Mijn ademhaling komt langzaam tot rust terwijl ik achterover in de stoel leun. Mijn benen gespreid, mijn lichaam nog natrillend van de climax die Kamila me zojuist heeft bezorgd. Ik voel de warmte van haar lichaam nog op mijn huid, het klamme van haar zweet vermengd met het mijne. Maar vooral voel ik hoe mijn zaad zich een weg baant, langzaam en prikkelend, langs mijn lul naar beneden. Een sensatie die me doet huiveren. Het kriebelt, tergend traag, en met het uitzicht voor me weet ik dat ik er niet lang van zal bijkomen. Mijn lichaam reageert zoals het altijd doet bij Kamila—bij haar spel, bij haar schoonheid, bij haar zinderende manier van doen.

Want voor me zie ik hoe Kamila zich richting Willemijn beweegt, nog naakt, nog nagenietend, haar ademhaling nog onregelmatig. Maar ze is niet klaar. Niet echt. Ze wil dit. Ze wil haar.

Ze kust Willemijn teder op de mond. Geen plagerige kus, geen speelse happen. Maar een echte, oprechte kus. Eén met geduld, met aandacht. Willemijn, die een moment aarzelt, maar zich dan overgeeft. Haar lippen ontspannen tegen die van Kamila, haar lichaam blijft stil, maar haar handen zoeken houvast.

En terwijl ze haar blijft kussen, haar geruststelt zonder woorden, glijden Kamila’s vingers naar beneden. Tergend traag zoekt ze de rand van Willemijns jurk, pakt de dunne stof tussen haar vingers en trekt hem langzaam omhoog.

Ik kijk. Mijn ademhaling wordt weer zwaarder.

Haar dijen komen als eerste bloot. Stevig, maar slank en gevormd, sportief zoals ik me herinnerde. Ik weet nog hoe ze voelde, hoe haar spieren spanden onder mijn aanrakingen. Hoe haar huid zacht aanvoelde tegen mijn lippen, mijn tong. Hoe ze rilde van opwinding terwijl ze dat probeerde te verbergen.

De stof glijdt verder omhoog. Haar heupen. Haar ondergoed. Simpel en bescheiden, net als de eerste keer met mij. Ik herken het meteen. Dat was geen toeval. Dit is haar verleidelijke ondergoed. De lingerie die ze draagt als ze verleid wil worden. Als ze zelf wil verleiden. Mijn blik kruist die van haar. Ze weet dat ik het doorheb.

En mijn lul? Die begrijpt het ook.

Ik beweeg. Ik wil niet langer alleen maar kijken. Genoeg toegezien. Ik wil haar voelen.

Zonder twijfel sta ik op, de stoel schuift lichtjes achteruit over de keukenvloer. Willemijn kijkt op, een mengeling van opwinding en spanning in haar blik. Ik leg mijn hand op haar rug en breng mijn lippen naar de hare. Kus haar met een diepere honger dan eerder. Haar lippen openen zich vanzelf.

Kamila kijkt toe, haar ogen glinsteren. Tevreden. Gelukkig. Dit was goed. Dit was juist.

Ik reik naar haar hand. En naar Willemijns hand. Mijn vingers omklemmen de hunne, stevig maar geduldig.

Geen haast.

Ik trek hen mee.

Uit de keuken. De gang door. De trap op.

Ons bed in.

En daar, met zachte lakens en een zee van ruimte, zou Willemijn eindelijk alles ontdekken.

Het voelt alsof de wereld is gekrompen tot dit bed, tot deze lakens die zacht tegen onze huid strijken, tot de warme lichamen die zich om me heen bewegen. De buitenwereld bestaat even niet meer. Alleen Willemijn, Kamila en ik. En wat we hier samen delen.

Willemijn weet niet goed wat ze meemaakt. Ik voel het aan de manier waarop ze op me ligt—niet gespannen, niet onzeker, maar zoekend. Nieuwsgierig. Haar lichaam warm tegen het mijne, haar borst half tegen mijn zij gedrukt, haar dij over mijn heup. Haar ademhaling versnelt telkens als mijn vingers haar huid ontdekken, de zachte rondingen van haar borsten strelen. Ze is klein en compact, stevig en zacht tegelijk, en mijn hand past perfect om haar heen. Ik voel hoe haar tepels hard worden onder mijn aanrakingen, hoe haar huid tintelt als mijn duim cirkels trekt over haar gevoelige plekken.

