgde nogmaals de heuvels om een perfect mentaal beeld te krijgen van de vorm. Ik kneep in haar vlees om de stevigheid in te schatten, streelde de huid om te voelen hoe zacht die was, om de vorm van de tepelhoven te voelen, en om de locatie en vorm van de tepels te vinden. Ik pakte de hele borsten in mijn handen, kneep en masseerde, terwijl het beeld in mijn hoofd zich meer en meer vormde.

Deze borsten waren kleiner dan Rhonda, maar ook ronder. De tepelhoven waren geen perfecte cirkels, maar ovaal. De tepels van dit meisje stonden al rechtop toen ik ze voor het eerst aanraakte, en bleven zo.

Was dit meisje al opgewonden voordat ik haar begon te voelen? Of waren haar tepels van nature steviger, en had mijn aanraking verder geen invloed?

Ik schold mezelf in gedachten uit toen ik merkte dat ik zelfs iets van teleurstelling voelde bij het idee dat dit meisje misschien niet opgewonden werd van mijn aanrakingen.

Het is bedoeld als spel, niet seksueel. Misschien is dat voor haar ook echt waar?

Mijn brein maakte overuren. Waren de tweelingen dan toch iets kleiner dan ik had verwacht? Of was dit eigenlijk Savannah, maar dan juist groter dan mijn schatting? Zou toch kunnen? Haar shirt had erg losjes gehangen. En ik had nog steeds niet uitgesloten dat nummer drie misschien toch Cindy zou kunnen zijn.

En als dit inderdaad een van de tweelingen was, hoe had ik me dan kunnen vergissen in de grootte? Misschien door hoe Ally haar borst naar voren had geduwd? Zou het kunnen zijn dat ze iets van vulling in haar beha had? Nee, wacht, onmogelijk. Ik zou de omtrek van een beha altijd hebben gezien in dat belachelijk strakke shirt. Ze droeg geen beha. Maar de houding die ze had aangenomen … misschien liet die ze groter lijken?

Terwijl het bewuste deel van mijn hersenen enorm zijn best deed om er achter te komen wie ik nu eigenlijk aanraakte, Savannah of tweeling, bleef ik mijn handen bewegen, de kleine tietjes betasten, de huid aaien, de klieren masseren … Niet dat het nog nodig was, ik had intussen een compleet beeld van deze borsten in mijn brein. Maar mijn bewuste geest was bezig en mijn onbewuste had de controle overgenomen … en genoot van iedere seconde!

Totdat Rhonda's stem me wakker schudde: “Heb je het moeilijk, Dave?”

Ik trok snel mijn handen terug, terwijl ik me betrapt en schuldig voelde. Een beetje schuldig.

Ik begon mijn gedachtegang uit te leggen. Dat ik niet wist of dit Savannah was of een van de tweelingen, en waarom ik twijfelde.

Maar Rhonda viel me al snel in de reden: “Dat bedoelde ik niet, Dave. Ik vroeg of je het moeilijk hebt. Ik bedoelde hiermee!”

En op dat moment voelde ik een hand in mijn kruis, en daarna barstten alle meiden in lachen uit. Ik voelde hoe haar hand een paar seconden druk bleef uitoefenen, toen een zacht en speels kneepje waar mijn pik was. En toen was haar hand weer weg.

Ontkennen had geen zin, dus ik besloot er het beste van te maken.

“Ja oké. Schuldig. Ja, ik heb een erectie. Sorry, ik hoopte dat jullie het niet zouden merken. Maar nu jullie het weten … het is eigenlijk best oncomfortabel in deze positie. Vinden jullie het erg als ik hem even recht leg voordat we verder gaan?”

Ik wachtte het antwoord niet af. Met een door de jaren geperfectioneerde routine stak ik een hand in mijn broek, pakte mijn pik, en legde hem rechtop zodat hij zonder verdere problemen tot volle grootte zou kunnen groeien. Of, nou ja, groeien … hij was al op volle grootte.

Terwijl ik dat deed, hoorde ik Grace en Cindy fluisteren. Ik verstond niet alles, maar door de flarden die ik hoorde, begreep ik dat Cindy het concept van een erectie aan haar jongere zusje uitlegde.

