Dit verhaal is een pure fantasie en door sommigen wordt het misschien als kinderachtig ervaren.. Het gaat een trage opbouw zijn met wat achtergrond voor het 'interessante deel' begint. Het enige wat ik kan zeggen is: "Boys will be boys.".

Al van jongs af aan ben ik bezig met auto's. Posters van sportwagens hingen aan de muren van mijn slaapkamer, ik probeerde altijd dure auto's op straat te zien. Gelukkig ben ik in een familie geboren die dit soort auto's ook kan betalen.

Een verre overgrootvader was industrieel aan het begin van de industriële revolutie. Sindsdien heeft elke erfgenaam het familievermogen alleen doen groeien en hebben we in zowat elke sector bedrijven of investeringen. Het vermogen is intussen zo groot dat het nageslacht voor de komende 200 jaar niet meer zou moeten werken. Maar daar gaat mijn familie niet in mee. Elke erfgenaam moet gestudeerd hebben en moet werken, liefst binnen het bedrijf, voor je op je 25e verjaardag toegang krijgt tot je trust.

Zelf ben ik Rik, intussen 26 jaar oud en heb ik dus al een jaar toegang tot mijn deel van het familiefortuin. Ik heb economie gestudeerd en werk bij een van de holdings van mijn vader, namelijk degene die in exclusief vastgoed handelt. En nee, dan bedoel ik niet het appartement van 2 miljoen euro in Knokke, ik bedoel de villa van 25 miljoen euro in Saint-Tropez. Het klinkt allemaal arrogant, maar zo ben ik het gewend.

In tegenstelling tot wat de meeste mensen denken, heb ik een hechte band met mijn ouders. Vooral mijn vader. Een echt voorbeeld voor me. Niet alleen werk ik voor hem. Ik race namelijk ook samen met hem.

Samen hebben we een mooie autocollectie op poten gezet. En dat zijn auto's die worden gereden, niet in de garage geparkeerd als investering. Samen racen we met een Ferrari 250 GT SWB uit 1963 tijdens verschillende klassieke rally's maar bijvoorbeeld ook de Mille Miglia en op circuits. Natuurlijk een speciale versie van vader- en zoonactiviteiten, maar het is er een en houdt ons dicht bij elkaar. Het zorgt er ook voor dat we in het befaamde klantenboekje van Ferrari staan en we ons zowat alles kunnen permitteren.

Dus toen de nieuwe Ferrari 12Cilindri werd gelanceerd, stond mijn order binnen 24 uur in de orderboeken. Dan rij ik in het vervolg naar alle onze dure villa's aan de Rivièra in plaats van te vliegen. Oké, de Ferrari is niet heel milieubewust, maar beter dan de privéjet.

Zo kreeg ik een tweetal weken geleden telefoon van Jacques, de baas van de Ferrari garage, met een interessant voorstel. Om de publiciteit te vergroten wilt hij dat er iemand een 12Cilindri in Italië gaat halen en naar België rijdt, onderweg zou er dan op verschillende plekken gestopt moeten worden zodat de auto gezien wordt en er foto's gemaakt worden, voor de auto in de garage komt te staan. Als één van de eersten ter wereld met de nieuwe Ferrari rijden, klonk wel aanlokkelijk. Maar Jacques zijn uitleg was nog niet gedaan. Om me hierbij te helpen, heeft hij aan een influencer gevraagd mee te gaan en de publiciteit extra te boosten. Sowieso zijn publiciteit en aandacht geen woorden die mijn familie graag hoort, laat staan influencer. Maar ik zou alleen chauffeur zijn en niet mee op de foto moeten. Het voorstel was te aanlokkelijk om te negeren.

Daarom sta ik dus op een vrijdagochtend in de vertrekhal van Zaventem, aan het wachten op die influencer.

