De zonnestralen drongen door de kleine ramen van de caravan en gaven de ruimte een zachte gloed. Het was een koele, frisse ochtend, maar de rust die na de storm was neergedaald voelde bijna onnatuurlijk. Ik rekte me uit en merkte hoe loom mijn spieren aanvoelden. Het was een wonder dat ik me uitgerust voelde na de krankzinnige dag en nacht die we achter de rug hadden. Het zachte gekletter van een vork op een bord trok mijn aandacht. Judith was aan de tafel bezig, haar slanke silhouet bewoog sierlijk door de beperkte ruimte.

Ik bleef even liggen, luisterend naar het geluid van stemmen buiten. Mijn vader was in gesprek met Nicola en haar moeder. Hun stemmen klonken opgewekt, alsof de storm nooit had plaatsgevonden. Ze hadden blijkbaar wat spullen gebracht voor ons ontbijt. Nicola, altijd energiek, leek er al een ochtendroutine op te hebben zitten.

Judith draaide zich om en zag dat ik wakker was. "Goedemorgen, uitslaper," zei ze met een glimlach die ik niet eerder zo had gezien. Haar donkere ogen glinsterden, en er lag een subtiele speelsheid in haar blik. Het voelde alsof er een onzichtbare spanning was opgelost.

"Goedemorgen," zei ik schor, mijn stem nog zwaar van de slaap. Ik ging rechtop zitten, de lakens vielen van mijn ontblote bovenlijf. De koele lucht voelde prettig tegen mijn huid, maar ik zag Judiths ogen kort langs mijn borst glijden voordat ze snel weer naar de tafel keek.

"Ik hoop dat je lekker hebt geslapen," zei ze terwijl ze verderging met de tafel. Ze had haar nachtkleding nog aan, een eenvoudige, loszittende pyjama die haar fragiele maar stevige figuur benadrukte.

"Ik heb als een blok geslapen," zei ik terwijl ik opstond. "Dat was wel nodig ook na gisteren."

Ze glimlachte, een kleine, veelzeggende glimlach, terwijl ze een bord voor me neerzette. "Het was nogal wat," zei ze zacht.

Ik knikte, mijn gedachten schoten terug naar alles wat er was gebeurd. "Ik ben gewoon blij dat we nog samen aan tafel kunnen zitten," zei ik, en ik meende het.

Ik kon op de slaapbank blijven zitten aan tafel en begon al aan het ontbijt. Ik had echt honger. Terwijl ik een boterham pakte, viel mijn blik even op Judith. Haar pyjama-top was net genoeg verschoven om een glimp van haar schouder te onthullen. Mijn ogen dwaalden over haar slanke nek en haar lange benen die onder de tafel door staken. Het was alsof alles aan haar nu meer opviel, haar aanwezigheid voelde intenser.

*

De deur van de caravan ging open en Nicola stapte naar binnen. Ze droeg een losse zomerjurk die haar gebruinde huid en speelse uitstraling accentueerde. "Oh, kijk aan, de ontbijtsessie is begonnen," zei ze vrolijk. Haar ogen flitsten even tussen mij en Judith door, een ondeugende grijns speelde om haar lippen.

Ze pakte een fles water van de tafel en leunde nonchalant tegen het aanrecht. "Ik ga met onze ouders mee," kondigde ze aan. "Boodschappen doen, wat spullen halen voor na de storm... dat soort dingen. Maar..." Ze keek ons met een veelbetekenende glimlach aan. "Ik stuur wel een appje als we onderweg terug zijn. Houd je telefoon aan. Voor het geval jullie... nou ja, met iets bezig zijn."

Haar toon was onmiskenbaar speels, maar haar woorden lieten weinig ruimte voor interpretatie. Mijn gezicht werd warm, en ik zag dat ook Judith haar hoofd lichtjes wegdraaide, haar wangen roze.

"Nicola!" zei Judith met een zwak protest, maar haar toon was meer gegeneerd dan boos.

Nicola lachte en liep naar de deur. "Ik gun jullie alles, dat weten jullie," zei ze met een knipoog voordat ze vertrok. "Doe het rustig aan, hè?"

Toen de deur achter haar dichtviel, bleef er een stilte achter. Judith en ik keken elkaar aan, even ongemakkelijk, maar daarna barstten we tegelijk in lachen uit. Het voelde goed, bevrijdend zelfs.

We begonnen samen aan het ontbijt, de spanning leek even verdwenen. Maar toen onze handen elkaar toevallig raakten terwijl we tegelijk naar de hagelslag grepen, voelde ik een schok door mijn lichaam gaan. Judith keek me aan, haar ogen groot en een beetje nerveus, maar ze glimlachte toen onze blikken elkaar vasthielden. Mijn hart sloeg over, en ik wist dat de lucht weer elektrisch werd tussen ons.

Ik liet mijn hand terugtrekken, alsof ik bang was iets te breken. Maar de spanning bleef hangen, als een sluimerend vuur dat elk moment kon oplaaien. Terwijl we verder aten, lieten onze blikken vaak over elkaars lichamen glijden. Mijn erectie werd pijnlijk merkbaar onder de tafel, en hoewel ik het probeerde te negeren, wist ik dat ze het zag. Haar blik gleed vluchtig naar beneden, en ik zag hoe ze zachtjes op haar lip beet. Al had ze dat niet door.

