Het was een zonnige zaterdagochtend op Ameland, de lucht was helder en het geluid van de golven die tegen het strand rolden in de verte vulde de ruimte. Terwijl ik met Kamila in de keuken stond, was het duidelijk dat de naderende komst van Elise een zware tol op haar zenuwen eiste. Want het was zover gekomen. Ik had Elise uitgenodigd. Tijd om te praten en alles netjes op te lossen, vond ik nu. Dankzij deze Kamila naast me, die al snel wat nerveus heen en weer liep. Kamila stond niet veel later voor de spiegel in de hal, haar handen trilden een beetje terwijl ze haar haar in model bracht. Ze sprak tegen zichzelf, alsof ze haar woorden op Elise moest afstemmen, maar haar stem was fluisterend en vol onzekerheid.

“Als Elise aankomt, moet ik me rustig houden,” hoorde ik haar mompelen. “Ze is hier voor een reden, en ik moet dat accepteren.”

Het was pijnlijk om te zien hoe ze worstelde, vooral omdat ze altijd zo sterk en zelfverzekerd leek. Kamila bleek dus toch maar een mens te zijn. Ook wel weer een geruststelling. Terwijl ik de laatste voorbereidingen in de keuken afrondde, kon ik haar in de hal zien, die nu vol van de opgewonden anticipatie was. Ze had haar best gedaan om alles perfect voor te bereiden, maar het was duidelijk dat haar innerlijke strijd de bovenhand begon te krijgen. Haar gedrag was de laatste dagen al veranderd. Alles moest tiptop in orde zijn, en ik begreep steeds meer waarom. Ik geloofde haar heus wel als ze me zei geen moeite te hebben met Elise in m'n leven of nu dus ons leven, maar ze deed er wel alles aan om te laten zien dat ik Elise niet nodig had. Mijn huisje was nog nooit zo opgeruimd geweest.

“Kamila, alles komt goed,” zei ik, mijn stem kalmerend terwijl ik naar haar toe liep. “Maak je geen zorgen.”

Ze draaide zich om en probeerde een glimlach op te zetten, maar ik zag de spanning in haar ogen. “Ik weet het. Maar het is gewoon… Elise. Weet je nog, hoe dat eerst altijd ging?” Ik en Kamila hebben het zelf ook nog een paar keer over de momenten gehad tussen mij en Elise, en wat dat allemaal teweeg had gebracht. Ik had Kamila steeds meer verteld. De leuke en minder leuke dingen. En ook waarom het me zo had opgewonden in die relatie te blijven. Door erover te praten, liet Kamila dan weer meer los over haar verleden. Iets wat we ook actief aan het oppakken waren en wellicht na dit weekend wel echt mee aan de slag konden gaan.

Het herinnerde me eraan dat er altijd een onzichtbare competitie tussen hen had gespeeld, een dynamiek die nu weer naar boven kwam. Al weet ik zeker dat ze dat allebei zouden ontkennen. Hoewel ik probeerde haar gerust te stellen, begreep ik dat mijn woorden niet genoeg waren om de diepgewortelde angsten weg te nemen.

Toen Elise arriveerde, was de lucht geladen met een nieuwe spanning. Ik had haar niet opgehaald bij de boot. Met een reden. Ze had ook niet veel spullen bij. Ook met een reden. Ik vond het enorm spannend en had duizend keer nagedacht hoe ik moest reageren als ik haar weer zou zien, maar als ik dan dacht aan wat ik nu had, wist ik eigenlijk dat ik me niet meer kon laten leiden door deze brunette die natuurlijk wel altijd een bijzonder plekje in mijn hart zou behouden. Terwijl ik Elise met een warme omhelzing verwelkomde, merkte ik dat Kamila’s ongemak toenam. Ik zag haar gezicht samentrekken toen de knuffel langer duurde dan ze had gewild. Haar onrust werd extra duidelijk toen ze op de achtergrond een kleine zucht van frustratie liet ontsnappen. Van binnen lachte ik hierom. Gek genoeg wilde ik dit juist van Kamila. Het idee dat deze mooie, rooie meid wel jaloers kon zijn en zo dus aangaf wel mij voor zichzelf te willen houden, maakte alles een stuk makkelijker. Het had even geduurd. Maar nu wist ik het zeker. Twee weken na ons gesprek in de duinen over Elise en Eke, waren we nu hier aanbeland.

“Lucas, ik dacht dat Elise hier alleen voor een korte tijd was,” zei Kamila, terwijl ze haar stem schraapte en probeerde haar woorden vriendelijk te houden. Dat kwam wellicht doordat de knuffel iets te lang duurde en ik en Elise keken elkaar ook innig aan. Wij wisten meer dan Kamila op dit moment, maar dat ging zeker goed komen. Elise voelde zich niet aangevallen, ook al deed Kamila net alsof ze haar niet kon horen. Het was Elise overigens wel opgevallen dat Kamila letterlijk had huisgehouden.

Elise keek op naar Kamila met een verwarde blik, waarschijnlijk opgevallen door de subtiele veranderingen in de omgeving – de foto’s van haar die eerder in de hal hadden gehangen, waren verdwenen. De stilte tussen Kamila en Elise was ongemakkelijk, een stille strijd die zich tussen hen afspeelde zonder dat er woorden aan te pas kwamen. Maar ik wist zeker dat dit van korte duur ging zijn. Nu was het even moeilijk, bij het zien van elkaar. Dat gold natuurlijk dubben en dwars voor mij. Maar ik had er vertrouwen in en Kamila moest mij vertrouwen. Dat had ik haar ook van tevoren gezegd, maar hier moest ze toch aan herinnerd worden.

“Kamila, we hebben afgesproken dat Elise en ik even samen zouden praten,” zei ik, mijn stem vastberaden maar rustig. “We kunnen later altijd nog met jou samen praten.” zei ik haar dan ook, en Kamila knikte snel, zelfs een beetje geschrokken van haar eigen gedrag, zo het leek.

Kamila knikte met een geforceerde glimlach, maar ik zag de bezorgdheid in haar ogen. Terwijl Elise en ik een korte wandeling maakten om rustig te kunnen praten, voelde ik de spanning in de lucht. Het was duidelijk dat de situatie niet zo eenvoudig was als ik had gehoopt. Kamila’s strijd om haar plaats te vinden, Elise’s terugkeer en mijn pogingen om alles te balanceren, maakten het duidelijk dat dit geen gemakkelijke opgave zou zijn. Maar ik had nog steeds hoop op een goede uitkomst.

