Op de kamer gekomen, sloop Honey onmiddellijk langs alle muren en inspecteerde telefonie, televisie, meubels, stopcontacten, tot en met de matrassen.

“Zo we zijn binnen. Even uitrusten.”

Storm was enigszins opgewonden door de topless wandeling naast Honey, helemaal van de receptie tot op de kamer, passerend langs talrijke andere gedeeltelijk ontblote vrouwelijke lichamen, en vooral Honey zelf.

“Heb je in gedachten wat andere koppels op huwelijksreis doen? Je wou toch de bruidssuite?”

“Dit is een cover, Storm. Voor de buitenwereld zijn wij het koppel dat na vijftien jaar LAT om fiscale redenen de grote stap heeft gezet. Die zijn niet zo romantisch, Storm. Magnus dus…”

Hij keek naar Honey, naast hem gezeten op het bed. Hij luisterde niet. Zijn gedachten zwierven terug naar de dag dat hij haar ontmoette. In de stripclub, nadien in zijn hotel. Nog altijd die betoverende niet te kleine, niet te grote, mooie perfect gevormde borstjes, stevig en toch mals. Relatief kleine roze, licht omhoogkijkende tepeltjes. De rechterborst nèt iets kleiner dan de linker. Dat kon je niet zien, alleen voelen, herinnerde hij zich. Een genot om ernaar te kijken, en een even groot genot om te verlangen om ze te mogen strelen.

Hij schoof wat dichter tot bij Honey en legde zijn hand op haar dij, schuchter weliswaar.

Honey rolde als een kat opzij, greep Storm bij de polsen en hield hem in een houdgreep.

“… is ons doelwit,“ fluisterde ze.

“Auw auw… Magnus? Je bedoelt toch niet dé Magnus, Magnus Kärcher, de beroemde sterrenchef?”

“Precies, dié. Voor de buitenwereld de flamboyante gastronomische goeroe, met zijn eigen sterrenrestaurant en TV-show. Het vergt een héél eenvoudig rekensommetje om te weten dat zijn luxueuze levensstijl niet betaald kan worden door wat zijn klanten uitgeven om er hun disgenoten te imponeren. Hij moet ‘bijverdiensten’ hebben.”

“Honey laat me even, wil je.”

Honey liet los.

Storm ging rechtop zitten, en masseerde zijn polsen.

“Hij kookt wel goed. Ik gebruikt soms dingetjes van zijn programma,” vond Honey.

“Wel goed? Ben er al enkele keren gaan eten. Hij is een genie! Hij is een homo universalis. Eten bij hem is een totaalconcept: gastronomie, cultuur, wetenschap, technologie, emotie, muziek, en noem maar op.”

“Hij is ook een genie om andere dingen gedaan te krijgen, denkt mijn dispatcher. Blijkbaar is hij een genie om onder de radar te opereren. Meer heeft hij niet gezegd en meer kan ik dus niet zeggen over deze missie. Dat is standaardpolicy bij het C.E.C.”

Honey zat op het bed en dacht na.

Ze veranderde plots volledig van toon.

Ze zette op haar smartphone een romantisch muziekje op.

Ze keek Storm diep in de ogen en zei luidop: “echtgenoot, kleed je uit en kom bij mij onder de dekens. Dit is het begin van onze huwelijksnacht.”

“Echt?” vroeg Storm, verbaasd door deze verandering. “Het is pas vijf uur in de namiddag?”

“Echt, lieve echtgenoot,” vervolgde ze met hese stem, hem onderdanig en ietwat dom aankijkend.

Storm kleedde zich als op bevel haastig uit en smeet zijn kleren op de grond. Honey ontdeed zich fijntjes en delicaat van haar resterend textiel dat ze over een stoel hing.

Ze hield haar satijnen slipje aan.

Ze kroop ook onder de dekens waar Storm onhandig lag te wachten.

Ze kroop tegen Storm aan, zoende in zijn nek en fluisterde: “Ssss… we gaan doen alsof we vrijen, ik wil je iets belangrijks zeggen.”

“O?” zei Storm een beetje ontgoocheld.

“Ik ben op een ultra-geheime missie en jij gaat me helpen. Dat weet je. Sssst… niets zeggen… Er is een reden dat ik de bruidssuite besteld heb. Ik hoop dat ik je daardoor niet op kosten jaag.”

“Bwoa, dat valt mee, ik regel dat met mijn boekhouding.”

“Sssst. Dankje. Ik vrees dat men op de hoogte is van onze missie en dat onze geboekte kamer afgeluisterd wordt.”

“Echt? Nee toch?”

“Sssst… Deze kamer lijkt clean, maar je weet nooit. Ik moet je over een aantal dingen briefen, die ik niet in de auto kon zeggen.”

“Ha, waarom niet?”

“Emma’s Twingo is een C.E.C bedrijfswagen. Niet clean.”

“Natuurlijk. OK, wat is het probleem?”

“Storm, ik moet je hier meer bij betrekken dan ik oorspronkelijk van plan was. Ik heb geen andere keuze.”

“Voor mij is dat goed, zou ik denken?”

