Sarah sloeg de ogen open. Een hel zonnetje de ogen. “Ben ik nog maagd? Jé, Anne, ik herinner me, dat je tussen mijn benen zat en dat je…”. “Je kutje likte”, vervolgde Anne-Fleur bedaard. “Je kutje at, je befte. Nee, lieverd, daar raak je je maagdelijkheid niet van kwijt.” “En later, later zat jij met zo’n, hoe noemde je het, vibrator? In mijn vagina, Merel. Ben ik toen niet ontmaagd? Want dat wil ik niet”. “Nee hoor, Saar. Ontmaagd word je pas als er een jongen met zijn geval in je gaatje prikt. Met jou is niets aan de hand, behalve dat je een keer of drie een orgasme kreeg. Lekker toch?” En Merel lachte haar stralend toe. Er ontsnapte Sarah een opgeluchte zucht. En toen herinnerde ze zich de orgasmes, en gleed er ook bij haar een lachje over het gezicht. “Heerlijk, ja”, beaamde ze. “Maar nu moeten we eruit, meiden. Joris wacht ons. Ontbijt klaarmaken voor de hongerige troep”. En dit gezegd hebbende dook ze de badkamer in.
Het overvloedige ontbijt kende een wisselende stemming bij de deelnemers. Enerzijds was er tevredenheid. De speeltjes van de nacht hadden goed werk verricht, zeker. Maar zowel jongens als meisjes misten iets…elkaar. “Er moet vandaag wel wat anders gebeuren ook”, bromde Andries tegen Paul. Hij hoefde niet uit te leggen wat hij bedoelde. Aan het eind van het ontbijt nam Renate weer even kort het woord. “Over een half uur iedereen op het grasveld achter het kasteel. Er staat sport op het programma”. “Sport?” vroeg Eveline.”Dat kan niet. Ik heb geen spullen bij me”. Er waren er meer die geen sportspullen hadden, maar Renate glimlachte. “Geen zorgen, overal is aan gedacht.” “Ik houd niet van sporten”, zei Bernard, die bekend stond als emo-eter en qua omvang iedereen overtrof. Wat niet wegnam dat hij een gewaardeerd klasgenoot was.
Een half uur later stond iedereen op de aangewezen plaats, maar behalve een berg sportschoenen was er niets te bekennen. “Liggen de andere sportspullen in de kleedkamers?” vroeg Marjolein. Renate vertoonde een brede lach. “Had ik niet verteld dat we gaan sporten, zoals op de klassieke Olympische Spelen de gewoonte was?” vroeg ze met twinkelende ogen. “Hoe bedoel je”, vroeg Lucas. “Jullie zijn gymnasiasten. Dus weet je het antwoord”. Ze keken elkaar ongerust aan. “Bedoel je…naakt?” verwoordde Lucas ieders gedachte. “Natuurlijk”, knikte Renate. “Jullie hebben elkaar gisteren al aardig pikant gezien, en bovendien, wedden dat veel van jullie wel eens in de sauna zijn geweest. En natuurlijk kun je “nee”zeggen, als dit een grens voor je overschrijdt”. Ze aarzelden. Toen zocht Tessa in de stapel schoenen een paar uit, plofte met de billen in het gras en begon haar broek uit te trekken. Andries volgde onmiddellijk, en nu het stopje uit de afvoer was volgde de één na de ander. Even later was iedereen naakt. Roy verslond Katja met zijn ogen, hij was al heel lang verliefd op haar, maar had dat nooit durven zeggen. Hoewel sommige jongens bang waren geweest, voortdurend met een stijve te gaan rondlopen, viel dat al spoedig reuze mee. Als iedereen naakt is, is dat snel gewoon. Desalnietemin werd er driftig geloerd naar elkaar. Renate dirigeerde ze naar een startlijn, meldde dat de eerste sportoefening een hardloopwedstrijd over ongeveer 1 kilometer zou zijn. “Bij alle onderdelen zijn punten te vergeven, al weet je nooit of de punten naar de eerste, de vijfde, of wie dan ook gaan. Ze gaan nooit naar iemand, die de kantjes er van af loopt”. “En dan, wat doe je met die punten?” vroeg Sandra. “De winnaars, een jongen en een meisje, krijgen