Berouw Komt Na De Zonde - 5

Schokschouderend zat Anne in haar auto. Haar hoofd rustte zwaar in haar handen terwijl gevoelens van pijn, wrok en ergernis vochten om voorrang.

“Gaat alles wel goed, mevrouw?” klonk een bezorgde stem.

In de deuropening aan de passagierskant ging een man gehurkt zitten en vervolgde: “U reageerde niet toen ik tegen het raam klopte, dus ik dacht…”

Anne reageerde als verdoofd. Ze keek op en sloot haar ogen weer. Ze vroeg zich af hoelang ze zo al in haar auto zat en hoopte vurig dat die kerel niets gezien of gehoord had. Dat zou té gênant zijn! Bovendien had ze een klus te klaren. Ze móest deze ellende voor nu parkeren en die presentatie zien door te komen. Daarna zou ze wel weer verder zien.

Anne zuchtte wat en zei toen: “Hartzeer, je kent het misschien wel. Maar het gaat weer.” Ze zag dat haar geforceerde glimlach weinig indruk maakte op de man die oprecht met haar te doen leek te hebben. “Het gaat, in ieder geval voor nu,” verduidelijkte ze. “Ik moet hier een presentatie geven…”

“Een presentatie…? Maar… maar dan moet jij Anne zijn,” viel de man haar in de reden, “Anne Versteegh?” Hij besloot niet alleen om de beleefdheidsvormen overboord te gooien en deze dame te tutoyeren, maar ook om zich van de domme te houden en haar niet te vertellen dat hij zojuist achter haar auto van het talud was komen lopen en onbedoeld een en ander had gezien en gehoord. Dit moest ontzettend ongemakkelijk voelen voor haar.

Anne knikte verrast. “En jij bent…”

“Daniel Hofman,” zei hij. “Hoe toevallig! Linda en Pep Chappelle hebben mij gevraagd om in hun plaats bij die presentatie aanwezig te zijn. Ik begreep dat die eigenlijk vanochtend had moeten plaatsvinden, maar wegens omstandigheden niet kon door gaan. En ik denk dat ik wel begrijp waarom.”

Een hersenhelft kon wel door de grond zakken dat uitgerekend deze knappe man haar hier in deze toestand had aangetroffen. Maar door zijn kalme geruststellende manier van praten en doen, kon ze er ook wel weer om glimlachen. Hoe dan ook, ze zou er het beste van moeten zien te maken.

~~~~~~~~~

Na de presentatie, die werd beloond met een lichtelijk ongemakkelijk eenmansapplaus en een kort vragenrondje, excuseerde de hotelmanager zich voor het feit dat hij vliegensvlug naar een andere afspraak moest. Voor Anne aanleiding om zich nogmaals te verontschuldigen voor die vervelende vertraging, waarna de man vertrok.

Het was haar niet helemaal duidelijk geworden wat hij nu werkelijk vond van zijn misschien wel nieuwe werkomgeving. Weinig emotie kwam er uit die man, bedacht Anna terwijl ze op het knopje van de lift drukte. Tegelijkertijd wist ze dat veel mensen nu eenmaal het beste gedijen bij hun werkgever wanneer alles bij het oude blijft. Misschien was hij er ook gewoon zo-een en moest ze er niet zoveel achter zoeken. De tijd zal hem helpen wennen.

In gedachten verzonken liep Anne de hotelbar binnen waar Daniel Hofman haar gracieus ontving en aan een tafeltje bij het raam zette. “Wat ben jij met een geweldig concept op de proppen gekomen,” zei hij lovend. “Echt, chapeau! Pep en Linda hebben geen woord gelogen toen ze mij hiervoor vroegen. Zij zien iets in jou wat de meeste interieurarchitecten volgens hen ontberen; bravoure. En lef is precies wat jij met die gedurfde mix van moderne, klassieke en glamoureuze elementen hebt getoond!”

Anne knikte dankbaar. Kijk, zo kon het ook.

