Het duurde even, maar we hadden de knoop doorgehakt. Er zou een dag komen waarop we geen seks zouden hebben om de avond mee af te sluiten. Het voelde bijna vreemd, alsof het een breuk was met een gewoonte die ons zo natuurlijk afging. Maar dit keer was het anders. Kamila zou gaan. Naar het feestje van Mussa, een grote knul die ik ooit Elise ‘gegeven’ had, terwijl ik toekeek hoe hij haar zich toe-eigende. Dat moment, hoe opwindend het ook was geweest in al zijn rauwe, voyeuristische intensiteit, behoorde tot een verleden waar ik allang mee had afgerekend. Zo hield ik mijzelf voor, ten minste.

Dit jaar zou ik er niet zijn. Geen ‘cadeautjes’ om weg te geven. Geen schaduw van Elise die over alles hing. En Kamila? Zij was niet zoals Elise. Ik wist zeker dat de gedachte aan Mussa’s dikke, zwarte lul haar niet in dezelfde roes zou brengen. Dat was nooit wie zij was. Toch had ik haar geen restricties opgelegd. Dat hoefde ook niet. De fundering tussen ons was anders. Sterker. Onvoorwaardelijk. En boven alles wederzijds.

Of Elise op dat feestje zou verschijnen, maakte me eigenlijk niet eens uit. Het had geen impact meer op mij, of op Kamila. Zelfs zij wist het niet. Elise was nagenoeg onzichtbaar geworden in de groep, een naam die nog net in gesprekken opdook, maar verder weinig sporen naliet. Pas later, die zaterdag, zou ik van Kamila horen dat ze inderdaad was opgedoken. Maar dat bleek niet eens het belangrijkste nieuws van de avond te zijn.

Vandaag was het donderdag. Een warme, zwoele dag in september. Twee dagen voordat Mussa’s feestje, vast wederom omgeven door allerlei roddels en verhalen, zou plaatsvinden. Het voelde vreemd om niet te gaan. Alsof ik langzaam maar zeker helemaal losraakte van die groep. Niet dat ik ooit wist of ik er echt bij hoorde. Misschien wel, maar nu leek het nauwelijks meer relevant. Zou ik ooit nog die rol vervullen? Nee, waarschijnlijk niet. En dat voelde op een bepaalde manier geruststellend.

Mijn gedachten dwaalden terug naar dat ene examenfeest, bij Kamila thuis. Ze waren zeventien toen, de drank vloeide rijkelijk, en iedereen sprak achteraf over een ongrijpbare, magische sfeer die de nacht onvergetelijk maakte. Maar hoe vaker ik eraan terugdacht, hoe meer ik zag hoe kunstmatig die magie eigenlijk was. Een illusie, niets meer dan dat. En als ik naar de afgelopen twee jaar keek, naar alles wat ik had meegemaakt en geleerd, wist ik dat dit weekend die magie zeker niet zou evenaren. Dat was geen pessimisme, eerder realisme. Ik maakte me dus geen zorgen. Het was sindsdien ook niet meer gelukt. Dus waarom nu wel?

Wat ik en Kamila hadden, dat was magie. Geen illusie, geen façade, maar iets echts. Die donderdag zou ze vertrekken, niet rechtstreeks naar Mussa’s feestje, maar eerst naar Rotterdam, naar Sophia. Een tussenstop die ze bewust had ingepland. Misschien vond ze daar nog een stukje van die magie, dacht ik. Samen met Sophia, op een manier die ons beiden paste. Het gaf me rust, dat wist ik zeker. Kamila verdiende het om dat stukje van haar wereld te blijven ontdekken, en ik had alle vertrouwen in haar. Zelfs al voelde haar vertrek een beetje vreemd, die zekerheid gaf me houvast.

Kamila had nog wat in te pakken, en voor het eerst in weken kreeg ik deze ochtend geen blowjob voordat ik naar mijn werk ging. Het was bijna een ritueel geworden, iets waar we allebei naar uitkeken. Maar vandaag bleef het uit, en hoewel dat voelde als een kleine verschuiving in ons perfect uitgebalanceerde ritme, maakte ik me geen zorgen. Kamila zou later nog langskomen in de winkel om afscheid te nemen voordat ze zou vertrekken. Ik wist dat dat afscheid alles zou goedmaken. De hele ochtend stond ik met een onvermijdelijke stijve in mijn broek te werken, haar komst afwachtend. De liefde en de lust waren weer in een eindeloze strijd verwikkeld, en Kamila was het middelpunt van die heerlijke chaos.

