Vandaag was het de vijfde stervensdag van haar moeder en net als de vier voorgaande keren had ze die moeilijke dag bij haar vader doorgebracht. Pas nu ze eenmaal weer thuis was voelde Claire, 28 jaar, zes jaar getrouwd met Bastiaan, geen kinderen, hoezeer haar dat had aangegrepen. Bedrukt, onder de indruk en nog vol emoties, had ze een onweerstaanbare drang om zich te bedrinken. Gelukkig was Bastiaan meer begripvol dan anders en gaf hij haar de tijd om tot zichzelf te komen.

“Ik had gedacht dat hij er nu toch wel mee kon dealen. Ik snap wel dat het moeilijk is, maar het is al vijf jaar geleden. Paps is nog maar 54, hij heeft nog lang genoeg voor zich,” zei ze, toen ze eenmaal rustig op de bank zaten, meer tegen zichzelf dan tegen haar man.

“Is er iets gebeurd dat anders is dan anders?” vroeg Bastiaan.

Claire zuchtte. “Nee, niet echt. Er gebeurt gewoon niets. Eigenlijk liet hij alleen wat vitaliteit zien toen Melanie kwam opdagen.”

Melanie was haar vriendin, al sinds haar tiende, en altijd kind aan huis geweest. Ze was een levenslustige vrouw die nooit was getrouwd, gewoon nog thuis woonde en een zekere reputatie had. Bastiaan maakte vaak grapjes over haar. Zo vaak, dat Claire was gaan denken dat hij heimelijke fantasietjes over haar had.

“Tja, dat is genoeg om elke man op te peppen,” grapte hij ook nu.

Claire gaf hem een zet. “Hou toch op, dat is niet zo!”

“Serieus Claire, misschien is dat het wel. Je vader is per slot van rekening een gezonde man. Misschien heeft hij wel bepaalde eh… behoeften die om een uitlaatklep vragen. Heeft hij de afgelopen jaren wel eens een vrouw gezien?”

Omdat Claire niet over dit onderwerp met Bastiaan wilde praten gaf ze er geen antwoord op. Maar ze wist dat hij de spijker op z’n kop had geslagen. Sterker, dat had ze zelf ook al bedacht. Want toen Melanie binnen kwam zetten was hij zichtbaar veel energieker geworden en had ze ook weer iets teruggezien van de attente gastheer die hij vroeger was. Hij was zelfs gaan bijdragen aan de conversatie, met zo nu en dan een snaakse opmerking. Naast de steek die ze toen voelde in het hart, had haar dat ook aan het denken gezet. Waarom was zij niet in staat om haar vader op te beuren en haar vriendin wel? Melanie had zich gedragen op de manier als ze zich altijd gedroeg, losjes, opgewekt en een beetje flirtend. Daar zat niets achter, zo was ze nu eenmaal, altijd al geweest. Dat kon het dus niet zijn. Of toch wel?

Melanie en Claire zagen elkaar als de zus die ze geen van beiden hadden. In veel opzichten voelden, dachten en deden ze hetzelfde. Maar er waren ook zaken waarin ze juist elkaars tegenpolen waren. De behoefte aan vastigheid was er zo een. Dat was de reden dat Claire getrouwd was met de eerste en enige vriend die ze ooit gehad had en Melanie zich nooit lang of definitief aan iemand had willen binden. Hoewel ze over belangstelling nooit te klagen had gehad. Claire had haar vriendin altijd als de knapste beschouwd. In elk geval als de meest sexy. Ook vandaag was dat haar weer opgevallen. Vanwege de aard van het bezoek had zij zich in een stemmig, tamelijk burgerlijk mantelpakje gestoken. Melanie daarentegen kwam aanzetten in een zéér strakke jeans en een zéér losjes zittend zwart topje, trendy en frivool als altijd.