Oh, kut. Hoe zullen Dave en Mel reageren als ze er ooit achter komen hoe ik heb bijgedragen aan de seksuele voorlichting van hun kleine meid. Ik hoop toch echt dat niemand de pink-eed breekt!

“Nogmaals, sorry meiden. Ik had mijn lichaam niet zo moeten laten reageren.”

“Oh, hou toch op,” riep Grace, “Cindy vertelde me net dat een … ereptie? … gebeurt als een man mooie tieten ziet. Waarom zeg je sorry? Ik denk dat ...” ze onderbrak zichzelf en giechelde, “Oeps, bijna mijn mond voorbij gepraat. Ik denk dat de meiden die je hebt gevoeld allemaal hele mooie tieten hebben. Sterker, ik denk dat alle andere meiden prachtige tieten hebben. Ik kan niet wachten tot ik ze ook krijg!”

Alle meiden waren het erover eens dat, ja, natuurlijk zou ik hard worden. Sterker nog, ik zou me diep moeten schamen (of erg, heel erg homo zijn) als ik niet hard zou worden bij dit spel. Het was normaal. En, herhaalden ze nogmaals, het maakt dit geen seks-ding. Het is nog altijd gewoon maar een spelletje. Een spelletje waar mannen een stijve van krijgen, zonder dat het seksueel is.

Ik wist hoe ver van de waarheid ze zaten. Ik had het moeten uitleggen. Maar hoe zou ik dat in deze situatie kunnen uitleggen zonder de boel nog erger te maken?

Oh, ik had echt wel iets kunnen bedenken, als ik het had gewild. Geef maar toe. Ik wou het eigenlijk niet. Niet meer.

“Maar ik sprak wel de waarheid,” ging ik verder, “ik ben echt onzeker over nummer één. Ik denk dat ze een van de tweelingen is. Maar ze zou ook Savannah kunnen zijn, en dan zou Cindy nummer drie zijn.”

Ik pauzeerde even. “Oké, ik weet niet wat de regels hier over zeggen. Mag ik zowel nummer één als nummer drie opnieuw voelen, om me te helpen er achter te komen?”

Opnieuw voelde ik een hand op mijn spijkerbroek, die zachtjes op en neer bewoog terwijl ik Rhonda hoorde vragen: “Weet je zeker dat dat de reden is dat je ze nog een keer wil voelen?”

Het kostte me de grootste moeite om haar hand uit mijn kruis weg te halen: “Alsjeblieft, niet doen. Ik moet me echt concentreren.”

Ik had expres alleen deze woorden gekozen. Ik wist dat ik dit niet moest toestaan. Maar wat ook de reden was waarom Rhonda (nam ik aan) me zo aanraakte, ik wilde haar beslist niet het gevoel geven dat ik haar afwees.

Misschien kwamen haar acties voort uit onzekerheid. Als ze daar gevoelig voor was, dan moest ik niet die gevoelens nog meer kwetsen. De smoes van moeten concentreren was perfect, omdat het waar was. Alleen … niet de gehele waarheid. Maar ik kon niet toegeven dat ik bang was de controle over mezelf te verliezen als ik haar toestond door te gaan.

“Oké, het spijt me. Ik zal je niet meer afleiden.”

Ik hoorde geen spijt, geen bitterheid, geen frustratie of gekwetste gevoelens in Rhonda's stem. Het had gewerkt.

Voor nu. Wat als ze het na het spel weer probeert?

Ik dwong mezelf die gedachte aan de kant te zetten. Eén voordeel van dit mentale uitstapje: ik voelde dat mijn erectie was geslonken, een beetje.

Goed. Het zal moeilijk genoeg zijn om jezelf te blijven beheersen met nog drie meiden te gaan.

De andere meiden waren intussen klaar. Ik wist niet of ze iets hadden gemerkt van de interactie die ik zojuist met Rhonda had gehad. Ik hoopte maar van niet.

Terwijl handen mijn polsen grepen, legde Grace uit: “Oom Dave, je rechterhand is op nummer één en je linkerhand op nummer drie.”

Ik had die uitleg niet nodig gehad. Nu ik beide meiden op hetzelfde moment voelde was het verschil overduidelijk. Er was uiteraard het verschil in grootte. Maar de vormen waren ook verschillend.