Onze lippen vinden elkaar weer. We zeggen niks. Woorden zouden dit moment alleen maar verstoren. Ik proef haar zachte, tedere kus, haar voorzichtige, maar steeds gretigere tong die met de mijne speelt. Ze is eraan gewend geraakt, aan mij, aan ons, aan hoe we haar in onze wereld trekken zonder haar te dwingen. Mijn hand streelt verder, glijdt van haar borst naar haar zij, en dan iets lager, over de ronding van haar heup.

Kamila kijkt op ons neer. We stoppen haar niet. Waarom zouden we?

Zij is de verbindende factor tussen ons.

Zij is degene die me compleet kent, die me al zo vaak heeft gehad, en die nu mijn lichaam deelt met Willemijn zonder jaloezie, zonder onzekerheid. Haar ogen glinsteren terwijl ze zich langzaam op mij laat zakken. Ze was op mijn schoot gaan zitten, mijn lul in haar hand, nog glanzend van de zaadlozing van daarnet. Maar dat maakte niet uit. Niet voor Kamila. Niet voor mij. Ze bracht me naar haar toe, gleed tergend langzaam naar binnen, vulde zich met wat al van haar was.

Langzaam bewoog ze op en neer. Het was geen neuken, niet echt. Niet de ruige, bezwete, onstuimige seks die we vaak hebben. Dit was iets anders. Iets zachts, intiems. Alsof ze liet zien hoe het moest. Alsof ze voordeed hoe Willemijn straks kon komen te zitten, hoe haar lichaam zich straks om me heen kon sluiten.

Mijn hand rustte op Kamila’s heup, voelde hoe ze haar bewegingen perfect controleerde, hoe haar lichaam zich telkens net genoeg optilde om me bijna te verliezen, om me dan weer diep te nemen. Willemijn keek naar haar. Naar ons. Haar ademhaling werd zwaarder. Ik kon niet zeggen of het spanning was, of opwinding, of beide. Maar haar hand, die voorzichtig op mijn borst lag, had haar grip verstevigd. Ze was betrokken. Ze voelde dit.

En Kamila wist dat.

Ze liet haar vingers over haar eigen dij glijden, langzaam, uitdagend. Trok zachte strepen over haar huid, liet haar hand dan over mijn buik gaan, over mijn heup, en weer terug naar haar eigen lichaam. Mijn andere hand bleef gevuld met Willemijns borst, en toen ik zachtjes in haar tepel kneep, kreunde ze schokkerig tegen mijn lippen aan. Alsof ze zich niet kon inhouden. Alsof het haar overviel.

Drie lichamen. Drie stemmen. Een zacht samenspel van gehijg en gekreun.

Ik voelde hoe Kamila’s lichaam mij volledig omsloot, hoe ze mij met haar warmte omhulde, hoe ze met kleine bewegingen speelde met mijn gevoeligheid. Haar glibberige, natte binnenste trok me telkens weer in haar, en mijn lul was weer zo hard als hij maar wezen kon. Klaar om meer te geven, klaar om meer te nemen.

Of Willemijn er klaar voor was of niet.

Kamila trekt zich langzaam terug, haar lippen nog even op mijn buik rustend voordat ze zich losmaakt. Het is een beeld dat zich in mijn hoofd brandt: haar gehavende ademhaling, haar licht glimmende huid, haar blik die nog steeds straalt van de opwinding terwijl ze naar Willemijn kijkt. Mijn lul klapt slap tegen mijn onderbuik, nog nat en glanzend van haar, en ik weet dat ik er niet lang zo bij zal liggen. De spanning in de kamer is te intens, te geladen om niet verder opgepakt te worden.

