De storm raasde om ons heen terwijl Nicola en ik ons een weg baanden door de stortregen. De bliksem verlichtte de lucht in felle flitsen, gevolgd door het oorverdovende geluid van de donder. De wind rukte aan onze kleren en de regen sloeg in onze gezichten, maar we bleven vastberaden zoeken naar Judith. Iedere stap voelde als een strijd, en de angst om haar niet te vinden drukte zwaar op mijn borst. “Judith!” riep ik zo hard als ik kon, mijn stem bijna verloren in het gebulder van de storm. Naast me riep ook Nicola haar naam, onze stemmen smolten samen in de nacht terwijl we hoopten op een antwoord.

-

We ploeterden voort door het zand, richting het strand. De golven beukten tegen de kust, wild en woest, als een weerspiegeling van mijn innerlijke chaos. De wind rukte aan onze kleren en de regen maakte het bijna onmogelijk om iets te zien. Mijn hart bonkte in mijn borstkas, en de zorgen om Judith voelden als een loodzware last op mijn schouders.

"Judith!" riep ik, mijn stem bijna verloren in het gebulder van de storm. De bliksem verlichtte de lucht in korte, felle flitsen, en de donder rommelde als een dreigende waarschuwing. Mijn gedachten draaiden overuren: Waar kon ze zijn? Wat als ze gewond was? Wat als ze hulp nodig had en wij niet op tijd waren?

Nicola en ik speurden het strand af, onze ogen voortdurend op zoek naar een teken van Judith. De koude regen prikte in mijn gezicht en ik voelde mijn kleren aan mijn huid kleven. Plotseling stopte Nicola abrupt en wees naar de grond. "Kijk!" schreeuwde ze boven het geluid van de storm uit.

Daar, half begraven in het natte zand, lag een sandaal. Het was Judiths sandaal. Ik herkende het meteen aan het subtiele bloemmotief en de versleten riempjes. Mijn hart sloeg een slag over en ik voelde een golf van angst door me heen spoelen. Dit kon niet goed zijn.

"Dit is haar sandaal," zei ik, mijn stem schor van de spanning. Ik raapte de sandaal op en hield hem in mijn trillende handen. "Ze moet hier ergens zijn."

Nicola legde een hand op mijn arm, haar ogen vol bezorgdheid en medeleven. "Nick, rustig maar," zei ze zachtjes, haar stem een kalme tegenhanger van het woeste weer om ons heen. "We vinden haar wel. Ze kan niet ver zijn."

Ik knikte, hoewel de angst en wanhoop me bijna verlamden. Nicola had gelijk. We moesten doorgaan. "Oké," zei ik, mijn stem wat steviger. "Laten we verder zoeken."

Nicola glimlachte bemoedigend en knikte. "We gaan haar vinden. Kom op."

We hervatten onze zoektocht, nu met een hernieuwde vastberadenheid. Mijn gedachten draaiden om Judith. Ze moest bang zijn, misschien wel gewond. Ik voelde een diepe schuld omdat ik haar in deze situatie had gebracht. Maar ik kon me nu geen tijd permitteren om mezelf dat te verwijten. Ik moest haar vinden. We moesten haar vinden.

-

Terwijl we verder zochten, speurde ik de omgeving af, mijn gedachten een chaotische wirwar van emoties en herinneringen. De regen bleef onophoudelijk neerstorten en de wind joeg ons vooruit. Het geluid van de golven en de storm werd een achtergrondmuziek die mijn reflecties begeleidde.

Mijn gedachten dwaalden af naar Judith. Hoe hadden we elkaar leren kennen op de middelbare school, hoe we vrienden waren geworden, en hoe die vriendschap geleidelijk aan iets meer werd. Ik herinnerde me de momenten dat we samen lachten, de diepgaande gesprekken die we hadden gevoerd, en de manieren waarop ze me altijd wist te verrassen met haar intelligentie en humor. Judith was altijd zo complex en intrigerend, haar onzekerheden en angsten verbergend achter een façade van zelfverzekerdheid. Ze was iemand die altijd alles onder controle leek te hebben, maar ik wist dat er zoveel meer onder die oppervlakte schuilging. Haar kwetsbaarheid en haar kracht maakten haar alleen maar aantrekkelijker voor me.