Dat topje was trouwens de aanleiding geweest voor nog een opvallende gebeurtenis. Er was een moment dat Melanie op de grond had gezeten om met de kat te spelen, waardoor ze en passant een flinke inkijk had gegeven. Tegen wil en dank had Claire gezien dat haar vriendin een ragfijne kwart cup beha aanhad, waardoor ze wel heel veel van zichzelf liet zien. Zij kon het zien, haar vader dus ook. Ze betrapte hem en zag dat hij zijn blik er niet van af kon houden. Op zichzelf had ze dat niet zo heel bijzonder gevonden, wel de blik in zijn ogen. Daarin lag gloeiende mannelijke lust en dat kende ze niet van hem. Zo had ze hem nog nooit zien kijken en al helemaal niet naar haar vriendin, toch een soort reservedochter. Laat staan naar haar, zijn ware dochter. Toen ze eventjes samen in de keuken waren had ze Melanie gewaarschuwd.

“Voorzichtig Mel, met hoe je zit. Daarstraks kon mijn vader je tieten zien.”

Tot haar verbazing had Melanie haar schouders opgehaald. “Geen probleem, die mag hij zien. Het zijn maar tieten. Ik vind het niet erg als een aantrekkelijke man als je vader zijn ogen eens goed de kost geeft,” had ze geantwoord, vrijmoedig als altijd.

Daar had Claire geen weerwoord op gehad, verbouwereerd als ze was, dus had ze het er maar bij gelaten. Later, toen Melanie er vandoor ging, had ze haar vader zelfs een zachte kus op de mond gegeven. Met een schalkse blik op Claire en net een tikje te lang…

Een paar dagen later ging ze lunchen met Melanie en toen kregen ze het over de bezorgdheid van Claire over haar vader. “Weet je, misschien heeft hij gewoon seks nodig. Je vader is een gezonde, normale man, die inderdaad zijn ogen niet van mijn tieten kon afhouden,” grinnikte Melanie.

“Kom op zeg, dat zal de kwestie toch niet zijn,” reageerde Claire, fronsend.

“Waarom niet? Hij is toch nog niet oud en versleten! Omdat hij je vader is? Onze vaders zijn ook mannen hoor! Volgens mij is de drempel om te gaan daten helemaal niet zo hoog, is het maar een klein stapje voor hem. Het is dat ik al een vader heb. Want als ik zijn dochter zou zijn zou ik het wel weten, dan zou ik hem daar lekker bij helpen…”

“Huh, wat bedoel je daar nou weer mee?” vroeg Claire, met stomheid geslagen.

Melanie nam even de tijd om diep adem te halen, en brandde toen los.

“Goed dan, ik ga je mijn grote geheim vertellen, iets waar ik nooit met iemand over heb willen praten. Toen mijn moeder stierf was ook mijn paps heel lang somber en in zichzelf gekeerd. Door zijn ups en downs wist ik nooit zeker hoe het met hem was en hoe hij omging met het verlies. Dat weet je allemaal nog wel, denk ik, we hebben het er toen wel eens over gehad. Hoe dan ook, een paar maanden nadat jij getrouwd bent wilde ik een keer met hem gaan eten. Gewoon voor de gezelligheid, onverwachts, zonder het af te spreken. Ik ging eerder naar huis maar hij was niet beneden in de woonkamer. Nee, ik vond hem boven, in een van de slaapkamers. MIJN slaapkamer, welteverstaan! En weet je wat hij aan het doen was? Hij zat te ruiken aan een slipje dat hij uit de wasmand had geplukt! Een slipje van mij! Ik kon het eerst niet geloven, had hem wel willen slaan. Maar dat deed ik niet, ik hield me stil. Want wat ik ook zag, was dat hij zich aan het aftrekken was bij een oude foto van mij. En eerlijk waar, hij zag er zo happy uit dat ik me stiekempjes terugtrok. Hij rook aan mijn slipje en trok zich af bij een foto van mij! Van mij! En hij was happy!

