De week na de initiatie van Tirza in onze leefstijl, ontving ik bericht van Nico Pieterse uit Aalten dat het transport van de stoffelijke overschotten van mijn ouders gepland stond voor over twee weken. Dat hield in dat ik twee weken de tijd had om de herbegrafenis te plannen en schakelde mijn vriend Fritz bij de gemeente in, die overal zijn contacten had zitten. De goede man kwam met de wildste ideeën om er een soort staatsbegrafenis van te maken. Ik wilde het liever klein en binnen de familie houden, maar toen Fritz vertelde dat mijn ouders weliswaar nooit in het dorp gewoond hadden, waren ze wel zeer regelmatig op bezoek geweest en waren er nog best wat oudere dorpsbewoners, waaronder hijzelf, die ze gekend hadden en hij wist zeker dat ik hen een groot plezier zou doen als ik er wel iets groots van wilde maken.

Uiteindelijk kwamen we tot een compromis dat de kisten vanaf het vliegveld van Dresden in het dorp over gebracht konden worden in een rijtuig en dan in een stoet met alle geïnteresseerden naar het kasteel zou rijden. In de kapel zou een soort van dienst gehouden worden voor een kleine kring genodigden en het bijzetten in de crypte zou alleen voor de familie zijn. Daarna zou in het hotel van Erwin een soort rouwbijeenkomst gehouden worden om de doden te eren met een hapje en een drankje.

Toen ik dit met Erwin besprak, was hij er wel voor te porren en zei toen: “Dat is een mooie laatste bijeenkomst voor ik het hotel sluit.”

Ik wist dat Erwin met pensioen wilde, maar ik had nog niet gehoord dat hij iemand had gevonden, die het hotel wilde overnemen. Dit bleek ook niet het geval te zijn, maar hij wilde het niet meer, want de lange dagen vielen hem steeds zwaarder en hoewel hij nu nog heel veel steun van Ulrike had, ging zij toch over een tijdje weg om met Albert haar leven op te bouwen en daarom wilde hij er gewoon mee ophouden en was al in onderhandeling met een keten, die het hotel mogelijk wilde overnemen.

Ik vond dat erg jammer om te horen, want juist het intieme van het familiehotel maakte het zo’n fijne plek om te zijn. Natuurlijk ook vanwege Ulrike, maar het hotel was gewoon heel bijzonder voor me. Zeker omdat ik er zo lang heb gewoond toen ik begonnen was met de restauratie van het kasteel.

Het aankomende vertrek van Erwin uit het hotel zette me aan het denken en ik vertelde het die avond aan de eettafel. Iedereen vond het heel erg jammer, maar toen zei Sanne opeens: “Zeg, ik heb een heel raar idee. Mijn ouders hebben beiden de hotelschool gedaan en hebben elkaar vroeger leren kennen toen ze beiden in een hotel werkten. Nadat ik was geboren kregen ze heel andere plannen voor het leven en zijn ze gaan doen wat ze nu doen, omdat dat meer vrije tijd opleverde, maar volgens mij vonden ze het werken in een hotel wel erg leuk. Zal ik eens polsen of ze misschien zin hebben om het hotel van Erwin over te nemen?”

“Wat een briljant idee.” Riep ik gelijk. “Ja, bel ze maar en zeg maar dat ze zich over de kosten geen zorgen hoeven te maken als hen dat tegenhoudt.”

Sanne pakte de telefoon en belde met haar ouders. Het bleek inderdaad dat zij het hotelleven nooit echt vaarwel hadden gezegd, maar nooit een passende locatie hadden gevonden. Nu het hotel van Erwin beschikbaar was, kregen ze gelijk de kans om bij hun dochter te komen en dat was een extra bonus. Ze hadden nog wel heel wat vragen en hadden ook de tijd nodig om hun eigen werk op te zeggen en hun huis te verkopen, maar ze zagen het idee wel zitten.

