Het was nog vroeg in de morgen en het zonnetje verwarmde mijn nek die net boven mijn kraag uitstak. Ik had afgesproken met Rachel, en in de aanloop naar deze ontmoeting twijfelde ik steeds meer of ik wel eerlijk tegen haar moest zijn. Het was inmiddels een paar weken geleden sinds het etentje met Anne en Henri, en er was veel gebeurd sindsdien. Maar ondanks dat alles leek de situatie op een vreemde manier nog steeds onveranderd. De afstand tussen mij en Hanneke bleef merkbaar, en het sluimerende potentieel tussen mij en Rachel werd sterker.

Rachel had steeds duidelijker gemaakt dat ze nog altijd meer wilde, en ik merkte dat mijn verlangen naar haar langzaam weer begon op te borrelen. Het feit dat er niets tussen mij en Hanneke gebeurde, maakte het alleen maar moeilijker om dat verlangen in toom te houden. Rachel had er even over gepiekerd om hier wel of niet op in te gaan, maar toen ik haar zei dat het voor mij ontzettend veel zou betekenen als ze toch zou komen, stemde ze uiteindelijk zonder verdere aarzeling in. Ze begreep, voor zover ze kon, de dingen waar ik mee worstelde. Ze voelde ergens wel aan dat ook zij een van de problemen was waar ik al een tijd mee kampte - zowel een oorzaak als een gevolg van alles wat zich afspeelde.

En hoewel ik nog niet precies wist hoe ik haar dit allemaal moest vertellen, was ik tot de conclusie gekomen dat eerlijkheid de enige manier was om iets van de huidige situatie op te lossen. Ik moest iets forceren. Rachel leek mij te begrijpen. Het was alweer een tijdje geleden sinds ik haar dat weekend ‘gered’ had, maar ik kon dat moment niet uit mijn gedachten zetten. Toen ik haar vroeg of ze mij nu nog een laatste dienst kon bewijzen, zag ik meteen dat dit haar niet lekker zat. De realiteit dat na het horen van de waarheid onze wegen waarschijnlijk zouden scheiden, leek iets wat haar zwaar viel.

Na enige tijd werd ik vergezeld door haar. Ik had een plekje uitgezocht, wat afgelegen en beschut, langs de rivier tussen het riet, een kwartiertje lopen van ons huis. De stilte werd alleen doorbroken door het zachte kabbelende water en af en toe een zwakke windvlaag. Over de glibberige golfbrekers kwam ze mijn kant op, en het leek alsof ze even haar balans moest hervinden, haar hand even aan een rietstengel om niet uit te glijden.

Ze had zichzelf mooi opgemaakt, de contouren van haar ogen subtiel, haar lippen licht glanzend, alsof ze echt met open bedoelingen mijn kant opkwam. Het gaf mij het vertrouwen dat ze zich hier met oprechte intenties zou melden. Die ‘laatste dienst’ die ik haar gevraagd had, kon natuurlijk op allerlei manieren worden opgevat, en ik merkte een mix van spanning en angst in haar ogen. Maar tegelijkertijd, juist door die opmaak en haar kalme houding, was het alsof ze echt oprecht en met een open hart was gekomen. De aantrekkingskracht tussen ons leek onmiddellijk te ontwaken zodra ze naast me zat op de grote kei waar ik had plaatsgenomen.

Voor ons in het water lagen kleinere keien die half onder water door het kabbelende water werden omspoeld. Het gaf een soort kalmerend ritme dat nauwelijks voelde als de achtergrond van een gesprek dat zoveel teweeg zou brengen. We hadden natuurlijk wel vaker over het vreemdgaan van haar moeder gesproken, maar ik had nooit goed geweten hoe ik die gesprekken moest aanpakken. De laatste tijd had ik minder het idee dat ze zich wilde opdringen als een vervanging voor Hanneke, hoewel die gedachte me absurd leek. Maar ergens, ondanks dat het verwarrend was, voelde ik me ergens ook gevleid door die gedachte.

Gisteren, in een kort en intens onderonsje in de tuin, had ik haar verteld dat ik nog elke dag aan haar dacht. De woorden waren uit mijn mond gerold, de stilte tussen ons even gevuld door die geladen waarheid. “Ik ben eigenlijk wel klaar met al die spelletjes,” had ik er achteraan gezegd. Ze keek me aan met een blik die ik niet snel zou vergeten; ze leek onzeker, alsof ze niet precies wist waar ik naartoe wilde, maar ze hoorde wel dat ik het meende. Ik wilde geen spelletjes meer spelen. Ik wilde haar niet langer aan het lijntje houden, iets dat voor ons allebei eerlijker zou zijn.

"Hey, daar ben je. Kon je niets makkelijkers vinden?” lachte ze nog toen ze mijn plekje langs de rivier eindelijk ontdekte. Haar glimlach was speels en haar ogen leken opgelucht, alsof de aanloop naar dit moment haar toch meer had beziggehouden dan ze wilde toegeven. Haar blik gleed over de glibberige stenen, het dichte riet dat ons omringde, en de brede kei waar ik op zat – en ze begreep al snel dat ik niet had overdreven toen ik haar verzekerde dat we hier ongestoord konden zijn. Geen grapje, deze keer. In tegenstelling tot gisteravond, toen haar moeder, Hanneke, weer eens laat thuiskwam van haar “sportschoolavondje.” Een avond die langer was uitgelopen dan misschien de bedoeling was…

Ik zag hoe de spanning over Rachel’s gezicht trok, en het bevestigde wat ik al vermoedde. Zelfs hier buiten, in de open lucht, hing er een intimiteit tussen ons, een geladen stilte die geen woorden nodig had. Ze voelde de exclusieve, haast stiekeme sfeer net zo sterk als ik. De gedachte deed me even glimlachen, een vertrouwen dat ik haar toonde terwijl ze naar me toeliep.