Mijn gedachten schakelden over naar de intimiteit die we eerder die dag hadden gedeeld. Haar zachte kreunen en hijgen, de manier waarop haar lichaam op mijn aanrakingen reageerde – het was een nieuw niveau van verbondenheid dat ik nooit eerder had ervaren. Maar dan was er die plotselinge breuk, het moment dat ze mijn hand losliet bij aankomst op de camping. Waarom had ze dat gedaan? Schaamde ze zich voor mij? Of was ze gewoon bang voor wat anderen zouden denken? Die vragen bleven door mijn hoofd spoken, als een pijnlijke echo.

En dan was er Nicola. Mijn gedachten gingen terug naar de momenten van die avond, haar tedere aanrakingen en de intense blik in haar ogen. De manier waarop ze me had vastgehouden, hoe ze had gezegd dat ze me waardeerde en nodig had. Mijn hart bonsde harder bij de herinnering aan haar warme handen en zachte lippen. Maar deze gevoelens waren zo verwarrend. Ik voelde me aangetrokken tot haar op een manier die ik niet kon verklaren, maar tegelijkertijd was er een diepe schuld omdat ik wist dat mijn gevoelens voor Judith zo sterk waren.

Nicola was altijd een soort mysterie geweest, een ongrijpbare aantrekkingskracht die ik nooit volledig had begrepen. Haar zelfverzekerdheid, gecombineerd met momenten van onverwachte kwetsbaarheid, had me altijd gefascineerd. En nu, in dit moment van crisis, was ze hier bij me, me steunend en geruststellend. Wat betekende dit allemaal? Kon ik echt gevoelens voor beide meisjes hebben? Was dat eerlijk tegenover hen? Was het eerlijk tegenover mezelf?

De bliksem flitste weer en verlichtte kort het donkere strand. We kwamen dichter bij de bosrand, waar de duisternis nog dreigender leek door de dichte begroeiing. Mijn gedachten bleven malen, worstelend met de complexiteit van mijn emoties en de verwarring die ze teweegbrachten.

"Nick, alles komt goed," zei Nicola naast me, haar stem een zachte, geruststellende aanwezigheid in de storm. Ik keek naar haar en zag de vastberadenheid in haar ogen, een vastberadenheid die me sterkte en me moed gaf.

"Ik hoop het," mompelde ik, mijn stem bijna verloren in het geluid van de regen en de wind. "Ik hoop het echt."

-

De regen kletterde nog steeds neer terwijl we verder zochten, de duisternis werd alleen doorbroken door flitsen van bliksem die de lucht kort verlichtten. Nicola en ik keken om ons heen, zoekend naar enig teken van Judith. Mijn gedachten waren nog steeds in chaos, maar ik moest me concentreren op het vinden van haar.

"Nick, kijk daar!" Nicola wees naar iets verderop, richting het bos dat grensde aan het strand. Mijn ogen volgden haar vinger en ik zag een klein, verlaten stenen hutje tussen de bomen staan, half verborgen door het dichte struikgewas. Het leek een perfecte schuilplaats tegen de storm.

"Misschien is ze daarheen gegaan om te schuilen," zei ik, mijn stem een mengeling van hoop en bezorgdheid. Nicola knikte en samen renden we naar het hutje toe, onze voeten ploeterend door het natte zand en gras.

Bij het hutje aangekomen, zagen we een kleine opening die diende als deur. Ik boog me voorover en gluurde naar binnen, mijn ogen worstelend om zich aan te passen aan het zwakke licht. En daar, ineengekropen in een hoek, zat Judith. Haar haren hingen nat en slordig langs haar gezicht, haar kleren doordrenkt van de regen. Ze zag er klein en kwetsbaar uit, haar lichaam trilde van de kou en haar ogen waren gesloten.