Natuurlijk had ik haar na het telefoongesprek met Jacques dadelijk opgezocht. Op haar foto's afgaande kon ik goed begrijpen dat ze meer dan 200.000 volgers heeft. Een knappe brunette met groen-grijze ogen, een slank, afgetraind lichaam en een niet onverdienstelijke voorgevel. En dan had ze nog een mooi kleurtje van al haar vakanties, sorry haar 'werkreizen'. Ik had mezelf al voorgenomen om mijn vooroordelen aan de kant te zetten

en haar het voordeel van de twijfel te geven. Ik heb namelijk veel geluk met mijn afkomst, maar ik werk ook wel.

Dus na zo'n tien minuten wachten zie ik haar aankomen. In het echt ziet ze er nog beter uit. Vooral nu ze zich niet heeft opgemaakt voor de camera. Echt een natuurlijke schoonheid, zelfs in de witte tanktop en grijze joggingbroek die ze aanhad.

Net zoals ik haar scan, scant ze mij ook. Ze bekijkt me van top tot teen. Ik ben al blij dat ik een wit hemd en een donkere broek heb aangedaan, anders zou ik me zeker een landloper voelen.

"Hallo, ik ben Rik, je chauffeur volgende week. Aangenaam", begroet ik haar met een glimlach.

"Hey, ik ben Martha, maar dat wist je waarschijnlijk wel", antwoordt ze nogal zelfzeker.

"Kijk je er een beetje naar uit? Niet iedereen krijgt zo een kans", probeer ik het gesprek verder te laten gaan terwijl we naar de incheckbalie gaan.

"Het is een hele mooie kans voor mij om iets nieuws te doen. Ook al zeggen auto's me niets", antwoordt Martha. Een beetje op mijn ongemak zeg ik: "dan zal ik proberen je wat bij te brengen. Auto's zijn zoveel meer dan een middel om van A naar B te gaan. En een Ferrari is het beste voorbeeld." Martha knikt, maar gaat er niet verder op in. Ik ga moeten leren om niet te veel over auto’s te praten. Dat is nu geen geweldige gespreksopener voor de meeste mensen.

Terwijl we door het vliegveld wandelen, zie ik dat sommige meisjes haar herkennen, maar zie ik vooral hoe jongens en mannen haar nastaren. Dat kan ik nog wel begrijpen, maar doe het dan wat minder duidelijk. Eens aan de gate vraag ik haar: "vind je dat niet vervelend dat iedereen je aanstaart?"

"In het begin zeker wel hoor, maar ik ben eraan gewend geraakt intussen", zegt ze met een vlakke stem.

"Klinkt hoe dan ook niet heel plezant", antwoord ik om iets te zeggen.

Intussen zitten we in het vliegtuig, natuurlijk in business, naast elkaar. Omdat ik groter ben dan zij is, moet ik heel erg mijn best doen niet constant in haar decolleté te kijken.

Met mijn zwart haar, blauwe ogen en brede schouders door al het racen met auto's zonder stuur-of rembekrachtiging, heb ik nooit weinig aandacht van vrouwen gehad, maar deze vrouw is wel het summum. Om niet betrapt te worden met staren of nog erger met een vlaggenmast in mijn broek, zet ik snel mijn laptop op om nog wat te werken. Naast me zie ik dat Martha op haar smartphone wat foto's en filmpjes aan het bewerken is om op haar sociale media te plaatsen.

Terwijl ik bezig ben met het maken van een schatting van een villa in Cannes, merk ik dat Martha naar mijn scherm aan het kijken is. Ze leunt een beetje naar me toe, waardoor ik haar decolleté nu nog beter zie. Ik kijk dadelijk richting haar gezicht, maar gelukkig is ze te nieuwsgierig naar mijn scherm om te beseffen dat ik aan het gluren was.

“Vind je het interessant?”, vraag ik haar dan.

“Vooral nieuwsgierig eigenlijk”, geeft ze toe, "Wat voor werk doe jij eigenlijk dat je naar zo een groot huis, nee eigenlijk een paleis, aan het kijken bent?”