De ochtend voelde ineens geladen, als een nieuw begin. Judith's blik vertelde me dat ze hetzelfde voelde. Maar we zeiden niets, de woorden voelden overbodig. Het spel was weer begonnen.

*

De stilte in de caravan werd alleen doorbroken door het zachte gerinkel van bestek op borden en het geluid van onze ademhaling. De rust na de storm was bijna voelbaar, alsof het universum even pauze nam na de chaos van gisteren. Judith zat schuin tegenover me, haar blik af en toe naar beneden gericht, maar regelmatig ontmoetten onze ogen elkaar. Elke keer voelde het alsof er iets werd gezegd zonder woorden, alsof er een gedeeld begrip was dat de lucht tussen ons vulde.

"Wat valt er hier eigenlijk nog te doen?" vroeg ik na een tijdje, mijn stem rustig maar toch nieuwsgierig. Het leek een praktische vraag, maar er zat meer achter. Misschien wilde ik weten hoe zij over de rest van onze tijd hier dacht.

Judith haalde haar schouders op en glimlachte zwakjes. "Niet veel, denk ik. We kunnen naar het strand, of misschien dat stadje verderop. Maar eerlijk gezegd... ik weet het ook niet zo goed. Ik voel me een beetje... verloren of zo."

Haar woorden verrasten me, maar ook weer niet. Ik wist hoe veel ze bezig was met haar toekomst, en hoe die haar onzeker maakte. "Je ziet op tegen Gent, hè?" vroeg ik voorzichtig.

Ze knikte langzaam, haar vingers speelden met een kruimel op haar bord. "Ja. Het voelt zo groot, zo... definitief. Alsof alles ineens moet kloppen. En ik weet niet of ik dat kan."

Ik keek haar aan, mijn borst gevuld met iets wat ik niet direct kon plaatsen. Trots misschien, maar ook een vreemd verlangen om haar gerust te stellen. "Je kunt het wel, Judith. Echt. Je bent een van de slimste en sterkste mensen die ik ken."

Ze glimlachte dankbaar, maar haar blik werd snel serieus. "En jij? Wat ga jij doen met je tussenjaar? Heb je al een plan?"

Ik haalde diep adem en schudde mijn hoofd. "Nee, niet echt. Ik weet alleen dat ik iets wil vinden... iets wat me echt gelukkig maakt." Mijn woorden klonken misschien wat vaag, maar ze kwamen uit mijn hart.

*

Een stilte viel terwijl we onze gedachten lieten bezinken. Judith stond uiteindelijk op en begon de tafel af te ruimen. "Ik doe dit wel," zei ze luchtig, maar haar blik gleed even naar beneden, naar de deken die over mijn schoot lag. Ik wist dat ze wist. Mijn erectie was nog steeds aanwezig, ondanks de ogenschijnlijk onschuldige setting van een ontbijt.

Ik voelde mijn wangen warm worden en probeerde haar niet al te opvallend na te kijken terwijl ze door de krappe ruimte van de caravan bewoog. Haar nachtkleding liet net genoeg aan de verbeelding over, en elke beweging leek met zorg uitgevoerd. Mijn hart sloeg sneller bij elke keer dat haar blik kort naar me teruggleed, alsof ze mijn reactie wilde peilen.

Toen ze bijna klaar was, bleef ze plotseling staan met een bord in haar hand. Ze draaide zich langzaam naar me om, haar ogen schoten kort naar beneden voordat ze me aankeek. "Nick," begon ze zachtjes, haar stem iets aarzelend. "Over gisteren... Het spijt me."

Ik rechtte mijn rug en keek haar aan, niet helemaal zeker wat ze bedoelde. "Wat spijt je?" vroeg ik, mijn stem voorzichtig.

"Dat ik je hand losliet," zei ze, haar blik nu vastberaden. "Dat ik zo jaloers werd op Nicola. Dat ik wegliep." Ze slikte zichtbaar en wreef met haar vingers over de rand van het bord. "Het was niet eerlijk tegenover jou. Of tegenover haar."

Ik schudde mijn hoofd, een kleine glimlach op mijn lippen. "Het geeft niks, echt niet. Iedereen zou zo reageren in zo'n situatie."

*

Maar Judith leek niet tevreden met mijn antwoord. Ze zette het bord neer en liep langzaam naar me toe, haar ogen nooit van de mijne af. "Hoe voelde het... met haar?" vroeg ze plotseling, haar stem bijna een fluistering.

Mijn adem stokte even. "Hoe bedoel je?"

"Gewoon," zei ze, haar blik intens. "Ik wil het weten. Hoe het voelde. Was het... fijn?"

Ik twijfelde, niet zeker of ik hier eerlijk over moest zijn. Maar toen ik de oprechte nieuwsgierigheid in haar ogen zag, besloot ik dat ze de waarheid verdiende. "Het was beter dan ik had gedacht," gaf ik toe, mijn stem zacht. "Het was... onverwacht. Maar ook... bijzonder."

Judith knikte langzaam, haar blik gleed kort naar beneden. "Dat is goed," zei ze uiteindelijk, haar stem vastberaden. "Ik ben blij dat het fijn was."

"Judith," begon ik, maar ze onderbrak me met een handgebaar.

"Het is al goed, Nick," zei ze. "Echt. Het gesprek van gisteren... het heeft geholpen. De lucht is letterlijk geklaard." lacht ze, en ik moest haar maar vertrouwen.

