'Dus... als ik het goed begrijp, heeft Diederik zijn vader vergiftigd en zal hij een nieuwe poging wagen om zo de macht te grijpen in Viperdaes?' Willem van Pynnock spreekt met gedempte stem.

Ik bekijk één voor één de gezichten. We zitten in een halve cirkel. De één op een omgekeerde emmer en de ander op een baal met stro. Yda kijkt naar mijn broertje Arnoud. Ze zit tegen hem aan en kijkt ernstig. Meestal is ze één en al vrolijkheid, maar nu zie ik ongerustheid. Misschien voorvoelt ze net als ik een naderend onheil. Het flakkerende licht van de toortsen in de stal zorgt voor zachtjes dansende schaduwen. Aan de andere zijde van Arnoud staat Willem, met daar weer naast Karel van Katoren. Hij is ook van onze leeftijd.

'Dat is de reden waarom ik absoluut wou meegaan.' Mijn stem klinkt vreemd hard. Iedereen kijkt me aan. Even werp ik een blik op mijn voeten om vervolgens weer de kring rond te kijken. 'Is het niet verdacht dat Diederik dat niet wou? Hij wil natuurlijk geen getuigen. En dat flesje dat Yda gevonden heeft, is helemaal leeg. Ik zou niet durven zweren dat er nog iets in zat toen ik het in zijn kamer zag staan.'

'Ben je zeker?' vraagt Karel. 'Ik snap jullie vader wel dat hij niet overhaast wil reageren, en helemaal zeker wil zijn voordat hij optreedt.'

Yda beweegt abrupt, ze maakt zich los van Arnoud en staat kwaad op. 'Dat hij me wilde verkrachten, is geen leugen. Arnoud en Hadewych hebben het zelf gezien.'

Arnoud staat ook op en duwt haar zachtjes terug op de hoop met stro. Nog voor ze zit, gaat ze fel verder: 'Toen Petrus ons in de keuken vroeg of iemand een flesje had gezien, wist ik meteen dat hij dat bedoelde. Ik weet nog dat ik het had zien liggen en verbaasd was dat pater Hieronimus zijn flesjes zomaar liet rondslingeren. Ik ken zijn handschrift omdat ik hem eens heb moeten helpen met het sorteren van zijn flesjes.'

'Het feit is dat niemand op dit moment iets wil doen en dat Nicolaas in levensgevaar is. Als de ridders ingrijpen, kan dat het begin van een nieuwe oorlog zijn,' zegt Arnoud.

Alle blikken zijn op Arnoud gericht. Het woord oorlog gonst in mijn hoofd. Iedereen is muisstil. De ernst van de situatie dringt langzaam tot de aanwezigen door. De stilte is zwaar. Langzaam adem ik diep in.

'Stel dat enkele schildknapen het toernooi willen afsluiten met een jachtpartijtje... en ze raken verdwaald... en ze belanden per ongeluk bij burcht Viperdaes... dan zou dit geen politieke daad zijn...' zeg ik op een samenzweerderige toon.

Karel kijkt me schamper aan. 'Een jachtpartijtje met ons drie? Denk je niet...' Zijn afkeurende toon ontgaat me niet.

'Vier!' roep ik schel. 'Als jullie denken dat ik hier blijf, dan zijn jullie verkeerd.' Ik voel mijn wangen blozen. Vier paar grote ogen zijn op mij gericht. Zelfs Karel lijkt te zijn geschrokken van mijn felheid, maar hij herstelt zich snel. 'Geen sprake van. Vrouwen gaan niet op jacht!' Ik voel hoe mijn bloed naar mijn hoofd stroomt, hoe ik rood word. Hoe de boosheid bezit van me neemt.

'Wel als het is om te koken.'

Het is Willem die het voor me opneemt. Hoewel het idee om mij enkel mee te nemen voor het koken me inwendig nog furieuzer maakt, kan ik het opbrengen hem een brede glimlach te tonen.