Kamila verlegt haar aandacht zonder enige haast, zonder iets te zeggen. Ze kruipt soepel tussen Willemijns dijen door, haar vingers rustend op de zachte huid, strelen zonder direct bezit te nemen. Willemijns borstkas rijst en daalt sneller dan voorheen, haar ademhaling verraadt haar opwinding en haar onzekerheid tegelijk. Ik voel hoe ze zichzelf schrap zet tegen mijn lijf, alsof ze in mij een soort houvast zoekt. Haar warme huid tegen de mijne, haar borsten zacht tegen mijn ribben, haar benen iets opgetrokken en onbewust verder geopend voor wat onvermijdelijk is.

Ik hoef niet te kijken om te weten wat Kamila doet, maar ik doe het toch. Ik volg haar bewegingen, de manier waarop ze de stof van Willemijns slipje vastpakt, haar vingers eronder schuift en even wacht. Even dat moment laat bestaan, de spanning bijna tastbaar maakt. Willemijn lijkt het zelf nauwelijks door te hebben, maar haar heupen reageren als eerste, een subtiele beweging omhoog, een onuitgesproken toestemming. Kamila glimlacht, een zwoele blik die even mijn kant op glijdt, alsof ze wil laten zien dat ze precies weet wat ze doet. En dan trekt ze het stukje stof omlaag, met dezelfde sensuele zorgvuldigheid waarmee ze altijd handelt. Willemijns huid komt bloot, haar dijen rillen zacht, en ik zie hoe Kamila haar blik over haar heen laat glijden, bewonderend, genietend van de aanblik voordat ze haar hoofd naar beneden laat zakken.

Willemijn kreunt in mijn mond zodra Kamila haar raakt. Een geluid dat ergens diep uit haar binnenste komt, alsof ze zichzelf er net zo door overvalt als ik. Ze verstijft kort, haar vingers grijpen steviger in mijn huid, maar haar benen blijven open. Haar ademhaling stokt, hervat zich in een sneller ritme, en ik voel de spanning in haar lijf veranderen. Ik weet precies waar Kamila haar tong nu is, wat ze aan het doen is, hoe ze haar vingers gebruikt om Willemijn te laten wennen, haar te laten ontspannen, haar het plezier te laten voelen zonder dat ze zich er nog tegen kan verzetten.

Mijn lippen blijven op de hare, maar ik voel haar nu echt smelten, haar lichaam geeft zich over, en terwijl Kamila haar tong langzaam beweegt, haar speelse likken afwisselt met diepere strelingen, merk ik hoe Willemijns vrije hand naar beneden glijdt. Eerst over haar eigen buik, aarzelend, en dan verder naar mij, naar het enige wat nog tussen ons in ligt. Mijn pik is hard tegen haar onderbuik gedrukt, nog steeds kloppend van Kamila’s eerdere werk, maar Willemijn aarzelt niet meer. Haar vingers raken me, tasten voorzichtig langs de schacht, volgen de natte contouren die achtergebleven zijn. Ik voel hoe ze me omklemt, hoe haar grip zich verstevigt, hoe ze experimenteel haar duim langs mijn eikel laat glijden.

Ik hijg tegen haar lippen, een geluid dat ze onmiddellijk beantwoordt met een kreun die haar hele lichaam lijkt te laten trillen.

Ze wil dit. Ze wil Kamila’s tong en ze wil mijn lul.

Het ene krijgt ze al.

Het andere zal niet lang op zich laten wachten.

Kamila beweegt haar tong met een geduld dat haar typeert, methodisch en speels tegelijk, terwijl Willemijn steeds verder ontspant onder haar aanrakingen. Haar dijen blijven een fractie gespannen, maar haar ademhaling verraadt hoe diep ze zich al laat meevoeren. Ze houdt haar hand nog steeds om mijn schacht, haar grip onbewust strakker naarmate haar eigen genot oploopt. Ik voel haar vingers langs de natte huid glijden, experimenterend, haar duim die af en toe mijn eikel raakt, nog onwennig, maar niet aarzelend. Ze is nieuwsgierig, onderzoekt me terwijl ze zich tegelijkertijd overgeeft aan wat Kamila met haar doet.

