Dit is het vierde deel uit een kleine serie. Het is verstandiger eerst de voorafgaande delen te lezen. Anders valt u in het water, daar u de samenhang mist.

Veel lees plezier.

JohanK

39. Amboise. part 2

Uiteindelijk werd het een vakantie van bijna 7 weken. Veel langer dan gepland maar Viola had die tijd gewoon nodig. We maakten soms uitstapjes en geregeld kreeg ze bezoek van oude vrienden en kennissen. De avonden waren altijd voor ons alleen, dan zaten we meestal heerlijk buiten op het terras te genieten van de schoonheid en rust van de omgeving. We merkten dat Viola emotioneel gezien tot rust begon te komen. Alsof er een zware last van haar schouders gevallen was, nu ze dat deel van haar leven eindelijk had durven te delen met anderen, ons dus. Deze extra weken had zij gewoon nodig om, eindelijk in balans zijnde, alle dierbare plekken te bezoeken. Bv. de plaats waar haar vader en broer gefusilleerd waren, plekken waar ze in haar jeugd vaak met haar familie kwam etc. Dat kon ze nu na zovele jaren eindelijk in volle rust doen, haar gevoelens loslaten, de mooie en slechte herinneringen een plaats geven. Vaak in gezelschap van dat oude vrouwtje, en dan zaten ze daarna samen uren te praten. Monique zat er geregeld bij omdat haar Frans nu eenmaal beter was dan de mijne, en zij maakte veel notities. Soms was ik er ook bij en maakte dan schetsen van de scene. (Een paar jaar later hebben Monique en ik hier samen een klein boekje van gemaakt, als cadeau voor haar verjaardag. Dit boekje staat nu nog altijd op een prominente plaats in een vitrine in de woonkamer).

Maar meestal gebruikte ik deze tijd om te studeren, was begonnen met de outline voor mijn beide afstudeerscripties. Die gelukkig in elkaars verlengde lagen, elkaar soms zelfs overlapten. Waarbij ik profiteerde van het feit dat er tussen beide faculteiten weinig communicatie bestond, het twee aparte entiteiten waren. Zij dus niet wisten dat ik nog een andere studie deed, die raakvlakken met elkaar hadden. Zo kon ik sommige hoofdstukken, of delen daaruit, vrijwel volledig in beide scripties verwerken. Dat scheelde een hoop werk, en van plagiaat was ook geen sprake.

Aan het eind van elke dag kregen we iedere keer een klein verslag van haar. Nam ze ons mee terug in haar leven, eigenlijk zelfs meer dan dat. Het was voor haar een vorm van thuiskomen, uiteindelijk lagen hier de wortels van haar familie. Je zou kunnen zeggen dat ze opnieuw moest gronden, haar plek vinden in de turbulente geschiedenis van zeg maar haar familiedynastie. Een dynastie die met haar op zijn einde liep, zo dachten we toen ten minste.

Pas een jaar of 10 voor haar overlijden kwam er een uiterst verrassende en nooit vermoedde of beter onverwachte wending. Mede dankzij verbeterd DNA onderzoek.

40. Viola’s angsten.

Tussen veel of alles verteld hebben en daadwerkelijk verwerkt hebben zit helaas nog altijd een hemelsbreed verschil. Viola was zachter geworden en alles wat in deze weken gebeurde had onze liefde alleen maar verdiept. Tot nu toe had ze ons maar een klein deel van haar ouderlijk huis laten zien. Vele kamers en verdiepingen waren nog net geen verboden gebied, en ondanks onze nieuwsgierigheid respecteerden we haar privacy. Via via hoorden we ook dat het de eerste keer sinds tijden was dat ze hier weer eens logeerde. Normaliter verbleef ze in een hotel in de stad zelf. Monique had haar nieuwsgierigheid toch niet geheel kunnen bedwingen en bij het oude vrouwtje navraag gedaan. En had alleen maar te horen gekregen dat er daar slechte, erg slechte dingen gebeurd waren, meer kreeg ze niet uit haar. Wij konden wel raden waar ze op duidde en lieten het op zijn beloop.

Wel konden we het gedrag van Viola wat beter plaatsen. Zo wilde ze bijvoorbeeld nooit het huis alleen ingaan, iemand van ons moest haar altijd vergezellen. Tot bij wijze van spreken de WC toe, niet erop. En had ze in Nederland wel eens last van nachtmerries, hier scheen het veel vaker voor te komen. Ze lag elke nacht tussen ons in, alsof ze bang was. En klemde zich regelmatig aan me vast als ze weer eens een nachtmerrie had. Ik raakte haar niet aan, wetende dat dat averechts kon werken.