Ik glimlachte zwakjes en keek hoe ze haar taak afmaakte. Maar haar woorden, haar blik, alles aan haar liet me achter met een gevoel dat moeilijk te beschrijven was. Dit moment, deze ochtend... het voelde als een nieuw begin. En hoewel ik niet wist wat de rest van de dag zou brengen, wist ik zeker dat er iets was veranderd.

*

De caravan was stil, op het zachte tikken van Judith’s vingers op de rand van het aanrecht na. De lucht werd steeds warmer; de zon scheen fel door de kleine ramen en verwarmde de kleine ruimte. De hitte was bijna voelbaar op mijn huid, of misschien was het Judith die dat gevoel veroorzaakte. Ze had zich nu omgedraaid, haar rug naar me toe, en terwijl ik naar haar keek, voelde ik een spanning in mijn borst die moeilijk te plaatsen was.

Toen ze zich naar me omdraaide, haar gezicht een beetje rood, vroeg ze plotseling: "Wat wil je doen vandaag?" Haar stem klonk luchtig, maar haar blik gleed langs mijn ontblote bovenlijf. Ze bleef net iets te lang hangen, en ik voelde hoe mijn hart sneller klopte.

Ik haalde mijn schouders op en probeerde nonchalant te klinken. "Ik weet het niet. Wat wil jij doen?"

Judith bleef staan, haar armen losjes over elkaar geslagen. Haar blik ving de mijne, en ze leek even te aarzelen voordat ze antwoord gaf. "Ik denk dat ik wel weet wat jij wil," zei ze zacht, haar gezicht kleurde licht terwijl ze glimlachte.

Mijn ogen bewogen onbewust over haar lichaam. Ze droeg nog steeds haar nachtkleding, en dat was zo uit, dacht ik maar. Mijn blik bleef hangen op de subtiele rondingen van haar silhouet, en ik merkte dat mijn ademhaling iets zwaarder werd.

Ze ving mijn blik en bloosde dieper. "Dat kan," zei ze snel, maar haar stem trilde licht. Ze keek naar de grond alsof ze zichzelf moed gaf.

"Wat kan?" vroeg ik voorzichtig, me er te bewust van hoe mijn woorden in de lucht bleven hangen.

Ze glimlachte nerveus en schudde haar hoofd. "Ik weet het niet. Het... het is gewoon... je weet wel."

*

Voordat ik verder kon vragen, keek ze me ineens recht aan. "Nick," begon ze, haar stem nu iets steviger. "Gisteren, toen Nicola... nou ja, toen ze jou... je weet wel... pijpte..." Ze slikte zichtbaar en keek weg, alsof het woord haar bijna te veel was om uit te spreken. Wilde ze dat dan?

Ik wist niet wat ik moest zeggen. De herinnering aan Nicola’s handelingen gisterenavond bracht onmiddellijk een golf van warmte door mijn lichaam, maar ik wilde Judith niet ongemakkelijk maken. "Ja?" antwoordde ik, mijn stem voorzichtig.

Ze draaide haar hoofd langzaam terug naar mij, haar ogen gevuld met nieuwsgierigheid en onzekerheid. "Vond je dat fijn?" vroeg ze zachtjes, bijna fluisterend.

Ik knikte, eerlijk, maar voorzichtig met mijn woorden. "Ja, dat was... heel fijn."

Ze trok even een gezicht, haar neus lichtjes optrekkend, en ik wist dat het beeld van Nicola dat voor haar deed haar enigszins afstootte. "Ik snap niet dat zij dat soort dingen doet," mompelde ze, alsof ze meer tegen zichzelf sprak dan tegen mij.

*

De sfeer werd even ongemakkelijk, en ik wist niet hoe ik dat moest doorbreken. Maar voordat ik iets kon zeggen, ging ze alweer verder. "Maar," voegde ze eraan toe, haar stem bijna opstandig, "als jij dat wil... ik bedoel, als dat iets is wat je graag wil... dan wil ik het wel proberen."

Haar woorden lieten mijn hart sneller slaan, maar ook mijn mond droog worden. Ik wist niet wat ik hoorde. "Judith..." begon ik, maar ik wist niet hoe ik verder moest.

"Nee, echt," zei ze snel, maar haar stem klonk meer als een voorstel dan als een aanbod. "Ik bedoel, als je dat fijn vindt."

Ik schudde mijn hoofd, meer om mijn eigen gedachten op een rijtje te krijgen dan om haar te weerleggen. "Nee, dat hoeft niet," zei ik zachtjes. "Niet als jij dat niet wil."

Ze keek me aan, en ik zag hoe haar schouders zakten, alsof ze zich even opgelucht voelde. "Het is gewoon... alles wat ik met jou heb gedaan, was nieuw voor me. Echt alles," gaf ze toe, haar blik naar beneden gericht.

"Dat weet ik," zei ik, mijn stem bemoedigend. "Het was voor mij ook nieuw. En bijzonder."

Ze keek op en glimlachte zwakjes. "Ik luisterde vaak naar Nicola, hoe ze over dat soort dingen praatte. Hoeveel ze al gedaan had. Het maakte me soms jaloers, omdat ik dacht dat ik dat nooit zou durven." Ze haalde diep adem en vervolgde. "En dat ze dat ook echt met jou wilde... dat wist ik niet."