Toch had de ochtend een onverwachte twist, want Eke was vroeg aanwezig. Ze had tentamens in het vooruitzicht en maakte graag gebruik van mijn kantoor om te studeren. Af en toe sprong ze bij in de winkel, haar aanwezigheid even vertrouwd als verwarrend. Onze band was nog steeds sterk, maar er bleef een spanning die nooit helemaal verdween. Toen ik haar zag, in haar gebruikelijke eenvoudige maar flatterende outfit, merkte ik hoe mijn lichaam op haar reageerde. Een bijna onwillekeurige reactie, alsof mijn lichaam zich niets aantrok van mijn intenties. Haar blik, die soms net even te lang bleef hangen, deed me geloven dat er nog steeds iets sluimerde. Maar dat was Eke: de preutse, maagdelijk ogende vriendin, die me met één blik kon doen twijfelen aan alles wat ik zeker dacht te weten.

Eke leek even op te leven toen Kamila eindelijk in de winkel verscheen. Niet omdat Kamila er was – hun vriendschap was oprecht en warm, maar dat was niet de reden. Nee, Eke leek eerder op te leven bij het vooruitzicht dat Kamila binnenkort vertrok. Het vooruitzicht dat de winkel even van haar aanwezigheid verlost zou zijn, gaf haar een energie die ze nauwelijks verborg. Kamila kwam melden dat ze nu echt zou vertrekken, een reis die via de boot en het openbaar vervoer naar Rotterdam zou leiden. Het was een onderneming, een wereldreis bijna, althans in termen van het eilandleven. Eke’s opgetogenheid was nauwelijks te missen, alsof ze zich verheugde op de rust die Kamila’s afwezigheid zou brengen.

En begrijp me niet verkeerd: Kamila en Eke waren vriendinnen. Goede vriendinnen zelfs. Maar er was altijd iets meer, een soort onderstroom die ik nooit helemaal kon verklaren. Iets mysterieus en speels dat ik met plezier in stand hield, hoe subtiel ook. Die dynamiek tussen ons drieën – de vriendschap, de spanning, en de onuitgesproken gedachten – gaf elke ontmoeting een laag van opwinding die nergens anders mee te vergelijken was. Kamila wist dit ook. Natuurlijk wist ze dit. Ze kende me beter dan wie dan ook, en ze wist hoe ik naar Eke keek. Het verschil was dat ze zich er nooit druk om maakte. Misschien omdat ze zeker wist dat niemand, zelfs Eke niet, haar ooit zou kunnen overtreffen.

Wanneer Eke naar achteren gaat om te studeren, laat ze ons bewust alleen. Ze heeft het magazijn doorkruist en zit nu in mijn kantoor, waar ze zich terugtrekt met haar boeken en laptop. Daar staat ook de monitor van het bewakingssysteem. Elk hoekje van de winkel is zichtbaar op die schermen, inclusief het gangpad waar Kamila en ik nu staan. Of Eke daadwerkelijk kijkt, weet ik niet, maar die gedachte alleen al doet mijn hart sneller kloppen.

Kamila’s aanwezigheid vult de ruimte. Haar sporttas en rugtas zijn achtergelaten bij de kassa, haar jasje ligt achteloos over de toonbank geslagen. Haar tanktop accentueert haar borsten perfect, haar strakke jeans laten weinig aan de verbeelding over. Het is niet alleen haar uiterlijk dat me raakt, maar de manier waarop ze zich beweegt en me aankijkt. Ze bijt speels op haar onderlip, haar groene ogen sprankelen van ondeugd, en haar rode haar valt los en uitnodigend over haar schouders.

Mijn schort is al lang geen effectief schild meer. Kamila merkt het direct en werpt een blik op de tent die zich gevormd heeft in mijn broek. Haar lippen krullen omhoog in een lichte glimlach, maar ze doet niets. Nog niet. Ze weet dat ik de spanning die ze opbouwt onmogelijk kan weerstaan.

