Na ‘Design Meisje’, ‘Snowboard Meisje’ en ‘Zwerf Meisje’ is dit het vierde verhaal in een reeks over speciale meisjes.

We vetrokken vanmorgen al heel vroeg vanuit Torquai en tot nu toe hebben we het prima naar ons zin. Om beurten zoeken mijn zus en ik een nummer uit op Spotify waarna we luidkeels meezingen. Op het moment dat we langs Bath rijden en net vol overgave ‘Angels’ van Robbie Williams mee blèren, gaat Pippa’s telefoon over. ‘Oliver’ lees ik op het autoscherm en meteen schiet mijn hart in mijn keel. Mijn zus zet hem op de luidspreker en neemt op met ‘hey, Oliver McLeod, my favorite asshole! Bel je soms om nog eens mijn kleine zusje af te zeiken?’ Ik draai met mijn ogen, typisch mijn over-beschermende zus om zo te reageren. Oliver hapert even, overdonderd door deze reactie.


Hij reageert met ‘…ehm, nee, dat niet nee…’ Dan, wat steviger: ‘hey Pippa, natuurlijk niet, wat denk je wel!’ Voor hij echter verder kan gaan komt m’n zus ertussen: ‘Hold on! Pippa ben ik alleen voor vrienden en familie, en jij bent geen van beiden meer. Dus voor jou is het Penelope.’ Ondanks de schok en mijn hartzeer moet ik grijnzen, typisch Pippa om hem meteen de wind uit de zeilen te halen.
Mum’n dad hebben ons alle drie best wel een tikje gezwollen namen gegeven. Mijn tweelingbroer heet Jonathan maar noemt zich John, Penelope is dus Pippa geworden en ik ben de enige die nog haar volledige naam gebruikt. Ik vind het wel mooi klinken, Juniper Collins, voor als ik hopelijk ooit wat naam krijg als celliste….

‘Wat wou je nou?’ gaat Pippa ondertussen verder. Oliver, timide geworden door Pippa’s uitval: ‘…ehm, nou ja, ik sta met autopech, net onder Birmingham, bij Catshill aan de A38. Jullie komen daar toch zo’n beetje langs? Kan ik please met jullie meerijden…?’
Pippa en ik kijken elkaar verbijsterd aan. Hóe dan, we hebben nog urenlang te gaan naar Glasgow en dan opgescheept zitten met m’n ex-vriendje in deze nu al volgestouwde Mini?
Dus reageert Pippa bot en zonder overleg: ‘je kan onze rug op, pak de trein maar.’
‘…come on Pippa, ehm, Penelope, ik sta hier in the middle of nowhere aan een loeidrukke snelweg, dan kom ik te laat op de bruiloft van Sima, dat weet je zelf ook wel…’

Nou, dan meteen maar door de zure appel heen, ik kijk m’n zus aan en fluister: ‘doe maar Pip, Sima is wel zijn zus hoor.’ Pippa is het er duidelijk niet mee eens, toch spreekt ze met Oliver af waar we hem oppikken. Maar dan, als ze het gesprek heeft beëindigd: ‘je bent knettergek, Juniper. Ben je vergeten wat die klootzak je heeft aangedaan?’ Als reactie springen de tranen me alweer in de ogen. Nee, dat ben ik echt niet vergeten, hoe hij me heeft afgedankt en daarna ook nog mijn beste vriendin inpikte. Maar wat moet ik dan? Ik zou hem sowieso dit weekeinde gaan tegenkomen, dan maar liever meteen het diepe in. Het lukt me nog steeds niet hem uit mijn hoofd te krijgen, daarom is dit misschien maar beter en raak ik hopelijk eindelijk een keer over hem heen.

Een half uur later pikken we Oliver op, waarvoor we eerst de toch al beperkte ruimte in de auto grondig moeten reorganiseren. Op het rek op het dak ligt mijn cello, in haar harde koffer, extra tegen weer en wind ingepakt en daar past zijn koffer nog net naast. Uiteindelijk lukt het hem zich met zijn brede jongenslijf achterin te vouwen en daar gaan we, in een gespannen stilte.

TOEN

Ik leerde Oliver een jaar geleden kennen, toen ik aan het conservatorium van Londen cello ging studeren. Samen met mijn vriendin-vanaf-de-lagere-school Sarah die er geneeskunde ging studeren zocht ik kamers en die vonden we na lang zoeken, in Notting Hill nog wel, de leukste wijk van de stad. Het was een studentenhuis waar al ruim tien andere mensen woonden, waaronder Oliver. Om redenen die niemand weet was hij de spil van het huis. Als hij het ergens mee eens was ging iets door, of andersom. Altijd goedgemutst, altijd in voor een feestje, altijd zijn mening klaar, altijd gevraagd of ongevraagd raad en daad gevend. Hij was drie jaar ouder dan ik en in alles het tegenovergestelde van mij. Hij om te beginnen natuurlijk een jongen, ik een meisje; hij expressief en aanwezig, ik verlegen en afwachtend; hij het middelpunt, ik meestal aan de rand alles aankijkend.