De borst in mijn rechterhand was erg rond, als een mandarijn. Mijn linkerhand omsloot een kleine, maar erg parmantige meisjesborst, die naar voren stond als een kleine, zachte, en ronde kegel. Beide totaal verschillend, en beide weer anders dan de peervormige borsten van Rhonda, die ik me nog altijd kon herinneren zonder dat ik ze opnieuw hoefde te voelen.

Omdat Savannahs shirt erg los had gehangen, concentreerde ik me vooral op het mentale beeld dat ik had gemaakt van Ally's borstjes, aan het begin van het spel. Ik had naar de grootte gekeken. Ik had de afwezigheid van de omtrek van een beha gezien, en de hint van een tepel door de stof, twee tekenen dat ze geen beha droeg. Maar ik had onvoldoende bewuste aandacht gegeven aan de vorm.

Mijn beveiligingstraining ontwaakte. Ik groef in mijn geheugen, waar het complete plaatje nog was opgeslagen. Ik zag het witte T-shirt. Ik zag de grootte van de borstjes, zag de hint van de tepeltjes, zag de vorm van de tietjes. Rond, ze waren rond geweest. Precies zoals het borstje in mijn rechterhand.

Ik haalde mijn handen weg, vastbesloten dit spel niet nog verder uit controle te laten raken.

“Bedankt, meiden, ik weet genoeg. Nummer drie is zeker niet een van de tweelingen. Ik denk Savannah, maar het zou nog altijd Cindy kunnen zijn. En nummer één is een van de tweelingen, maar ik weet niet welke. Daar kom ik later nog op terug. Maar laten we nu verder gaan met de volgende. Nummer twee, graag?”

Deze was weer makkelijk. Mijn handen lagen op een volledig platte borstkas.

Ik twijfelde wat ik zou doen. Ik had haar naam kunnen zeggen en doorgaan, als ik wilde. Maar ik had gemerkt hoe enthousiast Grace was dat ze met de grote meiden mee mocht spelen, en dan vooral in zo'n stout en volwassen spel. Ik wilde haar niet teleurstellen door haar anders te behandelen dan de andere meiden.

Na de tijd die ik aan Rhonda had besteed zou ze me nooit geloven als ik zou zeggen dat ik alleen maar zoveel voel als nodig is om het te weten. Ze was jong, maar ze was al wel slim genoeg om daar direct doorheen te prikken.

En dus gaf ik haar de volledige behandeling. Er was niets om in mijn handen vast te pakken, maar ik legde wel mijn handpalmen plat op haar borstkas. Ik drukte voorzichtig, om de weerstand van haar huid te voelen, en ik voelde hoe de kleine puntjes van haar tepeltjes zich in de huid van mijn handen duwden. Ik streelde haar borstkas, gebruikte de puntjes van mijn wijsvingers om heel erg zachtjes de omtrek van haar tepelhoven te volgen, langzaam, langzaam, in een spiraal naar het wondertje in het midden, haar kleine tepeltjes.

Ik had haar een maand geleden nog in haar blootje gezien, toen ze wilde dat ik een voorleesverhaal afmaakte terwijl ze in bad moest; dat was totaal niet seksueel geweest, maar ik herinnerde me uiteraard hoe ze er uit had gezien. En wat ik voelde, kwam daar exact mee overeen.

Totdat … totdat ik eindelijk die tepeltjes bereikte en merkte dat ze groter waren dan toen.

Groter? Was zij ook opgewonden? Mijn eigen nichtje? Mijn eigen jongste nichtje? Dat kan niet, toch? Dat hoort niet!

En toen hoorde ik het. Ademen. Zwaarder ademen dan normaal. En ik voelde haar borstkas uitzetten en terugzakken in de maat met haar adem.

“Ssjttt, hou jezelf onder controle,” waarschuwde Cindy, “hij kan je horen. Het moet met alleen voelen!”

Rhonda grinnikte: “Ik weet zeker dat Dave al lang weet wie dit is, en haar adem maakt echt geen verschil. Maar ik vraag me wel af waarom hij haar zo lang blijft betasten?”

Ik legde uit: “Jij was zelf degene die er op stond dat, als Grace mee doet, ze ook echt helemaal mee moet doen. Dus ik maak het haar niet makkelijker. Elk van jullie krijgt dezelfde behandeling.”

