Partnerruil - Epiloog

Toen we na onze vakantie weer thuis gekomen waren, kwamen mijn dames in een heel andere stemming. Ze begonnen zich voor te bereiden op hun bevalling en werden erg huiselijk. Geen rare seksuele escapades meer. we werden een heel gelukkig gezinnetje met zijn drietjes. Naarmate de kinderen in de buiken van de dames groeiden, werd hun behoefte aan seks minder. We compenseerden dat door heel veel met elkaar te knuffelen en ik verwende de dames met uitgebreide massages. In stille verwondering kon ik eindeloos met mijn hand op hun buik voelen naar het kind dat daarin groeide, gelukkig als ik een hoofdje tegen mijn hand aan voelde kruipen.

Ondertussen kregen we het idee om een festival voor volksmuziek in Darwerd te organiseren. Dat werd in het dorp met enthousiasme ontvangen. Tjalling, de docent klarinet van de muziekschool, deed de suggestie om een klein podium te maken voor lokale ensembles van de muziekschool en andere groepjes uit de regio. Buurman Henk, van Volksdansgroep ‘Op Vlugge Voeten’, kwam met het idee om er ook een volksdansfestijn van te maken. ‘Op Vlugge Voeten’ had sinds wij de begeleidingsband vormden een flinke aanwas van jonge leden gekregen en dat had ook in de omgeving in Darwerd zijn uitwerking niet gemist: ook in omringende plaatsen won het dansen snel aan populariteit. Dus we knoopten er ook een balfolk podium aan vast, met afwisselend lokale bandjes en wat professionelere bands.

Buurman Rick en ik waren veelvuldig op de muziekschool te vinden om beginnende ensembles te ondersteunen, waardoor het niveau snel omhoog ging. Kennelijke was de tijd er rijp voor: de volksmuziek- en dansgroepjes sprongen in de regio als paddestoelen uit de grond. Eetcafé ‘Lekker Simpel’ had elke vrijdagavond tijdens de maaltijd een live bandje spelen, zonder elektronische versterking en op die avonden zat de zaak ramvol. Vanaf half negen werd er dan ook gedanst, vaak op muziek van een spontaan gevormd orkestje. Voor Frits zijn kaartgroepje was er ook nog steeds plek. Frits vertelde dat hij en zijn maten die muziek en de sfeer daaromheen wel prima vonden.

Elke maand was er balfolk op zaterdagavond. Dat liep als een trein. Brechtje had het nog nooit zo druk gehad in haar zaak. En het mooie was: er werd dan tot elf uur ’s avonds geen alcohol geschonken. “De gezelligste avonden, Douwe, iedereen heeft plezier zonder aangeschoten lawaaimakers”, zei ze een keer tegen mij, "en door het dansen drinken de mensen toch wel."

We besloten het festival ‘Noords Sint Jan’ te noemen en in het weekend van de langste dag te organiseren. Ik vroeg Knut of hij ook zin had om naar Darwerd te komen met zijn vrienden, maar dat lag in eerste instantie een beetje moeilijk. In Scandinavië is Midzomer een belangrijk feest. Gudrun vond dat ze best eens een keer naar Friesland konden komen, om de Noordse muziek te promoten en een breder publiek voor hun muziek te creëren. Met dat argument gingen Knut en zijn vrienden uiteindelijk overstag. In ruil vroegen ze dan wel of de Burenband het Midwinterfeest in Noorwegen mee wilde opluisteren.