Dit hoekje van de winkel heeft geschiedenis. De vorige keer dat Kamila me hier had gepijpt, gebeurde dat in het volle zicht van de camera’s. De opname van dat moment is iets wat ik nog steeds koester. Nu, met die herinnering in mijn hoofd, voel ik hoe de lucht om ons heen trilt van opwinding. Kamila lijkt diezelfde gedachte te delen. Ze leunt tegen de stellingkast en kijkt me aan, haar heupen lichtjes kantelend, haar ogen even naar het plafond gericht alsof ze de mogelijkheid verkent. De spanning is tastbaar.

“Ik weet dat Eke achterin zit,” fluistert Kamila, haar stem nauwelijks hoorbaar. “En ik weet dat ze alles kan zien.” Haar vingers glijden nonchalant langs de rand van de stelling, alsof ze de tijd neemt om het moment nog verder uit te rekken. Haar opmerking raakt me diep, en ik weet dat ze me aan het testen is.

De gedachte dat Eke misschien naar de monitor kijkt en ons zou kunnen betrappen, maakt de situatie alleen maar intenser. Kamila weet dit ook. Ze lacht zachtjes, haar blik gevuld met uitdaging en verlangen. “Misschien moet je even bewijzen dat je het nog steeds waard bent om me hier te houden,” zegt ze met een speelse grijns. Haar woorden doen mijn bloed koken, en ik weet dat ik haar niet teleur zal stellen.

Ik voel spijt door mijn lichaam razen. Wat ik nu met Kamila wil doen, had ik vanmorgen moeten doen. Zoals ze hier staat, uitdagend en onweerstaanbaar, wil ik haar het liefst voorover drukken tegen de stellingkast en haar nemen zoals ik dat de afgelopen weken zo vaak heb gedaan – met volle overgave, zonder enige terughoudendheid. Maar dat kan niet. Niet nu.

Ik zet een stap dichter naar haar toe. Mijn handen jeuken om haar vast te grijpen, om haar naar beneden te leiden voor een korte, intense blowjob die mijn gedachten zou wissen en ons beiden zou vullen met dat allesverzengende vuur. De verleiding is te groot. Kamila merkt het. Haar hand vindt de tent in mijn schort zonder enige aarzeling, en met een subtiele beweging glijdt ze eronder. De aanraking is zacht, bijna plagerig, en doet mijn adem even stokken.

De camera hangt in mijn rug. Ik weet dat Eke nog niets kan zien. Maar de gedachte dat ze zou kunnen kijken, dat ze ons misschien al op de monitor volgt, zet mijn zintuigen op scherp. Het gevoel dat we een grens overschrijden, iets verboden doen waar iemand anders getuige van kan zijn, maakt alles zoveel intenser.

Ik leg mijn hand in Kamila’s nek, mijn vingers lichtjes drukkend, en trek haar naar me toe. Haar gezicht is dichtbij, onze lippen raken elkaar. De eerste kus is langzaam, sensueel, maar al snel veranderen we het in iets veel heftigers. We zoenen vol overgave, onze vochtige lippen glijden tegen elkaar, onze tongen dansen hongerig in een ritme dat alleen wij kennen. Het is alsof de wereld om ons heen verdwijnt. Niemand kan ons zien – behalve misschien Eke.

Kamila trekt zich net genoeg terug om in mijn oor te fluisteren. “Gaan we nu niet te ver?” Haar stem is zacht, bijna plagend. Ik schud mijn hoofd, mijn ademhaling zwaar. Nee, we gaan niet te ver. We zoenen alleen. Maar voor Kamila is dat kennelijk juist het sein om verder te gaan. Haar hand strijkt nu doelgerichter over de harde vorm in mijn broek, haar vingers raken me op een manier die me doet trillen van opwinding. Met een behendige beweging trekt ze mijn riem los, de klik van het metaal klinkt in de stilte van de winkel.