“Geen idee hoe dat werkt maar ineens zag ik er geen kwaad meer in om mijn arme oude vader een beetje te helpen. Vanaf die dag, nu ik wist wat hij begeerde, liet ik daarom mijn gedragen slipjes bewust rondslingeren. Dat niet alleen, op dagen dat ik een rokje droeg liet ik zo nu en dan ‘per ongeluk’ meer dan nodig van mijn benen zien. Als ik op de bank zat bijvoorbeeld. Ook heb ik zo nu en dan zonder beha rondgelopen. Op de juiste momenten, als ik wist dat mijn vader het kon zien. En we hebben een keer gezoend. Met tong, ja. Verder is het niet gegaan en kort daarna was het ook niet meer nodig. Hij was over de drempel, zeg maar, en ging daten. Maar als ik gedacht zou hebben dat hij het echt nodig had, zoals ik dat nu van jouw vader denk, weet ik zeker ik dat ik hem nog meer geholpen zou hebben. Weet je, dan zou ik hem op zijn minst een keer hebben afgetrokken.”

“Als ik jou was, Claire, als je echt zo bezorgd ben om hem, zou ik er maar eens achter zien te komen hoe het zit. Ik zie niet in waarom je hem niet zou kunnen helpen, mocht hij op dat gebied hulp nodig hebben. Het is taboe ja, maar niet altijd en in alle gevallen pervers of ziek. Je bent een volwassen vrouw, geen weerloze tiener. Je vader verdient het. Geloof me, het gebeurt vaker dan je denkt. En als hij je hulp niet nodig heeft? Wel, dan heb je het in elk geval geprobeerd.”

“Wat is er mis mee om weer een beetje papa’s meisje te zijn,” fluisterde ze ook nog, vlak voordat ze ervandoor ging. Claire sprakeloos, verbouwereerd, overdonderd, onthutst, en vooral erg in war achterlatend.

De rest van de week, en ook nog de week daarna, bleef het relaas van Melanie rondspoken in het hoofd van Claire. Hoe afstotelijk het verhaal ook was, hoe meer ze erover nadacht, hoe meer het ook een zekere logica begon te krijgen. Haar vader was een nette, trouwe man, net als zij, en veel te verstandig om achter een of andere slet aan te jagen. Ook was hij niet het type om zich op een datingsite te bewegen. Nog los van het feit dat hij niet eens actief was op het Internet. Maar welke man van in de vijftig zou het niet waarderen als een vrouw van achtentwintig hem wat speciale aandacht zou geven? Uit zichzelf. Iemand zo oud als zij! Iemand als zij? Zij? Zou ze het kunnen?

Wat is er mis mee om weer een beetje papa’s meisje te zijn? Ook die opmerking van Melanie had zich in haar geheugen gegrift. Het was waar, vroeger was ze zijn meisje. Althans, zo noemde hij haar altijd. Hij was haar steun en toeverlaat, die er altijd voor haar was. Wie stopte haar elke avond lekker in? Wie stond er elke wedstrijd langs de kant? Wie vond altijd alles goed? Nou ja, bijna alles dan. Wie zorgde voor haar als ze ziek was? Haar moeder was een goede moeder geweest, ook van haar had ze natuurlijk veel gehouden. Maar haar vader was haar hele leven al haar maatje. Waar was dat gebleven? Shit, ineens zag Claire haarscherp, met een zweem jaloezie, dat hij er zelfs altijd voor Melanie was geweest. Ook voor haar had hij langs de kant gestaan, in weer en wind. Soms met, soms zonder haar eigen vader. Evengoed had hij zich verlustigd aan haar tieten, feitelijk met instemming van Melanie.

Op een nacht, terwijl ze seks had met Bastiaan, probeerde Claire zich voor te stellen dat het haar vader was die bovenop haar lag. Deels walgde ze van het idee, een ander deel verwarde haar, maar er was ook een deel waarvan ze moest toegeven dat het opwindend was. Die nacht kwam ze niet klaar, wat wel vaker het geval was, maar ze was wel klaar met denken. Ruim voordat Bastiaan van haar afrolde wist ze wat haar te doen stond.

Claire sprak met haar vader af dat ze een keer voor hem zou koken en dat ze daarna nog een tijdje zou blijven hangen. Een speciale vader- en dochteravond noemde ze het.

