Er is een week voorbijgegaan sinds dat ongemakkelijke gesprek, en de dagen voelen alsof ze zich langzaam voortslepen. Het was een week waarin ik worstelde met mijn gedachten en probeerde te begrijpen wat ik nu precies van Simon moest denken. Hoe had ik zo’n vreemde kant van hem over het hoofd kunnen zien? Alsof er een sluier opgetild was en ik nu iets zag dat niet meer ongedaan kon worden gemaakt.

René vroeg me laatst hoe het was gegaan met Simon, of ik had doorgevraagd over zijn nieuwsgierigheid naar die specifieke video's. Ze keek me vragend aan, misschien wel in de hoop dat ik iets geruststellends zou zeggen, dat alles weer normaal was tussen ons. Maar ik hield het antwoord vaag, iets als, "Het is wel… iets waar we het over hebben gehad." Meer zei ik niet. Niet omdat ik René niet vertrouwde, maar omdat ik het zelf amper begreep. En alles wat ik zei, leek me nog verwarder te maken.

In plaats van duidelijkheid, voelde ik alleen maar afstand. Die nacht toen we naar porno keken, had iets in me wakker gemaakt dat ik niet kon negeren. Het was niet het feit dat Simon porno keek; daar had ik nooit problemen mee gehad. Wat hem bezighield, die fantasieën die ik niet helemaal begreep, hadden iets veranderd in hoe ik naar hem keek. Alsof er een dun laagje vernis van onze relatie was afgebladderd, en ik nu iets zag dat ik niet meteen wist te plaatsen. Ik wil hem geloven, echt waar. Simon is geen slechte man. Maar nu twijfel ik aan dingen waar ik voorheen blindelings op vertrouwde.

Het is gek hoe een klein detail, een enkele openbaring, alles kan veranderen. Wat kon hij in die video's zien dat hij bij mij niet vond? De gedachte wringt als een knoop in mijn maag, en ik weet niet goed of het jaloezie is of onzekerheid. En hoe hard ik ook probeer, ik kan het niet van me afzetten. Ook al heeft hij gezegd dat hij nu niets meer kijkt, ook al heeft hij me verzekerd dat het allemaal niets betekende.

Ironisch genoeg is er sindsdien niets tussen ons gebeurd, niets intiems ten minste. De afstand tussen ons blijft, bijna voelbaar, alsof we beiden op onze hoede zijn. Ik mis hem, en tegelijkertijd mis ik de vanzelfsprekende intimiteit die we altijd hadden. Het voelt alsof ik leef naast iemand die ik eigenlijk nauwelijks ken, iemand met wie ik al jaren samen ben, maar waar ik me nu bijna als een vreemde bij voel.

Misschien gaat dit gevoel vanzelf over. Misschien zijn het mijn eigen angsten die alles opblazen. Maar ik kan niet helpen dat ik me afvraag: wat zegt dit over ons? Wat zegt dit over hem? En vooral: wat zegt dit over mij?

Meer en meer begon er iets op z’n plaats te vallen, al wist ik niet zeker of ik die duidelijkheid wel echt wilde. Het was gistermiddag dat ik Marie, onze nieuwe overbuurvrouw, ontmoette. Ik was net terug van de supermarkt en stond met m’n tassen voor de deur, toen ze naar buiten kwam lopen. Marie, zo stelde ze zich voor. Ze had een warme glimlach, was vriendelijk en spontaan, en het voelde meteen alsof ik met een oude bekende stond te praten. Terwijl we het over de buurt hadden - ze vond het wat stug - moest ik haar daarin gelijk geven.

Opeens vroeg ze of Simon en ik het leuk zouden vinden om bij hen te komen eten dat weekend. Het verraste me, maar ik was ook meteen enthousiast. Simon en ik hadden weinig gezamenlijke vrienden. Ik had wat vriendinnen van vroeger, van de studie, maar tussen hun partners en Simon klikte het nooit echt. Simon zelf had wat vrienden die hij vooral online kende. Dus het idee van een avondje samen eten bij buren leek me een fijne afwisseling, en misschien iets dat ons ook wat uit de benarde sfeer van de laatste tijd zou halen.

