De weken verstreken, en hoewel de kou van de winter nog voelbaar was, begon het voorjaar zich voorzichtig aan te kondigen op Ameland. De lucht werd zachter, en de eerste tekenen van nieuw leven verschenen in de tuinen en langs de paden. Bloembollen die lang onder de koude grond hadden gesluimerd, staken hun groene sprieten naar boven en lieten hun eerste knoppen zien. De dagen werden langer, en de zon begon weer kracht te krijgen, wat een gevoel van hernieuwde energie met zich meebracht.

In die tijd begon ik te wennen aan het leven zonder Elise. De eerste dagen waren moeilijk geweest, gevuld met eenzaamheid en een knagend gevoel van gemis. Maar naarmate de weken verstreken, merkte ik dat ik haar steeds minder miste. Het waren vooral de vragen over ons verleden die nog aan me knaagden. Wat was er precies misgegaan tussen ons? Had ik dingen anders kunnen doen? Hoe zou het zijn geweest als we bepaalde keuzes niet hadden gemaakt? Ze kon niet zomaar uit m'n leven verdwijnen na alles, maar die kant leek het wel op te gaan.

-

Mijn gedachten dwaalden vaak af naar Elise en Mussa. Ik vroeg me af hoe hun relatie zich had ontwikkeld sinds onze tijd samen. Hadden ze nog contact? Of was het, net als bij ons dreigde te gebeuren, tot een natuurlijk einde gekomen? Het idee dat Elise en Mussa mogelijk nog iets met elkaar hadden, bracht gemengde gevoelens bij me naar boven. Aan de ene kant voelde ik jaloezie, maar aan de andere kant was er ook een vreemd soort acceptatie. Misschien had Elise gevonden wat ze zocht, en dat moest ik respecteren.

De andere vriendinnen van Elise, met name Kamila en Hyun, hadden ook weinig van zich laten horen. Kamila, met haar vurige rode haar en groene ogen, was altijd een sterke aanwezigheid geweest in ons leven. Maar sinds Brugge had ik nauwelijks nog iets van haar vernomen. Hyun, met haar zachte karakter en mysterieuze uitstraling, was ook stil geweest. Ik vroeg me af hoe zij tegen de hele situatie aankeken. Hadden zij hun eigen beslommeringen die hen bezighielden? Of probeerden ze gewoon wat afstand te nemen van de complexiteit van onze relatie?

-

Terwijl ik mijn gedachten ordende, merkte ik dat de sfeer om me heen ook veranderde. De dagen werden lichter, en de toekomst leek minder somber. Ik voelde een groeiende positiviteit, een hernieuwd gevoel van hoop. Het was alsof het ontwaken van de natuur om me heen me eraan herinnerde dat er altijd nieuwe beginnen mogelijk waren.

Eke was nog steeds een constante aanwezigheid in mijn leven. Haar vrolijke energie en aanstekelijke lach hielpen me om verder te kijken dan mijn zorgen en twijfels. Ze leek echt een goede vriendin te worden, iemand op wie ik kon rekenen. Hoewel ik soms twijfelde of ze niet meer voor me was gaan voelen, leek ze mijn pogingen om onze relatie platonisch te houden te accepteren.

De voorjaarsvakantie stond voor de deur, en ik keek ernaar uit om te zien wat de toekomst zou brengen. Misschien zou deze nieuwe fase in mijn leven me antwoorden geven op de vragen die nog steeds door mijn hoofd spookten. Misschien zou ik eindelijk de rust vinden die ik zo hard nodig had.

-

Eke leek steeds meer echt een goede vriendin te worden. Dit was iets waar ik actief op aanstuurde. Ik probeerde onze interacties zoveel mogelijk vriendschappelijk te houden. Haar aanwezigheid in de winkel voelde niet langer verwarrend, maar juist geruststellend. Ze leek deze verandering te accepteren, hoewel ik soms twijfelde of ze niet meer voor me begon te voelen.

Elke dag begroette ze me met haar stralende glimlach en energie. We praatten over van alles: haar studies, mijn werk, en soms zelfs over onze dromen. Het was verfrissend om een band te hebben die gebaseerd was op wederzijds respect en vriendschap. We deelden lachbuien en hadden diepe gesprekken, wat een gevoel van saamhorigheid creëerde.

