Beste lezers,

Voor mijn doen is het even geleden dat ik een verhaal geplaats heb. Dat komt omdat ik bezig ben met publiceren op Amazon. Voor meer informatie, ga naar mijn profielpagina.

Ik wil zeker verhalen blijven plaatsen op Opwindend.Net, maar ik zal de site vooral als proeftuin willen gebruiken. Als een verhaal goed ontvangen wordt, zal het hoogst waarschijnlijk verder gaan op Amazon/Kindle. Van dit verhaal zal ik in ieder geval drie hoofdstukken plaatsen.

Heb je vragen of opmerkingen over dit verhaal of over mijn werk? Mail me dan even.

Groet,

Jefferson

De ochtenden in het huis in de Utrechtse bossen begonnen altijd rustig. Het vroege zonlicht viel door de hoge ramen in de woonkamer, speelde met de schaduwen van de bomen buiten en verlichtte de moderne, strakke lijnen van het interieur. Vincent de Bruijn, een energieke man van 42, zat met een kop zwarte koffie aan het keukeneiland. Hij bladerde gedachteloos door de cijfers van zijn marketingfirma op zijn tablet. De grafieken zagen er goed uit, net zoals altijd. Hij had het leven dat hij wilde: succesvol, comfortabel en welvarend. Toch voelde het niet compleet.

Zijn blik gleed naar Emmy, die in de woonkamer haar ochtendroutine deed. Ze droeg een strakke sportlegging en een sport-bh, en haar blonde haren waren in een nonchalante knot gebonden. Zelfs in dit casual moment straalde ze een schoonheid uit die mensen liet omkijken. Ze stond voor haar camera, bezig met een korte workout-video voor haar volgers. De muziek uit haar telefoon klonk zachtjes door de ruimte.

“Komt deze goed over?” vroeg ze, zonder op te kijken van haar scherm.

Vincent fronste, haalde zijn blik van zijn tablet en keek naar haar. “Ja, prima,” mompelde hij. Hij had haar niet echt gehoord, maar dat maakte waarschijnlijk niet uit. Emmy knikte kort, alsof ze tevreden was met zijn afwezige antwoord, en ging door met haar video.

Hij zuchtte zachtjes en keek naar buiten, naar het zwembad dat schitterde in de ochtendzon. Het huis dat hij had gekocht, groot en afgelegen, was precies zoals hij het zich had voorgesteld. Een statige oprijlaan, een carport met drie luxeauto’s en een gemoderniseerd interieur dat perfect aansloot bij zijn smaak. Hier had hij het allemaal: ruimte, rust, luxe – en een vrouw als Emmy. Vijftien jaar jonger, beeldschoon, en vol energie. Toen ze elkaar leerden kennen, had hij zich even onoverwinnelijk gevoeld. Een jongere vriendin die hem bewonderde, een leven dat hen beiden iets gaf wat ze zochten. Hij gaf haar stabiliteit en luxe. Zij gaf hem een schoonheid waar andere mannen jaloers op waren. Ze hadden het heus wel van elkaar geweten, dat oppervlakkige begin. Maar het klikte. Ze begrepen elkaar.

Toch was er iets veranderd. Vincent had het niet meteen door, maar het was begonnen met kleine dingen. De afwezige blikken, de gesprekken die nooit dieper gingen dan oppervlakkige opmerkingen over werk of plannen. De momenten waarop ze langs elkaar heen leefden in plaats van met elkaar. “Wil je nog koffie?” vroeg hij plotseling, meer om de stilte te doorbreken dan dat hij echt benieuwd was naar haar antwoord.

Emmy keek even op van haar scherm, veegde een pluk haar uit haar gezicht en glimlachte vluchtig. “Nee, ik ben zo klaar,” zei ze, voordat ze haar focus weer volledig op haar telefoon richtte.

De zin klonk onschuldig, maar voor Vincent voelde het als een soort metafoor voor hun relatie. Ze leek altijd “zo klaar” te zijn met wat zij samen hadden. Ze deed niets fout, ze was niet onaardig, maar de warmte die ze ooit deelden, was verdwenen. De laatste keer dat ze echt samen hadden gelachen of dat ze hem had aangekeken met die sprankel in haar ogen, voelde als een vage herinnering.

De seks was ook veranderd. Of eigenlijk: verdwenen. Waar ze in het begin nauwelijks van elkaar af konden blijven, was het nu weken geleden dat ze überhaupt fysiek intiem waren geweest. Vincent had geprobeerd het aan te kaarten, maar Emmy wuifde het altijd weg. “We hebben het toch goed?” had ze gezegd met een glimlach die oprecht leek, maar hem niet geruststelde.

Hij staarde naar haar, terwijl ze haar video afrondde. Ze kwam vrijwel meteen bij hem in huis wonen toen ze samen iets begonnen, en hij had zich de gelukzaligste man ter wereld gevoeld. Hoe kon hij dat niet? Emmy was alles waar een man van kon dromen: jong, knap, energiek. Ze had dat speelse waarmee ze de ruimte kon vullen. Maar dat speelse was nu minder gericht op hem en meer op haar vriendinnen, haar volgers, en haar eigen wereldje.

Vincent stond op en liep naar het raam. Hij keek uit over de tuin, waar het bos zich uitstrekte als een muur van groen. Dit was zijn toevluchtsoord geweest, een plek waar hij kon ontsnappen aan de hectiek van zijn werk. Maar zelfs hier, te midden van alle rust en comfort, voelde hij een leegte. Hij wist niet precies waarom, maar de afstand tussen hem en Emmy leek met de dag groter te worden. Niemand kwam iets tekort, toch voelde het alsof ze iets belangrijks misten.

“Vincent?” klonk haar stem achter hem. Hij draaide zich om en zag hoe ze haar spullen opruimde. Ze was klaar met filmen en keek hem aan met een blik die zowel vriendelijk als afstandelijk was.