Ik besluit om niet dadelijk te zeggen dat ik voor een bedrijf van mijn vader werk of om iets van mijn afkomst te vertellen. “Ik werk voor een vastgoedmakelaar die alleen in de meest exclusieve panden handelt Mijn taak is om overal op bezoek te gaan en een schatting te maken. Vaak ook eventuele verbouwingswerken overzien.”

“Nou daar zou ik geen nee tegen zeggen, van die kastelen bezoeken”, antwoordt Martha.

“Het ziet er nu wel spannender en luxueuzer uit dan het eigenlijk is hoor”, zeg ik.

Martha raakt speels mijn arm aan terwijl ze verdergaat: “Jij bent er misschien al gewoon aan gewend geraakt, aan die droomhuizen.”

Door de aanraking schieten er elektrische schokken door mijn lichaam. Precies alsof ik niet kan geloven dat zo een prachtige vrouw me aanraakt. Maar het zorgt er ook voor dat ik niet meer luister naar wat ze zegt. Ik knik gewoon eens en ga dan verder met mijn werk.

Dat moment heeft precies meer bij me losgemaakt dan ik eerst dacht. Onbewust zoek ik een reden om ook nog na deze week contact met haar te kunnen houden: “Als ik ooit een model nodig heb, dan kan ik je wel opbellen, als je zo een huis graag wilt zien.”

“Oh ja, dat zie ik zeker zitten”, reageert ze enthousiast.

Ik ben blij dat ze er dadelijk mee akkoord gaat. De rest van de vlucht werken we gewoon verder. Gelukkig is het niet te lang vliegen naar Bologna.

Eens de vlucht landt, help ik als een echte gentleman Martha met haar nogal grote koffer en gaan we richting de taxistandplaats. Er staat een typisch Mercedes busje klaar om ons dadelijk naar de fabriek in Maranello te brengen. In de taxi zit Martha recht tegenover me. Ze is druk met haar telefoon bezig, ze heeft hem namelijk een tweetal uur geen WiFi of 4G gehad in het vliegtuig. Het geeft me een beetje de gelegenheid om haar in me op te nemen. Hoe geconcentreerd ze naar haar smartphone kijkt. En naar haar strak verpakte rondingen schudden zachtjes mee met de taxi. Ik voel dat mijn lid tot leven komt in mijn broek. Voor alle veiligheid kijk ik naar buiten, naar het passerende landschap. Zonder dat ik het goed besef, begin ik al een beetje voor haar te vallen.

Na een rit van een uur arriveren we aan de iconische fabriekspoort met het oranje gebouw met in grote gele letters Ferrari erboven. Het is niet de eerste keer dat ik hier geweest ben, maar het blijft een magische plek voor vele autokenners. Het lukt me zelfs om voor het eerst vandaag niet verleid te worden om naar Martha te gluren. Zelf is ze niet heel erg onder de indruk. Maar ja, boys will be boys, zeker.

Terwijl we door de poort gaan, komt Vincenzo naar ons toe. Hij heeft de taak gekregen ons op te vangen en naar de auto te brengen. Het is geen grote verrassing dat hij vooral oog heeft voor Martha. Zij zelf is duidelijk gewend aan de starende blikken en de vleierij. Ze vraagt of er een ruimte is waar ze zich even kan omkleden van haar comfortabele reisoutfit naar iets dat meer past om de eerste foto’s te nemen.

