De zomer was een zomer die aan alles liet merken dat de tijden aan het veranderen waren. Dat kwam niet doordat het louter ellende was wat de televisie en andere kanalen rondom nieuwsgeving berichtten, maar ook omdat er echt grote veranderingen op komst waren. Anne-Roos zat in haar vertrouwde kamer met haar benen opgetrokken op het bed. Het kussen in haar rug liet haar zitten zoals ze zo vaak gezeten had als ze zich in haar ouderlijke huis teruggetrokken had in haar tienerkamer waar roze misschien nog net wat meer aanwezig was dan men achter haar zou denken. Anne-Roos keek haar bericht nog even goed na en drukte op verzenden. Een zucht volgde.

Even streek ze met haar linkerhand door haar kastanjebruine haren terwijl ze haar blik op oneindig door het raam liet gaat. De grote veranderingen gingen nu echt komen. ten minste, ze moest nog wel geluk hebben. Elke dag op en neer naar Utrecht reizen vanaf dit Drentse land zou niet lang vol te houden zijn. Daarom had ze al menig aanmelding voor een studentenkamer gedaan, maar steevast kreeg ze van allerlei redenen toegeslingerd om haar niet eens uit te nodigen. ‘Wij zijn niet voor mbo en hbo’, ‘wij nemen alleen maar leden van studentenverenigingen aan’, ‘exchange studenten gaan voor’, of er kwam gewoon geen reactie. Anne-Roos vreesde dat de keuze voor de GLU misschien hierdoor dan ook zal uitmonden in een teleurstelling. Wederom een zucht. Daarna kwam ze langzaam van het bed. De klok sloeg bijna zes uur, wat betekende dat het eten op tafel zou staan.

Het gezin waarin Anne-Roos haar achttien jaar in opgegroeid was, kon gekenmerkt worden als een typisch Hollands gezin waar tradities belangrijk waren, waar werd vastgehouden licht formeel gedrag jegens elkaar en waar weinig ruimte was voor vrijheid. Naarmate ze ouder was geworden, had ze steeds meer gemerkt van de wereld om haar heen. Was zij anders dan haar vriendinnen? Misschien niet. Had zij andere grenzen dan de mensen om haar heen? Misschien niet?

Soms was het haar wel opgevallen dat zij de enige nog was die in de zomer een badpak aan had als ze met vriendinnen ging zwemmen. Die lagen op hun beurt allemaal in een kleurrijke bikini, waarbij ze zich ook veelvuldig moesten insmeren. Janniek had wel eens in geuren en kleuren verteld hoe secuur ze wel niet geschoren had, waarbij iedereen had gegiebeld, maar Anne-Roos vooral zich had afgevraagd wat Janniek dan geschoren had. ‘Dat schaapje had goed getrimd moeten worden,’ kon Anne-Roos niet plaatsen met het verhaal van de bikini. Kende zij deze wereld wel goed genoeg?

Nadat ze met enige vertraging de middelbare school toch succesvol had afgerond, wist ze dat ze iets wilde waar alles anders was. Dat haar grafische interesse vooral niet in haar eigen buurt voortgezet kon worden, maakte deze stap alleen maar logischer. Haar ouders leken weinig onder de indruk, want die prevelden nog steeds dat ze toch echt beter haar best had moeten doen, want dan had zij ook aan de universiteit in Groningen kunnen studeren, zoals haar vader had gedaan. Als Anne-Roos dan wees op de achtergrond van haar moeder, kreeg ze blikken toegeworpen die spreekwoordelijk konden doden. Haar broertjes kregen dit toch ook te horen? Misschien ging ze hen nog wel het meeste missen, als het zo ver zou komen. Anne-Roos was de oudste van de vier en had altijd veel aandacht voor haar drie broertjes gehad, maar nu was het toch tijd om de wijde wereld in te gaan.

