Het vervolg op (een nogal abrupt eindigend) deel 311. Een tijdje geen inspiratie meer. Hopelijk is die nu een beetje terug.
Groet, Keith.

Greet, Hendrik en Wendy zaten al aan de koffie in de hal. “Hé, een niet-zo-eenzame bugelist met echtgenote! Hoi Kees, hallo Jolien.” We gingen zitten en de beheerder schonk voor ons een kop koffie in. Hij ging er even bij zitten. “Ik heb genoten vorige week, dames en heren. Ik was nog nooit in de St. Jan geweest. Wat een prachtige kerk… Maar ik zou er geen koster willen zijn. Dan heb je aan 40 uur in de week niet genoeg!”
We lachten en Greet zei: “Volgens mij hebben ze daar een vrij grote groep vrijwilligers. Om mensen rond te leiden, maar ook de kerk schoon te houden, hoor. De hoofdkoster zal dan wel toezicht houden.” Ze zweeg even en vervolgde toen gemeen: “En zelf geen poot uitsteken natuurlijk.” Hij zuchtte. “Ik ga jou eens aan het werk zetten, mevrouw Zwart. Ik heb je al eens een voorstel gedaan om de banken van deze, ook mooie, kerk in de was te zetten; ik geloof dat ik dat voorstel maar eens ga omzetten in een opdracht. Te beginnen met die orgelbank van je. Dan piep je wel anders.”
Zo zaten we nog even te geinen, totdat Greet opstond. “Kom, heren. En Wendy. Naar boven. Nog even mooie muziek maken, anders missen de omwonenden dat en krijgen we klachten.” We speelden een paar stukken, afwisselend Hendrik en Greet op het orgel. En als Greet geen orgel speelde, blies ze op haar bugel. En voor de zoveelste keer genoot ik als zij speelde: loepzuiver, hier en daar een kleine nuance aanbrengend in de muziek en op het oog volkomen ontspannen. Terwijl ik wist dat je voor sommige stukken best wel een hele goeie longinhoud moest hebben…

En tussendoor zaten we het concert te evalueren. We waren het er over eens dat het een succes was geweest. “Hier en daar maakte je een kleine uitglijer, Kees. Onder andere bij ‘Bridge over the river Kwai’, maar volgens mij hoorden alleen wij dat. Het publiek zal het niet gehoord hebben.” Ik mopperde: “Nee, dat zal wel niet. Met al die trompetten die in onze nek zaten te blazen. Dan valt de bugel een beetje weg…” Ze grinnikte. “Maar al met al deed je het niet slecht… majóór. Je mag vaker komen spelen.”
Ik keek haar aan. “Greet, die knappe blonde dame die nu beneden zit en ik hebben afgesproken dat ik dat niet ga doen. Ja, wellicht één keer per jaar of zo, maar ik ga geen vaste gastspeler bij jullie fanfare worden. Dat kost teveel tijd.” Ik grinnikte even. “En bovendien hebben Joline en ik geen zin om elke keer een generaal op z’n nummer te zetten. Da’s niet zo goed voor je militaire carrière. Ook al ben ik ‘maar’ Reservist.”
Ze humde wat en vervolgde serieus: “Jammer, Kees. Men was uiterst lovend over je. Maar ik zal het doorgeven aan Klaas, onze dirigent.” Toen gniffelde ze. “En over die generaal: Klaas vertelde iets over jouw gesprek met Commandant OOCL. Tijdens de eerste repetitie na het concert. De hele fanfare zat te grinniken. Laat ik het zó stellen: hij is niet zo populair bij de diverse fanfares. Beschouwt de militaire muziek als ‘onnodige opsmuk’. Dat schijnt hij in een ondercommandantenvergadering eens letterlijk zo gezegd te hebben. Hij is Genist en het enige belangrijke militaire muziekstuk voor hem is de Mineursmars.”
Ik keek vragend en Greet zong:

“Wij zijn Mineurs van ’t Nederlandse leger
En onze naam is overal bekend, sodeju…”

Hendrik trok een wenkbrauw op. “Je zit hier in een kerk, Greet.” Ze knikte. “Dat weet ik, lief neefje van me. Maar ik kan er ook niks aan doen dat die Genisten in hun lijflied lopen te vloeken. Enfin, de rest van de tekst zoek je op op Internet.” “Maar als de militaire muziek volgens de generaal ‘opsmuk’ is, dan heeft hij tijdens zijn toespraakje mooi de schijn opgehouden, Greet.” Hendrik zei droogjes: “Misschien hebben wij hem bekeerd, Kees.”