-

De lucht was zwaar en grijs geworden, maar het bospaadje waar Elise en ik doorheen wandelden was rustig en sereen. Het was een stil en verlaten pad, doordrenkt met herinneringen omdat het zo dicht bij huis ligt. De zon scheen onregelmatig door de dichte wolken, terwijl de wind onrustig over het eiland blies en de lucht klam en vochtig was. De geur van dennen vulde onze ademhaling, een geur die me herinnerde aan eenvoudiger tijden. We liepen op gepaste afstand van elkaar, met voldoende ruimte voor onze gedachten en gevoelens. Elise had de reis naar Ameland gemaakt, en nu waren we hier, omringd door niets anders dan de natuur, om eindelijk de gesprekken te voeren die al te lang op zich hadden laten wachten.

Elise brak de stilte. “Weet je nog, daar onder die boom, in de regen?” Haar stem was zacht, bijna verlegen. “Dat was romantisch.” doelde ze op een kus die we toen hadden gedeeld.

Ik keek haar aan en glimlachte, een herinnering die als een warme gloed door het koude, mistige landschap scheen. “Ja, ik herinner het me nog goed. Het was een van die momenten dat je denkt dat de wereld om je heen even stopt.” Ondanks de schoonheid van het moment, voelde ik een wrange nasmaak. Van alle herinneringen die ze opbracht, moest dit juist de meest onschuldige zijn, terwijl ik me realiseerde dat de onschuld misschien al lang vervlogen was. De gedachte dat ze waarschijnlijk al toen met iemand anders bezig was, doorboorde de oprechte gevoelens van die tijd. Van binnen lachte ik er nu om. En ik vond het typisch dat ze dit nu opbracht.

We stopten bij een bankje en namen plaats, elkaar aankijkend met een mengeling van verwachting en bezorgdheid. De spanning in de lucht was bijna tastbaar. Elise was stil en voorzichtig, duidelijk al nadenkend over wat nog ging komen. Onze blikken kruisten elkaar af en toe, verlegen lachend, een stille getuigenis van ons ongemak. Het was duidelijk dat we beide niet precies wisten hoe het gesprek op gang moest komen. De afstand tussen ons zei genoeg over de huidige dynamiek; het was maanden geleden dat we elkaar gezien hadden en de tijd had zijn sporen nagelaten.

De herinnering die Elise had opgeroepen voelde zo wrang aan. Het was een mooie en fijne herinnering uit een tijd waarin alles nog onschuldig leek, maar ook een tijd waarin misschien al verborgen problemen speelden. Ik voelde geen kwaadheid meer over wat er gebeurd was, maar de realisatie gaf me aanleiding om verder te vragen naar alles wat het afgelopen jaar gespeeld heeft.

“Ik heb nog wat vragen,” zei ik, mijn stem vastberaden ondanks het ongemak. Ik slikte en keek haar met harde ogen aan. Elise slikte ook, duidelijk bewust dat dit moment van confronteren eraan zat te komen. Ze leek bereid om antwoorden te geven, wat enigszins geruststellend was, hoewel ik me afvroeg wat ze nu echt dacht en voelde na alles wat er was gebeurd.

De gedachte dat ze nu weer voor me stond, na zo’n lange afwezigheid, maakte me zowel nieuwsgierig als bezorgd. Waarom was ze hier? Wat verwachtte ze van deze ontmoeting? De onzekerheid over haar motieven en haar gevoelens trokken als een waas over mijn gedachten.

Hoewel ik het nodig vond om deze relatie af te sluiten, worstelde ik met gemengde emoties. Een deel van mij voelde zich nog steeds bezorgd om haar, of die zorgen nu terecht of onterecht waren. Bepaalde gedachten maakten me kwaad, terwijl andere mijn innerlijke rust verstoorden. Het was een constante balans tussen emoties van woede en medelijden, tussen het verlangen naar duidelijkheid en de angst om weer verward te raken door haar aanwezigheid.

Ik was bang dat haar woorden me op een ander idee zouden kunnen brengen over onze relatie. Ik vreesde dat als ze me zou vertellen dat ze de laatste maanden met iemand anders had doorgebracht, dit mijn vermogen om definitief afscheid te nemen zou ondermijnen. De angst dat ik misschien niet in staat zou zijn om los te laten, terwijl ons leven samen een herinnering was die niet meer bestond, was bijna overweldigend.

De seizoenen veranderen, en zo verandert ook het leven. Ik besefte dat ik niet langer stil kon blijven staan bij het verleden, dat ik verder moest kijken naar de toekomst en de veranderingen die voor ons lagen. Dit gesprek was een noodzakelijke stap in het proces van afsluiten en verdergaan, hoe moeilijk dat ook zou zijn.

-

Elise begon langzaam, haar stem een schim van de vastberadenheid die ze ooit had getoond. “Het was een enorme fout,” zei ze, haar ogen vermijdend. Ze wreef zenuwachtig met haar handen over de zitting van het bankje. “Ik weet dat mijn afwezigheid je veel pijn heeft gedaan. Het was nooit mijn bedoeling om je zo te laten zitten.”

Mijn gedachten waren een wirwar van gevoelens die ik niet eenvoudig kon ordenen. De pijn in haar woorden raakte me, maar mijn frustratie en verwarring waren even diep. “Waarom heeft het zo lang geduurd voordat je terugkwam?” vroeg ik, mijn stem met een ondertoon van frustratie en wanhoop. “We hadden plannen voor onze toekomst samen. Wat heb je in die tijd gedaan? Was je bij iemand anders?”

Elise keek weg, haar ogen glinsterend van de tranen die ze probeerde in te houden. “Ik leef al die tijd als een soort kluizenaar bij m'n ouders. Er is niemand anders. Ik voelde me verloren en wist niet wat ik wilde,” haar stem trilde. “Elke dag heb ik gehuild omdat ik me zo schuldig voelde. Het spijt me echt, Lucas.”

