’s Morgens in Gorinchem werd ik natuurlijk nogal in de mangel genomen over de sport van de afgelopen vrijdag. “Misschien is het verstandig dat je iemand je wéér een dreun op je kop laat geven, Kees. Doet waarschijnlijk minder pijn dan de les van Mariëtte komende vrijdag!” Terwijl hij dat zei, keek Theo me nogal wraakzuchtig aan. “Jij moet niet piepen, meneer de directeur. Terwijl jij gesjouwd werd, maakte je nog een opmerking over een plekje waar je je moede hoofd kon laten rusten… Of beter gezegd: twéé plekjes.”
Zijn mond viel open. “Hoe weet jij…” Ik maakte een gebaar naar de rest van de meute. “Ik heb hier een goeie inlichtingendienst georganiseerd, meneer. Met zwijgplicht. Maar soms lekt er wel eens iets. En wellicht lekt er ook iets richting de groot-aandeelhoudster van DT. Je weet maar nooit…” Theo gromde iets onverstaanbaars en werd uitgelachen.
Irene nam het voor hem op. “Ach Theo… Laat ‘m kletsen. Hij is waarschijnlijk alleen maar jaloers.” Joline schoot in de lach. “Jij snapt het, Irene!”

Kortom: het was goed om weer terug te zijn in Gorinchem. De hele dag was ik samen met Rogier druk bezig met het ziekenhuis; de andere teamleden met hun eigen projecten en samen zetten we de puntjes op de i voor het project op de boorplatforms. Joline had te horen gekregen dat ze de eerste twee weken van November in Roemenië verwacht werd, dus daar moest ook de nodige aandacht aan worden gegeven. Gelukkig viel de week die ik op de Noordzee zou vertoeven niet samen met de stage van Joline; de renovatie van het eerste platform, waar ik bij zou zijn, viel in de laatste week van November.
Rob lachte gemeen toen hij het tijdens de lunchpauze hoorde. “November op de Noordzee? Nou, zorg maar voor voldoende kotszakjes, Kees!” Ik leunde even naar hem toe en zei zachtjes: “Wie was het ook alweer die tijdens een proefvaart op een scheepje van Damen op nog geen nautische mijl uit de pieren van Hoek van Holland kotsend over de brugvleugel hing? Volgens mij was jij dat, Robbie Boogers… Nog één zo’n opmerking over kotszakjes en ik denk dat ik het verhaaltje over jouw zogenaamde zeebenen even ga vertellen hier…” Een bijzonder giftige blik was het antwoord, maar verder deed hij er het zwijgen toe.

We hadden dus nog twee weken voordat Joline zou vertrekken, en die waren best druk met voorbereidingen. Ze zou veel bij Damen zijn, en dus had Theo Gonnie tijdelijk tot Hoofd Backoffice gemaakt. Met het bijbehorende salaris. Harm, onze personeelsman, sputterde tijdens de teamleidersvergadering tegen, maar maakte Theo korte metten mee.
“Harm, Gonnie doet het werk van Joline. Dan moet ze daar ook voor beloond worden. Punt. DT doet niet aan verkeerde zuinigheid over de ruggen van het personeel. In dat personeel zit onze kracht, dat weet je ondertussen wel. Als je het daar niet mee eens: prima, dat mag. Ik nodig je dan uit om uit te leggen waarom je het er niet mee eens bent. Dat mag nú, maar als je dat liever wil, ook in een één op één gesprek. Zeg het maar.”
Harm haalde adem. “Dan nú, Theo. Gonnie is niet gekwalificeerd voor dat werk. Ze is slechts Bachelor, geen Master. Verdient dus dat salaris niet.”
Joline sprong bijna over de tafel. “Dus jij beweert met droge ogen dat ik mijn salaris niet verdien, Harm? Want ik ben ook ‘slechts’ Bachelor, geen Master. En voor alle duidelijkheid: Jij zit in dezelfde schaal als ik, en als het om opleidingen gaat: Jij hebt HBO-P. Bent ook ‘slechts’ Bachelor. Wel even consequent blijven, Harm.”
Theo wenkte. “Joline, rustig. Als jij zo kijkt, ben ik bang dat de ramen hier smelten door je felle ogen… Harm, geef daar eens een onderbouwd antwoord op, alsjeblieft.” Het bleef stil. “Mooi. Dan ga ik ervan uit dat de salarisstrook van Gonnie, voor de tijd ze Joline vervangt, dus vanaf vandaag, het juiste bedrag laat zien: het salaris van teamleider, mét haar huidige trede.”