“Ja?” antwoordde hij, zich realiserend dat ze iets had gezegd wat hij gemist had.

“Wil je straks samen lunchen, of werk je door?” vroeg ze.

Hij dacht even na en besloot het simpel te houden. “Ik werk door. Nog wat dingen afronden.”

Ze knikte, glimlachte kort en liep weg, de trap op naar boven. Vincent keek haar na, zijn gedachten een wirwar van vragen. Wat was er met hen gebeurd? Hoe was het zover gekomen dat de vrouw die ooit zijn wereld had gevuld, nu niet meer leek te bestaan in zijn leven?

Hij zuchtte, haalde een hand door zijn donkerbruine haar en keek weer naar buiten. Misschien lag het aan hem. Of misschien lag het aan hen beiden. Hij wist het niet. Maar één ding wist hij wel: ze leefden langs elkaar heen, en iets moest veranderen.

De verandering begon als een praktisch idee. Vincent had zich laten overtuigen door de berichten over de schaarste aan studentenkamers in Utrecht. Het verhuren van de ruimte boven de carport leek een logische stap. Natuurlijk was het extra inkomen welkom, maar diep vanbinnen speelde er meer. Het huis, ooit een levendig toevluchtsoord, voelde de laatste tijd stil en leeg. Emmy's terughoudendheid en afwezige momenten maakten het huis groots, maar hol. Misschien, dacht Vincent onbewust, kon de komst van een jong, fris persoon wat leven brengen in dit paradijs. Hij had zelfs even de hoop gekoesterd op een charmante, vrouwelijke studente die de energie van vroeger met zich mee zou brengen, maar uiteindelijk bleef hij pragmatisch: het ging erom iets goeds te doen.

De ruimte zelf, een zolder boven de brede carport, was precies wat een student nodig had. Via een houten uitvouwladder in de garage kwam je in een knusse, donkere ruimte met een bed, een versleten maar comfortabele bank, en een kleine televisie. De twee ronde raampjes, voor- en achteraan, lieten weinig licht binnen, maar de warme, nieuwe lampen die Vincent eigenhandig had opgehangen maakten het sfeervol. De oude houten balken boven het plafond en de strakke inrichting gaven het een charmant en praktisch karakter. Hij had zelf de elektriciteit naar boven doorgetrokken en de wasbak geïnstalleerd. Voor douchen en uitgebreidere voorzieningen moest de nieuwe bewoner echter het grote huis in, een compromis dat Vincent onbewust prettig vond – zo zou hij de student niet volledig op zichzelf laten functioneren.

Het duurde niet lang voordat Luca van Dijk zijn intrede deed. Hij was een rustige, magere jongen van twintig met een beleefde houding en een bescheiden glimlach die zijn gezicht sierde als een blijvende zonnestraal. Zijn warrige, dikke haar hing vaak over zijn ogen, waardoor hij het af en toe met een vlotte beweging moest wegvegen. Vincent kende zijn ouders vaag via werkcontacten; het waren mensen met een beperkt inkomen en een groot vertrouwen in hun zoon. Psychologie en filosofie studeerde hij – een serieuze, nieuwsgierige jongen, bedacht Vincent, en misschien wel een jongere versie van zichzelf.

Toen Vincent Luca de kamer liet zien, zag hij direct hoe de jongen zijn ogen door de ruimte liet dwalen en zichtbaar opgelucht was. “Het is meer dan ik had verwacht, meneer de Bruijn,” zei Luca zacht, bijna ademloos. Die oprechte dankbaarheid was precies wat Vincent nodig had om zeker te weten dat hij de juiste keuze had gemaakt. Er waren nog een paar andere kandidaten, maar zonder Emmy om raad te vragen, kon hij Luca al snel het goede nieuws geven.

Een paar dagen later ontmoette Emmy hem dan ook voor het eerst. Terwijl Vincent hen aan elkaar voorstelde, veranderde de sfeer in de keuken. Niemand die het meteen doorhad. Maar de aanwezigheid van Luca maakte niet alleen op Vincent een goede indruk, maar ook op zijn mooie vriendin. Emmy, die de laatste tijd vaak afstandelijk leek, straalde plots een opgewekte energie uit. “Dus jij bent onze nieuwe buurman?” vroeg ze met een brede glimlach, haar hoofd lichtjes schuin terwijl ze hem opnam. Luca knikte beleefd, bijna nerveus. “Ja, mevrouw. Ik ben Luca.”

Vincent merkte het meteen – Emmy was aangenaam verrast. Maar Vincent had geen reden om er al wat achter te zoeken, en dit voelde dan ook als een bevestiging dat Luca de juiste persoon was om het kamertje in te vullen. ZIj blij, hij blij. Emmy was ook opgelucht. Ze had stilletjes gevreesd dat Vincent misschien op zoek was geweest naar een jongere, vrouwelijke student, een idee dat haar ongemerkt onzeker had gemaakt. Ook Emmy wist maar al te goed dat de sfeer in huis de laatste tijd verre van perfect was. En alhoewel Emmy bloedmooi is en waar elke man (of jonge knul) alleen maar van kon dromen, wist ze ook dat ze zeker wel vervangbaar was voor een jonger model. Maar nu, met Luca’s komst, leek er een last van haar schouders te vallen. De jongen was vriendelijk, ongevaarlijk en… aantrekkelijk op zijn eigen subtiele manier. Een nieuwe, andere energie.