"Judith!" riep ik, mijn stem vol opluchting en bezorgdheid. Ik haastte me naar binnen en knielde naast haar neer. "Judith, ben je oké?"

Haar ogen openden zich langzaam en ze keek naar me met een mengeling van boosheid en opluchting. "Nick? Wat doe jij hier?" Haar stem klonk schor en zwak.

"We zochten je overal," antwoordde ik zachtjes, mijn hand voorzichtig op haar schouder leggend. "We maakten ons zorgen."

Nicola kwam ook naar binnen en knielde aan de andere kant van Judith. "We zijn hier om je mee terug te nemen," zei ze zachtjes, haar ogen vol bezorgdheid. "Je bent helemaal doorweekt en het is niet veilig om hier te blijven."

Judith’s ogen vulden zich met tranen en ze schudde haar hoofd. "Waarom hebben jullie mij gezocht? Waarom heb je niet gewoon bij Nicola gebleven, Nick?" Haar stem brak en ik voelde een pijnlijke steek van schuld.

"Judith, het spijt me," begon ik, mijn stem vol oprechte spijt. "Ik had je niet alleen moeten laten. Het spijt me echt."

Ze sloeg haar armen om zichzelf heen, haar lichaam trilde nog steeds. "Ik was zo boos op je, Nick. Maar nu ben ik gewoon blij dat jullie hier zijn."

Nicola legde een arm om Judith heen en trok haar dichterbij. "We zijn hier nu, en we gaan je terugbrengen naar de camping. We laten je niet meer alleen, oké?" Ook Nicola leek zich schuldig te voelen.

Judith knikte langzaam, haar tranen vermengden zich met de regen op haar gezicht. "Oké," fluisterde ze, haar stem nauwelijks hoorbaar. "Laten we gaan."

Samen hielpen we Judith overeind en ondersteunden haar terwijl we ons een weg baanden door het bos, terug naar de camping. De storm was nog steeds in volle gang, maar ik voelde een gevoel van opluchting en vastberadenheid. We hadden Judith gevonden, en nu was het tijd om haar in veiligheid te brengen en te zorgen dat ze warm en droog werd.

-

De regen kletterde nog steeds neer terwijl we verder zochten, de duisternis werd alleen doorbroken door flitsen van bliksem die de lucht kort verlichtten. Nicola en ik keken om ons heen, zoekend naar enig teken van Judith. Mijn gedachten waren nog steeds in chaos, maar ik moest me concentreren op het vinden van haar.

"Nick, kijk daar!" Nicola wees naar iets verderop, richting het bos dat grensde aan het strand. Mijn ogen volgden haar vinger en ik zag een klein, verlaten stenen hutje tussen de bomen staan, half verborgen door het dichte struikgewas. Het leek een perfecte schuilplaats tegen de storm.

"Misschien is ze daarheen gegaan om te schuilen," zei ik, mijn stem een mengeling van hoop en bezorgdheid. Nicola knikte en samen renden we naar het hutje toe, onze voeten ploeterend door het natte zand en gras.

Bij het hutje aangekomen, zagen we een kleine opening die diende als deur. Ik boog me voorover en gluurde naar binnen, mijn ogen worstelend om zich aan te passen aan het zwakke licht. En daar, ineengekropen in een hoek, zat Judith. Haar haren hingen nat en slordig langs haar gezicht, haar kleren doordrenkt van de regen. Ze zag er klein en kwetsbaar uit, haar lichaam trilde van de kou en haar ogen waren gesloten.

"Judith!" riep ik, mijn stem vol opluchting en bezorgdheid. Ik haastte me naar binnen en knielde naast haar neer. "Judith, ben je oké?"

Haar ogen openden zich langzaam en ze keek naar me met een mengeling van boosheid en opluchting. "Nick? Wat doe jij hier?" Haar stem klonk schor en zwak.