"Nicola is anders," zei ik voorzichtig. "Maar dat maakt jou niet minder bijzonder. Alles op jouw tijd. Ik vind dat juist fijn."

Haar glimlach werd iets sterker, en ze knikte, alsof ze mijn woorden echt geloofde. Maar er hing nog steeds iets in de lucht, iets wat onuitgesproken bleef. Ze leek op het punt te staan iets te zeggen, maar hield zich in.

De stilte tussen ons werd alleen doorbroken door het zachte tikken van de klok. Het werd warmer in de caravan, maar ik voelde dat de afstand tussen ons langzaam kleiner werd, zelfs zonder dat we bewogen. Judith keek naar me, haar blik intens en gevuld met iets wat ik niet meteen kon plaatsen. Was het verlangen? Of gewoon nieuwsgierigheid?

Ik wist één ding zeker: dit was nog niet het einde van ons gesprek.

*

De caravan voelde ineens benauwd, alsof de lucht gevuld was met spanning en iets wat nog niet helemaal uitgesproken was. Ik was onwijs opgewonden, en hoe meer Judith zei dat ze niet wilde, hoe meer haar houding iets anders leek te vertellen. Haar ogen bleven naar me afdwalen, haar lippen bewogen zachtjes alsof ze woorden zocht maar ze niet durfde uit te spreken.

Ik kon het niet meer aan en mompelde dat ik maar ging douchen. Met een haastige beweging pakte ik de dekens bij elkaar en hield ze voor mijn kruis, hopend dat ze niets zou merken van de duidelijk zichtbare erectie die ik probeerde te verbergen. Buiten zou ik die vast snel verliezen.

Judith keek me aan, haar blik ondoorgrondelijk. "Je kunt hier douchen, hoor," zei ze, haar stem lispelend op een manier die me kippenvel gaf. "Nicola heeft dat vanochtend ook gedaan." Ze glimlachte lichtjes. "Maar toen sliep jij nog."

Haar woorden troffen me. Nicola had hier vanochtend gedoucht? Ik slikte. Wat had ik gemist? Maar voordat ik verder kon nadenken, voegde Judith eraan toe: "Ik moet ook nog douchen." Haar stem gleed haast zwoel de ruimte in, alsof ze zichzelf nauwelijks hoorde praten.

Ik keek haar aan, mijn ademhaling versnelde. "Wil je..." Mijn stem stokte, mijn keel voelde droog. "Wil je samen douchen?"

Het was eruit voordat ik mezelf kon stoppen. Judith’s ogen werden groot, en ik zag hoe ze een beetje rood werd. "Hier?" vroeg ze, alsof ze wilde checken of ze het goed verstaan had.

Ik knikte voorzichtig, niet goed wetend wat haar reactie zou zijn. Maar tot mijn verrassing knikte ze, haar beweging bijna onmerkbaar. "Oké," zei ze zacht. "Maar... we moeten wel stil zijn." Haar stem klonk bijna smekend, alsof ze zichzelf moed probeerde in te praten.

*

Mijn benen voelden ineens zwaar toen ik opstond. Wat was ik aan het doen? Dit was zo... anders. Maar ik wist dat ik dit wilde, meer dan wat dan ook. Ik liet de dekens los, mijn trainingsbroek spande duidelijk rond mijn kruis en trok onmiddellijk haar aandacht. Haar ogen schoten er naartoe, en ik zag hoe ze haar lippen even bevochtigde.

"Ik kleed me alvast uit," zei ik klungelig, alsof dat haar toestemming nodig had. Mijn vingers trilden toen ik mijn broek en boxershorts naar beneden trok, mijn erectie volledig zichtbaar. Ik stond daar, naakt en kwetsbaar, en keek haar aan.

Judith slikte, haar ogen groot en haar ademhaling onregelmatig. Ze zei niets, maar bleef kijken. Haar blik gleed over mijn lichaam, en ik kon de spanning in de lucht bijna voelen. Toen ze niet reageerde, besloot ik langs haar naar de kleine doucheruimte te lopen.

"Als je het niet wil, is het oké," zei ik, bijna haastig. Maar net toen ik haar voorbij wilde lopen, voelde ik haar hand op mijn schouder. Haar aanraking was zacht maar resoluut, en ik stopte abrupt.

Ik draaide mijn hoofd naar haar om, en haar donkere ogen hielden de mijne vast. Ze wilde iets zeggen, dat zag ik. Haar mond opende zich een fractie, maar er kwam geen geluid. Mijn hart bonsde in mijn borstkas. Zou ze zich bedenken?

*

Maar voordat ik verder kon nadenken, voelde ik haar lippen op de mijne. Haar kus was onverwacht, fel, en ik voelde hoe ze me tegen de deur van de doucheruimte aandrukte. Haar handen gleden naar mijn nek terwijl ik haar kuste, eerst aarzelend, maar al snel even vurig.

Onze ademhalingen vermengden zich, en ik legde mijn handen voorzichtig op haar heupen. Haar pyjama voelde zacht onder mijn vingers, de dunne stof liet de warmte van haar lichaam doorstralen. Ze drukte zichzelf steviger tegen me aan, en ik voelde hoe haar lichaam tegen mijn erectie duwde.