Vanaf dat moment begonnen de veranderingen pas echt. Langzaam. Eerst waren het kleine dingen: Emmy stelde meer vragen over Luca, wilde weten waar hij vandaan kwam en hoe Vincent hem had gevonden. Gezonde interesse. Logisch ook, aangezien ze hem bijna elke dag wel een keertje zou zien. En Vincent vertelde ook graag over Luca. Hij deelde elke avond wel iets over Luca, dat hij hem geholpen had met een klusje, een leuk verhaal verteld, of zijn plannen had gedeeld over het komende weekend. Tussen Vincent en Luca klikte het goed. Als Vincent het dan over hem had, zag hij haar ogen glanzen met een soort nieuwsgierigheid die hij in tijden niet meer had gezien. Misschien wel met meer dan alleen een gezonde interesse in de jonge jongen die een kamer huurde op het terrein. Wanneer Luca in de buurt was, hield ze zich echter in. Maar Vincent zag de opgetogen blik, de lichte dagdromen die haar gelaatsuitdrukking verraadde. Maar hij nooit durven hier al zo snel meer achter te denken. Ook Vincent maakte een meer opgewekte indruk, dus was dat dan zo gek?

Luca, van zijn kant, bleek een ideale bewoner. Hij hield zich netjes op de achtergrond en was netjes en beleefd en kende zijn plek, maar bood spontaan zijn hulp aan bij klusjes in huis. Klusjes die soms al een tijdje lagen, wat Emmy niet kon, en waar Vincent geen tijd voor had. Zijn houding was zachtaardig, zijn stem rustig en aangenaam. Het duurde niet lang voordat zelfs Vincent moest toegeven dat hij niet alleen een goede huurder had gevonden, maar ook echt een sympathieke aanwezigheid in huis. Hij vond het bijna jammer dat Luca alleen bij hun in huis kwam voor de was of om te douchen. Want verder zat Luca vooral op zijn zoldertje boven de carport, te studeren of iets voor zichzelf te doen. Wat natuurlijk ook de bedoeling was.

Toch, hoe tevreden Vincent ook was, er was iets dat hem niet ontging: Emmy veranderde. Iets aan haar gedrag, haar energie – het was subtiel, maar onmiskenbaar. Terwijl Vincent het in stilte observeerde en zichzelf maar bleef vertellen dat het vast niks was, vroeg hij zich soms toch af wat dit allemaal zou betekenen.

Luca woonde nu een tweetal weken bij het stel. De late namiddagzon wierp lange schaduwen over de tuin. Vincent zat met een glas wijn op het terras, zijn blik rustend op Emmy, die aan de rand van het zwembad bezig was met het opnemen van een nieuwe video. Haar lange, blonde haar danste in de zachte bries terwijl ze een reeks squats uitvoerde, haar lichaam perfect in lijn, een toonbeeld van kracht en elegantie. Voor haar op een statiefje hetgeen wat haar vastlegde. Ze droeg een zwart sportsetje – een korte top die haar buikspieren accentueerde en een strakke legging die naadloos om haar benen sloot. De zon glinsterde op haar licht gebruinde huid. Ze was een kunstwerk in beweging, en Vincent betrapte zichzelf erop hoe hij haar ademloos gadesloeg. Dit was het schepsel waar hij voor was gevallen en had veroverd.

Hij nam een slok van zijn wijn en dwong zijn blik af te wenden. Het was niet nieuw, dit gevoel van bewondering, maar het werd steeds complexer. Ja, Emmy was zonder twijfel de mooiste vrouw die hij ooit had ontmoet. Haar schoonheid had hem vanaf het begin al veroverd, en die betovering was nooit verdwenen. Maar de laatste tijd voelde ze meer als een ideaal dat net buiten zijn bereik lag. Een schitterende muze, maar ook een barrière. Hij haatte het dat hij haar soms alleen nog maar als object kon zien. Hij wist dat dit niet eerlijk was, niet naar haar en niet naar zichzelf.

Aan de overkant van de tuin stond Luca bij de garage. Hij was zogenaamd bezig met een klusje aan zijn fiets, maar Vincent merkte hoe de jongen af en toe een blik wierp in Emmy’s richting. Het was subtiel – een korte glimp, snel weer naar beneden kijkend. Vincent herkende het onmiddellijk. Die schuchtere bewondering, dat ongemak in Luca’s houding. Hij had hetzelfde gevoeld toen hij Emmy voor het eerst zag. VIncent had zich uitgedaagd gevoeld, maar Luca had die luxe niet. Die kon alleen stiekem en schuchter kijken naar deze prachtige, oudere vrouw, de vriendin van een man die diezelfde vrouw zag als zijn prachtige, veel jongere vriendin. Emmy was voor de een een vrouw, voor de ander nog een meisje. Luca’s respectvolle gedrag gaf hem geen reden tot zorgen, maar toch merkte Vincent hoe de jaloerse steek in zijn maag zich een weg omhoog baande. Iemand anders keek immers wel met een bepaalde blik naar zijn meisje. Vincent niet het type wat daar zomaar wat van zou zeggen, maar het was nieuw. Emmy liep er vaker zo bij, en kreeg vaker blikken van andere mannen. Maar Emmy zorgde er altijd voor dat het duidelijk was dat er maar één man in haar leven was, en dat was VIncent. En dat leek veranderd, al kon Vincent er niet exact zijn vinger op leggen. Want waar Emmy in dit soort gevallen enkel oog had voor Vincent, leek dat nu anders te liggen.

Emmy pauzeerde haar opname om een slok water te nemen en wierp vluchtig een blik naar de garage. Luca was er nog, dat voelde ze. Ze gaf een speelse draai aan haar haar en draaide zich zo dat haar profiel in zijn blikveld bleef. Of hij keek of niet, maakte weinig uit – ze wist wat haar verschijning deed met mensen. Met mannen en jongens vooral. Het was haar kracht, haar werk, haar merk. En op dagen zoals deze voelde ze zich onaantastbaar. Dat Vincent keek, vond ze altijd nog even spanennd als in het begin. Al werd het voorheen met name na de opnames spannend. Dat gebeurde nu al een tijdje niet meer. Dat ze Luca opmerkte, zorgde ervoor dat ze min of meer onbewust zichzelf ten toon stelde aan twee mannen. Een knul nog maar, die met een bepaalde bewondering naar haar kon kijken, wat haar wangen liet gloeien. Maar het was niks. Ook zij hield dat zichzelf voor.