Ik vertelde hen over de herbegrafenis van mijn biologische ouders en natuurlijk wilde ik dat zij daarbij aanwezig waren en zo konden ze gelijk in gesprek gaan met Erwin om eventueel het hotel over te nemen, als ze dat nog steeds wilden.

Ze beloofden om alles nog eens goed te overdenken en zouden in ieder geval aanwezig zijn om mijn biologische ouders bij te zetten. Ik beloofde op mijn beurt om alvast Erwin te informeren, dat hij nog even moet wachten met de verkoop van het hotel en zo leek alles op zijn plek te vallen.

Toen we de verbinding hadden verbroken, keken Sanne en ik elkaar blij aan. Alleen Esmee was nog even stil en toen ik vroeg wat er was, zei ze: “Ik ben natuurlijk blij dat jouw ouders hier naartoe komen San, maar ik merk wel dat ik af en toe mijn moeder heel erg mis. Zouden we iets kunnen verzinnen om haar ook deze kant op te laten komen?”

Ik snapte dit wel en vroeg: “Wat doet Chantal dan voor werk?”

“Ze is officemanager bij een bank in Oldenzaal, maar ik geloof dat ze daar niet heel gelukkig mee is en er alleen nog werkt omdat het zo goed betaalt.”

“Misschien wil ze wel manager worden bij het hotel.” Stelde Sanne voor. “Dan hoeft ze ook mijn ouders niet meer te missen.”

Dat was een waar woord, want we wisten dat Chantal en de ouders van Sanne regelmatig triootjes hielden sinds ze een keer op het kasteel met elkaar in bed waren beland en dat ze elkaar bijna wekelijks troffen. We bespraken dit met elkaar en het volgende telefoontje ging naar de moeder van Esmee en die reageerde erg enthousiast op het idee. Dat gaf haar eindelijk de kans om haar suffe baan op te zeggen en met de ouders van Sanne deze kant op te komen. Ze zou na ons gesprek gelijk met hen bellen om te vragen wat zij ervan vonden.

We kregen het hierdoor weer eens bijzonder druk en er moest heel veel geregeld worden, maar Esmee, Sanne en Louise, die graag mee wilde helpen, kregen alles voor elkaar wat er nodig was. De crypte onder het mausoleum was er al helemaal klaar voor en Elena en Irina zorgden er samen met mij voor dat de kapel klaar was voor de eenvoudige dienst. Ik had Louise een lijst gegeven van de uit te nodigen mensen en vanzelf kwam de dag waarop mijn biologische ouders terug zouden keren naar de grond waar ze vandaan kwamen.

Het was een donderdag dat het vliegtuig met de kisten landde op het vliegveld in Dresden en Esmee, Sanne, Louise en ik waren aanwezig toen het vliegtuig bij de hangar tot stilstand kwam. Een zestal leden van de schietvereniging, waar ik al een tijdje geleden lid van was geworden, waren gekleed in hun uniformen en droegen de kisten uit het vliegtuig naar een gereedstaande zwarte bus.

In een rustig tempo reden we in colonne vanaf het vliegveld naar het dorp en daar aangekomen stond een zwart rijtuig klaar met een vierspan paarden ervoor. De plaatselijke fanfare speelde een rustige deun toen de kisten vanuit de bus in het rijtuig werden overgedragen en toen zette de stoet zich in beweging naar het kasteel. Gedurende het halve uur dat de trage rit duurde, zat ik tussen Sanne en Esmee op de achterbank van de grote antieke Mercedes, die Frits ergens op had weten te duikelen en staarde ik naar het rijtuig voor me, waarin mijn biologische ouders lagen. De ouders die ik nooit had gekend.

In de drie auto’s achter ons zaten mijn pleegouders, de ouders van Sanne en de moeder van Esmee met Louise. Daar achter twee busjes met de leden van de schietvereniging in uniform met een zwarte rouwband om de arm en daar weer achter een stoet auto’s met de notabelen van het dorp.