De doucheruimte leek ineens nog kleiner, en de wereld buiten de caravan verdween volledig. Judith’s handen hielden mijn nek vast, haar vingers bewogen teder door mijn haar terwijl we vurig tongzoenden. Haar heupen bewogen lichtjes tegen me aan, en mijn handen gleden instinctief naar haar onderrug, haar dichter tegen me aandrukkend.

Haar zachte kreun brak door de stilte, en ik voelde een rilling door mijn lichaam gaan. De stof van haar pyjama streelde mijn huid terwijl we elkaar vasthielden, onze lichamen bijna verstrengeld. Ik wilde meer zeggen, meer doen, maar het moment was zo intens dat woorden overbodig leken.

Toen we eindelijk stopten om adem te halen, keken we elkaar aan. Haar ogen waren groot, haar wangen rood, en haar lippen licht gezwollen van onze kus. Er was geen twijfel meer mogelijk: dit was wat we allebei wilden. Maar hoe ver we zouden gaan, was nog steeds een vraag.

*

Ik zet de douche aan. De lucht in de kleine douchecabine werd al snel vochtig en warm, gevuld met de geur van vers stromend water en onze lichamen, terwijl het geluid van de waterstralen op het plastic van de cabine ons volledig in onze eigen wereld dompelde. Judith bleef even staan, haar slanke lichaam gehuld in alleen haar onzekerheid. Ik voelde mijn hart sneller kloppen, mijn ademhaling onregelmatig door de opwinding en het intense verlangen.

Ik draaide de douche iets warmer en stapte onder de straal, het koude water liet me kort huiveren voordat het opwarmde. “Kom je?” vroeg ik rustig, zonder druk uit te oefenen, maar mijn stijve was onmiskenbaar en wees haast demonstratief haar kant op. Mijn woorden leken door de stoom te zweven, en Judith beet zachtjes op haar lip voordat ze zachtjes sprak. “Je bent de eerste die me helemaal... naakt ziet,” zei ze bijna fluisterend, terwijl ze haar blik naar de grond liet zakken. Dat hield haar niet tegen.

Langzaam begon ze zich uit te kleden. Mijn ogen volgden haar ademloos, terwijl ze haar nachtkleding één voor één afstroopte. Haar bewegingen waren traag en bijna ceremonieel, alsof ze zich bewust was van de kracht die ze op dat moment over me had. Eerst gleed het dunne hemdje over haar hoofd, haar kleine, stevige borsten kwamen bloot te liggen, hun vorm perfect en zacht bewegend bij elke ademhaling. Daarna liet ze haar pyjamabroek zakken gevolgd door het slipje waar ze uitstapte, tot ze daar volledig naakt voor me stond, kwetsbaar en prachtig.

Ze kamde een lok van haar blonde haar achter haar oor en keek me afwachtend aan, haar donkere ogen gevuld met spanning en een mengeling van onzekerheid en moed. “Je bent prachtig,” fluisterde ik, mijn stem rauw van emotie en verlangen. Mijn stijve leek nog harder te worden, mijn hart bonkte wild.

*

Ik maakte ruimte onder de douche en stak mijn hand naar haar uit. Ze pakte die aan en stapte bij me in, het warme water gleed meteen over haar lichaam en liet haar huid glanzen. Het was krap, onze lichamen stonden zo dicht op elkaar dat ik haar ademhaling kon voelen, haar borsten bijna tegen mijn borst gedrukt. Mijn erectie raakte zachtjes haar buik, en ik voelde hoe mijn hele lichaam reageerde op dat simpele contact.

"Je maakt me gek," fluisterde ik, mijn stem vol van verlangen. "Al zo lang."

Judith bloosde licht, maar haar blik week niet van de mijne. Ze keek me recht aan, haar lippen lichtjes gespreid alsof ze iets wilde zeggen, maar in plaats daarvan boog ze naar me toe en kuste me. Onze manier van spreken. Onze lippen ontmoetten elkaar, zacht en teder in het begin, maar de intensiteit nam al snel toe. Haar vingers gleden naar mijn nek, haar nagels krasten zachtjes over mijn huid terwijl onze tongen elkaar vonden.

Mijn handen verkenden haar lichaam voorzichtig, eerst haar rug en schouders, haar zij en uiteindelijk naar haar borst. Ik legde mijn hand op de zachte ronding, kneedde voorzichtig, en liet mijn vingers spelen met haar tepel, die snel hard werd onder mijn aanraking. Judith hijgde zachtjes in mijn mond, haar lichaam drukte zich steviger tegen het mijne aan.

*

Haar hand gleed naar beneden, aarzelend in het begin, maar toen ze mijn erectie vastpakte, stopte ze even, haar ogen gericht op wat ze nu in haar hand hield. Ik keek haar aan, mijn ademhaling versneld. "Ik... Ik kwam niet klaar met Nicola," zei ik zacht, niet zeker waarom ik dat moest zeggen, maar ik wilde haar geruststellen.

Ze lachte verlegen, haar hand begon zachtjes te bewegen, mijn schacht aftastend terwijl ze haar grip voorzichtig verstevigde. "En ik... Ik heb je ook niet laten klaarkomen," zei ze met een schaapachtige glimlach, verwijzend naar onze eerdere ontmoeting op het strand.

"Dat is niet erg," mompelde ik, mijn ademhaling haperend terwijl ze langzaam haar hand heen en weer bewoog. "Maar jij... maakt me bijna gek."