-

Toch bleef er een twijfel knagen. Was ze oprecht in haar vriendschap, of waren er diepere gevoelens die ze misschien zelf niet eens erkende? Soms merkte ik hoe ze naar me keek, haar ogen vol warmte en een vleugje onzekerheid. Deze momenten maakten me onzeker over haar ware gevoelens en mijn eigen reacties daarop.

Ik wilde niet dezelfde fouten maken als in het verleden en was vastbesloten om onze relatie zuiver te houden. Maar de onzekerheid bleef aan me knagen. Terwijl ik haar probeerde te zien als een vriendin, kon ik de mogelijkheid niet negeren dat ze meer voor me was gaan voelen. Elke keer dat ze me aankeek met die glinsterende ogen, vroeg ik me af of ik dezelfde signalen uitzond. Ik wilde niets forceren en hoopte dat onze vriendschap sterk genoeg was om eventuele complicaties te doorstaan.

-

Ondanks mijn twijfels was het fijn om te zien hoe Eke onze vriendschap leek te waarderen. Ze leek gelukkig en op haar gemak in mijn aanwezigheid, en dat gaf me hoop dat we een sterke, platonische band konden opbouwen. Terwijl we samenwerkten en praatten, voelde ik een groeiende bewondering voor haar. Haar toewijding, vriendelijkheid en het vermogen om zich aan te passen aan verschillende situaties maakten haar tot een bijzondere persoon in mijn leven.

Ik wist dat ik voorzichtig moest zijn, zowel met haar gevoelens als de mijne. De vriendschap die we aan het opbouwen waren, was kostbaar en ik wilde die niet in gevaar brengen. Terwijl de weken verstreken, bleef ik proberen onze relatie op het pad van vriendschap te houden, hopend dat dit de juiste weg was voor ons beiden.

-

Door dit alles zijn Willemijn en Sanne ook vaker in de winkel te vinden. Ze toonden eerst wat achterdocht, maar nu zijn ze regelmatig langsgekomen. Niet om te helpen, want daar voelen ze zich te goed voor, maar vooral om gezellig te zijn.

Het was woensdagmiddag en de winkel was rustig. Eke was bezig met een paar klanten en ik stond achter de toonbank met een kop koffie. Willemijn en Sanne stonden bij de ingang, giechelend over iets wat ik niet kon horen. Ze kwamen naar binnen, hun stappen maakten een licht geluid op de houten vloer.

“Hey, Lucas,” zei Willemijn, haar stem vrolijk en vol energie. Ze droeg een strakke spijkerrok en een getailleerd T-shirt dat haar figuur goed liet uitkomen. “Wat is het plan vanavond? We dachten aan een film of zo.”

“Geen idee,” antwoordde ik, terwijl ik een paar blikken van klanten afweerde. “Maar ik moet eerlijk zeggen, ik had niet echt plannen.”

Sanne, altijd iets verlegen, glimlachte en speelde met een lok haar. Ze droeg ook een spijkerrok en een beige blouse. “Misschien kunnen we hier blijven hangen? Het is wel gezellig hier, of zo, in de winkel,” zei ze met een glimlach.

-

Ik knikte. “Ja, dat is prima. Jullie zijn altijd welkom.” Ik keek op en zag Eke even stilstaan, terwijl ze naar ons keek. Ze had een glinsterende blik in haar ogen, die ik niet helemaal kon plaatsen. Ze liep naar ons toe en mengde zich in het gesprek.

“Wat gaan we doen, dan?” vroeg ze, terwijl ze haar laptop op de balie neerzette. “Ik heb nog wel wat werk, maar ik kan ook wel even pauze nemen.” sprak ze dan ook alsof ze echt in dienst was, wat ik grappig vond.

Willemijn keek naar Eke en toen naar mij. “Waarom niet even een drankje doen, zonder al die verantwoordelijkheid?” Ze gooide haar hoofd achterover en lachte, duidelijk in een uitgelaten bui. Geloof me; die meiden dronken nog geen druppel. Ze wilde duidelijk indruk maken op deze manier. Los als ze van huis waren.