Bij het kasteel aangekomen zag ik al een paar auto’s staan en herkende gelijk de grote BMW van de Prins van Saksen, die met zijn vrouw al op het kasteel op ons wachtten en ook een drietal adellijke vrienden van me waren aanwezig. Het kasteel zelf was prachtig aangekleed voor de uitvaart. Zwarte vaandels hingen aan weerszijde van de poort en over de wapenspreuk boven de entree van het kasteel was een zwarte doek gehangen. De vlaggen aan de vlaggenmasten hingen halfstok.

Ik begroette de prins en de prinses en bedankte hen voor hun komst. Dan begroette ik de vrienden en samen keken we hoe de schutters de kisten uit het rijtuig tilden en onder de klanken van een treurmars voor ons uit de kapel binnen droegen. Esmee, Sanne en ik volgden de kisten en daarachter kwamen onze ouders, de prins en de prinses en de drie graven en dan pas de andere genodigden, waaronder natuurlijk ook alle bewoners van het kasteel.

De dienst zelf was sober. Omdat ik niet wist of mijn biologische ouders gelovig waren of niet, had ik wel de dominee van het dorp uitgenodigd, maar hem gevraagd om er geen religieuze dienst van te maken. De man deed het erg goed en hield het kort, waarna ik naar voren ging om een rede te houden. Ik wist natuurlijk niet veel van mijn ouders en hield het bij een dankwoord voor mijn leven en sprak de wens uit dat zij hier en nu hun definitieve rust zouden vinden.

Na mij kwam de prins naar voren en aangezien hij mijn ouders als jongelingen gekend had, kon hij iets meer vertellen en hij eindigde met de woorden: “… Ik heb hen mogen leren kennen als een paar vol liefde voor hun omgeving en vooral naar elkaar. Diezelfde liefde zie ik nu terug bij hun zoon en zijn geliefden Sanne en Esmee. Het motte van de familie is ‘kracht en trouw’, maar wordt duidelijk overwonnen door de liefde en door deze liefde mag ik met trots eindigen: Welkom thuis en rust zacht.”

Het bleef even stil in de kapel toen de prins een saluut bracht naar de kisten en terugliep naar zijn stoel. Uit de speakers in de kapel klonken de klanken van het Requiem van Mozart en konden de genodigden langs de kisten lopen. Toen iedereen weer zat, kwam ik nog een keer naar voren en legde het familiezwaard op de kist van mijn vader. Op dat moment braken mijn emoties en zakte ik door mijn knieën neer voor de kist van mijn vader. Met mijn hand tegen de kist begon ik te huilen en op dat moment kwamen Sanne en Esmee bij mij zitten om mij te steunen. Na een tijdje herpakte ik mijzelf en stond weer op. Ik knikte naar de voorzitter van de schietvereniging en de dragers kwamen naar voren gemarcheerd en tilden de kisten op van de schragen.

We volgden de kisten naar buiten en naar het mausoleum, waar Louise en Boris al stonden, die niet alleen het mausoleum al hadden geopend, maar ook het praalgraf, zodat de dragers in één moeite door de crypte in konden lopen. Alleen Sanne, Esmee en ik volgden de dragers naar beneden, waar we toekeken hoe ze voorzichtig de kisten op de door mij vrijgemaakte plek schoven. Ze brachten een saluut en draaiden zich om, om de crypte te verlaten.

Ik wachtte tot ze weg waren en legde mijn handen op de twee kisten, die hun laatste rustplaats hadden gevonden. Weer barstte ik in huilen uit en voelde hoe Sanne en Esmee mij ondersteunden terwijl ook bij hen de tranen over hun wangen liepen.

Terwijl wij daar in stilte stonden te huilen, hoorde ik van buiten de krachtige stem van mijn pleegvader, die de genodigden uitnodigde om naar de grote salon te gaan voor een drankje en een hapje in afwachting op ons.

Toen het buiten rustig was geworden en we zacht het fluiten van de vogels hoorden, nam ik het zwaard van de kist van mijn vader en zei met een gebroken stem: “Rust zacht vader en moeder.”