Na het eten van de typisch Hollandse kost voor in de zomer was Anne-Roos meer dan prettig verbaasd, want haar postvak-in liet weten dat ze een reactie had op de toch pas recent verzonden verzoek tot bezichtiging. Doordat Anne-Roos veel informatie en een foto had toe moeten voegen, hadden de bewoners van het studentenhuis blijkbaar een positief beeld gekregen, want ze werd uitgenodigd voor een bezichtiging annex kennismaking. Hoewel Anne-Roos de smaak van een keuring leek te proeven, was ze in haar nopjes, zelfs met het feit dat het overmorgen al zou zijn.

Het goede nieuws vol enthousiasme vertellend tegen haar ouders, bespeurde ze enige scepsis bij hen. Haar vader zei heel snel dat hij niet kon rijden, maar daar zou hij laten nog op terugkomen. Zodoende zat Anne-Roos met haar ouders en twee van de broertjes twee dagen na de mail in de auto naar Utrecht. Ouders of andere aanhang waren niet welkom, waardoor zij richting het Spoorwegmuseum zouden gaan. Dat was dan weer iets waarover de rest van het gezin wel enthousiast was.

Eenmaal afgezet op een plaats die vooral haar ouders goed uitkwam, vervolgde Anne-Roos gespannen de weg. Gelukkig was dat in deze tijd iets wat in een vreemde stad goed te doen was. Niet veel later belde ze gespannen aan op het adres wat ze had gekregen. Terwijl ze wat naar de straat keek, ging de deur open.

‘Ah, daar hebben we ons nieuw lekkertje.’

‘Ik kom voor..,’

‘Dat weet ik, jij bent Anne-Roos. Je komt voor de bezichtiging. Kom verder.’

Anne-Roos stapte binnen. Haar gedachtes maakte duizenden sprongetjes, want er was veel wat ze niet begreep. Nadat zij de deur had dichtgedaan, draaide de dame die had opgedaan zich om. ‘Sorry, welkom. Ik ben Myrthe.’ Ze stak haar hand uit, waarna Anne-Roos deze schudde. Daarna kon ze haar volgen.

Anne-Roos werd een stoel aangewezen in iets wat zich voordeed als woonkamer. Myrthe vertelde ondertussen wat over de indeling, over de kamers en over hoe men met elkaar omging. ‘Alles is vrij, Anne-Roos,’ zei Myrthe met een doordringende blik. Terwijl ze nog nadacht over de woorden van Myrthe en besefte dat het stadse leven blijkbaar ook echt anders was, al wist ze nog steeds niet hoe was wat, liep Myrthe weg, om enkele tellen later terug te komen.

Achter haar aan liep een kleinere dame waar Anne-Roos even van moest slikken. Had zij nu echt alleen een lang overhemd aan? Die meid zette drie mokken op tafel en terwijl ze zo voorover gebogen stond, gaf ze Anne-Roos een hand. ‘Emma.’

‘Anne-Roos,’ zei ze, terwijl haar ogen nog net genoeg van onder het kledingstuk van Emma meekreeg. De borsten genoten de vrijheid van de zwaartekracht bij deze houding. Het was de eerste keer dat de borsten van een andere meid zo zag. Ze slikte.

‘Cappuccino, met havermelk natuurlijk.’

Anne-Roos probeerde niet vragend te kijken, maar een cappuccino? Met havermelk? Zij had niks besteld en als ze dat al had gedaan, was dit het zeker niet geweest. Ze keek naar de mok en besefte toen het doel waarom ze hier was. ‘Dankjewel.’ Kort daarna stond de okerkleurige mok met vervaagde opdruk aan haar lippen. Misschien moest ze maar wennen aan deze smaak.

‘Ben ik de enige kandidaat?’ vroeg Anne-Roos na een poos aanhoren van vele verhalen door Emma en Myrthe.

Ze keken haar ineens strak aan. ‘Enige kandidaat?’

‘Ja, voor de kamer, of zijn er meer.’

‘Daar gaan wij niet over. Lara zal er zo zijn, maar haar avond liep wat anders. Dat heb je in een studentenstad. Ben je trouwens van de meiden of van de jongen?’

Anne-Roos keek even vragend.

‘Oh, beide mag ook hoor. Totaal geen probleem.’ Myrthe ondersteunde haar woorden met een goedkeurende hand op Anne-Roos’ knie.