straks, bij een volgende activiteit, een groot voordeel. Wat, dat ga ik nu niet vertellen, maar het is zeer de moeite waard. En nu, naar de startlijn”. Even later klonk een heus startschot, en weg renden ze. Ze deden hun best, al hadden sommige jongens wel last van hun “wapperende zaakje”, zoals ze het noemden. Dafne klaagde, dat haar meiden echt meer steun nodig hadden. En ze had een punt. De meisjes met de mindere voorgevel waren duidelijk in het voordeel. Paul met zijn pezig lijf was het eerste bij de finish, op korte afstand gevolgd door Andries, die beweerde, dat hij veel meer mee te slepen had dan Paul, en even later kwam Sandra hijgend en blazend over de streep. Het zweet droop uit haar hele lijf, ze goot een waterflesje , aangereikt door haar zus, leeg over haar hoofd. “De meeste stokdragers zijn achter me”, meldde ze monter. Langzamerhand kwam iedereen aan. De keukenhulpjes deelden waterflesjes uit. In tegenstelling tot de rest waren ze niet naakt, maar droegen een zwart, kort jurkje en een wit schortje, dienstmeisjes in optima forma. Ze waren ingesteld op verzorging, en wanneer ze, quasi toevallig, bukten keken de toeschouwers tegen een degelijke witte slip aan. Gek genoeg vonden de meeste jongens dit erotischer dan de naakte meisjes, en ze deden hun best om Merel, Sarah en Anne-Fleur zo vaak mogelijk te laten bukken. Dat de fantasie toesloeg bewezen de handen, die diverse jongens ineens voor hun geslacht hielden, om de stijfheid ervan te verbergen. Maar lang duurde dit niet. Renate kwam en dat betekende nieuwe sporten. Er kon gekozen worden, maar ieder moest met ten minste 2 onderdelen meedoen, één teamsport en één individueel onderdeel. Er was verspringen, hoogspringen, discuswerpen, boogschieten, jeu de boule en meer. En er was voetbal, volleybal, basketbal en hockey, het laatste in verband met de veiligheid met een tennisbal. Ze moesten zelf een tijdschema maken, en Andries en Dafne brachten dat snel voor elkaar. En daarna werd er intensief gesport. Hoewel de meisjes een weddenschap opzetten, dat bij het discuswerpen ten minste 1 jongen zijn ballen zou verliezen, ze vonden het een fascinerend gezicht, dat ronddraaiende lijf en vooral dat ronddraaiende geslacht, en de jongens vooral genoten van de opzwiepende tieten bij het volleyballen, was de aandacht vooral op het sporten gericht. Na anderhalf uur, waarin Joris en zijn hulpjes onontbeerlijk waren met hun verfrissingen, volgde de slotspelen. Iets verder van het kasteel was een ruiterbak, waar al de hele morgen sproeiers in ronddraaiden. De bodem was veranderd in vette modder, en dat was de bedoeling. Modderworstelen was het onderdeel. Verplicht voor iedereen, behalve voor quitters. Die waren er niet. Op een smekende blik van Anne-Fleur gaf Joris zijn hulpjes toestemming mee te doen, en Merel sprong direct op de rug van Jasper en poogde hem om te trekken. Helaas voor haar zat hij op judo en het volgende moment lag ze op haar rug, de benen omhoog, en haar witte directoire kleurde modderbruin. Want de hulpjes hadden hun uniform niet uitgetrokken. Het werd een geweldig gevecht. De jongens maakten van de gelegenheid gebruik om her en der een tiet ter hand te nemen, de meisjes schroomden niet, hoewel per ongeluk natuurlijk, zo te hooi en te gras de koe bij de horens, of beter, de jongen bij zijn ballen te grijpen. Spoedig was het erg lastig het spel “who is who” te spelen. Toen iedereen flink vermoeid was werden ze terug naar het kasteel gedirigeerd. Er stond een reuze badkuip klaar, die Sandra, Anne-Fleur en Tessa