Ik droogde mijn tranen met een zakdoek en knikte naar Sanne, waarop we de crypte verlieten. Behalve Boris was iedereen al weg en samen met hem sloot ik het grafmonument, waarna Sanne het zwaard aan Boris gaf en met mijn twee geliefden aan de hand en Boris achter ons aan, liepen we zwijgend naar het kasteel, waar Louise op ons stond te wachten. Ze nam het zwaard over van Boris en zei tegen mij dat ze deze in de kluis zou doen.

Ik haalde een keer diep adem en ging toen naar de grote salon, waar het geroezemoes van de gasten klonk en toen we binnen kwamen, kwam de prins en de prinses van Saksen naar me toe en nadat de prins mij omhelsd had, vroeg hij: ”Gaat het weer Rob?”

Ik maakte een glimlach en zei: “Jawel hoogheid. Dank u wel. Het was even iets te emotioneel, maar nu ben ik blij dat mijn ouders weer thuis zijn, waar ze horen.”

“Dat ben ik ook Rob.” zei de prinses vriendelijk. “Het was echt een heel mooie dienst. Ik weet zeker dat ze trots op jou zouden zijn.”

Weer glimlachte ik en zei: “Dank u wel hoogheid. Ja, dat hoop ik ook, maar als u mij wilt excuseren. Ik zou graag even naar mijn pleegouders gaan.”

Ik ging naar mijn pleegouders en werd liefdevol door hen omhelsd. Het verdriet was weg en ik voelde alleen nog dankbaarheid voor alles en vooral voor de aanwezigheid van mijn pleegouders. Ik sprak even met ze en toen kwam Louise naar me toe en vroeg of ik nog iets wilde zeggen tegen de gasten. Dat wilde ik wel en Louise vroeg de aanwezigen om aandacht.

“Koninklijke hoogheden, hooggeboren gasten, lieve familie en vrienden,” begon ik, “Heel erg bedankt voor jullie aanwezigheid, jullie vriendschap en de laatste eer, die jullie met mij aan mijn ouders hebben betoond. Mijn ouders zijn weer thuis en hebben nu rust in eigen grond, maar het leven gaat verder en dat gaan wij nu vieren. Dus hef uw glas en toost met Esmee, Sanne en mij op het leven, op mijn ouders, mijn lieve pleegouders en alles en iedereen die het leven waard maakt om geleefd te worden. Proost!”

“Proost!” klonk uit alle monden en daarmee was de bedroefdheid geweken en werd er weer vrolijk gepraat en gelachen.

Er was ruim voldoende eten en drinken en toen de prins en prinses weer weg moesten, gingen ook mijn adellijke vrienden terug naar hun woonplaatsen en verplaatsten wij ons naar het hotel van Erwin om daar met de dorpsgenoten de avond door te brengen in een gezellige bijeenkomst die tot laat in de nacht zou duren en er zou nog lang nagepraat worden in het dorp over de mooie herbegrafenis van hun eigen baron en barones.

+++

Onze familie bleef nog een paar dagen logeren en twee dagen na de bijzetting van mijn ouders, zaten we met zijn allen in het hotel van Erwin te eten. Na het eten vroeg ik Erwin of hij erbij wilde komen en toen bespraken we de mogelijke overname van het hotel door de ouders van Sanne.

Ik had Erwin al gevraagd om de verkoop uit te stellen, maar niet waarom en toen hij hoorde wat het plan was, werd hij helemaal lyrisch en gelukkig met het idee dat het hotel niet naar een zielloze keten over zou gaan, maar naar een stel enthousiaste mensen, die de sfeer en het karakter van het hotel in ere wilden houden.

Aan het einde van de avond waren de principeovereenkomsten gemaakt en Erwin zou het hotel nog een half jaar tot een jaar aanhouden tot Piet en Anneke, de ouders van Sanne hun zaken in Nederland geregeld hadden. De verkoopprijs was alleszins zeer schappelijk, zeker in vergelijking tot de Nederlandse prijzen en ik bood aan dat ik, waar nodig, financieel garant wilde staan tot ze hun zaken helemaal op orde hadden.