Ik gniffelde. “Dát zal het zijn, Hendrik. Maar goed, ik heb een uitnodiging van hem gekregen om, als ik een keertje in Apeldoorn ben, te komen kletsen. Waarschijnlijk hoopt hij dat Joline mee komt, maar ook generaals moeten kunnen dealen met teleurstellingen.” Greet keek nogal twijfelachtig en ik lachte haar uit. “Jaja…” was haar commentaar. “En wie moet daarna weer puinruimen, majoor Jonkman? Dat zal Klaas wel weer zijn. Ik zal ‘m waarschuwen!” Ze wees naar de muziek. “En nu weer aan het werk heren! En ja, Wendy, jij ook.”

We speelden nog wat fantasieën op koralen en de koralen zelf werden door Wendy gezongen. En soms hoorde ik van beneden een mooie alt komen: dan zong Joline mee. En om kwart voor tien maakte Greet er een einde aan. “Kom, harde werkers: naar beneden nog wat drinken en dan op huis aan.” Zo gezegd, zo gedaan; even later namen we afscheid van Greet. Die had nog wat met de beheerder te bespreken en bleef binnen. We liepen samen met Hendrik en Wendy naar buiten.
“Kees… en Joline…” Wendy keek ons aan. “Greet en Anita trouwen op Oudejaarsdag. Zullen wij hen een muzikaal cadeautje geven?” Joline’s ogen lichtten op. “Waar zat jij aan te denken, Wendy? Hebben zij ook lied wat ‘helemaal van hen is’?” Wendy dacht na, schudde toen haar hoofd. “Weet ik niet… Hendrik? Weet jij dat?” Ook hij bleef in gebreke. “Dan gaan we de wachtmeester eens subtiel uithoren, Wendy. We hebben nog even; het is begin September.” Joline hoonde. “Subtiel? Dat zou de eerste keer zijn, Kees Jonkman!” Ik draaide me naar haar om. “Ik kan natuurlijk vragen of Fred die taak op zich neemt, maar…”
Ze onderbrak me vinnig. “Echt niet. Hendrik, jij ziet Greet wat meer dan wij; als jij die taak eens op je neemt om je lieve tante eens te vragen welke muziek Anita en zij gemeen hebben?” Hendrik knikte. “Ik ga het proberen Jolien. Maar geen succesgarantie! Als ik de mist in ga moet Kees zijn subtiele gesprekstechnieken maar in de strijd gooien.” “Jaja… Zo subtiel als een 60-tons tank”, mopperde Joline. Grinnikend namen we afscheid.

Eenmaal thuis maakte ik de bugel schoon en zette hem weg. Volgende week maar weer het oefenschema oppakken; minimaal een uur per dag. En vooraf braaf riedeltjes oefenen! Ik wist nu waarom. Joline had ondertussen haar telefoon uit de oplader gehaald. “Kees! Een appje van Margot:
‘Na wat -ahum- overtuigende mondelinge argumenten van Lot ging Rogier akkoord. Beide liefjes liggen nu in Rogier z’n bed en ik moet me op de logeerkamer behelpen. Snif… Welterusten!’
“Mooi schat. Nu het spulletje netjes op papier zetten en het geld overmaken. Eens kijken of de ouders van Rogier nog zo bot zijn.” Ondertussen was Joline aan het typen en gniffelde toen ze op ‘send’ had gedrukt. “Jij lacht mij veel te gemeen, mevrouw Jonkman – Boogers! Vertel!” Ze giechelde. “Ik heb terug geappt: ‘Dat behelpen… is dat met of zonder batterijen?’ Ik trok haar in mijn armen. “Jij bent een gemeen loeder, mevrouw. Het is dat je zulke mooie ogen en benen hebt, anders had ik je al lang dit mooie appartement uitgetrapt.”