De emoties waren tastbaar, en haar oprechte spijt was zichtbaar. Ondanks haar excuses en de pijn die ze toonde, voelde ik een mengeling van kwaadheid en verdriet. Het was moeilijk om niet geraakt te worden door haar tranen. “Het spijt me,” herhaalde ik, meer tegen mezelf dan tegen haar. “Maar hoe kan ik gewoon vergeten wat er is gebeurd? We hadden een toekomst voor ogen, een leven samen. Hoe kunnen we dat nu nog rechtzetten?” Had ik niet alleen over de tijd na de laatste keer in Brugge, maar ook over jaren terug. Ik was met haar naar Ameland gekomen op een toekomst op te bouwen. Toen zaten we al niet op dezelfde lijn, bleek later. Maar in plaats van erover praten, neukte ze met Jeff of Mussa zodra ze het eiland verliet voor haar vriendengroep.

Elise knikte, haar handen op haar schoot gevouwen. “Ik weet dat ik je pijn heb gedaan. Het is niet goed te maken. Maar ik wil wel dat je weet dat ik elke dag heb nagedacht over wat we hadden en hoe verkeerd het allemaal is gegaan.”

De woorden kwamen zwaar en beladen over. Er was een ruimte tussen ons die niet makkelijk te overbruggen was. “Ik waardeer je excuses, Elise,” zei ik uiteindelijk, “maar ik wil ook praten over de dingen die we samen hebben meegemaakt. Over wat dat voor ons betekent en hoe we verder moeten. We moeten het hebben over onze 'avonturen', de chaos die we hebben veroorzaakt, en wat dat nu voor ons betekent.” Ik dacht dat dit nodig was om verder te kunnen met Kamila, en dus echt alles met Elise af te sluiten. Deze periode dan.

Elise keek me aan met een mengeling van hoop en angst in haar ogen. De spanning was voelbaar, een dunne lijn tussen wat was en wat nog zou komen. Het gesprek zou nu een andere wending nemen, een die ons misschien verder zou helpen of juist verder van elkaar zou drijven. Terwijl ik haar aankeek, wist ik dat we niet alleen met het verleden moesten afsluiten, maar ook met de chaos die onze relatie had gekenmerkt. De lucht om ons heen leek zwaarder te worden, en ik voelde de urgentie om dit gesprek verder te brengen, om duidelijkheid te krijgen over de toekomst.

-

Terwijl we op het bankje zaten en het gesprek over het verleden en de huidige situatie voortzetten, was het tijd om de olifant in de kamer aan te pakken: onze vriendengroep en de complexe dynamiek die dat met zich meebracht.

“Het afgelopen jaar,” begon ik, mijn stem vastbesloten, “ik heb er geen spijt van. Echt geen spijt.” Elise keek me met oprechte nieuwsgierigheid aan. “Ja, de manier waarop het allemaal is gegaan, had anders gekund. Maar als ik terugdenk aan die momenten… zelfs aan de dingen die je liever niet zou willen horen over Mussa, Jeff, en de rest… dan voel ik een bepaalde opwinding. Vooral die keer dat ik je cadeau deed aan Mussa op zijn verjaardag,” zei ik met een lichte glimlach, “dat was een van de hoogtes van ons avontuur. Het was spannend, opwindend, en het heeft ons seksleven een enorme boost gegeven.” vond ik oprecht, en ook dat ze dit moest weten. Ze had niet alles verkeerd gedaan. Het had ook vaak heel anders kunnen lopen met een hele andere uitkomst. Want ik was ook niet perfect. Ik wist ook niet wat ik deed.

Elise opende haar mond, maar zei niets. Ze leek het moment te verwerken. De herinnering aan die dagen met Mussa en Jeff—de momenten die ons drieën met elkaar verbonden hadden op die onwaarschijnlijke en bizarre manier—was nog steeds vers in mijn gedachten. Het moment dat ik haar veremd zag gaan met Jeff en Mussa zich meldde, het cadeau dat ze voor hem was op zijn verjaardag en hoe hij dat had uitgepakt, tot het moment de laatste keer in Brugge dat ze hem nog 'stiekem' had zitten pijpen terwijl ik stiekem toekijk waarna de confrontatie volgde. Die herinneringen waren complex, maar ik voelde geen spijt. Integendeel, ze waren misschien wel de meest opwindende momenten uit onze relatie geweest.

“Maar nu,” vervolgde ik, “de manier waarop alles is geëindigd en het feit dat je nu met niemand meer contact hebt… dat raakt me wel. Het lijkt erop dat je in die zin echt eenzaam bent. Ja, je hebt fouten gemaakt, maar dat geldt voor iedereen. Wij allemaal hebben ons aandeel in deze chaos gehad.” probeerde ik haar toch een beetje op te beuren. Toen Kamila zei dat ook zij, en de rest, weinig contact met Elise hadden, ging ik me toch zorgen maken. Ze was niet de enige schuldige in dit verhaal.

Elise zuchtte diep, haar ogen vol spijt en vermoeidheid. “Ik weet het,” zei ze zachtjes. “Ik heb je niet willen vergeten, maar het is moeilijk om weer contact te maken, vooral na alles wat er is gebeurd.” Daar kon ik me wel iets bij voorstellen...

De gedachte dat Elise bijna geen contact meer heeft met de vriendengroep—de mensen met wie ze zoveel gedeeld had—was pijnlijk. Ik begreep het, maar het was ook duidelijk dat het voor iedereen een verwarrende tijd was. Zelfs ik had na Brugge nauwelijks nog contact gehad met de groep, terwijl we bijna met iedereen wel wat besproken hadden toen. Alleen met Kamila leek er iets nieuws te ontstaan, maar dat was een andere zaak.

Ik haalde diep adem en veranderde het onderwerp naar de mensen die belangrijk voor ons waren geweest. “Mussa,” zei ik, “was altijd een soort eeuwige rivaal. Voor mij was hij een fantasie die ik met jou deelde, een fetisj die we beide belangrijk vonden. We hebben samen een aantal onmiskenbare momenten gedeeld. Hoe hij zich ongevraagd bij jullie voegde terwijl jij al seks had met Jeff, dat beeld staat nog scherp in mijn geheugen. En het moment waarop ik je cadeau deed aan Mussa zonder dat hij het wist… Dat was misschien een van de meest intrigerende en opwindende momenten uit onze tijd samen. Maar na Brugge, toen je hem nog alleen een snelle blowjob gaf en alles uit elkaar begon te vallen toen we eerlijk werden naar hem en naar elkaar… dat was het einde van Mussa’s rol in ons verhaal.” kon ik nu wel concluderen.