“Voordat ik ga, wil ik seks met je hebben,” zei ik heel droogjes, en keek haar uitdagend aan. Het kwam er zo plots uit, en ik zag haar ogen even groot worden van schrik. De directe woorden leken haar te overrompelen, maar na een kort moment knikte ze voorzichtig, bijna onbewust, alsof ze niet eens een keuze had. Ze wilde dit, ze wilde mij, hoe direct ik het ook bracht. Ik zag het in elke reactie van haar, en iets in haar ogen vertelde me dat ze zich volledig aan mij zou overgeven, wat ik ook zou vragen. Haar blik gaf me haast een machtig gevoel – wetende dat ze niets zou weigeren. Dat ze zelfs smachtte naar wat ik zou doen of zeggen.

Rachel was tot over haar oren verliefd op mij. Die woorden had ze me gisteren toegegeven. De reden waarom we hier nu waren, ver van alles wat ons zou kunnen verstoren. De mogelijkheid was er, en ik wist dat ik haar alles kon vragen. Echt alles. Ze zou het voor me doen. En toch, diep vanbinnen, worstelde ik met die wetenschap. De controle waar ik normaliter van genoot, voelde nu als een dubbele last. De zekerheid van haar gevoelens maakte het nog ingewikkelder, en de angst om haar pijn te doen hing als een sluier over de sfeer.

Het grapje, hoe droog en scherp ook, leek ons toch te binden, de spanning tussen ons in even speelser te maken. “Maar wacht maar even,” voegde ik er snel aan toe, en keek haar aan met een glimlach die we beiden begrepen. “Ik maak maar een grapje.” De spanning ebde een fractie weg, hoewel we beiden wisten dat het in de lucht bleef hangen, in de opwinding en verwachting die er tussen ons bleef. Ze liet de woorden even op zich inwerken terwijl ze naast me kwam zitten, haar smalle, mooie silhouet afgetekend tegen het rustige water. Ze glimlachte eindelijk terug en zuchtte zachtjes, alsof ze alles even in zich op wilde nemen.

En nu zaten we hier dan in de ochtendzon, aan het water, de stilte enkel gevuld met het gekabbel van de rivier tegen de stenen.

"En nu?" vroeg ze, iets wat zenuwachtig, terwijl haar ogen zochten naar antwoorden die ik nog niet uitgesproken had. Ik had haar hand gepakt en voelde hoe klein en warm die aanvoelde in de mijne. Eerlijk gezegd wist ik niet goed wat te doen – een zeldzaam gevoel voor mij. Ik keek haar aan, probeerde de spanning in ons beider ademhaling wat te verzachten, en liet mijn blik over haar gezicht glijden, hoopvol en gemoedelijk, in een poging haar gerust te stellen.

"Dit betekent heel veel voor me," begon ik, m'n stem zacht maar vastberaden. Ze leek het te voelen, die woorden drongen tot haar door. Ik haalde diep adem en voegde eraan toe, "Ik wil eerlijk tegen je zijn. Er is iets wat ik weet. En het is tijd dat je het hoort."

Ze glimlachte lief naar me, een glimlach die een soort begrip uitstraalde, alsof ze alles al wist wat ik haar nog moest vertellen. Met een tedere impuls boog ik voorover en drukte een kus op haar voorhoofd, een gebaar dat haar een beetje liet smelten. Geen gras overheen laten groeien, dacht ik, terwijl de spanning in me oplaaide. Het moment was zo intens, zo geladen, dat mijn gedachten zich in stilte opbouwden, zoals dit moment zich al wekenlang onbewust had opgebouwd.

Haar ogen ontmoetten de mijne, en ze keek me op een manier aan die bevestigde dat ze het altijd al had geweten. Ze wist wat ik haar nog niet verteld had, en ergens, zelfs in het onuitgesprokene, leek ze te begrijpen waarom we nu hier waren. Een laatste keer, dacht ik, het klinkt zo definitief, maar zo was de waarheid. Mijn volgende stap zou immers zijn om Hanneke te confronteren, en dan… dan was er geen weg meer terug. Dat zou het einde betekenen voor ons allemaal onder één dak.

En Rachel leek dit al te weten, alsof de waarheid al langzaam over ons heen was gegleden, zich had ingesleten in de blikken die we elkaar toewierpen, in de momenten dat we elkaar in stilte begrepen. Ze lachte naar me, een glimlach vol berusting en misschien zelfs tederheid, als om te zeggen dat ze alles accepteerde zoals het was, zonder spijt. Ze was bijzonder, Rachel, volwassener dan ik ooit had kunnen verwachten, en die volwassenheid was indrukwekkend.