Vincenzo wijst haar richting de toiletten in de ontvangstruimte van de fabriek. Daarna neemt hij mij mee naar de nieuwe Ferrari. In het midden van het fabrieksplein staat hij te schitteren. Natuurlijk in de iconische rode kleur. Ik verwacht niks anders. In het echt nog mooier dan op de foto’s, eigenlijk net zoals Martha. Het is te zien dat Vincenzo een echte Italiaan is. Trots begint hij de uitleg over de auto. Hij is zo aan het opgaan in de uitleg dat hij niet snel door heeft dat Martha terug in aankomst is. Wanneer hij haar ziet, valt hij even stil. Ik kan goed begrijpen waarom, ze ziet er prachtig uit. Ze heeft haar jogging en tanktop uitgedaan en draagt nu een mooi wit-blauw gestreept zomerjurkje. Het komt tot halverwege haar bovenbenen, dus laat haar gebruinde benen mooi zien en dan een decolleté die de aanzet van haar borsten mooi laat zien, zonder te veel bloot te geven. Echt een plaatje dus. Na nog even sprakeloos te zijn, vindt Vincenzo zijn draad terug en gaat hij verder met de uitleg. Martha probeert toch een beetje geïnteresseerd te zijn.

Nu zijn uitleg gedaan is, geeft Vincenzo de sleutel aan mij en wenst ons een goede reis voor hij ons alleen laat.

Met een glimlach zeg ik: “Hoe voelt dat? Weten dat je een Italiaan sprakeloos hebt gekregen?”

Gelukkig moet Martha lachen met mijn opmerking: “Ik zal het als een compliment beschouwen. Maar nu eerst een paar foto’s voor we vertrekken.”

“En nu heb je een goede fotograaf nodig zeker?”, vraag ik. Ze draait eens met haar ogen en overhandigt me dan haar iPhone.

Als eerste pose opent ze de deur en doet alsof ze gaat instappen. Ik neem een paar foto’s zodat zij, maar ook de hele auto erop staat. Voor de volgende foto gaat ze achter het stuur zitten. Ik neem een paar foto’s langs de voorkant van de auto, zodat je haar door de voorruit ziet. Daarna nog een paar langs de deur. Omdat ik hoger sta dan Martha zit, kan ik eigenlijk veel van haar decolleté zien. Ik moet opletten dat de foto’s daar niet te fel op focussen en dat ik mijn aandacht erbij houd. Ik wil nu niet als de eerste de beste geile gluurder overkomen.

Ik geef haar telefoon terug, zodat ze de foto’s kan bekijken. Ze knikt tevreden.

"Ja, hier kan ik wel wat mee. Maar nu nog een foto die ik altijd heb willen proberen”, zegt ze terwijl ze naar de voorkant van de wagen gaat. Voorzichtig gaat ze op de motorkap liggen. Ze trekt haar kleedje iets hoger op haar benen en haar decolleté iets dieper. Ik kan mijn ogen niet geloven. Wat een lichaam zeg. Wanneer ze dan ook nog eens sexy, eigenlijk ronduit geil in de camera kijkt, ben ik verloren. Mijn penis begint te groeien in mijn broek, gelukkig niet tot volle grootte. Dit gaat nog een moeilijke week worden.

Nu de fotoshoot gedaan is kunnen we eindelijk vertrekken. Het moment waar ik naar heb uitgekeken. We zetten onze bagage nog in de koffer en gaan zitten. Met een grote glimlach duw ik op de startknop. Wanneer de V12 motor ontwaakt, wordt mijn glimlach alleen groter. Ik jaag hem een paar keer de toeren in en hoor de motor schreeuwen. Wat een geluid zeg. Zelfs Martha lijkt onder de indruk, en dat voor iemand die er niet veel mee op heeft.

Voorzichtig rij ik de straat op richting de autosnelweg. Ik wil eerst de auto wat leren kennen. Maar dan om de snelweg op te rijden, druk ik het gaspedaal eens dieper in. De Ferrari schiet naar voor en in een oogwenk zitten we al een stuk over de maximumsnelheid. Tijdens het optrekken laat Martha een schreeuwtje van opwinding en angst los. Ik moet glimlachen, veel is ze nog niet gewend. Op een gezonde kruissnelheid rijden we naar Milaan. Hier blijven we één nacht slapen en moeten we nog wat foto’s van de auto nemen voor de beroemde Duomo.