Sanne knikte enthousiast. “Ja, een beetje chillen kan geen kwaad, toch?”

-

Ik glimlachte naar hen en probeerde niet te laten merken dat hun aanwezigheid me soms afleidde. “Wat jullie willen. Maar ik hou het bij een kopje koffie, geloof ik.'' zei ik dan maar als 'volwassene'. "Alhoewel, een drankje is misschien wel leuk. Maar alleen als het geen probleem is voor jullie, natuurlijk.” daagde ik ze grijnzend uit. Meteen schrokken ze, denkende dat ik ze toch zeker geen druppel zou gaan schenken. En dat was ook zo.

Eke keek me aan, haar ogen twinkelden. “Ik vind het prima,” zei ze rustig. “Ik kan wel een pauze gebruiken. Wat denk je van vanavond, bij jou thuis? We kunnen daar wat drinken.” Daar lachte ik harop om, en zij ook. De andere twee wisten even niet te reageren.

"Nee, dat doen we maar niet." wilde ik de dames nog niet bij mij thuis hebben. Beter van niet.

-

Ook Rens en Adil kwamen soms langs. Adil, altijd stil, zei nog nauwelijks iets. Zijn afwezigheid in de gesprekken was iets dat de rest ook was opgevallen. Maar niemand die erover begon. Rens was ook vaak stil, hij leek veel op mij toen ik zijn leeftijd had. Ik herinnerde me hoe ik vroeger rondhing met leuke meiden die me totaal niet zagen staan. Voor mij was het uiteindelijk goed gekomen, soort van. Voor hem kwam dat vast ook.

-

Een middag, terwijl de meiden giechelend in een hoek stonden en Eke druk bezig was met het opbergen van nieuwe voorraad, kwamen Rens en Adil binnen. Rens stak zijn hand op als begroeting en Adil volgde zwijgend.

“Hey jongens, alles goed?” vroeg ik, terwijl ik hen een knikje gaf. Rens glimlachte flauwtjes en Adil staarde naar de grond, zijn handen diep in zijn zakken. Je kan ook overdrijven, dacht ik ondertussen wel, Adil...

“Ja, gaat wel,” antwoordde Rens. “We dachten even langs te komen. We verveelden ons.”

“Leuk,” zei ik, terwijl ik hun aanwezigheid waardeerde. “Doe alsof je thuis bent.”

Rens keek naar de meiden, zijn blik bleef iets langer hangen op Willemijn. Het was duidelijk dat hij moeite had om zijn gevoelens te verbergen. Adil bleef zwijgend naast hem staan, zijn ogen flitsten af en toe naar de meiden, maar hij zei niets.

-

Willemijn en Sanne kwamen naar ons toe, hun nieuwsgierigheid gewekt door de nieuwe aanwezigheid. “Hey Rens, Adil,” begroette Willemijn hen vriendelijk. “Alles goed?”

Rens knikte, een beetje nerveus. “Ja, alles goed. Jullie?”

“Prima,” antwoordde Willemijn, haar blik gleed kort naar Adil die nog steeds niets zei. “Wat zijn jullie plannen voor vanavond?”

Adil haalde zijn schouders op en keek weg, terwijl Rens antwoordde. “Nog geen idee, we zien wel. Misschien hier rondhangen als dat mag, Lucas?”

Ik glimlachte en knikte. “Natuurlijk, jullie zijn altijd welkom.” Tot sluiting dan wel. Nog even en het werd hier nog een jeugdhonk. Ook weer niet de bedoeling met al die drank om ons heen.

-

Nu Eke en ik meer als vrienden met elkaar omgingen, begon ik te merken dat zowel Willemijn als Sanne haar trekjes begonnen over te nemen. Het was subtiel, maar duidelijk zichtbaar. Hun kledingkeuze en make-up begonnen te veranderen, vooral als ze dus niet thuis waren. De meisjes hadden altijd eenvoudige, bescheiden kleding gedragen, maar nu begonnen ze experimenteren met wat meer modieuze en flatterende keuzes, uiteraard binnen de grenzen van hun christelijk gereformeerde achtergrond.