“Laat dat Eke maar niet horen,” fluistert ze met een grijns. Haar speelse toon irriteert me bijna, maar het is vooral de opwinding die me in haar macht houdt. Ik wil haar naar de grond drukken, die bijdehante opmerkingen in haar mond smoren door mijn harde lul haar zachte lippen binnen te laten dringen. Ik stel me voor hoe ik haar hoofd vastgrijp, haar dwingend tegen de stellingkast druk terwijl mijn kloppende eikel diep in haar mond verdwijnt, haar ademhaling versmeltend met mijn tempo. Kon dat maar...

Kamila heeft ondertussen mijn gulp geopend. Haar hand omsluit mijn stijve penis, haar vingers glijden langzaam over de huid. Het contrast tussen haar zachte aanrakingen en mijn intense verlangens doet mijn hele lichaam tintelen. Ze weet precies wat ze doet, hoe ze me op de rand van waanzin brengt. Haar ogen zoeken de mijne, en ik zie die bekende glinstering van ondeugd en controle.

Ik vloek zachtjes, mijn stem hees. Ze gniffelt alleen maar, duidelijk genietend van de macht die ze heeft. Haar hand blijft me beroeren, langzaam, strelend, alsof ze elk moment wil laten duren. Ik weet dat Eke waarschijnlijk niets meer ziet dan een schaduw, maar zelfs dat is genoeg om mijn fantasieën de vrije loop te laten. De wetenschap dat ze daar zit, achter het muurtje, misschien kijkend, vult de lucht met een spanning die bijna tastbaar is. En Kamila? Die geniet ervan, volledig bewust van wat ze doet.

Kamila’s hand beweegt langs mijn harde, kloppende lid met een ritme dat me op de rand van een climax brengt. Elke beweging, elke subtiele druk voelt alsof ik elk moment kan exploderen, maar ze verandert net op tijd haar tempo of grip. Ze houdt me net daar, aan de rand van genot, zonder me de verlossing te geven. Het spel is een meesterwerk van controle, en ik ben de marionet in haar vaardige handen.

Ik merk niet eens dat we een kwartslag gedraaid zijn. Mijn lichaam is volledig gefocust op haar aanrakingen, de warmte van haar hand, de manier waarop ze me vastpakt met net genoeg kracht om me gek te maken. Nu sta ik voorovergebogen, mijn hoofd rustend in haar nek, mijn ademhaling zwaar en hees. Kamila trekt me af met een doelgerichte precisie, haar zachte fluisteringen in mijn oor alsof ze olie op een vuur gooit. "Kom dan," daagt ze me uit, maar ze laat het niet gebeuren. Haar spel is genadeloos. Ze wil niet dat ik nu klaarkom. En dat weet ik. Maar de frustratie maakt me alleen maar meer afhankelijk van haar. Het was haar manier van afscheid nemen, zal ik maar zeggen.

Haar vingers blijven langs mijn schacht glijden, haar pols draait subtiel, en haar duim strijkt soms langs de gevoelige rand van mijn eikel. Het is opzichtig. Te opzichtig, besef ik nu, maar pas echt als ze stopt. Mijn blik valt op haar gezicht, en ik zie de ondeugd in haar ogen. Haar lippen krullen omhoog in een glimlach die zowel uitdagend als zelfvoldaan is. Ze weet wat ze doet.

Mocht Eke kijken... Dan zou ze ons nu van de zijkant zien. Mijn stijve penis steekt zichtbaar uit mijn broek, nog steeds onder Kamila’s aandachtige hand. Ik voel de camera als een brandend oog op mijn lijf. Of Eke daadwerkelijk kijkt, weet ik niet, maar de gedachte maakt alles nog intenser. Kamila strijkt nog een laatste keer langs mijn harde, glimmende schacht en laat haar vingers bijna achteloos afglijden. "Ik kan je moeilijk hier laten spuiten, toch?" plaagt ze me, haar stem laag en zacht. De woorden doen me huiveren.

Ze leunt iets naar me toe, haar ademhaling warm tegen mijn hals. “Al wil ik best slikken,” fluistert ze plagerig, terwijl haar vingers nog even langs mijn gevoelige eikel glijden, “maar…” Ze laat de rest van haar zin in de lucht hangen, een onbeantwoorde uitnodiging die mijn verlangen alleen maar groter maakt. Mijn paal klopt heviger in haar hand. Mijn hele lichaam smeekt om ontlading, maar Kamila speelt haar spel met een kalmte die bijna sadistisch aanvoelt.