Ze keek me aan. “Echt niet, meneer. Ik heb nog een paar andere argumenten dan alleen mijn mooie ogen en benen hoor. Ze deed een paar knoopjes van haar blouse open en zag me lachen. “Kees Jonkman! Geen rot-opmerkingen over mijn borsten, of je slaapt in het bed van de zussen! Wát zeg ik? In de berging beneden!” Ik omhelsde haar. “Jij kent me weer veel te goed, Jolientje…” Ze bromde: “Zeker weten, rotzak. Jij…” Ik onderbrak haar met een lange zoen en ze sloeg haar armen om me heen. Toen we elkaar loslieten zei ze:
“Nee, jij slaapt niet in de berging. Veel te lekker om jouw body tegen me aan te voelen, Kees.” “Mooi zo, dame. Dat is geheel wederzijds. Kom, we maken ons klaar voor de nacht; morgen wacht DT weer op ons. En Mariëtte.” Kortom: een kwartier later lagen we lekker onder het dekbed. En na een lange zoen draaiden we ons om en het duurde niet lang of het was doodstil in huize Jonkman – Boogers. Waarschijnlijk op wat gesnurk na…

Vrijdagochtend was bijna routine. Nou ja, behalve dat Joline en ik samen ontbeten, zonder Lot en Margot. Die verbleven nog in Nijmegen. Sportspullen mee, want Mariëtte zou wel weer iets bijzonders voor ons hebben. Samen met Henk maakte ik het bureau van Willem van Zanten in orde; die kwam naast Gerben te zitten. Gerben had daar geen bezwaar tegen; integendeel. “Willem naast me? Prima. Kunnen we jullie in een verloren uurtje eens samen evalueren!” Henk boog zich naar hem toe. “Wij worden niet geëvalueerd, meneer! Kees gaat jou evalueren… op je eerstvolgende beoordelingsgesprek. Nou, maak dan je borst maar nat.” Ik hoorde het en grijnsde gemeen.
In de middagpauze leidde Joline ons in een pittige draf richting fitness. Mariëtte had inderdaad weer ergens inspiratie opgedaan: na de warming up liet ze ons op stelten lopen. Eerst ‘gewoon’ en toen we dat een beetje onder de knie hadden moesten we elkaar blinddoeken. “En nu één voor één weer op de stelten gaan staan. Links en rechts van jullie een collega en die zorgen ervoor dat jullie niet vallen. En iedereen loopt, geblinddoekt en wel, het parcours af wat ik heb uitgezet. En niet goed is…” “Ja ja… opnieuw…” zuchtte Marion.
Pionnen markeerden een slingerend parcours van zo’n dertig meter. Dat leverde wat pittige momentjes op; stuk voor stuk verloren lui hun bijna evenwicht, maar werden dan door de naastlopers opgevangen en weer rechtgezet. En als ze compleet vielen, werden ze, gewoon lopend, teruggeleid naar het begin en mochten ze een nieuwe poging doen. Steeds twee setjes op het parcours, de rest moest wachten en kijken. Na een half uurtje vond Mariëtte het welletjes; de meesten hadden het parcours voltooid, maar drie mensen gingen telkens de mist in: Frits, Klaas en… Fred. En Fred op een bijzondere manier: tijdens zijn laatste poging brak een van zijn stelten, twee meter voor de finish. Hij donderde opzij en nam in zijn val Gonnie mee. En dat leverde een paar stevige vloeken van Fred en een verwensing van Gonnie op.
Mariëtte was bikkelhard: “Voorligsteun! En pak er maar tien!” “Zorg jij voortaan maar dat je rommel in orde is, juffie. Die dingen moeten mijn gewicht ook kunnen dragen.” Fred mopperde nog wat na. We keken wel uit om hem uit te lachen; dan zouden wij ook onze boete moeten doen. Toen zij klaar waren, verzamelde Mariëtte ons weer eens. “Het doel van deze oefening was wederom: vertrouwen kweken en krijgen. Da’s bij de meesten gelukt, alleen Fred had daar wat moeite mee. Jammer, maar ik hoop dat Gonnie zich niet al te zwaar bezeerd heeft.” Gonnie schudde haar hoofd. “Viel mee. De grootste massa viel naast me.” Ik kreeg alleen een klap van een van die kolenschoppen van ‘m.” Ze lachte naar Fred. “Goed lui… Wegwezen; goed weekend en tot volgende week!” Mariëtte wees naar de uitgang.
Tijdens de lunch kreeg Fred natuurlijk wél de nodige opmerkingen. “Op die stelten stond: ‘Maximale belasting 200 KG’… Wordt het niet eens tijd dat je gaat lijnen, ICT-meneer?” Ingrid keek hem semi-onschuldig aan. “Kijk je uit, KAM-juffrouw? Jij moet die HUET-training nog doen en ik ken de instructeur ondertussen een beetje…” Marion giebelde. Na de lunch gingen we weer aan het werk, tot vier uur.

“Heren… Vrijdagmiddagcorvee. Spullen opruimen, computers afsluiten en even schoonmaken hier.” Even later waren we, tussen het schoonmaken door, even lekker aan het geinen. En daarna wensten Gerben en ik iedereen een goed weekend en liepen we richting backoffice. Ook daar werd gepoetst en in de deuropening staand, observeerden we het geheel. “Ze zijn goed bezig, Kees.” Ik knikte. “Ja. Zie je die dame met die korte bruine krullen? Margot heet ze. Die moet je zien te strikken als echtgenote, joh. Moet je kijken hoe die schoonmaakt. Een witte tornado is er niks bij.” Gerben grinnikte en riep: “Hé Margot, goed bezig!”