Chantal, de moeder van Esmee kon al veel eerder deze kant opkomen, want haar baan had ze in twee maanden wel opgezegd, net als de huur van haar huis, net over de grens in Duitsland. Zij kon haar intrek nemen in het hotel en zou gelijk Erwin helpen met de dagelijkse leiding van het hotel. Dit was belangrijk, want Ulrike zou al snel verhuizen om haar leven met haar verloofde Albert op te pakken in de buurt van Seedorf, waar Albert nu gelegerd was.

Erwin was heel opgelucht dat dit zo geregeld kon worden en hij stak zijn dankbaarheid dan ook niet onder stoelen of banken. Ook Ulrike was dolgelukkig, want hierdoor kon ze veel eerder dan gepland naar Seedorf en naar haar Albert kunnen gaan. Er was echter wel een dingetje en dat bleek toen we hadden afgerekend en terug wilden naar het kasteel.

Bij de kassa klampte Ulrike mij aan en vroeg of ik nog een laatste keer een nacht met haar wilde doorbrengen. Ik wilde dat natuurlijk wel, maar ik zat even met de rest. We waren met zijn achten in twee auto’s hier gekomen en als ik zou blijven, dan bleef er een auto hier en dan werd het wel heel krap in de andere auto.

Op dat moment kwam Sanne bij me staan en ik vertelde van de wens van Ulrike. Sanne keek ons begrijpend aan en zei: “Natuurlijk moet je dan doen. Ik rij wel terug en dan kan jij hier bij Ulrike blijven tot ik je morgen kom ophalen.”

“Ja maar,” zei ik, “we hadden toch afgesproken dat ik niet bij anderen zou blijven slapen, maar bij jou? Ik kan ook een taxi nemen.”

“Welnee joh. Dit is Ulrike. Jouw Ulrike en laten we heel eerlijk zijn, want jij hebt haar eerder geneukt dan mij, dus heeft zij speciale rechten. Gewoon doen Rob en er lekker van genieten. Ik kom morgen jouw restanten wel ophalen.”

Uit respect voor Ulrike bespraken we dit in het Duits en bij de laatste woorden van Sanne schoot Ulrike in de lach. “Neem maar een rolstoel mee Sanne. Die zal hij nodig hebben.”

Ik meldde bij de groep dat ik nog even hier zou blijven en toen ik de vragende ogen zag, begon ik te lachen en zei: “Vraag het straks maar aan Sanne. Zij zal het jullie wel vertellen, maar niet hier.”

Erwin, die allang wist van Ulrike en mij en het prima vond, zolang er niemand geschaad werd, zei hoffelijk tegen zijn dochter dat hij wel zou afsluiten en wensten ons nog een fijne tijd samen. Daarop vroeg ik aan Ulrike of ze al naar haar kamer wilde of misschien nog een kleine wandeling maken, aangezien het nog best een zwoele avond was. Ze koos voor het tweede en zo liepen we even later gearmd door het dorp naar het parkje, waar we op de trap van de muziekkoepel gingen zitten. Het was donker en niemand was buiten, dus we zoenden even in aller rust met elkaar en Ulrike vertelde mij, op mijn verzoek over haar plannen voor de toekomst. Ze vertelde dat ze zo snel mogelijk zwanger wilde worden van Albert en hun gezin gaan stichten. In zijn huidige functie zat een bevordering tot kapitein er aan te komen en als ze op de kazerne een huis huurden, dan hoefde zij niet te werken en voltijds moeder worden en dat zag ze wel zitten. Ik maakte daarop de grap dat ik dat wel begreep met al die mannen om haar heen. Ulrike schoot ook in de lach en zei met een ondeugende blik: “Waarom denk je dat ik op de kazerne wil wonen? Ik ga proberen om ze allemaal tussen mijn benen te krijgen, van soldaat tot generaal.”