Hij lachte even naar Joline. “Die twee tredes hoger is dan die van jou, Jolien.” “Prima. Dat verdient ze ook, Theo.” “Mooi. Volgende item op de agenda, dames en heren…”

’s Avonds thuis kwam Joline op dit incidentje terug; in de auto kon het niet, met Zelda achterin. “Kees, ik stond op het punt om Harm aan te vliegen… Met z’n ‘slechts’ Bachelor… Is hij nou helemaal betoeterd…” “Rustig, meisje Jonkman. Gelukkig weet Theo wie Gonnie is en kan haar op waarde schatten. En dat heeft hij uitstekend gedaan. Zonder Harm keihard af te vallen; die kastanjes heb jij voor hem uit het vuur gehaald.” Joline bromde: “Het zal nog wel even duren voordat ik met Harm een gezellig gesprekje aan ga, Kees. Vandaag heeft hij het behoorlijk verprutst bij me.”
“Doe maar als je je Mastertitel binnen hebt, schoonheid. Wie weet draait hij dan om als een blad aan een boom.” Ze keek me aan. “Jij weet dat ik niet graag met mijn titel strooi, Kees. Net als jij. Ik ben gewoon Joline, jij bent gewoon Kees. Pas als het functioneel is, laten we merken wie we écht zijn; tot die tijd zijn we een uiterst gewoon stelletje. Een soort Henk en Ingrid, alleen kijken we niet naar GTST en stemmen we niet op Wilders.” “Dat laatste is wel een belangrijk punt, schat. Laten we dat vooral zo houden alsjeblieft.” Een lange zoen was mijn beloning.
“En vanavond wil ik weer eens met mijn kerel naar bed. Lekker verwend worden met een warme hand op mijn poesje en mijn tieten.” Ze giebelde. “Daar zeg ik nooit nee tegen, schat. De laatste keer heb jij mij vreselijk verwend… Tijd dat ik iets terug doe.” Ze keek me van vlakbij aan. “Zó werkt het niet, Kees. Geen kwestie van ‘iets terugdoen voor elkaar’. We gaan vrijen omdat we van elkaar houden en omdat we gek zijn op elkaar. Niet alleen qua mentaliteit, maar ook fysiek. Jij bent gek op mijn benen, ik ben gek op jouw lekkere gespierde body.”
“Niet alleen op je benen, schat. Op je gezicht, zelfs als je woedend kijkt, op je mooie slanke jonge-meisjes-figuur en ja, ook op je lange, gespierde maar sierlijke benen. Waar ik mezelf graag tussen wil begraven.” Ik kuste haar en tussen een paar zoenen door hoorde ik: “Gekke mafkees…”
Ze wreef zich tegen me aan. “Ik wil je nú, Kees. Eten kan wel wachten. Kóm, mee naar de slaapkamer.” “Dat zijn leuke uitnodigingen, Joline.” Ze trok me mee en duwde me op bed. “Vrijen jij. Voel mijn benen, begraaf je er tussen… Néém me, Kees. Ik wil je voelen… Overal!” Ze pakte mijn hand en legde die op haar benen. “Lekkere meid van me… Wat wil je dat ik doe?” “Streel me! Overal…” Ik was al bezig. Ik trok haar hoofd naar me toe en kuste haar zachtjes, lippen op lippen. Maar dat vond Joline niet genoeg; ze duwde haar tong in mijn mond en zocht de mijne. Ze sloeg haar armen om me heen en even later ook haar benen. Haar rokje gleed naar boven, haar heupen wreven tegen me aan…
“Kleed je uit, Kees. Ik wil je lekkere lijf tegen me aanvoelen…” Ik kwam overeind. Met een rotgang gingen mijn kleren uit. “Helemaal! Ik wil je naakt!” Joline trok ook haar kleren uit en lag even later ook naakt op bed.
Ze wenkte me. “Kom… Tussen mijn benen! Bef me, lik mijn lekkere poesje en laat me klaarkomen!” “Geile meid… Heb je het zo nodig?” Ze kreunde. “Niet vragen, Kees… Doen! Lik me!” Ik gleed tussen haar benen en meteen rook ik haar. Zachtjes zoog ik haar lipjes en streelde over haar benen.
“Zoek m’n clit! Lik en zuig aan m’n clit, Kees… en dan met die lekkere vingers van je naar binnen…. Jaaa!” Ik ging langzaam met één vinger in haar; dat ging soepel, want ze werd snel vochtig. Ik keek van tussen haar benen naar haar gezicht; Ze had haar ogen dicht. Haar borsten gingen snel op en neer, haar tepels hard. Met de ene hand vingerde ik haar; mijn andere hand gleed naar een borst en ik kneep plotseling in de tepel.
Ze verstrakte en een zacht “Oooohhh” werd hoorbaar. “Is het zo lekker, meisje?” “Mmmm… Heerlijk! Zuig mijn clit… en voel mijn lekkerste plekje… Helemaal van jou… Ik ben helemaal van jou… Zo lekker!” Ze schokte toen ik weer in haar tepel kneep en haar vagina werd nu nat. Een dun straaltje slijmerig vocht gleed tussen haar lipjes vandaag. “Lik in m’n kut, Kees! Lik me…” We spreidde haar benen en trok zelf haar poesje open. “Kun je het zien? Lekker in m’n kutje kijken? Ruiken… Proef mijn kut, Kees Jonkman! Likken!”