"Wellicht kunnen we nog één keer iets doen," zeg ik zacht, een vraag in de vorm van een suggestie, mijn ogen zoekend naar haar reactie. Ze kroop al dichter naar me toe, en ik voelde haar warmte, die zo dichtbij een tikkende tijdbom leek van verlangen. "Het zou zonde zijn zomaar uit elkaar te gaan," voegde ik eraan toe, en de schrik, hoe kort ook, flitste over haar gezicht. Ze wist dat dit geen grap was, dat deze woorden gewichtig waren.

Rachel, het meisje dat zo ongrijpbaar mooi was, en op een manier waar iemand zoals ik alleen maar over zou kunnen dromen. En hier was ze nu, naast me, echt. Ze zuchtte en liet haar hoofd zachtjes tegen mijn schouder zakken, een gebaar dat zo intiem en kwetsbaar voelde dat ik haar even steviger vast wilde houden. "Ik wist al dat dit nooit lang kon duren," fluisterde ze, haar stem bijna verloren in de stilte, terwijl haar ogen zich naar het water richtten, kalm maar gevuld met iets dat ik moeilijk kon omschrijven.

Ik keek naar haar, naar haar profiel die nu tegen mijn schouder rustte, en ik voelde hoe sterk mijn band met haar was, hoe diep onze verstandhouding zich had verankerd, ook nu nog. "Had ik jou maar eerst ontmoet," zei ik zacht, en op het moment dat ik het zei, merkte ik hoe waar het voelde. Rachel draaide zich naar me toe, haar ogen sprankelend en vol ontroering, en ze frommelde even met haar lippen, een kleine beweging, alsof ze woorden zocht die er niet waren.

Terwijl ik zo naar haar keek, voelde ik me betoverd. Ik had haar nog niet gezegd wat ik haar wilde zeggen, het bleef hangen in mijn gedachten. En dan, zonder waarschuwing, voelde ik haar lippen zachtjes tegen de mijne drukken, haar beweging uitnodigend, lief en uitdagend tegelijk, en die uitnodiging, zo stil maar zo onvermijdelijk, liet alles stilvallen om ons heen. Ze was prachtig, met een intensiteit die ik niet kon weerstaan, en haar aanraking was de zoveelste grens die we samen overschreden.

Haar volle lippen lieten me geen twijfel. Ze had dit net zo graag gewild als ik. Elke seconde van onze kus bevestigde het; ze bracht me de troost en het verlangen waar ik zo naar hunkerde. Ook zij vond het jammer dat onze ontmoeting niet eerder had plaatsgevonden, dat ons verhaal niet op een andere manier was begonnen. Maar het was zoals het was, en misschien kon het ook niet anders. Alles was verlopen zoals het ging, onafwendbaar, zoals ook nu: onze kus die steeds gretiger werd, onze armen die elkaar vonden. Ik sloeg mijn arm om haar middel en trok haar dichterbij, mijn handen op haar rug, terwijl zij me in het moment meetrok, dichter naar haar, zonder aarzeling.

Haar mond was warm en uitnodigend, en toen ik haar zachte, voorzichtige likje op mijn lippen voelde, gaf ik me eraan over. Het was alsof we de tijd stilzetten in die ene kus, alsof alle woorden die nog gezegd moesten worden, op dat moment konden wachten. Haar mond opende zich, en voorzichtig begonnen we te happen, zo zachtjes dat het verlangen bijna tastbaar werd. Ik voelde hoe ze haar lippen tegen de mijne drukte, haar mond net iets verder opende, haar adem langzaam diep en zwaar. Ze was troostend in haar aanraking, met elke beweging van haar lippen en tong. Ze voelde, ze wist hoeveel dit voor me betekende, en hoe belangrijk dit moment voor ons was.

“Ik zal nooit begrijpen wat jullie zo ongelukkig maakt,” fluisterde ze, haar stem zacht maar oprecht, de klank vol van haar eigen verlangens en geheimen, “maar als ik het zo ietsjes kan verlichten, doe ik dat graag.” Haar woorden nestelden zich in mijn gedachten, als een bevestiging van alles waar we nu aan toegegeven hadden. Ze gaf hiermee aan dat ze zich neerlegde bij de situatie, bij onze plek in elkaar levens, hoe dubbelzinnig en onmogelijk die ook was. Ze leek zich zelfs tevreden te voelen met die plek, de rol die ze stilzwijgend op zich had genomen, het stiekeme en verboden karakter van alles wat er tussen ons gebeurde.

Dan maar zo, dacht ik, met een wrange glimlach. Stiekem, en ondergedompeld in schuldgevoel. Maar haar woorden deden me toch even aarzelen. Had ik dan werkelijk nog iets te vertellen? Moest ik eerlijk zijn, of was dit nu genoeg? Alles in mij wilde doorgaan, wilde deze geheimhouding laten voortduren, nu ik wist dat ze het net zo graag wilde als ik. Misschien, dacht ik, zou Hanneke weer vaker en langer weg zijn, zoals voorheen. En zou er meer tijd zijn voor Rachel en mij. Een kans om door te gaan zonder de druk van verklaringen of bekentenissen.

Toch vulden twijfels mijn hoofd. Want dit was precies wat ik wilde horen. En de gedachte daaraan leek zich in mijn achterhoofd te nestelen, nagelbijtend: speelde zij nu het spel beter dan ik? Speelde ze mij? Of meende ze dit echt, en was dit haar enige manier om haar gevoelens met mij te delen?