Ik proestte het uit en zei: “Daar moet je een film van maken. Die zou ik zo kopen en dan met de titel “Die lustige Hauptmannsfrau.” (De frivole kapiteinsvrouw)

We bleven nog even geinen met elkaar over haar ondeugende ideeën en dat maakte ook dat we langzaam nogal opgewonden werden en al snel trok Ulrike me omhoog en zei: “Kom mee Rob. Ik wil je neuken.”

We liepen in een hoger tempo dan eerst terug naar het hotel, waar we linea recta naar haar kamer gingen en nauwelijks waren we binnen of Ulrike omhelsde mij, drukte haar wulpse lichaam tegen me aan en zoende me lang en geil.

Nog steeds zoenend en stevig tegen elkaar aan gedrukt strompelden we naar haar bed en toen we daar aankwamen vielen we op het matras en het duurde niet heel lang voor we naakt waren en we in standje 69 elkaar lekker lagen te verwennen.

Het was alweer een lange tijd geleden dat Ulrike en ik seks met elkaar hadden gehad en het leek erop alsof we die avond alle verloren tijd wilden inhalen. Toen Ulrike de eerste keer klaar was gekomen, kroop ze van mijn gezicht en hurkte neer over mijn harde lul, die glibberig was van haar speeksel. Soepel gleed ze in één keer helemaal over mijn pik tot ze met haar billen op mijn benen zat en wrikte even lekker met haar heupen, waarbij ze mijn pik lekker zat af te knijpen met haar vagina.

Tijdens het pijpen van daarnet was ik al behoorlijk op weg naar mijn orgasme en nu Ulrike zo geil zat te bewegen, voelde ik dat mijn ballen zich al klaar maakten voor een flinke ejaculatie. Ik greep Ulrike haar heupen en begon opeens flink op haar in te stoten. Ulrike sloeg een klein gilletje toen ze mijn pik in een hoog tempo in en uit haar kut voelde stampen en toen ik een minuut later klaarkwam en mijn sperma in haar spoot, kwam ze weer klaar en viel voorover op mijn borst, waar ze speels met mijn tepels begon te spelen, waardoor mijn pik niet geheel slap werd en knus in de hete schede van Ulrike bleef zitten.

We zoenden weer met elkaar en ik speelde met haar tepels. Telkens als ik in haar harde tepels kneep, kneep zij met haar vagina en daardoor werd mijn lul weer stijf. Toen Ulrike dit voelde kwam ze omhoog en terwijl ik zag hoe mijn sperma uit haar kut droop, verplaatste Ulrike mijn pik naar haar kontgaatje en doordat mijn pik nog heel nat was van mijn zaad en haar geil gleed deze, nadat ik door de barrière van haar sluitspier heen was, soepel haar kont binnen. Ze hing was achterover zodat ik goed kon zien hoe mijn lul in haar kont zat en mijn sperma uit haar kut over mijn pik droop. Dit was echt een supergeil gezicht en toen Ulrike mij zag staren naar haar kut, pakte ze haar telefoon, die naast ons op het bed lag en zei: “Snel, maak een foto voor Albert.”

Ik maakte een paar foto’s en Ulrike verstuurde ze naar haar verloofde in Seedorf. Daarna gooide ze de telefoon weg en richtte ze zich weer op het neuken van mijn lul. Tijdens het neuken klonk op een gegeven moment een geluidje uit haar telefoon, maar wij waren te druk bezig om er aandacht aan te schenken.

Ik legde mijn hand op haar kut en liet twee vingers in haar glibberige vagina glijden en zo vingerde ik haar kut en neukte haar kont tot ze weer klaarkwam, waarbij een flinke golf geil uit haar kut over mijn hand liep.

Ulrike kwam nu recht zitten en steunde hijgend met haar handen op mijn borst. Ik nam het neuken nu over en stootte van onderen in haar kont en kneedde haar opwippende borsten, waarbij ik haar tepels tussen mijn vingers draaide. Na een tijdje kwam ik ook weer klaar en nadat ik mijn pik zo diep mogelijk in haar endeldarm had gedrukt, spoot ik haar darmen vol met mijn zaad en toen was ik zo moe, dat mijn pik verslapte en, gevolgd door een nieuwe golf sperma, uit haar kont gleed.