"Als je het niet erg vindt," zei Daniel terwijl hij de ober gebaarde te komen, "ben ik zo weer bij je terug. Even naar het toilet."

De blondine roerde in het grote glas muntthee voor haar neus, waaruit de stoom sierlijk omhoog dwarrelde. Haar ogen gleden even over de stille plassen en weer terug. Tegenover haar zat een man die ze absoluut geen 'stil water' kon noemen. Het behoefde wat haar betrof geen twijfel dat hij in de hoogste categorie ‘Man Candy’ viel. Wel vond ze het moeilijk peilen hoe diep zijn gronden waren. Ze vroeg zich af wat deze man eigenlijk voor rol speelde binnen de organisatie van de Chappelles, voor haar was hij een compleet onbekende. Maar dat kwam nog wel, ze kon het nu even niet opbrengen om ernaar te vragen. En wat deed het er ook toe? Deze mooie vreemdeling was enthousiast en dat hielp natuurlijk bij het binnenhalen van de opdracht.

Ze keek over haar glas naar het symmetrische gezicht en toen in zijn boeiende diepbruine ogen. Het ene moment keken ze haar warm en vol empathie aan, terwijl ze het volgende moment bijna ondeugend dominant leken te flikkeren.

“Volgens mij gaat het helemaal niet zo goed als je wil doen geloven,” suggereerde Daniel Hofman.

“Nee,” flapte Anne uit, ze schrok er zelf een beetje van. En meteen doemden die videobeelden weer voor haar op. Ze haatte Rob nu niet alleen om de beelden zelf, maar ook omdat uitgerekend hij er een maandje geleden nog voor had gezorgd dat ze video's via het infotainmentsysteem van haar BMW kon afspelen. Had hij dat niet gedaan, dan had ze nu vast niet zo voor lul gestaan! “Je hebt gelijk. Alles is niet oké.” Het kwam er even venijnig als vijandig uit. Bijna alsof ze ’t hém verweet.

“Da's balen!” zei Daniel. “Ik had je misschien ook niet moeten aanspreken op de parkeerplaats. Maar, ik kon geen goede inschatting maken van de situatie. Je kon wel iets mankeren. Achteraf gezien had ik je gewoon met rust moeten laten. Het zijn ten slotte mijn zaken niet.”

“Nee! Nee, nee, natuurlijk wel,” verzuchtte Anne. “Oké. Ik zat daar best voor joker,” grapte Anne, “maar je intenties waren ook alleen maar goed. Je hebt echt niets fout gedaan,” stelde ze hem gerust. “Al was het fijn geweest als ik er wat frisser uit had gezien.”

Ze haalde diep adem en besloot het er allemaal uit te gooien. Wat kon het allemaal nog schelen, het kon alleen maar opluchten, bedacht ze. “Mijn vriend en ik gaan niet zo lekker, om het zachtjes uit te drukken. Toen ik er achterkwam dat hij al bijna een jaar een ander heeft, heb ik hem er uit gegooid en gezegd dat het over is. Daarna overlaadde de zielenpoot me met nóg zieligere telefoontjes en berichtjes.” Anne hield demonstratief vermoeid haar telefoon omhoog. “Elke dag weer loopt m’n inbox helemaal over. Meneer heeft zo'n spijt. Meneer mist me zo erg dat het hem fysiek pijn doet. Hij wil het goedmaken. Bla bla bla,” eindigde ze op verveelde toon.

Eerder vocht haar brein nog om voorrang tussen verschillende emoties, nu voelde ze slechts wrok.

“Dat spijt me echt, Anne”, klonk Daniel serieus. “Ik zal je verder met rust laten, dan kan je in alle rust met hem appen en de boel hopelijk afhandelen.”

“Nee, blijf.” Ze pakte zijn hand vast en kneep er zachtjes in. “Ik zou het fijn vinden. Ik weet ook niet waarom ik je dit alles vertel hoor, ik ken je niet eens. Maar als ik nu ergens geen zin in heb, is het wel die waterval aan berichtjes.”