Vincent fronste. Ze wist het. Ze wist dat Luca haar bewonderde. En toch speelde ze dit spel, onbewust of niet. Maar misschien had hij het mis. Emmy was altijd speels geweest, flirtend zelfs, maar dit was gewoon hoe ze was – een meester in het sturen van aandacht, zowel online als offline. Puntje bij paaltje was ze altijd van Vincent aan het einde van de dag.

Toen ze weer een serie lunges begon, hoorde Vincent een zachte klik van een gereedschap dat Luca liet vallen. De jongen mompelde iets in zichzelf, maar Vincent zag de lichte blos op zijn gezicht. Het was duidelijk. Hij keek. Alweer. En stiekem voelde Vincent een merkwaardige mengeling van trots en jaloezie.

Toen de video afgelopen was, kwam Emmy naar het terras, haar glimlach stralend en haar ogen opgewekt. "En? Hoe deed ik het?" vroeg ze nonchalant, terwijl ze haar waterfles neerzette. Haar lichaam was klam van het zweet en Vincent voelde sinds lange tijd weer de behoefte om haar gewoon ter plekke even goed vast te pakken. Maar hij dat niet. Want er was ten slotte nog iemand bij nu.

"Zoals altijd: perfect," antwoordde Vincent dan maar en hield verder zijn afstand, zijn stem vlakker dan hij bedoelde.

Ze grinnikte en trok haar haar naar achteren. "Natuurlijk," zei ze speels, maar Vincent merkte iets in haar blik – een vonkje dat hij al een tijd niet had gezien. Misschien wel dezelfde vonk die hij nu voelde. Maar die van hem stond volledig in het teken van haar. Die van Emmy? Misschien was het diezelfde speelsheid die hij had leren kennen toen ze nog nieuw voor elkaar waren. Maar het kwam nu niet alleen door hem.

Vincent zuchtte zacht, zijn gedachten chaotisch. Ja, Luca was beleefd en ingetogen, maar Vincent wist hoe Emmy op mensen werkte. Zelfs op de jongen boven de carport. Vooral op jongens zoals hij. En zo verliepen de eerste weken.

De ochtendzon scheen door de hoge ramen van de woonkamer, en Vincent zat met een kop koffie aan de eettafel, zijn laptop open voor zich. Af en toe werkte hij thuis, vaak maar een dagdeel. De stilte in huis werd slechts onderbroken door het zachte gerinkel van borden uit de keuken, waar Emmy bezig was met haar ontbijt. Hij keek op toen ze binnenkwam met een bord vol vers fruit en yoghurt. Zijn blik bleef even hangen. Ze droeg een luchtig zomerjurkje, lichtblauw en net kort genoeg om haar lange, gebruinde benen te accentueren. Het was niet ongebruikelijk dat ze er goed uitzag, maar dit... dit was anders. Weer voelde Vincent die kriebel om er wat mee te doen, maar ook dat dit niet voor hem was, dus er niks mee deed.

"Je bent vroeg klaar met sporten," merkte hij op, terwijl hij probeerde zijn blik niet te lang op haar benen te laten rusten.

"Ik dacht, ik ga straks nog wat oefeningen opnemen," antwoordde ze met een glimlach, terwijl ze aan de andere kant van de tafel ging zitten. Ze speelde afwezig met een lok van haar haar, die ze achter haar oor schoof. "En daarna misschien even wandelen. Het is heerlijk weer vandaag."

Vincent knikte, maar hield haar bewegingen nauwlettend in de gaten. Hij wist niet precies wanneer het hem was opgevallen, maar de veranderingen in haar gedrag waren subtiel en onmiskenbaar. Waar ze vroeger vaak in een oversized trui en een comfortabele joggingbroek rondliep als ze niet aan het 'werk' was, en wat haar ook zeker niet verkeerd stond, leek ze nu vaker voor outfits te kiezen die haar figuur benadrukten. Zoals dat jurkje nu, dat haar taille strak omsloot en licht meebewoog met elke stap. Of de nauwsluitende tops die ze de laatste tijd droeg, vaak met net iets meer decolleté dan nodig was. Elke outfit stond haar goddelijk en Vincent zag haar graag zo. Maar elke keer herinnerde ze hem er onbewust aan dat ze dit voor hem deed, onbewust of niet.

Zijn ogen gleden naar de open schuifpui, waar hij Luca in de verte zag lopen met een gereedschapskist in zijn hand. Die jongen was best handig. Emmy wuift even naar hem als Luca hun kant op kijkt. Het kon natuurlijk toeval zijn. Maar waarom voelde het dan niet als toeval?

Later die middag, toen Luca bezig was met het ophangen van een plank in de groentekas in de tuin, liep Emmy naar hem toe met een dienblad met twee glazen limonade. Vincent, die haar vanuit de woonkamer kon zien, bleef even stilstaan. Haar strakke top en korte, zwierige rokje waren perfect afgestemd op het zomerse weer, maar het geheel voelde doelgericht. Ze had zich immers omgekleed... Ze lachte vriendelijk naar Luca en bood hem een glas aan. Eenmaal in de kas kon Vincent hen niet meer zien of horen, en dat maakte hem toch wat nerveus.

"Dank je wel, mevrouw," zei Luca met zijn gebruikelijke beleefdheid, terwijl hij het glas aannam. Hij keek haar nauwelijks aan, zijn ogen gefixeerd op de plank voor zich. Toch zag Emmy het subtiele ongemak in de manier waarop Luca zijn houding aanspande, alsof hij zich extra bewust was van haar aanwezigheid. Het was erg warm in de kas, Luca had zijn shirt uit en zijn mooie, slanke, gespierde lijf maakte het ongemak nog iets groter.

"Zeg maar Emmy," antwoordde ze met een glimlach die net iets langer bleef hangen dan nodig. "Mevrouw klinkt zo oud."

