De rest van de middag moet ik wel aan het werk. Er ligt nog genoeg te doen rondom de villa. Klusjes in de tuin, het huis netjes maken voor de nieuwe boekingen van gasten - het is nooit echt klaar. Terwijl ik bezig ben met het snoeien van een paar takken, glijdt mijn blik af naar Emily, die in de schaduw van een grote boom ligt te relaxen. Ze heeft haar ogen dicht, maar het lijkt alsof ze geniet van de zon die op haar huid straalt.

Soms neem ik de tijd om gewoon naar haar te kijken, zonder dat ze het door heeft. Haar haren vallen als een glanzende waterval om haar schouders, en de ontspannen lijn van haar lichaam maakt iets in me los. Ik kan het niet helpen, de zorgen van het werk vervagen terwijl ik denk aan hoe ze gisteravond naast me lag, haar ademhaling rustig en gelijkmatig. Ze had zich na het fietsen even opgefrist en zag er weer als herboren uit in andere, maar net zo verleidelijke zomerse jurk.

"Wat een prachtig uitzicht," mompelt ze ineens, zonder haar ogen te openen. Ik realiseer me dat ze me misschien toch heeft gevoeld kijken. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht.

“Het uitzicht is zeker mooi,” antwoord ik, en terwijl ik dat zeg, maak ik mijn handen vrij van de takken. Ik loop naar haar toe en ga naast haar zitten. “Maar ik denk dat jij het mooiste uitzicht bent.”

Ze opent haar ogen en kijkt me met een speelse glans aan. “Flirter,” zegt ze, maar de lach in haar stem verrijdt elke twijfel.

“Wat kan ik zeggen? Het is waar,” grijns ik. “Ben je niet van plan om me te helpen met de tuin?”

Ze schudt haar hoofd, haar ogen weer gesloten. “Ik heb een paar uur hard gefietst vandaag. En vannacht voel ik ook nog steeds... Ik denk dat ik recht heb op een pauze.”

“Dat is waar,” geef ik toe, terwijl ik mezelf tegen de boom leun, en glimlach stiekem om haar opmerking. “Iedereen heeft wel eens een rustmoment nodig.” lag ik maar, voordat ik weer verder ga.

Ik kijk naar de villa, de zon werpt lange schaduwen over het gras. Het voelt goed om samen te zijn, zelfs als we ons op een afstand bevinden. Ondanks het werk en de drukte, geeft ze me een gevoel van rust. “Als je ooit weer hulp nodig hebt, laat het me weten,” voegt ze eraan toe, haar stem doordrenkt met een luchtigheid die me geruststelt. Of... Hoe bedoelde ze dit precies? In beide gevallen stemt het me goed. Niet veel later ben ik klaar, en zit zij daar nog. Ik ga maar lekker bij haar zitten.

We blijven daar een tijdje in stilte zitten, genietend van de warme middagzon. Het lijkt alsof de wereld om ons heen vervaagt, en ik realiseer me opnieuw hoe dankbaar ik ben voor dit moment met haar. Ieder moment met haar. En terwijl er altijd nog klusjes om me heen op me wachten, is er niks wat ik liever zou doen dan met haar hier zijn, in dit perfecte stukje natuur in de tuin van mijn eigen villa in de Provence.

Wel neemt ze het initiatief om wat te drinken voor me te halen, aangezien ik zo hard gewerkt heb. Ik zie haar met een ondeugende glinstering in haar ogen naar binnen lopen en even later weer tevreden en rustig terugkomen met een paar koele drankjes uit de koelkast. De zon weerspiegelt op de glazen, en als ze me het mijne aanreikt, voel ik een opwindende spanning in de lucht.

Eerst geeft ze me m'n glas, daarna zichzelf. Zonder iets te zeggen komt ze op mijn schoot zitten, en haar uitdagende blik doet iets met me, daar in de schaduw onder de boom. Ik neem een slok, de frisse smaak van het drankje verfrissend, maar mijn aandacht is volledig op haar gericht. Ze kijkt me tevreden aan, en ik kan het niet helpen om te grijnzen.

Ze pakt mijn glas weer en zet het naast ons neer. De volgende seconde zoent ze me weer, haar lippen teder maar verlangend op de mijne. Met een stijgende intensiteit begint ze te schommelen met haar heupen over mijn schoot, de bewegingen langzaam en sensueel. Alsof er een wekkertje was afgegaan en het weer de hoogste tijd was.