De schroom viel van me af. De controle, het verlangen: ik voelde me sterk en zwak tegelijk in haar nabijheid, overweldigd en zeker van mezelf. Langzaam liet ik haar achterover in mijn arm vallen, haar lichaam onder mijn handen, en ik boog naar haar toe om haar vol te zoenen, om alles in die kus te leggen, onze geheime ruimte tussen het riet om ons heen. Mijn lippen vonden die van haar opnieuw, voller, krachtiger, en ze kreunde zachtjes, zich overgevend in mijn armen.

En daar, verborgen in het riet aan de rivier, waren we een geheim dat nooit zou worden geloofd, nooit zou worden begrepen of getolereerd. Dus hielden we het stil.

Op dat moment voelde ik geen behoefte meer om eerlijk te zijn. Woorden zouden het moment alleen maar verpesten. Wat mijn intenties ook waren geweest, wat ik haar had willen zeggen — het maakte allemaal niet meer uit. Hier, in de stilte van deze plek, deed alleen zij er nog toe. Haar tengere lichaam in mijn armen, haar zachte vormen die perfect in mijn handen pasten, haar warmte die steeds meer naar me toeleefde. Het was alsof alles in dit moment vervaagde behalve haar en de elektrische spanning tussen ons. Langzaam kwam ik meer op haar te liggen, voelde hoe ze zich tegen me aan duwde, haar lichaam in een natuurlijke beweging smekend om mijn aanraking.

Onze kussen werden gretiger, en met de zon die hoger klom en haar warme gloed over ons verspreidde, leek de temperatuur ook tussen ons te stijgen. Haar huid was warm en soepel onder mijn handen, en ik merkte dat mijn hand als vanzelf steeds weer naar haar platte buik afgleed, alsof die plek haar hele essentie gevangen hield. Mijn vingers gleden over de contouren van haar buik, de spanning die ik in haar voelde trillen bij elke aanraking. Haar hele lichaam leek een antwoord te geven op mijn aanrakingen, haar huid tintelend onder mijn hand. Even wilde ik vragen of ze dit ook zo spannend vond als ik, of dit voelde zoals ze het zich had voorgesteld, of ze het niet onwerkelijk vond hoe het allemaal was gegaan tussen ons. Maar ik kende de antwoorden al. Het enige dat telde, was deze aantrekkingskracht tussen ons — te sterk, te onweerstaanbaar om nog te negeren.

Maar Rachel gaf me niet eens de kans om iets te zeggen. In haar blik lag een zekere overgave, iets zachts en begrijpend. Alsof ze alle tijd had om me later te horen, maar dat dit moment nu alles was wat ze wilde. Haar hand vond haar weg naar mijn broek, en met een vastberadenheid die ik niet van haar gewend was, voelde ik haar vingertoppen langs de stof bewegen. Al snel had ze mijn stijve in haar hand en begon die stevig te wrijven, door het dunne materiaal van mijn broek. Haar aanraking deed mijn gedachten wegsmelten.

In dat simpele gebaar leek ze haar gevoelens en verlangens te verbergen en ook te uiten, alsof ze blij was dat ik nog iets met haar wilde. Dat ze niet bang was voor wat ons te wachten stond, maar juist het moment wilde vastgrijpen. Wat we ook ooit zouden verliezen, hier, aan het water, op deze rustige zonnige morgen, vonden Rachel en ik elkaar weer helemaal. De spanning tussen ons leek in een stroomversnelling te komen, alsof we beiden door alle voorbije weken op dit moment hadden gewacht zonder dat zelf te beseffen.

En ik dacht even terug, heel even. Was ik al die tijd verblind geweest door Hanneke, door het idee dat het tussen ons nog goed kon komen? Hoeveel tijd had ik verspild met hoop op iets dat misschien al verloren was? Hier was Rachel, de hele tijd, zo dichtbij. Al die momenten die we hadden kunnen delen, zo lang onder de oppervlakte gebleven. Het leek bijna zonde, een gemiste kans die ik nu pas, hier met haar in mijn armen, echt kon zien.

Mijn hand gleed langzaam naar haar riem en gelukkig kreeg ik die eenvoudig los. Ze hijgde zachtjes bij elke aanraking die ik verder naar beneden maakte, haar ademhaling steeds gejaagder, haar blik intens en gespannen op mij gericht. Alles leek perfect te verlopen volgens plan, en vandaag voelde dat haast als een zegen. Want ergens had dit toch altijd het plan geweest, al was de uitvoering nu anders dan gedacht.

Mijn vingers vonden haar zachte, warme onderbuik en lieten zich erdoor leiden, steeds dichterbij het randje van haar slipje. De stof was dun, zijdeachtig, en onder mijn aanraking begon ze te trillen, haar lichaam kronkelde bijna zwaar tegen mijn hand toen ik haar zachte, natte lipjes eindelijk aanraakte. Ze trok me stevig tegen zich aan en fluisterde hees in mijn oor dat ik precies goed zat. Haar zwoele lippen vonden de mijne en, in de warme ruimte tussen ons, verloren we ons in een kus die de grens tussen verlangen en overgave doorbrak. Ze liet zachte kreuntjes ontsnappen dicht bij mijn oor, die mij weer aanspoorden om verder te gaan.