Die avond vertelde ik het Simon. Maar vanaf het moment dat ik hem over de uitnodiging vertelde, leek zijn hele houding te veranderen. Een nerveuze blik gleed over zijn gezicht en hij zei dat hij eigenlijk liever niet wilde gaan. Terwijl hij vorige week nog gezegd had dat de nieuwe overburen heel aardig leken. Ik drong een beetje aan. Marie leek me erg aardig, en ik vond het een kans voor ons om iets leuks samen te doen. Ze was weliswaar niet getrouwd, maar woonde samen met haar vriend, Jermain.

Na wat praten stemde hij toch toe, maar ik merkte dat hij vanaf dat moment alleen maar gespannener werd. Elke keer als ik het etentje noemde, werd zijn gezicht strak, zijn antwoorden korter, alsof het idee hem steeds verder onder druk zette. Aanvankelijk begreep ik het niet. Maar terwijl het weekend dichterbij kwam, kon ik de gedachten niet helemaal uit m’n hoofd houden. Sinds Marie en Jermain hier tegenover woonden, had Simon zich anders gedragen. Het was alsof er iets in hem wakker was gemaakt wat hij zelf niet helemaal onder controle had. En die ene avond waarop we die specifieke video’s bekeken, vlak na hun verhuizing… Het leek ineens allemaal geen toeval meer.

Marie is een prachtige vrouw, dat geef ik graag toe. Ze moet minstens tien jaar ouder zijn dan ik, maar ze straalt een jeugdige, bijna zelfverzekerde charme uit die je niet zomaar negeert. En Jermain… ja, Jermain is niet zomaar een man. Hij is zwart, en meer dan dat. Hij heeft iets onweerstaanbaars, een zekere rust en kracht. Ik kon zien dat hij en Marie een opvallend stel waren. En als ik aan Simon dacht, hoe nerveus hij werd bij het idee om hun gezelschap op te zoeken, begon het me te dagen.

Wat als zij precies die fantasie belichaamden die Simon in zijn hoofd had opgebouwd? Wat als Marie en Jermain, zonder dat ze het zelf wisten, precies datgene verbeeldden waar Simon door gefascineerd was, misschien zelfs geobsedeerd door raakte? Sinds hun komst leek Simon’s houding anders. Hij had zich teruggetrokken, was snel afgeleid, en ons hele gesprek van vorige week, waarin zijn voorkeuren en verborgen verlangens naar boven kwamen, leek nu opeens te herleiden naar iets concreets. Of misschien wel iemand.

Maar waarom? Waarom zou hij zo heftig reageren op deze mensen, op Marie en Jermain? Het leek bijna alsof hij hun bestaan niet goed kon plaatsen in onze werkelijkheid. Misschien was hij bang voor de spiegel die ze voorhielden, voor zijn eigen verlangens die hij anders alleen in zijn gedachten en in de veiligheid van het scherm ontmoette. Hoe meer ik erover nadacht, hoe meer het leek alsof ik onbewust een verborgen stuk van Simon’s wereld aan het ontrafelen was. Maar de vraag die me meer bezig begon te houden was of ik hier echt verder in wilde gaan. Was dit iets wat ik zou kunnen accepteren? Of gaf het me nu alleen maar het gevoel dat ik Simon verder kwijtraakte, met elke gedachte die ik erover had?

Terwijl ik me aankleedde voor het etentje, voelde ik een twijfel die me in de greep hield. Zou ik Simon mijn vermoedens delen? Mijn intuïtie vertelde me dat hij iets achterhield, maar misschien was dit geen kwestie van praten alleen. De gedachte om het etentje af te zeggen kwam op, maar ik liet die ook weer los. Ondanks alles wilde ik zien hoe hij zich daar zou gedragen. Misschien zou hij zichzelf verraden, en zou ik eindelijk begrijpen waarom zijn blik naar die andere kant afdwaalde.

Er speelde zich een onverwacht en schaamteloos klein stemmetje af in mijn achterhoofd, een stem die me iets influisterde waar ik zelf van schrok. Misschien was hij niet helemaal eerlijk toen hij zei dat hij niets met zo’n fantasie had. Het idee dat hij me ooit in een dergelijke situatie voor zich had gezien - dat zijn verbeelding onze relatie op zo’n manier raakte - liet me grinniken, maar het ongemak was diep voelbaar.