“Natuurlijk heb je dat niet,” zei hij zachtjes, de rug van Annes hand strelend met zijn grote gebruinde duim. “Dat begrijp ik heel goed.”

“En sorry dat ik het zeg,” zei Daniel kalm, “maar hij is gewoon een enorme sukkel! Als ik jou thuis had, zou ik mijn ogen geen moment van je af kunnen houden.”

“Ja ja, dat zal wel!” grapte Anne. “Dat zeg je ook alleen maar om me een goed gevoel te geven. Met je: als je mij thuis hád!”

“Dat zie je verkeerd. Ik zei het niet zomaar, maar als het je beter gevoel heeft gegeven, ben ik al blij,” kaatste Daniel gevat.

Heel even voelde Anne warme kriebels in haar buik door zijn vlijende woorden.

“Weet je?” wierp Mike op, “Zonder ook maar een woord te overdrijven: ik vind je een ongelooflijk mooie en intelligente vrouw. Zelfs op een overduidelijk treurige dag als deze glinster en fonkel je als een ster. Jouw schoonheid is natuurlijk. Allesomvattend. Jij trekt de aandacht van mensen zonder daar niets voor te hoeven doen. Weet je dat?”

“Natuurlijk,” grinnikte Anne. Ongemakkelijk schraapte ze de keel bij het horen van zijn zalvende woorden. Daniel grinnikte mee. Hij kneep zachtjes in haar hand, die ze al die tijd in de zijne had laten rusten.

“Hoe dan ook, jouw man verdient je gewoon niet. Punt!" Hij liet bewust een stilte vallen en gunde Anne de tijd om even in het niets te staren en alleen te zijn met haar gedachten. Maar plots veranderde zijn gezicht in een mooie, grote, brede glimlach en stak hij zijn handen in de lucht. “Maar hoe zie jij er dan in hemelsnaam uit je wél lekker in je vel zit, als je bijvoorbeeld met je vriendinnen op oorlogspad gaat? Je bent werkelijk een prachtige vrouw!”

Anne lachte naar de knappe charmeur. Ze keken elkaar lang genoeg aan om ongemak te voelen. “Mijn vriend, niet mijn man,” corrigeerde ze hem. Weer bezorgde deze Daniel haar een vreemd gevoel in haar buik, wat een nog ongewonere gedachtegang in beweging zette. Anne schrok er zelfs een beetje van en prikte de broeierige sfeer door.

“Hé, maar even iets heel anders: Marc moest meteen na de presentatie weg, en zoals je weet moet ik straks nog naar Pep en Linda toe voor m’n verhaal daar. Helemaal naar huis-en-terug red ik misschien nét, maar waarschijnlijk precies niet. Ik zou me heel graag willen opfrissen en misschien een uurtje rusten. Denk je dat het te regelen is dat ik hier eventjes van een vrije kamer gebruikmaak?”

“Over het kamerbeleid ga ik zeker niet,” antwoordde Daniel, “maar ik weet iets veel beters.” Energiek schoof hij zijn stoel naar achteren en pakte Annes tas die tegen een tafelpoot stond. Zonder een woord te kunnen uitbrengen aanschouwde Anne dat machtige postuur dat hoog boven haar uittorende. Hij reikte haar zijn grote hand. “Kom, dan laat ik je het zien.”

Ze liepen de hotelbar uit en sloegen linksaf een doodlopend gangetje in. Aan het einde was alleen maar de deur naar een soort opslagruimte, wist Anne. Er was haar verzocht die gang te negeren en buiten haar plannen te laten. Niet zo gek ook, want wat moest ze met een krappe opslagruimte?

“Je gaat me toch niet vertellen dat je me die in die uit de kluiten gewassen kast wil proppen, hè?” vroeg Anne ietwat teleurgesteld.

“Je weet hoe het hotel heet, toch?” vroeg Daniel.

“La Pièce Cachée. Duh, natuurlijk weet ik dat.”