nog herkenden, en iedereen klom erin. Sarah, Merel en Anne-Fleur lieten hun volkomen geruïneerde uniform op de vloer achter. Toen iedereen weer toonbaar was, volgde het laatste onderdeel. Wie blijft het langst onder water. Na dertig seconden dook Eveline als eerste op, spoedig gevolgd door Paul. Tot ieders verbazing bleek Bernard dit onderdeel het beste te beheersen. Pas na ruim 3 minuten, toen Andries en Jasper net wilden gaan duiken om hem van verdrinking te redden, dook hij op. Een klaterend applaus was zijn deel. Een kwartier later zat iedereen, gewoon aangekleed, aan de lunch, en liepen de hulpjes weer ijverig rond met alles wat Joris had klaargemaakt. Overvloedig en goed. De bedompte stemming van het ontbijt was helemaal weg. Er werd volop gekeuveld, er werden grappen gemaakt, het smaakte naar …meer, zoals Sam verwoordde. Dus toen Renate een roffeltje met de lepel tegen haar eierdopje maakte werd het stil. Kort en bondig als altijd zei ze:”Over drie kwartier melden in de hal. Daar volgen nadere instructies”. Er werd gespeculeerd over wat er nu weer zou volgen, Joris en de hulpjes ruimden af, met veel medewerking, en drie kwartier later was iedereen verwachtingsvol in de hal. Renate opende een deur, en ze kwamen in een schaars verlichte zaal. Jongens en meisjes werden naar een apart zijkamertje gedirigeerd en ze kregen de opdracht om zich om te kleden in wat daar lag. Wat daar lag waren latex pakjes, in verschillende maten. Terwijl ze van kleren wisselden bekeken ze elkaar, en kwamen tot de conclusie, dat dit latex alles bedekte, en desondanks alles onthulde. Ze waren benieuwd hoe de anderen er uit zouden zien, maar voor ze daar aan toe waren, zou wel even duren. Voor ze de zaal weer betraden kregen de meisjes van Renate, de jongens van Joris, dezelfde attributen alsmede instructie. Ze kregen een blinddoek en een mondknevel, om per direct om te doen. En daarna de uitleg. “Jullie gaan zo dadelijk de zaal in. Er is muziek. Je danst. Na korte tijd, het wordt aangegeven, zoek je een partner, om mee te dansen. Tijdens de dans onderzoek je, wie je partner is. Ja mag hem of haar daarbij aanraken, waar je maar wil, maar wel in het ritme van de muziek. Na verloop van tijd, ook weer op signaal, wissel je van partner. Vragen?” “Maakt het wat uit, of je met een jongen of met een meisje danst?” vroeg Eveline. “Nee, dat is volkomen onbelangrijk.” Ze hielpen elkaar bij de bevestiging van de mondknevel, de deur ging open, de zaal was aardedonker, maar dat zagen ze niet, met de blinddoeken zagen ze niets. Joris en Renate hielpen ze naar de deur en de muziek begon te spelen. Merel bewoog zich onwennig door de ruimte. Ze vroeg zich af, of ze niet beter in de keuken had kunnen blijven, want dit was toch wel heel spannend. Het latex pak zat als een tweede huid om haar heen, eigenlijk voelde ze zich naakt. Ineens raakte ze iemand. Een hand zweefde voorbij. De muziek speelde een wals, ze greep de hand, en zocht naar de juiste houding. Gelukkig hadden haar ouders haar op dansles gestuurd voor het kerstbal in de brugklas, nu kon ze uit de voeten. Ze voelde een borst tegen de hare, handen om haar lijf. Absoluut een jongen. Iets langer dan haar. Hij rook…hij rook naar bos, naar bomen. En deo, maar geen dure… Een tango nu. Ze voelde zijn hand haar borst aftasten, even knijpen, de maat nemen. Even hield ze de adem in. Het was voor het eerst dat iemand zo brutaal was. Maar dat kon zij ook. Zijn gevoelige plek. En haar rechterhand greep in zijn kruis. Kneep in zijn kruis. Niet heel groot. Ben?