-

Op een zonnige donderdagmiddag kwam Willemijn binnen, haar blonde haar losjes opgestoken en haar lippen getint met een subtiele, roze lipgloss. Ze droeg een nauwsluitende, lichtblauwe jurk die haar figuur mooi benadrukte. Sanne volgde haar, met haar lange, donkere haar loshangend en een lichte hint van oogschaduw die haar groene ogen benadrukte. Ze droeg een pastelkleurige rok en een topje dat net iets meer van haar schouders liet zien dan gebruikelijk.

Ik kon niet anders dan opmerken dat hun blikken richting mij veranderd waren. Er was een nieuwsgierigheid, een zekere spanning die ik eerder niet had gezien. Willemijns ogen bleven langer op de mijne rusten wanneer ze sprak, en Sanne bloosde vaak als ik haar een vraag stelde of een compliment gaf. Het was duidelijk dat Eke's invloed zich verspreidde onder haar vriendinnen, en dit bracht een nieuwe dynamiek in onze interacties.

-

Tijdens een rustig moment in de winkel, toen er geen klanten waren, zat Eke op haar gebruikelijke plekje achter de balie, bezig met haar studie. Willemijn en Sanne stonden bij het schap met wijnen, zachtjes pratend en af en toe giechelend. Ik liep naar hen toe en vroeg lachend, "Wat zijn jullie aan het bespreken? Iets interessants?" Ik verveelde me gewoon, en was geprikkeld door hun veranderende houdingen.

Willemijn keek op, een twinkeling in haar ogen. "Oh, gewoon, Lucas." noemde ze m'n naam dan lief. "We hadden het over hoe leuk het is om hier te zijn. En... nou ja, over hoe jij altijd zo behulpzaam bent."

Sanne knikte instemmend, een lichte blos kleurde haar wangen. "Ja, Eke is echt een goede vriendin. En jij bent ook altijd zo vriendelijk tegen haar en ons." Speelde er soms iets wat ik niet wist? Zat er meer achter de aanwezigheid van Eke hier? En dan had ik het niet over haar en mij. Ik wist dat jongeren het hier best moeilijk hadden, laat staan dat je in zo'n streng christelijk, en dus beperkend gezin opgroeid.

-

Ik glimlachte en voelde een lichte warmte in mijn borst. "Nou, ik ben blij dat jullie het hier leuk vinden. Het is fijn om zulke gezelschap te hebben." wilde ik er ook niet meer van maken zonder dat ik het zeker wist.

Eke keek op van haar laptop en glimlachte naar ons. "Ik ben blij dat we allemaal hier kunnen zijn. Het maakt het werk een stuk leuker." En dat was ik met haar eens.

Willemijn en Sanne wisselden een blik, en ik zag de subtiele glimlach die tussen hen werd gedeeld. Het was duidelijk dat de band tussen hen en Eke sterk was, en dat ze elkaar beïnvloedden op manieren die ik nog niet helemaal kon doorgronden. Maar één ding was zeker: hun aanwezigheid en de veranderende dynamiek brachten een frisse, nieuwe energie in mijn dagelijkse leven.

-

De drie verreikten mijn leven enorm, en ik wist prima mijn afstand te houden. Het draaide dan ook een keer niet eens om seks. Na Eke, waren er nu nog twee die ik regelmatig mocht verwonderen, en deed dat dan ook in stilte, maar veelvuldig.

-

Willemijn had een opvallende uitstraling, die je niet gemakkelijk over het hoofd kon zien. Haar blonde haar was altijd perfect gestyled, vaak losjes opgestoken of in zachte golven vallend over haar schouders. Ondanks haar bescheiden, refo kledingstijl, wist ze altijd een zekere elegantie en aantrekkelijkheid uit te stralen.

Haar kleding bestond meestal uit lange rokken en nauwsluitende blouses, die haar slanke figuur op een subtiele manier benadrukten. Ze koos vaak voor zachte, pastelkleurige stoffen die haar frisse, jeugdige uitstraling complementeerden. Het contrast tussen haar bescheiden kledingkeuze en de manier waarop ze deze droeg, maakte haar bijzonder intrigerend.

