Dit keer geen stomende seks maar de ontknoping van dit spannende verhaal. Veel plezier.

Anna keek onrustig toe hoe de slotenmaker rustig fluitend zijn werk deed. Het was nu zeven dagen dat Amanda werd vermist. Er was geen teken van leven. Ze had ook haar telefoon en pasje niet meer gebruikt.
Op dit moment werden de beelden van de camera die aan de gevel van de sportschool hing onderzocht door de forensische dienst. Tevens werd er gezocht naar beelden van camera's uit de buurt die misschien een licht konden werpen op de verdwijning van Amanda.
Het slot van de deur sprong open en de man deed een stap opzij.' Gaat uw gang, rechercheur.'
Anna snoof maar rook niets vreemds. Ze stapte over de drempel en sloot de deur.
Het was doodstil in huis. Ze liet haar adem langzaam ontsnappen toen ze verder liep.
Ze liet haar ogen over het sportmateriaal gaan en zag dat de drukbank gebruikt was.
Anna ging zitten op de bank en zag dat er twee schijven van elk tien kilo opzaten. Ze piekerde. Het was onwaarschijnlijk dat Amanda die oefening zelf had gedaan. Misschien had ze de opstelling gemaakt voor een beginneling. Iemand die het nog nooit had gedaan.
Ze zuchtte en voelde zich een binnendringer. Langzaam liep ze door naar de andere kamer en zag de mat. Ze werd er niets wijzer van. Het bed in de slaapkamer was netjes opgemaakt en de keuken was opgeruimd. Anna schudde haar hoofd. Amanda was niet haastig vertrokken. Als laatste kwam ze in de huiskamer die er ook netjes opgeruimd uit zag. Met een doekje was de tafel afgenomen. Niets wat wees op gewelddadigheden. Anna liep naar de kast tegen de muur aan en trok een la open. Die lag vol met bank afschriften , rekeningen en kassabonnen. Haar ogen vernauwden zich. Bovenop lag een nota van het De Witte Restaurant. Anna keek op de datum. Vrijdagavond, twee personen. Ze schrok van het bedrag. Zorgvuldig stopte ze de bon in haar broekzak en keek nog een laatste keer om zich heen.

De ober knikte en lachte scheef.
'Ja, die herinner ik me zeker wel. Twee dames.'
Anna pakte haar notitieblok en vroeg om een beschrijving. Ze haalde de foto uit haar zak en liet die aan de ober zien.
'Is dit een van de dames.'
Zijn gezicht klaarde op en hij onderbrak even zijn werk om de foto in zijn hand te nemen.
'Ja, dit was er één van.'
Hij gaf de foto terug, schraapte zijn keel en ging verder met glazen poetsen.
' De ander was blond, als ik het mag zeggen een lekker stuk. De dame van uw foto zag er sportief uit, echt zo'n sportschool type.'
Anna haar pen gleed over het papier.
'En hoe komt het dat u het zich nog zo goed herinnerd dat ze er waren. De hoogte van de nota, de fooi?'
Hij keek haar meesmuilend aan.' Een fooi heb ik niet gehad. Ze zaten samen aan de bar voor nog een drankje.'
Anna trok haar wenkbrauwen op.' En?'
'Die donkere zat met haar hand onder de rok van haar vriendin. Ze was zo geil als boter, dat er mensen keken maakte haar niets uit.'
Anna haar hand bleef hangen boven het blok.
De ober schudde langzaam zijn hoofd bij de herinnering.' Ik denk dat die twee een ruige nacht hebben gehad.'
'Dank u, ik weet genoeg.'
Anna klapte haar boekje dicht en stopte die diep in haar jaszak. In gedachten verzonken liep ze terug naar haar auto.
Ze schrok op toen haar telefoon ging.
'Anna.'
' Met Sander, we hebben de telefoon gegevens van Amanda Bergsma opgevraagd. Ik denk dat je even moet komen kijken.'

'Spoelt u maar even.'
Mirjam gaf het glas water aan en zuchtte achter haar mondkapje. De man spuugde bloed in het bakje en Mirjam veegde zijn mond af.
' Ik zal u een recept meegeven voor een pijnstiller, 'zei ze toen de man de stoel afkwam.
De deur ging open en Alice stak haar hoofd om de hoek. Haar ogen stonden verbaasd en een tikkeltje verward. 'Er zijn twee mensen voor je van de politie.'