Vincent sloeg binnen ongeduldig de bladzijde van zijn krant om, maar de woorden vervaagden voor zijn ogen. Hij kon niet precies zeggen waarom, maar het hele idee dat Emmy nu bij Luca was in die hete kas zette zijn gedachten in beweging. Was hij achterdochtig? Emmy hoefde Luca geen limonade te brengen. En waarom moest Vincent het zelf pakken? Of was dit gewoon een fase – een onschuldige verandering in haar gedrag? Hij wist het echt niet. Emmy kwam al snel weer naar buiten, en Vincent ziet haar met een bijna beschamende, verliefde glimlach door de tuin lopen met iets wat lijkt op een dartel.

Die avond, toen ze zich klaarmaakte om naar bed te gaan, liet Vincent zijn blik nogmaals over haar glijden. Ze trok een zijden pyjama aan, het soort dat ze vroeger bijna nooit droeg, en poetste haar tanden in stilte. "Je ziet er de laatste tijd stralend uit," zei hij, een poging om luchtig te klinken terwijl hij zich omkleedde. Luca zou haar nu niet zien, dacht hij nog. En toch deed ze meer moeite. Maar weer niet voor Vincent. Toch gek.

Ze glimlachte, haar ogen in de spiegel gericht op hem. "Dank je. Misschien is het de zomer. Of de energie van een nieuw gezicht in huis." laat ze min of meer zich ontglippen, maar doet niet aan blikken of blozen.

Hij antwoordde niet, maar haar woorden bleven hangen. Was het de zomer maar... Of was het iets anders dat haar zo deed opbloeien?

Het werd iets wat hem steeds meer bezig begon te houden. Vincent zat vaak op kantoor, en Emmy was eigenlijk altijd thuis. Luca was ook vaker thuis dan op de uni, want kon veel colleges ook achter zijn laptop volgen. Vincent werd daar niet minder ongerust op. En als hij dan thuis was, had Emmy ook bijzonder weinig aandacht voor hem. Niet minden dan in de maanden voordat Luca kwam, maar nu was Luca er en hij leek wel die aandacht te krijgen. Vincent wist nog niet hoe hij dit het beste kon aanpakken. En vooralsnog keek hij het met lede ogen aan. Gek was dat er ergens in zijn buik altijd een klein kriebeltje was als hij zijn bloedmooie Emmy zichzelf zag tentoonstellen aan die verlegen Luca. Ook daar had hij geen antwoord op. En dus modderde dit door, en had niemand er echt last van. Ook Vincent niet, die vooral gefascineerd raakte door zijn Emmy. Zoals ook deze avond toen hij net uit zijn werk thuis was gekomen.

Vincent stond in de deuropening van de woonkamer, zijn blik rustend op Emmy en Luca, die tegenover elkaar stonden. Ze hadden hem nog niet opgemerkt. Het was een van die momenten waarop het contrast tussen hoe de sfeer voelde met of zonder hem aanwezig, bijna tastbaar was. Hij had net de kamer verlaten om een telefoontje te plegen en keerde terug naar een tableau vivant van geanimeerde, vrolijke energie. Emmy lachte breeduit om iets wat Luca gezegd had, haar hoofd licht naar achteren geworpen, alsof ze de grap van het jaar had gehoord.

Ze leunde tegen de rand van het aanrecht, haar ene been nonchalant gekruist over het andere, haar slanke figuur perfect uitgelicht door het warme licht uit de keukenlamp. Haar blik, speels en uitdagend, gleed langs Luca’s gezicht terwijl ze hem iets toefluisterde dat Vincent niet kon horen. Hij zag hoe haar vingers even, net iets te lang, Luca’s arm aanraakten toen ze haar punt leek te benadrukken.

Vincent’s adem stokte. Waarom legt ze het er zo dik bovenop? probeerde hij zichzelf rationeel te houden. Ze weet dat ik haar zou kunnen zien. Dit kan niet serieus bedoeld zijn. Toch wrong iets zich diep vanbinnen samen. Het voelde alsof hij naar een spel zat te kijken waarvan hij de regels niet begreep. Hij schraapte zijn keel, stapte verder de kamer in en zag hoe Luca licht verstijfde, alsof hij betrapt was op een verboden gedachte.

"Alles naar wens hier?" vroeg Vincent, zijn stem neutraal maar zijn blik scherp.

Luca schraapte zijn keel, zijn gezicht rood kleurend. "Eh, ja, natuurlijk! Emmy vertelde net dat-"

"-dat jij misschien een andere manier weet om die kastdeur te repareren," onderbrak Emmy soepel. Ze draaide zich naar Vincent met een perfect gespeelde nonchalance, haar handen in haar zij, haar glimlach warm maar met een flinterdunne spanning eronder. "Ik wist dat jij te druk was om het meteen te doen, dus ik dacht, waarom vraag ik Luca niet even om hulp? Jij hebt altijd zoveel aan je hoofd." speelde ze het goed.

Het was diezelfde glimlach, datzelfde lichte kantelen van haar hoofd, dat hem vroeger ademloos had achtergelaten. Maar nu voelde het alsof hij naar een voorstelling keek. Alles klopte te goed. Haar blik gleed naar Vincent, een fractie van een seconde langer dan nodig, alsof ze hem probeerde gerust te stellen. Maar in haar houding bleef dat subtiele randje van uitdaging.

Luca mompelde iets over gereedschap pakken en glipte langs Vincent naar de garage, zijn schouders gespannen. Vincent bleef achter met Emmy, die nu haar volle aandacht op hem richtte. Ze boog zich naar het aanrecht om een glas water te vullen, haar bewegingen traag en bijna onbewust verleidelijk.

"Waarom doe je dat, Em?" vroeg hij plots, zijn stem zachter dan hij had bedoeld.