Weer bleven we lekker op elkaar liggen en zoenden we flink met elkaar. Daarna namen we een douche, waarbij we uitgebreid elkaars geslachtsdelen schoon maakten en ik haar kontje uitspoelde met de speciale douchekop, die ze daarvoor had.

Terug op het bed pakte Ulrike haar telefoon en begon te lachen. Ze toonde mij het bericht van Albert en het filmpje dat hij had meegestuurd. In het filmpje zagen we hoe een langharig blonde militair de lul van Albert aan het afzuigen was. Ik zag aan de schouders van de dame dat het een korporaal was en Albert had erbij geschreven: “Dit is mijn nieuwe ordonnans. Ze brengt mondeling verslag uit.”

We zagen hoe de camera zich verplaatste en naar een spiegel tegenover het bed gericht werd. Toen zagen we dat de vrouwelijke korporaal alleen haar uniformjasje nog aan had en via de spiegel keken naar haar kont en kut en ook naar haar vingers, waarvan er twee driftig in en uit haar kutje gleden.

Heel even schokte het beeld en hoorden we Albert kreunen, waarna de camera weer op het hoofd van de jongedame gericht werd. We hoorden Albert zeggen: “Ogen dicht en mond open korporaal.”

Het hoofd van de korporaal ging omhoog en we keken recht in haar mond, waar een flinke hoeveelheid sperma in lag. Met haar tong met piercing draaide ze door het sperma en slikte het toen door. Dan opende ze haar ogen en keek ze geschrokken naar de camera, die op haar gericht was. “Mein Gott Herr Leutnant, wat doet u nu?”

“Dat is voor mijn vrouw Lea. Zij houdt ervan om te zien hoe ik plezier heb. Zeg eens hallo tegen Ulrike.”

De jongedame begon te glimlachen en keek nu ondeugend in de camera, waarbij ze zei: “Hallo Frau Leutnant, Uw man is erg lekker en voor zover u het wilt weten: ik lik ook graag aan poesjes.”

Dat was het einde van het filmpje en we lazen een tweede bericht eronder dast luidde: “Doe de groeten aan Herr Baron liefste en vraag hem om jou ook namens mij te neuken.”

Ik keek Ulrike aan en zei: “Je hebt het gehoord Ulrike. Ik moet je ook namens Albert neuken, dus maak me maar weer stijf.”

Ulrike grijnsde gretig en wilde al naar mijn lul buigen, maar ik vroeg haar om een klein stukje op te schuiven zodat ze met haar kont naar de manshoge spiegel aan de wand kwam te liggen. Ze deed het en knielde tussen mijn benen om mij weer lekker stijf te pijpen. Via de spiegel keek ik naar haar kont en net als de korporaal in het filmpje begon ze zich met twee vingers te vingeren. Ik genoot nu dubbel, namelijk van haar mond en van het uitzicht en het duurde dan ook niet lang voor ik weer stijf genoeg was.

Ik liet Ulrike zich omdraaiden, zodat ik we via de spiegel naar elkaar konden kijken terwijl ik haar van achteren neukte.

Ik neukte haar een lange tijd en drukte op een gegeven moment een vinger in haar kont. Niet veel later kwam Ulrike weer klaar en viel bijna voorover op het bed, maar omdat mijn andere arm om haar buik zat, kon ik dat voorkomen en daardoor kon nik haar blijven neuken tot ik ook klaar ging komen. Toen dit gebeurde en mijn volgende lading zaad in haar kut spoot, kwam ze weer kermend klaar en nu liet ik haar wel voorover vallen, waarbij ik genietend keek naar haar kut, dat open en dicht bewoog alsof het een mond was, dat naar adem hapte. Haar schaamlippen trilden nog een beetje en een gestaag stroompje sperma droop uit haar vagina op het laken van het matras, dat inmiddels redelijk nat en bevlekt was van onze lichaamssappen.