Alex keek verbaasd naar Alice en toen naar Mirjam. Ze slikte en keek hen verbouwereerd aan. 'Willen ze mij spreken,' vroeg Mirjam met lichte stemverheffing. Haar handen trilden.
Er viel een gespannen stilte in de praktijk.
Alice knikte.' Je mag wel even bij ons binnen gaan zitten. In de huiskamer, ik neem het wel even van je over.'
Mirjam knikte verdoofd en liep naar achteren, gedachten raasden door haar hoofd.
Ze trok haar handschoenen uit en liep door de gang die het woongedeelte van de praktijk scheidde.

Ze keken op toen ze binnenkwam. Een man en vrouw die haar strak aankeken.
'Mevrouw Herbers?'
De man had blauwe ogen , blond krulhaar en een dun snorretje.' Recherche. Dit is mijn collega Mevrouw Anna Sanders, ik ben Thomas Verbeek.'
Mirjam ging zitten en vouwde haar handen in haar schoot.
De vrouw schraapte haar keel. We willen u graag even spreken over de vermissing van Amanda Bergsma.'
'Ik heb al verteld aan de politie dat ik van niets weet.'
De man keek haar aan met een blik dat van alles kon betekenen. Toen keek hij scheef naar Anna. ' Dat hebt u inderdaad gezegd, maar...'
Even viel er een korte stilte die werd verbroken door Verbeek. 'De kwestie is dat we de telefoongegevens hebben opgevraagd van Amanda.'
Anna stond op en sloeg haar armen over elkaar. 'U heeft telefonisch contact met elkaar gehad, in de nacht van vrijdag op zaterdag heeft ze u zelfs zes berichtjes gestuurd.'
'En daarvoor heeft u met elkaar gebeld, misschien om een afspraak te maken?' deed Verbeek een duit in het zakje.
'Wij hebben een sterk vermoeden dat u haar wel kende, Mevrouw Herbers.'
Ze staarde Mirjam onbewogen aan.' Wat stond er in die berichtjes?'
Mirjam kon de tranen niet meer tegenhouden. Ze schokte en sloeg haar handen voor haar gezicht.
'Ik.. ik.. heb niets te ..maken met haar verdwijning.'
Verbeek liep even weg en kwam terug met een doosje tissues. Mirjam schokschouderde en snoot haar neus.' Het spijt me zo,' snikte ze.
Anna hurkte bij haar neer en legde een hand op haar arm.' Wat spijt u.'
'Wat er allemaal gebeurd is, het was nooit de bedoeling.'
Verbeek leunde achterover in zijn stoel en pakte een notitieblok. 'Begint u maar bij het begin.'
Verslagen begon Mirjam met haperende stem te vertellen. Na twintig minuten sloot ze haar ogen en kroop in elkaar op de bank.
'U had dus een seksuele relatie met Amanda Bergsma?'
Mirjam knikte.
' En die stopte op het moment dat uw man daar achter kwam.'
Mirjam keek de vrouw aan.' Ik was bang dat hij me wilde vermoorden, Hij was woest.'
'Dit is heel belangrijk, Mirjam. Heb jij je man verteld waar Amanda woonde?'
Mirjam schudde wild haar hoofd.' Nee, absoluut niet. Ik wilde niet dat haar iets zou overkomen. Het was ook mijn schuld. Ik miste Henk en...'
Even viel er een ongemakkelijke stilte. Toen keek Mirjam opeens strak voor zich uit.
Haar stem trilde. Ik. .ik weet niet of het belangrijk is, maar...’
Verbeek keek haar onbewogen aan. ’In dit stadium van het onderzoek is alles belangrijk, Mevrouw Herbers.’
Anna schoof een paar centimeter naar haar toe. ‘Vertel u het maar.’
‘Eh.. toen we in het vakantie park waren is Henk er een paar uur tussen uit geweest. Toen hij later thuis kwam, zei hij...’
Mirjam’ s hart klopte als een razende .’Hij zei dat hij naar zijn werk was geweest.’
‘Welke dag was dat?’
‘Een zondag. '
De twee rechercheurs wisselden een blik van verstandhouding.
Anna richtte zich op en keek Verbeek vragend aan , die schudde zijn hoofd. ' We willen u vragen een bekentenis af te komen leggen op het bureau ,'vroeg hij vriendelijk.
Hij stond op en gaf haar een hand.' Bedankt dat u ons te woord wilde staan.'
Anna gaf haar ook een hand,
'Waar kan ze zijn ,'vroeg Mirjam. Ze probeerde de trilling in haar stem te onderdrukken.