“Ik ga Eke wegsturen,” zeg ik abrupt, mijn stem hees van opwinding en frustratie. Ik kan dit niet langer volhouden. Ik móét.

“Nee,” zegt Kamila rustig. Haar hand laat me los, en met dezelfde rustige precisie bergt ze mijn stijve penis weer op, haar vingers even lingerend alsof ze afscheid neemt van haar favoriete speeltje. Ze trekt mijn broek en riem dicht, haar bewegingen bijna nonchalant. “Vraag haar maar om het voor mij af te maken, als je durft,” fluistert ze uitdagend, haar groene ogen fonkelen van plezier. De woorden snijden door me heen, een uitdaging die me zowel verward als opgewonden achterlaat.

Mijn hart bonkt in mijn borst. Kamila’s spel wordt duidelijk. Na al die weken waarin ze mijn frustraties over Eke had aangehoord, lijkt ze haar eigen oplossing gevonden te hebben. Dit was geen toeval. Dit was opzet. En ik weet niet wat me meer opwindt: haar spel of de gedachte dat ze gelijk kan hebben.

Gelukkig zit er geen geluid op de camera’s.

Niet veel later hoor ik haar stem verderop in de winkel. Kamila steekt haar hoofd het magazijn in, waar Eke zit te studeren. “Doei, Eke! Tot snel!” Haar toon is luchtig, maar ik hoor de spanning erdoorheen. Eke schrikt duidelijk. Ik hoor haar verstikte reactie, een stamelend “Oh, eh, doei!” dat verraadt dat ze compleet overrompeld is. Natuurlijk had ze zitten kijken. Dat wist Kamila. En dat wist ik nu ook.

Eke gedroeg zich anders. Het was subtiel, nauwelijks opvallend voor een buitenstaander, maar voor mij – iemand die haar al zo lang kende – voelde het onmiskenbaar. Ik had haar de eerste uren vermeden. Niet moeilijk, want ze bleef grotendeels op mijn kantoortje zitten, waarschijnlijk met haar neus in de boeken. Maar toch hing er iets in de lucht, alsof Kamila’s aanwezigheid een echo had achtergelaten die niet zomaar verdween. Was Kamila te ver gegaan? Misschien wel. Misschien ook niet. Maar één ding wist ik zeker: als Eke zich echt ongemakkelijk had gevoeld, had ze de winkel allang verlaten. Het feit dat ze bleef, zei ook iets.

De komst van een paar klantjes bracht wat afleiding, maar toen het écht druk werd en ik haar hulp nodig had, kwam ze de winkel in. Haar blik ontmoette de mijne, vluchtig, maar het was genoeg om me te laten voelen wat woorden niet konden zeggen. Het was geen woede of ongemak. Het was… iets anders. Iets wat ik niet direct kon duiden. Haar blauwe ogen leken meer te zeggen dan haar mond ooit zou doen, en de spanning tussen ons hing in de lucht als elektriciteit net voor een onweersbui.

Tijdens de lunch zaten we tegenover elkaar aan het kleine tafeltje in het achterkamertje. Haar blik gleed af en toe naar me, maar ze zei niets. Geen opmerkingen over Kamila, geen vragen over wat ze had gezien. Toch voelde ik dat het haar bezig hield. De stilte tussen ons was geladen. Niet ongemakkelijk, maar geladen. Ze straalde iets uit, alsof er een onzichtbare verandering had plaatsgevonden. Haar houding leek anders, haar bewegingen zelfverzekerder, bijna sensueler. Was het omdat ze iets wist wat ik niet wist? Was het iets wat Kamila had gezegd? Of iets wat Eke zelf in dat kleine kantoortje had gezien en niet los kon laten?

