6.

Amelia herkende de man die haar opwachtte van achter zijn bureau onmiddellijk. De vrouw die in de stoel aan de andere kant van het meubel zat, herkende ze niet. Ongetwijfeld zijn vrouw.

Methusalem Chandriz stond recht en kwam op haar af. Ze prees zich gelukkig dat hij er exact uitzag zoals haar geheugen haar voorgehouden had. Behalve dat hij zijn lange grijze haar nu in een staart droeg als een soort vrijbuiter of piraat. De hand die hij haar gaf was net zo warm en stevig als ze zich herinnerde, de lippen die hij tegen de hare drukte even zacht, de adem die hierbij tegen haar mond streelde even fris. Rillingen trokken door haar hele lijf; het epicentrum hiervan concentreerde zich tussen haar benen. Het liefst had ze zich meteen op haar knieën gezet om hem te pijpen.

‘Hallo, Lia,’ zei de man. ‘Fijn dat je tot hier kon komen. Mag ik je voorstellen aan mijn vrouw? Schat’ - tot de vrouw met kort, blond haar - ‘dit is Amelia. Amelia, dit is Tasha.’ Hij neeg wat dichter naar haar terwijl de blonde ook recht stond en naar hen toekwam, en fluisterde samenzweerderig (maar hard genoeg opdat zijn vrouw hem toch zou verstaan): ‘Maar noem haar nooit of te nimmer “Natasha”...’

‘Inderdaad. I fuckin’ hate that name!’ Ook al drukte ze zich uit op typisch Amerikaanse wijze, haar Oost-Europees accent lag vingerdik over haar stem. Dan stak ze haar hand uit naar Amelia. ‘Fijn je te leren kennen, Lia. Salem kon niet stoppen met praten over je talenten na jullie ontmoeting.’

‘Ha! Dat is leuk om te horen.’ Haar hand was ook aangenaam warm - en perfect gemanicuurd, stelde Amelia vast. Ze was een halve kop groter dan zijzelf, maar viel toch in het niet ten opzichte van de twee meter en de schouders van een football player van haar echtgenoot. ‘Als jij dat ook leuk vond, ten minste.’ Dit voegde ze er pro forma aan toe. Het waren swingers per slot van rekening.

‘Alleen maar als ik ook eens met die talenten kennis mag maken,’ reageerde Tasha zonder verpinken.

‘Daarover valt te praten,’ zei Amelia; ostentatief bekeek ze de vrouw van kop tot teen - mooi, expressief gezicht; diepblauwe ogen; wipneus; ronde kin; grote borsten, die niet gevangen zaten in een bh - dat waarschijnlijk ook niet nodig hadden omdat ze nep waren; dikke kont; stevige, lange benen. Lia schatte haar vooraan in de dertig. Ze droeg een lichtroze jurk waar haar tepels doorheen priemden, pumps, een duur uitziende ketting, dito oorbellen, ringen en horloge.

Methusalem zorgde voor drankjes - zijn kantoor was voorzien van een rijkelijk gevulde bar. Lia ging voor een Aperol, Tasha verkoos een gin-tonic, en voor zichzelf schonk de tycoon een Chivas Regal in. Ze klonken op elkaars gezondheid. Dan was het tijd voor de reden waarom Amelia hier was, zei Chandriz. Dus namen ze terug plaats rond het bureau - Methusalem aan zijn kant, Amelia en Tasha aan de kant van de bezoekers.

Amelia besloot met de deur in huis te vallen, zodat zij de controle in het gesprek had. ‘Jij wil me dus vol doen in ruil voor een contract dat ZI voor de ondergang kan behoeden?’ richtte ze zich op niet mis te verstane manier tot Chandriz.

De man kuchte even. ‘Ja, daar komt het op neer.’

‘En ik moet de hele tijd bij jullie blijven, zodat je me dikker kunt zien worden?’

‘Ja. Je zou dus voornamelijk een draagmoeder zijn,’ zei Tasha. ‘Zie je, ik kan geen kinderen krijgen…’

Haar stem verraadde dat ze het hier moeilijk mee had. ‘Dat spijt me voor je,’ zei de roodharige gemeend. Terug tot Chandriz: ’Maar wat bedoelde je met “voornamelijk”?’