“Precies,” glimlachte Daniel geheimzinnig terwijl hij stilhield. “Oftewel de verborgen kamer.” Hij drukte met zijn kont tegen de kaartlezer naast de deurpost, waarna twee korte piepjes klonken en hij de deur openduwde. Flauw licht floepte automatisch aan. “Komt u verder, mevrouw Versteegh, zei hij gespeeld deftig.”

Toen de deur achter haar automatisch dicht was gevallen en ze toch wat onwennig de ruimte rondkeek, zorgde de wandstellage tegen de zwarte wand voor een nieuwe verrassing. Langzaam bewoog het opzij. Niet lang daarna klonk een er een digitale klik en ging er een gigantisch dikke deur in een nog dikkere muur open.

“Kom,” wenkte de man die ze tot twee uur geleden nog nooit had gezien. Het gevoel dat zich op dat moment aan haar opdrong bracht haar terug naar haar schooltijd. Het deed haar denken aan die spannende kalverliefde in de kleine pauze, met wie ze het donkere lege klaslokaal van mevrouw Ter Horst binnensloop. Ze had er gekust met die twee jaar oudere knappe krullenbol en merkte dat haar lichaam meer wilde dan alleen zoenen. En nu trad Anne met vergelijkbare hartslag met een onbekende kerel een evenzo onbekende ruimte in. Wat deed deze man met haar?!

Het leek wel alsof ze in een James Bond-film beland was. Het mechanisme achter haar rolde de stellage weer terug op zijn plek. Boem. Dicht. En toch voelde Anne zich geen moment ongemakkelijk. Ook niet toen deze mooie man een volgende deur - die wederom wegviel in een zwart gekleurde wand - opende en in de ruimte erachter verdween. Even later floepte er het licht aan en nog eens tien tellen later verschenen die verdomde 007-ogen van ‘m weer in de deuropening.

“Welkom in La Pièce Cachée!”

Anne liep verder. Ze wist niet waar te kijken. Hoe kon dit? Waarom wist ze niet van deze ruimte af? Het was groot! Zo’n meter of twaalf lang en vijf breed en ademde een en al luxe. Ze telde zes omvangrijke kroonluchters die de lengte van dit bijzondere vertrek zonder ramen accentueerden. Momenteel was de verlichting sfeervol gedimd. Maar ze vermoedde dat de ruimte rijkelijk baadde in het licht waneer die kroonluchters aangeschakeld waren. Anne wist zeker dat het op geen van de tekeningen stond, dus moest dit compleet losstaan van de hotelactiviteiten. Het leek wel zo’n louche nachtclub uit de film, schoot het door haar hoofd.

Er stonden twee luxe Chesterfield bankstellen recht tegenover elkaar, zonder salontafel ertussen. Drie meter verder stonden diverse pluche krukken aan een sjieke bar die van mahoniehout leek te zijn vervaardigd en waar menig horecaondernemer jaloers op zou zijn. Niet veel verder stond in het midden van de ruimte iets wat nog het meest leek op een gigantisch gecapitonneerd bankstel zonder leuningen. Wat een oppervlak, dacht Anne.

Toen ze nog eens goed de diepte in stuurde kon ze achterin, over de gehele breedte en tot op de vloer, bordeauxrode gordijnen zien hangen. Haar ruimtelijk inzicht zei haar dat daarachter, aan die kant, geen ramen konden zitten.

Daniel was ondertussen verder door naar links gelopen en opende een deur. “Hier, deze badkamer biedt alles; een volautomatisch toilet - alles wordt voor je gedaan -, een dubbele douche en een jacuzzi voor tien personen.” Anne stond in de deuropening en keek haar ogen uit. Daniel draaide iets en wees naar de deur naast een kast vol opgerolde handdoeken en lades. “Daarachter vind je een prachtig slaapvertrek. It’s all yours! Neem je tijd, Fris je lekker op, rust even uit. Doe je ding!”