Ze duwde mijn hoofd hard tussen haar benen: mijn mond gleed over haar openstaande kut en met mijn tong drong ik in haar. Ik kon niet meer naar haar gezicht kijken, maar ik voelde hoe ze genoot: haar heupen gingen snel op en neer, ze hijgde, kreunde en mompelde geile woordjes. Plotseling bleef ze, strak gespannen, bewegingsloos liggen en ik wist dat haar orgasme er aan kwam. Nog een kneepje in een van haar tepels… Ze begon hevig te trillen. “Neuk me met je tong, liefste! Laat me klaarkomen… Lekker geil…”
Plotseling liet ze mijn hoofd los. “Kom ín me, geile vent! Ik wil samen met je klaar komen! Jouw harde pik diep in me voelen spuiten… Kom!” Ik kroop tussen haar benen vandaan. “Hoe…” Joline duwde me op mijn rug. “Ik wil op je!” Ze kwam overeind, sloeg een lang, sierlijk been over me heen en positioneerde zich boven mijn ondertussen keiharde paal. Ze boog voorover en giechelde. “Even wat smeermiddel bijvullen… Deze peilstok moet helemaal nat zijn.” Een lange sliert speeksel gleed over mijn paal en ze smeerde het uit. “Zo. En nu ben je van mij, Kees Jonkman. En ik laat je niet gaan voordat je diep in mij bent klaargekomen…”
Ze zakte over me heen en ik voelde haar hete poes om mijn paal. Langzaam ging ze op en neer. “Dan hoop… ik dat… ik het nog een paar uur kan… volhouden, schat…” Haar ogen gingen open en glimlachend zei ze hijgend: “Geen schijn… van… kans, Kees… Ahhh… Ik neuk je… helemaal leeg, net zolang tot je geile… mmm… Lékker! …zaad in me… AHHH… Ik kóm, Kees! Lekker… lekker klaarkomen met jou in me!” Ik voelde het: haar poesje verkrampte en liet toen weer los en trok weer samen. Warm vocht gleed over mijn liezen; haar ogen gingen dicht, haar handen werden tot vuisten.
“Kús me, schat. Kus me als je klaar komt… Lekker tongen…” Ik trok haar naar me toe, en kuste haar hevig, tong rondcirkelend om tong. Een lange, lage kreun was het gevolg en schokkend lag Joline op me. “Ik ga ook komen, lekkere geile… Verder kwam ik niet: de eerste straal kwam er al uit! Joline schokte weer en kreunde: “Geef me je zaad! Lekker geil sperma in mijn natte kut… Spuit in me, Kees, diep!” Ik trok haar strak op me en Joline kreunde: “Ohhh… Zo diep… Helemaal in me… Lekker neuken… eindeloos klaarkomen… Lekkere pik heb je… Ik kom wéér, Kees! Zo nat…” Ze huiverde, trilde en weer voelde ik haar vocht over mijn heupen. Ze bleef schokken en steeds weer voelde ik vocht tussen mijn benen glijden.

Tot ze een paar minuten later bezweet en hijgend op me lag. Uitgeput. “Lekkere, geile Joline Jonkman… Je bent het einde, schat.” Ik voelde haar giechelen; kleine trillinkjes in haar buik. “Nooit gedacht hé, van die koele, o zo efficiënte receptioniste in haar zwarte rokje en haar vestje. Die jou altijd zo beleefd, maar afstandelijk ‘Goedemorgen meneer!’ wenste…” Ze kwam een beetje overeind en ik keek in twee lachende blauwe ogen. “Nee, en dat is maar goed ook, schat. Anders had ik je meteen op je desk neergelegd en daar liefdevol aangerand. En dat had je een panty gekost… De eerste in een hele reeks.”
Ze keek nu afwijzend. “Dat had je niet gedurfd, bluffer. Bovendien had je dan de nagels van Chantal in je vel gehad. Oh ja en die van mevrouw Zoomers natuurlijk, omdat je mij van mijn werk voor haar afhield.” Ze lachte nu triomfantelijk. Ik zuchtte. “Ja, vast. En Frits had ernaast gestaan en aan jou gevraagd: ‘Waarom hij wél en ik niet, Joline?’