Elise knikte, haar gezicht getrokken door emotie. “Hyun was ook ingewikkeld,” vervolgde ik. “Je had eerder een relatie met haar, terwijl ze deed alsof jullie gewoon vrienden waren. Toen ze hier op Ameland kwam, en ik haar ontmaagd heb en we samen ook het een en ander met haar gedaan hadden leek alles te kloppen, maar was het vervolgens alsof alles in de soep liep. We konden maandenlang niet met elkaar door één deur, en nu lijkt ze helemaal geen oog meer voor je te hebben.” Het was mijn kijk op haar leven. Ze zat daar en bleef stil. Ze hoorde me aan maar geef amper een weerwoord. Het was te pijnlijk, leek ze zich te realiseren en ik voelde haar emoties stijgen.

“Elk van deze mensen,” zei ik, “had een invloed op wat er met ons is gebeurd. Maja bijvoorbeeld, dat leek veelbelovend. Samen met Pawel hebben we hier op Ameland een paar avontuurlijke momenten gedeeld. Maar waarom is er daarna zo weinig contact geweest? Het blijft mij een raadsel.” bracht ik die twee ook nog op.

Elise keek me aan, haar ogen oprecht, maar ook zoekend. “En Jeff?” vroeg ze uiteindelijk, haar stem gebroken. “Was hij werkelijk zo’n grote rolspeler?” vroeg ze mij nu, wetende wat ik van hem vond en dat ik hem altijd als de schuldige had gezien in dit hele verhaal.

“Jeff,” zei ik met een verbeten lach, “was de aanstichter van veel problemen. Hij leek altijd ergens op de achtergrond te lurken, zelfs in jouw afwezigheid. Maar nu speelt hij amper nog een rol. Zelfs niet meer in zijn eigen leven. En jij… je weet ook niet meer hoe het allemaal zit met iedereen. Of wel?” De ideeën die ik nu had van al deze personen waren gebaseerd op maanden terug. Net als Elise had ik geen contact met ze. Ik wist niks. Alleen wat ik me herinnerde. En Elise wist het ook niet. We deelden die herinneringen nog wel en ook zij kon er gemengd op terugkijken. Ik zag dat het kriebelde toen we het over Mussa hadden, en dat ook zij me pijn terugkeek op haar relatie met Hyun. Met Maja en Pawel leken we een heel nieuw hoofdstuk te beginnen waarin we een gelijk soort koppel hadden gevonden, maar dat liep helemaal anders toen we ons weer hadden laten verleiden om naar Brugge te gaan. Het was het begin van het einde geweest.

Er viel een stilte tussen ons, gevuld met de herinneringen en het ongemak van wat geweest was. Elise’s emoties waren een mengeling van spijt en verdriet, en ik voelde een mengeling van wrok en medelijden. Het was duidelijk dat dit gesprek de fundamenten van onze gezamenlijke geschiedenis weer blootlegde, met alle pijnlijke en opwindende momenten die dat met zich meebracht. En het waren allemaal, stuk voor stuk, personen waarmee we prachtige en vooral geile momenten hadden meegemaakt, wat toen de basis was van onze relatie. Maar stuk voor stuk was elke herinnering ook een reden om te beseffen dat er toen al weinig toekomst zat in een serieuze relatie met Elise. Daar heb je dan een paar maanden voor nodig om achter te komen. En ondertussen was er iemand waarmee een serieuze, volwassen relatie wel mogelijk was, op het eiland aanwezig...

-

Elise had nu net gevraagd over Kamila, en ik wist dat dit gesprek moeilijk zou worden.

“Elise,” begon ik, “het is niet gemakkelijk om hierover te praten, maar ik wil eerlijk zijn.” Mijn stem trilde een beetje, maar ik probeerde kalm te blijven. “Kamila is al drie weken hier. We hebben een relatie, en het is serieus. We zijn verliefd op elkaar.” Hier had ik het meest tegenop gekeken, maar wist dat ook ik eerlijk moest zijn tegen Elise.

Ze keek me met een mengeling van jaloezie en onzekerheid aan. Het was duidelijk dat de realisatie van mijn relatie met Kamila een schok voor haar was. “Betekent dit dat ik al volledig vervangen ben? Dat je niet meer aan mij denkt?” vroeg ze, haar stem nu gebroken door de emotie. Ik slikte meteen terwijl ik haar zo klein zag worden.

“Het is niet zo eenvoudig,” antwoordde ik. “Ja, Kamila en ik zijn gelukkig samen. We zitten op dezelfde lijn, en we willen een serieuze relatie. Maar het spijt me dat je je zo voelt.”

Elise slikte en probeerde haar emoties in bedwang te houden. “Ik wil duidelijkheid,” zei ze, “maar ik hoop ook nog een kans te maken. Ik dacht dat we misschien nog iets konden rekken, iets konden herstellen.” gaf ze toe, zonder me aan te kijken, en leek ze dus al te beseffen dat deze kans echt verkeken was.

Ik voelde de pijn in haar woorden, en het deed me oprecht pijn om haar zo te zien. “Ik wil niet dat je denkt dat ik je volledig vergeet. De tijd die we samen hadden, die herinneringen, blijven belangrijk voor me,” zei ik. “Maar de situatie is veranderd. Kamila en ik hebben nu onze eigen toekomst om op te bouwen.”

Elise keek naar de grond, zichtbaar aangedaan. “Het lijkt erop dat je een nieuw hoofdstuk in je leven hebt gevonden,” zei ze. “En dat kan ik niet veranderen. Ik weet nu dat mijn bezoek hier inderdaad van korte duur was. Maar ik hoopte nog steeds dat je misschien voor mij zou kiezen.”

“Het is moeilijk voor me om je dit te vertellen,” zei ik, terwijl ik mijn best deed om eerlijk te blijven. “Kamila en ik zijn echt samen. We willen deze relatie voortzetten, en ik wil je niet meer pijn doen door je valse hoop te geven.” leek het nu heel even alsof ik de slechterik was.

“Het is een bittere pil om te slikken,” zei Elise, haar stem wankelend, maar oprecht en vol besef. “Het spijt me echt dat alles zo is gelopen. Het lijkt wel of ik nu pas echt besef wat er allemaal gebeurd is.”