Het was niet haar gewoonte om zich op te maken maar dat deed ze nu bewust wel. Niet overdadig, juist heel fijntjes. Ook over haar kleren dacht ze goed na en haar keus viel op een spijkerrokje tot net boven haar knieën, met daarboven een strak vestje met knoopjes en een lage V-hals. Er was even een moment dat ze dacht om geen beha aan te doen, maar dat idee liet ze weer varen, uit angst dat ze zich er te ongemakkelijk bij zou voelen.

Alles verliep zoals ze bekokstoofd had. Na de maaltijd, als ze de complimenten van haar vader mocht geloven had ze erg lekker gekookt, gingen ze naar de woonkamer, waar Claire, allesbehalve ontspannen, op de bank plofte. Door een combinatie van nervositeit en opwinding was ze ineens niet meer zo zeker of ze het plan wel verder wilde uitvoeren. Kon ze dit? Het is nu of nooit, pepte ze zichzelf op, en zette toen toch het plan in werking.

“Papa, wil je iets voor me doen?” vroeg ze, met moeite haar stem onder controle houdend.

Haar vader legde zijn krant opzij. “Natuurlijk lieverd. Wat wil je? Een kopje koffie misschien?”

“Nee, nog niet. Ik heb de laatste tijd flink last van mijn rug en Bastiaan masseert daarom altijd mijn schouders. Wil jij dat een keer doen?”

Voordat hij antwoord kon geven kwam Claire van de bank en ging voor hem zitten, op haar knieën, met haar rug naar hem toe en haar hoofd voorover gebogen. “Gewoon rond mijn nek en schouders, dat is meestal genoeg.”

Licht verbaasd schoof haar vader haar lange haren opzij en begon haar nek te kneden. In reactie daarop slaakte Claire heel subtiel en op de juiste momenten, opzettelijk, enkele kleine, sensuele gilletjes. Het was niet eens allemaal gespeeld, het was ook gewoon heel prettig wat hij deed. En ook zo ontspannen, dat ze de volgende stap wel durfde te zetten. Mompelend dat het in de weg zat maakte ze de knoopjes van haar vest los en liet het van haar schouders glijden.

“Ga door, paps, het helpt echt,” moedigde ze hem aan, omdat ze merkte dat hij aarzelde.

Wat ze niet kon zien, was de toegenomen verbazing op zijn gezicht. Maar toen pakte haar vader de massage inderdaad weer op, met licht trillende handen nu, maar toch soepel. Bij het zien van de groepjes sproeten op haar rug en schouders, op precies dezelfde plekjes als haar moeder, glimlachte hij. Wat hij ook deed bij de aanblik van de delicate roze bandjes. Geen van beide zei iets. Claire genoot van het gevoel van haar vaders sterke handen, hij had zijn focus op het masseren.

“Nu alleen nog even de voorkant,” zei Claire, toen ze merkte dat hij aan het afronden was.

Ze zei het plompverloren en draaide zich snel meteen om. Zodoende zag ze nog net de vragende verwondering op zijn gezicht. Maar ook zag ze hoe dat verdween en vervangen werd door … interesse? Want onvermijdelijk richtte zijn blik zich meteen op de roze beha, met de kleine, parmantige tieten er in en de sexy sproetjes op de welvingen links en rechts.

Van nature was haar vader geen grote prater. Dat hij zwijgzaam was tijdens het masseren was dus niet zo bijzonder. Maar ook nu zei hij niets. Hij protesteerde niet, hij stimuleerde het niet, maar negeren deed hij het ook niet. Want terwijl hij de voorkant van haar nek en schouders aan het masseren was observeerde Claire hem, geknield tussen zijn benen zittend, stiekem aandachtig. Derhalve zag ze hoe zijn ogen telkens naar het rijzen en dalen van haar borsten trokken, als ook de tedere glimlach bij het zien van de sproetjes in haar decolleté. Wat ze deed, of eigenlijk met zich liet doen, zag ze zo’n beetje als haar ‘dochterlijke plicht’. Ze deed het voor hem. Maar het gevoel van ondeugend zijn was wel een leuke bonus.