Ik kijk toe, gefascineerd door de uitdrukking op haar gezicht. Het is een mengeling van overgave en verwondering, haar lippen licht van elkaar, haar ogen half gesloten, haar borsten rijzend en dalend met haar steeds snellere ademhaling. Kamila’s tong blijft haar bewerken, kleine, nauwkeurige likken, afgewisseld met diepere strelingen die Willemijn’s hele lichaam laten trillen. Haar grip op mij verstrakt onbewust telkens wanneer Kamila een gevoelige plek raakt, haar pols beweegt onregelmatig op en neer langs mijn schacht, nat en glibberig van alles wat er eerder al gebeurd was.

Ik voel haar twijfel als ze met haar gezicht dichter naar mijn lul beweegt. Ze blijft me aftrekken, langzaam, zoekend, maar de afstand tussen haar lippen en mijn eikel wordt steeds kleiner. Ze hijgt zachtjes, haar warme adem raakt mijn huid. Ze durft niet, nog niet. Maar ze wil wel. Ik zie het in de manier waarop ze naar me kijkt, hoe haar tong kortstondig haar eigen lippen bevochtigt alsof ze zich voorbereidt.

Ik beslis voor haar. Zonder haar hand los te trekken, glijd ik onder haar vandaan, mijn lichaam soepel bewegend terwijl ik mijn schacht zachtjes langs haar wang strijk. Een subtiele, stille aanmoediging. Willemijn’s ogen flitsen omhoog, kort zoekend naar bevestiging. Ik geef haar een kleine knik, een glimlach die haar geruststelt. Haar vingers omklemmen me opnieuw, maar deze keer buigt ze zich verder voorover. Haar lippen raken me, eerst schuchter, nauwelijks voelbaar. Dan iets steviger, iets moediger.

Ik kreun zachtjes, mijn hand rustend in haar haar, terwijl Kamila haar onderlichaam blijft bewerken. Willemijns lichaam schokt kort van de intensiteit, maar ze laat zich niet afleiden. Haar mond opent zich, omsluit me onhandig, onwennig. Ze weet niet goed wat ze doet, maar haar enthousiasme maakt het goed. Haar tong is voorzichtig, haar bewegingen onzeker, maar de warmte van haar mond, het idee dat ze dit voor het eerst doet, maakt het allemaal des te opwindender.

Ik laat me achterover zakken, mijn hoofd rustend op het matras. Mijn blik dwaalt naar beneden, naar het beeld van Willemijn op haar zij, haar dijen gespreid, Kamila liggend tussen haar benen, volledig opgaand in het plezier dat ze haar geeft. Willemijn kreunt diep, haar lippen nog om mijn schacht, en ik voel de vibraties door me heen gaan. Haar ademhaling wordt schokkerig, haar lichaam spant zich aan. Ze nadert haar climax, en ik voel het gebeuren.

Wanneer Kamila haar laatste beweging maakt, haar tong cirkelend over die ene plek die Willemijn volledig laat bezwijken, kreunt ze luid tegen mijn huid aan, haar hele lichaam trillend van het genot. Haar greep op mij verstrakt even, haar mond blijft om mijn eikel heen, en ze schokt tegen Kamila’s mond terwijl haar orgasme door haar lijf golft.

Ze heeft zich volledig overgegeven.

Twee keer. Eerst aan Kamila’s tong. En nu, met haar lippen om mijn lul, aan iets waarvan ze nooit had gedacht dat ze het zou willen. Maar tegenzin? Die is nergens te bekennen.

Ik voel het aan alles. Dit is het moment. Willemijn komt langzaam weer bij, haar borstkas rijst en daalt nog steeds onregelmatig van haar intense orgasme. Mijn lul ligt niet meer in haar mond, maar haar lippen zijn rood en vochtig, haar blik nog steeds wazig en gevuld met opwinding. Kamila en ik kijken elkaar even aan terwijl we wat overeind komen, onze ogen spreken boekdelen. We weten precies wat hier gaat gebeuren. Dit was onvermijdelijk. Dit moest vanavond gebeuren. Dit is waarom Willemijn hier was. Dit is waarom Kamila erbij was.