Ergens in die periode had ze blijkbaar een knop omgezet en was ze, samen met Monique, langzaam begonnen een van de kamers te openen. Niet elke dag een, maar het was een begin. En op een dag kwam ze zo uit het niets met een, in ieder geval in mijn ogen, bizar idee.

Beide vrouwen leken heel veel op elkaar, konden moeder en dochter zijn of 2 zussen. Ik was er regelmatig naar gevraagd en moest iedere keer een nee verkopen. Het meest vreemde was dat ze op 2 dezelfde plekken op hun lichaam een moedervlek hadden. Niet alleen uiterlijk hadden ze veel van elkaar weg, het waren beiden ook erg geile vrouwen die er geen genoeg van kregen. Zeker nu we een paar weken lang vrijwel de hele dag bij elkaar waren, kregen ze er niet genoeg van. Was het de buitenlucht, het vrije gevoel in deze prachtige omgeving, of gewoon de overvloed aan tijd die we hier voor elkaar hadden, ik weet het niet. Wel dat elk moment werd aangegrepen door deze 2 echt onverzadigbare vrouwen. Zodra iedereen weg was, we het rijk voor ons alleen hadden, vlogen de kleren uit en stilden we onze honger naar elkaar.

Viola kwam dus met de suggestie om dit vanaf nu in een net geopende kamer te doen, iets waar wij natuurlijk geen bezwaar tegen hadden. Wel waren we verbaasd en benieuwd naar het hoe en waarom. Zou die geheimzinnigheid dan eindelijk worden opgeheven en kregen we meer te zien en te horen? Die vraag speelde door onze hoofden. Er bestond bij ons al lang een vermoeden over wat er in die kamers gebeurd moest zijn, waarom ze zolang vermeden had hier te overnachten, maar nu wilden wij het fijne er vanaf weten. Het was vragen naar de bekende weg, maar het moest uit haar mond komen. Zij moest dat, hopelijk laatste, stukje uit haar verleden een plaats gaan geven, te beginnen met dit te delen met ons.

41. Een blik op Viola’s verleden.

Ze kroop tegen me aan, nam mijn handen vast en vertelde vervolgens, soms meer gedetailleerd, over hoe zij en haar moeder wekenlang in vrijwel iedere kamer van dit huis verkracht en misbruikt waren, niet alleen door haar oom en neven maar ook door een aantal van hun vrienden. Een wel erg primaire gedachtegang van hun om zo het familiebezit te claimen, zei ze. Om op deze wijze duidelijk te maken dat alles nu van hun was, inclusief zij en haar moeder. En hier was pas een einde aangekomen door een nachtelijke overval van het verzet, de Résistance, die hun vervolgens in veiligheid gebracht had. Het ergste was dat ze nog altijd gekweld werd door nachtmerries van de verkrachtingen uit die tijd. In het verleden had ze wel eens een psychiater bezocht, maar dat had nooit zoden aan de dijk gezet. Ze had zich al die jaren nooit echt veilig gevoeld bij mensen, zelfs niet bij haar echtgenoot. Ze had heel lang gedacht dat de seks zo was als toen, dat ze moest ondergaan wat de man wilde, zich over moest geven of beter ondergeschikt was aan hun dierlijke lusten. Meestal kwam het erop neer dat ze hun kwakje achterlieten en dat was het dan. Ze had er nooit, echt nooit van genoten. Haar moeder en vriendinnen hadden wel gezegd dat seks anders, liefdevoller, kon zijn, maar dat ging er bij haar niet in. Of was het een kwestie van de verkeerde mannen ontmoeten, want dat hoorde je ook vaker.

Totdat ze Ruud ontmoette en haar wereld op zijn kop kwam te staan. Samen met hem had ze de fijne, opwindende kant van seks ontdekt. Nu zat ze tussen ons beiden in, met gebogen schouders en licht snikkend. Het was Monique die reageerde en iets van haar yogalessen in praktijk bracht. Iets heel simpels eigenlijk, door alleen maar te zeggen dat Viola rechtop moest gaan zitten en diep moest gaan in- en uitademen. Een advies dat zij opvolgde, waarop Monique zei: “Laat het los, blijf diep ademen en open je hart en borst.” Dat deed ze dan ook en een paar minuten later leek ze wat te kalmeren, rustiger te worden. En toen vroeg Monique: “Wat is nu echt je plan lieve schat, wat wil je nu graag met ons gaan doen?”