Mijn gedachten dwaalden af naar die ochtend. Toen Eke binnenkwam, had ik haar verteld dat Kamila nog even langs zou komen om afscheid te nemen. Ik had het gezien, die subtiele verandering in haar gezicht. Een lichte spanning, alsof ze zich ergens op voorbereidde. Niet wetende wat er toen nog zou gebeuren. Nu, na Kamila’s bezoek, leek datzelfde gevoel te zijn geëscaleerd, alsof het beeld van ons samen haar niet alleen verraste, maar ook een nieuw perspectief bood. Wat moest ze denken? Over Kamila? Over mij? Over ons?

De middag bracht wat rust. Zoals elke donderdag begon het eiland zich voor te bereiden op het weekend. Klanten kwamen binnen om drank in te slaan – bescheiden hoeveelheden, maar net genoeg om het werk constant te houden. En zoals de afgelopen weken, stond Eke weer aan mijn zijde. Ze reikte me flessen aan, tikte bedragen in op de kassa, en lachte vriendelijk naar de klanten. Maar de dynamiek tussen ons was veranderd. Niet in wat we deden, maar in hoe het voelde. Haar aanwezigheid leek zwaarder, haar nabijheid intenser. Wanneer ze iets van de plank pakte en zich net iets te dicht langs me bewoog, voelde ik een rilling over mijn rug. Haar geur – een subtiele combinatie van frisse zeep en iets zoets – vermengde zich met de muffe geur van kartonnen dozen en drankflessen in de winkel.

Er hing een spanning in de lucht die ik niet kon negeren. Als ze naast me stond, voelde ik haar lichaam, de warmte die ze uitstraalde. Haar arm raakte soms de mijne, en ik wist niet of het per ongeluk was of opzettelijk. Misschien wist zij het zelf ook niet. De aantrekkingskracht was tastbaar, bijna alsof we het beiden erkenden zonder het uit te spreken.

We spraken weinig, maar haar ogen vonden de mijne vaker dan normaal. En elke keer dat ze dat deed, voelde het alsof ze iets wilde zeggen, maar het niet kon. Misschien omdat ik het niet wilde horen. Misschien omdat zij het zelf nog niet wist. Maar die blik… die blik bleef me achtervolgen.

Voor het avondeten gaat Eke keurig naar huis. Het biedt lucht – voor haar, maar ook voor mij. Een moment van rust na een dag vol spanning die in de lucht bleef hangen, als elektriciteit die nergens heen kon. De afwezigheid van Kamila voelde nog vreemd en incompleet, maar tegelijkertijd gaf het een soort ruimte. Ruimte waarin de gedachten konden groeien die ik misschien niet had willen hebben. Kamila had me achtergelaten met meer dan alleen een erectie die maar niet wilde verdwijnen. Haar woorden bleven in mijn hoofd rondspoken, als een fluistering die niet ophield. “Vraag haar maar het voor mij af te maken.” Ze had het als een grap bedoeld. Toch?

Na het eten keert Eke terug. Ze helpt me met een grote order die ik nog dezelfde avond moet leveren voor een feest ergens op het eiland. Het is geen overbodige luxe; de extra handen maken het werk makkelijker. Maar haar aanwezigheid doet meer dan dat. Er hangt iets in de lucht dat me moeilijk loslaat. Misschien was het omdat ik nog steeds geil was. Dat was inmiddels een constante als het om Kamila ging. Maar er was iets anders. Iets dat door Eke werd versterkt. Een spanning die zich had opgebouwd over maanden, en nu zijn weg leek te vinden in elke beweging die we maakten. Haar geur, haar stem, haar blik – alles leek op dat moment geladen met betekenis.

Eke gedroeg zich bijna zoals altijd. Bijna. Maar de kleine nuances in haar gedrag waren onmiskenbaar. Een blik die net iets te lang bleef hangen. Haar vingers die langs de rand van een doos gleden, alsof ze een excuus zocht om haar handen bezig te houden. Het bijten op haar lip, onbewust maar onweerstaanbaar. Ze wist niet dat ik haar observeerde, maar elke beweging leek bedoeld om me uit te dagen. Of misschien stelde ik me dat voor. Misschien wilde ik dat geloven. Maar haar houding, haar blik – alles aan haar schreeuwde verlangen, en dat werkte als een spiegel. Ik voelde het terugkaatsen in mij, mijn eigen lichaam reageerde onbewust op haar signalen.