Ze keek op en liep met een natte zwabber in de hand op ons af. “Jullie staan hier te niksen? Hier, pak aan en ga aan het werk!” Ik sloeg mijn armen demonstratief over elkaar. “Niks ervan. Wij hebben onze bureau’s ook al schoongemaakt; en dan hier ook nog helpen? Echt niet, mevrouw. Je ruimt je eigen zooi maar op.” Het volgende moment had ik een natte zwabber in m’n gezicht. “Zo. Die heb je verdiend. Rotzak.” Ik griste de zwabber uit haar handen en stak die tussen haar benen. “Je bent een heks, Margootje. Hier, je bezem. Ga er maar op zitten en vlieg eens een rondje…”
Ze keek me treurig aan. “Dit zit aardig tegen ongewenst gedrag aan, meneer Jonkman!” “Zeur niet, tutje. Als Gerben het had gedaan, was er niks aan de hand geweest, nietwaar Gerben?” Met een uitgestreken gezicht zei hij: “Ach, ze heeft wel eens vaker iets van mij daar gevoeld…” Eén seconde was het stil, toen gierden we het allemaal uit. Margot werd knalrood en haalde uit; Gerben had een beste pets op z’n oor te pakken.
“Zo. Die heb je verdiend. Joline zou op zo’n moment gezegd hebben: ‘vrouw-onvriendelijke hork’; ik zal je vanavond wel eens onder vier ogen vertellen hoe ik over jou denk, meneer van Wiers!” “Ga je mee, Kees? Dan pakken wij nog een bak koffie in de hal. Dames, jullie komen er wel uit samen?” Hij trok mij mee en we liepen demonstratief richting koffiecorner. Even later reden we in colonne richting Veldhoven: Joline en ik, Lot alleen in de Volvo van de zussen en Margot bij in Gerben z’n Opel. En bij het appartementencomplex stond Rogier al te ijsberen.
Charlotte vloog hem om z’n nek. “Hé lekker ding van me… Mag ik vanavond met jou dansen?” Wat Rogier als antwoord gaf konden wij niet horen, maar het gevolg was nóg een lange zoen tussen die twee. “Hé duifjes… Als jullie elkaar opvreten, zijn we niet op tijd bij Carlos en Juanita!” Rogier liet Lot even los en zei: “Nou, dan gaan jullie toch alvast? Wij schuiven bij de wisseldans wel aan…” Joline stak haar vinger op. “Niks ervan! Naar binnen, indien nodig douchen, netjes omkleden in danstenue en op tijd is vijf minuten voor tijd! Ook bij Carlos en Juanita, jongeman.” Lot giechelde: “We kleden ons samen wel even om, lekkere vent…” Nu vond Margot het tijd om in te grijpen. “Helemaal niet, zus. Als jullie je ‘samen omkleden’ zijn jullie na een uur nog niet gereed. Ja, ‘klaar’ wellicht wel, maar dan staan Gerben en ik nog steeds op jullie wachten! De heren kleden zich maar in onze studeerkamer om, dan trekken wij dames ons wel even terug in het boudoir.”
Gerben keek Rogier aan. “Lijkt me ook wel eens prettig, lekkere vent…” De kop die Rogier trok was onbetaalbaar en we gierden het uit. De zussen en hun partners verdwenen in de kamers van Lot en Mar, Joline in onze slaapkamer en ik ging koken. Aardappels en witlof met ham en kaas. En twee stronken witlof als salade, met appel. Lekker fris. En dat ging er een half uurtje later goed in! Na het eten ging ik snel douchen. Joline had mijn kleding al klaargelegd: nette broek, dansschoenen, wit overhemd en colbert met (gelukkig) een stropdas. Joline en de zussen hadden duidelijk iets afgesproken: ze hadden alle drie wijde rokken en luchtige blouses aan. Rogier keek hen beurtelings aan. “Dames, jullie zien er adembenemend uit…” Waarom Margot nogal pinnig zei: “Ja. En als jij vanavond je best niet doet, mooie ziekenhuismeneer, zal die adem van jou wel stokken. Als je van mijn normaal zo lieve zus op je flikker krijgt.” “Kom, schat, niet zo lelijk doen tegen mijn vriendje. Hij is af en toe best aardig.” Lot trok Rogier tegen zich aan en die stelde dat zo te zien wel op prijs. Ze zoenden intiem, tot Joline ze uit elkaar trok.