Zo zaten we daar met ons drieën aan het eind van de dag in ons nakie en met een glas wijn een zwaar gesprek te voeren. Gelukkig werd het wat lichter van aard en was Viola wat ontspanner en relaxter nu. Waarschijnlijk ook omdat er weer een steen van haar hart was gevallen. Ze keek ons met een lach in haar ogen aan: “Jullie twee hebben mij in deze paar jaar meer gebracht dan al die psychiaters en psychologen bij elkaar. Ik voel me gelukkig, vrijer, geborgen en geliefd als ik jullie om mij heen heb en durf daardoor meer te zeggen en te laten zien dan ooit eerder in mijn leven. Heb dingen met jullie durven te bespreken die ik altijd diep voor mezelf gehouden heb, nu wil ik dit laatste ook gaan aanpakken. Ik heb nachtmerries van die verkrachtingen, beleef ze vaak opnieuw en wil daar van af. Bij die psychiaters moest ik ze bespreken, opnieuw beleven maar dat heeft nooit gewerkt voor mij. Ik wil het liefste deze slechte herinneringen vervangen door mooie, ze voor altijd wissen uit mijn geheugen. Met praten is mij dat dus nooit gelukt, daarom hoop ik door in alle kamers de liefde te bedrijven dat dit misschien wel werkt voor me. En dat kan ik alleen met jullie, mijn geliefden, de mensen van wie ik zielsveel houd, en met niemand anders.”

42. Een knop omdraaien.

Maar zo simpel was het dus niet, omdat het geen liefde bedrijven werd maar gewoon neuken, seks om de seks. Want opnieuw beleven betekende in haar beleving, die verkrachtingen naspelen maar dan met ons, haar geliefden. En dat werkte niet, en na 2 dagen greep ik al in, werd het me te veel, te gortig ook. Ik zat half op een bank in een van de kamers met Viola ruggelings op mij. Mijn pik nog in haar kutje en mijn beide voeten op de grond, de hare deels over mijn benen heen. Voor ons stond Monique die zich in haar naakte schoonheid uitrekte en verlangend naar ons keek. Ik aaide Viola, speelde met een van haar tepels terwijl mijn andere hand haar clitje streelde. En zei terwijl ze zachtjes lag te spinnen: “Wat bedoel je nu eigenlijk precies met dat ‘opnieuw beleven‘ en ’Een stempel van seks, liefde achterlaten in elke kamer’.

Wij beiden houden van je, kijk naar Monique die graag wilt meedoen maar net als ik niet meer weet waaraan. Wij hebben echt alles voor je over, willen alles voor en met je doen, maar het naspelen van die verkrachtingen of alleen maar neuken, emotieloze en inhoudsloze seks hebben, is niet ons ding. Is dit wat jij voor ogen had toen je met dat idee kwam?”

Viola keek me verbouwereerd aan en was voor een moment uit haar doen. Monique vulde de gevallen stilte snel in: “Snap ons niet verkeerd, lieverd. Wij willen dolgraag met jou in elke kamer de liefde bedrijven, dat stempel waar je het over had plantenw. Als jij toch die verkrachtingen wilt naspelen, doen we dat ook voor jou. Maar wij zitten niet zo in elkaar, kunnen dat niet om zo met jou om te gaan, dat zit niet in onze genen, dat is wat we willen zeggen.”

En weer kantelde er iets bij haar, liet ons zien hoe fragiel ze nog altijd was, hoe ze op ons leunde en vertrouwde. Ze begreep wat we wilden zeggen, liep leeg en maakte zo ruimte voor mooiere gevoelens en ervaringen. En zei: “Dat is wat ik wil hebben, naar verlang, die herinnering aan hoe we elkaar hier lief hebben gehad, dat is zoveel mooier. Die herhaling van die verkrachtingen doet me niets meer, maar jullie liefde wel”, en ze strekte zich helemaal uit, zich overgevend aan mijn handen en nu ook Monique’s tong. Na een tijdje begon ze zachtjes te bewegen, mij te melken, terwijl ik haar in haar nek bleef kussen en nog altijd speelde met borsten en tepels, nu wel met beide handen. Moniques likken van haar kutje en soms mijn ballen meenemend gaven haar het uiteindelijke zetje. Ze trilde, nee sidderde in mijn armen toen het orgasme over en door haar heen raasde. Ongecontroleerd bewoog ze, schreeuwde het uit om dan stil in mijn armen terug te vallen, zo intens was het geweest. Monique nestelde zich naast mij op de bank, haar gezicht noch kletsnat van Viola’s sapjes, welke ik deels van haar aflikte. Ze keek me glunderend en nog steeds geil aan, maar onze aandacht lag toch voornamelijk bij Viola. Die zich een paar minuten later opeens losmaakte van ons, en springend en dansend door de kamer bewoog.