Maar dezelfde behandeling heeft niet altijd hetzelfde effect, en Graces ademhaling klonk nu meer als hijgen. Ik moest dit inperken. Ik moest de seksuele spanning weghalen, moest de sfeer verbreken.

Een bliksembeslissing. “Maar inderdaad, dit is zeker Gracie. En er is één ding dat ik alleen met haar kan doen.”

Met die woorden boog ik me snel naar voren, mijn mond gericht op haar linker tepeltje, mijn lippen getuit alsof ik haar wilde kussen – en dan, op het laatste moment, toen ik al hoorde hoe alle meiden om me heen geschokt inademden, blies ik een enorme nepwind op wat ooit Graces linkerborst zou worden, terwijl ik tegelijk mijn handen gebruikte om haar beide oksels te kietelen.

Net als altijd als ik haar kietel en nepwinden op haar lijfje blies, gilde ze van plezier en angst, terwijl haar hele lijfje kronkelde.

Maar het was niet hetzelfde als anders. Haar reactie klonk … anders. Opgewonden, in plaats van angstig. En het voelde voor mij ook anders. Het voelde … goed!

Terwijl ik weer overeind kwam en mijn handen in mijn schoot legde, terwijl ik hoorde hoe ze nog steeds zwaar ademde, kon ik nog steeds de omtrek van Graces tepeltje op mijn lippen voelen, nog steeds haar huid proeven.

Het was een slechte beslissing geweest. Ik had voor de navel moeten gaan.

Maar potdorie, wat een heerlijke slechte beslissing om te maken. Het had geweldig gevoeld.

Ik voelde hoe de meiden me onderzoekend aankeken. Ik wist dat ik het moest uitleggen.

Dus ik legde uit dat ik Grace altijd kietelde. En dat ik altijd nepwindjes in haar navel blies, of in haar nek, tijdens het kietelen. En dat ik eigenlijk had gemikt op het deel van haar borstkas tussen de tepels in, als een veilige maar onverwachte plek, gewoon om haar te verrassen en even lol te maken. Ik denk dat de meiden het geloofden.

Nou ja, om eerlijk te zijn, het meeste was waar. Alles behalve mijn slechte richten.

Ik merkte dat Graces ademhaling langzaam terugkeerde naar de normale snelheid. Ik bood haar mijn excuses aan, voor dat ik haar zo verrast had. En aan de meiden omdat ik me niet aan de regels van het spel had gehouden.

Grace antwoordde: “Het is oké, oom Dave. Ik vind het niet erg.”

En toen voelde ik dat ze me omarmde. En dat ze me kuste, een onschuldig, kinderlijk kusje op mijn wang.

En ik hoorde haar in mijn oor fluisteren, heel zacht, alleen voor mij bestemd: “Ik vond het eigenlijk zelfs wel fijn. Het voelde al goed toen je handen me aanraakten, maar zelfs beter toen je het met je mond deed. Ik ben blij dat je het deed.”

Hoe onschuldig de omarming ook was, ik was me er erg van bewust dat alleen mijn eigen dunne T-shirt mijn huid scheidde van Graces zachte, warme, perfect platte huid. Dat ze haar kleine tepeltjes, die tepeltjes die ik nog steeds op mijn lippen voelde, tegen mijn borstkas drukte.

Mijn pik stond weer volledig overeind, keihard.

Een erectie door mijn nichtje? Mijn eigen jongste nichtje? Verdomme, wat doet dit spel met me? Waar verander ik in? Of … ben ik altijd al zo geweest, heb ik dit onderdrukt?

Verdorie, dit spel kon maar beter snel stoppen. Ik wist niet hoe ik mezelf nog in bedwang moest houden. Ik had nu vier meiden bevoeld. Nog maar twee te gaan.

Bewaar de controle. Je kan dit!

Ik stelde voor om verder te gaan met nummer vijf.

De meiden wisselden van positie en toen voelde ik, opnieuw, twee handen die mijn polsen pakten, Mijn handen werden opgetild en langzaam, erg langzaam naar voren bewogen. Met tegenzin? Of om te plagen? Ik joeg die gedachte weg. Ik kon het niet bepalen, dus dit was geen bruikbare informatie.