Ze draaide zich naar hem om, haar blonde lokken glanzend in het licht. "Doe wat?" Haar stem klonk oprecht verbaasd, maar haar ogen spraken een ander verhaal.

"Je weet wel," zei hij, terwijl hij zijn blik strak op de hare hield. "Al dat gelach, die aanrakingen. Alsof je... iets probeert te bewijzen."

Ze kantelde haar hoofd, haar ogen half gesloten alsof ze diep nadacht. Toen haalde ze haar schouders op en schonk hem een onschuldige glimlach. "Ik ben gewoon vriendelijk, Vincent. Luca is een aardige jongen. Misschien moet jij wat vaker ontspannen en niet overal iets achter zoeken."

Met die woorden draaide ze zich om en verliet de kamer, haar voeten licht tikkend op de houten vloer. Vincent bleef achter, kijkend naar de deuropening waar ze verdwenen was. Is het echt gewoon vriendelijkheid? Of probeer ik mezelf alleen maar wijs te maken dat ik niets hoef te doen?

In de garage hoorde hij Luca wat gereedschap verschuiven. De jongen was beleefd en dankbaar, daar twijfelde hij niet aan. Maar Luca was ook jong en zag er goed uit – net het type dat in Emmy's leven veel aandacht kreeg. Vincent zuchtte en wreef over zijn gezicht. Het voelde alsof hij naar een kaartenhuis keek dat met elke ademtocht wankeler werd, maar hij wist nog niet hoe hij de eerste kaart moest aanraken zonder het hele bouwwerk te laten instorten.

Vincent merkte het al een tijdje: Het ging niet alleen om haar houding en gedrag jegens Luca. Emmy ontweek ook subtiel maar hardnekkig gesprekken over hun gezamenlijke toekomst. Wanneer hij voorzichtig iets opperde over een weekendje weg of een vakantie, glimlachte ze kortaf en wuifde het idee weg met een vluchtig excuus. "We hebben het zo druk allebei," zei ze dan, terwijl ze nonchalant door haar Instagram-feed scrolde of een elastiekje om haar pols wikkelde. Het klonk redelijk, maar voor Vincent voelde het anders. Dit was niet de gebruikelijke huismus die hij kende, die af en toe wat weerstand bood om haar comfortabele thuisomgeving te verlaten. Dit was een andere energie – ontwijkend, alsof de gedachte aan samen tijd doorbrengen iets was waar ze tegenop zag.

Het stak hem. Hij wilde haar de ruimte geven, maar het voelde alsof hij steeds verder werd teruggeduwd. Een keer probeerde hij voorzichtig verder te gaan. Ze zaten samen op de bank, de zachte verlichting van de woonkamer wierp een warme gloed op haar gezicht. "Weet je," begon hij, met een schijnbaar luchtige toon terwijl hij naar haar keek, "we zouden in het voorjaar een paar dagen naar Parijs kunnen. Je hebt het altijd over hoe mooi die stad je lijkt." Ook met het oog op haar eigen feed, was Parijs een droom voor Emmy. Vincent wilde nooit. Die vond Parijs te druk.

Emmy hief haar hoofd op van haar telefoon en haar glimlach verstarde een fractie van een seconde voordat ze zich herstelde. "Parijs klinkt leuk," zei ze luchtig, maar haar ogen dwaalden af, alsof ze zich al op een ander gesprek probeerde te concentreren. "Misschien... maar laten we het even aankijken. Wie weet hoe druk het is tegen die tijd."

Vincent voelde een prikkel van frustratie in zijn borst, maar slikte het weg. Hij was bang om de spanning die al tussen hen hing te verergeren. "Tuurlijk," mompelde hij, zijn blik op de tafel voor hem gericht. "Geen haast." Maar zijn gedachten dachten er anders over. Waarom leek ze niet meer dezelfde Emmy die vroeger enthousiast met hem plannen maakte? Wat hield haar precies tegen?

Emmy leek ook niet helemaal tevreden. Haar handen werkten rusteloos aan de rand van haar sweater, en ze verzette zich in haar stoel. "Overmorgen wil ik trouwens een nieuwe reel opnemen," zei ze plots, haar toon lichter en oppervlakkiger. "Misschien kun je even helpen met de verlichting opzetten?" Het onderwerp van Parijs was daarmee definitief van tafel. Vincent zuchtte maar. Waarschijnlijk zou hij op kantoor zitten als ze dit wil doen.

Vincent slikte. Zelfs wanneer hij haar probeerde te raken met een suggestieve blik of een zachte aanraking, ontweek ze die subtiel maar doeltreffend. Hij liet zijn vingers één keer vluchtig over de binnenkant van haar arm glijden toen ze naast hem stond in de keuken, terwijl hij zogenaamd een kop koffie inschonk. Ze had hem een glimlach gegeven, beleefd en zonder echte warmte, voordat ze haar arm langs haar lichaam trok en zich afwendde om de koelkast te openen. Hij voelde zich eenzaam, zelfs terwijl ze slechts een paar meter van hem verwijderd stond.

Maar er was meer. Haar gesprekken leken steeds vaker oppervlakkig te worden. Ze vertelde enthousiast over haar nieuwe samenwerkingen, hoeveel views haar laatste workout-video had gekregen, en hoe Luca haar die middag had geholpen een statief op te zetten. "Hij is zo handig met dat soort dingen," voegde ze eraan toe, haar toon achteloos maar haar ogen glinsterend van bewondering. Vincent voelde hoe de woorden een scherpe steek achterlieten. Niet omdat Luca haar hielp, maar omdat ze zoveel energie leek te vinden in het praten over deze kleine gebeurtenissen, terwijl gesprekken over hen samen een leegte achterlieten. En dan had Luca enkel nog een statief opgezet...