Ze draagt een luchtige, zomerse jurk, vergelijkbaar met die van gisteren, maar nu met een kleurrijk bloemenmotief dat haar figuur accentueert. Het is alsof de natuur zelf haar schoonheid complimenteert, en ik kan mijn ogen niet van haar afhouden. En onze diepst natuurlijk driften komen ook steeds weer naar boven.

Al snel begint ze in mijn oor te fluisteren, haar stem zwoel en verleidend. “Ik wil je weer zo graag voelen,” zegt ze, haar adem warm tegen mijn huid. Haar woorden brengen een golf van opwinding door me heen. “Of is het nu tijd om mij aan het werk te zetten voor jou?” stelt ze voor, met een speelse ondertoon. Met een vinger speelt ze bij haar onderlip. Ze maakt me gek, en zo hard weer, waar ze dan rustig overheen wiebelt.

Vooralsnog zoenen we alleen met elkaar, onze lippen dansend op de muziek van deze zomer. Mijn handen glijden over haar rug, de stof van haar jurk voelt zacht en verleidelijk onder mijn vingers. We genieten van het moment, de warmte van de zon om ons heen en de verbondenheid die tussen ons groeit.

Ik voel haar lichaam zich ontspannen op de mijne, en het lijkt alsof de wereld om ons heen even stil staat. Voor nu is dit genoeg; de rest kan wachten. We zijn hier samen, en dat is het mooiste wat er is. Nog even samen.

We staan niet veel later samen in de keuken, het ritme van ons samenzijn natuurlijk en vol speelse flirt. De lucht is warm en de geuren van ons avondeten vermengen zich met die van de natuur buiten. Haar ogen stralen terwijl ze een hand door haar haren haalt, en ik kan het niet helpen dat mijn hart een sprongetje maakt bij de gedachte aan wat er zojuist tussen ons is gebeurd.

Na het eten verplaatsen we ons naar buiten, waar de schemering langzaam invalt. De lucht kleurt prachtig met tinten roze en paars, en de eerste sterren beginnen te twinkelen aan de hemel. We zitten samen bij de vuurkolf, het knetteren van de vlammen vormt een rustgevende achtergrond voor ons gesprek. De warmte van het vuur omarmt ons, maar het is de spanning tussen ons die voelbaar in de lucht hangt.

Terwijl we nog wat drinken, besluit ik dat dit het moment is om haar wat vragen te stellen. De intimiteit die ons eerder zo verbonden heeft, kan niet zonder enige opheldering. “Emily,” begin ik voorzichtig, “wat drijft je echt om hier te zijn? Vind je mij nou echt zo bijzonder, of speelt er meer?” Mijn stem is serieus, maar ik zorg ervoor dat mijn blik vriendelijk blijft. Gisteren hadden we het er ook al wel even over gehad, over dat ze intimiteit zo belangrijk vond in een relatie. En dat was prima. Maar ergens wist ik ook wel dat ze precies wist waar ze mee bezig was. Het voelde allemaal zo natuurlijk. Maar als ze met me speelde, dan kwam ik daar liever nu achter.

Ze kijkt me even aan, en de stilte die volgt lijkt eindeloos. Ik voel een lichte zenuwachtigheid opkomen, maar ik weet dat ik dit moet vragen. “Doet je dit vaker? Is dit hoe je altijd bent?”

Haar ogen fonkelen in het licht van het vuur, en ik zie dat ze mijn vragen begrijpt. Ergens is ze niet beledigd, maar het lijkt alsof ze nog even de tijd nodig heeft om over haar antwoorden na te denken. De spanning tussen ons wordt bijna tastbaar, en terwijl de vlammen dansen, voel ik de verwachting om te horen wat er in haar omgaat.

“Ik weet dat het misschien onverwacht komt,” zeg ik zacht, “maar ik wil gewoon eerlijk zijn met je. Dit is belangrijk voor me.”

Haar blik verzacht, en ik zie dat ze de diepte van mijn vragen waardeert. Het moment is breekbaar, maar er ligt ook een belofte in de lucht - de belofte van een eerlijk gesprek dat ons nog dichter bij elkaar kan brengen.

De sfeer is even iets minder intiem nu, anders geladen. Niet sensueel, maar intiem genoeg om eerlijk te zijn - een belangrijke vorm van intimiteit die ik waardeer. Emily is openhartig, en het voelt als een compliment dat ze dat kan zijn.