Ik herkende de borsten direct, ook al was dit de eerste keer dat ik dit meisje aanraakte. Dezelfde vier centimeter. Dezelfde ronde, mandarijn-achtige vorm. Dit was absoluut de tweede tweeling. Ik overwoog het volledige onderzoek over te slaan, omdat ik wist dat mijn erectie alleen maar erger zou worden door het bevoelen en masseren van deze kleine borstjes. Ik voelde zelfs dat er al wat voorvocht begon te lekken. Wat als de vlek straks zichtbaar wordt? Wat als de meiden het opmerken?

Maar ik had vlak hiervoor mijn betasten van Grace uitgelegd als alle meiden hetzelfde behandelen, dus ik had geen enkel excuus om dit meisje over te slaan. Ik moest wel verkennen.

Niet dat ik het echt erg vond. Ik was alleen bezorg op het effect dat dit op mezelf zou hebben. Bezorgd over mijn zelfbeheersing.

Ik probeerde mijn hoofd weer te focussen. Eén deel richtte zich op een bijna academisch onderzoek, in een poging om een verschil te vinden, hoe klein ook, tussen de tweelingen. Het andere deel dwong ik bezig te blijven met wiskunde oefeningen. Ik hoopte dat dit mijn hormonale reactie zou temperen.

Opnieuw volgde ik de buitenrand van de heuveltjes, sloot mijn handen om de kleine borstjes, duwde en wreef. Ik tilde de borstjes op, liet ze los terwijl ik een heel subtiel vingercontact hield om te voelen hoe ze natrilden. Nogmaals aaide ik zachtjes over zachte huid, rond de zwellingen, en dan er overheen, naar de tepelhoven. Dezelfde ovale tepelhoven die ik ook bij nummer één had gevoeld. Toen ik de tepels bereikte voelde ik het eerste kleine verschil. Deze tepeltjes waren kleiner, een klein beetje kleiner, dan wat ik me herinnerde van meisje nummer één.

Ik bleef voelen tot ik zeker wist dat ik dit meisje net zoveel aandacht had gegeven als alle anderen, en toen verklaarde ik: “Ik weet dat dit de andere van de tweelingen is. Ik weet niet welke. Daar wil ik op dit moment nog niet naar raden. Ik wil eerst nummer zes onderzoeken, maar daarna hoop ik dat ik nogmaals nummers één en vijf mag vergelijken, de beide tweelingen, om te zien of ik toch beter kan doen dan een blinde gok.”

Nadat ik eerder al toestemming had gekregen om nummers één en drie terug te halen moesten de meiden me dit ook wel toestaan.

Terwijl nummer zes, de laatste van de meiden, mijn handen naar haar borsten leidde, herinnerde ik me dat ik al zeker was over Grace, Rhonda en de tweelingen. Dit was vermoedelijk Cindy, maar ik hield nog altijd de optie open dat Cindy nummer drie kon zijn, en dan zou dit Savannah moeten zijn. Al met al nog maar twee opties over, dus het zou een makkelijke keuze moeten zijn.

Maar ik wilde het niet te snel doen. Ik moest ook hier een compleet onderzoek doen. (“moest”? … Oh, jij arme, arme man) nadat ik Grace zo uitgebreid had bevoeld en aan Rhonda had uitgelegd waarom.

Maar in dit geval moest ik het ook echt. Ik wist dat ik bij de tweelingen vermoedelijk uiteindelijk zou moeten gokken. Ik wilde niet nog een tweede gok. Ik wilde zeker zijn over deze.

Nog één keer, de laatste keer deze avond, liet ik mijn handen de intussen bekende routine afwerken. Ik voelde, streelde, masseerde, wreef, drukte, volgde, en onderzocht alles wat ik kon onderzoeken. Nogmaals verbaasde ik me over hoe zacht de huid van al deze meisjes was, zo veel zachter dan alle oudere vriendinnen die ik ooit had gehad. En opnieuw verbaasde ik me over de wonderbaarlijke diversiteit van de natuur.

De borsten van dit meisje hadden weer een andere vorm. De omtrek van haar klieren was groter dan van de andere meiden (behalve Rhonda, uiteraard). Het vlees was iets minder stevig. Niet dat haar borsten hingen, maar meer … onaf. Daardoor waren deze borsten groter maar ook platter, een beetje als dikke pannenkoeken.