Ze trok een vreselijk smerig gezicht en kwam overeind. “Mijn antwoord zou dan geweest zijn: ‘Hij heeft zo’n lekker kontje, Frits. Ook eens proberen?’ En geef me eens een handdoek aan, mafkees. Anders stroomt het balkon van mevrouw van Wijngaarden nog over.” Ze drukte de handdoek tussen haar benen en liet zich weer zachtjes op me zakken. Een vinger gleed over mijn neus. “Jij bent een heerlijke lover, Kees. Dank je wel voor dit kwartiertje.” Ik trok een gezicht. “Ja, dit is wel een vluggertje geweest, schat.” De vinger tikte weer op mijn neus. “Ja. Maar wel een heerlijk vluggertje. Kan ik weer even op vooruit.” “Niet te lang, hoop ik?” Wéér een tik op mijn neus. “Jij bent een onverzadigbare seksmaniak, Kees Jonkman. En nu even douchen, dan koken en eten. Húp, ook even een beetje handdoek gebruiken; ook jij bent nogal vochtig. Overeind jij.”

Samen liepen we de badkamer in en stonden onder de douche. Ik omarmde Joline. “Schat, jij bent het beste wat me ooit is overkomen… De uitdrukking ‘ik hou van je’ doet mijn gevoelens voor jou véél te kort.” Een glimlach kwam retour. “Daarom ben je ook met me getrouwd, Kees. Je mag je leven lang de prijs van mijn liefde betalen… En ik die van jou. Tot en met de steunkousen en daar voorbij.” “Rare muts. Reken er op dat ik je elke keer ga verslaan met de bingo in het bejaardentehuis.” We knuffelden elkaar; het water spetterde alle kanten uit. “En nu onder die straal uit, mevrouw Jonkman. Anders lig je zo dadelijk wéér onder een straal, alleen komt die niet uit de douche.” Joline keek me ondeugend aan. “Lijkt me wel lekker, meneer Jonkman. En die douchekop staat me ook wel aan…”
Ze nam mijn paal even in haar handen. En dat bleef niet zonder gevolgen: ik werd hard. Joline knielde en nam hem even in haar mond. Haar tong cirkelde snel om de eikel, toen liet ze los en kwam weer overeind. “Ik zal eens kijken of daar vanavond nog wat uit kan komen. Lijkt me wel lekker.” Ik gaf een pets op haar blote billen. “En jij zegt dat ik een oversekste vent ben? Kijk naar jezelf…” Ze glimlachte. “Ja. Doe ik vaak. En dan zeg ik: ‘Wat ben jij een lekker ding, Joline. Niet zo gek dat Kees graag met je naar bed wil.’ En dan ben ik weer blij. Kom, afdrogen. En netjes aankleden. Deze freule wil vanavond weer van haar vent genieten. Het is pas zeven uur. We eten iets lichts, kroelen een tijdje op de bank en dan gaan we lekker vroeg naar bed. Met elkaar. En dan wil ik jou laten genieten, schatje. Met sexy kleren. En een mooie panty om mijn geile benen.”
“Goeie voorstellen heeft u, freule. Ik ga me netjes voor u opdoffen.” Ik droogde me af en schoor me goed. Aftershave en deo op… Toen ik de slaapkamer binnenkwam had Joline een van haar ‘dansjurken’ aan: korenblauw, wijd uitlopend om haar benen, strak om haar bovenlichaam. Een parelketting om, pumps om haar voeten en een lichtbruine panty aan. Ze zat zich op te maken en ik ging achter haar staan. “U ziet er weer verbluffend uit, mevrouw… Dat stel ik bijzonder op prijs.” Ze glimlachte in de spiegel. “Dat moet jij ook doen, meneer. Húp, een mooi kostuum aan, dan zijn we gereed voor het bal. En je ruikt lekker.” Ik kleedde me ook aan: wit overhemd, lichtblauw kostuum, donkerblauwe stropdas. Glimmend gepoetste zwarte schoenen.
“Mag ik tijdens het koken mijn jasje even omruilen voor een schort? Anders komen er misschien vlekken op dit mooie jasje, mevrouw.” “Toegestaan. Dan kan ik je lekkere kontje ten minste blijven zien”, kwam het antwoord van achter de kaptafel. Ik draaide me om: Joline was haar haren aan het vlechten. Een dikke staart ontstond hoog op haar achterhoofd en die liep bijna door tot haar middel. “Die staart maakt je mooie haar nóg mooier, schat.” Een knipoog kwam retour. “Daar kun je me lekker aan vasthouden als je me op z’n hondjes neemt, Kees.” Ik keek twijfelend. “Dat klinkt nu wel bijzonder platvloers Jolien… Zo vlak voor een romantische avond.” Ze draaide zich om, terwijl ze een strik om het uiteinde van de staart draaide en lachte lief. “Ik zei niet dat we dat vanavond zouden doen, Kees.” Ik wiste denkbeeldig zweet van m’n voorhoofd. “Gelukkig. Ik zag ons al… Nou ja, laat maar.” “Dat komt nog wel een keertje, Kees. Maar niet vanavond. Vanavond zijn we lekker lief voor elkaar. Romantisch.”