Willemijn ligt midden in het bed, haar blonde haren wild over het kussen verspreid, haar naakte lichaam nog na hijgend van wat Kamila haar net gegeven heeft. Ik beweeg me langzaam naar voren, mijn knieën tussen haar benen, mijn handen naast haar hoofd op het matras. Mijn lichaam boven het hare, mijn blik vast op die van haar. Ze schrikt als ik me over haar heen beweeg, haar ademhaling stokt even, haar ogen groot. Maar er zit geen afwijzing in. Alleen die ene mix van verlangen en angst voor het onbekende.

Kamila ligt ontspannen naast ons, volledig in haar element, alsof ze Willemijn met pure aanrakingen en geruststellende woorden wil laten voelen dat ze veilig is. Haar vingers glijden over Willemijns arm, over haar zij, rusten even op haar heup. Kleine, troostende strelingen die subtiel maar doelbewust zijn. Ze kust haar schouder, haar hals, fluistert dingen in haar oor die ik niet kan verstaan, maar die Willemijn langzaam laten ontspannen.

Mijn stijve rust op haar buik, warm en zwaar tegen haar huid, en ik beweeg mijn heupen iets zodat mijn eikel als vanzelf naar beneden glijdt, langs haar zachte huid, tot tussen haar dijen. Mijn ademhaling verdiept zich. Ik voel hoe haar lichaam reageert. Het subtiele spannen van haar spieren, het bijna onmerkbare kantelen van haar heupen. Ze ligt stil, maar ze wacht. Ze anticipeert.

Ik dwing niets af. Dat hoeft niet. Dit gaat vanzelf.

Onze lippen vinden elkaar opnieuw, en voor de eerste keer deze avond zoen ik haar écht. Niet vluchtig, niet aftastend, maar vol. Ik proef haar, voel hoe haar lippen zich openen, hoe haar tong voorzichtig de mijne opzoekt. Mijn hand glijdt over haar zij, over haar heup, terwijl Kamila zich bij ons voegt. Eerst een kus tegen Willemijns kaak, dan tegen mijn hals, en dan… haar lippen tegen die van mij, terwijl Willemijn toekijkt. We wisselen elkaar af, onze tongen ontmoeten elkaar in een zwoele, wellustige dans.

Willemijns benen spreiden zich langzaam, bijna onbewust, haar lichaam volgt haar instinct. Ze heeft tijd nodig. En die krijgt ze. Maar in haar ogen zie ik de overgave. De wil. Dit is eng, dat voel ik. Maar dat ze dit wil, is overduidelijk.

Ik beweeg mijn heupen iets meer, mijn eikel strijkt nu al langs haar vochtige schaamlippen. Een zachte siddering gaat door haar lichaam als ze voelt hoe ik tegen haar op en neer beweeg, aftastend, speels, zonder enige druk. Kamila blijft ons aanmoedigen, haar handen blijven Willemijn strelen, kussen, geruststellen.

En dan, zonder enige waarschuwing, valt mijn eikel precies op het juiste plekje.

Willemijn hapt naar adem, haar vingers klauwen in de lakens, haar dijen spannen zich even. Dit is het moment waarop de grens tussen verlangen en realiteit verdwijnt. Dit is het moment dat er geen weg meer terug is.

Dit is niet de eerste keer. Niet de eerste keer dat ik een meisje ontmaagd. En toch voelt het alsof het dat wel is. Elke keer is anders. Elke keer is een moment op zich. Voor Kamila was ik de eerste. Hoe anders was dat? Hoe vanzelfsprekend voelde het toen? En later, Eke in de winkel... Daar gleed ik zo naar binnen. Geen tijd om te twijfelen, geen keuze zelfs—haar lichaam had al voor ons besloten. Elise en Hyun… ook hun eerste keer was met mij. Al weet ik van Elise niet eens meer zeker of dat waar was, maar het voelde toen wel zo.

Punt is dat al die keren hun eigen schoonheid hadden. Elk op hun eigen manier. En dit moment? Dit is weer iets compleet anders. Zo teder. Zo langzaam. Zo puur. Hoe Willemijn zich voor me opent, voor ons opent, niet alleen figuurlijk, maar nu ook letterlijk. Ik voel haar gespannen ademhaling tegen mijn huid, haar vingers die zich even stevig in de lakens grijpen. Ze wil dit. Maar het blijft spannend.