‘Vraag maar aan Lara,’ zeiden de meiden daarna in koor.

Anne-Roos had inmiddels veel indrukken en met de seconde leek het of ze steeds wereldvreemder werd. Misschien was cappuccino met havermelk nog wel het minst moeilijk om aan te wennen.

‘Zo hee,’ klonk het uit de mond van een dame die om de hoek kwam. Anne-Roos keek met grote ogen. ‘Niet normaal. Vannacht eerst vol in mijn kont en net mijn mond. Wat een ladingen!’ En toen richting Anne-Roos: ‘Hi, jij bent die van de mail,.. Anne-nog iets.’ Een zoen vol op haar mond liet Anne-Roos verstijven. ‘Ik ben Lara. Ik woon hier het langst en deze meiden wonen hier allemaal dankzij mij.

Lara dus, dacht Anne-Roos. Misschien was er in die korte tijd al te veel informatie tot haar ogen gekomen, dat ze niet eens door had dat Lara een soort kimono-achtig stofje droeg, nauwelijks fatsoenlijk dichtgeknoopt, waardoor het tot aan haar gepiercete navel duidelijk was dat niet alleen haar koppie gebruind was. Ze ging tussen de andere meiden op de bank zitten. ‘Zeg, Anne-Lies?’

‘Anne-Roos.’

‘Ja, juist. Zeg, wanneer heb jij voor het laatst geneukt?’

Anne-Roos keek Lara aan met haar hoofd een beetje schuin. Ze had de neiging om haar bril wat te verzetten, maar deed dat niet. ‘Gisteren.’

‘Slet.’

‘Hopelijk niet met je vriendje, of zo,’ vulde Myrthe Lara aan. ‘Dat is hier toch gedoemd te eindigen.’

‘Ga eens staan.’ De woorden van Lara klonken alsof er geen keus was. ‘En draai eens rond.’

Anne-Roos voelde zich vreemd, maar deed het toch. Dit hoorde er misschien wel gewoon bij. Het hele studentenleven is toch ook een soort spel? Ze stopte toen ze driehonderdzestig graden gedraaid was om haar as. Daarop mocht ze nog een halve cirkel draaien. Dat was het punt dat het eerder een soort vleeskeuring werd. Opmerkingen als ‘lekkere billen’, ‘mooi figuur’, ‘die mag wel wat meer uitdoen’ vlogen langs haar heen.

Toen ze weer moest, of mocht, gaan zitten, keken de drie dames haar strak aan. Er werd geen woord gezegd en naarmate die stilte duurde, begon Anne-Roos wat zenuwachtiger te worden. Wat was dit? Wilde ze dit wel? Ondertussen voelde ze zich stiekem ook wel gevleid dat deze drie meiden, allen verschillend van overkomen, haar zo uitvoerig hadden bekeken. Maar goed dat zij niet wisten dat Anne-Roos ergens ook aantrekkingskracht richting haar eigen geslacht voelde, maar dit in haar omgeving totaal niet had kunnen prijsgeven.

‘We laten het je weten.’ Lara was kort, stond daarna op en gunde Anne-Roos geen verder blik. Tegen de andere meiden zei ze dat ze eerst maar eens goed moest douchen.

Myrthe was daarna ook binnen een paar tellen weg, maar wel met een groet naar Anne-Roos, waardoor die alleen met Emma overbleef. ‘Sorry, maar soms is het hier een beetje chaos. We zijn niet zo van de formele zaken. Iedereen moet zich hier frank en vrij voelen, zich open te durven opstellen en vooral niet preuts zijn.’

Anne-Roos wist niet helemaal hoe dat laatste bedoeld werd, maar had wel besloten dat ze haar eigen glazen niet moest ingooien. ‘Gelukkig ben ik dat niet.’

‘Ah, fijn.’

‘Thuis loop ik, als het kan, ook vaak naakt enzo.’ Het leugentje was over haar lippen voordat ze besefte wat ze zei. Waarom zei ze dat? Daarbij stond het haaks op alles wat ze in haar achttien jaar had meegekregen.