“Kappen nu. We gaan!” Rogier mopperde: “Ben jij de rol van schoonmoeder aan het vervullen? Ja? Dat doe je best goed, Jolien.” “Kijk maar uit meneer van der Vlist… Voor je het weet wordt die rol nóg beter ingevuld. Door Tony.” Al lopend naar de lift greep hij naar zijn oor. Bij de dansschool hoorden we Ton en Fred al lachen; de ruiten trilden een beetje. Marije kwam bijna tegelijk met ons binnen en zuchtte: “Oh, het is weer bal hier… Met die twee grote kerels.” Joline boog zich naar haar toe. “Nee Marije, geen bal. Latin, weet je nog?” Ze gniffelden samen. Carlos stond vanavond bij de deur als welkomstcomité. “Zo, stelletje spijbelaars… We misten jullie vorige week! Ik zou graag een absentiebriefje van jullie ouders zien! Hij keek streng. “Je kan dat briefje halen bij de politie, Carlos. Meer zeg ik er niet over.” Joline keek hem strak aan en Carlos z’n gezicht werd één groot vraagteken. “Nou, dat ga ik dan eens doen…”
We liepen door richting bar. Ton, Claar, Rob en Melissa, Henry en Angelique, Fred en Wilma zaten aan de bar met een glas voor zich. “Zo, zuipschuiten… Nu al aan de drank?” Fred keek om. “O gut. Mevrouw hoofd Backoffice van DT denkt zich even met mijn drinkgewoonten te bemoeien? Mevrouw, úw stulpje bevindt zich op 10 minuten rijden van hier. Ik moest vanuit DT naar Rhenen jagen, eten koken, eten, me douchen, omkleden en toen weer hierheen. Dan is een glas icetea best wel welkom.”
Angelique grinnikte. “Ja, dat eten koken en het eten zal wel de meeste tijd gekost hebben, denk ik.” Fred keek beledigd en we lachten hem uit. Na een paar minuten geintjes maken werden we door Juanita de zaal in gecommandeerd. En er volgde een intensief uurtje salsa! We werden redelijk afgeknepen door het echtpaar. En vlak voor de pauze zei Carlos: “Juanita en ik hebben besloten dat we de lessen wat anders gaan indelen, mensen. Voor de pauze écht hard aan de bak: nieuwe dansen leren, bekende dansen vervolmaken, enfin; jullie voorbereiden op je examendans. Na de pauze doen we het wat rustiger aan; herhalingen, wisseldansen en even lekker ontspannen.”
Hij keek even rond en zei met stemverheffing: “En degenen die denken dat ze pas om negen uur hoeven te komen, gaan een zware pijp roken, denk er aan!” Rogier mopperde: “Kun jij gedachten lezen of hoe zit dat?” Carlos grijnsde. “Nee, maar ik heb wel mensenkennis... Onthoud dat maar goed!” Rogier mopperde nog wat onverstaanbaars. In de pauze, aan de bar, trok ik Marije aan haar haren. “Hé mooie dame-zonder-beugel… Mag ik vanavond eens dans van jou?” Ze lachte. “Als je mooie echtgenote je daarvoor toestemming heeft gegeven… Ja hoor, graag zelfs. We misten een aantal van jullie vorige week, Kees.” Ik knikte. “Ja. We hadden even wat andere dingen te doen. Serieuze zaken. Sorry, wil ik niet verder op in gaan.” Ze keek me kort aan. “Oké.”
Een paar minuten later begonnen we weer; een paar walsen wisselden elkaar af en ik kon een beetje ontspannen. Die salsa’s voor de pauze hakten er wel in! Ook Rogier, Henry en Gerben leken meer op hun gemak. De dames zaten er niet zo mee; die bewogen gracieus als altijd. Voor een Engelse wals kwam Marije op me af. Netjes vroeg ze aan Joline of ze met mij mocht dansen en Joline knikte lachend. “Train hem maar een beetje, Marije!” Ze gniffelde en ik maakte het bekende, uitnodigende gebaar. Even later zwierden we de zaal rond en het ging best aardig volgens mij. Totdat… Marije uitgleed. Ik kon haar nog nét fatsoenlijk opvangen. “Sorry dame…” Ze keek me aan. “Iets kleinere passen maken, Kees. Ik ben één meter twee en zestig. Geen één meter tachtig, zoals Joline. Ik scheurde bijna uit door die lange passen van jou. We staan te dansen; dit is geen ballet, en ik hoef geen spagaat te maken.”
Ik keek schuldbewust. “Nogmaals: sorry. Juanita had voor de vakantie iets gezegd over het ‘groter maken van bewegingen’. En dat probeerde ik eventjes…” Ze giechelde. “Nog iets groter en ik zou uit m’n rokje scheuren, Kees. Was je daar naar op weg? Dat kun je ook gewoon vragen hoor.” Ze keek plagend. Ik zuchtte en draaide weer. “Nee juffrouw. Ik ben een nette jongen.” Ze bleef giebelen. “Ik zal het Joline eens vragen.”