Toen we eindelijk klaar waren met de order, voelde de lucht in de winkel zwaarder dan ooit. Het was stil. Het enige geluid was onze ademhaling en het zachte getik van een klok ergens in de verte. “Blijf nog even,” zei ik, mijn stem rustiger dan ik me voelde. Ze keek me aan, haar blauwe ogen zoekend. “Ik wil je iets vragen.” De spanning steeg onmiddellijk. Haar houding verstijfde een fractie, alsof ze zich voorbereidde op wat ik zou gaan zeggen. Of misschien was het anticipatie. Het soort spanning dat bijna voelbaar in de lucht hing, als een draad die elk moment kon knappen.

“Wat is er?” vroeg ze uiteindelijk, haar stem zacht maar niet onzeker. Ze probeerde nonchalant te klinken, maar haar blik verraadde haar. Ik zag hoe haar ogen af en toe naar mijn mond gleden, naar mijn borst, naar mijn handen. De stilte tussen ons werd bijna ondraaglijk. Kamila had dit 'gepland'. Ze had geweten dat dit zou gebeuren, of in ieder geval iets als dit. En nu stond ik hier, gevangen tussen wat ik wilde en wat ik wist dat ik moest doen.

Ik wilde het over Willemijn hebben. Dat was het plan. Kamila had me geappt over Eke en hoe dat ging, maar ook over Willemijn met een hele andere toon; haar zorgen gedeeld over hoe Willemijn deze vier dagen zonder haar zou doorkomen. En dat was wat ik Eke wilde vragen: haar hulp, haar mening. Maar toen ik naar haar keek, was dat niet wat ik zag. Haar lippen waren lichtjes geopend, haar ademhaling onregelmatig. Haar vingers speelden met de zoom van haar schort, en haar blik was allesbehalve onschuldig. Ze wist het zelf misschien niet eens, maar haar lichaam schreeuwde uit wat haar mond niet durfde te zeggen. Ze was geil. Ordinair geil, zoals Kamila het zou zeggen. En ze wilde mij.

Die realisatie deed me aarzelen. Alles in mij schreeuwde om haar aan te raken, haar te laten voelen wat ik voelde. Het was bijna alsof ze het van me verwachtte, alsof dit moment onvermijdelijk was. Maar dat was het niet. Het hoefde niet te zijn. Toch maakte die twijfel me zwak. Hoe ver zou ze gaan, als ik haar die kans gaf? Hoe ver wilde ik zelf gaan?

Ik dacht aan Kamila, aan haar woorden, aan haar blik toen ze me verliet. Ik dacht aan Willemijn, aan hoe fragiel ze was, hoe afhankelijk. Maar bovenal dacht ik aan Eke, en aan wat ze op dat moment betekende. Ze was meer dan een verleiding. Ze was een keuze. En ik wist niet of ik klaar was om die te maken.

Ik stond tegenover haar, en alles in mij was verdeeld. De aantrekkingskracht die Eke altijd op me had uitgeoefend, hing als een onzichtbare kracht tussen ons in. Ik wist dat ik nu kon happen. Eén stap, één aanraking, en Eke zou deze avond de mijne zijn. Ik kon haar nemen, de spanning laten ontploffen en haar na afloop vertellen hoe hypocriet ik haar vond tegenover Willemijn. Na de seks, mocht het zover komen. Maar dat was precies het probleem. Het zou de vriendschap vernietigen, misschien wel meer dan dat. Toch voelde de verleiding als een stuwende kracht, bijna onmogelijk te negeren.

Maar ik wist beter. Dit kon niet. Dit mocht niet. Wat ik wél kon doen, was zeggen wat er in me speelde. Haar vertellen hoe ik haar gedrag naar Willemijn zag. Niet wat ik voor haar voelde – daar was geen ruimte voor nu – maar hoe ik haar soms hypocriet vond. Toch voelde ook dat verkeerd. Ik kende Eke goed genoeg om te weten dat ze zulke woorden niet zonder pijn zou ontvangen. Ze zou zich verdedigen, in de tegenaanval gaan, of erger: breken. En dat laatste, dat wilde ik niet.