Later die avond gingen er vele gedachtes door haar hoofd. Ze had haar nachtjurkje aan, lag onder haar dekens en staarde naar het plafond. Het hele bezoek had haar voor vele vraagtekens gezet, vraagtekens waar zij vooraf geen rekening mee had gehouden. Het hele moment met Emma, nadat de anderen weg waren geweest, waarbij ze ook haar tweede cappuccino met havermelk had gedronken en waar ze geen seconde Emma los kon zien als die dame, of meid, die alleen een groot overhemd droeg, had haar en nog meer informatie geven, maar had ook een beeld van haarzelf geschetst welke totaal niet strookte met de achttien jaar Anne-Roos op deze aardbol.

Anne-Roos switchte haar bedlampje aan, stapte muisstil uit bed en probeerde de krakende, houten vloer zoveel mogelijk met rust te laten. Dat lukte behoorlijk goed. In het matige licht dat haar lampje gaf, zag ze een matige weerspiegeling van zichzelf in de staande spiegel. Wie zag ze? Zag ze de preutse Anne-Roos conform de regels en beeldvorming van haar ouders, of zag ze de Anne-Roos die vanmiddag nog net niet in geuren en kleuren had uitgeweid over naakt-zijn en neuken.

Terwijl ze naar zich keek, trok ze langzaam haar nachtjurkje over haar hoofd. Ze moest die altijd dragen, want zeker sinds ze borsten had gekregen, moest ze zich goed bedekken. Of het stiekeme jaloezie van haar moeder was of voor de broertjes die lukraak binnen konden stormen, wist ze niet, maar ze had altijd gehoorzaamd. Nu stond ze naakt voor de spiegel. Langzaam gleden haar ogen naar haar kleine, soepele lichaam. Haar grijze kijkers bleven hangen bij haar voorgevel. De cup-D was van een weelde die haar vriendinnen noch de dames vandaag nauwelijks kende. Haar grote, aanwezige tepels werden zelfs nu langzaam harde knopjes. Haar handen gingen er geen. Het gewicht van haar boezem zorgde voor een mooi elan en misschien ook dat haar tepels net wat naar buiten stonden.

Anne-Roos slikte. Haar handen gingen naar beneden. Haar taille was mooi, strak met een naveltje dat paste bij haar bescheidenheid. Haar rechterhand daalde echter iets verder. Haar vingertoppen woelde wat door de kastanjebruine krulletjes die haar schaamstreek bedekte. De warmte nam bezig van haar. Weer slikte ze. Haar wangen gloeiden. Ze kon het niet laten, maar haar hand bleef tussen haar dijen. Haar onderlip liet haar bovenlip wat los en hoe graag haar grijze kijkers ook haar naakte lichaam aanschouwde, sloten ze zich half.

Haar vingers woelden zich tussen haar haartjes door naar daar waar het nat was. Haar bewegingen gaven haar natheid de ruimte, waarop haar linkerbeen weer iets wijder ging. De woorden van Emma, en het beeld van Emma, spookten door haar hoofd. Langzaam opende haar verborgen vrucht zich.

Juist op dat moment ging het licht op de overloop aan. Voetstappen volgde. Uiterst snel, maar ook muisstil, schoot ze haar bed in. Haar naakte lichaam verpakte zich in de dekens. Haar ogen waren net dicht toen de deur zachtjes open ging. Ze hoorde haar moeder die de kamer in liep, haar bedlampje uitknipte en haar zacht door haar haren streelden. ‘Natuurlijk gaan we je missen,’ hoorde Anne-Roos haar bijna zonder geluid fluisteren.

Toen ze de volgende ochtend ontwaakte, haar tepels tegen de lakens voelde priemen en haar nachtjurkje op de grond zag, pakte ze haar telefoon. Mail! Ze had de kamer! Anne-Roos schoot overeind. Haar borsten toverden zich als een goede morgen zonder de dekens. Ze wist welke Anne-Roos men daar zou gaan treffen. Utrecht zou haar een nieuwe start bieden. Tijd om actie te ondernemen.