Haar warmte was overweldigend. Haar schaamlippen voelden gezwollen aan, en glibberig, doordrenkt van opwinding. Ze was kletsnat, haar vochtigheid als een stil bewijs van hoe graag ze me wilde. En dat al zo lang, besefte ik me. Al die tijd had ik dat verlangen niet beantwoord. Het voelde bijna als een misdaad, een zonde in mijn optiek. Maar ik kon leren van mijn fouten. Haar geven wat ze verlangde, haar geven wat ze verdient, en misschien zelfs meer.

Langzaam zakte ik af, en terwijl zij zichzelf bevrijdde van haar strakke shirtje en BH, hielp ik haar met haar broek en het delicate kanten slipje. De momenten leken zich uit te rekken, het voelde alsof de tijd stilstond, alsof we even in ons eigen universum waren, verborgen tussen het wuivende riet. En opeens zat ze daar, compleet naakt voor me op die grote kei, verscholen aan het water. Ons geheimpje, haar lichaam badend in het zachte zonlicht dat tussen de bladeren door glipte. Ze bloosde toen ze naar me keek, en haar wangen kleurden dieper toen ze mijn blik op haar voelde rusten.

Haar voeten rustten op de kei, haar knieën opgetrokken, en daar zat ze dan: naakt, puur, en perfect. Haar boezem was bescheiden maar stevig, haar huid zacht en glad. Ik kon niet anders dan staren, mijn ogen afdwalend naar haar gezwollen schaamlippen die glinsterden van het vocht, het bewijs van haar verlangen naar mij. Het was een aanblik die ik nooit zou vergeten.

Ik zakte op mijn knieën voor haar, dichtbij haar voeten, en boog me voorover. Op de koele steen liet ik mijn buik rusten terwijl ik haar knieën voorzichtig uit elkaar duwde, voelde hoe ze zich vol overgave opende. Dit hadden we nog niet eerder gedaan, en ik kon de anticipatie in haar ogen lezen. Een uitnodiging, een verlangen, een smeekbede misschien, om haar te laten voelen dat haar genot voor mij even belangrijk was als het mijne.

Voorzichtig begon ik, mijn tong zocht en vond haar zachte, gevoelige huid, en ik proefde haar voor het eerst, voelde hoe haar lichaam schokte en reageerde op elke glijdende beweging. Haar clitje was hard onder mijn aanraking, haar lipjes spreidden zich gewillig. Mijn tong verkende elk plekje van haar, elk stukje huid leek te reageren, haar zachte, heerlijke geur vulde mijn neus. Haar smaak was betoverend, intens en zoet. Terwijl mijn mond haar genot stimuleerde, gleden mijn handen langs haar enkels, voelden ze de spanning in haar kuiten, omhoog over haar knieën en dijen, tot aan haar buik en haar borsten.

Ze probeerde zich stil te houden, onderdrukte kreuntjes af en toe ontsnapten, en toch deden we alles om ons eigen schouwspel zo stil mogelijk te houden. Ik voelde hoe haar handen zich op mijn hoofd legden, haar vingers verstrengelden zich in mijn haar, en ze trok me dichter tegen zich aan, als een stil gebaar van pure overgave.

De wind en het riet dansten om ons heen, bijna als bescherming, en ik ging rustig door, stopte pas toen ik haar zag trillen van genot, toen haar lichaam zich tegen me aandrukte, haar ademhaling zwaar en onregelmatig. Ze ontspande even, maar ik voelde dat ze nog verlangde, nog smeekte om meer, en ik zette aan, mijn tong vond haar harde clit als mikpunt terwijl ik haar lippen met mijn vingers bleef strelen. Met zachte, diepe bewegingen speelde ik haar open, voelde hoe ze zich voor me opende, en ik voelde me trots en voldaan toen haar hele lichaam in mijn handen trilde en ze zich aan me overgaf.

Toen ze eindelijk klaarkwam, bleef ik net een tel langer doorgaan, mijn vingers en tong voelden haar laatste golven van genot. Mijn handen gleden over haar trillende dijen en ik streelde haar enkels, ondersteunde haar lichaam dat zich helemaal aan mij had gegeven. Toen ik overeind kwam, voelde ik haar blik op me gericht, haar ogen groot en helder, verwonderd en tevreden. Mijn kin was nat, en terwijl ik haar aankeek, voelde ik diezelfde intense emotie.

Ik boog naar voren, proefde haar geur en smaak nog op mijn lippen terwijl ik haar zoende. Ze gebaarde me uit te kleden, en toen ik opstond, liet ik mijn ogen over haar goddelijke, naakte lijf dwalen. Ze kwam overeind. Terwijl ik mijn shirt uittrok, voelde ik hoe haar hand naar mijn broek greep, haar vingers soepel en zeker, wetend wat ze wilde.

Ik stond voor haar en voelde hoe haar hand teder over de vorm gleed die mijn stijve had gecreëerd in mijn boxershorts. Ze pakte me vast met een zorgvuldigheid die zeldzaam voelde, haar vingers volgden de contouren van mijn erectie, bijna alsof ze een kunstwerk bewonderde. Ik keek even naar beneden en zag hoe ze dit met liefde en aandacht deed. Haar ogen gleden op en neer, van mijn gezicht naar mijn lichaam, of sloegen ze misschien wel neer, volledig verliefd op mijn nog verhulde erectie, die zo gespannen was dat ik nauwelijks kon voorstellen dat het nog harder kon worden.