Ik knikte, wetende dat ze gelijk had. “Ja, het was een complex jaar." noemde ik het maar. "We hebben allemaal fouten gemaakt en keuzes gemaakt die we nu onder ogen moeten zien,” zei ik. “Kamila heeft mijn leven veranderd op een manier die ik niet voor mogelijk had gehouden. Onze avonturen met anderen waren opwindend, maar dat is verleden tijd. Kamila en ik willen nu iets serieus.”

“Dus Kamila heeft mijn plek ingenomen?” vroeg Elise, haar stem vol verdriet en resignatie.

“Ja,” zei ik. “Kamila en ik hebben zowaar de toekomst samen voor ogen. Ik begrijp dat je je gepasseerd voelt, maar het is tijd om verder te gaan. Kamila en ik zijn op dezelfde golflengte, en ze past beter bij mijn huidige leven.” pakte ik nu ook maar echt door. Er mocht geen twijfel bestaan.

Elise knikte langzaam, haar gezicht een mengeling van verdriet en berusting. “Ik begrijp het,” zei ze uiteindelijk. “Ik accepteer het. Misschien is het beter zo. Als Kamila gelukkig is met jou, dan hoop ik dat jullie het goed hebben samen.” Ze keek me nu weer aan en ik zag dat ze dit moeilijk vond, maar wel meende. Zowaar was ze toch een beetje volwassen geworden.

“Het doet me pijn je zo te zien,” zei ik. “Maar ik ben blij dat je begrijpt dat het tijd is om verder te gaan. Misschien kunnen we nog eens praten, misschien niet, maar ik wil niet dat je denkt dat alles wat we hadden helemaal verloren is.”

Elise stond op, haar gezicht nog steeds met een mengeling van verdriet en acceptatie. “Ik ga mijn spullen ophalen en dan ga ik weg. Het is tijd om mijn eigen pad te volgen. Misschien komt er ooit een tijd dat we weer kunnen praten, maar voor nu is het beter zo.”

We stonden op en liepen samen terug naar het huis, het gesprek nog steeds zwaar op onze schouders. Elise verliet Ameland met haar spullen, en ik wist dat dit het einde was van een hoofdstuk in ons leven. Terwijl ik naar Kamila keek, waar ik ondertussen stil mee in de tuin zat, voelde ik een mengeling van verdriet en opluchting. Het was tijd om verder te gaan. En zo was het opeens gedaan. Ik had van tevoren nooit aangegeven dat er nog veel inzat voor Elise. Ik had haar gezegd dat er een oplossing moest komen, en dat dit waarschijnlijk die oplossing zou zijn. Dit had ik Kamila niet gezegd. Niet omdat ik het geheim wilde houden, maar omdat ik zonder inmenging van een ander een beslissing wilde maken. Kamila had vast gezegd dat ik dit niet moest doen en dat het misschien nog wel goed zou komen. Niet omdat ze dat wilde, maar omdat ze dacht dat ik dat wilde. Van beide kanten goed bedoeld dus.

De schok was dus groot toen Elise diezelfde middag alweer afscheid nam. De twee wisselden nog woorden en gaven elkaar ook nog een knuffel. Er was geen kwaad in de opzet geweest van wie dan ook. Kamila kon het gelijk een plek geven en alle jaloersheid van eerder was meteen weer weg. We liepen nu wel mee. Een paar koffers en ik voer zelfs mee naar de overkant. Ik hielp haar met het inladen van de taxi. Die wilde ik ook nog wel betalen. We knuffelden nog één keer. Ook deze knuffel was fijn en innig. Maar het zou voorlopig de laatste zijn. Ik zei haar dat ze me altijd mocht bellen als ze dat wilde en dat ik hoopte dat ze haar rust zou vinden. Ze keek me aan alsof ze me nog een kus wilde geven, maar tijdig deed ik een stapje naar achteren. Al had ik best nog één keer haar lippen willen voelen. Het voelt gek op zo'n manier afscheid te nemen, na zo'n jaar, en helemaal na die afwezigheid van haar de laatste maanden. Het maakte het wel makkelijker.

"Het ga je goed." zei ik nog. Ze stapte in nadat ze knikte. Toen besefte ik het pas. Het was voorbij.

-

De avond viel nog vroeg, maar de lucht was al donker terwijl ik door de straten van het dorpje op Ameland liep. De kou beet licht in mijn wangen, en de hemel leek een deken van sterren over het eiland te hebben gespreid. Ik was uitgeput, mijn spieren voelden zwaar, maar de opluchting die zich in mijn borst had genesteld, maakte alles lichter. Het was alsof ik eindelijk kon ademen na een lange tijd onder water te hebben gezeten. Het eiland, dat eerder die dag nog verstikkend en vol herinneringen had aangevoeld, leek nu anders. Elk huis, elke straat leek een nieuwe betekenis te hebben gekregen, alsof ik eindelijk in het heden was aangekomen.

Toen ik mijn huisje naderde, zag ik het al van een afstand. Het was een klein, knus huisje aan de rand van het dorp, met een rieten dak dat glinsterde in het maanlicht. Het stond niet ver van de duinen en het strand, waar de zee altijd aanwezig was, een eeuwige metgezel. De nacht was stil, op het zachte geruis van de wind na. Het voelde alsof alles op zijn plek viel, alsof dit precies was waar ik hoorde te zijn.

Door het keukenraam scheen warm licht naar buiten, en toen ik dichterbij kwam, kon ik Kamila zien. Ze stond in de keuken, bezig met het snijden van groenten op het houten aanrecht. Haar lange, rode haar viel in golven over haar schouders, en ze had het losjes naar achteren vastgezet, waardoor er een paar lokken over haar gezicht vielen. Ze droeg een eenvoudige, maar elegante jurk die net boven haar knieën viel, met een diepe, maar subtiele halslijn die haar slanke figuur accentueerde. Haar huid leek bijna te gloeien in het zachte licht van de keukenlamp, en elke beweging die ze maakte was vloeiend, bijna sierlijk.