Judith drukte haar lichaam steviger tegen me aan, haar borsten raakten mijn borst, en ik voelde de warmte van haar huid tegen de mijne. Haar hand begon regelmatiger te bewegen, de druk van haar greep precies goed, en ik kon een zachte hijg niet onderdrukken. Ze keek naar me op, haar lippen licht gespreid terwijl ze haar bewegingen aanhield.

"Ik zou pas stoppen nadat je..." Haar stem gleed zacht en zwoel mijn oor in, en ik voelde haar ademhaling tegen mijn huid. De woorden, zo eenvoudig en toch zo geladen, brachten me bijna over de rand. Mijn hele lichaam trilde terwijl ik haar naam hijgde, mijn handen steviger op haar heupen gedrukt.

Maar ik wilde nog niet klaarkomen. Niet nu, niet zo snel. "Judith..." mompelde ik, mijn stem vol verlangen en een vleugje smeken, maar mijn lichaam bleef reageren op elke beweging die ze maakte.

*

Voor iemand die totaal geen ervaring had voordat ze mij had afgetrokken, leek Judith verrassend goed te weten wat ze deed. Haar hand bewoog langzaam en gecontroleerd, alsof ze instinctief aanvoelde hoe ze me het meeste genot kon geven. Ze stond er comfortabel bij, haar houding ontspannen maar gefocust, wat me zowel geruststelde als opwond. Misschien lag dat aan mij. Of aan ons allebei. We waren twee maagden die nog maar net hadden ontdekt hoe het was om echt aangeraakt te worden. Maar op dit moment, onder het warme water, voelde het alsof we dit al jaren deden. Die vanzelfsprekendheid, die wederzijdse ontdekkingstocht, gaf me een vertrouwen dat ik nog nooit had gevoeld.

Haar hand gleed langzaam om mijn schacht, de draaiende bewegingen zorgvuldig en verkennend. Soms keek ze er met een mengeling van fascinatie en onschuld naar, andere keren zochten haar lippen de mijne en verloren we ons in een diepe, vurige tongzoen. Ik kon het niet helpen om af en toe haar hand te stoppen, bang dat ik over de rand zou gaan. Ze trok zich dan iets terug, haar donkere ogen speels en onderzoekend, alsof ze mijn grenzen wilde testen.

"Ik wil dat je klaarkomt," zei ze op een gegeven moment, haar stem plagend maar oprecht. Haar mondhoeken krulden omhoog in een uitdagende glimlach. "Ik gun het je." Ze zei het met een knipoog, duidelijk refererend naar Nicola.

Ik kon niets anders doen dan haar aankijken, mijn ademhaling onregelmatig, mijn hart bonzend in mijn borst. De manier waarop ze me uitdaagde, zorgde ervoor dat ik mijn zelfbeheersing bijna verloor. Maar ik was ook bang dat als ik eenmaal zou klaarkomen, de magie van dit moment zou verdwijnen. Dus draaide ik haar snel om, haar rug tegen mijn borst, en liet mijn handen hun weg vinden naar haar borsten. En ze stond dit allemaal net zo graag toe.

*

Judith’s plagende woorden dat ze mij zou “gunnen” klaar te komen, brachten een mix van opwinding en licht ongemak teweeg. Haar stem klonk speels, bijna uitdagend, maar de manier waarop haar ogen mijn reactie peilden, deed vermoeden dat ze iets in mij wilde aanwakkeren. Ik glimlachte schamper en draaide haar dus maar om. Als ze wilde spelen, dan wilde ik het spel bepalen. Mijn handen vonden haar borsten, stevig maar zacht in mijn greep, en ik voelde hoe ze zich meer tegen me aandrukte, alsof ze wilde zeggen: Neem het dan maar over.

Ze liet haar hoofd achterover rusten op mijn schouder en zuchtte diep, haar ademhaling langzamer en zwaarder. Het leek alsof ze zich volledig overgaf aan mijn aanrakingen. Haar lichaam was warm en soepel, en toen ik mijn lippen tegen haar nek zette, voelde ik hoe haar hele huid reageerde: kippenvel in de warmte van de douche. Haar kreunen waren zacht, als fluisteringen van genot, maar er was niets ingetogen aan haar lichaamstaal. Ze duwde zich steviger tegen me aan, alsof ze mij uitdaagde om verder te gaan.

Mijn vingers kneedden haar borsten terwijl mijn mond zich richtte op haar hals. De natte haren die over haar schouder vielen, duwde ik aan de kant om meer ruimte te maken. Toen ik mijn ene hand liet afglijden naar haar buik, voelde ik haar lichaam verstijven van anticipatie. Het was een reflexieve reactie, alsof ze zich klaarmaakte voor iets groters. Mijn vingers vonden hun weg tussen haar benen, voorzichtig en aftastend, en ik voelde hoe ze zich opende, haar benen iets wijder zette om me beter toe te laten.

*

"Nick..." fluisterde ze, haar stem breekbaar maar vol verlangen. Ze leunde nog zwaarder tegen me aan, haar hoofd nu helemaal naar achteren gedraaid, zodat onze blikken elkaar konden kruisen. Haar ogen, donker en intens, gaven me het vertrouwen dat ik nodig had om verder te gaan.