Ik verzon hoe verder te gaan, maar Rachel maakte het me al snel duidelijk wat zij in gedachten had. Haar stem daalde tot een fluistering, bijna als een biecht, ,,Ik wil je zaad proeven,” zei ze zacht. Haar ogen glommen hongerig, en zonder enige aarzeling richtte ze haar blik naar de bobbel in mijn boxershort. Haar handen bewogen snel, vaardig, en in een paar behendige bewegingen wist ze mijn erectie te bevrijden, haar ogen verwonderd over het aanzicht van wat zij nu in haar handen hield.

Ze greep mijn harde, pulsende schacht met beide handen en begon me voorzichtig af te trekken, haar vingers stevig om me heen, aftastend, maar met een vertrouwen dat nog verder groeide bij iedere beweging. Dit was iets nieuws tussen ons, en hoewel ik niet wist hoeveel ervaring ze had met anderen, kon ik niet anders dan genieten van de gedachte dat dit moment speciaal was. Ze was mijn sletje, iemand die zich liever liet gebruiken – dat wist ik wel. Maar dit keer was het anders; dit keer koos ze ervoor. Ze voelde zich vertrouwd genoeg om de leiding te nemen en voor ons beiden genot te creëren.

Haar handen bleven doorbewegen, haar greep verstevigde en haar bewegingen werden zekerder. Ze nam haar tijd, bleef zoeken naar de perfecte balans tussen intensiteit en tederheid. En ik, terwijl ik voorover leunde met mijn handen steunend op mijn heupen, liet haar volledig haar eigen gang gaan. De geluiden van mijn zachte kreunen vulden de lucht tussen ons terwijl ik haar aanmoedigde en haar vertelde hoe mooi en sexy ze was. Het was het enige dat nu nog telde.

Langzaam ging ze verder, en ik voelde de zachte warmte van haar vochtige mond, die geen tekort leek te hebben aan speeksel. Haar tong, soepel en kundig, gebruikte ze om elke centimeter van mijn eikel te verkennen. Haar mond bewoog kussend en likkend over mijn schacht, haar handen ondersteunden haar bewegingen, met één hand die stevig over mijn schacht gleed en de ander die naast haar op de steen lag voor steun. Elke aanraking, elke lik, bracht een golf van genot door mijn lijf. Ik kermde zachtjes toen ik voelde hoe zij haar lippen langzaam voorbij de eikel liet glijden en mijn erectie volledig in haar mond nam. Het gevoel was overweldigend; dit was de totale overgave waar ik zo naar verlangde. Het leek bijna alsof Hanneke daar voor me zat, maar deze keer was het Rachel. Ik dacht dan ook niet heel lang aan Hanneke...

Ondanks haar concentratie bleef Rachel zichzelf bewijzen, hoewel ik aan haar blik kon zien dat ze veel nadacht terwijl ze dit deed. Soms keek ze onzeker naar boven, misschien zoekend naar bevestiging. Op die momenten plaatste ik mijn hand liefdevol en ondersteunend op haar hoofd, en voelde ik haar ontspannen onder mijn aanraking. Soms bewoog ik iets mee, waardoor mijn eikel dieper in haar mond gleed, en telkens weer verwelkomde ze het, zonder enige hint dat ze wilde stoppen. Ze was gulzig, haar lippen stevig en vol verlangen, haar tong volgde elke beweging langs mijn schacht, en ze zoog zachtjes terwijl ze likte, alsof ze me echt wilde bezitten, centimeter voor centimeter.

Ik voelde me op het randje, bijna klaarkomend, en de controle die ik dacht te hebben gleed langzaam uit mijn handen. Ze maakte me gek, en mijn handen begonnen te trillen terwijl ze mijn erectie bleef aanbidden met een gulzige overgave die alles oversteeg.

Ik kon hier eeuwig van genieten. Al was het een wonder dat ik dit al vijf minuten uithield, terwijl Rachel's handen vol liefde en aandacht over me bewogen. Ze leek totaal verliefd op mijn nog ingehouden erectie, haar ogen sprankelend van verlangen, alsof ze alleen bestonden om mij te plezieren. Een intieme stilte hing om ons heen terwijl ze zich volledig toewijdde, en ik voelde dat ik me wilde overgeven aan de impuls om haar alles te geven waar ze ooit naar had verlangd.

En toch stopte ik haar. Een lichte teleurstelling flitste door haar ogen toen mijn stijve zich langzaam uit haar mond terugtrok. Ik had haar kin in mijn handen en keek haar diep aan, mijn blik vol verlangen. Ze had zichzelf met een klein, blozend lachje opgewreven, haar kin nog glinsterend van haar speeksel dat in kleine belletjes om mijn glanzende eikel zat. Het tempo van de laatste momenten had duidelijk zijn sporen nagelaten; ik had me niet kunnen inhouden met mijn stoten, en zij was nog gulziger geworden in haar bewegingen. Rachel leek met iedere minuut steeds meer de gewilde vrouw van me te worden, een geliefde die zowel teder als wild was.

Ze veegde haar kin af met de rug van haar hand, haar ogen spraken zonder woorden over hoe gretig ze was om verder te gaan. Ik boog me naar voren en drukte een zachte kus op haar lippen. "Wil je dit?" fluisterde ik zachtjes, terwijl mijn handen weer rond haar gezicht gleden. Mijn vingers volgden de lijn van haar kaak en mijn duim streek voorzichtig over haar lippen, en ik zag haar ogen groter worden, een uitnodiging die onze grenzen nog verder zou verleggen.