Ik bleef even stilstaan en keek naar haar. Er was iets bijna magisch aan het tafereel; de manier waarop ze zich bewoog, de concentratie op haar gezicht terwijl ze sneed, het simpele maar toch betoverende beeld van een vrouw die thuis aan het koken was. Mijn hart vulde zich met een intens gevoel van liefde en bewondering. Hoe had ik zoveel geluk gehad dat zij de mijne was? Ze was te mooi, te perfect—bijna onwerkelijk. Maar op dit moment geloofde ik het. Dit was mijn leven nu, en ik kon het eindelijk accepteren. Samen met Kamila kon ik verder, zonder de schaduwen van het verleden.

Ik opende de deur zachtjes en stapte naar binnen. De warmte van het huis omhulde me onmiddellijk, en de geur van vers eten maakte mijn maag onbewust knorren. Kamila draaide zich om toen ze me hoorde binnenkomen, een glimlach verscheen op haar gezicht. "Je bent terug," zei ze zacht, terwijl ze het mes neerlegde en naar me toe liep. Had ze gedacht dat ik weg zou blijven?

"Ja, ik ben terug," antwoordde ik, en ik voelde hoe de woorden meer betekenden dan alleen mijn fysieke aanwezigheid. Ze leken ook mijn innerlijke rust te bevestigen. Ik boog me voorover en kuste haar zacht op haar voorhoofd, waarna ik even stil bleef staan om haar geur in me op te nemen—een mengeling van haar parfum en het eten dat ze aan het bereiden was.

We gingen aan tafel zitten, en de maaltijd voelde als een ritueel van thuiskomen. Kamila had een eenvoudige, maar heerlijke maaltijd gemaakt. De tafel was gedekt met kaarslicht dat een warme gloed over haar gezicht wierp, waardoor ze nog stralender leek. Terwijl we aten, merkte ik hoe de stilte tussen ons niet ongemakkelijk was, maar gevuld met begrip en wederzijdse gevoelens.

"Ik ben blij dat je thuis bent," zei ze uiteindelijk weer, terwijl ze me aankeek met een mengeling van opluchting en liefde in haar ogen. "Hoe voel je je nu? Na alles... Elise...?"

Ik slikte even, voelde de herinnering aan Elise door mijn gedachten flitsen, maar het deed geen pijn meer. Het was een zachte echo in plaats van de scherpe steken die ik eerder had gevoeld. "Ik zal Elise nooit vergeten," zei ik eerlijk. "Maar ik weet dat het goed is zo. Dit is waar ik moet zijn, bij jou."

Ze knikte, duidelijk opgelucht door mijn woorden, al bleef er een zweem van bezorgdheid in haar blik. "Ik hoop alleen dat Elise niet voorgoed verdwijnt," voegde ze er stilletjes aan toe. "Ze is toch belangrijk geweest, voor ons allebei."

"Dat is ze," bevestigde ik. "Maar ze zal haar weg vinden, net zoals wij dat moeten doen." Ik glimlachte naar haar, en dat leek haar gerust te stellen. Ze vertelde me dat er al nieuwe plannen waren voor een samenkomst binnen onze vriendengroep, maar geen van ons beiden leek daar nu zin in te hebben. De avond was te vredig, te intiem om aan iets anders te denken dan aan elkaar.

Toen de borden leeg waren en de kaarsen bijna op hun eind waren, leunde Kamila naar achteren en keek me doordringend aan. "Lucas," begon ze voorzichtig, "ik begrijp het als je vanavond liever rust wil. Je hebt veel meegemaakt, en ik wil je niet pushen..."

Haar woorden waren voorzichtig, maar de onzekerheid in haar ogen was duidelijk. Ze dacht dat ik haar misschien niet zou willen vanavond, dat ik te moe of te emotioneel verward was om verder te gaan dan dit rustige samenzijn. Maar ze begreep het verkeerd. Mijn hart bonsde nog steeds hard in mijn borst, niet alleen van vermoeidheid, maar ook van verlangen.

Ik schoof mijn stoel dichter naar haar toe, pakte haar hand vast en keek haar recht in de ogen. "Kamila," zei ik zacht, "ik wil je. Altijd. En nu, zonder dat ik me schuldig hoef te voelen over Elise... Ik heb je nu nodig, meer dan ooit." klonk ik zo vastberaden als ik maar wezen kon.

Haar ogen werden groot, en ik zag hoe haar wangen langzaam rood kleurden. Ze lachte, half opgelucht, half verrast. Voordat ze iets kon zeggen, boog ik voorover en kuste haar vol op haar mond. Ze hapte naar adem, maar beantwoorde mijn kus met evenveel vuur. Mijn hand gleed omhoog naar haar nek, trok haar dichter naar me toe, en toen ik mijn tong langs haar lippen liet glijden, opende ze haar mond zonder aarzeling.

Onze tongzoen was intens, vol passie die zich al die tijd had opgekropt. We hielden elkaar vast, onze handen verkenden elkaars lichamen alsof we elkaar voor het eerst aanraakten. De warmte tussen ons werd steeds heviger, en ik kon voelen hoe haar adem zwaarder werd, net als de mijne. We wisten beiden waar dit naartoe ging, en geen van ons wilde stoppen.

Met een speelse glimlach nam Kamila mijn hand vast en trok me overeind. Ze leidde me naar onze slaapkamer, waar de sfeer in het zachte licht nog intiemer was. Er was geen spoor meer van Elise of haar spullen; dit was ons domein nu, puur en onverdeeld.

Kamila draaide zich om en keek me met een vurige blik aan, haar ogen schitterden van verlangen. We vielen in elkaars armen, de laatste afstand tussen ons verdween. Wat volgde was een nacht die alles losliet—al onze zorgen, al onze twijfels, vervangen door niets dan liefde en verlangen.

-

De vroege ochtendzon begint zijn gouden stralen door het slaapkamerraam te sturen, maar ik ben al eerder wakker. Kamila ligt nog te slapen, haar ademhaling zacht en gelijkmatig. Het is een rustig gezicht – de stilte in de kamer wordt alleen doorbroken door het gefluister van de wind die door de kieren van de houten kozijnen waait. Terwijl ik naar haar kijk, voel ik een warme gloed van geluk en tevredenheid.

Ik trek de dekens voorzichtig van haar af, zodat ik haar niet wakker maak. Ze lijkt zo vredig, en ik wil haar niet storen. Terwijl ik opsta, glijd ik stilletjes uit bed en kijk even naar buiten. Het is nog vroeg, de lucht is helder en de wereld lijkt in rust te verkeren, net zoals Kamila nu.