Ik knikte. “Ja. En dat vind ik heerlijk. En wat voor romantisch diner had je in gedachten?” “In de vriezer staat nog een bak groentesoep. Als je die nou eens warm maakt… Met een paar broodjes erbij? En een glas wijn?” “Goed plan. Lekker, simpel en toch wordt je maag vol. Ik ga aan de slag.” Het blok groentesoep ging in een glazen schaal in de magnetron; die moest eerst even ontdooien. Broodjes smeren: ham er in, kaas er overheen… ‘Pinggg…’
De soep was vloeibaar, die ging in een pannetje op het vuur, de broodjes in de oven. Wijn… We hadden alleen nog maar rode wijn; de witte was gisteren opgegaan aan de zussen Bongers… ehhh… Boogman. Onwillekeurig moest ik glimlachen. Ze hadden tijdens de lunch in Gorinchem even de aandacht gevraagd en verteld dat ze nu een andere achternaam hadden. De reden hoefden ze niet mee te delen: iedereen wist hoe het zat. Wél had Charlotte lief verteld waar hun nieuwe naam vandaan kwam. Het kostte Joline en mij een rooie kop. Wacht even… Nadia! Had Nadia nu ook een andere naam?

“Jolien… Lot en Margot hebben nu een andere naam, maar hoe zit het met tante Nadia? Weet jij dat?” Even was het stil, toen klonk: “Verhip… Nee, Kees. Geen flauw idee. Zullen we haar eens bellen?” Ik dacht even na. “Op de site van haar advocatenkantoor staat een fotogalerij met de advocaten. Kun jij daar eens op kijken? Wellicht weten we dan meer. Want om haar nu plompverloren op te bellen… Wie weet draaien de ambtelijke molens in Arnhem langzamer.” Joline was al bezig op haar telefoon: razendsnel vlogen haar vingers over de toetsen op het beeldschermpje. Na een minuut klonk een triomfantelijk “Bingo!” “Nee schat, dat is pas over 49 jaar…” Joline kwam naar me toe, telefoon in de hand. “Kijk, Kees…” Een foto van Nadia met daaronder de tekst ‘Mr. N. Hendrixs. Specialisme: familierecht.’ “Oké, onze lieve, sambal-etende tante heeft nu ook een andere achternaam. Hendrixs. Waar zou die naam vandaan komen?” Joline was al bezig om een nummer in te toetsen. “Dat weten we zo dadelijk, Kees…” Ze zette haar telefoon op de speaker en de oproeptoon klonk.
“Met Nadia Bo.. Hendrixs, goede avond.”
“Je moet je nieuwe naam iets overtuigender uitspreken, Nadia. Misschien geloven Kees en ik het dan.”
Heel even was het stil, toen klonk: “Joline! Hoe weet jij…”
Joline glimlachte breed. “Die vent van mij, je weet wel, die van de sambal, had net een lumineuze inval: ik moest maar eens op de site van jouw kantoor kijken. En raad eens: een leuke foto van jou met je nieuwe achternaam! Van harte gefeliciteerd, meid, mede namens Kees.”
Een zucht klonk. “Dank je wel. Maar het is allemaal wel even wennen hoor. Zaterdag kwam de brief binnen; vandaag heb ik me al een paar keer vergist. En een handtekening zetten doe ik ook niet meer zo routineus als vorige week. Da’s best wennen.”
Joline humde. “Ik weet het. Bij mij werken twee leuke zussen. Misschien ken je ze? Lot en Mar Boogman. Die hebben hetzelfde probleem.” Nadia lachte even. “Ja, die ken ik wel. Een half uur nadat ik de brief met de formele naamswijziging had gekregen hingen zij al aan de telefoon. Zij hadden die brief ook binnen. En samen hebben we even door de telefoon staan janken.”
“Snappen we, schat. En dat mag ook. Het is niet niks om zo de banden met je familie te verbreken. Maar… Waar komt jouw nieuwe achternaam vandaan, als ik vragen mag, Nadia?”
Ze zuchtte. “Ik had jullie toch verteld van mijn oom Gerhard, waarmee ik samen met de Wachttoren liep? Die heette zo. En ondanks dat hij overtuigd lid van de Beweging was, was het een schat van een man. En hij was een oom van me, een broer van mijn moeder. Dus heb ik zijn naam overgenomen… Bovendien was hij kinderloos weduwnaar; zijn naam hield op te bestaan. En nu kan ik die naam voortzetten, als eerbetoon aan een uiterst gelovig mens. Een man die Gods Woord niet als wapen gebruikte, maar als manier om goed te leven. En dat aan anderen probeerde over te brengen…”
We waren even stil. “Goed van je, Nadia…” zei ik zachtjes; Joline knikte, haar ogen een beetje rood.
“Ik ben er héél blij mee, Joline en Kees. Een juk wat jarenlang op mijn schouders lag, is nu van me af. Dat voel ik bijna fysiek. En aanstaande woensdag ga ik bij mijn lieve nichtjes op bezoek, hun nieuwe stulpje bekijken. Ze zeiden dat ze woensdagavond niets te doen hadden. En hun nieuwe naambordje… Die van mij moet nog gemaakt worden.”