Willemijn's gelaatstrekken waren verfijnd, met hoge jukbeenderen en een smalle neus die haar gezicht een elegante vorm gaf. Haar ogen waren helderblauw en straalden een mix van nieuwsgierigheid en zelfverzekerdheid uit. Ze gebruikte make-up heel subtiel, een vleugje mascara om haar lange wimpers te accentueren en een lichte glans op haar lippen, wat haar natuurlijke schoonheid verder naar voren bracht.

Haar manier van bewegen was altijd sierlijk en zelfverzekerd. Of ze nu door de winkel liep of een gesprek voerde, Willemijn had een aanwezigheid die je meteen opmerkte. Ondanks haar bescheiden kledingstijl, wist ze altijd mooi en sexy over te komen, zonder de grenzen van haar opvoeding te overschrijden.

-

Sanne was weer iets anders dan Willemijn, zoals Willemijn weer net iets anders was dan Eke. Sanne had een uiterlijk dat zowel elegant als verleidelijk was, zonder ooit haar bescheiden refo kledingstijl te compromitteren. Haar lange, blonde haar was meestal los of in een simpele paardenstaart gebonden, en viel als een zijden sluier over haar rug.

Ze droeg vaak eenvoudige, maar stijlvolle kledingstukken zoals lange rokken en blousejes die haar slanke figuur accentueerden. De kleuren van haar outfits waren meestal ingetogen en aards, zoals donkerblauw, grijs en wit, wat haar een serene en verfijnde uitstraling gaf. Ondanks de bescheidenheid van haar kleding, wist Sanne altijd een zekere schoonheid en aantrekkelijkheid uit te stralen.

Haar gelaatstrekken waren zacht en harmonieus, met volle lippen en een kleine, rechte neus. Haar grote, groene ogen straalden een combinatie van onschuld en speelsheid uit, en werden subtiel geaccentueerd door een vleugje mascara. Sanne gebruikte weinig make-up, meestal alleen een lichte blos en wat lippenbalsem, wat haar een natuurlijke, frisse uitstraling gaf.

Sanne had een gracieuze manier van bewegen, elegant en vloeiend, alsof elke stap zorgvuldig was gepland. Ze droeg haar kleding met een natuurlijke flair, waardoor zelfs de eenvoudigste outfits er bijzonder uitzagen. Haar aanwezigheid had iets betoverends, en hoewel ze zich altijd hield aan de normen van haar opvoeding, kon ze niet verbergen dat ze mooi en sexy was.

-

Het waren drie dametjes om te zien en zeker in de omgang. Vooral als ze samen waren. Ik moest daar vaak om lachen, meestal stil. Ze hadden iets frivools. Ze voelden zich vrij bij mij in de winkel en dat waardeerde ik. Dit waren leuke en fijne dagen om in te leven, en dat er op de achtergrond nog een hoop gezeik speelde, vergat ik dan makkelijk met deze verschijningen om me heen.

-

Ik merkte dat de drie meiden steeds meer op zoek waren naar vrijheden, op allerlei vlakken. Dit verlangen naar vrijheid en nieuwe ervaringen begon steeds meer mijn verbeelding te prikkelen. Hun pogingen om zich anders te kleden en subtieler make-up te dragen, de manier waarop ze met mij en elkaar omgingen – het was duidelijk dat ze een wereld buiten hun strenge opvoeding wilden verkennen.

-

Op een rustige middag in de winkel stonden Eke, Willemijn en Sanne samen te lachen en te praten. Ik merkte hoe ze steeds zelfverzekerder werden in hun gesprekken, hoe hun ogen glinsterden met een mengeling van opwinding en nieuwsgierigheid.

"Lucas, wat denk je?" vroeg Eke plotseling, haar ogen op mij gericht. Ze droeg een lichtgroene blouse die haar helderblauwe ogen nog meer liet stralen.

"Waarover?" vroeg ik, terwijl ik probeerde mijn gedachten bij het gesprek te houden en niet te verdwalen in de gedachte aan hun verlangen naar vrijheid.

"Over een keer uitgaan. Gewoon iets anders doen dan normaal," zei ze, terwijl ze met haar vingers door haar blonde lokken streek. "Misschien niet hier op het eiland, maar ergens waar niemand ons kent."