Gisteren hebben we afscheid genomen van Elise en haar invloed op mijn leven. Maar een paar dagen eerder had ik die ander al gesproken. Ook zonder Kamila. Ook tegen Eke wilde ik eerlijk zijn en was ik eerlijk geweest. Het was een zware beslissing om gisteren afscheid te nemen van Elise, maar de gesprekken met Eke hadden zowaar hun invloed daarop gehad. Eke had me gevraagd om een 'normaal' leven te leiden – een leven dat ik niet kon geven. Dat was duidelijk, maar ik had Eke eerlijk verteld dat een normaal leven niet mijn pad was. Het was niet wat zij misschien wilde zien, en dat moest ze maar accepteren. Eke blijft welkom in mijn leven, maar ik kon niet veranderen wie ik was. Dat had ze niet verwacht. Zeker niet toen ik haar vertelde over Kamila en dat het een kwestie van tijd zou zijn voordat zij officieel mijn vriendin zou worden. Daar had ze toen niet veel op te zeggen, en dit had ze ook zeker niet zien aankomen. Maar het moest gezegd worden. Ik wilde Eke niet kwijt. Dus dan maar eerlijk zijn. Dat leek bij haar toch te werken en zo geschiedde het. En zo stond ik even later ook Elise te woord en de rest weten jullie nu.

Vandaag staat de kerkdienst op de agenda, en ik kan me niet helemaal voorstellen hoe het zal zijn om daar met Kamila te zijn. Eke, Adil en de rest zullen er zijn. Ik weet dat Adil zal kijken zoals altijd, met die mengeling van bewondering en jaloezie. Eerst Elise, en nu iemand als Kamila. Ja, hoe ik het voor elkaar krijg, weet ik ook niet. Maar ik zal wel twee keer nadenken om hem weer in de buurt te laten. Het feit dat Elise niet meer terugkwam, had ook deze jongen wat rust gegeven, zo leek het. En ik zal die blik van hem weer zien – het is een herinnering aan het leven dat ik achter me heb gelaten. Maar ik weet dat het ook hier tijd is om verder te gaan.

Kamila wordt langzaam wakker als ik terug naar bed ga en haar voorzichtig aanraak. Haar ogen openen zich langzaam, en ze kijkt me aan met een slaperige glimlach. "Goedemorgen," fluistert ze zachtjes.

"Goedemorgen," zeg ik terug, terwijl ik mijn handen zachtjes over haar schouders laat glijden. "Heb je goed geslapen?"

Ze knikt en rekt zich even uit. "Ja, heel goed. Ik voel me klaar voor de dag."

"Mooi zo," zeg ik, terwijl ik haar een kus op haar voorhoofd geef. "We hebben een interessante dag voor de boeg. We gaan naar de kerk vandaag."

Kamila kijkt even verrast. "Naar de kerk? Het lijkt me een beetje vreemd om daar heen te gaan na alles wat we hebben meegemaakt."

"Ja, het zal wennen zijn," zeg ik, terwijl ik mijn handen door mijn haren haal. "Maar het hoort erbij. We moeten het nieuwe leven omarmen, ook de dingen die vreemd voelen."

Kamila knikt, haar ogen stralen begrip en vastberadenheid uit. "Oké, laten we het doen." Ze wilde zich in mijn leven voegen, en dit hoorde er gek genoeg bij. Al ging het me niet om het geloof, was het fijn in die gemeenschap te zijn, waar ik ook in geaccepteerd werd. En ik wist zeker dat Kamila ook geaccepteerd werd. Elise was al maanden uit beeld, immers. En Kamila was zelf ook gelovig, had ze gezegd. Allemaal op onze eigen manier, wat zelfs in deze strenge refo-kerk kon.

-

Na een tijdje staan we op en bereiden we ons voor om naar de kerk te gaan. Kamila is op haar best gekleed – een elegante jurk die haar schoonheid accentueert en haar er op haar keurigst uitziet. Ik kan niet anders dan trots naar haar kijken. Het is duidelijk dat ze zich bewust is van het belang van deze dag, en dat waardeer ik enorm.

Wanneer we bij de kerk aankomen, voel ik een mengeling van spanning en verwachting. De oude stenen van het kerkgebouw steken scherp af tegen de donkerblauwe lucht van de vroege ochtend, en de kerktoren steekt trots boven het landschap uit. Binnen voel ik de ogen van de gemeenschap op ons gericht. Eke, Willemijn, Sanne en Adil en Rens zitten al in de kerk met hun families, hun blikken zijn als een warme stroom van nieuwsgierigheid en verwachtingsvol kijken ze naar ons.

Adil’s blik is bijzonder duidelijk – een mengeling van respect en misschien zelfs een beetje jaloezie. Hij kijkt naar Kamila en dan weer naar mij, een blik die zegt: "Je hebt het weer geflikt met zo'n mooie vriendin." De herinneringen aan het verleden schieten door mijn hoofd, vooral de tijd toen Elise iets had gedaan met Adil en ik stiekem toekeek. Maar ik duw die gedachten weg en probeer me te concentreren op het hier en nu. Kamila voelt de spanning ook en glimlacht geruststellend naar me, haar hand stevig in de mijne. We nemen plaats op een bankje, en ik voel de aanwezigheid van onze oude en nieuwe kennissen om ons heen.

Na de dienst, tijdens de koffie, zitten Kamila en ik samen aan een tafel in de gezellige ruimte van de kerk waar de gemeenschap zich verzamelt. De sfeer is vriendelijk en een beetje opgelucht, alsof de gemeenschap zich aanpast aan onze nieuwe situatie en ons met een mengeling van nieuwsgierigheid en acceptatie benadert. Eke zoekt ons op en begroet ons met een warme glimlach. Het gesprek is vriendschappelijk en ongekunsteld, en ik merk dat Kamila op haar gemak is. Ze ontmoet Willemijn, Sanne, Adil en Rens – de mensen die ik eerder had genoemd. Kamila en ik wisselen af en toe blikken van begrip en humor uit, vooral wanneer Adil zich voorstelt aangezien ik haar eerder al had verteld over de tijd dat Elise iets met hem had gedaan... Kamila’s blik kruist de mijne, en een subtiele glimlach speelt rond haar lippen, alsof ze het verleden aanvaardt en ons nieuwe leven verwelkomt.