Misschien was er een manier om Simon een beetje uit de tent te lokken. Niet om hem te testen, dat zou ik nooit willen. Maar als ik hem kon uitdagen om meer over zijn gevoelens te vertellen, kon dat onze relatie misschien verder helpen. Ik voelde me een tikje rebels, ook al paste dit helemaal niet bij me. Toch hadden we onszelf in dit niemandsland gemanoeuvreerd, en ik wist dat dit voor ons beiden niet werkte. Simon had me ongemerkt zijn grenzen opgelegd door dit verlangen stil te houden, en misschien kon ik hem prikkelen om uit die stille hoek te komen.

Ik wilde natuurlijk niet écht iets uitlokken door met de overbuurman te gaan flirten; dat zou totaal niet bij me passen en was absoluut niet mijn intentie. Maar ik voelde wel een kleine behoefte om me wat mooier te kleden dan ik normaal zou doen. Marie had een uitstraling die meteen je aandacht trok, en ik wilde niet volledig wegvallen naast haar. Het zou lekker weer worden, en ik besloot een zomerjurkje aan te trekken, iets wat me zeker zou helpen om me goed te voelen over mezelf. Lichtroze, met dunne bandjes die soepel over mijn schouders hingen, een losvallend jurkje dat halverwege mijn bovenbenen ophield. Het gaf me iets luchtigs en zelfverzekerds, en ik wist dat ik me prettig zou voelen in hun tuin. Ik sportte graag, en hoewel ik geen type was om me te etaleren, mocht het best zichtbaar zijn.

Terwijl ik voor de spiegel wat lipgloss aanbracht en mijn haar naar achteren streek, zag ik in de reflectie dat Simon voorbijliep. Hij bleef stilstaan, zijn ogen onmiskenbaar op mij gericht. Zijn blik rustte op mijn benen, bleef hangen bij de rondingen die ik met zorg in dit jurkje had gehuld. Ik deed alsof ik het niet doorhad, maar diep vanbinnen voelde ik die blik, en die raakte me. Een zachte rilling trok door me heen, want ik voelde me gewild, bijna begeerd, zoals vroeger. Simon was geen slechte man, dat wist ik maar al te goed, en ook ik was geen slechte vrouw. We hielden van elkaar, dat was er nog altijd. En misschien, heel misschien, zou dit ongemakkelijke etentje ons dichter naar elkaar toe brengen.

Samen staken we de straat over, hand in hand. Ik voelde zijn vingers om de mijne, maar zelfs dit simpele gebaar voelde niet meer zoals vroeger. De vanzelfsprekendheid was weg; in plaats daarvan hing er iets behoedzaams tussen ons, alsof zelfs onze aanrakingen gewogen werden. Mijn zomerjurkje wiegde zachtjes met elke stap, en ik voelde de koele stof langs mijn benen. Mijn haar, gebonden in een losse paardenstaart, lag breed over mijn rug en golfde mee met mijn bewegingen. Naast me liep Simon in een netjes gestreken overhemd. Hij zag er verzorgd uit, zoals altijd, zonder enige moeite. En hoewel hij er goed uitzag, voelde ik een afstand tussen ons die ik maar moeilijk kon verklaren.

De zon stond nog hoog, de lucht leek zwaar met die zomerse loomheid, en de straat om ons heen was stil. Huizen om ons heen leken er onbewogen bij te staan, alsof de bewoners zich al hadden teruggetrokken in hun veilige wereld. Deze buurt was gevuld met afstandelijke mensen die amper oog hadden voor hun buren. De enige uitzondering, zo voelde ik, was het stel dat ons verwachtte. Het huis van Marie en Jermain straalde iets ongedwongen uit, iets uitnodigends wat zo atypisch was voor deze wijk.

Bij de voordeur bleef Simon even staan, licht nerveus, alsof hij nog twijfelde. Ik keek naar hem, mijn vingers verstrengeld met de zijne, en probeerde hem gerust te stellen. “Het wordt vast leuk,” fluisterde ik zacht, meer voor ons allebei dan voor hem alleen. “Even iets anders,” voegde ik eraan toe, de woorden dieper van betekenis dan ik bedoelde, alsof ze op twee manieren uitgelegd konden worden. Hij keek opzij, geforceerde glimlach op zijn gezicht, en ik zag de spanning in zijn ogen. Het leek wel alsof hij zich steeds meer realiseerde dat ik het doorhad, dat ik misschien zelfs meer wist dan ik toegaf. Ergens vroeg ik me af wat hij dacht. En ergens gaf het me een vreemd gevoel van rust, alsof we beiden een spel speelden waarvan we de regels langzaam begonnen te begrijpen.