Mijn blik gleed naar haar gezicht. Haar blauwe ogen keken me aan, verwachtingsvol maar ook kwetsbaar. Alsof ze hoopte dat ik iets anders zou zeggen, iets dat de spanning tussen ons zou oplossen op een manier die haar niet in het nauw dreef. Ik zuchtte, en het voelde alsof die zucht meer woog dan mijn lichaam kon dragen. Ik moest het simpel houden.

"Eke," begon ik, mijn stem zo kalm mogelijk. "Wil je alsjeblieft weer normaal doen tegen Willemijn?"

De woorden leken door de lucht te snijden. Geen agressie, geen harde toon, maar de lading die ze droegen, was onmiskenbaar. Ze schrok. Ik zag het aan de manier waarop haar ogen groter werden, haar ademhaling stokte. Eerst stamelde ze wat, maar geen woorden kwamen eruit. Ze wist niet hoe te reageren. Misschien omdat ze iets heel anders had verwacht, iets intiemers of zachters. Of misschien omdat ik haar zo direct confronteerde met haar eigen gedrag.

En dan noemde ik Willemijn. Dat was het punt waarop alles leek te verschuiven. Ik kon zien hoe het haar raakte. Dat ik het gezien had. Dat ik me had uitgesproken. Dat ik niet blind was voor wat er gaande was tussen haar en Willemijn – en hoe dat verkeerd voelde.

"Hoe kan je zo tegen haar doen? Ze is je vriendin. Ze heeft je nodig." Mijn stem bleef rustig, maar het gewicht van mijn woorden was niet te missen. Ik wist hoe moeilijk dit voor haar moest zijn, maar ik moest dit zeggen. Want Willemijn was nu alleen. Zonder Kamila. En dat kon ik niet accepteren.

Eke draaide zich van me af, haar schouders hingen laag. Ze wist het. Ze wist dat ik gelijk had. Maar de strijd in haar was zichtbaar. Haar rug bleef naar me toe gekeerd, en ik zag hoe haar hoofd langzaam vooroverviel. Zelfs in haar kwetsbaarheid was ze mooi. Perfect. Maar deze keer voelde het anders. Dit beeld wekte geen lust, maar een ander soort bewondering. Ze was prachtig, omdat ze eindelijk liet zien hoe hard ze worstelde.

"Ook al ben je het er niet mee eens," vervolgde ik, mijn toon iets zachter. "Je kan dit haar niet maken. En dat weet je zelf ook heus wel." Ik bleef op haar inpraten, mijn woorden zorgvuldig gekozen. Ze moest dit horen, en ik moest het zeggen. "We doen allemaal wel eens iets wat niet mag. Kijk naar mij. Je weet wat ik doe. Wat ik deed met Elise. Hoe ik met Kamila omga. Dat mag toch ook niet? Maar dat pik je wel." Mijn woorden waren niet bedoeld om haar aan te vallen, maar om haar te laten inzien hoe onlogisch haar gedrag naar Willemijn was.

Ik pauzeerde even, de stilte tussen ons was gespannen maar niet ondraaglijk. Toen voegde ik er zachtjes aan toe: "En wat jij voor mij voelt?" De vraag hing in de lucht. Ik zei het niet als beschuldiging, maar als een feit. We wisten allebei dat het waar was, al hadden we het nooit echt meer uitgesproken.

Ik zag hoe ze langzaam een hand naar haar gezicht bracht, haar mouw omhoog trok en haar tranen wegveegde. Ze liet me niet zien dat ze huilde, maar de natte vlek op haar mouw sprak boekdelen. Haar ademhaling was onregelmatig, haar schouders trilden licht. Ze draaide zich niet om, keek me niet aan. In plaats daarvan rechtte ze haar rug, ademde diep in, en nam een besluit. Zonder een woord te zeggen, pakte ze haar jas van de kapstok. Haar bewegingen waren gecontroleerd, maar ik zag de spanning in haar handen, de aarzeling in haar passen.

Het belletje boven de winkeldeur rinkelde zacht toen ze die opende. Ze keek niet meer om. De deur viel achter haar dicht, en daarmee sloot ze het moment af. Voor nu, in ieder geval. Ik bleef achter in stilte, omringd door de echo van alles wat niet gezegd was.

-