'We blijven door zoeken. Misschien is ze er even tussenuit om tot rust te komen.'
Mirjam knikte en vroeg zich af hoe het kwam dat ze de gedachte niet van zich af kon zetten dat er met Amanda iets vreselijks was gebeurd.

Henk keek vreemd op toen er een man voor zijn bureau stond en een legitimatie liet zien van de recherche.
'Ik wil u vragen mee te komen naar het bureau in verband met de vermissing van Amanda Bergsma.'
Verbluft keek Henk om zich heen alsof hij steun zocht bij zijn collega's.
Hij trok wit weg. 'Ik weet niet over wie u het heeft. Dit moet een vergissing zijn.'
Een gespannen stilte daalde neer in het kantoor. Iedereen zweeg en staarde naar het tafereel wat zich ontvouwde en naar de twee agenten die binnenkwamen.
'Als het een vergissing is zal dat worden opgehelderd en bent u hier zo weer terug.'
Langzaam stond Henk op, pakte zijn tas en jas en liep, voorafgegaan door de agenten en de rechercheur achter hem het kantoor uit.

'Gaat u zitten.'
Anna stond op en gaf hem een stevige hand, Geërgerd schudde Henk haar hand, trok een stoel bij en ging zitten.' Was het nu nodig om mij op het werk op te halen, Al mijn collega's hebben het gezien.'
Anna vouwde haar vingers ineen en liet haar kin erop rusten.
'Ik wijs u erop dat alles wat u zegt, wordt opgenomen om te worden gebruikt in een eventuele rechtszaak,' zei Anna. ' Onze excuses voor de actie, maar we wilden niet langer wachten. Het gaat over Amanda Bergsma.'
'Begint u weer over die Bergsma. Ik zei u toch al dat ik dat mens niet eens ken.'
Verbeek kwam binnen en legde een mapje met formulieren en foto's voor Anna neer.
'Dank je, Thomas.'
Geïrriteerd staarde Henk naar het mapje.
Verbeek ging naast Anna zitten, trok het mapje naar zich toe en sloeg het open.
' U weet dat uw vrouw een seksuele relatie heeft gehad met Amanda Bergsma.' beet Anna het spits af. Ze leunde achterover en sloeg haar armen over elkaar.
'Waarom begint u daarover. We hebben het uitgepraat en ik heb het Mirjam vergeven.'
Anna knikte.' U voelde geen haat jegens Amanda? Per slot van rekening had zij uw vrouw verleid.'
Henk schudde beslist zijn hoofd. 'Zeker niet, dat ligt achter ons.'
'We hebben met uw baas gepraat, 'zei Verbeek. 'En die vertelde ons dat hij u naar huis heeft gestuurd omdat het op uw werkplek uit de hand dreigde te lopen.'
Henk werd rood .'Die klootzak.. sorry...een collega van mij haalde het bloed onder mijn nagels vandaan.'
Anna keek Henk recht in de ogen.
'Waarom kijkt u mij zo aan, wat willen jullie nu?'
Anna leunde op het bureau.' U bent uit uw werk naar een sportschool gegaan nadat u eerst op uw werk een fiets had vernield.'
Henk sprong op en pakte zijn tas.' Ik ga weg, ik hoef hier niet langer naar te luisteren.'
'Blijft u zitten,' zei Anna scherp.' We zijn nog niet klaar.'
Demonstratief keek hij op zijn horloge.' Mijn vrouw wacht op mij met het eten.'
' Uw vrouw weet dat u hier bent.'
Verbluft viel hij terug op de stoel. Op zijn voorhoofd verschenen zweetdruppeltjes.
Een eerste deukje in zijn harnas. dacht Anna.
Verbeek haalde een aantal foto's uit het mapje en spreidde ze voor Henk uit op tafel.
'Deze zijn van de camera's op uw werk. Toen u de fiets gooide was u vergeten dat ze er hingen.'
Henk kromp in elkaar op de stoel.
'Tja, ik was woedend. Ik zocht iets om me op af te reageren.'
'Daarna ging u naar de sportschool.'
De ogen van Henk schoten heen en weer, op zoek naar een uitweg.
Verbeek schoof twee foto's naar hem toe.
'Bent u dat?'
Met een vermoeid gebaar schoof Henk de foto's weer terug.
' Ja, dat ben ik. Wat bewijst dat nu? Dat ik op de sportschool was. Ik wil weten waar dit allemaal toe leidt. Heb ik een advocaat nodig?'