Zoals het weer van het ene op het andere moment kan omslaan, gebeurde dat nu ook bij haar. We hadden in al die tijd nog nooit zo een uitbundige Viola mogen meemaken, dat wat we nu zagen was totaal nieuw voor ons. Ik vroeg me af of dit echt was, niet gespeeld door haar om ons gerust te stellen. Dansend bewoog ze door de kamer, juichend lachend zingend roepende dat ze vrij was, gelukkig ook, en dat de slechte herinneringen weg waren. Zij gooide de ramen open, liep de gang op en maakte al zingend de deuren van alle andere kamers open alsmede de ramen, gordijnen etc. Wij volgden haar lachend, namen haar in onze armen en dansten met haar mee van kamer tot kamer. Ze was los, vrolijk, blij en viel ons geregeld om de hals om ons met kussen te overladen. In een van de kamers pakte ik haar op, zette haar tegen de muur en penetreerde haar. Geen verkrachting eerder een verleiding. Ze kraaide van verlangen en geilheid en zette haar nagels in mijn rug. Monique kwam achter me staan, duwde haar borsten tegen mijn rug aan, en bewoog met me mee. Met haar handen aan mijn tepels trekkende, duwden we Viola tegen de muur, die kraaide van plezier, van genot, en het over zich heen liet komen. Naderhand zei ze dat dit de soort seks was die ze zich wilde herinneren. En die kreeg ze ook de resterende dagen van onze vakantie. Niet dat we direct in alle kamers de liefde bedreven, dat was ook niet meer noodzakelijk. Viola’s hoop was uitgekomen, dat was wat telde, dat de demonen uit haar leven waren verdwenen.

Op onze vraag waarom het nu wel gewerkt en eerder bij de psychiaters en psychologen niet, gaf ze een simpele verklaring: “Jullie, jullie zijn mij overkomen.” We keken haar stomverbaasd aan en ze moest lachen. “Ik zat vast in die woorden, dat denken van die psychiaters en psychologen, dat ik het opnieuw moest doorleven. En dat lukte me niet, ik werd bang, wanhopig zelfs dat dit me mijn hele leven zou blijven achtervolgen. En toen waren jullie daar, jullie die altijd open en eerlijk waren naar mij toen. Jullie zeiden doodleuk dat dat naspelen van die verkrachtingen geen effect had, niet in jullie genen zat, jullie het niet konden vanwege de liefde die jullie voor mij voelden. Zoiets liefs had nog nooit iemand tegen me gezegd. Ik was gewend om rücksichtsloos en liefdeloos, ofwel wild en onbeheerst, genomen te worden, dat waren de nachtmerries die me kwelden. Toen zeiden jullie wel met mij iets mooiers in dit huis te willen achterlaten, meer niet. En ik besefte dat dit het was wat ik wilde, dat ik door onze vele gesprekken vrijwel alles achter mij gelaten had. Jullie waren er altijd voor mij, bij al mijn moeilijke momenten. Bij een psychiater of psycholoog moet je steeds wachten tot de volgende afspraak. Wat jullie me gaven was wat ik nodig had, jullie waren er gewoon, luisterden maar waren ook niet bang om mij aan te pakken als het nodig was. Zoals zo net, niet uit eigenbelang maar uit liefde voor mij. Ruud helemaal en jij ook Monique. Ik zie mezelf ook terug in jou, hoe ik was en wilde zijn: voor hem en voor jou. En toen kon ik het loslaten, het was de tijd ervoor, ik voelde dat. Jullie woorden om hier, in dit huis, een stempel van liefde achter te laten, maakten het verschil. Samen met jouw handen, lieve Ruud. Dat is wat jullie me deze jaren gegeven hebben, en mij weer hebben leren geven: onvoorwaardelijke liefde. Geen enkele psychiater kan dit bereiken dat weet ik nu wel zeker.” Bij ons drieën liepen nu de tranen over onze ogen, zoiets moois was nog nooit gezegd in ons leven en resulteerde later die avond weer in een heerlijk potje, erg hartstochtelijke, seks.

43. Grote Schoonmaak?

Hierna belde zij dat oude vrouwtje op om te zeggen dat ze morgen een grote schoonmaakploeg nodig had. Of ze met alle vrouwen die ze kon optrommelen en wellicht ook een paar mannen, het huis wilden komen schoonmaken. Dat iedereen dan wel hun eigen schoonmaakspullen moest meenemen.