Mijn blik viel op hun voortuin. Daar stond een grote Land Rover geparkeerd, een kolossaal voertuig dat de halve oprit vulde. Voor mij hoefde een auto niet zo groot te zijn, maar het zag er indrukwekkend uit. Tegen de gevel stond een steiger, klaar om opgebouwd te worden. Ik dacht aan de veranderingen die ze waarschijnlijk van plan waren - misschien een nieuw kleurtje op het houtwerk? Het gaf de gevel iets verfrissends, alsof het stel zelfs de uitstraling van hun huis aanpakte.

Net voordat Simon aanbelde, voelde ik de spanning weer in zijn hand toenemen. Hij keek naar me, een mengeling van onrust en berusting in zijn blik, en drukte mijn hand even samen. Hij wist dat we niet meer terug konden. Met een zachte knik probeerde ik hem gerust te stellen, en toen klonk de bel.

De deur ging open, en daar stond hij - Jermain, met een glimlach die zijn gezicht verlichtte en een zelfverzekerde houding die hem bijna ongenaakbaar deed lijken. Zijn lange, atletische gestalte vulde de deuropening, en zijn vriendelijke ogen keken ons aan, maar ik voelde meteen een andere aanwezigheid naast hem, een aanwezigheid die mijn aandacht net zo gretig vasthield.

Simon, naast me, kneep plotseling steviger in mijn hand, alsof hij onbewust zijn spanning en angst naar buiten liet sijpelen. Zijn grip was harder dan hij zelf doorhad, en in dat moment wist ik het zeker: mijn vermoeden was juist. Zijn geheim had te maken met deze man, deze situatie. Terwijl we naar binnen stapten, voelde ik mijn adem onwillekeurig stokken.

Jermain ontving ons met een warme glimlach en een open uitstraling die meteen de spanning doorbrak, althans voor mij. Hij liet ons binnen, en ik kon niet anders dan terug glimlachen. Ik overhandigde hem een klein plantje dat ik als cadeautje had meegenomen, en zijn gezicht lichtte op met oprechte verrassing en plezier. "Wat attent, dank je wel," zei hij, en hij gebaarde dat we hem mochten volgen door de hal naar de woonkamer.

Het was een bijzondere ervaring om hun huis binnen te stappen. De indeling was hetzelfde als die van ons huis, alleen gespiegeld, maar de inrichting was compleet anders. Alles oogde ruimer, lichter, alsof ze het precies zo hadden ontworpen dat het de persoonlijkheid van de bewoners weerspiegelde. In de open keuken stond Marie nog wat voor te bereiden, en toen ze ons zag, legde ze haar werk meteen neer en kwam enthousiast naar ons toe.

Ze stelde zich voor aan Simon, die vriendelijk zijn hand uitstak maar wiens blik snel wegschoot. Ik zag de spanning in zijn ogen en voelde een lichte twijfel opkomen. Was dit misschien allemaal om háár te doen? Was zij het middelpunt van zijn fantasieën? De gedachte flitste kort door mijn hoofd, maar ik schudde het snel weer af. De avond moest leuk worden, en ik wilde niet dat mijn gedachten het plezier zouden vergallen. "Go with the flow," moedigde ik mezelf zachtjes aan. Jermain en Marie hadden geen idee van de spanningen die Simon en ik de laatste tijd doormaakten, en dat hield ik graag zo.

Marie had, net als ik, een zomerse jurk aangetrokken. Het stond haar prachtig, iets langer dan de mijne en met korte mouwtjes, een eenvoud die haar slanke, volwassen figuur sierlijk benadrukte. Jermain, inmiddels met een beschermende arm om haar middel, droeg een eenvoudig maar strak zwart T-shirt dat zijn gespierde armen en brede schouders perfect accentueerde. Zijn nek was opvallend dik, en hij had duidelijk een lichaam dat het resultaat was van jaren trainen. Het was moeilijk niet op te merken hoe goed hij in vorm was, al leek Simon hiernaast oncomfortabel.