‘Eens vol, doe je wat je nu doet. Maar dan voor ons.’

‘Hoereren?’

‘Ja. Je wordt gedurende negen maanden onze knocked up, free use-slet!’

‘Je klinkt al een stuk vrolijker,’ grinnikte Amelia.

‘En nu terug ernstig,’ zei Chandriz. ‘Ga je dat aankunnen?’

‘De seks? Ongetwijfeld. Daarvoor ben ik professioneel genoeg. Maar een kind krijgen en het dan afgeven? Dat weet ik niet op dit moment. Hoeveel bedenktijd krijg ik?’

‘Een week. We willen niet dat je het doet als je je er niet honderd procent toe kunt engageren. Er zijn nog andere meisjes die we op het oog hebben om hetzelfde voorstel aan te doen. Maar ik heb erg genoten van de nacht die we samen doorgebracht hebben. De nacht en de avond die eraan vooraf ging. Dus het liefst zou ik het hebben dat jij het bent.’

‘Maar als ik het niet doe, is er ook geen contract?’

Ook al was hij knap, charmant en joviaal, Chandriz was een haai. Er gleed een harde schijn over zijn blauwe ogen en hij zei eenvoudig: ‘Ja, zo is het.’

‘Stel dat ik “ja” zeg, maar ik ben ook onvruchtbaar? Tot je zwanger bent, weet je niet zeker dat het gaat lukken…’

‘Dan wordt het contract met ZI aangepast. Het zal nog een flinke overeenkomst zijn Niet in de grootteorde van wat we nu voorstellen, maar ZI zal er nog altijd wel bij varen. Als je tekent, hebben we sowieso negen maanden plezier aan je gehad.’

Het tolde Lia in het hoofd. Als ik niet teken, weg contract, weg job voor dertienduizend mensen… Dus hun lot lIgt in mijn handen. In mijn baarmoeder… Heb ik dan het recht om “nee” te zeggen?

Ook had ze bedenktijd gevraagd, ze wist dat ze nu de knoop moest doorhakken. Anders zou ze zich suf piekeren en aan het einde van die week nog even ver staan. Dus zei: ‘Oké, ik doe het.’

‘Echt?’ Man en vrouw spraken gelijktijdig.

‘Ja. Maar op voorwaarde dat ik niet de hele tijd hier moet zijn. Of bij jullie moet zijn. Vijf dagen van de zeven lijkt me wel genoeg om iedereen van jullie “clan” over me heen te laten gaan.’

Daarmee konden Methusalem en Tasha leven. Een overeenkomst onderhandelen was vaak een kwestie van geven en nemen. En zij zou heel veel gaan geven want aan hun vermogen om te nemen, kwam haast geen einde.

Chandriz diepte uit de lade van zijn bureau een contract op waarin het draagmoederschap geregeld werd. Naar haar toekomstige tewerkstelling als free use-neukpop werd in de desbetreffende paragraaf als ‘het opknappen van huishoudelijke klussen’ verwezen.

‘Maar voordat we het tekenen, moet je eerst nog op een stickje plassen.’

‘Natuurlijk,’ zei Amelia. ‘Heb je er een?’

Tasha opende een lade en haalde er een uit. Dan begeleidde ze de jonge vrouw naar het toilet. Ze keek toe hoe Lia op de stick plaste - kwestie van honderd procent zeker te zijn. Na de voorgeschreven tijd was er het resultaat: niet zwanger.

Ze tekenden het contract. Amelia zou stoppen met anticonceptie en over een week zou ze bij hen inhuizen, waarna ze aan de uitvoering van het contract konden beginnen. Uiteraard zou er dan een tweede predictortest volgen, en dan ju! Hoe sneller ze vol was, hoe sneller het megacontract voor ZI getekend kon worden.

Methusalem ging terug naar de bar en haalde er een fles champagne uit. Met een knal ontkurkte hij ze - fuck de regel die zegt dat dat eigenlijk niet mag - en vulde drie glazen. Ze klonken op het contract en op de komende negen maanden. ‘Heb je zin in een voorproefje?’ vroeg de hoer dan.