Zo gebeurde het ook de volgende dag. Het leek wel alsof het hele stadje was uitgelopen, want we zagen een hele rij vrouwen, kinderen en ook wat mannen over straat naar het huis komen. Zingend en lachend met het oude vrouwtje voorop. Viola stond hun met een grote lach op te wachten en de blijdschap en vrolijkheid was van beide kanten erg groot. Mede ook omdat de meeste mensen wisten wat er gebeurd was, vermoedde ik. Want deze kamers waren meer dan 20 jaar gesloten gebleven. Het werd in ieder geval een prachtige en vrolijke dag, het leek wel op de grote schoonmaak. Ook wij draaiden volop mee, en ergens halverwege de middag was de klus vrijwel geklaard. Dat was ook makkelijk met zoveel mensen die meehielpen. Het enige wat nog ontbrak waren de gordijnen waarvan de meesten nog hingen te drogen op wat waslijnen buiten op het veld. In de middag was de plaatselijk bakker, slager, etc. voorbij gekomen, die samen met een aantal vrouwen voor een gezonde middagmaaltijd zorgden. En nu stonden ook weer veel vrouwen in de keuken een grote avond maaltijd voor te bereiden terwijl een aantal mannen vlees aan het braden waren. Zo ontstond een spontaan dorpsfeest, zeker omdat nog meer mensen aansloten die gelukkig wel drank en voedsel (bv. kaas en fruit) hadden meegenomen. Overal lagen tafelkleden op het grasveld daar er onvoldoende tafels waren. Pas laat in de avond was iedereen weg, Viola dolgelukkig en uitgeput achterlatend.

Ongemerkt maakten we elkaar deze weken mooier, versterkten elkaar op een ongelofelijk fijne manier, en droegen zo bij aan dat stempel van positiviteit en vreugde dat Viola graag wilde zien in dit huis. Dat het een plek werd waar mensen graag kwamen, wij graag naar terugkwamen. Een stempel van liefde en vrolijkheid en niet meer die sombere, naargeestige en deprimerende stemming die hier jarenlang gehangen had.

Vanuit deze perspectieven was zij, bij terugkomst in Nederland, werk gaan maken van wat haar nalatenschap moest worden. En daar betrok zij ons nauw bij, als zijnde haar familie. Met name mij dan, als wat in haar kringen vroeger rentemeester heette, tegenwoordig vaker zaakwaarnemer genoemd wordt. En een van de eerste opdrachten die ik kreeg was zorgdragen voor de restauratie van haar landhuis in Amboise.

Nu bijna een halve eeuw later kijk ik nog altijd met verbazing op deze periode terug. Hoe jong Monique en ik wel niet waren, en dan toch die ‘rijpheid, volwassenheid’ toonden en het aandurfden een, zeker voor die tijd en vandaag eigenlijk ook nog, ongebruikelijke relatie aan te gaan. Heden ten dage heet dat een poly-amore relatie maar in die tijd viel alles onder de noemer van ‘vrije liefde’ . Al helemaal bij een relatie met een vrouw die zelfs ouder was als onze ouders, maar wij trokken ons nergens iets van aan.

44. Carrière planning.

In de voorlaatste week van onze vakantie bracht Viola het gesprek opeens op mijn plannen voor na mijn studie. Niet alleen qua werk maar ook hoe ik met haar en Monique dacht verder te gaan. Ik dacht wat onzekerheid in haar vraag te proeven en haalde dit onmiddellijk weg: “Wat mij betreft blijf ik hier wonen, ik zou niet anders kunnen. Qua werk is het simpel, er liggen nu eenmaal die afspraken met de werkgevers van mijn ouders, die hebben uiteindelijk mijn studiebeurs gefinancierd. Mijn idee is elke dag op en neer met de trein naar mijn werk te gaan. Dat is in totaal 3 uur elke dag. Dus als ik om 7.00 de trein neem kan ik om 18.00 uur thuis zijn. In de trein kan ik sowieso elke dag jouw correspondentie doornemen en zo blijven werken als je particuliere secretaris. En ten slotte zijn er dan mijn ouders, mijn familie en kennissen. Ik heb mezelf beloofd dat ik na afloop van mijn studie ervoor zou zorgen dat zij een beter leven krijgen. Voor de komende jaren blijf ik daarom maandelijks een deel van mijn verdiende geld voor hun wegleggen, of investeren zoals nu. Daar veranderd niets aan. Maar als ik klaar ben wil ik daar iets structurelers mee gaan doen. Maar wat en hoe weet ik nog niet.”

Viola keek me serieus aan en zei: “Wat als ik jou nu eens fulltime in dienst neem als mijn zaakwaarnemer. Dan ben je van dat bedrijf af, hoef je vrijwel niet te reizen en ben je elke dag bij ons.” Ik: “Je weet toch hoe ik ben, ik heb een belofte gedaan en die kom ik na. Ik kan het mijn ouders en familie ook niet aandoen om mijn afspraken niet na te komen. Zo zitten wij niet in elkaar. “ Ze lachte en zei: “Ik heb met je ouders en familie hier al lang over gesproken en zij hebben er geen problemen mee. Zij weten dat je een man van je woord bent, zien inmiddels echter ook in dat deze mensen net zo profiteren van jou als van hun. En achterbaks geweest zijn, geen open kaart gespeeld hebben met jou, want je had net zo goed een studiebeurs van de staat kunnen krijgen. Dat heeft wel kwaad bloed bij je ouders gezet hoor. Ik heb daarom toegezegd met die mensen te gaan praten en in het slechtste geval je contract af te kopen.”