“‘Ik ben niet de moeilijkste,’” zegt ze met een glimlach terwijl ze naar het vuur kijkt, waar ze met een stok in prikt. “Als je dat bedoelt.”

“Dat klinkt ook weer zo…” begin ik, maar ik laat mijn zin in de lucht hangen.

“Wat?” vraagt ze, en haar stem is rustig, zelfverzekerd. “Het is zo.”

“Niet dat ik dit met iedereen doe,” voegt ze eraan toe, haar blik nu op mij gericht. Haar boodschap komt binnen en ik knik, wat ze zegt raakt me. “Dit voelt heel goed, moet ik zeggen. Anders dan ik gewend ben.”

Haar woorden hangen in de lucht, en ik kan niet anders dan mijn nieuwsgierigheid aanwakkeren. Wat heeft ze allemaal meegemaakt? Haar blik dwaalt weer af naar het vuur, alsof ze daar de herinneringen ziet van vurige avonturen uit het verleden. Het zou me niets verbazen als zij een wild leven geleid heeft - en misschien nog steeds doet. Misschien was dat de reden dat ze hier was gekomen: om rust te vinden. Zoiets had ze ook gezegd toen ze arriveerde. Maar er is geen schaamte in haar stem. En ik voel ook geen jaloezie.

Ik begreep het wel. Ik zou ook wel seks willen met elke mooie vrouw die ik ontmoette. Wie niet? Al word je als vrouw dan wel snel neergezet als slet. Maar ook daar was ze bij mij niet bang voor. Ik vond die sletterige kant ook wel interessant, natuurlijk. Ik ben ook maar man.

“Poe…” zegt ze dan, met een zucht. “Ik vind het best moeilijk om het zo te zeggen, eerlijk gezegd.” Er lijkt meer achter haar woorden te zitten dan ik dacht. “Maar ben blij dat het je niet afschrikt,” voegt ze eraan toe, en ik zie dat ze al gemerkt heeft dat ik opensta voor wat ze deelt. “Seks is gewoon lekker,” zegt ze bijna verlegen.

“Dat weet ik nu weer,” antwoord ik met een oprechte glimlach. “Dank daarvoor.” Haar lach terug is stralend, en er ontstaat een moment van verbondenheid dat ons nog dichter bij elkaar brengt.

Stilletjes moet ik om de gedachte lachen dat Emily misschien een beetje nymfomaan is. Een droom die uitkomt, maar dan bekruipt me de vraag hoe ze dit op de lange termijn voor zich ziet. Haar ogen lijken even in de verte te kijken, en ik vraag me af of ze zich hetzelfde afvraagt.

Zij was gewend te reizen, en dan vast omgeven door verschillende mannen waar ze dan ook kwam - ik kon me voorstellen dat dat niet alleen bij een praatje bleef. Zou ze dat leven niet gaan missen? Mocht ze hier blijven, zou ze dan misschien helpen in de B&B, en daar tevreden mee kunnen zijn? Zou ik genoeg voor haar zijn? Het waren vragen die in mijn hoofd spookten, maar ik bedoelde dit niet negatief. Ik stond er vrij open in. Ze was wie ze was, en dat ging ik niet veranderen.

Maar kon zij zich aanpassen aan een leven hier, of moest ik accepteren dat zij zo nu en dan naast mij ook een ander zou hebben als ik niet meer aan haar verwachtingen kon voldoen? Het was een vreemde gedachte, maar niet één die me afschrikt. Sterker nog, het prikkelt me - de mogelijkheid om met iemand als zij een avontuur aan te gaan, in al zijn facetten.

Ik kom haar snel en uitgebreid tegemoet, door te zeggen dat ik juist respect voor haar heb. "Je haalt er elke dag alles uit, krijg ik het idee. Hier bij mij in ieder geval wel.”

Haar ogen lichten op bij mijn woorden. “Dat betekent veel voor me,” zegt ze zachtjes, met een glimlach die haar hele gezicht verwarmt. “Soms voelt het alsof mensen me alleen maar zien als een avontuur, niet als wie ik echt ben.”

“Maar dat ben je wel,” zeg ik en leg een hand op haar schouder. “Ik bewonder je op zoveel manieren. Je durft te leven, te voelen. Dat is iets wat niet iedereen kan.”