'Geen sprake van. We hebben geen benul van wat ons te wachten staat, en ik zou het mezelf niet vergeven mocht er met Hadewych iets gebeuren.' hoor ik Arnoud zeggen.

'We zijn geen kinderoppas,' laat Karel daarop klinken.

Mijn ogen schieten vuur, woest kijk ik van Karel naar Arnoud. Waarom vinden mannen dat vrouwen maar in de weg lopen bij hun mannendingen?

'Dat neemt niet weg dat we nog steeds maar met drie zijn, zoals Karel net al aangaf' hoor ik Willem zeggen.

'Wat als we anderen zoeken die willen meegaan? Mensen die we onvoorwaardelijk vertrouwen?' Arnoud legt zijn plan uit, maar het dringt niet echt tot me door. Ik ben aan de kant geschoven. 'Hier wat verderop is een bosven. Ik stel voor dat we daar morgennacht samenkomen als de maan in het zuiden staat.'

De jongens knikken en verdwijnen het donker van de avond in.

Natuurlijk laat ik me niet aan de kant zetten, door niemand en niets. Ik stap op Yda toe. Ze kijkt me aan. Haar ogen weerspiegelen het vuur van de toortsen aan de muur. Ik trek haar naar me toe en breng mijn mond naar haar oor. 'Je moet me helpen, haal een tenue van een van de wapenknechten!' fluister ik. Ze knikt en rent dan de stal uit.

'Arnoud, broertje, je weet dat ik geen doetje ben. Laat me gewoon meegaan.'

Ik kijk Arnoud scheef aan. Ik zet mijn liefste gezicht op, maar weet vooraf dat het zinloos is. Dat geeft niet. Het hoort bij het spel. Nu al opgeven zou alleen maar verdacht zijn.

'Nee, Hadewych! Het is te gevaarlijk. Als er iets fout loopt, vergeef ik mezelf nooit.' Hij is zo voorspelbaar met zijn antwoorden... Ik zucht. 'Toe, Ari!' We kijken elkaar aan.

Ik frons mijn gezicht en kijk hem boos aan. Dan draai ik me om en loop zonder om te kijken weg, terug naar het kasteel.

Die nacht en de volgende dag negeer ik Arnoud. In onze slaapcel zorgt dat voor wrevel. Arnoud wil met me praten, maar ik draai me om en doe de deken over mijn hoofd. Hij probeert het nog... 'Toe, Hadewych... Je weet dat ik geen andere keus heb...' Hij kijkt naar me terwijl ik mijn kleren uittrek. Ik laat mijn rok van mijn heupen glijden en ten slotte sta ik in alleen mijn onderhemd. Ik zie weer even hoop en begeerte in zijn ogen. De ijle hoop dat ik me verder zal uitkleden. Dat hij zich tegoed mag doen aan mijn lichaam, zich mag laven aan mijn sapjes en mijn huid mag strelen en ruiken en likken. Zonder hem een blik waardig te keuren draai ik me om en kruip onder de dekens. 'Ari... Ik snap je... maar...' Maar ik sluit me van hem af... en hij verdient het.

Heel vroeg in de ochtend hoor ik Arnoud de slaapcel verlaten. Ik houd me slapende. Ik probeer weer de slaap te vatten, maar het lukt niet. Mijn hoofd zit te vol met mijn plan. Zou het Yda gelukt zijn om kleren van één van de krijgsmannen van onze burcht achterover te drukken? Ik zoek haar in de ridderzaal, maar zie haar niet. Arnoud is er wel en wederom probeert hij contact met me te maken. Maar ook nu doe ik net of hij er niet is.