"We zochten je overal," antwoordde ik zachtjes, mijn hand voorzichtig op haar schouder leggend. "We maakten ons zorgen."

Nicola kwam ook naar binnen en knielde aan de andere kant van Judith. "We zijn hier om je mee terug te nemen," zei ze zachtjes, haar ogen vol bezorgdheid. "Je bent helemaal doorweekt en het is niet veilig om hier te blijven."

Judith’s ogen vulden zich met tranen en ze schudde haar hoofd. "Waarom hebben jullie mij gezocht? Waarom heb je niet gewoon bij Nicola gebleven, Nick?" Haar stem brak en ik voelde een pijnlijke steek van schuld.

"Judith, het spijt me," begon ik, mijn stem vol oprechte spijt. "Ik had je niet alleen moeten laten. Het spijt me echt."

Ze sloeg haar armen om zichzelf heen, haar lichaam trilde nog steeds. "Ik was zo boos op je, Nick. Maar nu ben ik gewoon blij dat jullie hier zijn."

Nicola legde een arm om Judith heen en trok haar dichterbij. "We zijn hier nu, en we gaan je terugbrengen naar de camping. We laten je niet meer alleen, oké?"

Judith knikte langzaam, haar tranen vermengden zich met de regen op haar gezicht. "Oké," fluisterde ze, haar stem nauwelijks hoorbaar. "Laten we gaan."

Samen hielpen we Judith overeind en ondersteunden haar terwijl we ons een weg baanden door het bos, terug naar de camping. De storm was nog steeds in volle gang, maar ik voelde een gevoel van opluchting en vastberadenheid. We hadden Judith gevonden, en nu was het tijd om haar in veiligheid te brengen en te zorgen dat ze warm en droog werd.

-

We stonden daar in het oude stenen hutje, de regen trommelde op het dak en de wind huilde om ons heen. De kleine ruimte voelde benauwd aan, vol met emoties die op het punt stonden over te koken. Judith zat op een stapel oude kleden, haar lichaam nog steeds trillend van de kou en emotie. Nicola en ik stonden tegenover haar, niet goed wetend hoe we dit gesprek moesten beginnen.

Judith keek op, haar ogen vol pijn en verwarring. "Waarom, Nick? Waarom bleef je bij Nicola toen ik boos wegliep?"

Ik slikte, mijn hart bonsde in mijn borst. "Judith, ik... ik wist niet wat ik moest doen. Ik wilde je niet alleen laten, maar Nicola had ook mijn hulp nodig. Het spijt me echt."

Judith’s ogen vulden zich opnieuw met tranen. "Waarom liet je mijn hand los na ons mooie moment eerder vanavond?" vroeg ik haar, mijn stem brekend van de emotie.

Judith wendde haar blik af, haar schouders zakten. "Nick, ik weet het niet," zei ze zachtjes. "Het was een reflex. Ik was bang voor wat anderen zouden denken, bang voor wat dit allemaal betekent."

Nicola keek tussen ons heen en weer, de schuld duidelijk af te lezen op haar gezicht. Ze voelde zich ongemakkelijk, maar zei niets. Haar lichaamstaal sprak boekdelen; ze wilde niet stoken tussen ons, maar ook niet wegkijken van de situatie.

Ik haalde diep adem en ging naast Judith zitten, haar hand pakkend. "Judith, je betekent zoveel voor me... Het spijt me dat ik je teleurgesteld heb. Maar je moet weten dat ik om je geef, meer dan je je kunt voorstellen." durfde ik haar te zeggen. Want ook als vriendin betekende ze veel voor me. Maar dat wist ze wel.

Judith keek me aan, haar ogen vol tranen. "Ik weet het, Nick."

Nicola ging op haar knieën zitten en legde een hand op Judith’s schouder. "Judith, het spijt me. Ik had niet moeten... ik bedoel, ik wist niet goed wat er tussen jullie speelde."

Judith keek Nicola aan en zuchtte. "Het is niet alleen jouw schuld, Nicola. We hebben allemaal fouten gemaakt. Maar we moeten een manier vinden om dit te begrijpen en verder te gaan."