Anne voelde zich vreemd. Ze vroeg zich af in wat voor bizar leven ze terecht was gekomen. Eerst ál die vermoeiende smeekbedes op haar telefoon. Toen dat wicht, dat belde en haar van alles en nog wat naar het hoofd slingerde en vervolgens dat ranzige filmpje stuurde - oja, dat kutfilmpje, met die loser. Argghh!! - En nu stond ze… tja, waar eigenlijk?… in een te luxe en te stille ruimte - waarvan ze vermoedde dat het er op andere momenten best wel eens heel wild aan toe kon gaan - oog in oog met een te aantrekkelijke Mister Man Candy in een te grote badkamer en spookten er te grillige gedachten door haar te warrige hoofd en te opgewonden onderlichaam.

“Wie ben jij in godsnaam,” mompelde Anne binnensmonds.

Het was een mengeling van woede, frustratie en uiteindelijk een soort momentum dat haar voortstuwde om de leiding in Rob’s spel over te nemen en de inzet te veranderen.

Ze voelde een heuse adrenaline-stoot terwijl ze nadacht over hoever ze bereid was te gaan in het verrotte dramastuk dat voor haar opgevoerd werd. Een cruciaal moment. Ze kon het weglachen en teruggaan naar haar vanilla-leventje óf ze greep het moment aan.

Het brave meisje dat ze al jaren voor hem was geweest, leek plotseling een lege huls. Een masker dat ze had gedragen om de vrouw te zijn waarvan ze dacht dat Rob die wilde. Maar het was haar inmiddels wel duidelijk dat dat niet was wat hij werkelijk wilde.

Anne keek Daniel aan, nu met andere ogen. Het ging niet meer om Rob en hun relatie. Hij had zijn kansen verspild. Hij had haar onvoorwaardelijke liefde, maar gooide het aan gruzelementen. Nu ging het om haar, om haar waardigheid en om haar gevoel. En dat gevoel verraste haar, maar viel niet te ontkennen. Ze wílde het ook niet meer ontkennen.

Door de opwinding en omslag overmand zweefde ze naar Daniel toe en legde haar iPhone op het immense wasmeubel. Nam zijn gezicht in haar handen en drukte haar lippen op de zijnen en liet haar tong in zijn mond glijden. Proefde hem. Hij leek niet eens verrast en kuste haar evenzo intens terug. Met zijn grote handen greep hij Anne bij haar billen en kneedde ze zachtjes. Het was een eeuwigheid geleden dat ze met een andere man was. Altijd was ze trouw aan Rob geweest, maar nu genoot ze van het diepe onbekende.

Plotseling stopte hij. “Weet je zeker dat je dit wil?” vroeg hij. “Ik wil niet dat je achteraf spijt krijgt of claimt dat ik misbruik van je kwetsbaarheid heb gemaakt!”

“Geloof me, dit is wat ik wil,” zei Anne zachtjes. Ze kuste hem innig terwijl ze bij zichzelf dacht: in feite ben ik degene de misbruik van de situatie maakt. En toen ging alles plotseling vliegensvlug.

Anne knielde voor hem neer en maakte de gesp van zijn riem los. Ze bleef hem in zijn donkere ogen aankijken terwijl ze de knoop van zijn broek losmaakte en de rits naar beneden bewoog. Een korte blik hielp om haar vingers achter de band van zijn onderbroek te krijgen waarna ze meteen weer opkeek en zijn krachtige ogen vond. Ze trok zijn pantalon en onderbroek omlaag en voelde zijn piemel tegen het puntje van haar neus zwiepen. Ze keek op en beiden grinnikten. Hij streek zijn handen door haar blonde haar. Gelukkig, dacht Anne, geen opkrullend schaamhaar. Niet helemaal kaal maar netjes kort en ogenschijnlijk regelmatig bijgehouden. Precies hoe ze het het liefst ziet.

Ze pakte zijn enthousiaste piemel vast; het was de grootste die ze tot nu toe had vastgehad. Ze schatte een centimeter of drie of vier langer en ietsje dikker dan die van Rob. Ze keek hem zwoel aan. Dit was een mooi exemplaar. Mooie curve. Ze bewoog haar vingers over de goed zichtbare aderen en smeerde de heldere druppel van de punt over zijn vlezige eikel. Geen moment verbrak ze het oogcontact. Even likte ze over de lengte van zijn piemel, opende haar mond en hapte hem naar binnen.