Als de zon al richting het westen gaat, ga ik naar de kapel. Ik weet dat Hieronimus daar is voor het middaggebed. Overal rond de burcht is het bedrijvig. Nu het toernooi gedaan is, keert iedereen weer terug naar huis. Maar hier heerst rust. Vader Hieronimus zit geknield voor het altaar. Blijkbaar heeft hij mij gehoord. Hij staat langzaam op en draait zich naar mij toe. Zijn gezicht kijkt me vriendelijk aan.

'Kom zitten, Hadewych... Je wilde met me praten? Wat drukt zwaar op je hart?'

Ik ga naast hem zitten en we zijn stil. Ik kijk naar het zonlicht dat door de smalle hoge ramen naar binnen valt. 'Wat drukt zwaar op mijn hart?' herhaal ik zijn vraag. Weer valt er een stilte. Ik zoek de woorden, maar ze komen niet.

'Je ziet dat anderen je toekomst willen bepalen en je voelt opstand in jezelf opkomen. Je probeert het heft in eigen hand te nemen... Is dat het?'

'Ja...' fluister ik.

'Vergeet niet dat de anderen vaak het beste met je voor hebben. Maar soms is eigenwijsheid en opstand goed. Ook hier moet je je hart volgen, Hadewych.'

Ik knik. Vader Hieronimus gaat door: 'Je bent een jonge aantrekkelijke vrouw. Je bent geen kind meer, Hadewych, geen meisje, maar een vrouw.'

'Maar zo vaak brandt er een vuur in me, vader, een heet vuur... en dat zorgt er soms voor dat ik foute beslissingen neem. Soms vervloek ik dat gevoel in mijn onderbuik, maar vaker nog laat ik me door dat gevoel leiden, met alle gevolgen vandien.'

Ik zie Hieronimus naar me kijken, zijn ogen strelen mijn lichaam. Hij glimlacht zwakjes. 'Dit zijn mijn woorden, Hadewych. Waarschijnlijk stroken ze niet met hoe menig geestelijke naar de Heilige Geschriften kijkt.' Hij zucht even. 'God heeft de mens geschapen, hij heeft jou geschapen. En jouw lichaam is Zijn tempel. Hoe zou het dan verkeerd zijn om je eigen tempel te aanbidden. Hoe kan het verkeerd zijn dat je een ander jouw tempel laat aanbidden, wie het dan ook is.' Ik denk over de woorden na. Langzaam knik ik. 'Ook nu zou ik zeggen, volg je hart!'

Ik sta op en geef hem een kus op zijn wang. Dan ren ik de kapel uit, terug naar het kasteel. Yda heeft, als het goed is, kleding van een krijgsknecht gevonden.

Ik vind Yda in de keuken. Zodra ze me ziet, wenkt ze me om mee te komen. Ik loop achter haar aan. 'Is het gelukt?' vraag ik. Ze knikt. We dwalen door gangen en komen uit in een kamer, hoog in een van de donjons. Het vertrek is vrij donker omdat er slechts één embrasure zorgt voor enig daglicht in de ruimte. In de hoek ligt een bundel, met daarop een riem en een zwaard.
'Kleedt u zich uit, vrouwe Hadewych?' Ik kijk onwillekeurig naar de deur. Yda stapt er naartoe en vergrendelt hem. Ik maak mijn kleding los en kleed me uit. Ik sta precies in de lichtbundel die binnenvalt. Mijn huid licht bleek op. Onwillekeurig ril ik als ik volledig naakt ben. Yda bekijkt me en ik zou willen dat ik haar gedachten kon lezen. Even komt de gedachte in me op om de deur gesloten te houden. Om me hier te verstoppen en alle problemen buiten te sluiten. Om alleen hier te zijn met Yda. Ik schrik als ik haar door mijn haren voel gaan. 'Uw lange haren zullen u verraden, daar moeten we een oplossing voor verzinnen. Net als uw ronde vormen.' Gelijk met de laatste woorden tilt ze met haar hand een borst op. Ik zie dat mijn tepels stijf zijn.