De stilte die volgde was gevuld met een mengeling van opluchting en spanning. We wisten dat we een lange weg te gaan hadden om deze situatie te begrijpen en te verwerken. Maar voor nu, waren we samen en vastberaden om het uit te zoeken.

Met trillende handen haalde ik mijn telefoon tevoorschijn en stuurde een bericht naar onze ouders om te laten weten dat we veilig waren. Nicola en Judith deden hetzelfde, hun gezichten verlicht door het zachte licht van hun schermen. De storm buiten leek wat af te nemen, maar de emotionele storm binnenin ons was nog lang niet voorbij.

Judith keek op van haar telefoon en richtte haar blik weer op mij. "Nick, ik weet dat je het moeilijk hebt, en ik waardeer je eerlijkheid. Geen geheimen meer, geen halve waarheden."

Ik knikte, mijn keel voelde droog en schor. "Ik beloof het, Judith. Vanaf nu geen geheimen meer."

Nicola legde een hand op Judith's arm en kneep er zachtjes in.

Judith haalde diep adem en knikte.

We zaten daar nog een tijdje in stilte, afwachtend op de regen die nu rustiger op het dak tikte. Het was een begin, een kleine stap naar begrip en verzoening.

-

In het oude stenen hutje waren we eindelijk even uit de storm, maar de situatie bleef gespannen. De regen kletterde nog steeds op het dak, maar de hevigheid van de bui leek iets af te nemen. Het was een korte, maar intense storm, net zoals de momenten die we tot nu toe hadden doorgemaakt. Elke keer dat er iets leek te stabiliseren, kwam er een nieuwe golf van chaos. De omstandigheden waren steeds te hevig om te negeren, en nu leken ze de weerspiegeling te zijn van de emotionele storm die we allemaal doorgingen.

Ik keek naar Nicola en Judith, die beide in stilte tegenover me zaten. De regen buiten was nog steeds luid, maar binnen was het stil. Het was een stilte die vol betekenis was, een stilte die onze innerlijke worstelingen en ongemakkelijkheden weerspiegelde. Nicola zat stilletjes naast Judith, haar aanwezigheid steunend maar zonder woorden. Judith had duidelijk behoefte aan tijd en ruimte om na te denken, haar gezicht weerspiegelde een mix van vermoeidheid en frustratie.

We moesten nadenken over wat we nu moesten doen. Het was duidelijk dat de storm niet alleen buiten woedde, maar ook in ons midden. We waren op zoek naar oplossingen, naar een manier om met deze chaos om te gaan. Mijn gedachten waren een warboel van schuld, angst, en verwarring. Elke keer dat ik dacht de dingen te begrijpen, leek de storm ons weer een stap terug te duwen.

Na enige tijd besloten we terug te gaan naar de camping. De regen was nog steeds aanwezig, maar de hevigheid leek iets te verminderen. Het strand waar we langs waren gekomen was veranderd in een ravage. Zand en zeewater hadden hun sporen nagelaten, en de oever was vol met gescheurde tenten en doorweekte spullen.

Bij aankomst op de camping werden we geconfronteerd met nog meer problemen. Onze tenten waren omgewaaid door de kracht van de wind, en alles wat we hadden achtergelaten was nat en doorweekt. De situatie was chaotisch; mensen waren in beweging, probeerden hun eigen spullen te redden of te herstellen wat mogelijk was. Het leek een spiegelbeeld van onze eigen chaos en ongemak.

De regen viel nog steeds, zij het met iets minder kracht. Maar de problemen waren verergerd door de omstandigheden. De storm die over het terrein had getrokken leek wel een manifestatie van de gevoelens en frustraties die in ons drieën rondgingen. Het was alsof de natuur zelf onze innerlijke strijd weerspiegelde.