“Zou je dat wel doen, Nadia? Wij hadden begrepen dat jij nu ook een relatie hebt. Als je gaat trouwen moet je wéér een…”
Ik werd vinnig onderbroken. “Niks ervan! Ja, ik heb een relatie, met een hele fijne vent, Joost van Kesteren. Maar vanaf het begin heb ik hem duidelijk gemaakt dat ik mijn nieuwe naam wens te behouden. En, het hele verhaal gehoord hebbende, zei hij: ‘Ik begrijp het, Nadia. En gelijk heb je.’ En dat was drie weken nadat we elkaar de liefde hadden verklaard… Kun je nagaan.”
Ze giebelde nu. “Ik denk dat ik maar eens met jouw Joost ga praten. Hem in ieder geval vertellen dat zijn biervoorraad te allen tijde op peil moet zijn, voor het geval je je weer eens te buiten gaat aan sambal.”
Een zucht klonk. “Soms vraag ik me wel eens af waarom mijn lieve nichtjes de naam Boogman hebben uitgekozen. Oké, het deeltje ‘Boog’, dat snap ik nog wel; Joline is een schat. Maar dat ‘man’ komt van Jonkman en jij bent soms een regelrechte pain in the ass, Kees.”
Joline trok de telefoon uit mijn handen. “Nadia, dat ‘man’ komt inderdaad van Jonkman, maar waarschijnlijk is het grootste deel te danken aan Chantal en Karel, de ouders van die kletsmajoor hier naast me. Die hebben ook heel veel voor de dames gedaan.”
“Ah, op die manier… Nee, nu begrijp ik het.” Ze grinnikte even. “Jullie zijn weinig veranderd in de tussentijd, hoor ik wel. Maar Joline, ik ga ophangen, want er ligt hier nog een bult werk op me te wachten. En daar moet ik écht doorheen, anders lopen er dingen in de soep.”
“Ja, die soep die nu bij ons op het fornuis staat op te warmen zeker… Daar komt geen werk van jou in, meester Hendrixs.”
“Joline had gelijk, Kees. Je bent een kletsmajoor. We spreken elkaar nog wel. Doei!”

En wég was de verbinding. “Mooi. Die heeft ook een goeie naam, Kees. Heeft ze ook over nagedacht.” “Hé, ze is Meester in de Rechten hoor. Die worden verondersteld om over dingen na te denken… Shit! Vergeten te vragen hoe het is met Jan van Ommeren, die voormalig jurist bij Duyvestein. Nou ja, dat komt nog wel een keer. Of ik bel ‘m zelf wel eens.” Joline wees naar de keuken. “Ik hoorde terwijl jij gekheid zat te maken met Nadia het piepje van de oven. En die soep zal nu ook wel klaar zijn. Eten!”
We aten aan de bar; zittend naast elkaar kletsten we rustig over van alles. En na een half uurtje was de soep op en de broodjes ook verdwenen. Het enige wat restte waren een paar bordjes, soepkommen , bestek en lege wijnglazen. En die gingen rechtstreeks in de afwasmachine. Nou ja, behalve de wijnglazen; Joline wilde die nooit in de vaatwasser hebben. “Daar komen krassen op. Ziet er niet uit, Kees!” En ondanks dat het simpele, goedkope glazen waren van 8 euro per set van 6 stuks bij de Blokker, hield ik me daar maar aan. Kon ik mooi oefenen voor de kristallen glazen die we bij ons 25-jarig huwelijksfeest zouden krijgen. Als de kinderen wat groter waren en niet alles uit hun handen lieten flikkeren…
“Wat sta jij te hinniken Kees?” Ik pakte een wijnglas op. “Ik zat te denken over jouw ‘wijnglazen was je met de hand af-manie’, schat. Mooi voor die ettertjes van kinderen van ons om op te oefenen voordat we die 96-delige kristallen glasset krijgen op ons zilveren huwelijksfeest. ” Ze snoof. “Als dat inderdaad ‘ettertjes van kinderen’ worden, weet ik in ieder geval waar die genen vandaan komen, Kees Jonkman! En reken maar dat hun oren dan regelmatig pijn gaan doen, net zolang tot ze zich gaan gedragen. En nee, dat zijn géén ‘didactische tikken’; dat is gewoon: kléts! 'Jij denkt je moeder te bedonderen? Dan moet je vroeger opstaan, pubervriendje. En nu aan je huiswerk! Nee, niet op je kamer, maar hier, aan de eettafel. En over een half uur overhoor ik die Engelse onregelmatige werkwoorden: to awake – awoke – awoke, to be – was – been, to begin – began – begun… Je hoort: ik ken ze nog allemaal. En jij straks ook, anders geen dessert vanavond. Goed begrepen?'Zo zal dat er aan toegaan, Kees."