-

Als we weer thuis zijn, zitten we samen in de woonkamer, de zachte verlichting van de lampen werpt een warme gloed over ons. Kamila neemt het initiatief om het gesprek over haar online platform te openen. Terwijl ze praat, voel ik een nieuwe energie door me heen stromen, een gevoel van opwinding over de mogelijkheden die voor ons liggen. Ook hier hadden we het al even eerder over gehad de laatste weken.

“Ik denk dat we veel meer kunnen bereiken met jouw online platform,” zeg ik terwijl ik een slok van mijn drankje neem. “Jij hebt zoveel talent, en we kunnen dat echt benutten.” Dit zeg ik omdat ze me gevraagd had naar ideeën, en of ik wellicht vaker met haar voor de camera wilde verschijnen. Er viel heel veel geld mee te verdienen, al deed ik het niet daarom. Ik zag ook hoe leuk ze het vond, en hoe leuk het haar leek dit echt samen te doen. We zouden dan minder gebonden zijn aan Ameland en mijn winkel en er ook samen eens op uit kunnen gaan. Niet dat Kamila het niet naar haar zin had hier op Ameland. Zij pas wel bij dit eiland.

Kamila knikt enthousiast, haar ogen stralen van enthousiasme. “Ja, ik denk ook dat we veel kunnen doen. We moeten gewoon een goede strategie bedenken en alles goed plannen.”

Zo hadden we het er al over gehad wat meer kijkers zou trekken. Nu deed ze alles nog alleen op die paar filmpjes na. Onherkenbaar, en altijd gekleed. Dat leverde al aardig wat op. Maar die kennissen van weleer waar ze nog wel eens contact mee had, hadden haar al tips gegeven. Naakt leverde meer op, een man erbij leverde nog meer op, en eventueel wat meer bekend in beeld natuurlijk ook. Dingetjes die we konden bespreken met elkaar. Had ik al gezegd dat ze tijdens die eerste week, toen ze elke ochtend onder de tafel verdween, stiekem zichzelf had zitten filmen terwijl ze mijn pik aan het melken was? Dat was een leuke verrassing die ze voor me had bewaard. Op dit moment was dat geen bruikbaar materiaal. En ze verzekerde dat dit zeker niet de reden was waarom ze me zo graag elke ochtend een bj had gegeven. Ik kon er alleen maar om lachen, en sindsdien ontvang ik nog regelmatig in de ochtend een lekkere pijpbeurt van haar, en zonder camera. Zo ver waren we nog niet, dat we ook daadwerkelijk dingen gingen vastleggen. Maar erover praten was al leuk.

Terwijl we verder praten over onze plannen en hoe we onze toekomst willen vormgeven, voel ik een bekende vastberadenheid in me opkomen. Het lijkt erop dat we eindelijk de richting hebben gevonden die we zoeken. Het is tijd om verder te gaan, om samen een nieuw leven op te bouwen – een leven dat ons gelukkig maakt en dat we zelf kunnen vormgeven. Kamila en ik hebben veel om naar uit te kijken, en de toekomst lijkt ons eindelijk iets te bieden waar we samen aan kunnen bouwen. Samen, en wie weet nog met anderen.

-
*
*
-
*
*
-
Het Einde?!?!?! Nou, ik denk het niet. Maar ik moet wel even verzinnen hoe ik dit verder ga aanpakken. Suggesties altijd welkom, al zal eer dit verhaal geplaatst is een nieuw deel al in de maak zijn. Maar toch! Laat maar horen.

Verder wil ik nog zeggen dat ik heus wel opensta voor kritiek en discussie omtrent dit verhaal. Graag zelfs. Maar aangezien ik al meer dan 120 delen schrijf als Lucas, voel ik me soms ook een beetje Lucas. Om dan voor domme lul uitgemaakt te worden... ;)

Daarnaast mogen jullie best weten dat elk verhaal voor mij een leerproces is. Het is ooit begonnen als een 'romantisch' verhaal. Ondertussen staat alles onder 'tieners'. Ik denk dat de laatste delen misschien weer wat meer neigen naar romantisch, maar wat geeft het. Als het kon, zou ik de categorie blanco laten. Mijn verhalen gaan altijd van hop naar her, net als mijn hoofd, dus ja.
Ik heb best wel wat moeite gehad om het personage Elise los te laten in dit verhaal. Zelfs nu in dit deel is ze nog niet helemaal uit het verhaal geschreven, maar we gaan zien hoe dat gaat lopen. Ik hou altijd te lang vast aan wat ik al heb geschreven, en in dit geval probeer ik met elk nieuw deel alle voorgaande delen niet te vergeten. Dat wordt ondertussen onmogelijk na 120 delen. Heeft iets met logica te maken en dat ik wil dat het klopt van begin tot einde, ook al boeit het begin al eigenlijk niet meer. En ik weet dat ik het begin de leeftijden door elkaar heen heb gehaald, dus qua logica was dat al een enorme misser...

Dan nog het feit dat er afbeeldingen bij verhalen geplaatst kunnen worden. Iets wat ik zelf al een tijdje doe en ook verkoop, genereren door middel van ai. Nou stop ik daar best veel tijd in omdat ik het ook leuk vindt, maar ben wel nieuwsgierig of het ook een toegevoegde waarde is voor de verhalen. De meeste van jullie hebben niet eerder afbeeldingen gezien van bijvoorbeeld Kamila en dit hoofdstuk is het Elise.
Voegt het wat toe?
Verpest het juist het beeld wat er al was?
Kloppen de beelden met hoe de dames omschreven hebben?
In mijn hoofd klopt vaak van alles wel, maar op papier is dat niet altijd terug te zien...

En tot slot wilde ik nog zeggen dat ik discussie over het verhaal alleen maar toejuich. Via reacties op de site is dat altijd wat lastig, vind ik zelf. Mocht je meer uitleg willen over het verhaal of waarom ik bepaalde keuzes wel en niet maak, kan je me ook altijd een mailtje sturen. Alleen maar leuk!

Nu is het tijd om aan m'n andere series te schrijven. Ik weet dat dat voor een klein publiek is, maar zolang het mij plezier geeft, doe ik dat lekker. Net als dat ik met dit verhaal door blijf gaan totdat ik het niet meer leuk vind!

Met de allervriendelijkste groet!
Jefferson.
-
*
*
-