De herinnering aan Eke van haar eerste keer hangt nog ergens in de lucht. Dat is het vreemde van vanavond. We zijn ons er alledrie bewust van, maar niemand zegt er iets over. Willemijn was wel aan de pil. Gelukkig maar. Handig ook, met haar werk in de apotheek. Toch is het niet iets waar ik me op richt. Dit moment draait om haar, om ons, om de eerste keer dat ik haar lichaam volledig mag nemen.

Voorzichtig druk ik mijn eikel tegen haar natte, strakke ingang. Haar benen spannen zich onder mijn aanraking, haar adem stokt. Ik word niet meteen toegelaten. Logisch. Haar lichaam moet wennen, moet zich aanpassen. Ik trek me rustig terug, laat haar wennen aan de druk, doe alleen wat goed voelt. Zelfs als dat betekent dat ik amper naar binnen kom in het begin. Dit moet kloppen. Voor ons beiden.

Kamila ziet het, voelt het. Ze is de steun die Willemijn nu nodig heeft. Haar handen strelen haar zachte huid, haar lippen fluisteren geruststellende woordjes in haar oor, haar mond drukt tedere kusjes op haar hals, haar schouder. En terwijl ik Willemijn blijf zoenen, blijf aanraken, geef ik haar de tijd. Geen haast. Geen dwang.

En tijd geeft altijd de oplossing.

Langzaam beweeg ik heen en weer, niet meer dan een paar millimeter in haar. Net niet volledig naar binnen. Net genoeg om haar te laten wennen. Haar lichaam reageert, haar spieren ontspannen zich met elke zucht, elke aanraking van Kamila en mij. En dan, onverwacht, schiet ik opeens iets verder.

Haar hele lichaam trekt samen, haar nagels klemmen zich even stevig in Kamila’s schouder. Haar mond opent zich in een stille kreun. Haar ogen flitsen naar de mijne, een mengeling van spanning en intens gevoel. Maar ze fluistert iets tegen me. Geen stop, geen twijfel. Maar een simpel, verlangend: “Meer.”

Mijn vingers strelen haar buik, haar dijen, Kamila’s handen volgen mijn bewegingen. Ik geef haar precies wat ze vraagt. Langzaam duw ik verder, voel ik hoe ze zich om mij heen sluit, hoe haar strakke warmte me volledig omhult. Haar mond blijft iets open, haar ogen worden steeds dromeriger, haar ademhaling versnelt. Ze kust mij, Kamila, afwisselend, als een golf van overgave haar langzaam overspoelt. Haar handen beginnen ons ook te strelen, haar vingers volgen de contouren van mijn rug, de zachte rondingen van Kamila’s borsten.

Elke beweging maakt het makkelijker. Elke beweging maakt het lekkerder. Zo hoort het.

Mijn ritme wordt iets regelmatiger. In en uit. Langzaam. Niet te diep. Maar steeds verder. Willemijn kreunt nu samen met mij. Ze voelt goed. Zo ongelooflijk goed. Het is een geluk dat ik al een climax heb gehad, anders had ik het nu al niet meer gehouden. Ze is zo strak, zo warm, zo krap om me heen en zo nat dat het voelt alsof ik mezelf er volledig in verlies. Maar ik hou me in.

Dit is voor haar. Voor ons.

En nu weet ik het zeker. Dit is niet zomaar een eerste keer. Dit is een moment dat we alledrie nooit meer zullen vergeten. En laat dat nou net de bedoeling zijn.

We vinden elkaar nu compleet. Het voelt alsof we geen drie lichamen meer zijn, maar een eenheid. Ik en Willemijn, versmolten in elkaar, verbonden op een manier die we nooit hadden kunnen voorspellen. Maar ook Kamila is er, dichtbij, haar warme handen en zachte lippen constant aanwezig, een fluistering van genot over onze lichamen. Ze zuigt op Willemijns tepels, haar tong speelt met de gevoeligheid ervan terwijl haar hand verleidelijk over haar onderbuik glijdt. Ze is niet zomaar een toeschouwer; ze is onderdeel van dit moment, een sturende kracht die Willemijn verder het onbekende in leidt.