“Het C.E.C. is mogelijk geïnfiltreerd, gecompromitteerd. Er zitten één of meerdere mollen op sleutelposities. Mijn dispatcher heeft deze missie geheimgehouden binnen het C.E.C. Zelfs de directie weet van niets. Buiten mijzelf en mijn team, Emma en Beatrice, en zijn liaison, weet niemand er iets van.”

“En nu zeg je dat gewoon aan mij?”

“Jij bent ook lid van mijn team, toch?

Nee, luister goed Storm. Eerst en vooral moet ik je meegeven wat mijn dispatcher mij als alarmknop gaf: als mij iets overkomt, luister goed, moet je hem contacteren en zeggen dat je de sultan zijn kamelen verkocht heeft. Dat is de alarmcode.”

“Wie is de sultan?”

“Dat weet ik niet. Oh, Storm! Dat heeft geen belang. Contacteer dan gewoon Filiep. Hij zal je dan verdere instructies geven. Alleen als mij iets overkomt. Duidelijk?”

“Filiep?”

“Je kent hem toch nog? Ja, hij is mijn dispatcher. Alleen als mij iets overkomt, contacteer hem, en jij duikt dan onder bij de Sultan.”

“De Sultan is dus Filiep?”

“Nee. Sultan is een codewoord. Als je Filiep contacteert, en je zegt Sultan, geeft hij je instructies.”

“Ik contacteer Filiep… En dan…. Wacht even, hoe contacteer ik Filiep? Via het C.E.C.-kanaal?”

“Nee! Zeker niet via het C.E.C.-kanaal want je weet niet wie meeluistert.

Soit.

Laten we het plaatje compleet maken voor het geval we hier afgeluisterd worden. Ik ga doen alsof. Doe ook een beetje mee, wil je? Neem me vast.”

Honey draaide zich boven op Storm en zoende hem teder op de mond terwijl ze haar bekken over zijn heupen wreef. Hij raakte haar kont voorzichtig aan en verwonderde zich erover hoe volmaakt glad haar huid was, hoe haar billen perfect mals en wijd waren, en hoe waanzinnig sensueel ze kronkelde. Storm voelde zich als door een lustlocomotief op gang getrokken – hormonen begonnen door zijn hersenen te gieren. Hij kòn niet geloven dat ze deed alsof. En Honey vervolgde fluisterend:

“Mijn dispatcher zegt zo weinig mogelijk, en ik moet jou ook zo weinig mogelijk informatie geven. Ik zeg je dit om het voor jou te kaderen: we weten dat Kärcher betrokken is bij een ondergrondse organisatie die een politieke coup plant. We kennen geen details, noch hoe, noch wie, noch waar. Ik moet zijn vertrouwen winnen, en dat kan ik best vanuit de onopvallende rol van verveelde echtgenote.”

“Binnenskamers hoeft dat niet hé?”

“Storm je weet dat ik mij altijd volledig inleef in mijn rol. Ik ben de verveelde echtgenote en ons huwelijk is een fiscale constructie. En onze intimiteit beperkt zich tot het simuleren van seks. O ja, als je per se Magnus wil spreken dan mag je dat. Laat het echte werk aan mij over. Dàt is de insteek. Kärcher is hier blijkbaar op huwelijksreis. Daarom is mijn strategie om als eveneens pasgehuwd koppel een connectie te maken.”

“Het echte werk?”

“Storm, je bent een verdienstelijk alliantielid. Verpest dat nu niet.”

Honey stamelde plots hoge hese kreetjes, liet haar locomotief uitbollen en remde af. Ze ging teder half naast hem liggen en beet op zijn oorlelletje.

Zelfs in faken is ze een natuurtalent, bedacht Storm bewonderend, een beetje op zijn honger gebleven.

“Ja, ik wil in de eerste plaats via zijn vrouw in zijn privéleven geraken. Onze huwelijksreis is een alibi om hier te zijn.”

“Ik heb maandag een afspraak met een lokale distributeur, dat is echt werk… dit dus niet?” vond Storm, beteuterd, ook omdat zijn hormoonspiegel nog hoog stond.

“Ssst… Stop met mij te onderbreken. Mijn dispatcher wist van zijn liaison dat de Kärchers op huwelijksreis zijn. Wij dus ook. Voor de goede orde: Kärcher en zijn vrouw runnen een driesterrenrestaurant. Jij bent specialist in beveiligingen en ik ben jouw vrouw en mijn beroep is relatietherapeute.

Dus als ze vragen stellen, dan weet je wat mijn beroep is hé,” fluisterende ze.

“O ja, je kàn Filiep niet zelf contacteren. Filiep zal jou contacteren mocht er iets mislopen. Er is een protocol: je plaatst de handgeschreven boodschap voor Filiep ongemerkt onder de mat aan de achterdeur van jouw villa.”

“Echt?”

“Echt. Dat is het protocol dat ik met Filiep heb afgesproken voor deze missie. Ssst.”

“En als ik in het buitenland ben, zoals nu?”

“Dan zorg je dat je thuis geraakt, bij voorkeur ongemerkt. Of je laat iemand die je vertrouwt een handgeschreven boodschap onder die mat leggen.”