Mijn vingers cirkelden over haar clitoris, eerst zachtjes, daarna doelgerichter. Ik voelde hoe haar ademhaling stokte, hoe haar heupen bijna onbewust mijn bewegingen volgden. Ondertussen hield ze mijn stijve nog steeds in haar hand, maar haar grip werd losser, haar bewegingen onregelmatig. Ze verloor zichzelf in het genot dat door haar heen golfde. Haar lichaam trilde, haar zachte kreunen vulden de kleine ruimte en overstegen het geluid van de douche.

Toen ik mijn mond naar haar draaide, ontmoetten onze lippen elkaar in een vurige kus. Haar tong drong gretig naar binnen, haar handen vonden mijn schouders, en ik voelde hoe ze zich volledig aan mij overgaf. Met één hand tussen haar benen en de andere op haar borst, hield ik haar stevig vast terwijl ze dichter tegen me aan kroop.

"Nick... ik ga..." haar fluistering brak, gevolgd door een diepe zucht die eindigde in een zacht, trillend kreunen. Haar hele lichaam schokte in mijn armen, haar spieren spanden zich aan en ontspanden zich weer in een ritmisch patroon. Ik hield haar stevig vast, ondersteunde haar terwijl ze haar climax bereikte. Haar ademhaling kwam in korte hijgjes, haar wangen waren rood en haar ogen gesloten.

*

Toen haar lichaam eindelijk tot rust kwam, leunde ze tegen me aan, uitgeput maar stralend. Haar lippen vonden de mijne weer, deze keer in een zachtere, meer liefdevolle kus. Haar vingers streken langs mijn kaak, haar ogen zo vol dankbaarheid en warmte dat ik mijn adem inhield.

We bleven zo nog even staan, het warme water dat over ons stroomde voelde ineens troostend en kalmerend. Ik kon het niet helpen om te glimlachen, mijn armen beschermend om haar heen geslagen. Ze was prachtig, haar gezicht ontspannen en haar blik helder.

"Je bent geweldig," fluisterde ik, en ze glimlachte breed, een klein lachje dat haar hele gezicht deed oplichten.

De douche was warm, maar het moment dat we deelden, was dat nog meer.

*

Judith keek me aan, haar donkere ogen glinsterden van zowel onzekerheid als verlangen. Haar handen hielden me stevig vast, haar vingers bewogen teder over mijn schacht. “Nu mag het wel, toch?” fluisterde ze, haar stem tegelijkertijd speels en verlegen. Het was meer een vraag aan zichzelf dan aan mij, alsof ze toestemming zocht om me volledig te geven wat ik haar eerder had gegeven.

Ik knikte, mijn adem stokte in mijn keel bij de manier waarop haar grip steviger werd. Een hand om mijn basis, de ander die soepel en met een draaiende beweging naar beneden gleed. Mijn hele lichaam trilde onder haar aanraking, mijn hart bonkte onregelmatig in mijn borst. Nog een paar bewegingen zoals deze, en ik zou zonder twijfel klaarkomen.

Maar toen hoorden we het. Een scherpe stem aan de andere kant van de deur. "Jongens, stoppen nu!" riep Nicola, haar stem gedempt maar dringend. Judith verstijfde, haar handen bevroren halverwege een beweging. Mijn erectie leek op slag minder intens, en we keken elkaar geschrokken aan. De spanning in de lucht sloeg om in een nerveuze opwinding.

*

“Judith staat te douchen,” hoorden we Nicola zeggen, waarschijnlijk tegen mijn vader of haar moeder. “Nick is vast wandelen, denk je niet?” Haar stem klonk luchtig, alsof ze haar best deed om geloofwaardig over te komen.

Judith en ik hielden onze adem in, elkaars gezichten dicht bij elkaar, onze ogen wijd open van zowel angst als hilariteit. Toen we het geluid van voetstappen hoorden wegsterven, giechelden we stilletjes, alsof we twee pubers waren die bijna betrapt werden op kattenkwaad. Haar hand bewoog weer voorzichtig om mijn schacht, maar de intensiteit van eerder was verdwenen.

Even later klonk Nicola's stem opnieuw, deze keer direct aan de andere kant van de deur. “Wat zijn jullie aan het doen? Roekeloos!” zei ze, haar toon scherp maar niet zonder nieuwsgierigheid. Judith lachte, een zenuwachtig maar speels geluid dat de spanning wat verzachtte. “Ik ben bijna klaar met Nick,” zei ze, haar stem zelfverzekerd maar met een blos die haar verraadde. Ze keek me even verlegen aan, alsof ze niet geloofde dat ze dit echt had gezegd.

Nicola reageerde niet direct, maar ik hoorde haar verontwaardigd zuchten. “Wat zijn jullie aan het doen dan?” vroeg ze opnieuw, deze keer ongeduldiger. Judith liet mijn schacht los, keek kort naar mijn gezicht en toen naar de deur. Haar toon veranderde naar een uitdagende speelsheid die me compleet verraste. “Hem geven wat jij naliet gisteren,” gooide ze eruit, haar blik een mengeling van lef en paniek.

De stilte die volgde was bijna ondraaglijk. Judith leek zich te realiseren wat ze had gezegd, haar ogen flitsten naar mij, bezorgd maar nog steeds met een sprankje van haar nieuwe zelfvertrouwen. Nicola’s reactie bleef uit, en ik zag hoe Judith's lippen bewogen, alsof ze wilde zeggen dat het een grapje was, maar de woorden bleven hangen in de lucht.