De tepelhoven waren erg moeilijk te vinden, ik voelde bijna geen verschil in de structuur van de huid waar ze begonnen en eindigden. En de tepels leken in eerste instantie ook nauwelijks te bestaan. Maar terwijl ik meer voelde en streelde, voelde ik ook hoe ze overeind kwamen, tot ze twee trots overeind staande puntjes waren. Hoewel ze het geluid van haar adem een stuk beter verborg dan Grace, voelde ik wel hoe haar borstkas meer op en neer bewoog.

Hoe in godsnaam worden al deze meiden zo opgewonden door mij?

Niet door mij, corrigeerde ik mezelf, door aangeraakt te worden. Denk niet dat je bijzonder bent.

Of toch?

In gedachten vergeleek ik wat ik voelde op meisjes drie en zes met wat ik had gezien bij Cindy en Savannah. Terwijl ik nogmaals haar borstjes in mijn handen sloot en zachtjes kneep bedacht ik dat, in een beha met voldoende steun, deze borsten verantwoordelijk zouden kunnen zijn voor hoever Savannahs shirt naar voren had gestoken.

Maar dat gold ook voor nummer drie, zowel met als zonder beha. Ik stopte met duwen, zodat de borstjes van dit meisje weer hun normale vorm aannamen. Ondanks de opwinding kon ik toch afleiden dat, vooral als ik de nu flink vooruit stekende tepeltjes wegdacht, deze borstjes eigenlijk goed pasten bij de iets mindere uitstulpingen onder Cindy's shirt.

Op dat moment wist ik het zeker. Nummer zes is Cindy. En dan was nummer drie dus inderdaad Savannah.

En tegelijk realiseerde ik me dat ik op dit moment dus de borstjes van mijn twaalfjarige nichtje Cindy vasthield en streelde. Jongensachtige Cindy … nee, de vroeger jongensachtige Cindy, ze zag er nog steeds zo uit, maar haar gedrag was aan het veranderen. En er was helemaal niets jongensachtigs aan de overeind staande tepels waar ik mijn vingers nog geen seconde geleden overheen had laten glijden.

Het is raar hoe groot het verschil is tussen een willekeurig meisje betasten dat mijn nichtje zou kunnen zijn, of echt werkelijk Cindy betasten. Ik voelde mijn pik schokken, voelde een stroompje voorvocht naar buiten stromen. Haastig trok ik mijn handen terug, terwijl ik me probeerde te herinneren welke wiskunde opgave ik mezelf had gegeven.

“Oké, nummer zes. Jij moet Cindy zijn.”

Deze keer verschoot mijn stem overduidelijk, en ik wist zeker dat de meiden het nu gehoord moesten hebben.

Ik ging snel verder: “En dat betekent dat ik nu ook zeker ben dat Savannah nummer drie is. Dan blijven alleen de tweelingen. Nummers één en vijf. Kan ik jullie beide alsjeblieft nog eens onderzoeken? Naast elkaar deze keer?”

Terwijl de meiden opnieuw posities wisselden, pijnigde ik mijn hersenen. Ik herinnerde me hoe de borstjes van de tweelingen gevoeld hadden. Hoe ze hetzelfde waren, exact hetzelfde.

Behalve dan … Er was één verschil. Een klein verschil. Niet genoeg om het zeker te weten, maar het was een begin. Het gaf me een idee.

Een plan ontstond.

“Oké, we hoeven het niet meer geheim te houden, één en vijf zijn inderdaad de tweelingen,” gaf Cindy toe, terwijl ik hoorde hoe de meiden op de juiste plek gingen zitten, “En ik moet toegeven dat ik onder de indruk ben. Je hebt de andere vier allemaal goed geraden. Maar ik weet zeker dat je de tweelingen niet uit elkaar zal kunnen houden. Als je deze goed hebt, dan is dat gewoon een goede gok.”

“We zullen het zien,” antwoordde ik, “is nummer één aan mijn linker- of rechterkant?”

“Eén is links, vijf is rechts,” zei Savannah, terwijl mijn handen werden vastgepakt en naar de laatste borsten van de avond werden geleid.

Ik had een plan.

Maar kon ik het doen? Wat ik van plan was, was niet oké.

Alles wat ik tot nu toe had gedaan … ik voelde dat ik dat op een of andere manier zou kunnen uitleggen als deel van het spel, als onderzoeken. Dat zou nu stoppen. Wat ik bedacht had ging ver over de grenzen die we stilzwijgend hadden afgesproken.