Met de buurtjes aan weerszijden: Nynke, Henk, vormde ik het organisatiecomité. Nynke en ik werden zodoende nog closer dan we al waren. We waren kort na de start van de burenband al eens intiem geworden na een repetitie, waarbij ook Anke en Rick met elkaar hadden gevreeën. Ik had het er met Anke en Janna over gehad, dat de drang om met Nynke te vrijen soms best wel sterk was. Ik voelde me daarover schuldig naar hen toe. Nu ze beide hoogzwanger waren, kwam er van seks tussen ons niet meer zo veel. Anke wuifde mijn bezwaar weg. “Lieverd, jij hebt al eerder seks gehad met Nynke toen je nog maar net bij mij woonde, en ik met Rick. Jullie reageren toch al sterk op elkaar. Jullie willen allebei geen verhouding. Maar wat mij betreft: voel je vrij, als jullie die behoefte weer eens hebben en het voor Rick en Nynke geen probleem is.” En, pesterig daar achteraan: “Ik haal de schade wel weer in na de bevalling.” Ze gaf me gelukkig wel lachend een knuffel. Ik had die maanden een keer of vier seks met Nynke, als we samen een optreden hadden gehad of na een vergadering, maar het werd geen gewoonte. Dat wilden wij allebei niet.

Voor het festival hadden we best wel een leuke line up. Een ensemble met Knut, Gudrun, Reina en Dag zou de hoofdact vormen en ook de groep van Kristoff, waarmee we in Lund hadden gespeeld, had toegezegd te komen. Helmut en Egon kwamen met hun Noordduitse band, samen met een ander bevriende groep. Via relaties van Knut kwam er ook een band uit de Faeröer. Mette verraste ons door met een Deense band te komen. Naarmate het festival steeds concreter vormen aan begon te nemen, boden verschillende bands uit Friesland, Groningen en ook Oost-Friesland zich aan, zodat we een mooi programma samen hadden kunnen stellen. Alleen de Veiligheidsregio deed een beetje moeilijk, totdat we toezegden een alcoholvrij festival te organiseren. Dan weet je dat de sfeer goed blijft en hoef je weinig gedonder te verwachten. Het is toch eigenlijk triest dat zonder alcoholverkoop veel sportverenigingen en festivals niet zouden kunnen bestaan.

Noords Sint Jan, zoals we ons festival genoemd hadden, was aangebroken. Het was prachtig weer, de stemming was feestelijk. Wij zaten ’s ochtends met onze vrienden op het grasveld op een paar picknickkleden. Dieuwertje en Frits met hun zoontje Douwe, Christa en Dieter met hun dochter Anke, mijn Anke met onze dochtertje Aukje en Janna met ons zoontje Herre, vernoemd naar mijn vader. Bram was er ook met zijn Lisa en hun kinderen Alex en Hilda. Ik voelde mij de koning te rijk en apetrots op mijn beide kinderen. De vier jonge moeders zaten trots hun baby’s de borst te geven. Alex en Hilda zaten er met de neus bovenop. Niet alleen waren Douwe, Anke en Aukje op dezelfde dag verwekt, ze waren ook alle drie op dezelfde dag geboren. Herre was een maand jonger. We hielden door de jaren heen intensief contact met Dieuwke en Frits en ook Christa en Dieter bleven we regelmatig opzoeken. We vierden de verjaardagen van de kinderen vaak samen. De kinderen werden zo vrienden voor het leven. Anke leerde zelfs Fries van onze kinderen, maar goed, dat is allemaal van na dit verhaal.