Ik voel hoe mijn ademhaling onregelmatiger wordt. Mijn hartslag bonkt in mijn borst, mijn spieren spannen zich aan terwijl mijn lichaam steeds heftiger op Willemijns reageert. Mijn stoten worden feller, dieper, en ze laat het toe. Meer nog—ze wil het. Ze kreunt, haar vingertoppen drukken in mijn rug, haar benen omklemmen me steviger. Ik voel haar verlangen groeien, voel hoe ze zichzelf volledig aan mij overgeeft.

Haar ogen zoeken de mijne. Eerst alleen met haar blik, haar hijgende ademhaling. Dan met zachte, gebroken woorden. Aanmoedigend, verlangend. Ze trekt me tegen haar aan, duwt haar heupen omhoog zodat ik dieper in haar glijd. Dieper. Sneller. Beter. Harder. Lekkerder. Alles wat ze zich had voorgesteld en meer. Het wordt ons allebei te veel.

Mijn ogen schieten even naar Kamila, die grijnzend toekijkt. Die blik. Dat duivelse twinkeling in haar groene ogen. Dit was wat ze wilde. Dit was haar bedoeling geweest, en het was haar gelukt. Ze had Willemijn in onze wereld getrokken, had haar over de drempel geholpen, had van deze avond een overwinning voor iedereen gemaakt. En nu? Nu was er alleen nog het onvermijdelijke.

Mijn lichaam verliest de controle. Willemijns ook. We smelten samen in dat laatste moment van absolute overgave, onze lichamen bewegen als één terwijl het orgasme ons overspoelt. Mijn spieren spannen zich, mijn heupen drukken zich voor de laatste keer diep in haar terwijl ik me volledig in haar leegspuit. Het voelt als de eerste keer vanavond, alsof ik al mijn energie in haar stort, alsof ik haar voor altijd claim.

Willemijn kreunt luid, haar hele lichaam trekt samen terwijl ze me volgt, haar climax synchroon met de mijne. Kamila kijkt toe, haar vuurrode haar valt speels over haar schouders terwijl ze met haar vingers over Willemijns buik cirkelt. Ze ziet het, hoort het, voelt het zelfs zonder het zelf te ondergaan. En ze geniet ervan.

Ik trek Willemijn krampachtig tegen me aan, alsof ik haar nooit meer los wil laten. Haar zachte huid drukt tegen de mijne, ons bezwete lichaam één warme, dampende massa. Mijn lippen rusten in haar hals, mijn ademhaling zwaar, uitgeput, voldaan. Ik ben op. Mijn hele lichaam tintelt van de sensaties die nog na-echoën in mijn spieren. En het stelt me gerust om te voelen hoe Willemijn ook nog ligt na te hijgen, haar handen dolend over mijn rug, mijn zij, mijn armen—dankbaar, hongerig, verlangend naar meer.

Langzaam, onvermijdelijk, glijd ik uit haar. Mijn lul is nog steeds gevoelig, bedekt met ons gedeelde genot, terwijl ik me moeizaam overeind duw. Voor mij liggen ze. Twee godinnen. Twee vrouwen die ik begeer, die ik heb gehad, die ik heb geclaimd. Beiden mijn minnaressen, mijn trofeeën van deze nacht.

Maar ik weet ook wat morgen komt. Ik weet dat er maar één met me meegaat. Of beter gezegd, dat ik met haar meega. Kamila. Zij zal elke nacht zo voor me liggen, haar lichaam beschikbaar, haar verlangens even intens als de mijne. Alleen of met een ander. Met wie? Dat zal de toekomst ons vertellen.

Voor nu is er enkel deze nacht. En de wetenschap dat ik, hoe dan ook, altijd iets zal achterlaten.

*

*

Beste Lezers,

Hierbij sluit ik weer een hoofdstuk in het verhaal af. Ik weet nog niet of ik op dezelfde weg qua vertellen door wil gaan, of er meer een soort reisverslag van ga maken met korte scenes waarin de seks vooral belangrijk is en daarna pas het verhaal. Het zal vast niet lang duren voordat er weer wat verschijnt. Waarschijnlijk ben ik er al mee bezig als dit deel op de site verschijnt.

Laat me vooral weten wat je van het verhaal vindt. En tot snel.