Ik had mijn twijfels of ik het moest doen. Maar Cindy's uitdaging triggerde me. Ik hou er echt niet van om een spel te verliezen. Nog minder na zo'n opmerking. Ik wilde geen 50%. Ik wilde betere kansen.

En mijn plan was de enige manier. Ik wilde winnen, wilde Cindy bewijzen … nou ja, geen idee wat ik zo nodig moest bewijzen. Maar ik wilde winnen.

Het was me al de hele avond opgevallen hoe verschillend de tweelingen omgingen met hun ontluikende seksualiteit. Ally leek meteen in het diepe te willen springen. Zij was degene met de uitdagende kleding. Zij had dit spel voorgesteld.

Hannah was meer het type om eerst alleen een teentje in het water te steken. Zij had ook nieuwe gevoelens, maar die wilde ze eerst zelf uitzoeken voordat ze klaar was voor meer. Zij was de laatste die instemde met het spel, de eerste die tegensprak toen ik voorstelde dat de meiden hun borsten moesten laten zien voordat ik geblinddoekt werd.

Dat verschil was de sleutel tot mijn winst.

Zodra mijn handen de borstjes raakten begon ik te kneden. Wat ik deed was niet verkennen. Het was geen onderzoek. Het was niet zachtjes voelen. Het was, puur en simpel, een wellustige massage van twee tieten.

Dit was iets dat ik normaal alleen zou doen met een vriendin in een vaste relatie, of met een duidelijk afgesproken one night stand. Als ik het in één woord moest beschrijven, dan was dat woord: aanranding.

Voor alle duidelijkheid, het was totaal niet gewelddadig. Ik zal nooit de fetisj van een ander bekritiseren, maar geweld, of zelfs welke vorm van ruwe behandeling ook … niets voor mij. Ik deed de meiden geen pijn. Maar ik paste wel alle technieken toe die ik gedurende de afgelopen jaren had geleerd, van diverse vriendinnen en nog veel meer one night stands. Twee minuten van deze aanpak zou zelfs een steen geil krijgen.

Gelukkig (echt waar?) had ik geen twee minuten nodig. Een paar seconden was genoeg.

Wat ik deed kwam als een totale verrassing voor de meiden, en dat was de bedoeling. Ik wilde hun instinctieve reactie weten. Ik lette goed op wat ik voelde. En dat gaf me het antwoord dat ik zocht.

Mijn linkerhand voelde hoe, direct, een tepel overeind kwam door de opwinding. En ik voelde de druk wat toenemen toen meisje één, instinctief, haar bovenlijf tegen mijn hand duwde, om de gevoelens die ik haar bezorgde nog intenser te kunnen ervaren. Dat moest Ally zijn.

En tegelijk voelde mijn rechterhand dat de borst waar ik mee speelde iets terugtrok. Dat kwam door een andere instinctieve reactie, een behoefte om afstand te nemen. Een vluchtinstinct. Hannahs vluchtinstinct.

Ik haalde snel mijn handen weg. Beide handen.

Ik weet zeker dat Ally liever … Oh, hou je mond!

Ik haalde snel mijn handen weg. Maar zelfs tijdens dat korte moment voelde ik dat Hannahs tepeltje ook overeind kwam, bijna net zoveel als die van Ally. Ook voor haar voelde het niet onprettig. Ze had ervan genoten, net zoveel als Ally had gedaan. Maar het was nieuw. De onverwachte opwinding die Ally naar voren had laten leunen voor meer, had Hannah verschrikt, en dat was de reden dat haar vluchtinstinct ontwaakt was.

Ik haalde mijn handen weg en verklaarde plechtig: “Nu weet ik het. Dit is geen gok. Ik weet nu zeker wie wie is. Rechts van mij, meisje vijf, is Hannah. En nummer één, links,” (ik wees, waarbij ik eventjes haar blote huid raakte – ik weet niet waar, ik had gehoopt haar borstje te raken, omdat ik wist dat ze nog wel meer wilde, maar vermoedelijk was het slechts haar arm), “is Ally.”

De meiden bleven stil. Onder de indruk?

Ik besloot de stilte te verbreken.

“Win ik nu een prijs?”