We stonden met z'n vieren in de tuin, een drankje in de hand, en het voelde bijna alsof we met oude vrienden aan het bijpraten waren. Het klikte meteen, zowel met Jermain als met Marie. Zij bleek relatietherapeut te zijn, iets dat meteen mijn interesse wekte. Het paste bij haar open en empathische houding. Jermain vertelde ondertussen dat hij een eigen sportschool had, wat natuurlijk perfect aansloot bij zijn atletische uitstraling. Hun levens waren anders dan die van ons, maar tegelijkertijd voelde ik een bepaalde herkenning. Geen kinderen, tien jaar ouder dan wij maar duidelijk niet in een sleur; ze waren precies het type stel waar ik graag een keer meer tijd mee zou doorbrengen.

Toen Marie terloops vermeldde dat Jermain wel eens last had van een oude blessure en vroeg of ik er als fysiotherapeut naar kon kijken, schoot ik in de lach. "Voor de juiste prijs valt altijd wel iets te regelen," grapte ik. Marie en Jermain schoten ook in de lach, maar Simon lachte niet echt mee. Hij stond erbij, zijn glimlach oppervlakkig, en ik voelde zijn blik even op me rusten, ongemakkelijk. Het versterkte mijn vermoeden dat er iets meer aan de hand was, en dat dit uitje misschien meer impact had op hem dan hij liet merken.

Het was een warme avond in de tuin van Marie en Jermain, die ons met enthousiasme en gastvrijheid hadden ontvangen. De zachte zonnestralen werden steeds warmer oranje, wat de hele tuin een bijna gouden gloed gaf. Het was onmogelijk om je niet op je gemak te voelen in deze setting, met het zachte geritsel van bladeren en het zomerse geluid van vogels die zich voorbereidden op de schemering. Toch voelde ik een onderhuidse spanning die bijna tastbaar was. Simon, die normaal altijd wel in was voor een praatje, was stil en afwezig, en hoewel hij af en toe glimlachte of knikte, leek zijn blik ergens anders te dwalen. Terwijl ik tegenover hem aan tafel zat, was het moeilijk te zeggen wat hij dacht. Zijn ogen gleden regelmatig richting Jermain, die schuintegenover mij zat, en soms over Marie, naast hem. Het leek wel alsof hij zichzelf ergens verloren had in zijn eigen gedachten en dat maakte me zowel nieuwsgierig als een tikje ongemakkelijk.

Jermain en Marie daarentegen straalden zelfvertrouwen uit, alsof ze precies wisten wat ze deden en welke indruk ze wilden maken. Ze zaten naast elkaar, ontspannen en open, en ik zag al snel hoe perfect ze elkaar aanvoelden. Waar Jermain sprak, glimlachte Marie zachtjes, en andersom. Hun zelfverzekerdheid straalde niet alleen naar elkaar, maar ook naar Simon en mij, alsof ze precies wisten dat er meer speelde tussen ons – wat natuurlijk onmogelijk was. Toch kreeg ik dat idee steeds meer; het was een onderhuids gevoel, een onuitgesproken spanning die hen zo vertrouwd maakte. Misschien was het hun ervaring, hun natuurlijke charme, of de manier waarop Marie’s hand moeiteloos op Jermains arm rustte terwijl hij ons beiden in de ogen keek.

"Wat een prachtige tuin hebben jullie," merkte ik op, mezelf een beetje afleidend van de spanning die ik steeds weer in mezelf voelde opborrelen. Marie glimlachte breed en knikte dankbaar. "Dank je, Erin," antwoordde ze, "we hebben er de laatste weken behoorlijk wat werk in gestoken." Jermain knikte bevestigend en legde zijn hand op Marie’s rug, een zachte, beschermende beweging die iets intiems uitstraalde zonder opdringerig te zijn.

Terwijl het gesprek verderging over hun tuin en de buurt, merkte ik dat Jermain zijn blik af en toe op mij liet rusten. Zijn ogen waren intens en onderzochten mijn gezicht, alsof hij wachtte op een signaal dat ik niet wist dat ik uitzond. Hij keek schaamteloos, dat was zeker, en hoewel ik mezelf af en toe dwingend wegkeek, voelde ik het blozen toch in mijn wangen kruipen. Bijna instinctief dacht ik terug aan het gesprek met Simon, over de fantasie die hem zo had beziggehouden – die van mij met een zwarte man. Een fantasie die mij sindsdien ongemerkt bleef intrigeren, ook al voelde het vreemd en misschien wat ongepast om eraan toe te geven. En nu, terwijl Jermain mij aan bleef kijken met zijn vriendelijke maar onmiskenbare interesse, voelde ik een bijna elektrische spanning tussen ons.