Ik zag hoe Bram regelmatig met de tranen in de ogen zat te genieten. Het afgelopen jaar was voor hem erg zwaar geweest, met Lisa die diverse operaties had moeten ondergaan en veel in revalidatiecentra had gezeten. Gelukkig hadden mijn meiden hem een paar keer kunnen helpen ontspannen door met medeweten van Lisa met hem te slapen, maar toen hun zwangerschap vorderde was dat ook afgelopen. Het had het hem wel helpen volhouden. Lisa zou waarschijnlijk nooit meer helemaal de oude worden, maar ze waren allebei dolgelukkig dat ze weer samen konden zijn. Het was aandoenlijk om te zien hoe kleine Alex, vijf inmiddels, met kleine dingetjes lief probeerde te zijn voor zijn moeder. Ik hoopte maar dat hij er niets aan over zou houden, het is voor zo’n jong kind niet goed als het zich verantwoordelijk voelt voor zijn ouders. Gelukkig konden ze nu ook weer lief zijn voor hem. Anke voelde dat er iets mij was. "Wat is er, schat?" "Ik maak me zorgen om Alex. Dat joch voelt zich zo verantwoordelijk voor zijn ouders." Ze knuffelde me even. "Lieverd, Bram en Lisa zijn er wel weer voor Alex. Dat komt wel goed. Jouw verleden komt weer even boven?" "Ja." Ineens voelde ik mijn ogen branden. Mijn verdrietige jeugd, met het overlijden van mijn broertje, het verdriet van mijn ouders, de ziekte en het overlijden van mijn moeder. Anke gaf me een aandachtige zoen. "Ik hou van je, schat. Ik ben zo blij dat je het met mijn rare fratsen uit hebt gehouden." Aukje begon te huilen. Anke grinnikte: "Zij voelt zich nu al verantwoordelijk voor jou. Troost haar maar even." Ik nam Aukje in mijn armen en een diep gevoel van geluk stroomde door me heen. Aukje hield meteen op met huilen en keek me stralend aan.

Voor mij was dit half uurtje met mijn naaste vrienden erg waardevol, mijn programma voor de rest van de dag was behoorlijk overladen.

In mijn rol als voorzitter van het organisatiecomité moest ik opdraven om interviews te geven, bands op te vangen, te praten met sponsoren en hoogwaardigheidsbekleders. Daarnaast had ik ook meerdere optredens: met de Burenband als begeleiding van ‘Op Vlugge Voeten’, met drie bandjes van de muziekschool op accordeon als begeleider, met de Burenband op het grote podium en dan ook nog een jamsessie met de Noren, Denen, de Hamburgers en de Burenband als afsluiting van het festival. Gelukkig had ik veel steun aan buurvrouw Nynke, die samen met mij in de organisatie zat. Ze waakte een beetje over me en zorgde dat ik op tijd mijn activiteiten afrondde. Als je één keer achterop raakt, loop je al helemaal te stressen. Zo zat ik op het ene moment mee te spelen met ‘Oars net’, een bandje uit Darwerd, om even later op het andere podium de aankondiging te doen van de Groninger band ’Goud Speul’n’. Daarna draafde ik even langs Dieuwke en Herre om ze een kusje van hun papa te geven, om weer aan te schuiven bij een optreden van ‘Kreas’.

Tussen half vijf en zeven waren er geen optredens. We aten op het festivalterrein. Ik schoof met Janna even aan bij Knut en Gudrun, met wie ik sinds onze onvergetelijke avond bij Knut en Eva intensief contact gehouden had. Met Knut correspondeerde ik veel over muziek, met Gudrun meer over persoonlijke dingen. Ja, ik had in Noorwegen bij Knut thuis met haar gevreeën, maar ze was voor mij vooral ook een soort moeder, een vrouw bij wie ik altijd terecht kon als ik ergens mee zat. Mijn eigen moeder herinnerde ik me vaag als verdrietige, zieke vrouw, in de jaren voordat ze overleed. Met Gudrun kon ik dingen delen zoals Anke dat met haar ouders deed.

Gudrun vroeg geïnteresseerd hoe het met Janna ging. Janna giechelde: “Ik ben heel huiselijk geworden, nadat we vorig jaar weer thuis kwamen. Heel veel babykleertjes gebreid.” Met een schuin oog op Knut: “Geen groepsseks meer.” Hij lachte: “Wie weet, als je geen borstvoeding meer geeft, komt de drang weer terug.” Janna lachte: “Wie weet. Ik heb vooralsnog genoeg aan Douwe, met incidenteel een uitstapje naar Helmut of Bram.” Ze knuffelde me even. Ik glimlachte. Ja, Helmut was wel een blijvertje gebleken. Dat was uitgegroeid tot een innige vriendschap. Zoiets als bij Nynke en mij. Met Bram lag het wat anders. Zeker, Janna en Anke mochten hem graag, maar zij vreeën met hem vooral uit compassie, om hem te helpen ontspannen tijdens het revalidatieprogramma van Lisa. Gelukkig ging het inmiddels weer wat beter met haar.