Anna trok haar wenkbrauwen op.' Heeft u iets strafbaars gedaan, dan? '
Henk stond op het punt in woede uit te barsten.
'Natuurlijk niet, 'siste hij tussen zijn opeen geklemde tanden. 'U...u maakt mij gek. Vertel of u een zaak tegen mij heeft of niet. Zo niet, dan ga ik nu weg.'
Met een ruk stond hij op, draaide zich om en trok de deur open. Twee agenten versperden zijn weg. Henk' s schouders zakten in elkaar en gelaten duwde hij de deur weer dicht.
'We hebben geïnformeerd in de sportschool, 'zei Verbeek.' Een medewerker vertelde ons dat u een ongezonde belangstelling had voor een van zijn collega's.'
Henk voelde dat het net zich om hem heen begon te sluiten maar hij spreidde zijn armen in een verontschuldigend gebaar.
'Dat was gewoon belangstelling, ze viel me op omdat ze zo knap was.'
'Vreemd. Want hij vertelde u dat ze lesbisch was. Vanwaar dan evengoed die belangstelling?'
Anna zuchtte en vouwde haar handen achter haar hoofd.' U kunt uzelf en ons een hoop ellende besparen als u bekend Amanda Bergsma om het leven te hebben gebracht.'
Een glimlach plooide zich om de lippen van Henk. 'U kunt niets bewijzen. Ik heb haar niks aangedaan. Jullie hebben helemaal geen zaak tegen mij.'
Anna glimlachte en keek Thomas veelbetekenend aan.' U vroeg tot hoe laat Amanda moest werken.'
Henk trok zijn schouders op.' Ik wilde haar vragen of ze het lekker vond met mijn vrouw. Waarom ze had geprobeerd mijn huwelijk kapot te maken.'
'Zag u het zo...uw huwelijk kapot maken?'
Henk sprong overeind, zijn stoel viel achter hem op de grond.
' Hoe moest ik het anders zien, 'grauwde hij woedend, zijn ogen vlamden. 'Die vieze slet.. die hoer had mijn vrouw verleid.'
Henk besefte dat hij zich liet meeslepen door zijn emoties ,raapte zijn stoel op en ging zitten. Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek stuurs van Thomas naar Anna.
'Ik zeg niets meer, ik beroep me op mijn zwijgrecht.'
Anna legde haar handen plat op tafel en stond op.' Uitstekend, dan gaat u in voorlopige hechtenis en gaan we morgen door.'
Het leek alsof Henk wilde protesteren maar in plaats daarvan schudde hij zijn hoofd en zuchtte diep. 'Goed, wat moet er gebeuren voordat u mij naar huis laat gaan.'
'U gaat voorlopig niet naar huis, 'antwoordde Thomas.' Wij kunnen bewijzen dat u Amanda om het leven hebt gebracht.'
Een schampere glimlach gleed over Henk zijn gezicht. 'Het is strafbaar om mij onder druk te zetten. U probeert mij een valse verklaring te ontfutselen.'
Hij wees naar Anna om zijn woorden kracht bij te zetten.' U. .u moet oppassen dat ik u niet aanklaag voor laster.'
'U mag kiezen, 'zei Anna onverstoorbaar.' We kunnen nu doorgaan en het afronden, of we nemen eerst onze rust en zien elkaar morgen weer.'
'Ik ben onschuldig, 'donderde Henk.' Binnen een uur loop ik hier de deur uit.'
Anna hoorde dat er iets minder overtuiging in de woorden school.
Thomas haalde opnieuw foto's uit het mapje. Hij legde ze op tafel, voor Henk.
'We hebben beelden opgevraagd van de wegenverkeersdienst. Zoals u weet hebben die overal camera's hangen boven de snelwegen.'
Hij wees naar een Nissan SUV.' Dit is de auto van Amanda. Maar in plaats dat ze vanaf haar werk naar huis rijdt , gaat ze een heel andere kant op. Deze beelden zijn gemaakt op zondagavond 22.30. U zit achter het stuur. Tien minuten later neemt u een afslag en verdwijnt u uit beeld.'
'Zal ik u vertellen wat wij denken dat er gebeurd is?' vroeg Anna.
Henk knikte. Inmiddels zaten zijn kleren als vodden om hem heen, zijn haar stak alle kanten op en zijn gezicht lag een uitdrukking van onderdrukte woede.