Natuurlijk kreeg ik een crush op hem, net zoals bijna iedere meid een crush op hem kreeg. Volgens mij Sarah ook maar zij ontkende dat bij hoog en bij laag. Wel waarschuwde ze me keer op keer, dat ik beter een andere jongen kon zoeken, omdat hij volgens haar zich toch niet aan mij zou binden. Maar ja, een crush is nou eenmaal een crush, die kan je niet op commando bestellen of afbestellen, hij was er gewoon. Tot mijn verrassing kregen we toch iets met elkaar, al in de tweede maand dat ik er woonde. Meteen ook wilde hij al seks met me, maar ik was nog maagd en hield dat een tijdje af, ik was niks gewend op het gebied van jongens.

Mummy zei het zo vaak, dat ik zo’n mooie meid ben en waarom ik toch niet aan een vriendje begon. Maar mijn uiterlijk was helemaal niet het probleem. Want ze had gelijk, ik zie er goed zie uit. Met mijn lange roodbruin in slagen vallend haar, diepbruine ogen en een best wel slank en sportief lijf had ik nooit te klagen over belangstelling van jongens. Maar het kwam er gewoon niet van om met een van hen iets te beginnen. Ik was nog niet zo geïnteresseerd in seks en wist niet wat ik dan verder met ze aan moest, wat ze dan nog aan mijn leven konden toevoegen. Pas toen Oliver in mijn leven kwam begreep ik wat er leuk kan zijn aan een jongen. Zijn energie, zijn altijd ‘aan staan’, waar hij was gebeurde er iets. En dan die sexy uitstraling door zijn blonde krullen en blauwe ogen, al snel viel ik als een blok voor hem, en tot mijn stomme verbazing wilde hij mij dus ook.

NU

De stilte in de auto duurt en duurt, tot Pippa op een gegeven moment bijna uitroept: ‘hey dombo’s, gaat dit zo door tot Glasgow? Ja, Pippa, heeft makkelijk praten, zij zit nooit om een tekst verlegen. Volgens mij heeft ze wel duizend vriendinnen, een vent die stapelgek op haar is, een eerste kindje en een alweer een tweede van vijf maanden in haar buik, zij heeft haar leventje al helemaal op de rails. Voor mij ligt dat wel even heel anders. Ik dacht in mijn naïveteit ook de liefde van mijn leven te hebben gevonden, maar no way, Oliver vond het nodig het ondertussen ook met andere meiden te doen. En toen ik hem daarnaar vroeg zei hij doodleuk dat dat niet mijn zaak was, dat het met die meiden alleen maar om de seks ging, dat het tussen ons veel dieper ging. Vanaf dat moment nam hij ze doodleuk mee naar zijn kamer, terwijl toch iedereen in huis wist dat wij iets hadden. En idioot die ik was, ik pikte het ook nog, tot hij aan Sarah begon, dat was het moment dat ik het huis uit vluchtte.

Ik ben niet de enige die met de mond vol tanden zit, ook Oliver is na uitvoerig bedankt te hebben voor de lift volledig stilgevallen. Als ik het eindelijk aandurf me om te draaien kijkt hij me met zijn grote intens-blauwe ogen aan. Zwijgend bekijken we elkaar en ik kan er niet over uit hoe vertrouwt hij nog voor me is, niet te geloven, ik heb hem zó gemist. Als hij ziet dat de tranen me alweer hoog zitten mimed hij ‘sorry Juniper’. Lekker simpel, dat sorry, alsof hij daarmee alles kan rechttrekken. Alsof hij me niet tegenover iedereen voor schut zette en ook nog doodleuk Sarah ging neuken. Daarna bleef er niks anders voor me over dan onder te duiken, dat huis uit te gaan en voorlopig maar weer bij mijn ouders te gaan wonen. Sindsdien trein ik bijna iedere doordeweeksedag op en neer naar Londen