Marie was duidelijk niet blind voor Jermains interesse, maar ze leek er zelfs een zekere trots in te vinden. Ze glimlachte naar hem, gaf hem kleine bemoedigende tikjes op zijn arm, en keek dan ook naar mij alsof ze wachtte op mijn reactie. Het was alsof ze me in vertrouwen nam, bijna aanmoedigde om mezelf te laten gaan en misschien te voelen wat er zich tussen ons afspeelde.

"Het is zo leuk om jullie hier te hebben," zei Marie ineens, terwijl ze ons een fles wijn aanbood. "Simon en Erin, jullie zijn zo’n mooi stel, en we vinden het altijd interessant om nieuwe mensen te leren kennen. Daar komen we ten slotte veel over te weten in ons werk," voegde ze eraan toe, haar ogen ondeugend glinsterend terwijl ze naar Jermain keek. Simon knikte beleefd en lachte ongemakkelijk, zijn blik schichtig naar mij glijdend. Ik voelde een steek van nieuwsgierigheid en verwarring door me heen gaan; hij had me nog niet echt verteld waarom dit bezoek hem zo nerveus maakte. Niet dat ik zo naïef ben.

Het gesprek ging verder over het werk van Marie en haar ervaringen als relatietherapeut. Ze vertelde over koppels die op zoek waren naar nieuwe manieren om elkaar te vinden, te prikkelen, en soms zelfs uit te dagen. Ik merkte hoe Simon steeds stiller werd en een nerveuze spanning in zijn kaak verscheen. Hij draaide zijn wijnglas rond, nam af en toe een slok, maar hield zijn ogen laag. Het was alsof hij bang was dat elk woord haar dichterbij de waarheid zou brengen over zijn eigen gedachten.

Ondertussen probeerde ik mezelf af te leiden door het gesprek luchtig te houden en af en toe bij Jermain op te merken hoe ontspannen en charmant hij was. Zijn blik was open en warm, maar zonder terughoudendheid, en zijn houding leek voortdurend naar mij toe gericht. Zijn zwarte T-shirt, strak om zijn gespierde armen, accentueerde zijn fysieke kracht, en ik kon niet anders dan opmerken hoe sterk zijn aanwezigheid voelde, vooral naast Simon, die wat weggetrokken leek in zijn eigen wereld. De contrasten tussen hen waren op geen enkele manier bedreigend – integendeel, ik voelde een bepaalde nieuwsgierigheid die ik niet kon onderdrukken, alsof er iets in mij werd uitgedaagd om verder te gaan dan ik normaal zou durven.

Jermain glimlachte toen ik terugkeek, en hij hield mijn blik vast. "En, Erin," vroeg hij, met zijn diepe stem die het gesprek tijdelijk alleen naar ons tweeën leek te trekken, "werk je al lang als fysiotherapeute?" Ik knikte en vertelde kort over mijn werk en hoe ik mijn cliënten hielp herstellen van blessures, vaak sportblessures waar ik me goed in had verdiept. Marie keek opzij en plaagde hem met een speelse blik. "Ja, Jermain zou je hulp ook goed kunnen gebruiken, niet waar?" zei ze grinnikend. "Met al die zware trainingen die hij nog steeds doet."

Ik glimlachte terug, met een gevoel van schaamte maar ook een beetje trots dat ik zijn aandacht trok. "Nou, mocht je ooit hulp nodig hebben, dan hoor ik het wel," grapte ik, de spanning afbrekend, maar tegelijkertijd me bewust van de ondertoon van mijn woorden.

Simon keek alleen maar meer gespannen toen ik dat zei, en ik vroeg me af wat hij nu dacht. Het ongemak en de afstand tussen ons leken bijna tastbaar aan tafel. Tegelijkertijd voelde ik dat er iets op het punt stond te veranderen, iets dat ik zelf nog niet helemaal kon vatten maar waarvan ik wist dat dit avondje ons beide verder zou duwen – misschien op een goede, misschien op een verontrustende manier.

Simon verliet de tafel om naar het toilet te gaan, en ik voelde meteen een verandering in de sfeer. Hoewel hij eerder gespannen was, leek hij tijdens het eten wat losser te zijn geworden, wat me oprecht blij maakte. Maar nu, zonder zijn aanwezigheid naast me, voelde ik me ineens een stuk kwetsbaarder. Het was alsof ik onbewust op zijn steun leunde, zelfs als hij afwezig en gesloten was.