Dat moest ze geen tweemaal vragen. Twee minuten later stond ze over het bureau gebogen, haar jurk tot over haar kont geschoven en Chandriz’ pik diep in haar kut. Tasha stond naast haar en kuste haar eerst op de wang, dan (een beetje aarzelend) op de mond. Amelia steunde op haar linkerhand, sloeg haar rechterhand in de nek van de blonde en trok haar naar zich toe, om haar resoluut te trakteren op een geile tongzoen. ‘Mmmmuhhnnn.’ Ze kreunde omwille van de heerlijke zoen en de pik in haar zompig grotje.

Salem naaide zich tot een hoogtepunt, maar hij had besloten om vandaag nog niet in de slet te spuiten. Dat wilde hij pas doen wanneer het tot doel had haar zwanger te maken. Dus ging hij voor de goede, ouderwetse facial. ‘Op jullie knieën,’ beval hij.

De dames wisten onmiddellijk wat hij wilde en zetten zich naast elkaar op hun knieën.



De man rukte zich klaar - hij was zo geil door de vooruitzichten die vandaag gecreëerd werden door het tekenen van het contract, dat dat niet veel moeite kostte. ‘Grrrmmmppphhh.’ Een niet tegen te houden keelgeluid en zijn zaad spatte in vier stralen tegen de smoeltjes die naar hem opkeken.

Uiteraard spermazoenden Tasha en Amelia en likten het zaad van het gelaat van de andere.

Het drietal dronk nog een glaasje champagne; na telefoonnummers uitgewisseld te hebben met Tasha, vertrok Amelia.

***

Ze zaten in de wagen, Lars en Lia. Op haar vraag was hij onderweg naar haar ouderlijk huis. Meestal sliep ze tegenwoordig in het dakappartement. Maar nu had ze hen iets bijzonders te vertellen, had ze aangegeven. ‘Het gaat jou trouwens ook aan, Lars.’

‘Wat is het dan?’ vroeg de lijfwacht. Dat ze vanavond niet naar het kantoor van Guantanopes gegaan was om enkel te neuken, had hij wel door gehad toen het zolang duurde voordat de vertrouwde, hitsige geluiden doordrongen in de ontvangstruimte waar hij verhalen uitgewisseld had met Yaro, de zwarte lijfwacht met Tanzaniaanse roots.

‘Het zit zo…’

***

Vijf minuten later wist Libanski hoe het zat. Hij keek strak voor zich uit naar de weg waarover hij de Mercedes joeg. Hij had Amelia laten praten zonder haar te onderbreken. Ook nu zweeg hij nog.

‘Wat vind je ervan, Lars?’ vroeg de roodharige. Ze kon de brok graniet achter het stuur voor geen meter doorgronden.

‘Ik had liever gehad dat je mijn mening hierover gevraagd voordat je de beslissing genomen had. Nu plaats je me voor voldongen feiten. Dus wat moet ik er nog van vinden?’

‘Je hebt gelijk. Sorry. Dus nu kan ik alleen maar hopen dat het niet teveel tussen ons verandert…’

Lars keek schuin naar haar. ‘Ik denk het niet. Je zal altijd belangrijk voor mij blijven.’ Hij kon bijna zien hoe haar een gewicht van een paar honderd kilogram van het hart viel. ‘Het enige wat ik hoop dat je op je “vrije dagen” tijd voor mij maakt…’

‘Natuurlijk hoor jij dan ook bij de mensen die ik wil zien, dat is wel zeker.’ Ze deed iets wat niet koosjer was - ze klikte haar gordel los, trok hem achter zich door en klikte hem terug vast. Dan legde ze haar rechterhand in het kruis van de lijfwacht en ging verder: ‘Deze jongen zal echt niet de kans krijgen om mij te vergeten.’ Het volgende ogenblik verdween haar hand in zijn broek om even later tevoorschijn te komen met een stijve pik; ze pijpte hem terwijl hij zijn ogen op de weg hield. Op het moment dat hij de oprit van de Zacherstens opdraaide, dumpte hij zijn kwakje in haar mond.

Een snelle zoen ten afscheid - Lars nam haar wagen mee naar huis en zij zou morgen met haar vader meerijden naar het werk.