En telkens als hij een poging deed om hun relatie of hun toekomst aan te snijden, was er die blik – die lichte frons van haar wenkbrauwen, dat snelle wegkijken. Ze wist heus wel waar hij op doelde, maar deed alsof ze het niet begreep. Hij herkende het patroon en voelde een mengeling van verdriet en woede opborrelen. Toch hield hij zich in. Hij wilde haar niet wegduwen, niet nu ze al zo ver weg leek te zijn.

Luca wist zich normaal altijd goed te bewegen in sociale situaties. Hij was beleefd, attent, en wist een respectvolle afstand te bewaren. Maar sinds hij zo in de buurt van Emmy woonde, had hij zich vaak verloren gevoeld. Het was haar uitstraling – niet alleen haar knappe gezicht of perfecte figuur, maar de manier waarop ze hem aankeek, hoe haar lach even aanhield en hoe ze soms zuchtend haar haar achterover sloeg tijdens het filmen. Want Luca deed wel meer dan alleen statieven opzetten. Hij filmde haar of fotografeerde haar. Allemaal uit beleefdheid. Maar ook omdat deze vrouw iets met hem deed. Aan de ene kant voelde hij zich ongemakkelijk bij haar toenaderingen. Hij deed immers niets fout en toch merkte hij dat hij haar anders behandelde dan anderen. Hij hield het professioneel en luchtig, maar kon zijn bewondering niet altijd onderdrukken.

Als ze hem bijvoorbeeld vroeg te helpen met een video-opname in de tuin, probeerde hij eerst beleefd af te wijzen. “Misschien kan Vincent je beter helpen?” stelde hij voor, terwijl hij zijn blik op de grond hield. Maar als ze dan aandrong, met die ondeugende blik en een overdreven zucht die ze liet volgen door een half plagende glimlach, was hij kansloos. “Kom op, Luca. Jij weet precies hoe die camera werkt. Ik zou het echt heel fijn vinden.”

Met tegenzin gaf hij toe, zijn hoofd licht schuddend alsof hij zichzelf iets probeerde wijs te maken. Tijdens de opnames was hij geconcentreerd – ten minste, dat probeerde hij. Zijn ogen gleden telkens even naar haar wanneer ze poseerde, zich soepel draaide en haar haar van haar schouders veegde. “Zo goed?” vroeg ze, en haar stem was net iets luchtiger dan nodig.

Luca knikte kort. “Ja, dit is perfect,” antwoordde hij, zijn stem kalm maar een fractie te zacht. Soms had hij het gevoel dat Vincent hen van een afstandje bekeek, en dat maakte het nog moeilijker. Want hoewel hij Vincent respecteerde en naar hem opkeek, kon hij niet negeren hoe Emmy iets in hem losmaakte wat hij niet kon beheersen.

Vincent daarentegen zat vaak aan de rand van het terras met een kop koffie, ogenschijnlijk onbewogen terwijl hij toekeek hoe zijn vriendin en hun nieuwe huurder samen werkten. Maar achter zijn zakelijke blik ging een mengeling van ergernis en ongeloof schuil. Hij zag het ongemak in Luca’s houding, de verlegen glimlachjes die hij niet altijd kon onderdrukken en de momenten waarop zijn blik nét te lang op Emmy bleef hangen. Dat Luca zich vaak op de achtergrond hield en zelfs weigerde Emmy’s verzoeken in te willigen, maakte het alleen maar vreemder dat zij zoveel aandacht aan hem besteedde.

Hoe meer Luca zich terughoudend opstelde, hoe meer moeite Emmy leek te doen om zijn aandacht te trekken. Ze hing overdreven nonchalant over de tuintafel terwijl ze hem aanwijzingen gaf. Haar stem was zoet, haar houding losjes, maar Vincent zag hoe haar blikken Luca uitdagen. Ze leek haar eigen spel niet door te hebben, maar voor hem voelde het als een puberachtige poging om controle te houden over de situatie.

Luca vond het moeilijk. Zodra de camera uit was, probeerde hij zijn blik strak op zijn schoenen te richten. Toch kon hij het niet helpen dat zijn gedachten telkens weer naar haar afdwaalden – haar silhouet tegen het felle licht van de namiddagzon, de manier waarop haar strakke sportkleding haar bewegingen benadrukte. Als hij alleen was op zijn kamer boven de carport, fantaseerde hij vaak over haar, en vond hij minstens twee keer per dag zijn eigen opwinding. Door zichzelf daarvan af te helpen, kon hij Emmy nog onder ogen komen. Meestal probeerde hij zichzelf daarna streng toe te spreken. Het was respectloos naar Vincent toe. Maar de frustratie en aantrekkingskracht wonnen het telkens.

En dan was er Vincent. Luca merkte dat zijn gesprekken met hem minder spontaan voelden, alsof hij zichzelf constant moest herinneren niets verkeerds te doen. “Het gaat wel goed met de studie,” antwoordde hij wanneer Vincent vroeg hoe hij zich hield. Hij vermeed daarbij te lang oogcontact, bang dat hij per ongeluk iets zou verraden.

Het huishouden voelde meer en meer als een mijnenveld, waarin elke interactie beladen was met wat niet werd uitgesproken. Luca’s bewondering, Emmy’s speelse geflirt, en Vincents scherpe blik – het hing allemaal in de lucht, zinderend en dreigend. Maar niemand leek bereid de spanning aan te kaarten, en dus bleef het voortduren, als een spel waarvan de regels onduidelijk waren en de uitkomst onvoorspelbaar.

De avondzon wierp een warme gloed over de woonkamer terwijl Vincent in stilte naar buiten staarde, zijn blik gericht op de tuin waar alles zich had afgespeeld. Hij voelde zich een vreemdeling in zijn eigen huis, alsof de balans die ooit zo vanzelfsprekend was, nu langzaam aan het verschuiven was. De rugzak met documenten die hij van zijn werk had meegenomen, stond onaangeroerd naast de deur. Zijn werk was altijd zijn toevlucht geweest, een plek waar logica en oplossingen heersten. Maar vandaag was anders. Hij had niet de kracht om zich in cijfers of analyses te storten; de beelden van wat hij had gezien bleven ongenadig door zijn hoofd spoken.