Volg je hart, zei vader Hieronimus. Geldt dat ook voor de opwinding die ik nu voel? Yda kijkt naar me op. Haar bruine ogen stralen en haar mond staat iets open. Haar lippen zijn vochtig. Ze wacht tot ze toestemming krijgt. Ik leg mijn hand op haar schouder en duw haar zacht naar beneden.

Ze zit op haar knieën voor me en kijkt naar omhoog. Tussen mijn borsten door kijken we elkaar aan. Ik leg mijn hand op haar achterhoofd en breng haar hoofd tussen mijn benen. Ik zie haar nog net haar tong uitsteken voordat ze mijn clitje raakt. 'Laat me nog even een meisje zijn, laat me nog even als een meisje voelen, Yda!'

Mijn handen grijpen mijn borsten en masseren mijn zachte heuveltjes. Zachtjes knijp ik in mijn harde tepels. Geile tintelingen schieten van mijn tietjes naar mijn clit en weer terug. Yda haar tong maakt lange halen. Ik hoor haar zuiggeluidjes maken als een baby aan de borst van een minnemoeder, een zoogster. Ik voel hoe mijn kutje haar vocht lekt en hoe zij het opzuigt als een hongerige baby. Haar handen strelen mijn billen. Mijn handen strelen mijn borsten. Het felle zonlicht door de smalle spleet in de muur doet me oplichten. Ik laat mijn hoofd in mijn nek vallen. Ik duw mijn bekken naar voren tegen haar gulzige mond aan. Haar tong verdwijnt tussen mijn warme zachte schaamlippen, diep in mijn honingpotje en zo naar boven naar dat kleine knobbeltje. 'Ooooh ja, Yda lik mijn kutje. Laat me een meisje voelen... een geil meisje... ohhh...' kreun ik. Haar handen omsluiten mijn billen en knijpen in mijn zachte bleke vlees. 'Ooooh ja... lik me, lik meee...'

Net voor mijn spieren zich willen aanspannen, verslapt haar greep op me en trekt ze haar hoofd terug. Ik tril en probeer haar bij haar haren te grijpen om haar verder te laten gaan. Ze laat zich achterovervallen, over de bundel met kleren. In één beweging schuift ze haar rok omhoog en grijpt ze met haar vrije hand het zwaard. Ze legt het over haar been en kijkt me aan. Het glanzende staal van het zwaard blinkt en drukt op haar dijbeen. Vaag zie ik in de schaduw van haar rok en dijbenen haar natte spleet. Ik streel mijn kutje en voel mijn natte slijm aan mijn rode schaamhaartjes en mijn dijen kleven. Ik sidder van het geile genot. Iets dat door God aan ons is geschonken als een kostbare schat.

Met ruwe bewegingen trekt Yda de rijgveter van haar tuniek los en bevrijdt haar borsten.

Onze blikken kruisen. Ik lees niets anders dan opwinding en begeerte. 'Ooooh, vrouwe Hadewych...' hijgt ze hees. Ze steekt haar hand tussen haar dijen en tussen haar schaamlippen. Ik zie aan haar ogen dat haar vingers bij haar naar binnen dringen. Dan brengt ze haar natte vingers omhoog naar haar mond alsof ze de jus van een jachtgebraad van haar vingers wil likken.