Bram kon absoluut niet walsen. Zijn partner kennelijk wel, probeerde hem te sturen, maar waarheen in dit aardedonker? Het was een jongen, dat was duidelijk. Een harde buik, geen tieten. Ter controle zocht hij het kruis op, werd zelf ook betast. En alles onder het dekbed van dansen. Andries?
Er was veel spanning in het duister. Tessa voelde haar derde partner tijdens “Dancing in the dark”, hoe verzonnen ze het?, overal met de handen om haar heen wervelen. Ze voelde en vocht tegen een soort automatische afweer, zocht haar eigen ruimte, wie, o wie? Geen verlegen typje. Wow, hij ,zeker een hij, greep keihard naar haar borsten. “Blijf van mijn meisjes af”, wilde ze zeggen, maar ja, die knevel. Dus pakte ze hem terug, kneep hem hard in zijn billen, drukte hem tegen zich aan. Ze voelde een zware erectie. Bram?
Daar was weer de stem van Renate. “Zoek contact met elkaar. Vorm een kring met de ruggen naar het binnenste van de cirkel. Blijf dansen, ook in verbinding”. Toen sloop ze naar Roy. “Jij hebt gewonnen”, fluisterde ze. “Je krijgt nu je voordeel. Ik doe je masker af, zodat je ziet wie je kiest. Zorg dat je keus aan je rechterkant komt te staan. Daarna doe ik je masker weer op”. Even knipperde Roy met de ogen. Ondanks het zwakke licht moesten de ogen toch even accommoderen. Hij zocht even de ruimte rond. Toen pakte hij haar hand. De blinddoek ging weer voor.
Het duurde wel even voor de vijver was leeggevist, en ieder zijn plek had gevonden. Maar uiteindelijk stonden ze in een cirkel, handen vast, de ruggen naar elkaar toe. Daar kwam het volgende commando. “Dans, zonder de cirkel te verbreken”. Dat was nog best moeilijk. De handen bleven vast in een bepaalde stand, het maakte het ritmisch bewegen moeilijker. Contact met twee, meebewegen met twee. En als ze nu iets anders willen? De muziek verstomde. Weer Renate: “Met je rechterhand maak je het kruis van de persoon aan die kant los. Het zit met drukknoopjes, als je dat nog niet gemerkt had. De linkerhand houdt contact met de persoon daar.” “Jo,” dacht Dafne. “Dat valt niet mee. Ze voelde een hand in haar kruis, de drukknoopjes daar losmakend. Onderwijl was zij bezig met de persoon rechts van haar. Een man, ze voelde een erectie. Een man met spanning.
Roy’s spanning was nog groter. Hij wist, wiens voorhang hij aan het verwijderen was. Het mooiste, onbereikbaarste wezen in de klas. Toen hij de drukknoopjes open had, voelde hij een slipje.
“Maak je rechterbuurman/vrouw klaar zonder de cirkel te verbreken”. Het was niet onverwacht. Vingers verkenden een gebied. Anne-Fleur voelde gekriebel rond haar spleetje, een wijsvinger zocht toegang. Ze had grote moeite zich te focussen op de paal, die ze zelf omklemde. Even verdween de hand in haar kruis, kwam terug, glad nu. Haar hand werd vastgepakt, naar een potje geleid. Glijmiddel. En toen weer terug naar die lul. Ze maakte melkende bewegingen, ze voelde dat ze in de smaak vielen. Zoals ze voelde dat haar eigen kutsappen nu ook hielpen haar vagina te smeren. En die vinger binnen, nu tegen haar klitje. Lekker…Ze kronkelde, deed haar best de cirkel niet te verbreken.