Met een tissue maakte ik haar kut een beetje schoon en toen Ulrike zich had omgedraaid, likte ze mijn pik schoon en kwam toen lekker tegen me aanliggen, waar we nog een tijdje bleven knuffelen tot ik merkte dat Ulrike in slaap was gevallen met haar hoofd op mijn borst. Voorzichtig trok ik het dekbed over ons heen en toen sloot ik ook mijn ogen.

Midden in de nacht werd ik wakker en voelde dat Ulrike ook wakker was en met mijn lul aan het spelen was. Ik hield me nog even slapende en genoot van de strelingen van de zachte hand van Ulrike. Langzaam werd mijn pik stijf en toen ik zacht kreunde, hoorde ik Ulrike zacht giechelen. Ze wist dus dat ik nu wakker was en daarop pakte ik haar en draaide haar op haar rug. Ze spreidde gelijk haar benen en ik klom over haar heen en drukte mijn lul in haar natte kut, waar ik haar lekker begon te neuken. Onze monden en tongen vonden elkaar en zo neukten en zoenden we tot Ulrike klaar was gekomen. Ik was nog niet zo ver en we draaiden ons weer om, zodat Ulrike boven kwam te liggen. Ik omklemde haar stevig tegen me aan zodat haar borsten platgedrukt werden op mijn borst en neukte haar nu van onderen. Haar kutje sopte met een heerlijk geil geluid en toen ik klaar ging komen, kwam Ulrike ook weer terwijl ik weer in haar spoot. We bleven zo liggen en weer viel Ulrike in slaap en nadat ik haar voorzichtig van me af had laten glijden, viel ik ook weer in slaap met mijn hand op haar van mijn sperma en haar geil druipende kut.

De volgende ochtend maakte ik Ulrike wakker door haar kutje te likken en even later lagen we in standje 69 elkaar lekker te verwennen tot we beiden klaar waren gekomen. Toen we daarna onder de douche stonden, neukten we elkaar nog een keer en daardoor was het redelijk laat voor we beneden kwamen voor het ontbijt. Net toen we de eetzaal binnen kwamen, kwam ook Sanne het hotel binnen en ze lachte breed toen ze ons zag. Ze kon aan mij zien dat ik een erg leuke nacht had gehad en ook Ulrike keek zeer tevreden en toen ze Sanne zag, omhelsde ze haar en bedankte haar voor het mogen lenen van haar man.

Sanne had thuis al ontbeten en dronk koffie terwijl Ulrike en ik genoten van een heel stevig ontbijt dat Erwin voor ons had gemaakt. Twee serveersters bemoeiden zich met de andere gasten, dus hadden we even de tijd met zijn vieren en dat was erg gezellig.

Bij de uitgang kregen Sanne en ik nog een lekkere tongzoen van Ulrike en ze beloofde mij te laten weten wanneer ze naar Seedorf zou gaan. Daarna reed ik met Sanne mee naar het kasteel, waar ik het een en nader uit te leggen had aan mijn pleegouders en de ouders van Sanne en de moeder van Esmee. Ik vertelde in alle eerlijkheid over mijn relatie met Ulrike, hoe het ontstaan was en waarom ik de vorige avond in het hotel was gebleven. Sanne en Esmee vertelden elk hun eigen ervaringen met Ulrike en toen we klaar waren met vertellen zei Piet, de vader van Sanne, met een brede grijns: “Jammer dat die meid weg gaat. Ze lijkt me uitstekend te passen in ons hotel.”

We moesten er erg om lachen en Anneke, zijn vrouw, zei: “Ach gut, hoor meneer Casanova eens pochen. Jij komt anders niets tekort met mij en Chantal. Denk je aan je hart ouwe?”

Piet grijnsde weer en zei: “Dat is waar lieverd. Met Chantal en jou heb ik mijn handen meer dan vol.”