Aan het einde van de dans leverde ze me netjes bij Joline af. “Mevrouw Jonkman, hier is uw echtgenoot weer. Getraind en wel!” Ze knipoogde. “Dank je wel, Marije. Nou, laat maar eens zien in hoeverre jij getraind hebt, Kees Jonkman! En wát je getraind hebt…” De volgende dans begon: een Weense wals. Expres maakte ik de passen wat groter, totdat Joline me corrigeerde. “Hé! Kun je voor dit meisje iets kleinere passen maken? Ik ben geen giraf, hoor!” Ik gniffelde. “Dát was de training van Marije… Bij haar moest ik nog kleinere passen maken, anders zou ze uit haar rok gescheurd zijn.” Even keek ze me strak aan. “En dat zou jij wel op prijs gesteld hebben? Smerig mannetje. Zo’n jonge meid uit haar rokje praten…” “Nou nee, schat. Niet praten. Wel dansen.” Ze snoof. “Hoe dan ook: het zou niet op prijs gesteld worden. En nu weer netjes dansen, meneertje. Met kleinere passen graag.”
Ze trok me even dicht tegen zich aan en fluisterde: “Anders scheur ik óók uit m’n rok. Zouden de andere heren natuurlijk wel op prijs stellen, maar het gevolg is dat jij alleen naar huis zou moeten gaan.” Ik gaf een tik op haar billen. “Arrogante tut.” Ze glimlachte liefjes. Even later werd de wisseldans aangekondigd en na vijf seconden tikte Joline Angelique af. Met haar in mijn armen moest ik wéér de passen klein houden.
“Wat een eer om met een heuse Meester in de Rechtsgeleerdheid te mogen dansen… Dat heb ik nog nooit gedaan!” An keek me spottend aan. “Nou, die je best dan maar, Ingenieur Jonkman! Eens kijken of onze dansmoves het universitair niveau waardig zijn!” Ze giebelde plotseling. “En jij wacht natuurlijk met smart op de verlossende woorden “Hora est”, Kees?” Ik keek snel om me heen en leidde haar richting Melissa en Fred. “Ja. Ik zie hier echter geen pedel. Wel een nogal indrukwekkende ingenieur ICT en Cyber.” Ze stak haar tong uit en tikte Melissa af. Die zwierde in mijn armen.
“Hé, grote broer van me… Kon je niet zonder je liefste zusje?” “Inderdaad Mel. Met jou dansen is altijd het hoogtepunt van mijn week.” Ze trok een gezicht en ik voelde haar knie héél even tegen mijn kruis. “Je liegt dat je barst, Kees. Jij hebt gedurende de week wel andere hoogtepunten… Met Jolien! En ontken het maar niet; wij dames hebben nog wel eens contact met elkaar.” Ik trok haar naar me toe. “Dat zal best. Maar wij hebben nu ook contact met elkaar en dat voelt best goed, lieve zus.” Ze glimlachte. “Vind ik ook, Kees. Lekker om met jou te dansen. Dan hoef ik me ten minste niet te bewijzen. Dat moet bij Rob nog wel eens.” “Hier idem zussie. Joline is ook een strenge dansmeesteres. Met jou kan ik even ontspannen.”
Ze knikte instemmend. Even later tikte ze Clara af. “Mag ik even met die luitenant van je dansen, zus?” Claar legde haar hand op mijn schouder. “Kom maar even bij Clara, broertje. Dan loop je geen risico op een knietje.” Ik keek haar verwonderd aan en ze knikte. “Ja, ik zag het wel… Wat voor smerige opmerking maakte jij tegen Mel?” Ik keek weer eens zielig. “Dat met háár dansen het hoogtepunt was van mijn altijd zo saaie week.” Claar fronste. “En waarom wel met haar en niet met mij?” Ik keek in twee priemende groene ogen. “En geen slappe smoes, Kees, of je krijgt dat knietje alsnog, maar dan van mij, én harder!”
Ik gniffelde en draaide snel, zodat haar benen naast de mijne waren en ze niet bij kruis kon. “Vertel ik later nog wel eens, Claartje…” Ik hoorde een grom naast me. “Ik vraag het Mel wel eens. En wee je gebeente als ik slechte dingen over je hoor, broertje!” Al plagend dansten we nog even; toen stopte de muziek. “De laatste dans, dames en heren! Een salsa. Toepassen wat u geleerd hebt en denk er aan: Carlos en ik zien álles!”