Daniel kreunde en verplaatste zijn gewicht terwijl haar lippen zijn pik omsloten, wat ervoor zorgde dat hij dieper in haar mond kwam.

Ze voelde hem de achterkant van haar keel raken, wat de gebruikelijke reactie uitlokte, aangezien ze daar nog niet echt klaar voor was. Ze trok zich terug en liet zijn eikel uit haar mond ploppen en keek weer naar hem op. “Je hebt een heerlijke pik,” hijgde ze.

Ze zag hem glimlachen. Het was duidelijk dat dit niet de eerste keer was dat hij werd gecomplimenteerd om zijn piemel. Elk mannenego is teer en geen mannelijke ziel op aarde die vaak genoeg te horen kreeg hoe mooi, groot en lekker zijn piemel is.

Anne haalde diep adem en nam hem opnieuw in haar mond. Langzaam. Dit keer was ze voorbereid toen zijn eikel de ingang van haar keel raakte. Plots klonk het geluid van een binnenkomend bericht. Ze twijfelde maar besloot het te negeren, nam een teug en ging ervoor. Ze voelde de druk toen de omvang bij haar binnendrong. Ze moest een aantal keer slikken maar na twee keer terugtrekken vond ze de juiste timing en gleed hij verder, totdat zijn ballen haar kin raakten. Zijn luide kreun, zei haar genoeg.

“Jezus, Anne, fuck!” steunde hij. Ze voelde hoe zijn handen haar haren steviger vastpakten en hij haar hoofd steeds dwingender over zijn pik stuurde. Hij trok zich net ver genoeg terug om haar snel adem te laten halen voordat hij hem weer in haar keel duwde. Hoe dubbel de hele actie ook was, ze genoot intens van deze man en zijn manier van doen.

Na een paar minuten trok hij zijn pik terug en boog voorover. “Jij bent niet de eerste vrouw die dat bij me heeft gedaan,” fluisterde hij. “Maar wel de beste!” Hij zoende haar vurig. Keek haar intens aan. Nooit in haar leven had Anne zich zo gewild gevoeld. Ze wilde zijn handen overal voelen, zijn lichaam op het hare. Diep in die ogen kijken terwijl hij in haar kwam. Ze wilde hem all the way.

Maar niet nu.

“Zou je willen dat ik je met m’n mond lekker klaarmaak,” vroeg ze op verleidelijke toon.

“Als je me gek wil maken, moet je dat doen," antwoordde Daniel. “Maar zou je eerst iets anders voor me willen doen?”

"Wat wil je dat ik doe?” vroeg ze terwijl ze haar hoofd schuin kantelde en haar tong langzaam over zijn toompje bewoog.

“Pak je telefoon,” zei hij met diepe stem.

Ze tastte naar haar toestel schuin achter haar.

“Zet hem op video en geef hem aan mij. Laten we eens zien wat hij hiervan vindt,” grinnikte Daniel terwijl hij begon te filmen.”

Anne voelde haar hart wel dertig extra slagen maken. Deze onbekende had haar wraakzuchtige ‘ik’ niet alleen helpen ontwaken, ze voelde zich krachtiger dan ooit omdat zij beiden volledig opgingen in deze wraakactie. Ze voelde dat Daniel haar naar de macht over de situatie hielp grijpen en vreemd genoeg maakte het haar nóg geiler.

Anne nam zijn staalharde pik weer in haar mond. Pijpte afwisselend diep en speelde met zijn grote ballen en het plekje bij zijn anus. Ze maakte slurpende geluiden terwijl ze hem diep en in verhoogd tempo afzoog en schroomde daarbij niet om recht in de camera te kijken zodat de impact groot-groter-grootst zou zijn. De vuile klootzak!