Emily kijkt even weg, alsof ze de impact van mijn woorden moet verwerken. Ze draait zich vervolgens weer naar me toe en ik zie dat haar blik weer vol energie is. “Ik vind het zo fijn om dat van je te horen,” zegt ze met oprechte blijdschap. “Ik dacht dat het moeilijk zou zijn om hier te zijn, maar… het voelt goed.”

De intimiteit keert langzaam terug tussen ons. De lucht om ons heen lijkt te veranderen, als een warme deken die ons weer omhult. De knisperende vlammen van het vuur weerspiegelen ons in elkaar, en ik voel een sterke connectie - niet alleen fysiek, maar ook emotioneel.

“Misschien zijn we allebei op zoek naar iets,” zeg ik. “En misschien kunnen we dat samen ontdekken.” hoop ik ergens al.

Haar ogen glinsteren met een nieuwsgierige blik. “Wat bedoel je precies?” vraagt ze, haar stem zacht en uitnodigend.

“Ik bedoel dat we niet alleen hier zijn voor de momenten die we samen delen, maar ook voor wat we van elkaar kunnen leren. Jouw vrijgevochtenheid kan me iets leren over leven in het moment. En misschien kan ik jou iets bieden dat je nog niet eerder hebt ervaren.” Al wist ik niet wat.

Ze leunt iets dichter naar me toe, en ik kan de spanning tussen ons bijna aanraken. “Dat klinkt mooi,” zegt ze, haar stem een fluistering. “En misschien kunnen we elkaar echt helpen, zonder dat er verwachtingen zijn?” probeert ze het ook open te houden, wat natuurlijk veelzeggend was.

Ik knik, volledig instemmend. “Ja, dat lijkt me een goed idee. Laten we gewoon zijn wie we zijn, zonder druk.” Dit natuurlijk ook omdat we nu eenmaal in deze situatie zaten. Er was nog geen andere kandidaat gekomen vandaag. Weer een dag overleefd samen, voelde dat bijna.

We zitten daar, de woorden die we uitwisselen als een verbinding die ons nog dichter bij elkaar brengt. De wereld om ons heen vervaagt, en op dat moment voelt het alsof we alleen voor elkaar bestemd zijn.

“Vertel eens,” vraagt ze plotseling, terwijl ze naar me toeleunt. “Hoe waren jouw vorige relaties? Heb je niet stiekem een paar adressen in de buurt?” Haar toon is luchtig, maar er is een oprechte nieuwsgierigheid in haar blik.

Ik moet er even over nadenken. Haar vraag raakt iets wat ik eigenlijk lang heb weggestopt. Ik voel een lichte glimlach opkomen, vooral door haar opmerking over ‘adresjes’. Na de gebeurtenissen van gisterenavond voel ik me misschien een beetje een 'seksgod', maar dat gevoel komt puur door haar.

“Ik zou willen dat ik die reputatie had,” begin ik eerlijk. “Maar nee, dat is zeker niet het geval.” Mijn stem wordt iets serieuzer. “Ik ben al zeven jaar alleen… en, eerlijk gezegd, ook seksloos.” Die laatste woorden komen eruit met een vleugje schaamte. Ik voel mijn wangen warmer worden terwijl ik het toegeef. Het is iets waar ik zelf niet vaak aan dacht, maar nu, in haar aanwezigheid, voelt het bijna kwetsbaar om het hardop te zeggen.

Ze trekt haar wenkbrauwen op, duidelijk verrast. “Zeven jaar?” Ze kijkt me aan, half met ongeloof, half met verwondering. “Maar dat kan ik me echt niet voorstellen, na wat ik gisteren heb meegemaakt.” Haar toon is speels, maar haar ogen zijn serieus.

Ik lach ongemakkelijk. “Geloof me, het is echt zo. Wat ik nu voel, wat ik nu doe… dat komt allemaal door jou.” Ik kijk haar aan, mijn stem iets zachter, maar met volledige oprechtheid. “Het is alsof je iets in me hebt aangewakkerd.”

Ze schudt haar hoofd, alsof ze het niet helemaal kan bevatten. “Ik geloof het nog steeds niet helemaal,” zegt ze zacht, haar hand strijkt over mijn arm. “Je was geweldig… maar oké, zeven jaar is best lang. Had je in je vorige relaties dan helemaal geen seks?” Dat was dan weer het andere uiterste en ook dat was niet waar.