Terwijl ik daar zat, keken Marie en Jermain me recht aan. Niet alleen een vriendelijke blik, maar… een bestuderende. Alsof ze me echt in zich opnamen. Mijn hart begon sneller te kloppen en ik voelde een lichte tinteling over mijn huid trekken. Hun blik was anders dan een gewone nieuwsgierige of beleefde interesse. Het voelde… intens. Jermain’s ogen gleden over mijn hals, naar beneden naar mijn bescheiden decolleté, en ik zag Marie’s blik kort blijven hangen bij mijn lippen. Het idee dat ze me zo bekeken, alsof hun ogen daadwerkelijk wilden verkennen wat ze zagen, liet me blozen. Een gekke gedachte gleed door me heen: alsof ze ieder op hun eigen manier wilden ontdekken hoe mijn huid onder hun aanrakingen zou voelen. De gedachte gaf me kippenvel, maar ook een prikkel die ik niet goed kon plaatsen – iets wat ik absoluut niet wilde laten merken.

En net toen ik me probeerde te herpakken, bleef Simon wat langer weg dan verwacht. Toen Marie opstond om het dessert op te halen, ontmoette ze hem net op weg naar de keuken en vroeg ze hem te helpen. Hij aarzelde even, maar uiteindelijk stemde hij in. Ik had het idee dat de afleiding hem goed deed; misschien was ik niet de enige die zijn spanning had opgemerkt. Dat hij mij hier echter achterliet met Jermain, gaf me een ongemakkelijk, maar tegelijkertijd intrigerend gevoel.

Jermain leunde iets achterover, zijn blik nog steeds op mij gericht, en begon met me te praten. Er hing een oprechte warmte in zijn woorden en toch een speelse scherpte die me op mijn hoede hield. Ik kon niet ontkennen dat hij charmant was – zijn donkere ogen, zijn vriendelijke glimlach, de ontspannen zelfverzekerdheid waarmee hij sprak… alles aan hem voelde indrukwekkend en misschien zelfs een tikje verleidelijk. Ik wist zeker dat dit soort dingen nooit zo’n effect op me hadden gehad.

En toch, terwijl ik daar zat, voelde ik dat onrustige stemmetje in mijn achterhoofd, het stemmetje dat telkens fluisterde dat Simon misschien wilde dat ik aan Jermain toegaf. Dat hij dit zelfs zou aanmoedigen. Alleen die gedachte al liet een rilling over mijn rug lopen, en mijn wangen gloeiden onbewust. Waarom dacht ik hier überhaupt aan? Het was absurd, helemaal omdat Simon nooit expliciet zoiets had gezegd. Deze gedachten… die kwamen volledig uit mezelf. En dat besef maakte me een beetje bang. Was het mogelijk dat een deel van mij… dit werkelijk wilde? Kon het zijn dat die fantasie ergens al deel van mij uitmaakte, ongeacht hoezeer ik het probeerde te onderdrukken?

Jermain vroeg of ik aan sport deed, en gaf een iets opvallender compliment over mijn figuur. Ik glimlachte onzeker, voelde mijn wangen rood worden, en knikte verlegen, al wist ik niet goed wat ik met zijn complimenten aan moest. Het voelde als flirten, dat kon niet anders, maar ik reageerde als een onhandig meisje dat nauwelijks wist wat ze moest doen. Waarom kon ik mezelf niet bedwingen? Waarom kon ik niet gewoon normaal reageren?

Net op dat moment kwamen Simon en Marie weer terug, elk met twee glazen gevuld met ijs in hun handen. Ik was net bezig om uit te leggen dat ik wel eens een stukje ging hardlopen in het bos naast de wijk, toen Jermain onverwacht zei: "Dan mag ik een keer met je mee, toch?" Hij keek naar Marie en zei lachend: "Dan kan ik gelijk een seintje geven als m’n knie weer opspeelt."

Marie lachte instemmend en gaf een knikje, duidelijk niet bezwaard door het idee. Jermain glimlachte me breed aan, zelfverzekerd en vastbesloten, alsof hij net precies had gekregen wat hij wilde. Ik voelde een schok door me heen gaan. Ook Simon leek even te verstijven; het was duidelijk dat dit voor hem uit het niets kwam. Voor mij even goed – en hoewel ik rustig bleef, voelde ik mijn hart in mijn keel kloppen.