Ik trok Joline naast me. “Kalm aan beginnen, lieve danspartner. Niet meteen helemaal los gaan, want dan sla ik een flater.” Ze glimlachte. “Ik zal me inhouden, Kees… in het begin.” Heupwiegend dansten we in het begin rustig. Tot de muziek feller werd en Joline om me heen begon te draaien. Haar wijde rok woei af en toe op. “Ik hoop dat Carlos niet écht alles ziet, Jolientje…” Ze grinnikte en draaide snel. Haar rok woei op en de pettycoat er onder ook. “Zo. Heeft Carlos ook een leuke dag gehad, Kees.” Ze keek nu ronduit ondeugend, terwijl ze ogenschijnlijk moeiteloos verder danste. En ik moest het maar bijhouden…
Na vijf best inspannende minuten klonk het eindakkoord van de muziek. Ik gaf Joline de gebruikelijke kushand en leidde haar naar een stoel. “Gaat u maar lekker zitten mevrouw. Ik kan me indenken dat u een beetje vermoeid bent.” Ze giechelde en fluisterde: “Ja, dat ook. Maar een aantal heren kunnen vanavond rekenen op een preek van hun vrouw of vriendin. Nadat die hen betrapte dat ze naar mij keken…” “Foei, mevrouw Jonkman. Geeft u aanleiding tot buitenechtelijke gedachten?” Ze knikte. “Ja. En dat is leuk. Zeker omdat ik betrokken heren even daarna recht aankeek. Ze weten zich betrapt. En nu meneer, mag u voor mij een groot glas Spa rood bestellen. Dit meisje is een beetje dorstig.” “Je zult niet de enige zijn, schat…”

Snel inventariseerde ik wie welk drankje wilde drinken en liep richting bar. Hé! Geen Carlos of Juanita achter de bar, maar een knul van een jaar of twintig. Ik overhandigde hem mijn briefje. “Zet het handeltje maar op één blad… Sorry, ik ken je naam nog niet.” Hij stak zijn hand uit. “Erik. Ik ben een neef van Carlos. Sinds vandaag sta ik hier op vrijdag en zaterdag achter de bar. Bijbaantje om mijn studiefinanciering een beetje aan te vullen. Overdag zit ik in de collegebanken van de TU.” Hij schonk de drankjes snel en duidelijk geroutineerd in.
“Jij hebt ervaring…” zei ik tijdens het afrekenen en hij knikte. “Een jaar barkeeper geweest in de bar van Sociëteit ‘De Keizer’ van Studentenvereniging Demos. Maar ja, dat was vrijwilligerswerk. Dit betaalt ten minste.” “En wat studeer je, Erik?” “Master Mechanical Engineering aan de TU. Maar dat zal je misschien weinig zeggen.” Ik gniffelde. “Met als één van de bijvakken ‘Praktisch ontwerpen’ toevallig?” Hij knikte, duidelijk verwonderd. “Hier staat een voormalig docent van dat vak. Kees Jonkman is de naam.” Ik zag dat hij nadacht.
“Jonkman… Wacht eens: Twee jaar geleden, in mijn propedeuse, heb ik een paar introductielessen van u gehad! Mevrouw Kamerman had het wel eens over u in haar colleges…” Mijn grijns werd breder. “Ik zal maar niet vragen wát mevrouw Kamerman dan over mij vertelde, anders zie ik me genoodzaakt haar aanstaande maandag met terugwerkende kracht publiekelijk uit te foeteren. We werken nu beiden bij het hetzelfde bedrijf als teamleider; ik heb haar overgehaald om bij het bedrijf te werken waar ik werk. En nu breng ik die drankjes weg, anders gaan mijn vrienden dood als gevolg van uitdroging. We kletsen nog wel eens, Erik!”
Met een vol blad in mijn handen liep ik richtng ‘The Fabulous Forteen’. “Nou, dat duurde wel lang, maat”, bromde Fred. “Sorry… Kletspraatje met de nieuwe barkeeper.” Joline keek me onderzoekend aan. “Jij hebt weer eens binnenpretjes, piraat. Vertel!” In het kort gaf ik verslag van het gesprekje en besloot met: “…aanstaande maandag de duimschroeven maar eens aandraaien bij mevrouw Kamerman. Die ‘had het nog wel eens over mij tijdens haar colleges’, zei Erik.” “Dat zal wel over je lekkere kontje gegaan zijn, broertje”, flapte Clara er in één keer uit en we schoten in de lach.