Met haar lippen, haar tong en haar vingers had ze de zwaar ademende Daniel op het punt van klaarkomen gekregen. Door de geluiden die hij maakte wist ze dat het niet lang meer zou duren voor hij zou exploderen. Ze wilde het zo timen dat zijn pik net uit haar mond bewoog als hij zijn warme zaad zou spuiten. Ze wilde het op haar tong hebben, zodat Rob goed kon zien waar zijn vriendin ook toe in staat is, mocht ze daadwerkelijk besluiten hem deze video te tonen.

“Ooit gedacht dat je je eigen meissie zo met een ander zou zien?” vroeg Daniel, hard genoeg dat het hoorbaar moest zijn op de video. “Het is wel duidelijk dat ze ervan geniet om op deze vreemde lul te zuigen. Ze wil er zelfs goed door geneukt te worden, kreunde ze net. Maar dat laatste houdt ze nog tegoed van me. Eerst maar eens dat lekkere bekkie van ‘r gebruiken!”

Daniel richtte de camera van de telefoon op Annes gezicht en vereeuwigde zo hoe ze zijn pik afwisselend ritmisch liet verdwijnen en weer tevoorschijn toverde en ondertussen gekmakende dingen deed met haar tong. Wat een ongelooflijk lekker ding was dit, mijmerde hij in stilte. Dit alles was nieuw voor hem. Het was niet alleen deze verrassend sletterige beauty die ervoor zorgde dat hij zijn orgasme nauwelijks nog kon ophouden, het was de hele situatie die het hem bijna onmogelijk maakte om niet klaar te komen. Hij genoot er intens van om andermans meissie openlijk tot de zijne te maken en het haar vent goed in te wrijven ook. Hij kon eigenlijk niet wachten om dat volmaakt gevormde lijfje helemaal uit te pakken en zijn pik tussen die ronde billen te zien bewegen.

Kom, nog een paar keertjes diep, besloot Anne door haar neus inademend. Maar haar inschatting was verkeerd, wist ze toen de mooie vreemdeling zijn harde pik plotseling uit haar mond terugtrok en direct de eerste bliksemschicht zaad schuin over haar neus en wang in haar gezicht spoot. Haar plan om alles met haar tong op te vangen en opzichtig door te slikken was compleet in duigen gevallen. Wat een kracht! Daniel maakte mannelijk diepe geluiden, en zij kreunde en kirde terwijl hij straal na straal kleverig dik parelwit zaad in haar gezicht spoot. In lengte over haar geopende mond, over de wimpers van haar ogen op haar voorhoofd en in haar blonde haren. Ze moest er uitzien als een pornoactrice die een soort Hannibal Lector-masker met tralies van wit zaad droeg. Dit was véél, zei ze in zichzelf. Heel veel!

Toen de wilde zaadstorm was gaan liggen, nam ze hem weer in haar mond en bewoog haar met sperma bedekte tong zwoel en traag over zijn eikel. Ze wist dat wanneer Rob naar porno keek, hij vaak naar video's zocht waarbij de dame het zaad eerst op haar tong toonde alvorens het zogenaamd smakelijk door te slikken. Dus deed zij haar best om hetzelfde door de camera te laten vastleggen. Ze likte en slikte. Keek geil en vol gemeende minachting in de lens van haar iPhone.

Ze hoefde er niet van te kokhalzen, maar lekker wilde ze het zeker niet noemen. Zout en ziltig. Niet echt een delicatesse, vond ze. Wel veel!

“Mmmm, ik wist niet dat zaad zó lekker kan zijn!” zei Anne opzichtig en uitdagend in de camera. Ze had het heft in eigen handen genomen en voelde een vreemd soort trots. Ze voelde zich sterker worden. Wat jij kan, kan ik véél beter, dacht Anne bij zichzelf. Ze had voetbalcommentatoren wel eens horen beweren dat een zwaar aangeslagen team zomaar ineens in de wedstrijd kon klikken en alsnog voor de overwinning kon strijden. En precies dát voelde ze nu gebeuren...



~~~~~~~