Gedurende haar tirade stonden haar ogen in de stand ‘ijzig’ en haar stem ook. Ik schoot in de lach. “Alsof ik je moeder zie, schat… Alleen deze preek en jouw ogen in combinatie met een heerlijk romantische outfit… Ergens zit er een contrast.” Joline grinnikte. “Ooit kreeg Ton eens zo’n preek, met de bijbehorende klets op zijn oor. Een kwartier voordat Pa en Ma naar een heel sjiek concert gingen. Pa in smoking, ma in een mooie cocktailjurk, compleet opgemaakt, haar gouden ketting om, ‘dress to impress’.
Het eindigde met: ‘En als wij vanavond terug komen, zit jij aan deze tafel te wachten om overhoord te worden voor die repetitie van morgen. Hoe laat het ook is! Goed begrepen? Je zorgt maar dat je het spulletje kent en begrijpt!’ Toen heb ik me maar voorgenomen om mijn schoolwerk altijd maar goed voor elkaar te hebben, om te voorkomen dat ik ooit ook zo’n preek zou krijgen…” Ze lachte. “Sinds die tijd ben ik een net meisje, Kees.”
Ik snoof. “Jaja… En hoe was het cijfer van Ton voor die repetitie?” Ze haalde haar schouders op. “Weet ik niet meer. Veel bijzonders zal het niet geweest zijn; hij is uiteindelijk maar naar de KMA gegaan…” Pretlichtjes in haar ogen. Ik knikte. “Tja… als hij op school beter z’n best had gedaan was hij Ingenieur geworden en was hij op enig moment pats-boem majoor geweest… Wat een sukkel. Dat bedoel je toch, schat?” Joline keek nu boos. “Arrogante, zelf-ingenomen kwast…”
Ik trok haar naar me toe. “En dat allemaal vanwege twee wijnglazen die niet in de machine mogen…” Ik kuste haar en voelde haar lippen glimlachen en haar borst vibreren vanwege een binnenpretje. Even later zei ze: “Jammer dat we de zussen niet achter hun vodden hoefden te zitten… Die meiden zijn slimmer en studeren harder dan ik. Dan hadden we kunnen oefenen, Kees.” Ik keek zuinig. “Ik zie mezelf Lot of Margot geen pets op hun oor geven, Jolien. Bovendien… Als ik rot tegen hen zou willen doen, zouden zij meteen andere wapens in de strijd gooien: hun rok iets meer optrekken. En dan was ik kansloos geweest… Met mijn ruggengraat van een weekdier.”
Joline giebelde wéér.
“Dan is het een geluk voor mij dat andere lichaamsdelen van jou iets meer… hoe zeg ik dat netjes? … ehhh… ‘body hebben’, schatje.” “Ja, daar heb je vreselijk mazzel mee. In feite heb je natuurlijk sowieso mazzel dat je zo’n knappe vent als ik aan de haak hebt geslagen… Besef je dat wel voldoende?” Even leek het alsof ze een vuile opmerking terug wilde maken, maar haar ogen veranderden snel.
Ze trok me naar zich toe, kuste me en zei toen zachtjes: “Ja, daar heb ik inderdaad enorm veel geluk mee gehad. Een vent die me heeft geholpen op een heel moeilijk moment in m’n leven; toen ik me afvroeg hoe ik het weer goed kon maken met Pa en Ma. Alsnog: dank je wel daarvoor, Kees.” Ik keek verwonderd. “Hoezo deze omslag, Joline? We stonden elkaar lekker af te katten en plotseling kom jij met zo’n liefdesverklaring… Ik zit even stuk, schat.” Ze sloeg haar armen om me heen. “Soms katten wij elkaar misschien wat teveel af, schat. Ja, we houden van dezelfde flauwe humor, maar soms is het me wat teveel. Zeg ik dingen waar ik later spijt van krijg. Vertel ik je niet vaak genoeg dat ik enorm van je hou en dat ik kansloos ben als jij er op een dag niet meer zou zijn.”
Ik tilde haar kin op en dwong haar me aan te kijken. “Jolien, jij bent niét kansloos. Je bent een hele slimme vrouw die met één blik mensen op hun plaats kunt zetten. Dat heb je vanochtend weer eens laten zien. Bovendien ben je sterk en niet bang: wie dook er op een hysterische vrouw met een mes af? Jij. Wie stond er naast me tijdens een paar confrontaties met misdadigers? Jij. En als ik er niet meer zou zijn: je hebt een grote groep vrienden om je heen staan die je op handen dragen. Weet je nog wat je op onze bruiloft zei? ‘Wij zijn rijk, Kees, met zoveel vrienden om ons heen.’ En ondertussen hebben we nog wat meer vrienden gemaakt, schat. Niet te min over jezelf denken. Afgesproken?”