Hij had ze gezien, in de tuin. Emmy lag op haar buik op een ligbed, haar zonnehoed strategisch over haar gezicht geschoven, terwijl ze Luca had gevraagd haar rug in te smeren. Haar bovenlichaam was onbedekt, haar borsten hangend naar de grond toe, haar tepels niet zichtbaar. Maar zodra ze ging liggen drukte ze haar prachtige borsten plat, te zien aan de subtiele rondingen die dan aan de zijkanten verschenen, en waar Luca's handen gevaarlijk dichtbij kwamen bij het insmeren van haar slanke rug. Emmy voelde de spanning in de lucht, een opwindend spel van macht en verleiding waar ze steeds meer aan toegaf. Luca, nerveus en blozend, probeerde zich te concentreren, maar zijn ogen dwaalden onvermijdelijk naar de rand van haar silhouet.

Het was niet alleen de situatie die hem raakte, maar ook de toon in haar stem. Een lichte speelsheid, bijna een bevel. Luca had zichtbaar geaarzeld, maar uiteindelijk gehoorzaamd, zij het met onhandige, haast nerveuze bewegingen. Vincent had alles vanachter het keukenraam bekeken, zijn hart bonkend in zijn borst. Hij wilde ingrijpen, maar iets hield hem tegen. Een mengeling van verlegenheid, twijfel, en een pijnlijk besef dat hij misschien de enige was die dit zo groot maakte in zijn hoofd. De twee wisten niet dat hij al thuis was, te druk met elkaar.

Toen Luca klaar was en bijna vluchtig naar zijn kamer terugkeerde, bleef Emmy nog even liggen, alsof niets gebeurd was. Pas toen Vincent met een zware tred de tuin instapte, keek ze op. "Oh, je bent thuis," had ze gezegd, haar stem achteloos, zich bijna volledig omdraaiend. Vroeger had ze zich misschien wel ontbloot bovenlijf naar Vincent toegedraaid, maar ze was nog scherp genoeg te beseffen dat als ze dit deed, Luca het zou zien. Maar haar ogen, donkerder dan normaal, hadden iets verraden. Schuld? Of misschien gewoon irritatie?

Later die avond, toen Vincent het niet langer kon inslikken, had hij haar geconfronteerd.

"Wat was dat net?" begon hij, zijn stem trillerig maar stevig genoeg om haar aandacht te vangen.

Emmy keek op van haar telefoon en trok een wenkbrauw op. "Wat bedoel je?"

"Je weet precies wat ik bedoel. Luca. Dat gedoe in de tuin." Vincent hoefde ook niet meer uit te leggen.

Ze zuchtte diep en leunde achterover in de bank. "Kom op, Vincent. Het was niks. Gewoon een beetje zonnebrand. Wat is daar nou mis mee?"

"Het is hoe je het deed," drong hij aan, zijn frustratie groeiend. "Je weet dat dat niet normaal is."

Emmy's ogen vernauwden zich, haar houding veranderde van defensief naar aanvallend. "Je maakt van een mug een olifant. Wat is er met jou de laatste tijd? Vertrouw je me soms niet meer?"

Vincent voelde een steek bij die woorden, maar hij schudde zijn hoofd. "Het gaat niet om vertrouwen. Het gaat om respect. Voor ons. Voor wat we hebben."

Ze rolde met haar ogen en draaide zich weg. "Weet je wat? Laat maar. Dit is typisch weer iets wat je groter maakt dan het is."

Hij wist dat verder praten zinloos was. Emmy was een meester in het ontwijken van confrontaties, en hij wilde geen scène maken. Maar terwijl hij naar haar rug keek, voelde hij de kloof tussen hen groter worden. Hij ging naar boven, sloot zichzelf op in zijn werkkamer en staarde naar de muur, terwijl hij probeerde het beeld van Luca's handen op Emmy's rug uit zijn gedachten te bannen.

Emmy bleef beneden, haar blik op de donkere tuin gericht. Haar vingers rustten op haar telefoon, maar ze tikte niet. In haar hoofd draaiden de woorden van Vincent rond. Hij had een punt, wist ze, al zou ze dat nooit toegeven. Niet tegen hem, en al helemaal niet tegen zichzelf. Want ergens, diep vanbinnen, voelde ze iets. Een onrust, een energie die ze niet helemaal kon plaatsen. Was het Luca? Nee, dat was belachelijk. Ze hield van Vincent. Dat had ze altijd gedaan. Maar waarom voelde het dan zo goed, zo spannend, om Luca's aandacht te hebben?

De dagen erna hield ze zich meer in. Ze vermeed Luca zoveel mogelijk, en wanneer ze samen waren, hield ze het luchtig. Geen aanrakingen meer, geen lange blikken. Maar het was alsof ze tegen haar eigen natuur vocht, en dat maakte haar prikkelbaar. Haar relatie met Vincent voelde stroever dan ooit, en ze wist niet meer hoe ze de energie kon vinden om het te herstellen.

Vincent voelde de afstand, maar durfde het niet opnieuw aan te kaarten. Hij was bang voor haar reactie, bang om te veel te zeggen en het laatste beetje warmte tussen hen te verliezen. Dus stortte hij zich op zijn werk, of fietste urenlang door het bos, in de hoop dat de frisse lucht zijn gedachten zou ordenen. Maar telkens wanneer hij terugkwam, waren de muren van hun huis een pijnlijke herinnering aan alles wat hij niet hardop durfde te zeggen.

En zo bleven ze doorgaan, gevangen in een fragiele dans van ontwijking en verlangen, terwijl Luca zich steeds ongemakkelijker begon te voelen in het huis dat ooit zo uitnodigend had geleken.

De vraag was: Hoe lang kon dit zo doorgaan?

-