Sandra vingerde een meisje. Ze stelde zich voor wie? Tessa? Nee, vast niet. Die voelde…anders. Dit kutje was kleiner, nauwer. En degene, die haar aanraakte, deed goed werk. Hij/zij krabbelde aan haar kruisje. Ze smeerde van binnenuit, was heel toegankelijk. Maar wie was rechts van haar.
Links en rechts stonden mensen wat onvast op de benen, maar zo gehandicapt iemand klaar maken was niet eenvoudig. Her en der klonk wat gehijg. Maar tot een orgasme scheen het niet te komen. Weer Renate. “Verbreek het contact met je linkerhand. Degene, die ik aantik, komt tegenover degene rechts van hem/haar te staan”. Toen:”Achter de buitenste staat een stoel Ga erop zitten. Neem je partner op schoot.” Sandra voelde met haar voet naar achteren. Daar stond een stoel. Ze ging er voorzichtig op zitten. Daarna trok ze haar partner naar zich toe, zodat die plaats kon nemen. “Verken elkaar”. Haar handen gingen over het lijf op haar schoot. Licht, slank, niet heel groot. Ze voelde zoekende handen over haar eigen lijf. Dit was om gek van te worden. Sarah? En daar de volgende commando’s: “Mondknevels verwijderen.” Fijn, die dingen, nou ja, ademhalen ging goed, maar toch. “En nu blinddoek af. Sandra trok haar blinddoek weg voor haar ogen, en keek recht in de ogen van Anne-Fleur. “Wauw, zus, jij kunt wat met je vingers”, zei ze.
Roy keek in de verschrikte ogen van Katja. “Tjé”, kreet ze. “Ik ben het. Wat een pech voor jou, hè?” “Ik wilde dit”, zei Roy. Haar ogen werden eens zo groot. “Je wilde dit? Man , je plaagt me al vanaf de brugklas. Je gaat altijd met een boog om me heen.” “Ik ben verliefd op je vanaf de brugklas”, stamelde Roy. “Maar dat wilde ik niet toegeven. Niet stoer of zo. Ik ben gek op je, Kat. Vanaf het moment dat ik je rode haar de trappen bij school op zag dansen.” “Ho ho. Rood? Tomatenblond bedoel je”, corrigeerde het meisje. Maar hij ging verder. “Soms maakte ik een omweg tussen de lessen om je toch maar vooral tegen te komen. En wat was ik blij toen…maar nee, dat zeg ik niet.” “Nu je hoofd er hetzelfde uitziet als mijn haar kun je maar beter verder gaan”, zei ze streng. “Nou ja, die keer, dat je een rokje droeg. Ik stond tegenover je, jij zat op de trappen met een paar meiden, en je was je totaal niet bewust van je rokje. Ik kon zo naar je slipje gluren. Een donkerblauwe. Nou ja, ik heb het gezegd, nu mag je me uitlachen en dan….” “Je uitlachen? Terwijl jij net… Ik heb een ander antwoord.” En ze drukte haar lippen op de zijne.
“Tot aan het eten is nog anderhalf uur”, zei Renate. “Tot die tijd mag je doen en laten wat je wil, met wie je wil, mits het wederzijds of allerzijds is.” Ze bleef even staan om te kijken welke impact haar woorden hadden. Ze zag her en der ogen oplichten, “Eindelijk”, zei Andries. Ze draaide zich om en wilde de zaal verlaten, maar plotseling voelde ze twee armen, van achteren om zich heengeslagen. Ze draaide zich om, Milan hield haar vast. “Ik wil met je naar bed”, zei hij onomwonden. Ze was even verbluft. “Weet je het zeker?”, vroeg ze toen. “Want het gaat je wat kosten”.