'U heeft Amanda opgewacht tot sluitingstijd en heeft haar aangevallen. Er ontstond een worsteling waarbij Amanda het onderspit delfde.'
Anna liet haar stem zakken.' U heeft haar vermoord. Vervolgens heeft u haar lichaam meegenomen in haar auto met de bedoeling alle bewijzen van uw misdaad te verdoezelen.'
Zijn stem klinkt gespannen .'U kunt niets bewijzen.'
Henk zocht naar een uitweg. Zijn harnas begon af te brokkelen.
Thomas stond op, liep naar het raam en trok de luxaflex open. 'Als u even wilt kijken.'
Henk trok zijn wenkbrauwen op en dacht na, maar zag er kennelijk geen kwaad in aan het verzoek te voldoen.
De binnenplaats werd fel verlicht door halogeen booglampen. Tussen twee andere auto's stond een Nissan SUV. 'Is dat de auto waar u in hebt gereden.'
De verwarring sloeg toe bij Henk. Hij was er van overtuigd dat de auto nooit meer boven water zou komen.
Anna stond achter hem. 'Onze collega's van de forensische dienst hebben de plek gevonden waar u de Nissan het kanaal in heeft geduwd. Het gras op de oever was helemaal plat gereden.'
Henk zijn hersenen draaiden overuren toen hij probeerde alles te verwerken.
Zweet stond op zijn voorhoofd en hij likte met zijn tong langs zijn lippen.
'Jullie kunnen doodvallen.'
Henk probeerde wanhopig uit het gat te klimmen wat hij voor zichzelf had gegraven en waarin hij zich steeds dieper voelde vallen. Hij wist dat het net zich om hem begon te sluiten.
'Een team van de brandweer en een berger is het gelukt de auto op de kant te krijgen.
Op de achterbank vonden ze het levenloze lichaam van Amanda Bergsma.'
Henk ging weer zitten en liet zijn hoofd hangen, reageerde niet meer op Anna en Thomas.
'Waar is uw bezoekerspasje van de sportschool,' vroeg Anna langs haar neus weg.
Hij fronste zijn wenkbrauwen omdat de vraag hem verraste.
'Pasje..? Dat weet ik niet. Volgens mij heb ik die weer ingeleverd. '
Thomas voelde in het mapje en trok het pasje tevoorschijn.
'Weet u waar we dit vonden? 'vroeg Anna zonder zijn ogen van hem af te houden.
Hulpeloos trok Henk zijn schouders op. 'Ik. .ik weet het niet.'
'Amanda hield het in haar hand geklemd.'
Thomas stond achter hem. Zijn stem klonk snoeihard. 'Tijdens de worsteling heeft ze die van uw nek afgetrokken.'
Anna liep naar de deur en de twee agenten kwamen binnen. Ze sloeg haar armen over elkaar. 'Onze collega's van forensisch hebben uw DNA aangetroffen op haar lichaam.'
Henk liet zijn hoofd zakken en gaf zijn verzet op.
'Ik arresteer u op verdenking van moord op Amanda Bergsma.'
'Neem hem maar mee, 'zei Thomas.
Als een gebroken man liep Henk mee tussen de twee agenten.
Hij hield in en draaide zijn hoofd. 'Ik wilde haar niets aandoen, ik had mezelf niet meer onder controle.'
'Dat mag u allemaal gaan uitleggen aan de rechter,' antwoordde Anna.
Ze keek naar de foto van een breed lachende Amanda op het sollicitatie formulier.
'We hebben de klootzak, 'zei Thomas tevreden. 'De arrogantie van die man.'
Hij schudde zijn hoofd en pakte zijn jasje van de stoel.' Ga je mee?'
Anna schudde haar hoofd en leunde tegen de muur .'Ga jij maar, ik moet nog iets doen.'
Thomas aarzelde even, trok zijn wenkbrauwen op en liep naar de deur.' Zie je morgen.'
Anna knikte in gedachten verzonken.

De deur viel dicht. Anna trok een stoel bij en nam haar hoofd in haar handen. Zo bleef ze even onbeweeglijk zitten. Toen pakte ze haar tas, opende die en haalde haar portemonnee eruit. Met trillende handen zocht ze tussen papieren, bonnetjes en foto's.
Ze slikte en trok er voorzichtig een familie kiekje uit. Twee meiden lachend met op de achtergrond het strand. Haar lippen trilden. Ze ging zitten en legde de twee foto's naast elkaar. Toen zakte ze in elkaar op de stoel en begon geluidloos te huilen.


Einde