Ze keek me lang aan en ik haar. Toen pakte ze mijn hand, trok die naar zich toe en legde die op haar hart. “Voel mijn hart, Kees. Dat klopt. Voor jou. En voor niemand anders op deze manier.” “Ik voel het, Joline. Voel het mijne ook.” Ze legde haar hand op mijn borst en knikte. “Ja. En laten we dat blijven doen voor elkaar, Kees.”
Ik kuste haar. “Ik had het in Huize Klein Heumen al beloofd, schat, maar ik doe het nog een keer: Ik hou van je en wil je nooit kwijt. Ook al zouden we ruzie krijgen: ik kom terug bij je, want ik kan niet zonder je.” Ze sloeg haar armen stevig om me heen en voelde haar lippen in mijn hals. En even later wat tranen. En ik liet het gebeuren; het werd mij ook wat teveel, dit onverwachte, hele intieme moment.
Een minuut later liet Joline me los. “Sorry schat… Het schoot even hard naar binnen.” Haar ogen waren wat rood. “Dat mag op zo’n moment, Jolien. Ik had het ook even moeilijk. Maar goed, ik kon m’n ogen met jouw haren drogen.”
Ze zuchtte. “Nu doe je het weer, Kees. Heb jij al afgesloten? Mooi. Dan gaan we nu richting slaapkamer.” Ik hield haar tegen. “Schat… Ik weet niet of ik nu ‘in the mood’ ben voor een hevige vrijpartij. Ik heb net een heel intiem momentje met je gehad; dat wil ik niet afsluiten met hevige seks. Ik zou graag lekker naast je willen liggen, wat knuffelen en heerlijk in slaap vallen naast mijn vrouw die me net een prachtige liefdesverklaring heeft gegeven.”

Ik keek in twee ernstige, blauwe ogen. “Dat is een goed plan, Kees. Maar die hevige vrijpartij hou je wel tegoed, denk er aan.” Langzaam liepen we de slaapkamer in en kleedden ons uit. Even daarna lagen we in bed en ik rolde tegen Joline aan. “Schat… Jij bent het beste wat mij ooit is overkomen. Een prachtige, hele slimme vrouw. En daar mag ik, voormalig klasse-nerd, mee in één bed liggen. Dank je wel.” Joline kwam iets overeind. “Kees! Laat die frustratie van je middelbare school achter je! We hebben in onze schooltijd allemaal wel stomme dingen gedaan of zijn gepest.
Jij was de klasse-nerd; ik was het laatste meisje in de klas die borsten kreeg. Een paar jochies in mijn klas noemden mij achter mijn rug om ‘de strijkplank’. Heb ik best wel last van gehad; één van mijn vriendinnen had op haar tien al borsten, en die bleven maar groeien. En ik had niks. Maar daar ben ik nu overheen.” Ze keek me aan en glimlachte liefjes. “Behalve als ene Jonkman daar weer eens een gemene opmerking over maakt. Maar goed; liever hij dan iemand met z’n gezonde verstand. Maar even terug naar jouw ‘klasse-nerd’ zijn: hoeveel lui uit jouw examenklas hebben werk wat met het jouwe te vergelijken is?”
Ik haalde mijn schouders op. “Geen flauw idee. Ik heb één of twee van die lui ooit wel eens gezien als ik in Amersfoort was; en er was niemand van mijn examenklas op onze bruiloft, weet je nog? Ik heb ze ook niet gemist, op mijn ene vriend na. Maar die had zich netjes afgemeld omdat hij in Zuid-Afrika woont en werkt.” Joline ging weer liggen, haar gezicht vlakbij het mijne. “Andere mensen zijn belangrijker. Jouw studiegenoot die je tijdens je propedeuse geholpen hebt, je groepscommandant uit Bosnië, Fred en je andere kerels uit Afghanistan, Greet, de loopgroep, onze grote vriendengroep en… het belangrijkst: onze families. Zoals jij net zelf zei: Een hele grote groep mensen die om ons heen staan. Dát, Kees, is veel belangrijker dan opmerkingen van pubers op de middelbare school. Oh ja, en je vrouw natuurlijk.”
Ze kuste me. “En nu gaan we slapen, schat. Dank je wel voor dit gesprekje. Altijd goed om zaken weer eens in het juiste perspectief te zien.” Ik omarmde haar. “Ja. En ik zie een héél belangrijke zaak: mijn lieve vrouw. In het perspectief van romantisch maanlicht wat door haar mooie haren speelt. Héél mooi.” Een glimlach was mijn beloning. “Goed. Geniet er dan maar van, schat. In je dromen. Want jouw vrouw gaat lekker liggen en slapen.” Een laatste kus volgde en Joline ging inderdaad liggen.
“Welterusten, Kees.” “Lekker slapen, Jolien.” Ik lag nog een tijdje wakker. Nadenkend over dit alles.
Maar wel met een glimlach op mijn gezicht…