Wanneer we het centrum binnenrijden, kijkt iedereen vol aandacht naar ons. Een deel omdat er hier normaal geen auto's mogen rijden, maar dat is het voordeel wanneer je door Ferrari gesponsord wordt. Het andere deel kijkt naar de auto. Dikke bakken zie je wel vaker in Milaan, maar niet de allernieuwste Ferrari. Sommigen, vooral jonge mannen, halen hun telefoons boven om een foto te nemen.

Eens we onze weg door al de toeristen maken, parkeren we ons op het plein voor de Duomo. Direct wordt de auto omringt door nog meer mensen die een foto willen maken. Zeker wanneer Martha uitstapt, zie ik dat er regelmatig een camera op haar wordt gericht.

Dadelijk ga ik meer naar aan de rand van al het volk staan. Ik ben niet zo goed met grote groepen. Martha daarentegen blijft bij de auto staan en neemt een paar foto's met de Duomo op de achtergrond. Na nog wat foto's te nemen, komt ze naar me toe.

“Ik was je al aan het zoeken, zag je niet dadelijk meer”, zegt ze een beetje bezorgd. “Sorry, ik heb het niet zo op grote groepen, dus ging ik wat meer aan de kant staan”, geef ik toe.

“Maar nu tijd om te eten. Ik heb best honger”, zeg ik.

We gaan op het terras van een trattoria zitten aan het plein. Zo kan ik de auto nog wat in het oog houden. Tot zo ver kan iedereen de auto zeker wel appreciëren.

We genieten van een lekker diner. De Italiaanse keuken is echt wel mijn favoriet. Tijdens het eten praten Martha en ik over hoe ze als influencer begonnen is. “Ik had al snel door dat ik er best goed uitzie en dat kwam toevallig gelijk met de opkomst van Instagram, dus heb ik de kans gegrepen. En ik mag niet klagen. Ik heb al meer van de wereld gezien dan de meeste mensen. Nu hoe dan ook heb ik wel mijn studie Marketing net afgerond. Mijn influencer carrière gaat niet eeuwig duren”, legt ze haar leven uit.

Voor de rest van de avond gaat het nog over haar avonturen. Daarna begint ze ook meer vragen te stellen over mijn leven. Hierbij probeer ik mijn familie niet te veel ter sprake te brengen. Ik heb het al vaker meegemaakt dat mensen alleen vrienden willen zijn voor het geld dat mijn naam met zich meebrengt. Hoe dan ook is het een gezellige avond. Na nog even een echte Italiaanse gelato te eten, gaan we terug richting de auto en rijden richting het hotel.

Eens we in de auto zitten, kijk ik met een smile naar Martha. “Dit heb ik altijd willen doen.” Ik start de auto en laat hem wat toeren maken. Hierdoor verschikken de duiven op het plein zich en vliegen ze alle kanten op. We moeten allebei lachen om mijn best wel kinderachtige gedrag.

Nog geen tien minuten later komen we aan het hotel. Het blijkt een prachtig vijfsterrenhotel te zijn. Maar bij het inchecken komen we erachter dat Jacques maar één kamer heeft geboekt. Martha en ik kijken elkaar aan. Niet dat ik het erg vind om bij haar op de kamer te moeten liggen, maar zij denkt er misschien anders over. Ze kijkt me aan en haalt haar schouders om. We nemen de sleutel en laten de piccolo onze bagage naar de kamer brengen.

De kamer heeft een prachtig kingsize bed, een aparte zithoek en een badkamer waar fraai Carrara marmer elk oppervlak bekleed.