Willemijn en Sanne knikten instemmend, hun ogen op mij gericht, wachtend op mijn antwoord. "Dat klinkt als een leuk idee," zei ik voorzichtig, terwijl ik naar hun enthousiaste gezichten keek. "Maar jullie weten wel wat je ouders daarvan vinden, toch?" voegde ik er lachend aan toe, omdat ik wist hoe het echt zat.

Eke lachte en haalde haar schouders op. "We hoeven het ze niet te vertellen," zei ze met een ondeugende twinkeling in haar ogen. "Het is gewoon één keer, toch?"

-

Ze vonden het al spannend het te opperen, laat staan dat ze het zouden doen. Qua logistiek was het ook gewoon niet zo makkelijk om het eiland voor zoiets vlug te verlaten. Hier kende iedereen elkaar wel, en ze zouden vast herkend worden. Dus snapte ik het wel. En dan wilde ik ze best begeleiden. Maar dit bleef maar een fantasie. Voor hen, en voor mij.

Thuis merkte ik dan ook dat ik steeds meer over de drie meisjes fantaseerde. Hun verlangen naar vrijheid en nieuwe ervaringen fascineerde me, en ik betrapte mezelf erop dat ik 's avonds, alleen in mijn huisje, vaak aan hen dacht. Hun onschuldige charme en de manier waarop ze hun grenzen begonnen te verkennen, zorgden ervoor dat mijn gedachten afdwalen naar allerlei scenarios.

-

Ook viel het me op dat Willemijn soms naar Eke en Sanne keek op een manier die me intrigeerde. Het was dezelfde blik die ik zelf soms had wanneer ik naar hen keek, een mengeling van bewondering en verlangen. Het was duidelijk dat er iets ontluikends was tussen de meisjes, iets wat ze zelf misschien nog niet helemaal begrepen.

Op een namiddag, terwijl we allemaal in de winkel waren, ving ik Willemijns blik terwijl ze naar Eke keek. Haar ogen hadden een zachte, dromerige uitdrukking, en ik kon bijna voelen wat ze dacht. Toen ze merkte dat ik haar in de gaten hield, glimlachte ze verlegen en wendde snel haar blik af.

Dit alles maakte het voor mij moeilijk om mijn aandacht bij het werk te houden. De gedachten aan de drie meisjes en hun groeiende verlangen naar vrijheid en nieuwe ervaringen bleven me bezighouden. Ik voelde een mix van opwinding en schuldgevoel, wetende dat mijn gevoelens voor hen niet alleen vriendschappelijk waren.

Toch was er iets aan deze situatie dat me fascineerde en aantrok. De drie meisjes waren jong, nieuwsgierig en klaar om de wereld te ontdekken. Hun zoektocht naar vrijheid en hun groeiende zelfvertrouwen maakten een diepe indruk op mij, en ik kon niet anders dan benieuwd zijn naar wat de toekomst voor ons in petto had. Ik kende immers nog een groep meiden die ooit zo in het leven stonden en hun avontuur waren begonnen.

-

Deze meiden waren jong, en net oud genoeg om legaal te mogen drinken, en het was duidelijk dat ze dat ook wilden proberen. Aangezien ze nu bijna dagelijks omringd waren door alcohol in de winkel, groeide hun nieuwsgierigheid en verlangen naar ontdekking. Hoewel het natuurlijk niet mijn bedoeling was om hen aan te moedigen, kon ik hun verlangen naar nieuwe ervaringen goed begrijpen.

-

Op eens een vrijdagmiddag, terwijl we met zijn allen in de winkel waren, kwam het onderwerp drinken ter sprake. Willemijn en Sanne stonden samen bij een schap, gefascineerd door de verschillende flessen en etiketten.

"Lucas, welke van deze is nou eigenlijk het lekkerst?" vroeg Sanne, terwijl ze een fles wijn omhooghield en me met haar grote ogen aankeek. "We hebben nog nooit echt iets gedronken, weet je."

Ik glimlachte en schudde mijn hoofd. "Dat begrijp ik, Sanne. Maar ik denk niet dat dit de juiste plek is om te beginnen met drinken. Bovendien zou het niet goed zijn om dat hier te doen. Denk dat je ouders me lynchen." probeerde ik het nog wat luchtig te houden met een grapje.