Nu werd ik boos, laaiend eigenlijk, en Monique greep me bij mijn arm, voordat ik boos naar haar kon uitvallen. Ik zag dat Viola geschrokken was, bijna in huilen dreigde uit te barsten. Monique kende mij, net zoals Viola, erg goed en wist dat ik het niet leuk vond als mensen buiten mijn medeweten om beslissingen over mijn leven namen. Zij zei: “Zoek er niet te veel achter, lieverd. Wij beiden houden erg veel van je, weten echter ook hoe eigenzinnig je kunt zijn. Vasthoud aan je principes, wat we beiden trouwens zeer waarderen in je. Maar soms kun je zo halsstarrig zijn, sta je niet open voor andere inzichten, dat weet je zelf het beste. Viola zou dit nooit gedaan hebben als ze niet zeker wist dat je je verplichtingen niet op een andere manier kunt nakomen. Luister naar haar, dan kun je altijd nog je beslissing nemen. Voor het moment heeft zij, uit liefde voor jou, alleen maar haar voelhorens uitgestoken, eens nagevraagd hoe je familie tegen de situatie aankijkt, meer niet. Zij kent je toch goed schat, weet toch ook hoe je in elkaar zit, dat jij iemand bent die zijn afspraken altijd nakomt. Zij weet echter ook dat je zoveel meer in je mars hebt, en dat je die daar nooit kwijt zult kunnen, gaat verpieteren. Dat het pure tijdverspilling is en zonde van je opleiding en ervaring.”

45. Een eigen bedrijf?

Haar woorden kalmeerden me een beetje en ik wist dat ze beiden gelijk hadden. Toch voelde het verkeerd aan, omdat ik juist door hun die kans gekregen had om te gaan studeren. Ok, ik had misschien een beurs van de staat kunnen krijgen, dat wist ik inmiddels ook, en dat was ook weer niet netjes geweest van hun. Ik zat in dubio en keek eens naar Viola. Zag alleen maar liefde en begrip in haar ogen en besloot naar haar te luisteren.

En toen kwam een fraaie aap uit haar mouw, en legde zij een fantastisch en creatief voorstel op tafel: “Waarom begin je niet samen met die mentor, de man bij die bank, een bedrijf en huur je je professor soms als externe consultant in. Dat bedrijf gaat jullie in principe voor 2 dagen per week inhuren, dat gedurende 2 jaar. Ik huur jou ook voor 3 dagen per week in als mijn zaakwaarnemer. Jij zult merken dat er erg veel werk voor je ligt, wat je zeker niet alleen aankunt. Verdeel het gewoon tussen jou en je collega en stuur mij gewoon een rekening. En mochten er andere opdrachten tussendoor komen, bespreek het met mij. Het startkapitaal krijg je sowieso van mij want jullie beiden hebben al veel geld voor mij verdiend. Nog niet te spreken over wat jij allemaal voor mij gedaan hebt, liefste.”

Verbluft keek ik haar aan, terwijl mijn hersens hard aan het rekenen waren. Op deze wijze waren mijn verplichtingen binnen voldaan, en ik vroeg me af of zij daar wel mee akkoord gingen. Dat leek me niet maar wie niet waagt wie niet wint. En Viola kwam zeer overtuigend over, alsof het al een gedane zaak was. Zij vervolgde haar verhaal: “Als je hiermee akkoord gaat lieverd, zal ik er persoonlijk voor zorgen dat deze mensen instemmen met dit voorstel en zal alles via mijn advocaten laten vastleggen. Dit waren gewoon de hoofdlijnen de precieze invulling volgt nog. Ik wil niet dat zij misbruik van je maken, en dat zal ik ze laten weten.”

Wat deed deze vrouw toch met en voor mij, vroeg ik me af. Ze dacht zo mee en zag openingen, mogelijkheden die nog nooit in mij opgekomen waren. Ik had het niet meer, kon er met mijn hoofd niet bij, dit was iets waar ik in mijn wildste dromen nog niet eens over had durven denken. De tranen liepen over mijn gezicht en ik wist niet meer waar ik aan toe was. Zowel Viola en Monique namen me in mijn armen, Viola kuste me zelfs.