“Nou, dat is natuurlijk ook niet zo,” geef ik toe. “Ik heb er toen echt van genoten, en eerlijk gezegd, ik kon toen best wel m'n mannetje staan.” Ik denk terug aan die momenten, aan het gevoel van zelfvertrouwen dat ik toen had. “Maar nu, na zo lang, voel ik me ouder… en eerlijk gezegd ook wat onzekerder.”

Ze laat haar hand naar mijn gezicht glijden en kijkt me recht in de ogen. “Je hebt niets om onzeker over te zijn,” fluistert ze. “Ik vind het juist bijzonder wat we delen, hoe je bent. Echt.”

Haar woorden raken me diep. De warmte in haar stem, haar aanraking, het geeft me precies de geruststelling die ik nodig had. “Dank je,” zeg ik met een glimlach. “Je doet er alles aan om me dat gevoel te geven… en ik ben je daar zo dankbaar voor.” Ook al werd het niks in de toekomst, had ik echt wel iets om haar dankbaar voor te zijn. En dat was dit. Dit moment alleen al.

Ze lacht zacht en trekt me iets dichter naar zich toe. “Ik wil gewoon dat je je goed voelt bij mij. Dat je je echt vrij voelt.” Haar hand blijft even op mijn borst rusten, terwijl ze me blijft aankijken. “En als je je nu al onzeker voelde, dan moet ik toch wel heel goed mijn best doen om je van dat idee af te helpen.” slaat ze een speelse toon aan, en onze lippen raken elkaar al bijna, lachend van liefde. Was dit liefde?

Mijn hart slaat in ieder geval meteen sneller. “Dat doe je al,” zeg ik zacht.

Ze had een dun jasje over haar schouders getrokken, maar onder dat jasje droeg ze nog steeds diezelfde zomerse jurk met het bloemenmotief. Ze stond op. Terwijl ze voor me stond, legde ze haar hand zacht bij mijn kin, haar ogen glinsterden in het schijnsel van het vuur. Haar blik was warm en vertederend, alsof ze in dat moment alles zag wat we samen hadden gedeeld, zowel in woorden als in daden.

Ik zat ontspannen op een dikke boomstam die we eerder hadden neergezet bij het vuur, maar dat moment van rust was kort. Ze gleed soepel op mijn schoot, haar handen stevig om mijn gezicht, en zoende me langzaam, alsof ze de tijd nam om elk stukje van mijn lippen te verkennen. Het vuur knetterde naast ons, maar de warmte die ik voelde, kwam niet van de vlammen.

Haar heupen begonnen haast onbewust te wiegen. Ze wist precies wat ze wilde, en al snel voelde ik hoe haar bewegingen veranderden. Ze pauzeerde even, en met een kalme maar sensuele vastberadenheid trok ze mijn broek open. Mijn stijve lul sprong naar buiten en ze glimlachte even, haar ogen vol verlangen. Zonder een woord te zeggen, schoof ze haar slipje opzij onder die luchtige zomerjurk, haar vochtige warmte bijna direct voelbaar.

Mijn eikel raakte haar natte, gezwollen schaamlippen, en er ontsnapte een zucht uit haar mond. Ze liet zich langzaam over me heen zakken, centimeter voor centimeter, en bevestigde in die beweging alles wat we die avond hadden besproken. Onze connectie, onze verlangens, en het vertrouwen dat tussen ons was opgebouwd. Haar handen hielden mijn gezicht nog steeds vast, haar blik dwingend. Ze wilde dat ik haar aankeek, diep in haar ogen zag wat ze voelde, en ik gehoorzaamde zonder te aarzelen. Haar lange, blonde haren golfden mee met elke beweging van haar heupen, met elke zachte kreun die uit haar mond kwam.

Het oogcontact tussen ons was zo intens dat het bijna alles om ons heen deed vervagen. De wereld leek stil te staan, behalve wij tweeën. En voordat ik het goed en wel besefte, voelde ik haar lichaam verstijven en hoorde ik haar adem versnellen. Ze kwam klaar, met een langgerekte kreun die doordrong tot in mijn ziel. Emily had de hele dag al een opgewonden energie om zich heen, maar het was mijn openhartigheid die haar echt had doen ontvlammen. En ze bleek licht ontvlambaar te zijn.

Ze bleef op me zitten, mijn harde paal nog diep in haar terwijl ik haar in mijn armen nam. We zoenden en knuffelden, haar ademhaling langzaam weer tot rust komend, en zo ook haar bewegingen. Dit voelde niet als een climax, maar eerder als een voorspel. Een voorproefje van wat er nog zou komen.

-