Mijn hart bonsde nog steeds, mijn lichaam verlangend naar haar aanrakingen die net waren gestopt. De spanning tussen ons drieën bleef voelbaar, alsof er een onzichtbaar koord was dat ons allemaal verbond, maar niemand wist wie eraan zou trekken.

*

Judiths stem was zacht, bijna aarzelend, toen ze met haar idee kwam. “Wacht hier even,” zei ze, terwijl ze haastig een handdoek om haar torso wikkelde. Haar bewegingen waren gehaast, alsof ze een oplossing probeerde te vinden voor iets wat haar compleet boven het hoofd groeide. Ze draaide zich naar Nicola, haar blik vragend en gespannen. “Misschien… wil jij?” vroeg ze voorzichtig. Haar stem trilde, alsof ze niet zeker wist of ze zichzelf hiermee voor schut zette of een meesterzet deed.

Ik stond daar, mijn lijf nog nat en warm van de douche, volledig naakt. Mijn erectie stond prominent in beeld, een pijnlijke herinnering aan het feit dat alles zo snel van intens naar ongemakkelijk was gegaan. Nicola leek net zo verrast als ik. Een ongemakkelijke stilte viel. “Judith?” vroeg Nicola uiteindelijk, haar toon even nerveus als verward. Judith duwde de deur een stukje open, stak haar hoofd naar buiten en fluisterde iets tegen Nicola. Wat het ook was, het zorgde voor een blik van verbazing, en toen… een lichte glimlach op Nicola’s gezicht.

*

Net toen ik me afvroeg wat de hel hier gaande was, kwam Nicola binnen. Haar ogen schoten eerst naar de vloer, maar ze konden het niet laten om kort mijn stijve te registeren. Ze lachte nerveus en zei: “Zo, hallo...” Haar toon was speels, maar ook licht spottend. Het paste bij haar, maar voelde misplaatst in dit moment. Ze stapte verder naar binnen, Judith vlak achter haar, en ik kon mijn ongemak niet langer onderdrukken.

Judith stond met rode wangen in de deuropening en keek naar Nicola, alsof ze toestemming zocht voor wat ze van plan was. “Ik weet wat je wilt,” zei ze ineens, haar stem zwak, maar oprecht. “Ik wil het zien,” voegde ze eraan toe. Haar blik bleef op mijn lichaam hangen, haar ogen vol fascinatie en verwarring. Ik voelde me bekeken, en tegelijkertijd… intens opgewonden.

Nicola haalde haar schouders op, alsof ze zich overgaf aan een situatie waar ze weinig controle over had. “Laat haar maar,” zei ze, met een luchtige toon die haar eigen onzekerheid niet volledig kon verbergen. Ze zakte op haar knieën voor me, haar handen rustend op mijn dijen. “Zo klaar, toch?” zei ze, een vlaag van ondeugendheid in haar stem terwijl ze me aankeek. Haar vingers vonden mijn erectie en omklemden me, en ik voelde hoe mijn hartslag zich vermengde met de spanning in de kamer. Judith stond erbij, stil, alsof ze zichzelf niet kon geloven. Nicola glimlachte nerveus naar haar, en dat was het moment waarop alles in mij stopte.

*

“Doe even normaal,” hoorde ik mezelf zeggen, mijn stem harder dan ik bedoelde. Ik stapte naar achteren, pakte een handdoek en sloeg die om mijn middel. Het voelde alsof de lucht in de kleine ruimte plots benauwd werd, alsof alles wat er net was opgebouwd in één klap in elkaar zakte. Nicola’s glimlach verdween. Ze stond op, haar blik even verwonderd als spijtig. “Dit was niet wat ik bedoelde...” zei ik, mijn stem breekbaar. Mijn vertrouwen voelde geschonden, niet omdat ze iets slechts deden, maar omdat het niet echt voelde. Het was een grap die te ver was gegaan, een moment waarin onze kwetsbaarheden hard tegen elkaar botsten.

Judith keek geschrokken en bijna smekend naar Nicola. “Ik wilde gewoon…” begon ze, maar haar woorden vervlogen in de krappe ruimte. Nicola keek haar scherp aan. “Dit was een stom idee,” beet ze haar toe, maar zonder echte woede. Het was meer een wanhoopskreet, een uiting van hoe moeilijk alles was geworden. Judith kromp zichtbaar in elkaar, alsof ze de schuld volledig op zich nam.

“Laat hem maar even,” zei Nicola uiteindelijk, haar toon zachter, bijna begripvol. Ze legde haar hand op Judiths schouder, maar die haalde het meteen weg. Judith keek naar me, haar ogen gevuld met spijt. “Sorry, Nick,” zei ze zachtjes.

Ik knikte alleen. Ik had geen woorden meer. Wat hier net was gebeurd, kon ik nauwelijks bevatten. Ik begreep hun intenties, misschien beter dan zijzelf, maar het voelde als een knoop die we te snel probeerden te ontwarren.

Toen ze wegliepen, bleef ik achter in de warme, benauwde badkamer. De deur klikte zachtjes dicht, en ik hoorde hun fluisterende stemmen, alsof ze probeerden elkaar gerust te stellen. Ik zuchtte diep, mijn hoofd tegen de muur leunend. Dit was niet hoe het had moeten gaan. Het had zoveel meer kunnen zijn. Maar nu… wist ik het niet meer.

*