In gedachten speelde zich een beeld af dat ik bijna meteen weer probeerde weg te duwen: ik en Jermain, joggend door het bos, in de schemering misschien, met niets en niemand om ons heen. Een lichte vermoeidheid, misschien een zweetdruppeltje dat langs zijn nek omlaag gleed, en ik die een kijkje nam bij zijn zogenaamd opspelende knie. Het was zo’n bizar, bijna belachelijk beeld – iets wat ik nooit zou doen. Toch liet het idee me niet meteen los. En dat maakte het alleen maar moeilijker om deze bizarre gedachtegang in bedwang te houden.

Ik voelde een onbewuste verleiding om verder in deze gedachte te verdrinken. Toch bleef ik mezelf steeds opnieuw herinneren dat ik Simon nooit zou bedriegen. Zelfs niet als hij het zou willen. Zelfs niet als hij, zoals dat stemmetje in mijn achterhoofd zo hardnekkig fluisterde, me daartoe zou aanmoedigen. Toch bleef die vreemde, opwindende spanning aan me knagen. Want waarom dacht ik hier dan überhaupt aan?

Simon en ik hadden de avond overleefd. Het was een vreemde, geladen spanning geweest die ons allebei in zijn greep hield. Terwijl we hand in hand de straat overstaken, kon ik niet anders dan me afvragen waar Simon die avond allemaal aan gedacht had. Wat er door hem heen was gegaan toen Jermain zo zelfverzekerd met me had geflirt, zonder terughoudendheid, en Marie hem alleen maar met een uitdagende glimlach had aangemoedigd. De blikken, de lichte aanrakingen, het nonchalante zelfvertrouwen dat ze als stel uitstraalden – het had me een vreemd gevoel gegeven, alsof ze zich allebei bewust waren van iets dat Simon en ik niet hardop durfden te benoemen.

Bij de deur hadden ze ons nog vriendelijk een drankje aangeboden, iets sterkers dit keer, alsof de avond voor hen nog lang niet voorbij hoefde te zijn. Maar Simon en ik hadden elkaar alleen maar even aangekeken, en dat korte moment had voldoende gezegd. Voor nu was het goed. Wat we ook voelden, het was iets wat we allebei liever even met rust wilden laten. Met een warme glimlach bedankten we hen, wuifden ze ons nog gedag, en terwijl we ons omdraaiden om terug te lopen naar huis, voelde ik Jermains blik opnieuw op me rusten. Zijn ogen volgden mijn bewegingen, en het was alsof hij elk detail van me wilde onthouden.

De zachte nachtwind waaide door mijn haren, maar het waren zijn ogen die me de rillingen bezorgden. Zijn blik gleed langzaam over me heen, van mijn hoofd tot aan mijn tenen, een blik die voelde als een zachte streling en tegelijkertijd een onuitgesproken belofte leek. Een tinteling begon zich in mijn buik te nestelen, een lichte spanning die ik niet meteen begreep maar wel diep in mijn lijf voelde opbouwen. Het maakte me zenuwachtig, en toch op een vreemde manier ook… aangetrokken.

Simon kneep iets steviger in mijn hand toen we ons eigen huis weer naderden. Alsof hij het ook voelde – die spanning die ons nog steeds omhulde, zelfs toen we weer in de vertrouwde veiligheid van onze straat waren. Ons huis leek kleiner en een tikje benauwder, alsof de sfeer van hun huis nog altijd aan ons hing en ons niet zomaar losliet. Het voelde bijna surrealistisch. Hoe de avond die als een normale kennismaking begon, was geëindigd met zulke vreemde, onuitgesproken verlangens en gedachten.

Binnen, achter onze eigen voordeur, voelden we de spanning eindelijk wat afnemen, maar het bleef onderhuids aanwezig. We zeiden weinig tegen elkaar, en toch wisten we het. We hoefden het niet uit te spreken om te beseffen dat we beiden iets hadden gevoeld wat we misschien niet gewend waren – een spel van blikken, van spanning en verleiding, waarvan we de regels niet eens kenden.

Ik voelde de warmte van Simons hand nog steeds om de mijne en vroeg me af of hij net zo aan Jermain en Marie dacht als ik. Hoe hun ongedwongen zelfverzekerdheid en uitnodigende glimlachen in ons systeem leken te zijn gekropen en ons niet zomaar loslieten.

-