Ik draai me weer om, pak een zakdoekje en toeter daar een paar keer flink in. Daarna ontkom ik er niet aan om Pippa aan te kijken, die woest terugkijkt, omdat ik dit natuurlijk over mezelf heb afgeroepen. Was het maar zo simpel. Nadat ik bij hem wegging zag ik hem nooit meer terug maar dat hielp niks, hij bleef maar in me woelen. Juist daarom ben ik op de uitnodiging van zijn zusje Sima ingegaan om getuige te zijn bij haar trouwerij. Pisnijdig was ze toen haar broer me zo liet stikken en dit is haar wraak, om mij uit te nodigen zodat hij gedurende de hele bruiloft tegen me aan moet kijken. Maar voor mij is het geen wraak, ik moet over hem heen zien te komen en dit is de enige weg, door hem enkele dagen te zien te zien en daarna los te laten. Alleen, dat hij opgepropt achter me in dit kleine autootje zou komen zitten, dat had ik niet voorzien…

Om deze toestand te doorbreken zet ik het adagio uit het celloconcert van Edward Elgar op, mijn lievelingsstuk. Pas als de muziek de auto vult komt er weer rust over me, ik zak wat in mijn stoel onderuit en mijmer over hoe Oliver en ik het hadden.

TOEN

Het verbaasde me echt dat hij op me viel. Oliver, die iedere wilde meid kon krijgen maar die zich aangetrokken voelde tot een teruggetrokken cello-meisje, dat liefst hele dagen op haar kamer vaak best wel zwaarmoedige muziek zat te studeren. Steeds vaker zocht hij me dan op in mijn kamer, het maakte hem rustig, zei hij. Ne enkele keren was het zelfs zo dat hij zijn boeken meenam en dan bij mij ging zitten studeren, terwijl ik soms eindeloos een groep akkoorden herhaalde om die in de vingers te krijgen.

Toen we iets closer werden bekende hij dat het niet alleen om de muziek ging, maar dat hij me ook graag bekeek als ik wijdbeens achter het instrument zat, sexy, alsof ik tussen mijn benen een mens liefkoosde. Ik denk dat ik onbewust dat beeld versterkte, het was zomer en bloedheet en het liefst droeg ik korte pants, dat draagt het gemakkelijkste als ik het instrument tussen mijn benen moet klemmen. Ook het feit dat ik alleen maar een topje en geen beha droeg zal hij wel hebben opgemerkt. Zijn opmerkingen vlijden me, tot dat moment had ik mezelf nog niet echt als een sexy wezen bekeken, wat door zijn strelende opmerkingen langzaam maar zeker veranderde.

Steeds vaker gingen we na afloop op mijn bed zitten, een beetje napraten, meestal met een mok thee, soms met een glaasje wijn. Achteraf weet ik niet eens meer goed hoe het begon, maar op een avond kreeg ik ineens een zoen van hem. Ik was toen al totaal verliefd op hem en die zoen kwam als een geschenk uit de hemel. Zonder het goed te beseffen wat dit los zou maken deed ik mijn lippen van elkaar en zocht ik met mijn tong de zijne. Alsof we uitgehongerd waren vielen we op elkaar aan. En nog terwijl we voor het eerst onze monden aan het verkennen waren wilde Oliver al verder gaan, zijn hand kroop onder mijn topje en voor ik het besefte verkende hij mijn borsten.

Dat ging me te snel, maar toen ik onze zoen beëindigde en er iets van zei wilde hij toch eerst nog doorzetten. Ik maakte me van hem los, trok mijn topje weer omlaag en vroeg hem zich te gedragen. Wat hij ook deed, we kletsten nog even maar al snel ging hij terug naar zijn eigen kamer. Daarna pakten we weer onze routine op, ik oefenen op mijn cello en hij studeren. Ondertussen had ik eigenlijk wel spijt gekregen dat ik hem die keer zo had afgewezen, want hoe moest dit nu verder? Ik was gek op hem en eigenlijk was het onderhand ook wel tijd om mijn maagdelijkheid te verliezen.

Dus op een avond, toen we na afloop weer eens samen op het bed zaten om een wijntje te drinken trok ik de stoute schoenen aan. Na een paar glazen had ik genoeg moed verzameld om Oliver een zoen te geven. Gelukkig ging hij er meteen op in en niet veel later waar we weer waar we gebleven waren, met onze tongen lustvolle cirkeltjes kringelend om elkaar. Dit keer hield Oliver echter zijn handen thuis en om hem te stimuleren legde ik een hand in zijn lies, dicht bij zijn piemel, die al overduidelijk hard was.


Dit keer was het Oliver die zich losmaakte, om me aan te kijken. Toen vroeg hij: ‘wat wil je nou precies, Juniper?’ Ik voelde hoe ik rood aanliep maar er zat nu niks anders op dan om door te zetten. Dus zei ik: ‘jou!’



X. Zazie

-