Weer kijkt ze me aan met de sluier van wellust over haar ogen. Ze pakt het gevest van het zwaard en draait de kling naar zich toe. Ze zet de punt van het zwaard tussen haar benen klem tegen de opening van twee tegels. 'Draai u met uw kont naar mij toe!' hijgt ze. Ik begrijp haar niet, maar doe wat er gevraagd wordt. Ze vingert haar kutje met een hand en houdt het zwaard in balans met haar andere hand. Ze duwt het gevest naar mij toe.
Dan snap ik haar. Ik beweeg naar achteren en voel het koude staal. Het ronde gevest duwt tegen mijn billen. Ik spreid ze. Mijn vingers trekken mijn billen uiteen en zachtjes duw ik tegen het ronde einde van het handvat. Ik kijk achterom en zie hoe de kling tussen Yda haar benen staat en hoe zij zich vingert. Wild en ongecontroleerd neukt ze met haar vingers haar kutje. 'Kom, laat uw kut vullen, vrouwe Hadewych!' hijgt ze.
Dan druk ik me over het gevest van zwaard heen. Koud is het staal, warm is het leer van het handvat. Dan beweeg ik op en neer. Ik zoek het ritme en ik voel hoe mijn kutje het koude staal als een smid verhit tot een gloeiende pik. 'Ooooh, Yda...' hijg ik opgejaagd... 'Ooooh jaaa!' Ik vind het ritme en ik voel de golven van geile hitte door mijn binnenste stromen. Heet en geil... In en uit. Steeds sneller beweeg ik mijn kutje over het gefixeerde zwaard. Warm en nat glijdt mijn neukgrotje over het gevest. Het voelt alsof een man zijn pik diep in me steekt.
'Ja, jaa, jaaa' gilt Yda achter mij. Ik zie haar lichaam trillen. Met tussen haar benen het glimmende zwaard als een machtige pik omhoog stekend. De pik die mij penetreert.
'Ooooh jaa...' Ik weet dat het gaat gebeuren. Dat onbeschrijfelijke gevoel trekt door mijn lijf. Het zorgt dat ik wankel. Het zorgt dat mijn hoofd ontploft in duizend gekleurde bloemen in een lenteveld. Ik hijg en zoek steun bij de muur. Langzaam beweeg ik naar voren. En met een luid gekletter valt het wapen tussen mijn en Yda haar benen op de grond. Ik kijk achter me. Ze ligt daar wijdbeens met gesloten ogen. Haar borstkas gaat snel op en neer. Haar beide tietjes steken parmantig uit haar tuniek. Haar hand streelt haar dijbeen. En daar waar haar benen samenkomen, glinstert tussen het donkere schaamhaar het roze vlees van haar natte kutje. Om haar mond verschijnt een glimlach.

Niet veel later staan we beiden weer op onze voeten. Yda schikt haar kleren en strijkt haar rok glad. Ze kijkt ondertussen hoe ik me in een broek hijs. 'Ze zien meteen dat ik een jongen ben!' mopper ik, kijkend naar mijn heupen.

'Welnee... zolang u uw kleren aanhoudt, zien ze niets! U kan best wel wat meer mannelijk praten!'

Ik zeg een paar zinnen met een lagere stem. Yda lacht goedkeurend. Het voelt raar, al die stof tegen mijn benen. 'Hoe moet ik nu plassen, ik heb geen rok om op te tillen?' vraag ik mezelf hardop af.
Yda pakt een lap stof en begint mijn tieten af te binden. 'Gelukkig heeft u niet de tieten van mijn mama!' Even zie ik de grote borsten van Clara voor mijn geestesoog verschijnen. Mijn tieten worden volledig platgedrukt. 'Zo, daar zie je niets meer van!' mompelt Yda. Dan krijg ik de tuniek. ten slotte bindt Yda mijn haar naar achteren en verbergt die onder de kap op mijn hoofd. Ze trekt die iets naar voren zodat mijn gezicht iets in de schaduw valt.

'Nu gaan we naar de stallen voor een paard!'
'Ben je gek geworden!' zeg ik geschrokken! 'Dan word ik meteen herkend!'
'Dat is dan een meteen een goede test!'

Mijn zwaard hangt aan mijn riem. Ik leg mijn hand op het gevest en loop met Yda de kamer uit en het kasteel door.

Het begint buiten te schemeren als we de binnenplaats oplopen. In het kasteel kwamen we enkele gasten tegen en de kamerheer van papa. Niemand gunde ons een blik waardig. Niemand die Hadewych zag lopen, alleen maar een onbeduidende keukenmeid en een krijgsman.