-

Toen we eindelijk terug waren op de camping, was er een merkbare opluchting onder de mensen. Iedereen was ongedeerd, en hoewel er veel ravage was, was er ook een gevoel van verlossing omdat de storm voorbij was. De chaos van de storm had de gesprekken verstomd; er werd niet veel gesproken onder de jeugd, met name onder ons dus... Iedereen leek te verwerken wat er was gebeurd, de adrenaline zakte weg en gaf plaats aan een gevoel van vermoeidheid en bezorgdheid.

Willy, de campingeigenaar, kwam naar ons toe. Hij was een wat vettige Duitser van in de zestig, gekleed in een hawaiishirtje en shorts, wat hem een ietwat komische uitstraling gaf. Hoewel hij in werkelijkheid Wilhelm heette, werd hij door iedereen "Willy" genoemd. Hij was een vriend van mijn vader, en ondanks zijn onmiskenbare jovialiteit, had hij een serieuze oplossing voor onze situatie.

“Jungs, ich habe eine Lösung für euch,” zei Willy met een brede glimlach. “Ich habe einen alten Wohnwagen, den ihr vielleicht nutzen könnt.” Nu was mijn Duits niet zo goed, maar begreep dit wel. Onze ouders en natuurlijk ook Nicola spreken wel vloeiend Duits.

Op dat moment leek de oude caravan die Willy bedoelde echt de enige uitkomst. Maar tot onze verrassing bleek deze caravan helemaal niet zo oud te zijn. Toen we de caravan betraden, waren we aangenaam verrast door hoe nieuw alles eruitzag. Het interieur was schoon en modern, met twee bedden – een vooraan en een achteraan – en alle voorzieningen die we nodig hadden. Willy’s vrouw hielp ons met het inrichten en zorgde ervoor dat alles snel in orde was. De luxe van de caravan was een welkome afwisseling na de storm en de chaos.

Hoewel de caravan er mooi uitzag en goed onderhouden was, was er een duidelijke spanning in de lucht. De vraag of ik, Judith en Nicola samen in deze caravan zouden moeten slapen, zorgde voor enige onrust. De ouders van mij en Nicola discussieerden openlijk over de situatie. Mijn vader vond dat het beter zou zijn als we niet samen in de caravan zouden slapen, een mening die voortkwam uit bezorgdheid en misschien ook uit een gevoel van ongemak. Aan de andere kant vond Nicola’s moeder dat ze blij moesten zijn dat ze geholpen werden en zag ze geen reden waarom het niet zou kunnen. Haar wens om vooral met mijn vader alleen te zijn leek een sterke beweegreden voor haar standpunt. Tot nu toe had zij, maar ook wel mijn vader, er alles aan gedaan om vooral samen te zijn. Iets waar ik geen problemen mee had. Ik was ook liever alleen. En hun afwezigheid had natuurlijk ook wel bijgedragen aan de gebeurtenissen tussen mij en Judith en Nicola.

Voor mij was het een droom om in zo’n luxe caravan te verblijven met deze twee, vooral na de stress van de afgelopen uren. Nicola leek het idee ook wel leuk te vinden, maar Judith’s gezicht sprak boekdelen. Ze keek nog steeds boos en teleurgesteld, haar stemming een weerspiegeling van de innerlijke strijd die ze doorging. Al leek ze wel te beseffen, dat er aan haar kant net zo veel schuld lag. Het was maar goed dat ze allebei niet exact wisten van elkaar wat ze meegemaakt hadden met mij.

De beslissing werd uiteindelijk genomen dat de drie van ons de nacht in de caravan zouden doorbrengen. Het was duidelijk dat er geen andere opties waren en de omstandigheden waren nu eenmaal zo. Terwijl de regen nog steeds af en toe op het dak kletterde, was het duidelijk dat de nacht in de caravan veel spannender zou worden dan we hadden verwacht. De cliffhanger van de situatie was het besef dat we in deze beperkte ruimte met onze emoties en conflicten opgesloten zouden zitten. Hoe we die nacht zouden doorbrengen, zou ongetwijfeld bepalend zijn voor hoe we verder zouden gaan met elkaar.

-