Ze knikte, lichtjes verlegen, en beet zachtjes op haar onderlip, wat haar een onschuldige aantrekkingskracht gaf. Ik voelde de oplopende spanning, de drang om hier, in de openlucht, waar de natuur ons omarmde, verder te gaan dan we ooit hadden durven dromen. Terwijl ik haar kin beetnam en haar dieper in haar ogen keek, voelde ik dat er geen twijfel meer was. Deze plek was al spannend genoeg met wat we deden, maar het kon nog veel spannender worden.

Voorzichtig duwde ik haar langzaam naar achteren, en haar blote rug ontmoette de koele, ruwe steen. Ze sidderde, maar niet van de kou; haar handen gleden met zachte druk over mijn heupen, als een stille toestemming, en zonder kracht zetten haar vingers zich in mijn huid. Een zucht van anticipatie ontsnapte uit haar lippen, en toen ik me tussen haar benen nestelde, voelde ik haar warmte, het vuur van haar lichaam dat me uitnodigde om verder te gaan.

We namen een moment om elkaar aan te kijken. Ons geheime spel, waarvan niemand iets wist, werd dieper en intenser, en het voelde alsof het lot ons naar dit punt had geleid. Ik tilde haar heupen langzaam op, en de koelte van de ochtend verzachtte de hitte tussen ons terwijl ik mijn lul tegen haar natte, warme opening plaatste. Een huivering liep door haar lichaam terwijl mijn eikel haar lippen voorzichtig vond en zich steeds verder in haar dieptes boorde. Dit was het moment waar ze op had gewacht, waar ze zich wekenlang op had verheugd.

Stil keken we elkaar aan, onze ademhaling synchroon, en ik voelde haar binnenste samentrekken rond me, haar lichaam omhelzend met een onstuitbare honger. Haar mond ging lichtjes open, en onze kussen werden meer dan alleen zoenen – ze werden een uitwisseling van onze verlangens. Mijn handen gleden langs haar gezicht, en ik boog me nog verder over haar heen, haar zachte huid tegen de mijne. Rachel's handen vonden mijn gezicht, en we verloren onszelf in een intense kus terwijl ik mijn lengte dieper en dieper naar binnen drukte.

Een kreun ontsnapte haar lippen, en het geluid was genoeg om me naar de rand van mijn zelfcontrole te brengen. Haar ogen sloten zich, en haar lichaam bewoog zich ongeremd mee op mijn ritme. Met iedere beweging voelde ik de onuitgesproken woorden tussen ons, alsof dit moment niet enkel fysiek was maar een samensmelting van al onze geheimen. Mijn hand streek langs haar haren, en ik kon me niet herinneren wanneer ik ooit zo’n pure overgave had gevoeld – alsof dit het enige was dat nog telde.

Terwijl haar binnenste mijn harde lul helemaal omvatte, haar warme lippen vochtig en zacht, zag ik haar ogen zich sluiten. Ze kwam met een stil genot, een climax dat haar hele lichaam doorstroomde. Haar nagels boorden zich in mijn rug, haar adem dieper en sneller tegen mijn hals. Ik voelde hoe haar spieren zich om me heen spanden, en iedere stoot die volgde liet haar lijf heftig reageren. Ze smeekte me om meer, en iedere kreun bracht me dichter bij de grens van controle.

Ze was de eerste die kwam, en ergens voelde ik me verbijsterd dat dit moment ons had overspoeld zonder dat ik het einde nog in zicht had. Maar nu was het moment om even te stoppen. Ik voelde mijn eikel zich losmaken uit haar kletsnatte lichaam, en we ontmoetten elkaars blik opnieuw. We lachten, onze ademhaling heftig, en in dat moment was er niets anders. We knuffelden elkaar stevig, en ze legde haar hoofd tegen mijn borst, tevreden en vredig, en ik voelde mijn eigen lijf kalmeren.

De stralen van de zon verlichtten haar gezicht, en ik kon haar bijna zien stralen in de vroege ochtendzon. "Nu ben jij aan de beurt," fluisterde mijn ogen zachtjes zonder daar nog een woord aan toe te voegen. Dat hoefde niet. Rachel knikte, een glimlach van verlangen op haar gezicht. Ik ging weer staan, mijn lijf wat stijf van de inspanning en de harde ondergrond. Zij kwam veel soepeler overeind, en bleef zitten op de kei. Vlak voor me. Haar handen reikten al naar mijn stijve die bijna recht omhoog wees, glimmend in de zon van haar vocht, van haar verlangens. En voorzichtig trok ze hem naar haar toe. Haar ogen vonden de mijne, en ik zag het verlangen nu weer terug in haar blik.

Mijn handen vonden haar hoofd, vingers verstrengeld in haar mooie, bruine haren, terwijl haar lippen de keiharde eikel gretig omsloten. Haar ogen sloten zich, en haar zachte, hongerige kreuntjes weerklonken toen ze me met één soepele beweging diep in haar mond nam. Terwijl ze me opnam, besefte ik alles: de totale overgave die ze me toonde, de intensiteit die we deelden. Haar pijpen was een aanbidding; een daad waarin ik de toewijding voelde die ze mij toonde, het verlangen dat ons hier bracht.