“Als dat zo is, ga ik mevrouw Kamerman ook eens ondervragen”, gromde Joline. Ze legde een hand op mijn billen. “MIJN lekkere kontje. En van niemand anders.” Fred knipoogde naar me, en ik wist dat er dus iets aan zat te komen. “Hohoho, mevrouw Jonkman… Dat zogenaamd ‘lekkere kontje’ van Kees is ook van mij, hoor. Heb ik regelmatig tegen me aangevoeld als we in ons tentje lagen.” Even zweeg hij en vervolgde toen: “Weliswaar lagen er twee slaapzakken tussen, én die vervloekte mitrailleur van me en Kees z’n Diemaco, maar toch. Bovendien ben ik met hem getrouwd. Dus…”
Hij keek me verwachtingsvol aan, dus ik knikte en zei: “Ja hoor, lekker ding van me…” Claar snoof, Mel proestte het uit, Joline wisselde een hopeloze blik met Wilma en de rest van het gezelschap gniffelde. “Zijn daar ook foto’s van?” giechelde Angelique. Wilma schudde haar hoofd. “Waarschijnlijk niet. Op de meeste digitale camera’s past geen fisheye-lens. En die heb je wel nodig als je mijn echtgenoot én Kees z’n lekkere kontje op één foto wil hebben.”
Ik greep haar even in haar nek. “Geen kwaad woord over mijn bud, mevrouw!” Ze giebelde en knipoogde lief. Na nog wat gekkigheid namen we afscheid van Carlos en Juanita en vertrokken. Margot, Charlotte, Gerben en Rogier gingen met ons mee, de rest naar hun eigen optrekje.

Eenmaal thuis, met een drankje voor ons, kletsten we nog wat en bespraken we de plannen voor het weekend. “Morgen weer naar Arkel! Eens kijken hoe ver Olaf is met ons toekomstige huisje!” Lot glunderde, net als Margot. “Nog een maand of twee, dan kunnen we er in! Zin in!” “Ja, wij ook, nietwaar Gerben? Kunnen we ein-de-lijk ons eens lekker uitleven zonder toezicht van die twee hier.”
Joline humde.
“Heren… Volgens mij hebben jullie je regelmatig ‘kunnen uitleven’ zonder ons deugdelijk getrouwde toezicht. In Nijmegen of in Waardenburg en wie weet op andere plekken op de achterbank van een of andere auto. Of in de bosjes. Doe nou niet alsof wij jullie maagdelijkheidspolitie zijn, want allereerst is het daar ruimschoots te laat voor en ten tweede kunnen deze twee meiden ondertussen prima van zich af bijten als jullie dat ‘uitleven’ iets te enthousiast doen. We willen geen klachten horen!” Ze keek alsof ze het meende.

En ik vulde aan: “En we willen vannacht ook niks horen! Doe de ramen maar dicht.” Gerben keek Rogier aan. “Zullen we die meiden ontvoeren richting Waardenburg? Ik heb nog wel een paar oude matrassen; kunnen jullie daarop liggen.” “Niks ervan, Gerben!” Lot keek waarschuwend. “Mijn liefje en ik gaan niet op een stel ouwe matrassen in jouw woonkamer de liefde vieren. Dat doen we hier. Vanavond. Jullie op de bank en Rogier en ik gaan de bedden in onze slaapkamer testen.” “Mooi”, brak Joline in. “Allemaal jullie drankje op? Dan wieberen. Wie er op de bank slapen maakt ons niks uit, dat regelen jullie zelf maar, maar dit echtpaar trekt zich nu terug in de slaapkamer. Met de ramen ook dicht.”
Ik grinnikte. “Ohhh…. Lekker schatje…” Het nuffige antwoord was duidelijk. “Niks ervan, Kees Jonkman. Die ramen zijn alleen maar dicht zodat wij niet worden lastig gevallen door gilletjes van de dames of gehijg van de heren. Haal je maar niks in je hoofd.” Lot giebelde. “Zonde als je zo’n lekker kontje niet voor eigen plezier gebruikt, Jo.” Ze keek Lot nadenkend aan. “Volgens mij heb jij een paar lesjes anatomie nodig, aanstaande mevrouw van der Vlist.”
Rogier sprong op. “Klopt, Jolien. En die ga ik haar nú geven. Mee jij, naar de slaapkamer!” Ze verdwenen. Margot keek ons aan. “Jullie ook wieberen. Morgenochtend om 08:00 staat het ontbijt klaar. 08:30 vertrek richting Arkel. Te laat is lopen.” “Goed zo, Margot. Laat ze maar merken dat jij ook af en toe de broek aan hebt!” Gerben keek waarderend.
“Jaja, piraat… Die broek die jij nu zo graag uit wil trekken zeker? Welterusten allebei…”
En Joline trok me lachend de slaapkamer in…