Natuurlijk was het slechts een kwestie van tijd voordat er een bandje van haar schouder gleed. Omdat het plannetje uitgevoerd was, en dit hoorde er al niet meer bij, moest Claire improviseren. Dat deed ze dan ook, zonder nadenken, puur op basis van het gevoel dat haar grens nog niet was bereikt.

“Paps… weet je eigenlijk wel hoeveel ik van je houd,” zei ze, out of the blue.

“Ik ook van jou, lieverd,” reageerde haar vader, een tikje clichematig, met zijn handen op haar schouders.

“Dat weet ik. En daarom wil ik… eh… gewoon dat je je goed voelt. Zeg alsjeblieft niets, laat me maar gewoon mijn gang gaan.”

Nog voordat ze uitgesproken was, was ze al bezig om haar beha los te maken. Waarna ze haar borsten aan haar vader liet zien. Om twee tellen later een hand in zijn kruis te leggen en zachtjes over die bobbel daar te wrijven. Zoals gezegd was Claire aan het improviseren, ze deed gewoon wat in haar opkwam, volgde onwillekeurig haar gevoel. Ze wilde niets liever dan zijn meisje zijn en, net als Melanie voor haar vader gedaan, hem over de drempel helpen. Evengoed klopte het hart haar bonzend de keel. En haar vader? Wel, die deed nog steeds niets om haar tegen te houden of af te stoppen. Met grote ogen stond hij er als bevroren bij, flabbergasted, nog steeds met zijn handen op haar schouders. Toch, kennelijk was niet alles bevroren. Want ontegenzeggelijk was onder de hand van Claire beweging gaande en dat zei haar genoeg.

Terwijl ze zijn gulp openritste dacht Claire terug aan de woorden van Melanie; ‘je bent een volwassen vrouw, geen weerloze tiener’. Het klopt, zei ze tegen zichzelf, toen ze zijn broek naar beneden trok, gelijk met zijn slip, ik BEN inderdaad een volwassen vrouw en ik maak mijn eigen keuzes. Het kan me niets schelen, ik ga hiermee door, ik wil er ook op deze manier voor hem zijn.

Afgezien van de rechtopstaande pik vlak voor haar gezicht had haar vader nog steeds geen reactie gegeven. Voor Claire, die de mannelijke musk van haar vader kon ruiken, was dat bemoedigend genoeg om zijn erg harde penis, groter dan die van Bastiaan, vast te grijpen. Wat een vreemde gewaarwording was. Want voor het eerst van haar leven zag en voelde ze een andere pik dan die van haar man. De pik van haar vader nog wel. Maar gek genoeg voelde het op een of andere manier ook vertrouwd. Wellicht omdat ze, welbeschouwd, door deze pik was ontstaan.

“Oh schatje toch, wat doe je allemaal,” liet haar vader zich voor het eerst horen, met een stem waar een kraak in zat.

Het maakte haar zielsblij dat hij hét, dus háár, zijn schatje, niet afwees en ze haar gang kon gaan. Daarmee werd wel bewezen dat het klopte, dat het inderdaad de juiste keuze was om dit voor hem te doen. Maar nu zijn pik zo expliciet en solide in haar hand lag voelde ze zich niet meer alleen dochter, maar ook vrouw. Waardoor het nog niet zo makkelijk was om voor ogen te houden dat ze dit deed voor hém, niet voor zichzelf. Maar de opwinding tegenhouden ging ook niet. Daarvoor was de vrouwelijke oerdrift in haar, die ook ervoor zorgde dat ze er iets goeds van wilde maken, simpelweg te sterk.

Op haar knieën voor hem zittend trok ze hem rustig af, op de manieren die Bastiaan haar geleerd had. Eerst op en neer schuivend met de duim en wijsvinger van de ene hand in de vorm van een O, waarbij de andere hand zijn ballen ondersteunde. Toen met allebei haar handen achter elkaar van boven naar beneden. Om uiteindelijk te eindigen met een hand stevig om zijn lul geklemd, steeds sneller, tot hij klaarkwam en met knikkende knieën zijn kanon afvuurde.