Mijn grip op haar hoofd verstevigde, maar aansturen hoefde niet. Ze kreunde zachtjes, met een geluid dat rechtstreeks naar m'n buik trok, en stopte geen moment. Haar geluiden werden vermengd met het natte, klotsende geluid van haar mond rond mijn harde paal, het geluid van pure toewijding en gulzigheid. Haar lippen omklemden me steeds weer opnieuw en haar handen gleden vaardig naar m’n ballen en schacht, die ze kneedde en masseerde. Ze hield geen afstand; ze zocht mijn grenzen op, drong steeds dieper naar me toe. Dit keer was er geen aarzeling - Rachel wilde niet alleen geven; ze wilde ontvangen. Het was duidelijk: Rachel pijpte me om zaad.

Haar zachte kreuntjes en gulzige geslurp dreven me naar dat ene kantelpunt. Wat begon als een sombere dag eindigde in dit grootse geluk. Ik voelde het zaad borrelen en zich een weg banen, niet alleen in mijn lichaam maar naar haar toe, en met een laatste stoot in perfecte harmonie voelde ik de climax door me heen trekken. Rachel nam alles op - geen enkele beweging vertraagde of werd minder zeker. Ik hoorde haar slikken, voelde haar adem en zag haar ogen glinsteren met pure toewijding en vertrouwen terwijl ze naar me opkeek, elk detail van deze overgave vastleggend. Ze hield mijn eikel in haar warme, natte mond, terwijl haar hand bleef bewegen, langzaam en verlangend, totdat ze ook de laatste druppel genot uit me had getrokken.

Klaargespoten, keihard maar uitgeput, verliet mijn lul haar mond. Een dunne lijn speeksel trok langs de onderkant van mijn schacht en liet zich langzaam richting mijn ballen glijden. Er hing een intense stilte, geladen met erkenning en een gevoel van gerechtigheid voor Rachel. We deelden een tevredenheid die alles zei; een woordeloze opluchting die ons verbond. Wat een intense ervaring. Wat een intense verbinding.

Totaal uitgeput liet ik me achterovervallen op de harde ondergrond, mijn hoofd rustend tegen het ruwe gesteente, terwijl ik naar Rachel keek, die verzinnend en zelfverzekerd op de kei voor me bleef zitten. Alles aan haar was zacht, comfortabel en geruststellend, zo’n scherp contrast met de ruwe, natuurlijke omgeving waarin we ons bevonden. Mijn verbazing nam toe toen ze zonder enige terughoudendheid van de kei gleed, haar lippen op mijn borst drukte, en daarna met tedere hand mijn stijve paal beroerde. Haar aanrakingen voelden als het begin van iets wat ze niet wilde laten eindigen. Langzaam, liefdevol, boog ze zich opnieuw over me heen en mijn adem stokte van ongeloof, mijn blik gericht op haar kruin terwijl ze zich zonder woorden opnieuw aan me overgaf.

Haar vingers vonden ritmisch hun weg, en het besef groeide in me: Rachel voelde zich niet gebruikt, ze voelde zich bemind. Ze wilde me beminnen, en door deze bewegingen liet ze me dat op iedere mogelijke manier weten. Haar ogen, die me even aankeken, overtuigden me volledig van haar intenties – dit was niet zomaar een eenmalig iets voor haar. Ze zocht mijn blik, en ik voelde me compleet gerustgesteld door de oprechtheid die ik daarin zag. Rachel wilde mij, ze wilde dit, net zozeer als ik dat wilde.

“Je weet dat we zo moeten stoppen, toch?” fluisterde ze zacht terwijl ze even naar me opkeek. Alsof ze anders nooit meer was gestopt. Haar hand hield mijn harde lul stevig vast, en in dat simpele gebaar leek haar verlangen zich nog verder uit te breiden. Ik begreep het: in de echte wereld met echte mensen die ons zouden missen of ooit vragen zouden stellen, kon dit ons geheim niet blijven. En toch, hier in het moment, in het gras en tussen het riet, was ik bereid alles los te laten. Het voelde alsof we met deze ochtend iets nieuws waren begonnen, alsof afscheid geen optie meer was.

In de stilte van deze plek was er niets anders dan de onbetwiste intensiteit van wat we deelden. Elke ademhaling, elke aanraking en elk gefluister had meer betekenis dan alles wat buiten deze oever kon bestaan. Mijn angsten leken plots ver weg. Waar ik ooit bang was voor het oordeel, voelde ik nu juist de vrijheid om Hanneke achter te laten, te bevrijden van wat we ooit hadden. Rachel gaf me de kracht en vastberadenheid om een ander pad te bewandelen.

Haar ondeugende grijns, net voordat ze haar lippen op de mijne drukte, gaf me alle bevestiging die ik nodig had: dit was wie we nu waren. Ons verbond was gegroeid, en op seksueel gebied hadden we elkaar volledig gevonden. Alles wat ik dacht dat voorbij was, leek nu het begin te zijn van een toekomst waarin we ons samen zouden bevinden. Het had altijd om dit intense verlangen gedraaid, en haar blik herinnerde me daaraan.

En met dit nieuwe besef voelde ik de beslissing die in mijn borst begon te branden: het was tijd om Hanneke te confronteren. Ik wist nu, diep van binnen, dat een breuk met haar niet per definitie een einde aan mijn relatie met Rachel betekende.

-