Eke kwam erbij staan en keek me met een uitdagende glimlach aan. "Kom op, Lucas. We zijn oud genoeg. Één keer proberen kan toch geen kwaad?"

-

Rens en Adil, die wat verderop stonden, keken ongemakkelijk naar ons gesprek. Adil schudde zijn hoofd en mompelde iets wat ik niet kon verstaan. Rens, altijd wat stiller en bedachtzamer, bleef gewoon toekijken, maar ik kon zien dat hij zich niet op zijn gemak voelde bij dit idee.

"Nee, echt niet," zei ik resoluut. "Ik weet dat jullie nieuwsgierig zijn, en ik begrijp dat. Maar het verkopen van alcohol aan jullie, zelfs als jullie oud genoeg zijn, voelt gewoon niet goed. En zeker niet hier in de winkel."

Willemijn trok een pruillipje en keek me smekend aan. "Maar Lucas, we zijn toch geen kinderen meer. We willen gewoon eens weten hoe het is." De dubbelzinnigheid van die woorden vond mij natuurlijk weer, maar deed niets meer dan erom glimlachen.

-

Ik zuchtte en bleef bij mijn standpunt. "Sorry, meiden. Het gaat niet gebeuren. Ik wil niet verantwoordelijk zijn voor jullie eerste alcoholervaring, zeker niet op deze manier."

Eke keek me een moment teleurgesteld aan, maar knikte toen langzaam. "Oké, we snappen het. Maar misschien kunnen we een keer ergens anders proberen, in een veiligere omgeving?"

Ik glimlachte en schudde mijn hoofd. "Dat is iets wat jullie met jullie ouders moeten bespreken. Niet met mij." klonk ik zowaar nog echt verstandig ook, al dwaalden ook nu mijn gedachtes weer af naar andere dingen die ze nog voor het eerst moesten proberen.

-

Hoewel de meiden teleurgesteld leken, begrepen ze mijn standpunt uiteindelijk wel. Het was een delicate balans tussen hun verlangen naar vrijheid en mijn verantwoordelijkheid als volwassene en 'mentorfiguur' in hun leven. Niet dat ik die rol al te serieus op me nam. Ik wilde hun nieuwsgierigheid niet ontmoedigen, maar ik moest ook zeker zijn dat ze veilig en verantwoord omgingen met deze nieuwe ervaringen. Ik had maar al te vaak gezien wat Alcohol met mensen kon doen. En dat wilde ik ze niet aandoen. En dan had ik het nog niet eens wat iemand zoals Elise had gedaan onder invloed van wat drank...

Rens en Adil leken opgelucht toen het gesprek eindigde, en we gingen allemaal weer verder met onze bezigheden in de winkel. Ondanks de teleurstelling van de meiden, voelde ik dat ik de juiste beslissing had genomen. Hun veiligheid en welzijn waren het belangrijkst, en ik wilde geen risico's nemen met iets wat zo belangrijk was.

-

Die avond, toen de winkel eindelijk stil en verlaten was, zat ik thuis op de bank en dacht na over het gesprek van die middag. De nieuwsgierigheid van de meiden en hun verlangen om nieuwe dingen te proberen, spookten door mijn hoofd. Ik speelde met het idee dat ze misschien wel een keer bij mij thuis een drankje konden proberen, als de jongens er niet bij waren.

Na lang wikken en wegen besloot ik uiteindelijk een berichtje te sturen naar Eke. "Hey, ik zat te denken... Misschien kunnen jullie eens bij mij thuis een drankje proberen, als de jongens er niet zijn. Alleen als jullie willen natuurlijk. Wat denk je?"

-

Het duurde niet lang voordat Eke antwoordde. "Dat klinkt eigenlijk wel leuk! Wanneer zouden we dat kunnen doen dan?" verraste ze me. Sinds mijn terugkeer was ze nog niet bij mij thuis geweest, voor de duidelijkheid.

Ik voelde een golf van spijt opkomen. Was dit wel een goed idee? Maar nu had ik het voorstel al gedaan en wilde ik zien waar het toe zou leiden. "Hoe zit het met morgenavond? Ik zorg ervoor dat alles klaarstaat."