Ik laat me dadelijk op het zachte bed vallen. Het is toch best een zware dag geweest. Martha ruimt dadelijk haar koffer op. Ik zie dat ze er wat kleren uithaalt en klaar legt. Dan trekt ze plots haar jurk uit. Natuurlijk kan ik mijn ogen niet van haar lange benen en haar perfect ronde kontje houden. Het zicht van haar rode string geeft een mooi contrast met haar gebruinde huid. Dan neemt ze haar spullen en wandelt langs me door naar de badkamer. Terwijl ze wandelt zie ik hoe haar borsten gevangen zitten in een rode kanten beha. Ik wist al dat ze groot waren, maar wauw dat is zeker een D-cup. Het is heel moeilijk niet naar het zachte schudden van haar vormen te kijken. Mijn penis begint zich dadelijk te vullen. Wat voor kwelling doe ik mezelf aan, vraag ik me af.

Gelukkig blijft ze meer dan twintig minuten in de badkamer. Geen idee wat ze er zolang doet. Gelukkig ben ik intussen wat afgekoeld. Wanneer ik de badkamerdeur weer hoor opengaan, kan ik het niet laten en kijk ik om. Martha komt de kamer binnen in een paarse satijnen pyjama. Haar topje komt tot halverwege haar buik en laat een beetje inkijk zien. Ik zie zelfs twee harde tepels door het topje drukken. Aan de hoeveelheid bandjes om haar schouder kan ik zien dat ze er geen beha onder aan heeft. Waarschijnlijk veel te opvallend kijk ik naar haar nu vrij bewegende borsten voor ik mijn blik kan lostrekken en naar beneden kijk. Haar short zit los rond haar benen en achterwerk. Ze ziet er ook in alles spectaculair goed uit. Ik kijk naar boven, recht in haar groen-grijze ogen. In haar ogen zie ik een ondeugende blik, ze heeft me betrapt. “Je moet niet zo beschaamd kijken, ik ben het gewend”, zegt ze. “Ja maar toch, je bent meer dan je uiterlijk”, antwoord ik haar. Ik zie aan haar reactie dat ze dat niet verwacht had. Het is duidelijk dat mannen alleen maar naar haar lichaam kijken en niet de persoonlijkheid. Ze komt naar met toe en slaat haar armen om me heen. “Dank je, dat moest ik eens horen”, zegt ze. Terwijl ze zo staat, voel ik haar borsten tegen mijn lichaam duwen. Wat voelen ze geweldig aan!

Voor ze de knuffel lost, geeft ze nog een kus op mijn wang. Ze kijkt me dankbaar aan. Gelukkig heeft ze net op tijd gelost en sta ik niet met een grote tent in mijn broek. “Dan zal ik me ook maar eens gaan wassen”, zeg ik.

Eens in de badkamer trek ik eerst mijn kleren uit en ga dan onder de douche staan. Bij het minste dat ik mijn penis aanraakt, komt hij al tot leven. Komende week gaat een marteling worden. Met een knappe vrouw samen zijn, zonder de mogelijkheid om mezelf verder te helpen. Eens mijn bovengemiddelde pik volledig stijf staat, kan ik het niet laten mijn vuist een paar keer op en neer te laten gaan. Ik moet even zuchten, wat een zalig gevoel. Voor ik mijn verstand verlies, draai ik de douche uit. Wie weet wat ze denkt als ik er te lang onder blijf staan. Nadat ik mij heb afgedroogd, doe ik mijn boxershort terug aan en ga de kamer binnen. “Sorry ben een T-shirt vergeten om aan te doen”, zeg ik terwijl ik naar mijn koffer ga. Ik zie Martha ook mijn lichaam even taxeren. Mijn brede schouders en lichte sixpack vallen precies wel in de smaak. Ik doe het shirt aan en ga op bed liggen.

We zijn nog even bezig op onze telefoons en zeggen dan slaapwel tegen elkaar. Ik kan het niet laten om eerst nog mijn ogen over haar lichaam te laten glijden. Ik weet al waar ik over ga dromen vannacht.

Dit is het eerste deel van het verhaal. Zoals ik al zei, is het een traag begin. In het volgende deel zal er meer gebeuren. Laat gerust weten wat jullie ervan denken. Constructieve feedback is altijd goed.