In de stal is de enige die me herkent Walewein, mijn paard. Ze snuift onrustig en heft haar hoofd. Met pijn in mijn hart negeer ik haar. Het voelt als verraad. Maar ik kan haar vanavond niet berijden, het zou me direct ontmaskeren. Gelukkig is er Yda nog! Yda verdwijnt volgens afspraak naar de keuken. Ze is van plan nog naar de stal te komen op het moment dat Arnoud vertrekt.

Ik zie iedereen vertrekken, Arnoud en Pieter als eerste. Later Karel en zijn schildknapen Dorus en Stach. Ik sluit me in stilte aan bij Willem, zijn medeschildknaap Koenraad en hun gevolg. Ik voel me veilig bij hem. Na een half uur rijden zien we door de bomen het schijnsel van een vuur. In de verte krast een uil. We horen gedempte stemmen en gelach. De anderen kijken op. Arnoud heet ons welkom en wijst een plek aan, waar de tenten worden opgezet. Ik val niet op tussen de anderen. Zodra het kampement staat, blijven we met zijn achten achter. Zeven paar jongensogen staren in het kampvuur, en één paar ogen van mij. Niemand die het doorheeft. Ik zit naast Arnoud. Ik zie Willem opstaan en weglopen. Er wordt gelachen om een grap die ik niet gehoord heb.
'Hier, een cadeautje uit Vlaanderen. Het is bier dat werd gebrouwen door de paters van een abdij in de buurt.' hoor ik Willem spreken. Ik schrik op uit mijn gedachten. Ik krijg een houten nap gevuld met bier in mijn hand gedrukt. Ik twijfel... voorzichtig neem ik een slokje. Ik voel hoe Arnoud mij aanduwt en zijn eigen nap hooghoudt. Hij neemt een grote slok. Er ontstaan gesprekken, maar ik observeer meer dan dat ik deelneem. Ik blijf de spanning van de onderneming en mijn eigen aanwezigheid voelen.

'Zeg, dat zusje van jou, dat is wel een geile meid, he?'

Ik schrik op. Ik kijk naar Arnoud. Op zijn gezicht verschijnt een brede glimlach. Dorus, de jongen die de woorden sprak, duwt hem tegen zijn schouders. Ik hoor Arnoud grinniken. 'Kijk eens aan, die lach zegt veel. Vertel op! Heb je haar tieten al eens gezien?'

Ik recht mijn rug en pers mijn lippen op elkaar. Dorus heeft de aandacht van iedereen, dat is duidelijk. Er wordt luid gelachen. Het bier stijgt naar hun hoofd!

'Komaan, man, je hebt het wel over mijn zus, he!' zegt Arnoud. Gelukkig, denk ik, hij neemt het voor me op.

'Dat voel je niet als je in die tietjes kan knijpen. Ik zou niet twijfelen, hoor, als ik mijn lepel eens in haar honingpot zou mogen roeren!'

Weer wordt er gelachen. Willem en ik kijken elkaar aan. Meteen wend ik mijn hoofd weer af. Ik zag hem schrikken. Maar als ik tersluiks naar hem kijk, lijkt er niets aan de hand. Even dacht ik dat hij me had herkend. De ogen? Een blik? Een gezichtsuitdrukking?

'En dat grietje waar jij op het feest mee naar buiten bent gegaan, die Yda, die mag ernaast komen liggen.'

'Allemaal natte kutjes, daar in Maupedus, Maupeltuuus, Mauperdinges. Miljaar...'

De woorden van de jongens verdwijnen naar de achtergrond... Ik staar in het vuur. Aan de ene kant is het grappig als ze zo praten, maar ik maak me ook kwaad over hoe ze over Yda en mij praten. Als een soort geil voorwerp...