Geëmotioneerd keek ik haar aan en vroeg: “Je hebt hier toch ook al niet met hun over gesproken?” Zij knikte alleen maar en antwoordde: “Deze mensen hebben vertrouwen in jou, net als wij, en durven die stap aan.” En die woorden trokken me over de lijn en ik antwoordde: “Ok, laten we dan maar de gok wagen en kijken of zij met je voorstel akkoord gaan.”

En toen verrasten beiden mij weer, stonden op en feliciteerden me met mijn beslissing. Monique voegde er nog aan toe: “Dat zeiden onze ouders ook al, dat je altijd luistert en openstaat voor goede adviezen” en kuste me, waarop Viola niet kon achterblijven. Ik had geen idee waar ik deze felicitaties aan te danken had, en beide dames maakten me dat direct daarna duidelijk. Viola legde een stapel documenten op tafel, zeggende dat ik deze de komende dagen goed moest doorlezen. Alles was al min of meer in kannen en kruiken, het enige wat ontbrak was mijn handtekening. In ieder geval kon het thuisfront nu verder, bij onze terugkomst zouden de formaliteiten afgerond worden. Maar alles stond al in de steigers.

Beide vrouwen zaten glunderend aan de tafel, terwijl mijn hartslag naar grote hoogte gestegen was. Ik lag nog net niet op apegapen, maar het scheelde weinig. Mijn leven was in een paar minuten volledig op zijn kop gezet, en ik had tijd nodig om dit te verwerken. Stond van lieverlede op, wandelde wat rond om alle informatie tot me te nemen. En vervolgens naar binnen te gaan, de vrouwen verbaasd achter me latend. Om een paar minuten later met niet alleen een fles champagne en 3 glazen terug te komen, ik had ook een halsband met ketting omgedaan. De champagne was duidelijk genoeg, en de halsband was een uiting van mijn dankbaarheid waarbij ik zei dat ik de rest van de vakantie hun slaafje zou zijn. En dat gebaar werd niet alleen meer dan gewaardeerd, ook regelmatig verlengd. Soms kan het leven leuk zijn.

Het was voor ieder van ons een sprong in het diepe, en nooit echt nooit hebben wij in al die jaren hier vraagtekens bijgesteld. Het was zoals het was en vanuit deze basis gingen we stapsgewijs vooruit, waar Viola toch wel vaak een grotere invloed op had. Zonder dwingend te zijn, alles werd altijd besproken, voor- of achteraf.

46. Eerste klant?

Zij bloeide op, helemaal toen ook uit haar kennissenkring dit onderkend en geaccepteerd werd. In Amboise was hier min of meer een fundament voorgelegd. Het oude vrouwtje had ons al in haar armen gesloten, en toe gefluisterd dat we goed voor haar moesten zorgen, zij dit meer dan iemand anders verdiende. En nu vingen we andere signalen op, waaruit niet alleen een groot vertrouwen in ons sprak, maar ook een uiting was van hun diepe verbondenheid met Viola. Deels had ze daar zelf een grote rol ingespeeld, mijn persoonlijke mening was dat dat oude vrouwtje een nog grotere rol hierin gespeeld heeft. Deze mensen keken verder dan alleen woorden, herkenden de oprechtheid, spontaniteit en zuiverheid in ons handelen. Zeker de gewone mens, de mens van de straat, mensen met dezelfde achtergrond en instelling als ik, stonden er zo in. Die handelen grotendeels op basis hun intuïtie af, die eerste oogopslag en indruk.

Bij de meer gevestigde klasse heerste veel meer argwaan, helemaal toen zij mij introduceerde als haar rentemeester (die term was daar en in die tijd meer geaccepteerd dan zaakwaarnemer). Men keek schamper naar mij, een broekje dat, in hun ogen, maar net kwam kijken. Waar kende ik die achterdocht toch van? Viola lachte bij de reactie van deze mensen, en knipoogde naar mij. Dit waren lessen die ik niet alleen de jaren daarvoor van haar geleerd had, maar ook uit mijn eigen leven kende.

Ze zette hun vervolgens op hun plek, door ondermeer aan te geven hoeveel geld ik deze laatste jaren wel niet voor niet teruggehaald had, bij corrupte handelaren. “Niet alleen dankzij zijn kennis en ervaring op het gebied van bedrijfseconomie, aandelenhandel en bedrijfsrecht”, zo zei: “Ook door zijn karakter, zijn oprechtheid en eerlijkheid. Vergis je niet in hem en helemaal niet in mij” zo sloot ze af.

Voor deze mensen was het eerste, het ontmaskeren van corruptie en veiligstellen van haar geld, belangrijker, dan mijn studies, of de persoon die ik was. Uiteindelijk kwam het toch op daden neer, en met haar woorden nam zij veel twijfel weg. Zij ging zelfs nog een stap verder, door hun te laten zien dat men met haar rekening moest houden, dat zij uit hetzelfde hout gesneden was als haar voorouders. Waarbij zij hun er aan herinnerde dat over de eeuwen heen ook vrouwen vaak met succes het domein beheerd hadden.