De volgende avond, na sluitingstijd, kwamen Eke en de meiden naar mijn huis. Ik had alleen haar geappt, en er was verder geen woord over gewisseld met de rest. Ik dacht dat Eke dat wel met die andere twee zou regelen. Misschien vonden ze het spannend of wilde ze gewoon discreet zijn. De avond viel snel en het huis was stil toen ik de deur opendeed. Tot mijn verrassing stond alleen Eke op de stoep.

-

"Eke, je bent alleen," zei ik, mijn stem verried mijn verbazing.

Ze glimlachte nerveus. "Ja, ik heb niks tegen de rest gezegd. Ik dacht dat... misschien... we een keer alleen konden zijn."

Ik slikte, verrast en enigszins gespannen. "Kom binnen." zei ik wel snel, wat misschien ook wel verrassend was. Net toen ik eigenlijk dacht dat ze zoiets niet meer zou willen, of mij zo zag. Want zo keek ze nu wel naar me.

Eke stapte binnen en ik nam haar jas aan. Onder haar jas had ze duidelijk haar best gedaan om er mooi uit te zien. Ze droeg een elegante jurk die haar figuur prachtig accentueerde. Haar haar was zorgvuldig gestyled, en een vleugje make-up accentueerde haar natuurlijke schoonheid. Het werd me duidelijk dat ze zich speciaal had aangekleed voor deze gelegenheid.

"Je ziet er geweldig uit," zei ik, per ongeluk, terwijl ik haar naar de woonkamer leidde. Ik slikte van haar verschijning.

"Dank je," antwoordde ze zachtjes, haar wangen kleurden lichtjes.

-

Ik had een paar flessen wijn en wat glazen klaargezet. Voor vier man... En ik had snel besloten maar te doen alsof Eke ook nog hiervoor was gekomen. Ik wilde me niet gek laten maken, bewust van de risico's. "Laten we rustig aan doen. Geen gekke dingen hoor, gewoon een beetje wijn proeven." zei ik erover. Al had ik ondertussen wel behoefte aan een borrel.

Eke pakte als eerste een glas en glimlachte naar me. "Dank je, Lucas. Dit betekent veel voor me." leek ze het over dit hier te hebben, of had ze het over iets anders?

Ik knikte en schonk de glazen in. Terwijl we samen zaten en van de wijn nipten, voelde ik de spanning langzaam verdwijnen. Eke leek te ontspannen, en we begonnen gewoon weer te praten over alledaagse dingen, haar studie, en onze toekomstplannen. De gesprekken waren luchtig en vrolijk, maar er hing een onmiskenbare ondertoon van opwinding en spanning in de lucht.

Maar diep van binnen bleef de spijt knagen. Had ik de juiste beslissing genomen? Moest ik dit wel hebben toegestaan? Terwijl ik naar Eke luisterde, besloot ik het gesprek in een andere richting te sturen, weg van de drank en de spanning die tussen ons hing.

-

"Vertel eens, hoe gaat het met je biologieverslag?" vroeg ik, mijn stem zacht en oprecht geïnteresseerd.

"Okay..." zei ze eerst nog, alsof ze liever over andere dingen wilde praten. Maar het was duidelijk dat ik dat probeerde te vermijden. Dus besloot ze voor nu maar mee te werken.

Eke glimlachte en begon enthousiast te praten over haar project. Haar ogen glinsterden van passie en haar enthousiasme was aanstekelijk. We raakten verzeild in een diep gesprek over haar studie en haar dromen voor de toekomst. Het voelde goed om haar zo te horen praten, en even vergat ik mijn zorgen. We proefden nog het een en ander, en het werd gezelliger. Zo gaat dan met drank. Eerst wordt het gezellig.

-

Maar toen onze blikken elkaar weer kruisten, voelde ik een elektrische lading tussen ons. Eke's ogen straalden iets wat ik niet helemaal kon plaatsen, een mengeling van nieuwsgierigheid en iets diepers. Opwinding, spanning en zelfs al een beetje lust begonnen zich langzaam meester te maken van de situatie.

Hoe ging dit eindigen? vroeg ik me af, terwijl ik een slok van mijn wijn nam en Eke's blik bleef vasthouden. De avond was nog jong, en de mogelijkheden waren eindeloos.

-