Jammer genoeg kon ik niet lang bij hen blijven, er waren nog anderen bij wie ik mijn gezicht even moest laten zien. Dat hoort er nu een keer bij, als je in de organisatie zit. Samen met Tjalling schoof ik even aan bij mensen van de muziekschool in Groningen, waar net als bij ons een paar bands waren opgericht onder begeleiding van wat meer ervaren musici. Fokko Batema was daar de grote trekker. “Wij hebben onlangs besloten in de Herfstvakantie een herfstfestival met workshops en concertjes van lokale bands te organiseren. Half uur max. Hebben jullie vanuit Darwerd zin om daar ook met een paar lui mee te doen?” Dat vonden we een goed idee. Ik wilde wel met Rick en Anke samen helpen met de workshops. Maar daar kwam Nynke alweer om me te halen. Ik liet de verdere besprekingen over aan Tjalling en maakte kennis met de band van Mette.

De Deense groep bestond naast Mette als gitarist uit violiste Bente, cellist Lone, zanger en percussionist Lars, accordeonist en draailierspeler Frederik en toetsenist Arne. Peder, de partner van Mette, was ‘roadie’ en zong soms mee. Ik begroette Mette hartelijk en stelde Nynke voor. “Ik heb het idee dat ik jou ergens van ken”, zei Nynke, maar ik kan je zo gauw niet plaatsen. Mette werd rood. Ze keek mij vragend aan. Ik knikte schuldbewust. “Ik heb Douwe op vakantie ontmoet, samen met Janna. Misschien heb je mij op een vakantiefilm gezien?” Nu was het de beurt aan Nynke om te blozen. “O, sorry, wat stom!” “Als Douwe jou die film heeft laten zien, neem ik aan dat jullie ook goed bevriend zijn?” vroeg Mette een beetje gemeen. Nynke werd nog wat roder. “Ja”, zei ze toen, “we zijn buren en spelen samen in de Burenband. En doen de organisatie van dit festival.” Mette knipoogde. “Klinkt alsof jullie veel plezier hebben, samen. In ieder geval was onze ontmoeting tijdens de vakantie zeer de moeite waard!” knipoogde ze naar mij. We babbelden nog even, toen moest ik weer verder.

De dag vloog voorbij maar was een groot succes. Na ons slotoptreden met de Burenband, de Noorse groepen, de Denen en Hamburgers, werden we nog vier teruggeroepen voor een toegift. De laatste toegift bestond uit het spelen van het Fries volkslied, ten teken dat het nu toch echt afgelopen was.

Na afloop zaten we nog een poosje na te praten met de andere musici, die ondergebracht waren in een boerderij in de buurt. Nynke ging met Rick huis. Ze gaf me een lange knuffel. “Douwe, wat een heerlijke dag was dit. Ik heb genoten.” “Ik ook, Nynke. Dank voor al je goede zorgen deze dag.” Ik zoende haar. Ze stak haar arm door die van Rick en ze gingen naar huis. Helmut logeerde bij ons en zou met Janna in de logeerkamer slapen. Gudrun ging ook met mij en Anke mee. Net als indertijd bij Knut zou ze bij mij en Anke in bed slapen. Ik verheugde me er op om met haar te praten en te knuffelen. Maar anders dan toen wist ik, dat ik met Anke in mijn armen zou eindigen. Mijn muze, mijn godin.

---

En dit was dan het einde van deze verhalenreeks. Sommige commentaren gaven terecht al aan dat het een beetje saai begon te worden, al was een aantal mensen ook blijvend enthousiast. Bedankt dat jullie mijn verhalen wilden lezen en leuk vonden. Ergens in Noorwegen raakte de inspiratie een beetje op. Wie weet kom ik nog eens met een nieuwe serie, maar voorlopig hou ik het hier even bij. Bedankt en veel plezier met verhalen van andere schrijvers.