Julia had niet verwacht dat haar terugkomst naar haar ouderlijk huis haar zo zou verwarren. Terwijl de dagen verstreken, voelde ze zich alsof ze in twee werelden leefde: de wereld van haar jeugd, met vertrouwde herinneringen en warme momenten met haar ouders, en een nieuwe wereld waarin Paul steeds vaker opdook.

Elke ontmoeting met hem liet een onmiskenbare indruk achter. Een toevallige glimlach over de heg, een vluchtige aanraking van hun vingers bij de brievenbus. Het waren kleine gebaren, maar ze waren geladen met een spanning die ze niet volledig kon benoemen.

Op een middag, terwijl ze in de tuin met haar moeder bloemen stond te schikken, klonk er een klop op de deur. Julia keek op, haar hart al sneller kloppend voordat ze hem zelfs maar had gezien. Toen ze de hal in liep, stond hij daar, een mandje verse aardbeien in zijn handen.

“Voor jullie,” zei hij eenvoudig, terwijl zijn blik die van haar zocht. “Ik herinner me nog dat je moeder daar altijd gek op was.”

“Dat is ze nog steeds,” antwoordde Julia met een glimlach, terwijl ze de mand aanpakte. Hun vingers raakten elkaar vluchtig, en het stuurde een tinteling door haar heen.

Paul leunde ontspannen tegen de deurpost. “Misschien heb je later tijd?” vroeg hij. “Ik wil je iets laten zien. Een plek die je misschien nog niet kent.”

“Wat voor plek?” vroeg Julia nieuwsgierig.

“Dat zul je moeten ontdekken,” zei hij met een mysterieuze glimlach, voordat hij zich omdraaide en wegliep.

Later die avond, net voordat de zon onderging, stond hij weer op de stoep. Hij droeg een simpel wit overhemd, en zijn haar viel nonchalant over zijn voorhoofd. Julia voelde haar hart een slag overslaan toen ze hem zag.

Ze reden samen naar de rand van de stad, naar een verlaten uitkijkpunt waar de lichtjes van de stad als sterren in de verte fonkelden. Ze stonden naast elkaar, en de stilte tussen hen voelde comfortabel. De warme zomerwind speelde met Julia’s haar, en ze merkte dat Paul haar steeds vaker aankeek.

“Het is prachtig hier,” zei ze zacht, terwijl haar blik over het landschap gleed.

Paul draaide zich naar haar toe, zijn stem nauwelijks meer dan een fluistering. “Net zoals jij.”

Zijn woorden raakten haar dieper dan ze had verwacht. Voor ze het goed en wel doorhad, had hij haar gezicht zachtjes in zijn handen genomen. Zijn aanraking was teder, aarzelend, alsof hij bang was het moment te breken. Julia voelde haar ademhaling versnellen toen hij zich naar haar toe boog en zijn lippen de hare raakten. De kus was langzaam, zoet en toch gevuld met een verlangen dat haar compleet overrompelde.

Hoofdstuk 3

De dagen daarna verliepen in een zacht, bijna dromerig ritme. Julia voelde zich op een vreemde manier licht, alsof de tijd om haar heen had besloten een stapje terug te doen. Ze en Paul spraken vaker, soms met opzet, soms door pure toevalligheid. Een wandeling door het park, een gedeeld kopje koffie in het kleine café waar hij haar mee naartoe nam.

Op een warme middag, terwijl haar ouders een dagje weg waren, nodigde ze hem uit in de tuin. Ze hadden samen koffie gezet en zaten onder de schaduw van een grote, oude boom. De geur van lavendel en rozen vulde de lucht, en Julia voelde hoe haar hart steeds sneller klopte als hij naar haar keek.

“Het is vreemd,” zei Paul op een gegeven moment, terwijl hij zijn vingers over de rand van zijn kopje liet glijden. “Ik heb het gevoel dat we elkaar nu pas echt leren kennen.”

Julia glimlachte, haar ogen op hem gericht. “Ik denk dat we toen gewoon op een andere golflengte zaten. Ik was te druk bezig met dromen over wat er buiten dit stadje lag.”

“En nu?” vroeg hij, zijn blik intens.

“Nu,” zei Julia zacht, “weet ik dat sommige dingen de moeite waard zijn om hier te blijven.”

Paul’s hand gleed langzaam naar de hare. Het was een klein gebaar, maar Julia voelde hoe haar ademhaling versnelde. Voorzichtig keek ze op, haar blik gevangen door de zijne. Toen hij naar haar toe boog, voelde ze de warmte van zijn aanwezigheid voordat zijn lippen de hare opnieuw vonden.

De wereld leek stil te staan. Julia voelde hoe zijn hand voorzichtig naar haar rug gleed, haar dichter naar hem toe trok. Zijn aanraking was zacht, maar doordrenkt van een diepe intensiteit die haar overweldigde. Terwijl de middagzon zachtjes op hen neer scheen, wist Julia dat dit meer was dan zomaar een moment.

Hoofdstuk 4

Toen de avond viel en de lucht doordrenkt was met het zachte gezoem van krekels, zat Julia alleen op de veranda. Een dunne deken lag om haar schouders, en een halfvol glas wijn stond naast haar op het tafeltje. Ze staarde naar de sterren, haar gedachten rusteloos en gevuld met beelden van Paul.

Ze had niet verwacht dat hij zou komen, maar toen ze zijn voetstappen hoorde op de veranda, wist ze dat ze het had gehoopt. Hij stond daar, in het zachte licht van de veranda, met diezelfde rustige glimlach die haar altijd van haar stuk bracht.

“Kan ik erbij komen?” vroeg hij, en ze knikte zonder te aarzelen.

Hij nam plaats naast haar, zijn schouder lichtjes tegen de hare. Ze voelden beiden de spanning in de lucht, de onuitgesproken woorden die tussen hen in hingen. Julia draaide haar hoofd naar hem toe, haar ogen zoekend.

“Je bent anders dan ik me herinner,” zei hij uiteindelijk. Zijn stem was zacht, bijna een fluistering.

“Jij ook,” gaf Julia toe. “Maar op een goede manier.”

Hij glimlachte en sloeg een arm om haar heen. Het voelde zo natuurlijk, alsof dit moment altijd al had moeten gebeuren. Julia leunde tegen hem aan, haar hoofd rustend op zijn schouder, en luisterde naar de kalme cadans van zijn ademhaling.

Toen hij haar gezicht naar zich toe draaide en zijn lippen de hare vonden, was het alsof de rest van de wereld vervaagde. Zijn kussen waren teder, maar hun intensiteit groeide. Julia voelde zijn hand langs haar arm glijden, naar haar middel, terwijl ze zich verloor in de warmte van zijn aanraking.

De nacht leek eeuwig te duren, en voor het eerst in jaren voelde Julia zich volledig aanwezig in het moment. Paul trok zich langzaam terug, zijn blik zoekend en gevuld met een mix van verlangen en voorzichtigheid.

“Gaat het te snel?” vroeg hij, zijn stem rauw van emotie.

Julia schudde haar hoofd, haar vingers lichtjes over zijn kaaklijn glijdend. “Nee,” zei ze zacht. “Het voelt juist precies goed.”