Ik schrik op uit mijn gedachten en kijk op. '...dat je haar niet stuk prikt. Dat zal mij niet vlug overkomen.” Voor me zie ik Koenraad staan. Zijn broek is afgezakt, zijn pik wijst stijf naar voren. Ik schud mijn hoofd en sluit mijn ogen. Verbeeld ik me dit? Zie ik dit onder invloed van het bier? Als ik mijn ogen weer open, realiseer ik me dat het echt gebeurt. Een andere schildknaap staat op, hij wankelt even en hervindt zijn evenwicht. Hij graait in zijn broek en haalt zijn penis tevoorschijn. Ik slik.

'Sorry, ik weet dat ze je zus is, maar je moet toegeven dat ze een heerlijk lijfje heeft, he?'

Twee pikken en ze worden beide afgetrokken. Oooh, alle heiligen... ze moesten eens weten dat het onderwerp van hun geile droom op dit moment toekijkt!

'Die heupen die heen en weer gaan bij elke stap en je zo lijken te lokken... Mijn pik lokt ze daarmee in elk geval.'

Ik kijk hoe ze hun huid over hun naakte glimmende eikel heen en weer bewegen. Ik denk aan het zwaard dat Yda hooghield. Aan het gevest in mijn kutje. Ik voel hoe de aanblik van de jongens me opwindt. Ik merk beweging in de groep. Ik zie hoe broeken los worden geknoopt en stijve pikken tevoorschijn worden gehaald.

Dan voel ik paniek. Stel dat er verlangd wordt dat iedereen zijn pik tevoorschijn haalt. Mijn adem versnelt en schichtig kijk ik naar Arnoud. Hij glimlacht alleen, zijn handen rusten naast zich op de boomstam waar hij op zit.

'Over lokken gesproken, die rode haren die als een vuurbal dat prachtige gezichtje tooien, met daar binnenin die twee helgroene meertjes vol algen, die je steeds aankijken met een uitdagende blik en hetzelfde vuur dat ook in haar haren zit... Ik zou er mijn heerlijkheid voor willen geven om diezelfde haartjes op haar kutje te mogen zien. Kan je je voorstellen hoe je die haartjes vastpakt en er zachtjes aan trekt, waardoor haar kutlipjes zich openen en haar zachtroze neukvlees tevoorschijn komt... Heb jij je het al gezien, Arnoud? Heb jij haar kutje ooit gezien? Zijn de haartjes die het bedekken even vurig?'

'Neukvlees???' herhaal ik in mijn hoofd. Neukvlees…??? Ze hebben het over mij! Ik kijk de kring rond. Vuisten bewegen op en neer. Ik tel vier stijve pikken, alleen Arnoud, Pieter, Willem en ik hebben lege handen. Ik kijk Arnoud doordringend aan. Snel wendt hij zijn blik af. Naast me hoor ik Willem zuchten. Ik kijk schuin naar hem en zie hoe hij zijn hand in zijn broek laat glijden en hoe hij zijn halfstijve pik tevoorschijn haalt.

Ik staar naar zijn mannelijkheid en ik slik. Hij trekt zijn huid naar achteren en ik zie hoe een druppel vocht zijn pik verlaat. Met zijn duim wrijft hij het uit over zijn eikel. Dat is pik nummer vijf, en waarschijnlijk de grootste van het gezelschap.

'Vergis je niet, die geraakt op plaatsjes waar de meeste lullen niet geraken.' hoor ik Willem zeggen. Ik weet dat hij gelijk heeft.

'Houd ons niet zo lang in spanning, man! Hoe zit dat met die zus van je?' roept Dorus.

Iedereen kijkt nu naar Arnoud. Behalve Pieter, die naar de grond staart. Hij weet zich duidelijk geen raad met de situatie.

Weer raken onze blikken elkaar.