Voor Viola was deze bijeenkomst ergens ook weer een graadmeter om uit te vinden of en hoe ik mij in een andere omgeving staande hield. Jaren later heb ik haar hier eens over doorgevraagd, of ze dit alles zo bewust gepland had. Dat ontkende ze, zei alleen maar dat het een natuurlijk proces was geweest. Dat de natuur zich schijnbaar vouwde naar mij, de gelegenheid zich voordeed en zij het gevoel had dat het het juiste moment was. En ze me nooit, echt nooit tot iets gedwongen had, mij alleen op mogelijkheden geattendeerd had, meer niet. En daar moest ik haar deels wel gelijk in geven, zij had als een soort van kompas voor mij gefunctioneerd gedurende haar leven.

Hoe vaak was ik bijvoorbeeld in mijn leven wel niet langs een winkel gelopen, en had ik deze nooit opgemerkt. Mijn antenne niet juist afgesteld was, ik daardoor het signaal niet opving. Of het weg filterde omdat het in mijn ogen op dat moment niet belangrijk was. Viola deze weer voor mij opende, of op het moment dat ik iets dringend nodig me erop attendeerde. Zij en ook Monique en later Viviane hadden gewoon een betere neus voor dat soort zaken, voor dat wat ik nodig had.

Zo legde zij stap voor stap een loper uit voor mijn toekomstige zakelijke portefeuille, en kregen we, naast haar, ook al de eerste klanten.

Niet alles in dat stadje was rozengeur en maneschijn. Zelfs toen nog, 25 jaar na het einde van W.O.II heerste er verdeeldheid tussen ‘patriotten’ en verraders. Die oorlog had vele littekens achtergelaten. Zo werden nog altijd de mensen/families die betrokken waren geweest bij het verraad en naderhand de verkrachtingen van Viola en haar moeder met de nek aangekeken. Al waren er meerdere betrokkenen door het verzet gedood, kinderen en kleinkinderen moesten met dit stigma leven. En niemand, echt niemand had haar ooit berouw getoond, haar om vergiffenis gevraagd. En zij had hun het ook nooit vergeven, om dezelfde redenen. Voor mij was deze informatie belangrijk om niet met de verkeerde mensen in zee te gaan.

47. Terug in Nederland.

Bij terugkomst in Nederland heb ik eerst gesproken met mijn ouders en naderhand ook met de vader van Monique. Niet omdat ik Viola niet vertrouwde, maar wilde het toch graag uit de mond van mijn ouders horen. Hun reactie peilen zogezegd, en ik voelde alleen maar trots en blijdschap bij hun. Wat denk ik ook meespeelde was dat ze wisten dat ik ‘normaal’ zou blijven, geen kapsonesl zou krijgen. Van Moniques vader wilde ik, naast zijn goedkeuring, ook weten hoe hij tegen deze zakelijke constructie aankeek. En hij stond volledig achter Viola, in alle opzichten. Meer zelfs, want ik had hem nooit ‘inkijk’ gegeven over de wijze hoe ik mijn leven ingericht had. Dan heb ik het niet over de uiterlijkheden maar over mijn beweegredenen. Hij had natuurlijk de benodigde informatie gekregen over mijn leven en werkzaamheden, mijn familie etc. Ook veel van zijn dochter over mij gehoord en slim als hij was een beeld gevormd. Dat sowieso al goed was, want anders had hij al lang een stokje voor onze relatie gezet. Maar hij wist weinig tot niets van mijn drijfveren, over wat mij bewoog in het leven. In dit gesprek speelde ik open kaart, legde echt alles op tafel, wat alleen maar zijn goedkeuring kreeg. En ik zag een vlaag van trots en blijdschap over zijn dochter, en daarmee indirect ook op mij. Vreemd dat hij dat niet rechtstreeks durfde uit te spreken, te tonen dit i.t.t. mijn ouders.

Na deze gesprekken werden alle formaliteiten snel afgerond, zoals inschrijving bij de KvK, bankrekening, en notaris. En was ik, een half jaar voor mijn afstuderen, al mede eigenaar van mijn een bedrijf.

Daarna ging alles razendsnel en voordat ik het wist had ik mijn twee studies, bedrijfseconomie en bedrijfsrecht, afgerond. Ik was nog net geen 22 jaar.

Een periode die ook de nodige verrassingen in petto had, of in andere woorden: Never a dull moment.
Maar wat mocht ik dan anders verwachten met 2 van deze heerlijke vrouwen aan mijn zijde.

Daarover later meer.