'Als kind heb ik haar wel eens naakt gezien, maar geloof me dat Yda in elk geval een lijfje heeft om duimen en vingers bij af te likken. Ze heeft van die kleine tietjes die perfect in de palm van je hand passen, met tepeltjes die zo hard worden dat je er lekker op kan sabbelen,' hoor ik hem zeggen. Hij leidt hen om de tuin. Hij geeft een ontwijkend antwoord. Ik glimlach.

'En God straffe me als ik lieg over het feit dat haar kutje zo strak is dat het, elke keer opnieuw als ik me in haar pomp, aanvoelt alsof ik haar voor de eerste keer neuk, zelfs al is het voortdurend gevuld met geil dat soms uit haar lijkt te stromen. En als ze op je zit, en je ondertussen met je handen haar billen opentrekt, dan wordt ze nog geiler, en...'

Zachtje gniffel ik terwijl ik naar de grond staar en met een half oog naast me kijk en zie hoe zijn pik groeit onder het linnen van zijn broek.

Ook mijn broertje laat zijn broek zakken en trekt zijn pik tevoorschijn. Ik sidder.

'Waarom doen jullie niet mee?'

Het is Dorus. Weer krijg ik het heet. Ik open mijn mond en wil wat stamelen. Mijn mond is droog en het komt er moeizaam uit. 'Ik denk dat we allebei te moe zijn. We willen de sfeer niet verpesten, dus zullen we maar gaan slapen. Nog veel plezier, jong... eh... gasten!'

Ik pak Pieter vast en neem hem mee in de richting van de tent. Ik kijk achterom en zie hoe in het licht van het vuur klodders sperma uit de pik van Koenraad spuiten en in het vuur terecht komen. We lopen naar de tenten. 'Wat vind jij van de jonkvrouw?' fluistert Pieter.
'Ik vind die Yda lekkerder!' zeg ik naar waarheid.

'Ik vind de jonkvrouw knapper...' Ik hoor hem zuchten. 'Heb jij wel eens... ik bedoel, een meisje... bloot...' hoor ik hem fluisteren.
'Jij?' kaats ik terug.
'Ik heb Hadewych wel naakt gezien hoor, net als Arnoud, vroeger bij de bosven. Daar gingen we altijd zwemmen, maar toen had ze geen tieten enzo...'

Ik voel me moe. En ik wil eigenlijk gewoon mijn ogen sluiten.

'We gaan slapen, oké?'

'Oké...'

Ik ga naar mijn tent en Pieter naar de zijne. Ik ben ingedeeld bij Arnoud en Willem.

In de tent steek ik een kaars aan. Het vlammetje flakkert en gaat bijna uit. Ik zucht nog eens diep. Ik voel de zwaarte van de hele onderneming en mijn beslissing om mee te gaan. Ik ga op mijn met stro gevulde zak zitten die dienstdoet als bed. Ik voel dat ik moet plassen, ik had die nap bier beter niet kunnen drinken. Ik maak mijn riem los en laat die van me afglijden. Snel glip ik naar buiten en ga naast de tent zitten en laat snel mijn broek zakken en begin te plassen. Ik hoor de jongens bij het vuur roepen en schreeuwen. De geile jongens die zich op Yda en mij aftrekken. Ik zucht. Ik pak een blad en veeg mijn kutje af. Even later lig ik in bed.

Het wordt stil. Alleen de stemmen bij het vuur hoor ik vaag. Zou Pieter zich nu toch durven af te trekken? En aan wie denkt hij dan? Misschien wel aan een heel ander meisje, of aan een jongen? Zou dat kunnen? Ze zeggen het wel...

Al snel verdwijnen de geluiden en gedachten naar de achtergrond. Het laatste waar ik aan denk, is Yda. Ik voel en ruik haar...

Vaag hoor ik Willem of Arnoud binnenkomen, maar echt wakker word ik er niet van. Weer denk ik even aan Yda, het voelt alsof ze heel dicht bij me is.